weer een tijdje geleden. Het gaat echt op en af met me. Heb een week gewerkt na de paasvakantie, was moeilijk Sta op de wachtlijst bij een psychotherapeut. Ben er een beetje bang van, maar wil het ook wel. Ik wil vooruit, maar het lukt me alleen niet
Ben ook over job aan het nadenken. Nelle wil er misschien tijdelijk uit. Misschien een kans voor mij om terug naar de kleuterschool te gaan. Ikgeef met plezier mijn stoel aan iemand anders.
heb gisteren een nieuw adres van de blog aangemaakt, wou niet meer dat iemand mijn blog leest. Wil echt kunnen schrijven wat ik wil, helemaal alleen voor mezelf.
Ga deze avond met een vroegere vriendin een hapje eten, ben eens benieuwd of we nog goed met elkaar kunnen praten. Ik kijk er toch een beetje naar uit, maar wel met gemengde gevoelens.
Een vriendin van Florien komt bij haar slapen, dus ze is niet alleen, hoef ik niet ongerust te zijn.
Vandaag weer veel opgeruimd bij pa samen met mijn nichtje. Ik denk dat nu al de kleren van ma weg zijn. Heb daarna hier nog eens flink gehuild en dan mezelf toegesproken dat ik vooruit moet. Wat voorbij is, is voorbij. Daar kan je niks meer aan veranderen,dat is gebeurd! Wat nog moet komen, dat zien we wel, dat is voor de toekomst en hangt van heel veel andere gebeurtenissen af. Het is het NU dat telt, dat belangrijk is. Ik leef nu en ik kan bepalen hoe IK wil leven. Ik heb dat zelf in de hand. Maar soms maken anderen het zo moeilijk...of denk ik dat maar? Tuurlijk, ik hoef niet mee te gaan in de gedachtenstroom van anderen. Ik ben ik, en ik doe wat ik wil. Toch blijf ik het hier moeilijk mee hebben. Normaal zou ik nog wat chatten met mijn vriend maar daarstraks kreeg ik plots een smsje dat hij ging slapen. Geen andere uitleg...raar. Ik vroeg per sms hoe het kwam dat hij zo moe was, maar geen antwoord terug. Jammer vind ik dat. Maar typisch iets voor mannen. Ik zal maar denken dat hij gedronken heeft zeker? So what? En toch laat dat me niet los en dat is net wat ik niet wil! Ik heb al genoeg last met mezelf voor het moment, heb echt geen zin om me ook nog bezorgd om anderen te maken dan mijn dochter. Maar dat heb je natuurlijk als je een relatie aangaat, en juist daarom wil ik er niet te ver in gaan. Zeker nu nog niet.
Lang geleden, maar hier ben ik weer! Pasen 2012 is voorbij, de eerste Pasen zonder ma De voorbereidingen verliepen niet zoals ik het wou: de cake wou niet rijzen, de biscuit zakte ineen,de rijstpap was aangebrand... Waarschijnlijk was ik te gestresseerd en wilde alles veel te goed doen. Gewoonlijk kwamen pa en ma met Pasen bij mij brunchen, dan versierden we de tafel en maakten lekkere dingen klaar. Ik had dit jaar de moed niet om de eieren te verven heel jammer vond ik dat. Heb hard gewerkt om er toch nog iets van te maken, maar vond het de moeite niet om er foto's van te maken. Met Pasen was pa en Bieke (de hond) hier rond half 11 en rond 2 uur kwamen één voor één de andere familieleden binnen: mijn broer en zijn vrouw en hun 3 kinderen met hun partners. Het was hier dus behoorlijk druk. Om 5 uur keerde de rust weer en kon ik beginnen op te ruimen. Ik ben naar het kerkhof geweest: een bezoekje gebracht aan ma. Ik heb er gehuild en haar gezegd dat ik haar toch zo mis De volgende dag had ik het moeilijk. Ik ben constant bezig geweest om maar niet aan haar te moeten denken en de pijn niet te voelen. Gelukkig kwam in de late namiddag mijn vriendin op bezoek met haar gezinnetje en bracht dat weer wat afleiding. Ik had voor hen ook gekookt maar was er niet tevreden over. Het lukt me niet meer. Ik vergelijk steeds met ma en daar kan ik absoluut niet aan tippen!
