Mijn ogen doen pijn, denk dat ik een oogontsteking heb, maar het zal ook wel te maken hebben met het vele huilen en met het moe zijn. Ik ben moe, maar wil er niet aan toegeven. Vraag niet waarom, maar het is zo. Er zijn zoveel dingen waarvan ik niet weet waarom ik ze doe of waarom ik ze voel, maar het is er gewoon. Men begrijpt dit niet, en dit vind ik niet erg want er is ook geen verklaring voor maar probeer het dan gewoon te aanvaarden.
Daarstraks kreeg ik plots een raar gevoel: ik besefte ineens dat ik niet graag meer naar pa ga. Als ik daar kom, begint hij steevast te praten over wat hij allemaal gedaan heeft en geregeld heeft: de notaris, de bank, het kerkhof... En ik wil het niet horen! Ik kan er niet tegen! Ik wil ook geen kleren meer opruimen van ma! Dit doet pijn en ik kan het niet meer aan. Al die kleren die ik in de vuilzak moet steken en pa die daar zo verdrietig staat naar te kijken.... Ma, wat doe je me toch aan? Weet je, eigenlijk zou ik me ook eens graag wentelen in mijn verdriet. Eens een hele dag gewoon verdrietig mogen zijn. Een hele dag alleen zijn, helemaal alleen... Daarom ga ik niet graag slapen denk ik, 's avonds in mijn bed, niemand om me heen, niemand die me vragen stelt, niemand die opmerkingen geeft...gewoon ik en mezelf, mijn gedachten, mijn verdriet, mijn herinneringen....
Deze morgen zag ik er niet uit op school! Rode ogen...kreeg daar natuurlijk opmerkingen over. Wilde eerst naar de dokter gaan maar uiteindelijk toch maar de dag helemaal uitgedaan. Na schooltijd vertelde mijn collega directeur me dat indien ik tijd nodig had voor mezelf ik die moest nemen, anders zou ik het niet volhouden.
Zie nog wel wat ik er mee ga doen. Kan zo moeilijk denken....
Nog wat liedjes beluisterd, ga nu proberen te slapen....
heb dit in New York in Hyde park gezien. Mooi, ligt vlakbij de woning waar hij vermoord is...
Weet je , ik ben aan het vluchten in de muziek. Effe gevoelens uitschakelen, gedachten weg van ma, enkel me and the music... maar dit gevoel is maar tijdelijk, helpt maar even. Dit is zoals alcohol of drugs, het verdooft even en daarna komt de pijn des te harder terug.
gaat dwars door me heen....
Kennen we deze nog? ook nen favoriet van mij op de fuiven... nostalgie tot en met...
Het zal wel normaal zijn, maar ik krijg het steeds moeilijker met mijn verdriet. Pa vertelde daarstraks waar hij allemaal naartoe geweest was met mijn broer: notaris, bank, verzekering... Allemaal dingen die geregeld moeten worden bij een sterfgeval en die mij nu heel duidelijk maakten dat ma er echt niet meer is. Dat deed pijn,veel pijn. Wilde natuurlijk niet laten zien dat ik verdriet had, en hield mij sterk. Toen ik begon over de 3daagse aan zee en pa zich afvroeg of Florien niet liever bij een vriendinneke bleef slapen, werd het helemaal duidelijk. Niets zou ooit nog hetzelfde zijn! En ik ben er niet klaar voor. Heb geen afscheid genomen van ma. Misschien moet ik nog eens naar het kerkhof, is al een tijdje geleden. Heb tegen pa gezegd dat ik nog wat op school moest doen voor ik mijn dochter ging ophalen bij tennis en begon in de auto al serieus te huilen. De tranen bleven komen. Ben naar school gereden en heb daar alsmaar gehuild. Had het moeilijk om florien te halen, thuis moest ik me steeds inhouden. Was natuurlijk kortaf tegen mijn dochter waarop zij me raar aankeek en ik nog meer verdriet kreeg. Toen ze eindelijk slapen was, kwamen de tranen weer. Weet je alles doet van binnen zo'n pijn. Heb echte maagpijn en er zit voortdurend een krop in mijn keel. Soms lukt het me best om 'vrolijk' te doen in gezelschap en ondertussen blijft het zo'n pijn doen binnenin. Hoe lang hou ik dit nog vol? Misschien toch eens naar de dokter? Maar wat helpt dat? Krijg waarschijnlijk doorverwijzing van een soort psycholoog om met me te praten, of krijg wat pilletjes om te kalmeren en beter te slapen...Maar ik moet hier door.
