Het zonnetje komt al wat vaker te voorschijn. Vandaag heeft mijn dochter buiten gestudeerd en is flink verbrand. Gelukkig wordt ze vlug bruin en doet het niet zo veel pijn. Deze morgen werkte de verwarming niet op school, mazout vergeten te bestellen! Hoe is dat mogelijk! En dit is niet de eerste keer! Dit had ik kunnen vermijden, maar ik had er geen aandacht voor.
Daarstraks was het vergadering, de leerkrachten vroegen waar het briefje voor het oudercontact bleef. Tja, dat zullen ze zelf moeten maken, zei ik. Nee, nee, blijkbaar had ik beloofd dat ik het zou opstellen! Ook vergeten! Daarjuist heb ik het snel gemaakt en doorgemaild naar de betrokken personen. Ik ben niet goed bezig! Veel te druk, en met alles tegelijk bezig, dat kan zo niet verder.
Toen men deze morgen belde om te zeggen dat er geen mazout meer was, was ik op weg naar Hasselt naar een vergadering. Ik was boos op mezelf. Hoe kon ik dit weer vergeten! Zo haal ik mezelf miserie en ongenoegen op mijn nek. Eigenlijk was ik zo teleurgesteld in mezelf.... de tranen kwamen vanzelf en rolden over mijn wangen terwijl ik naar Hasselt reed. Onverantwoord eigenlijk, want het was redelijk druk op de autostrade. Maar op dat moment kon het mij niet schelen. Op de cursus zelf ben ik veel met mezelf bezig geweest, het ging ook juist over enneagrammen, over jezelf. Misschien moet ik toch maar even rust nemen en met ziekenverlof gaan. Dan kan ik nog voor school werken als ik wil maar dan MOET het niet meer. Nu voel ik me steeds verplicht, ook als het me niet zo goed gaat. Daarstraks was ik aan het praten met iemand, en ik vond het van mezelf zo verwarrend klinken. Nee, voor mij is het duidelijk, maar ik kan het niet overbrengen aan anderen. Voor hen lijkt het heel verwarrend. Straks denkt men nog dat ik gek ben,dat ik opgenomen moet worden! Ik besef dat ik niet goed bezig ben, maar heb de moed en de energie niet om er iets aan te veranderen. En eigenlijk heeft het nu al lang genoeg geduurd. Het wordt tijd dat ik weer vooruit kom. Soms ben ik bang dat ik in een diep gat ga vallen en dat ik er niet meer zonder hulp uit kan! En telkens denk ik dan: ik moet door blijven doen voor mijn dochter, maar moet dat echt? Mag ik mijn zwakte ook tonen aan haar? Natuurlijk mag dat,dat weet ik maar al te goed, maar ik kan het niet!! En dat is zo moeilijk aan anderen uit te leggen.Ik kan het niet, ik kom niet meer vooruit.Ik wil wel, maar het lukt niet.
Morgen start de lente! De eerste lente zonder ma... zonder vele bloemetjes in de tuin. Wat gaat er in mei gebeuren als er aan het kapelleke gebeden wordt. Ma zorgde dan steeds dat iedereen nadien iets kon komen drinken in de tuin. Dat gaat pijn doen Ben naar huis gekomen van school, maagpijn, start opnieuw met mijn pillen. Ik weet dat de maagpijn louter van de stress voortkomt. Eigenlijk moet ik in mijn maag laten kijken, maar ben daar enorm bang van. Ze zullen me daarvoor in slaap moeten doen denk ik. Nog even zo afwachten, het wat rustig aan doen, misschien betert het dan.
Normaal kwam vandaag een vriendin langs die ik niet zo vaak zie. Maar de afspraak gaat niet door, er zijn problemen met haar dochter en dat begrijp ik dat gaat natuurlijk voor. Ik schrok wel even van mezelf dat ik er toch wel meer moeite mee had dan ik dacht. Ik had er echt naar uitgekeken om met haar te praten. Ik wilde ook graag met haar naar het kerkhof gaan, zij heeft ma ook gekend. Toen ze vroeg hoe het nu eigenlijk met me ging, kreeg ik een krop in mijn keel, moest heeeel veel moeite doen om niet te huilen. Ik kon ook bijna geen antwoord geven. Hoefde ook niet, ze begreep het zo ook wel.
Heb lange tijd niks meer geschreven, weet precies ook niks meer te vertellen. En als ik iets wil vertellen, gaat het steeds over ma. Hoe hard ik haar mis. Hoe dikwijls ik de telefoon neem om haar te willen bellen. Hoe dikwijls ik zeg: ik rij eens naar bomma en dan plots besef dat het niet meer kan.
Mijn dochter heeft al een paar keer gevraagd waarom ik zo boos ben. Maar ik ben helemaal niet boos, maar ze vindt dat ik er zo uitzie! Erg hé! Ik was zo goed op weg! Had terug enorme zin in het leven, zag alles al voor me, mijn hele toekomst, in ons mooi appartementje... En nu, het interesseert me allemaal niet meer. Ik krijg ook niks gedaan, vooral niet voor school. Wou echt dat ik terug de klas in kon. Dan kon ik bezig zijn met kleuters! En van hen krijg je zo enorm veel dankbaarheid terug. Nu heb ik zoveel verantwoordelijkheid, zoveel zorgen... En die horen gewoon bij de job! Je kan daar niet buiten, misschien daarom het 'goede' loon. Want dat hoor je veel zeggen: amai jullie verdienen toch goed. Maar ze mogen het allemaal hebben hoor! En nu denken jullie misschien: wat ben je nu aan het zagen: ga dan gewoon iets anders doen! Maar zo simpel is het niet! Ik heb een engagement aangegaan, er zomaar mee stoppen kan niet. Dit moet aangevraagd worden, en er moet ergens in een school plaats gemaakt worden voor mij en dat betekent dat iemand anders moet schuiven en geloof me, dat wordt niet in dank afgenomen! Dat zal je voelen! En daar heb ik ook geen zin in. En komt daarbij nog mijn lening, een hoge lening om af te betalen.... Maar ik heb het zo gewild Maar ik heb niet gewild dat ma dood ging!!! En dat verandert alles! Toch voor mij!
Voila, dat is er weer allemaal uit. Ik ga proberen een beetje voor school te werken....