Gisteren heb ik ook ineens een smsje gestuurd naar Lieve, er was iets gebeurd waardoor ik geen contact meer wou met haar man. Ik heb haar gestuurd dat hij hier opnieuw welkom is. Waarom die haat blijven voelen? Ik heb wel gezegd dat ik niet wil dat er over het verleden gepraat wordt, wat gebeurd is, is gebeurd. We leven nu en we moeten daarmee verder.Ik denk dat dit een beetje een ingeving van ma was.
Zie er enorm tegenop om terug te gaan werken volgende week. Maar ik kan niet constant thuis blijven. En het heeft ook geen zin om daarover te blijven zagen. Ik heb het geld gewoon nodig om mijn lening te kunnen afbetalen en nog fatsoenlijk te kunnen leven. Ik moet er gewoon het beste van proberen te maken.
Eigenlijk verwezenlijk ik veel: als ik naar mijn terras kijk...het is mooi geworden, echt zoals ik het wil. En vooral: ma zou er zo fier op zijn!! Zaterdag zijn de vrienden van pa op bezoek geweest, ze wilden mijn appartement eens zien. Mijn God, wat vond ik dat pijnlijk!! Dit was zo oncompleet zonder ma! Ma had hier naar uitgekeken om hen alles te laten zien, maar ik stelde het steeds maar uit. Denk dat pa het ook zo aanvoelde. Weet je dat Florien en ik allebei slapen in een pyjama van bomma... dat voelt goed. Ja, we missen haar allebei maar ik weet dat ze fier op ons is. En dat ze wil dat we het goed doen en dat we niet te lang treuren, maar lieve ma, dat mag je nu nog niet verwachten hoor. Ik heb nog wat tijd nodig. Al die dingen die voor de eerste keer gebeuren zonder dat jij er bij bent, doen telkens zo'n pijn. Maar echt, ik doe mijn best om weer de vrolijke optimistische te worden. Wacht maar...
Het zonnetje komt al wat vaker te voorschijn. Vandaag heeft mijn dochter buiten gestudeerd en is flink verbrand. Gelukkig wordt ze vlug bruin en doet het niet zo veel pijn. Deze morgen werkte de verwarming niet op school, mazout vergeten te bestellen! Hoe is dat mogelijk! En dit is niet de eerste keer! Dit had ik kunnen vermijden, maar ik had er geen aandacht voor.
Daarstraks was het vergadering, de leerkrachten vroegen waar het briefje voor het oudercontact bleef. Tja, dat zullen ze zelf moeten maken, zei ik. Nee, nee, blijkbaar had ik beloofd dat ik het zou opstellen! Ook vergeten! Daarjuist heb ik het snel gemaakt en doorgemaild naar de betrokken personen. Ik ben niet goed bezig! Veel te druk, en met alles tegelijk bezig, dat kan zo niet verder.
Toen men deze morgen belde om te zeggen dat er geen mazout meer was, was ik op weg naar Hasselt naar een vergadering. Ik was boos op mezelf. Hoe kon ik dit weer vergeten! Zo haal ik mezelf miserie en ongenoegen op mijn nek. Eigenlijk was ik zo teleurgesteld in mezelf.... de tranen kwamen vanzelf en rolden over mijn wangen terwijl ik naar Hasselt reed. Onverantwoord eigenlijk, want het was redelijk druk op de autostrade. Maar op dat moment kon het mij niet schelen. Op de cursus zelf ben ik veel met mezelf bezig geweest, het ging ook juist over enneagrammen, over jezelf. Misschien moet ik toch maar even rust nemen en met ziekenverlof gaan. Dan kan ik nog voor school werken als ik wil maar dan MOET het niet meer. Nu voel ik me steeds verplicht, ook als het me niet zo goed gaat. Daarstraks was ik aan het praten met iemand, en ik vond het van mezelf zo verwarrend klinken. Nee, voor mij is het duidelijk, maar ik kan het niet overbrengen aan anderen. Voor hen lijkt het heel verwarrend. Straks denkt men nog dat ik gek ben,dat ik opgenomen moet worden! Ik besef dat ik niet goed bezig ben, maar heb de moed en de energie niet om er iets aan te veranderen. En eigenlijk heeft het nu al lang genoeg geduurd. Het wordt tijd dat ik weer vooruit kom. Soms ben ik bang dat ik in een diep gat ga vallen en dat ik er niet meer zonder hulp uit kan! En telkens denk ik dan: ik moet door blijven doen voor mijn dochter, maar moet dat echt? Mag ik mijn zwakte ook tonen aan haar? Natuurlijk mag dat,dat weet ik maar al te goed, maar ik kan het niet!! En dat is zo moeilijk aan anderen uit te leggen.Ik kan het niet, ik kom niet meer vooruit.Ik wil wel, maar het lukt niet.