Wil graag naar het congres aan zee. Maar hoe ga ik daar reageren? Ik ga dit maal niet mee voor de cursussen, ik ga enkel mee om alleen te zijn, alleen met al mijn verdriet. Maar vind dit zo jammer voor mijn kamergenoot. Wat als ik daar crash? Vorig jaar was het zo leuk. Samen op onze kamer in bed nog praten over van alles en nog wat. Nu is er maar 1 ding waarover ik wil praten, mijn verdriet, mijn gemis, mijn ma, mijn eenzaamheid die ik op dit moment voel....
Effe hoofdtelefoon op en naar muziek luisteren,oude hits, geven goed gevoel.
Ich bin wie du
Heb gisteren smsje gekregen van vroegere vriendin.Had daar vroeger een heel goede band mee, maar door allerlei omstandigheden is er iets tussen gekomen. Weet niet of het nog goed komt, zoals het vroeger was. Weet ook niet of ik dat erg vind of niet. En net DAT vind ik erg. Ik ben mijn gevoelens precies kwijt!! Weet niet meer wat ik wil, wat ik voel... Dit is ook zo met mijn vriend, mis hem en mis hem niet. Ben veel te veel met mezelf bezig op dit moment.
zalig nummer
mooie tekst...
bij de eerste tonen van dit lied, sprong ikop de dansvloer
Tell Laura I love her! Mooi lied,mooi gezongen door Neil Sedaka, wordt door velen gezongen maar zijn versie vind ik persoonlijk wel mooi.
hit in 1970!
nen echte plakker uit 1969. Heerlijk op geslowd ooit, in een ver verleden....
mooie meid die bovendien nog mooi kan zingen ook, is van 1972 denk ik
Wordt stilaan tijd om toch te proberen om te slapen. Ga er morgen zeker niet fris uitzien, maar dat is mijn zorg niet.Kan niet stoppen met muziek te beluisteren. Verzacht de pijn, verlegt de pijn.... Kijk uit naar de paasvakantie, naar beter weer, naar het zonnetje, naar mijn terras.... Ga morgen ma goeiedag zeggen op het kerkhof... Ik wil uit deze put, vind het niet meer fijn. Maar moet me misschien echt wel tijd gunnen. Maar hoe? hoe? Zou ganse dag alleen willen zijn, alleen met mijn muziek, dan zijn mijn gedachten leeg, efkes, heel efkes.
Ik ga proberen als bijlage mijn boekenlijst te publiceren. Iedereen weet ondertussen wel dat ik enorm veel van boeken hou en er dus ook een hele verzameling bezit. Probleem is 'ruimte'. Hoe en waar zet ik al mijn boeken zodat ik dadelijk weet waar welk boek staat? Ik ben bezig een systeem uit te dokteren maar het blijft moeilijk. Een boekenkast is zo snel gevuld! Ik ben verplicht om mijn boeken in dubbele rijen te plaatsen maar dan zie je natuurlijk de achterste boeken niet staan, en dat is zo jammer. Daarom ben ik ook zo blij met mijn boekenlijst, kan ik toch af en toe eens kijken wat ik allemaal bezit
Nog zo'n geweldige gast: Donovan: heeft heel veel mooie songs, vooral Donna donna vind ik mooi. Een echt luisterlied, waarbij je heel goed de gitaar hoort.
I don't know how to love him , uit de musical Jesus Christ superstar. Hier krijg ik kippevel van, zing dit zelf ook graag mee. Ik heb toen ik 16jaar was de musical gezien in Londen en hij is me altijd bijgebleven.
