Klinkt afgezaagd, maar ik voel me niet meer oke. Heeft waarschijnlijk alles met de dood van ma te maken. Soms vergeet ik het heel even en dan plots is het besef er weer: ma is weg, komt nooit meer terug. Ik zit volop in mijn verdriet en probeer dit zoveel mogelijk voor mezelf te houden. Maar af en toe ontsnapt me toch iets en dan doet het zo'n pijn als mensen er geen begrip voor tonen. Of nee, ik verwoord het verkeerd, als het voor mij lijkt alsof men mijn gevoelens niet snapt. Ik weet ook wel dat er nog ergere dingen in de wereld zijn en dat er heel veel mensen zijn die dit meemaken of meemaakten. Maar daar gaat het mij nu niet om. Het gaat om MIJ. Ik heb het voor het moment moeilijk, ik wil ma terug... Ik ben ik en ik ga er nu op deze manier mee om en wat de anderen er mee doen is hun zaak, maar ik wil nu gewoon een beetje begrip. Mag ik na 14 dagen nog verdrietig zijn aub? Mag ik het nog moeilijk hebben? Mag ik? En dit is niet dramatisch doen, dit is gewoon effe verwoorden van hetgeen er binnen in mij allemaal leeft. Morgen schrijf ik verder, mijn hoofd is moe!
Zolang ik bezig blijf, of mensen rond mij heb, gaat het me redelijk goed. Maar zodra ik alleen ben, lukt het niet meer. Florien is naar een vriendinnetje, ik reed naar pa om daar nog wat op te ruimen. Dadelijk na mij kwam mijn broer daar om pa op te halen om de zitmaaier weg te doen voor onderhoud. Ik dus terug naar huis. Ik kom hier binnen en de tranen beginnen, mijn god, wat mis ik mijn ma! Niets zal ooit nog hetzelfde zijn, niets... Er was nog zoveel dat ik van haar wou weten. Nog zoveel dat ik haar wou vertellen.
Het leven lijkt me nu zo oppervlakkig, zo 'nutteloos'. Ik weet niet wat doen, dool rond in mijn eigen huis. Ik zie er tegenop om maandag opnieuw te gaan werken, maar misschien is dit juist goed. Dat gaat afleiding brengen. Maar ik heb geen zin meer in dat werk, het zegt me niks meer! Ik zie alles in een ander daglicht, het is raar en moeilijk te omschrijven.
Ik keek zo uit naar het driedaags congres aan zee in maart en nu heb ik er geen zin in, echt niet. Er zijn meerdere redenen: pa zolang missen, waar gaat Florien blijven, bij pa? wie gaat dan eten maken? heb ook geen zin in de cursussen, in dat getater, in dat 'plezier' maken. Ik weet het niet...
Ik ga nog wat poetsen, wil dat alles hier mooi is, bijna perfect en dat gaat niet!
Juist nog eens naar de site van de begrafenisondernemer gekeken: ma staat er nog steeds op. Ik kan het niet geloven, dat ze er niet meer is, voor altijd....het lijkt eerder dat het tijdelijk is. Ik heb geen afscheid genomen Het blijft toch zo onwezenlijk! Heb daarstraks een brood gebakken in een bakvorm die ik bij ma meegebracht heb. Het ziet er mooi uit, nog afwachten of het ook lekker is. Maar waarom doe ik dat allemaal? Ik wil dat ze trots is op mij,alhoewel ik wel weet dat ze dat is. Weet je, ik ben ook zo bang dat ik ziek word. Niet dat er reden voor is, maar wat moet Florien dan doen? Ze kan niet meer bij bomma terecht...
Ik wil gewoon mijn ma terug! Ik moet haar nog vanalles vragen, nog vertellen, ze moet er gewoon nog zijn! Het is zo oneerlijk. Ik was hier helemaal niet op voorbereid. Heb over niks kunnen nadenken, alles ging zo vlug.
Er zijn veel mensen bezorgd, maar ze vragen dan eens: gaat het? Wat zeg je daarop? Kan je elke keer zeggen: nee, verdomme, het doet zo'n pijn. En dan relativeer ik het weer maar: och, het gaat wel, er zijn mensen die meer afzien, die jonger sterven, iedereen staat ervoor enz. Niks wordt ooit nog hetzelfde! Het zal wel slijten, maar nu... Men wil gewoon doorgaan met het leven, maar dat gaat niet! Ik heb nog tijd nodig!
Het is 1 week geleden dat ik snachts opgeschrikt werd door een telefoontje van pa dat ma overleden was. Telkens als mijn GSM gaat, schrik ik. Dan kijk ik gauw wie het is en ben bang dat het pa zou zijn. Het lijkt wel een droom, maar helaas is het dat niet. Dit had ik wel allemaal al vaak gedroomd. Het ging net zo in mijn droom: plots telefoon van pa of ma, met de boodschap: kom gauw, er is iets met pa/ma! En dan ineens is het echt!! Wanneer gaat dit uit mijn gedachten. Ik sta ermee op en ga ermee slapen en tussendoor flitst het regelmatig door mijn hoofd. Gelukkig is er overdag genoeg afleiding en komt de gedachte maar af en toe opzetten. 's Avonds stap ik in mijn bed en als ik mijn ogen dicht doe, zie ik ma in de zetel zitten met pa erbij op zijn knieën en maar huilen en roepen.
Gisteren samen met mijn dochter de 'naaikamer' van ma een beetje opgeruimd. Er lagen nog dingen waaraan zij aan het werken was. Heb ook heel wat spulletjes meegebracht, maar er hier nog niet echt in gekeken. Ze had nog zoveel plannen! Momenteel kan ik bijna over niks anders praten. Als er bezoek komt, wil ik het er over hebben, maar type 9 kan dat voor zichzelf houden Je kan toch niet steeds over je eigen verdriet praten!
De band met mijn broer en schoonzus is wel hechter geworden, ik hoop dat dit zo blijft. Ik voel gewoon dat er een band is tussen ons, dit was voordien wat minder. En dat doet nu zo'n deugd!
Heb al de 'deelnemingskaartjes' die ik gekregen heb (80, pa heeft er ook nog 175) nog eens gelezen en opgeplakt, hier maak ik een mooi boek van. Hier haal ik troost uit. Het geeft me een warm gevoel te weten dat er zoveel mensen zijn die ma ook heel graag hadden en die meeleven met mij. Ik denk ook wel dat de meesten weten dat ik nogal erg aan mijn ouders hing. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik getelefoneerd had! En nu... het lukt me niet meer om te bellen naar pa. Ik weet gewoon niet wat zeggen. En wil altijd maar zeggen: waar is ma?
