heb gisteren een nieuw adres van de blog aangemaakt, wou niet meer dat iemand mijn blog leest. Wil echt kunnen schrijven wat ik wil, helemaal alleen voor mezelf.
Ga deze avond met een vroegere vriendin een hapje eten, ben eens benieuwd of we nog goed met elkaar kunnen praten. Ik kijk er toch een beetje naar uit, maar wel met gemengde gevoelens.
Een vriendin van Florien komt bij haar slapen, dus ze is niet alleen, hoef ik niet ongerust te zijn.
Vandaag weer veel opgeruimd bij pa samen met mijn nichtje. Ik denk dat nu al de kleren van ma weg zijn. Heb daarna hier nog eens flink gehuild en dan mezelf toegesproken dat ik vooruit moet. Wat voorbij is, is voorbij. Daar kan je niks meer aan veranderen,dat is gebeurd! Wat nog moet komen, dat zien we wel, dat is voor de toekomst en hangt van heel veel andere gebeurtenissen af. Het is het NU dat telt, dat belangrijk is. Ik leef nu en ik kan bepalen hoe IK wil leven. Ik heb dat zelf in de hand. Maar soms maken anderen het zo moeilijk...of denk ik dat maar? Tuurlijk, ik hoef niet mee te gaan in de gedachtenstroom van anderen. Ik ben ik, en ik doe wat ik wil. Toch blijf ik het hier moeilijk mee hebben. Normaal zou ik nog wat chatten met mijn vriend maar daarstraks kreeg ik plots een smsje dat hij ging slapen. Geen andere uitleg...raar. Ik vroeg per sms hoe het kwam dat hij zo moe was, maar geen antwoord terug. Jammer vind ik dat. Maar typisch iets voor mannen. Ik zal maar denken dat hij gedronken heeft zeker? So what? En toch laat dat me niet los en dat is net wat ik niet wil! Ik heb al genoeg last met mezelf voor het moment, heb echt geen zin om me ook nog bezorgd om anderen te maken dan mijn dochter. Maar dat heb je natuurlijk als je een relatie aangaat, en juist daarom wil ik er niet te ver in gaan. Zeker nu nog niet.
Lang geleden, maar hier ben ik weer! Pasen 2012 is voorbij, de eerste Pasen zonder ma De voorbereidingen verliepen niet zoals ik het wou: de cake wou niet rijzen, de biscuit zakte ineen,de rijstpap was aangebrand... Waarschijnlijk was ik te gestresseerd en wilde alles veel te goed doen. Gewoonlijk kwamen pa en ma met Pasen bij mij brunchen, dan versierden we de tafel en maakten lekkere dingen klaar. Ik had dit jaar de moed niet om de eieren te verven heel jammer vond ik dat. Heb hard gewerkt om er toch nog iets van te maken, maar vond het de moeite niet om er foto's van te maken. Met Pasen was pa en Bieke (de hond) hier rond half 11 en rond 2 uur kwamen één voor één de andere familieleden binnen: mijn broer en zijn vrouw en hun 3 kinderen met hun partners. Het was hier dus behoorlijk druk. Om 5 uur keerde de rust weer en kon ik beginnen op te ruimen. Ik ben naar het kerkhof geweest: een bezoekje gebracht aan ma. Ik heb er gehuild en haar gezegd dat ik haar toch zo mis De volgende dag had ik het moeilijk. Ik ben constant bezig geweest om maar niet aan haar te moeten denken en de pijn niet te voelen. Gelukkig kwam in de late namiddag mijn vriendin op bezoek met haar gezinnetje en bracht dat weer wat afleiding. Ik had voor hen ook gekookt maar was er niet tevreden over. Het lukt me niet meer. Ik vergelijk steeds met ma en daar kan ik absoluut niet aan tippen!
Gisteren heb ik ook ineens een smsje gestuurd naar Lieve, er was iets gebeurd waardoor ik geen contact meer wou met haar man. Ik heb haar gestuurd dat hij hier opnieuw welkom is. Waarom die haat blijven voelen? Ik heb wel gezegd dat ik niet wil dat er over het verleden gepraat wordt, wat gebeurd is, is gebeurd. We leven nu en we moeten daarmee verder.Ik denk dat dit een beetje een ingeving van ma was.
Zie er enorm tegenop om terug te gaan werken volgende week. Maar ik kan niet constant thuis blijven. En het heeft ook geen zin om daarover te blijven zagen. Ik heb het geld gewoon nodig om mijn lening te kunnen afbetalen en nog fatsoenlijk te kunnen leven. Ik moet er gewoon het beste van proberen te maken.
Eigenlijk verwezenlijk ik veel: als ik naar mijn terras kijk...het is mooi geworden, echt zoals ik het wil. En vooral: ma zou er zo fier op zijn!! Zaterdag zijn de vrienden van pa op bezoek geweest, ze wilden mijn appartement eens zien. Mijn God, wat vond ik dat pijnlijk!! Dit was zo oncompleet zonder ma! Ma had hier naar uitgekeken om hen alles te laten zien, maar ik stelde het steeds maar uit. Denk dat pa het ook zo aanvoelde. Weet je dat Florien en ik allebei slapen in een pyjama van bomma... dat voelt goed. Ja, we missen haar allebei maar ik weet dat ze fier op ons is. En dat ze wil dat we het goed doen en dat we niet te lang treuren, maar lieve ma, dat mag je nu nog niet verwachten hoor. Ik heb nog wat tijd nodig. Al die dingen die voor de eerste keer gebeuren zonder dat jij er bij bent, doen telkens zo'n pijn. Maar echt, ik doe mijn best om weer de vrolijke optimistische te worden. Wacht maar...
heel jammer vond ik dat.