Van dit lied had ik heel graag een stukje gezongen tijdens de dienst van ma. Maar mijn dochter vond het nu al erg dat ik een tekst las, dus dit wou ze zeker niet. Nochtans... ma zou het graag gehad hebben, ook al hield ze niet echt van muziek. Pa zou trots zijn, maar dat is hij nu ook. Vroeger, toen ik tussen de 16 en 18 jaar was, heb ik in de gouden huwelijksmis gezongen van mijn grootouders. Het was voor hen een verrassing, speelde gitaar en zong 2 liedjes, nl ik heb eerbied voor jouw grijze haren en bedankt lieve ouders. Later heb ik ook de huwelijksmis van mijn broer gezongen en in mijn eigen huwelijksmis, maar daar maar 1 liedje. Ook op het pensioensfeest van pa heb ik gezongen, een zelfgemaakte tekst op 'wat zullen we drinken' van Bots. Ook al heb ik geen geweldige stem, ik deed het gewoon graag, je kan daar zoveel gevoel in leggen....
Deze LP had ik en heb ik bijna stuk gespeeld,ik kende er elk lied van. Het lied ''een huis om in te schuilen' was één van de liedjes die ik zong in de huwelijksmis van mijn broer. Ben er zeker van dat ma toen ook enorm trots op me was. Een ander liedje tijdens de mis was 'ik ben op reis' ook van Elly en Rikkert.
Hoe is dat mogelijk, er sterven zoveel mensen in mijn nabijheid...moeder van collega, schoonpa van secretaresse, schoonpa van collega directeur en nu ligt de papa van een vriend in coma. Hij is maar 1 jaar ouder dan ik. Dat wordt moeilijk om zijn zoon te troosten. Daarstraks had ik nog met hem gepraat,toen vertelde hij dat zijn papa naar het ziekenhuis was om een scan te laten nemen om te kijken of de kanker gestabiliseerd was. Om 21 uur krijg ik sms dat kanker uitgezaaid is en daarjuist smsje dat hij in coma is en het een kwestie van enkele uren is. Niet te geloven!! Zijn andere zoon is juist 1 week thuis uit Afghanistan, is daar een half jaar of zo geweest.
Ik moet blij zijn dat ma 76 jaar is mogen worden! Had het daarstraks heel moeilijk bij pa. Hij is 5 kg vermagerd. En toch houdt hij zich goed als ik er ben. Maar dat doe ik ook... Ik ben bang dat hij zijn 'klop' nog moet krijgen. En dan? Wat dan? Zou ik niet beter thuis blijven van zee? Ik ga ginds heel ongerust zijn. Wil nog enkele jaren van pa genieten. Heb mijn hoofdtelefoon opgezet en geniet wat van muziek. 'Sebastian' van Cockney Rebel keigoe nummer! heb ik in mijn jeugd heel vaak beluisterd.... werd er altijd een beetje melancholisch van...maar genoot er ook van
Speciaal voor deze man ging ik ooit naar Werchter met het jeugdhuis 't muuzaaike.En net als hij ging optreden, vertrok de bus weer richting Tessenderlo Later toen ik op kot was in Leuven, speelde men dit vaak op TD's, en je kon daar heerlijk op slowen, vooral met mijn toenmalige vriendin Liesbeth was dat een kippevelmoment. Het liedje duurde ook lekker lang.... en vooral het einde was fantastisch, als verschillende personen komen meezingen.
Herinneringen zijn zo'n mooie en dankbare dingen. Ik koester ze en geniet ervan.
een minder bekende song,maar ik was er dol op!! Gelukkig vind je ze nu allemaal terug op you tube. Dit singletje heb ik nog steeds en zal ik niet wegdoen. Wanneer ik hier naar luister, begin ik te glimlachen Doet me terugdenken aan de tijd dat we thuis de 'Bacchus bar' hadden, mijn broer en ik. Ik zal ongeveer 14 jaar geweest zijn, er stond een echte toog in en een lichtinstallatie. Ik kon daar uren doorbrengen, helemaal alleen, aan de toog bij de muziekinstallatie met mijn hoofdtelefoon op.Ik deed dan alle lichten uit en alleen een groene en een rode spot aan en dan maar genieten van de muziek.... oh ik voel die sfeer opnieuw...een heerlijke tijd... een prachtige jeugd... dankzij mijn fantastische ouders....
nog een oldie: kon ik uren naar luisteren en werd ik zo triest van en toch telkens opnieuw wilde ik het horen. Vond het fantastisch als dan die 'dokter' met zware stem kwam vertellen hoe het ging.... uiteindelijk ging dan de telefoon en was het lied gedaan...