Morgen start de lente! De eerste lente zonder ma... zonder vele bloemetjes in de tuin. Wat gaat er in mei gebeuren als er aan het kapelleke gebeden wordt. Ma zorgde dan steeds dat iedereen nadien iets kon komen drinken in de tuin. Dat gaat pijn doen Ben naar huis gekomen van school, maagpijn, start opnieuw met mijn pillen. Ik weet dat de maagpijn louter van de stress voortkomt. Eigenlijk moet ik in mijn maag laten kijken, maar ben daar enorm bang van. Ze zullen me daarvoor in slaap moeten doen denk ik. Nog even zo afwachten, het wat rustig aan doen, misschien betert het dan.
Normaal kwam vandaag een vriendin langs die ik niet zo vaak zie. Maar de afspraak gaat niet door, er zijn problemen met haar dochter en dat begrijp ik dat gaat natuurlijk voor. Ik schrok wel even van mezelf dat ik er toch wel meer moeite mee had dan ik dacht. Ik had er echt naar uitgekeken om met haar te praten. Ik wilde ook graag met haar naar het kerkhof gaan, zij heeft ma ook gekend. Toen ze vroeg hoe het nu eigenlijk met me ging, kreeg ik een krop in mijn keel, moest heeeel veel moeite doen om niet te huilen. Ik kon ook bijna geen antwoord geven. Hoefde ook niet, ze begreep het zo ook wel.
Heb lange tijd niks meer geschreven, weet precies ook niks meer te vertellen. En als ik iets wil vertellen, gaat het steeds over ma. Hoe hard ik haar mis. Hoe dikwijls ik de telefoon neem om haar te willen bellen. Hoe dikwijls ik zeg: ik rij eens naar bomma en dan plots besef dat het niet meer kan.
Mijn dochter heeft al een paar keer gevraagd waarom ik zo boos ben. Maar ik ben helemaal niet boos, maar ze vindt dat ik er zo uitzie! Erg hé! Ik was zo goed op weg! Had terug enorme zin in het leven, zag alles al voor me, mijn hele toekomst, in ons mooi appartementje... En nu, het interesseert me allemaal niet meer. Ik krijg ook niks gedaan, vooral niet voor school. Wou echt dat ik terug de klas in kon. Dan kon ik bezig zijn met kleuters! En van hen krijg je zo enorm veel dankbaarheid terug. Nu heb ik zoveel verantwoordelijkheid, zoveel zorgen... En die horen gewoon bij de job! Je kan daar niet buiten, misschien daarom het 'goede' loon. Want dat hoor je veel zeggen: amai jullie verdienen toch goed. Maar ze mogen het allemaal hebben hoor! En nu denken jullie misschien: wat ben je nu aan het zagen: ga dan gewoon iets anders doen! Maar zo simpel is het niet! Ik heb een engagement aangegaan, er zomaar mee stoppen kan niet. Dit moet aangevraagd worden, en er moet ergens in een school plaats gemaakt worden voor mij en dat betekent dat iemand anders moet schuiven en geloof me, dat wordt niet in dank afgenomen! Dat zal je voelen! En daar heb ik ook geen zin in. En komt daarbij nog mijn lening, een hoge lening om af te betalen.... Maar ik heb het zo gewild Maar ik heb niet gewild dat ma dood ging!!! En dat verandert alles! Toch voor mij!
