Een tijdje geleden dat ik nog geschreven heb. Zoek achter een reden maar kan ze niet direct vinden. Geen zin, geen energie, andere uitlaatklep....
Eigenlijk gaat het niet zo goed met me. Voel me niet echt positief. Alles is nu wel in orde met het appartement, met de scheiding, maar nu de verwerking nog. Nu nog zoeken wat ik wil met mijn leven. En hoe het verder moet met met mijn dochter; als alleenstaande mama is het toch wel anders dan in een gezinsstiuatie Je krijgt een andere relatie, alhoewel we voordien ook heel erg aan elkaar hingen. Maar nu lijkt het of we echt voor elkaar moeten zorgen. Ergens voel ik bij Florien de angst van 'wat als er met mama iets gebeurt?' Hier heb ik het moeilijk mee.
Maar tijd brengt raad?
Ik wil niet meer denken, ik word daar zo moe van... Moet me voortdurend oppeppen. Zou eens goed moeten huilen, dat lucht op. Maar wanneer, moet hier precies een moment voor vrij maken en zo werkt het niet. Wil me altijd maar goed houden voor mijn dochter of mijn vrienden. Terwijl echt zijn zo belangrijk is.