Slecht geslapen, geen zin in school, ... Goed besluit genomen en thuis blijven werken. Goed doorgewerkt aan de boekhouding en de post. Af en toe gestopt om eens goed te huilen owv het gemis van ma. Uiteindelijk tegen de middag kon ik er weer wat tegen om Florien op te vangen.
Heb een oud liefdeskaartje gevonden dat ma naar pa gestuurd heeft in 1956 en heb het in een kadertje gestopt en in de woonkamer gezet.
Ben eergisteren ook geschrokken van Florien. Ik wist niet dat ze in haar bed een trui van bomma liggen had omdat die nog naar bomma rook. Ook zij ziet er enorm van af. Zij was ook heel veel bij bomma.
Kan niet slapen, heb naar foto's van ma gekeken en heel hard gehuild Ik ben moe, zo moe in mijn hoofd. Hou me sterk voor iedereen, heb ook geen zin om me te laten gaan bij iemand. Welk nut heeft dat? Dit verdriet is zo persoonlijk, zo verschillend voor iedereen. Ik weet het: er zijn ergere dingen in het leven, ma heeft een mooie dood gehad, ze is 76 jaar mogen worden enz enz. Maar wat ben ik hiermee? Dit is nu geen troost! Ik voel me zo alleen...echt waar, alleen in mijn mooie appartement. Heb het ook zo moeilijk om pa alleen te zien, ze waren altijd samen, altijd. Als het voor mij al zo erg is, hoe moet het dan voor hem zijn.
Slechte dag vandaag en gisteren ook. Het was gisteren de eerste dag dat ik weer ging werken na de dood van ma. De dag duurde ontzettend lang! Ik wilde naar pa. Hoopte dat het vandaag al beter ging, maar helaas, ik loop verloren op school. Met als gevolg dat ik mijn werk niet gedaan krijg en het alles alleen maar erger maak. Komt daar nog bij dat Florien gisteren en vandaag om 18 uur ging sporten. Dus om kwart voor 5 thuis van school, dadelijk naar pa om daar eten te maken en voor je het beseft is het 6 uur en moet je weg. Gisteren had ik ook nog om half 8 een vergadering. Pa gehaald om bij Florien te blijven en daarna terug naar huis gedaan. Oh wat vond ik het triest om hem dan heel alleen naar binnen te zien gaan. Dit deed pijn, heel veel pijn. En ik ben zeker dat ook Florien er zo over dacht.... Vandaag ook al zo vroeg bij pa vertrokken en dan er niet meer terug naar toe geweest. Voelt niet goed, echt niet. Maakt ook dat ik geprikkeld ben en in niet geïnteresseerd ben. Ik mis mijn ma....Ik wou dat het allemaal een droom was...
Klinkt afgezaagd, maar ik voel me niet meer oke. Heeft waarschijnlijk alles met de dood van ma te maken. Soms vergeet ik het heel even en dan plots is het besef er weer: ma is weg, komt nooit meer terug. Ik zit volop in mijn verdriet en probeer dit zoveel mogelijk voor mezelf te houden. Maar af en toe ontsnapt me toch iets en dan doet het zo'n pijn als mensen er geen begrip voor tonen. Of nee, ik verwoord het verkeerd, als het voor mij lijkt alsof men mijn gevoelens niet snapt. Ik weet ook wel dat er nog ergere dingen in de wereld zijn en dat er heel veel mensen zijn die dit meemaken of meemaakten. Maar daar gaat het mij nu niet om. Het gaat om MIJ. Ik heb het voor het moment moeilijk, ik wil ma terug... Ik ben ik en ik ga er nu op deze manier mee om en wat de anderen er mee doen is hun zaak, maar ik wil nu gewoon een beetje begrip. Mag ik na 14 dagen nog verdrietig zijn aub? Mag ik het nog moeilijk hebben? Mag ik? En dit is niet dramatisch doen, dit is gewoon effe verwoorden van hetgeen er binnen in mij allemaal leeft. Morgen schrijf ik verder, mijn hoofd is moe!
Zolang ik bezig blijf, of mensen rond mij heb, gaat het me redelijk goed. Maar zodra ik alleen ben, lukt het niet meer. Florien is naar een vriendinnetje, ik reed naar pa om daar nog wat op te ruimen. Dadelijk na mij kwam mijn broer daar om pa op te halen om de zitmaaier weg te doen voor onderhoud. Ik dus terug naar huis. Ik kom hier binnen en de tranen beginnen, mijn god, wat mis ik mijn ma! Niets zal ooit nog hetzelfde zijn, niets... Er was nog zoveel dat ik van haar wou weten. Nog zoveel dat ik haar wou vertellen.