Voila, dat is er weer allemaal uit. Ik ga proberen een beetje voor school te werken....
Schrok vandaag toen ik pa zag...hij is echt wel sterk vermagerd! Denk dat hij heel veel verdriet heeft.Ik hoop dat hij blijft vechten, je hoort soms dat mensen die zoveel en zolang samen waren van verdriet sterven. Ik mag er niet aan denken dat dat zou kunnen gebeuren! Dit mag niet!
Ik heb het best moeilijk om naar pa te gaan, het doet zoveel pijn, al de herinneringen aan ma. Soms denk ik nog steeds: seffes moet ik dit aan ma zeggen en dan boem, ineens het besef: oh dat gaat niet meer, ma is dood Krijg bijna niks gedaan op mijn werk. Het lukt me niet. Ik verlang zo naar de paasvakantie! Gewoon om niet meer naar school te moeten!
Het 3daags congres voor directeurs start morgenavond. Ik had er zo naar uitgekeken. Maar nu heb ik geen zin. Vooral ik wil Florien niet achter laten. Florien wil niet bij bompa blijven slapen en dat begrijp ik : wat als er ook iets met hem gebeurt en zij is daar alleen bij? Dat moet echt beangstigend zijn voor haar! Donderdag gaat ze bij haar papa slapen. 1 nachtje, dat moet lukken, daar moet ik vertrouwen in hebben.
Soms ben ik ineens bang dat mijn herinneringen aan ma,stilaan verdwijnen. Ik ben zo moe...
Mijn ogen doen pijn, denk dat ik een oogontsteking heb, maar het zal ook wel te maken hebben met het vele huilen en met het moe zijn. Ik ben moe, maar wil er niet aan toegeven. Vraag niet waarom, maar het is zo. Er zijn zoveel dingen waarvan ik niet weet waarom ik ze doe of waarom ik ze voel, maar het is er gewoon. Men begrijpt dit niet, en dit vind ik niet erg want er is ook geen verklaring voor maar probeer het dan gewoon te aanvaarden.
Daarstraks kreeg ik plots een raar gevoel: ik besefte ineens dat ik niet graag meer naar pa ga. Als ik daar kom, begint hij steevast te praten over wat hij allemaal gedaan heeft en geregeld heeft: de notaris, de bank, het kerkhof... En ik wil het niet horen! Ik kan er niet tegen! Ik wil ook geen kleren meer opruimen van ma! Dit doet pijn en ik kan het niet meer aan. Al die kleren die ik in de vuilzak moet steken en pa die daar zo verdrietig staat naar te kijken.... Ma, wat doe je me toch aan? Weet je, eigenlijk zou ik me ook eens graag wentelen in mijn verdriet. Eens een hele dag gewoon verdrietig mogen zijn. Een hele dag alleen zijn, helemaal alleen... Daarom ga ik niet graag slapen denk ik, 's avonds in mijn bed, niemand om me heen, niemand die me vragen stelt, niemand die opmerkingen geeft...gewoon ik en mezelf, mijn gedachten, mijn verdriet, mijn herinneringen....
Deze morgen zag ik er niet uit op school! Rode ogen...kreeg daar natuurlijk opmerkingen over. Wilde eerst naar de dokter gaan maar uiteindelijk toch maar de dag helemaal uitgedaan. Na schooltijd vertelde mijn collega directeur me dat indien ik tijd nodig had voor mezelf ik die moest nemen, anders zou ik het niet volhouden.
Zie nog wel wat ik er mee ga doen. Kan zo moeilijk denken....
Nog wat liedjes beluisterd, ga nu proberen te slapen....
heb dit in New York in Hyde park gezien. Mooi, ligt vlakbij de woning waar hij vermoord is...
Weet je , ik ben aan het vluchten in de muziek. Effe gevoelens uitschakelen, gedachten weg van ma, enkel me and the music... maar dit gevoel is maar tijdelijk, helpt maar even. Dit is zoals alcohol of drugs, het verdooft even en daarna komt de pijn des te harder terug.
gaat dwars door me heen....
