Gisteren plots een dipje gekregen. Heel plots en onverwachts... Was gezelllig aan het praten met een vriend en plots was het daar...het ongelukkig gevoel Heb er tegen gevochten maar uiteindelijk er ook even gepraat. Ik kon het niet pakken waarom dit me overviel. Ik had zo naar die avond uitgekeken... 's Nachts ging ik mijn dochter halen op een fuifje en toen ik daar naartoe reed,had ik het ineens te pakken. Het werd me duidelijk! Mijn dochter was gevraagd door een vriendinnetje om mee naar een fuif te gaan, ze had dit toegezegd. Maar naarmate de dag dichterbij kwam, zag ze er tegenop. Ze had geen zin om te gaan, misschien omdat haar vriendje niet mocht gaan, ik weet het niet. Ik heb haar gepusht: komaan je hebt dit beloofd aan je vriendin, die kijkt er naar uit. Jij hebt ook graag dat zij met jou af en toe naar de film gaat. Maar eigenlijk was het dit niet voor mij! Ik wou die avond afspreken met een vriend. Ik wou even alleen zijn met een volwassene.Ik wou even 'me-time', even niet enkel 'mama-zijn'. Dit verklaart mijn gevoel later op de avond, onbewust was ik met mijn dochter bezig: stel dat zij zich absoluut niet amuseert...,ze zal toch niet ziek zijn want ze was serieus verkouden...., misschien is ze wel heel moe... Deze gedachten deden me niet meer genieten van mijn avond. Er kwamen schuldgevoelens.... Had ik het recht om haar te overtuigen iets te doen wat ze zelf niet zo graag wou omdat ik een avond zonder haar wilde? Oh wat klinkt dat raar: een avond zonder haar. Hier voel ik me niet goed bij. Ik moet er 100%voor haar zijn, altijd en overal.
He, is dat zo? Moet dat zo? Is dat beter voor haar?
Werk aan de winkel....denk eraan, je blijft zelf ook belangrijk. Ik weet het wel, maar het is zo verdomd moeilijk voor mij.