Het leven lijkt me nu zo oppervlakkig, zo 'nutteloos'. Ik weet niet wat doen, dool rond in mijn eigen huis. Ik zie er tegenop om maandag opnieuw te gaan werken, maar misschien is dit juist goed. Dat gaat afleiding brengen. Maar ik heb geen zin meer in dat werk, het zegt me niks meer! Ik zie alles in een ander daglicht, het is raar en moeilijk te omschrijven.
Ik keek zo uit naar het driedaags congres aan zee in maart en nu heb ik er geen zin in, echt niet. Er zijn meerdere redenen: pa zolang missen, waar gaat Florien blijven, bij pa? wie gaat dan eten maken? heb ook geen zin in de cursussen, in dat getater, in dat 'plezier' maken. Ik weet het niet...
Ik ga nog wat poetsen, wil dat alles hier mooi is, bijna perfect en dat gaat niet!
Juist nog eens naar de site van de begrafenisondernemer gekeken: ma staat er nog steeds op. Ik kan het niet geloven, dat ze er niet meer is, voor altijd....het lijkt eerder dat het tijdelijk is. Ik heb geen afscheid genomen Het blijft toch zo onwezenlijk! Heb daarstraks een brood gebakken in een bakvorm die ik bij ma meegebracht heb. Het ziet er mooi uit, nog afwachten of het ook lekker is. Maar waarom doe ik dat allemaal? Ik wil dat ze trots is op mij,alhoewel ik wel weet dat ze dat is. Weet je, ik ben ook zo bang dat ik ziek word. Niet dat er reden voor is, maar wat moet Florien dan doen? Ze kan niet meer bij bomma terecht...
Ik wil gewoon mijn ma terug! Ik moet haar nog vanalles vragen, nog vertellen, ze moet er gewoon nog zijn! Het is zo oneerlijk. Ik was hier helemaal niet op voorbereid. Heb over niks kunnen nadenken, alles ging zo vlug.
Er zijn veel mensen bezorgd, maar ze vragen dan eens: gaat het? Wat zeg je daarop? Kan je elke keer zeggen: nee, verdomme, het doet zo'n pijn. En dan relativeer ik het weer maar: och, het gaat wel, er zijn mensen die meer afzien, die jonger sterven, iedereen staat ervoor enz. Niks wordt ooit nog hetzelfde! Het zal wel slijten, maar nu... Men wil gewoon doorgaan met het leven, maar dat gaat niet! Ik heb nog tijd nodig!
Het is 1 week geleden dat ik snachts opgeschrikt werd door een telefoontje van pa dat ma overleden was. Telkens als mijn GSM gaat, schrik ik. Dan kijk ik gauw wie het is en ben bang dat het pa zou zijn. Het lijkt wel een droom, maar helaas is het dat niet. Dit had ik wel allemaal al vaak gedroomd. Het ging net zo in mijn droom: plots telefoon van pa of ma, met de boodschap: kom gauw, er is iets met pa/ma! En dan ineens is het echt!! Wanneer gaat dit uit mijn gedachten. Ik sta ermee op en ga ermee slapen en tussendoor flitst het regelmatig door mijn hoofd. Gelukkig is er overdag genoeg afleiding en komt de gedachte maar af en toe opzetten. 's Avonds stap ik in mijn bed en als ik mijn ogen dicht doe, zie ik ma in de zetel zitten met pa erbij op zijn knieën en maar huilen en roepen.
Gisteren samen met mijn dochter de 'naaikamer' van ma een beetje opgeruimd. Er lagen nog dingen waaraan zij aan het werken was. Heb ook heel wat spulletjes meegebracht, maar er hier nog niet echt in gekeken. Ze had nog zoveel plannen! Momenteel kan ik bijna over niks anders praten. Als er bezoek komt, wil ik het er over hebben, maar type 9 kan dat voor zichzelf houden Je kan toch niet steeds over je eigen verdriet praten!