Kennen we deze nog? ook nen favoriet van mij op de fuiven... nostalgie tot en met...
Het zal wel normaal zijn, maar ik krijg het steeds moeilijker met mijn verdriet. Pa vertelde daarstraks waar hij allemaal naartoe geweest was met mijn broer: notaris, bank, verzekering... Allemaal dingen die geregeld moeten worden bij een sterfgeval en die mij nu heel duidelijk maakten dat ma er echt niet meer is. Dat deed pijn,veel pijn. Wilde natuurlijk niet laten zien dat ik verdriet had, en hield mij sterk. Toen ik begon over de 3daagse aan zee en pa zich afvroeg of Florien niet liever bij een vriendinneke bleef slapen, werd het helemaal duidelijk. Niets zou ooit nog hetzelfde zijn! En ik ben er niet klaar voor. Heb geen afscheid genomen van ma. Misschien moet ik nog eens naar het kerkhof, is al een tijdje geleden. Heb tegen pa gezegd dat ik nog wat op school moest doen voor ik mijn dochter ging ophalen bij tennis en begon in de auto al serieus te huilen. De tranen bleven komen. Ben naar school gereden en heb daar alsmaar gehuild. Had het moeilijk om florien te halen, thuis moest ik me steeds inhouden. Was natuurlijk kortaf tegen mijn dochter waarop zij me raar aankeek en ik nog meer verdriet kreeg. Toen ze eindelijk slapen was, kwamen de tranen weer. Weet je alles doet van binnen zo'n pijn. Heb echte maagpijn en er zit voortdurend een krop in mijn keel. Soms lukt het me best om 'vrolijk' te doen in gezelschap en ondertussen blijft het zo'n pijn doen binnenin. Hoe lang hou ik dit nog vol? Misschien toch eens naar de dokter? Maar wat helpt dat? Krijg waarschijnlijk doorverwijzing van een soort psycholoog om met me te praten, of krijg wat pilletjes om te kalmeren en beter te slapen...Maar ik moet hier door.
Wil graag naar het congres aan zee. Maar hoe ga ik daar reageren? Ik ga dit maal niet mee voor de cursussen, ik ga enkel mee om alleen te zijn, alleen met al mijn verdriet. Maar vind dit zo jammer voor mijn kamergenoot. Wat als ik daar crash? Vorig jaar was het zo leuk. Samen op onze kamer in bed nog praten over van alles en nog wat. Nu is er maar 1 ding waarover ik wil praten, mijn verdriet, mijn gemis, mijn ma, mijn eenzaamheid die ik op dit moment voel....
Effe hoofdtelefoon op en naar muziek luisteren,oude hits, geven goed gevoel.
Ich bin wie du
Heb gisteren smsje gekregen van vroegere vriendin.Had daar vroeger een heel goede band mee, maar door allerlei omstandigheden is er iets tussen gekomen. Weet niet of het nog goed komt, zoals het vroeger was. Weet ook niet of ik dat erg vind of niet. En net DAT vind ik erg. Ik ben mijn gevoelens precies kwijt!! Weet niet meer wat ik wil, wat ik voel... Dit is ook zo met mijn vriend, mis hem en mis hem niet. Ben veel te veel met mezelf bezig op dit moment.
zalig nummer
mooie tekst...
bij de eerste tonen van dit lied, sprong ikop de dansvloer
Tell Laura I love her! Mooi lied,mooi gezongen door Neil Sedaka, wordt door velen gezongen maar zijn versie vind ik persoonlijk wel mooi.
hit in 1970!
nen echte plakker uit 1969. Heerlijk op geslowd ooit, in een ver verleden....
mooie meid die bovendien nog mooi kan zingen ook, is van 1972 denk ik
Wordt stilaan tijd om toch te proberen om te slapen. Ga er morgen zeker niet fris uitzien, maar dat is mijn zorg niet.Kan niet stoppen met muziek te beluisteren. Verzacht de pijn, verlegt de pijn.... Kijk uit naar de paasvakantie, naar beter weer, naar het zonnetje, naar mijn terras.... Ga morgen ma goeiedag zeggen op het kerkhof... Ik wil uit deze put, vind het niet meer fijn. Maar moet me misschien echt wel tijd gunnen. Maar hoe? hoe? Zou ganse dag alleen willen zijn, alleen met mijn muziek, dan zijn mijn gedachten leeg, efkes, heel efkes.