De band met mijn broer en schoonzus is wel hechter geworden, ik hoop dat dit zo blijft. Ik voel gewoon dat er een band is tussen ons, dit was voordien wat minder. En dat doet nu zo'n deugd!
Heb al de 'deelnemingskaartjes' die ik gekregen heb (80, pa heeft er ook nog 175) nog eens gelezen en opgeplakt, hier maak ik een mooi boek van. Hier haal ik troost uit. Het geeft me een warm gevoel te weten dat er zoveel mensen zijn die ma ook heel graag hadden en die meeleven met mij. Ik denk ook wel dat de meesten weten dat ik nogal erg aan mijn ouders hing. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik getelefoneerd had! En nu... het lukt me niet meer om te bellen naar pa. Ik weet gewoon niet wat zeggen. En wil altijd maar zeggen: waar is ma?
Ik wil nog even verder schrijven over de dienst van mijn ma. Wil dat alles ergens bewaard blijft voor als ik het me minder goed ga herinneren.
Na mijn tekst werden er foto's van ma getoond van haar jeugd tot en met haar 50 jarig huwelijksfeest. Ondertussen werd het lied 'Afscheid' gespeeld van Marco Borsato. Afscheid nemen bestaat niet Ik ga wel weg maar verlaat je niet Lief, je moet me geloven Al doet het pijn...
Ik wil dat je me los laat En dat je morgen weer verder gaat Maar als je eenzaam of bang bent Zal ik er zijn..
Kom als de wind die je voelt en de regen Volg wat je doet als het licht van de maan Zoek me in alles dan kom je me tegen Fluister mijn naam, en ik kom eraan
Zie, wat onzichtbaar is Wat je gelooft is waar Open je ogen maar En, dan zal ik bij je zijn Alles wat jij moet doen Is mij op m'n woord geloven
Afscheid nemen bestaat niet
Kom als de wind die je voelt en de regen Volg wat je doet als het licht van de maan Zoek me in alles dan kom je me tegen Fluister mijn naam En ik kom eraan
Kijk in de lucht Kijk naar de zee Waar je ook zult lopen ja, ik loop met je mee Iedere stap en ieder moment Waar je dan ook bent!
Wat je ook doet Waar je ook gaat Wanneer je me nodig hebt Fluister gewoon mijn naam En ik kom eraan
Afscheid nemen bestaat niet
Dit was een heel emotioneel moment, maar ik heb gekeken naar de foto's, met mijn ene arm rond pa en mijn andere hand op het been van mijn dochter en mijn hoofd fier omhoog, kijkend naar de mooie beelden. De tranen rolden over mijn wangen, heel stil. Het lied paste er echt bij, ben blij dat ik op het laatste nog vlug dit genomen heb in plaats van de 'roos' van Ann Christy.
Nadien kwam er nog een tekstje van een mevrouw en toen als laatste het lied 'Trein naar niemandsland' van Frans Bauer. Ik denk dat dat bijna de enige zanger is waarvan ma zegt dat hij goed kon zingen. Ma hield niet echt van muziek. Van haar heb ik de liefde voor muziek zeker niet gekregen.
Er rijd een trein naar niemandsland, Hij is op weg naar het beloofde land, En onderweg hoor je de engelen zingen, 't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs, Het kaartje is een enkele reis, Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden, Al krijgt niemand hier van een bewijs.
Er rijd een trein naar niemandsland, Daar waar het helse vuur voor niemand brand, Alleen één vlam zal iedereen verwarmen, Het is de liefde waar je naar verlangt.
Het afscheid doet een ieder pijn, Je wilt zo graag nog bij die ander zijn, Wat over blijft zijn duizend mooie dromen, Maar jou hart zit in die laatste trein.
Zie de tunnel jou verlichten, Ver tot aan de hemel poort, Daar herken je weer gezichten, Het is daar waar jij op hoopt.
Er rijd een trein naar niemandsland, Hij is op weg naar het beloofde land, En onderweg hoor je de engelen zingen, 't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs, Het kaartje is een enkele reis, Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden, Al krijgt niemand hier van een bewijs.
De trein die stopt voor jou in 't paradijs.
Ik vind dit mooie woorden, die goed aangeven dat ma nog ergens verder leeft, ergens waar het mooi is en goed en vredig. Daar put ik troost uit.
Op de woorden van dat liedje gingen we de urne van ma nog eens groeten en verlieten we de zaal. Weer tijd om handjes te schudden....
Ma is weg, de dienst is voorbij, de urne begraven.... Ik ben fier op mezelf, echt waar, heb de ganse tekst gelezen, denk dat het lukte omdat ik type 9 in me heb. Ik heb me teruggetrokken in mezelf op het moment dat ik de tekst las. Heb niks gezien of gehoord, alleen de tekst gelezen. De laatste 3 zinnen brak mijn stem en huilde ik, maar dat vind ik niet erg. Ik heb het gedaan en veel mensen kwamen zeggen dat het mooi geweest was.
Ik zat tijdens de dienst naast pa en naast mij mijn dochter en dan mijn broer en zijn familie. Pa had het al dadelijk moeilijk, er werd een grote foto van ma geprojecteerd op de muur en vlak voor ons stond ook een grote foto van ma. Ik concentreerde me heel erg op mezelf en zat fier rechtop. Wou dat ma zag dat ik het kon, dat ze niet ongerust moest zijn. Ik was er voor pa. Heb mijn arm rond hem gelegd om te troosten. Ik wist echt niet dat ik dat kon!
Ik had gezien dat mijn beste vriendin op de derde rij zat,dus ook ver van voor en daar was ik blij om. Dat gaf steun en kracht. Mijn vriend zag ik niet, maar ik wist dat hij er was en dat was voldoende. Ik had de juiste liedjes gekozen vond ik:
'Water' van Marco Borsato
Ik staar over het water Dat net als ik Ooit in beweging was Peilloos diep en dreigend zwart Net als wat ik in je ogen las Stekeblind, oostindisch doof Wil ik voor altijd zijn Om maar niet te zien of kunnen horen Dat alles is verloren Zonder jou kan ik niet Eten, slapen, lopen, dansen, leven Dus blijf ik hier nu zitten En blijf ik hier nu wachten Tot het water ooit weer in beweging komt En dan drijf ik mee Tot aan de zee Waar jij Op mij zal wachten
De lucht is licht En eindeloos En zo ver boven mij Onaantastbaar en toch Zo dichtbij Net als jij Het staat in de lucht geschreven Maar op m'n lippen blijft het kleven Zonder jou kan ik niet Eten, slapen, lopen, dansen, leven
En dus blijf ik hier nu zitten En blijf ik hier nu wachten Tot het water ooit weer in beweging komt En dan drijf ik mee Tot aan de zee Waar jij Op mij zal wachten
Ik staar over het water Dat net als ik Ooit in beweging was
Daarna las een mevrouw een mooie tekst,maar ik weet niet meer waarover hij ging, maar ik vond hem wel mooi, dat weet ik nog.
Eigenlijk moet ik eens gaan opzoeken hoe een type 9 reageert op droevig nieuws, maar ik heb de moed niet. Plots is mijn ma overleden, heel onverwacht, niet te geloven, niet te begrijpen. Het is nu de vierde dag na haar dood en ik schrik ervan dat ik zo rustig ben. Af en toe komt er nog een traan, en straks bij het groeten zullen ze rijkelijk vloeien. Maar al bij al lukt het me wonderwel. Zou dit ook te maken hebben met het feit dat ik me in mezelf kan afzonderen?
Heb zelf de tekst voor haar bidprentje gemaakt:
Lieve ma, zonder dat ik het wil staat de wereld even stil jij en pa, altijd samen, waar jullie ook kwamen, wat jullie ook deden. Hoe moet dit nu verder? jij was de liefste bomma, de beste mama, de prachtigste vrouw. We zullen je missen...
Heb ook een tekst geschreven om voor te lezen tijdens de dienst morgen. Wil die ook heel graag zelf lezen, en hoop zo dat het me zal lukken. Misschien helpt mijn 'bovenkamertje' me dan ook. Ik wil me dan even afsluiten van alles en iedereen. Ja het moet me lukken, maar als het om de een of andere reden niet lukt, hoef ik me niet schuldig te voelen of te schamen, ik heb geprobeerd....
Wist niet dat dit lied zo noemde.Wel mooi.....
heb dit in New York in Hyde park gezien. Mooi, ligt vlakbij de woning waar hij vermoord is...
gaat dwars door me heen....
zalig nummer
mooie tekst...
bij de eerste tonen van dit lied, sprong ikop de dansvloer
mooie tekst, heel veel liefde...