Ik ga proberen als bijlage mijn boekenlijst te publiceren. Iedereen weet ondertussen wel dat ik enorm veel van boeken hou en er dus ook een hele verzameling bezit. Probleem is 'ruimte'. Hoe en waar zet ik al mijn boeken zodat ik dadelijk weet waar welk boek staat? Ik ben bezig een systeem uit te dokteren maar het blijft moeilijk. Een boekenkast is zo snel gevuld! Ik ben verplicht om mijn boeken in dubbele rijen te plaatsen maar dan zie je natuurlijk de achterste boeken niet staan, en dat is zo jammer. Daarom ben ik ook zo blij met mijn boekenlijst, kan ik toch af en toe eens kijken wat ik allemaal bezit
Nog zo'n geweldige gast: Donovan: heeft heel veel mooie songs, vooral Donna donna vind ik mooi. Een echt luisterlied, waarbij je heel goed de gitaar hoort.
I don't know how to love him , uit de musical Jesus Christ superstar. Hier krijg ik kippevel van, zing dit zelf ook graag mee. Ik heb toen ik 16jaar was de musical gezien in Londen en hij is me altijd bijgebleven.
Van dit lied had ik heel graag een stukje gezongen tijdens de dienst van ma. Maar mijn dochter vond het nu al erg dat ik een tekst las, dus dit wou ze zeker niet. Nochtans... ma zou het graag gehad hebben, ook al hield ze niet echt van muziek. Pa zou trots zijn, maar dat is hij nu ook. Vroeger, toen ik tussen de 16 en 18 jaar was, heb ik in de gouden huwelijksmis gezongen van mijn grootouders. Het was voor hen een verrassing, speelde gitaar en zong 2 liedjes, nl ik heb eerbied voor jouw grijze haren en bedankt lieve ouders. Later heb ik ook de huwelijksmis van mijn broer gezongen en in mijn eigen huwelijksmis, maar daar maar 1 liedje. Ook op het pensioensfeest van pa heb ik gezongen, een zelfgemaakte tekst op 'wat zullen we drinken' van Bots. Ook al heb ik geen geweldige stem, ik deed het gewoon graag, je kan daar zoveel gevoel in leggen....
Deze LP had ik en heb ik bijna stuk gespeeld,ik kende er elk lied van. Het lied ''een huis om in te schuilen' was één van de liedjes die ik zong in de huwelijksmis van mijn broer. Ben er zeker van dat ma toen ook enorm trots op me was. Een ander liedje tijdens de mis was 'ik ben op reis' ook van Elly en Rikkert.
Hoe is dat mogelijk, er sterven zoveel mensen in mijn nabijheid...moeder van collega, schoonpa van secretaresse, schoonpa van collega directeur en nu ligt de papa van een vriend in coma. Hij is maar 1 jaar ouder dan ik. Dat wordt moeilijk om zijn zoon te troosten. Daarstraks had ik nog met hem gepraat,toen vertelde hij dat zijn papa naar het ziekenhuis was om een scan te laten nemen om te kijken of de kanker gestabiliseerd was. Om 21 uur krijg ik sms dat kanker uitgezaaid is en daarjuist smsje dat hij in coma is en het een kwestie van enkele uren is. Niet te geloven!! Zijn andere zoon is juist 1 week thuis uit Afghanistan, is daar een half jaar of zo geweest.
Ik moet blij zijn dat ma 76 jaar is mogen worden! Had het daarstraks heel moeilijk bij pa. Hij is 5 kg vermagerd. En toch houdt hij zich goed als ik er ben. Maar dat doe ik ook... Ik ben bang dat hij zijn 'klop' nog moet krijgen. En dan? Wat dan? Zou ik niet beter thuis blijven van zee? Ik ga ginds heel ongerust zijn. Wil nog enkele jaren van pa genieten. Heb mijn hoofdtelefoon opgezet en geniet wat van muziek. 'Sebastian' van Cockney Rebel keigoe nummer! heb ik in mijn jeugd heel vaak beluisterd.... werd er altijd een beetje melancholisch van...maar genoot er ook van
Speciaal voor deze man ging ik ooit naar Werchter met het jeugdhuis 't muuzaaike.En net als hij ging optreden, vertrok de bus weer richting Tessenderlo Later toen ik op kot was in Leuven, speelde men dit vaak op TD's, en je kon daar heerlijk op slowen, vooral met mijn toenmalige vriendin Liesbeth was dat een kippevelmoment. Het liedje duurde ook lekker lang.... en vooral het einde was fantastisch, als verschillende personen komen meezingen.
Herinneringen zijn zo'n mooie en dankbare dingen. Ik koester ze en geniet ervan.
een minder bekende song,maar ik was er dol op!! Gelukkig vind je ze nu allemaal terug op you tube. Dit singletje heb ik nog steeds en zal ik niet wegdoen. Wanneer ik hier naar luister, begin ik te glimlachen Doet me terugdenken aan de tijd dat we thuis de 'Bacchus bar' hadden, mijn broer en ik. Ik zal ongeveer 14 jaar geweest zijn, er stond een echte toog in en een lichtinstallatie. Ik kon daar uren doorbrengen, helemaal alleen, aan de toog bij de muziekinstallatie met mijn hoofdtelefoon op.Ik deed dan alle lichten uit en alleen een groene en een rode spot aan en dan maar genieten van de muziek.... oh ik voel die sfeer opnieuw...een heerlijke tijd... een prachtige jeugd... dankzij mijn fantastische ouders....
nog een oldie: kon ik uren naar luisteren en werd ik zo triest van en toch telkens opnieuw wilde ik het horen. Vond het fantastisch als dan die 'dokter' met zware stem kwam vertellen hoe het ging.... uiteindelijk ging dan de telefoon en was het lied gedaan...
Slecht geslapen, geen zin in school, ... Goed besluit genomen en thuis blijven werken. Goed doorgewerkt aan de boekhouding en de post. Af en toe gestopt om eens goed te huilen owv het gemis van ma. Uiteindelijk tegen de middag kon ik er weer wat tegen om Florien op te vangen.
Heb een oud liefdeskaartje gevonden dat ma naar pa gestuurd heeft in 1956 en heb het in een kadertje gestopt en in de woonkamer gezet.
Ben eergisteren ook geschrokken van Florien. Ik wist niet dat ze in haar bed een trui van bomma liggen had omdat die nog naar bomma rook. Ook zij ziet er enorm van af. Zij was ook heel veel bij bomma.
Kan niet slapen, heb naar foto's van ma gekeken en heel hard gehuild Ik ben moe, zo moe in mijn hoofd. Hou me sterk voor iedereen, heb ook geen zin om me te laten gaan bij iemand. Welk nut heeft dat? Dit verdriet is zo persoonlijk, zo verschillend voor iedereen. Ik weet het: er zijn ergere dingen in het leven, ma heeft een mooie dood gehad, ze is 76 jaar mogen worden enz enz. Maar wat ben ik hiermee? Dit is nu geen troost! Ik voel me zo alleen...echt waar, alleen in mijn mooie appartement. Heb het ook zo moeilijk om pa alleen te zien, ze waren altijd samen, altijd. Als het voor mij al zo erg is, hoe moet het dan voor hem zijn.