Tell Laura I love her! Mooi lied,mooi gezongen door Neil Sedaka, wordt door velen gezongen maar zijn versie vind ik persoonlijk wel mooi.
hit in 1970! 
nen echte plakker uit 1969. Heerlijk op geslowd ooit, in een ver verleden....
mooie meid die bovendien nog mooi kan zingen ook, is van 1972 denk ik
Van dit lied had ik heel graag een stukje gezongen tijdens de dienst van ma. Maar mijn dochter vond het nu al erg dat ik een tekst las, dus dit wou ze zeker niet. Nochtans... ma zou het graag gehad hebben, ook al hield ze niet echt van muziek. Pa zou trots zijn, maar dat is hij nu ook. Vroeger, toen ik tussen de 16 en 18 jaar was, heb ik in de gouden huwelijksmis gezongen van mijn grootouders. Het was voor hen een verrassing, speelde gitaar en zong 2 liedjes, nl ik heb eerbied voor jouw grijze haren en bedankt lieve ouders.
heb ik in mijn jeugd heel vaak beluisterd.... werd er altijd een beetje melancholisch van...maar genoot er ook van
Later toen ik op kot was in Leuven, speelde men dit vaak op TD's, en je kon daar heerlijk op slowen, vooral met mijn toenmalige vriendin Liesbeth was dat een kippevelmoment. Het liedje duurde ook lekker lang.... en vooral het einde was fantastisch, als verschillende personen komen meezingen.
een minder bekende song,maar ik was er dol op!! Gelukkig vind je ze nu allemaal terug op you tube. Dit singletje heb ik nog steeds en zal ik niet wegdoen. Wanneer ik hier naar luister, begin ik te glimlachen 
nog een oldie: kon ik uren naar luisteren en werd ik zo triest van en toch telkens opnieuw wilde ik het horen. Vond het fantastisch als dan die 'dokter' met zware stem kwam vertellen hoe het ging.... uiteindelijk ging dan de telefoon en was het lied gedaan...
Dit was een heel emotioneel moment, maar ik heb gekeken naar de foto's, met mijn ene arm rond pa en mijn andere hand op het been van mijn dochter en mijn hoofd fier omhoog, kijkend naar de mooie beelden.
De tranen rolden over mijn wangen, heel stil.
Het lied paste er echt bij, ben blij dat ik op het laatste nog vlug dit genomen heb in plaats van de 'roos' van Ann Christy.
Nadien kwam er nog een tekstje van een mevrouw en toen als laatste het lied 'Trein naar niemandsland' van Frans Bauer.
Ik denk dat dat bijna de enige zanger is waarvan ma zegt dat hij goed kon zingen. Ma hield niet echt van muziek. Van haar heb ik de liefde voor muziek zeker niet gekregen.
Er rijd een trein naar niemandsland,
Hij is op weg naar het beloofde land,
En onderweg hoor je de engelen zingen,
't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs,
Het kaartje is een enkele reis,
Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden,
Al krijgt niemand hier van een bewijs.
Er rijd een trein naar niemandsland,
Daar waar het helse vuur voor niemand brand,
Alleen één vlam zal iedereen verwarmen,
Het is de liefde waar je naar verlangt.
Het afscheid doet een ieder pijn,
Je wilt zo graag nog bij die ander zijn,
Wat over blijft zijn duizend mooie dromen,
Maar jou hart zit in die laatste trein.
Zie de tunnel jou verlichten,
Ver tot aan de hemel poort,
Daar herken je weer gezichten,
Het is daar waar jij op hoopt.
Er rijd een trein naar niemandsland,
Hij is op weg naar het beloofde land,
En onderweg hoor je de engelen zingen,
't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs,
Het kaartje is een enkele reis,
Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden,
Al krijgt niemand hier van een bewijs.
De trein die stopt voor jou in 't paradijs.
Ik vind dit mooie woorden, die goed aangeven dat ma nog ergens verder leeft, ergens waar het mooi is en goed en vredig.
Daar put ik troost uit.
Op de woorden van dat liedje gingen we de urne van ma nog eens groeten en verlieten we de zaal.
Weer tijd om handjes te schudden....