Slechte dag vandaag en gisteren ook. Het was gisteren de eerste dag dat ik weer ging werken na de dood van ma. De dag duurde ontzettend lang! Ik wilde naar pa. Hoopte dat het vandaag al beter ging, maar helaas, ik loop verloren op school. Met als gevolg dat ik mijn werk niet gedaan krijg en het alles alleen maar erger maak. Komt daar nog bij dat Florien gisteren en vandaag om 18 uur ging sporten. Dus om kwart voor 5 thuis van school, dadelijk naar pa om daar eten te maken en voor je het beseft is het 6 uur en moet je weg. Gisteren had ik ook nog om half 8 een vergadering. Pa gehaald om bij Florien te blijven en daarna terug naar huis gedaan. Oh wat vond ik het triest om hem dan heel alleen naar binnen te zien gaan. Dit deed pijn, heel veel pijn. En ik ben zeker dat ook Florien er zo over dacht.... Vandaag ook al zo vroeg bij pa vertrokken en dan er niet meer terug naar toe geweest. Voelt niet goed, echt niet. Maakt ook dat ik geprikkeld ben en in niet geïnteresseerd ben. Ik mis mijn ma....Ik wou dat het allemaal een droom was...
Klinkt afgezaagd, maar ik voel me niet meer oke. Heeft waarschijnlijk alles met de dood van ma te maken. Soms vergeet ik het heel even en dan plots is het besef er weer: ma is weg, komt nooit meer terug. Ik zit volop in mijn verdriet en probeer dit zoveel mogelijk voor mezelf te houden. Maar af en toe ontsnapt me toch iets en dan doet het zo'n pijn als mensen er geen begrip voor tonen. Of nee, ik verwoord het verkeerd, als het voor mij lijkt alsof men mijn gevoelens niet snapt. Ik weet ook wel dat er nog ergere dingen in de wereld zijn en dat er heel veel mensen zijn die dit meemaken of meemaakten. Maar daar gaat het mij nu niet om. Het gaat om MIJ. Ik heb het voor het moment moeilijk, ik wil ma terug... Ik ben ik en ik ga er nu op deze manier mee om en wat de anderen er mee doen is hun zaak, maar ik wil nu gewoon een beetje begrip. Mag ik na 14 dagen nog verdrietig zijn aub? Mag ik het nog moeilijk hebben? Mag ik? En dit is niet dramatisch doen, dit is gewoon effe verwoorden van hetgeen er binnen in mij allemaal leeft. Morgen schrijf ik verder, mijn hoofd is moe!
heel jammer vond ik dat.
Wist niet dat dit lied zo noemde.Wel mooi.....
heb dit in New York in Hyde park gezien. Mooi, ligt vlakbij de woning waar hij vermoord is...
gaat dwars door me heen....
zalig nummer
mooie tekst...
bij de eerste tonen van dit lied, sprong ikop de dansvloer
mooie tekst, heel veel liefde...
Tell Laura I love her! Mooi lied,mooi gezongen door Neil Sedaka, wordt door velen gezongen maar zijn versie vind ik persoonlijk wel mooi.
hit in 1970! 
nen echte plakker uit 1969. Heerlijk op geslowd ooit, in een ver verleden....
mooie meid die bovendien nog mooi kan zingen ook, is van 1972 denk ik
Van dit lied had ik heel graag een stukje gezongen tijdens de dienst van ma. Maar mijn dochter vond het nu al erg dat ik een tekst las, dus dit wou ze zeker niet. Nochtans... ma zou het graag gehad hebben, ook al hield ze niet echt van muziek. Pa zou trots zijn, maar dat is hij nu ook. Vroeger, toen ik tussen de 16 en 18 jaar was, heb ik in de gouden huwelijksmis gezongen van mijn grootouders. Het was voor hen een verrassing, speelde gitaar en zong 2 liedjes, nl ik heb eerbied voor jouw grijze haren en bedankt lieve ouders.
heb ik in mijn jeugd heel vaak beluisterd.... werd er altijd een beetje melancholisch van...maar genoot er ook van
een minder bekende song,maar ik was er dol op!! Gelukkig vind je ze nu allemaal terug op you tube. Dit singletje heb ik nog steeds en zal ik niet wegdoen. Wanneer ik hier naar luister, begin ik te glimlachen 
nog een oldie: kon ik uren naar luisteren en werd ik zo triest van en toch telkens opnieuw wilde ik het horen. Vond het fantastisch als dan die 'dokter' met zware stem kwam vertellen hoe het ging.... uiteindelijk ging dan de telefoon en was het lied gedaan...
