Ik ga proberen als bijlage mijn boekenlijst te publiceren. Iedereen weet ondertussen wel dat ik enorm veel van boeken hou en er dus ook een hele verzameling bezit. Probleem is 'ruimte'. Hoe en waar zet ik al mijn boeken zodat ik dadelijk weet waar welk boek staat? Ik ben bezig een systeem uit te dokteren maar het blijft moeilijk. Een boekenkast is zo snel gevuld! Ik ben verplicht om mijn boeken in dubbele rijen te plaatsen maar dan zie je natuurlijk de achterste boeken niet staan, en dat is zo jammer. Daarom ben ik ook zo blij met mijn boekenlijst, kan ik toch af en toe eens kijken wat ik allemaal bezit
Nog zo'n geweldige gast: Donovan: heeft heel veel mooie songs, vooral Donna donna vind ik mooi. Een echt luisterlied, waarbij je heel goed de gitaar hoort.
I don't know how to love him , uit de musical Jesus Christ superstar. Hier krijg ik kippevel van, zing dit zelf ook graag mee. Ik heb toen ik 16jaar was de musical gezien in Londen en hij is me altijd bijgebleven.
Van dit lied had ik heel graag een stukje gezongen tijdens de dienst van ma. Maar mijn dochter vond het nu al erg dat ik een tekst las, dus dit wou ze zeker niet. Nochtans... ma zou het graag gehad hebben, ook al hield ze niet echt van muziek. Pa zou trots zijn, maar dat is hij nu ook. Vroeger, toen ik tussen de 16 en 18 jaar was, heb ik in de gouden huwelijksmis gezongen van mijn grootouders. Het was voor hen een verrassing, speelde gitaar en zong 2 liedjes, nl ik heb eerbied voor jouw grijze haren en bedankt lieve ouders. Later heb ik ook de huwelijksmis van mijn broer gezongen en in mijn eigen huwelijksmis, maar daar maar 1 liedje. Ook op het pensioensfeest van pa heb ik gezongen, een zelfgemaakte tekst op 'wat zullen we drinken' van Bots. Ook al heb ik geen geweldige stem, ik deed het gewoon graag, je kan daar zoveel gevoel in leggen....
Deze LP had ik en heb ik bijna stuk gespeeld,ik kende er elk lied van. Het lied ''een huis om in te schuilen' was één van de liedjes die ik zong in de huwelijksmis van mijn broer. Ben er zeker van dat ma toen ook enorm trots op me was. Een ander liedje tijdens de mis was 'ik ben op reis' ook van Elly en Rikkert.
Hoe is dat mogelijk, er sterven zoveel mensen in mijn nabijheid...moeder van collega, schoonpa van secretaresse, schoonpa van collega directeur en nu ligt de papa van een vriend in coma. Hij is maar 1 jaar ouder dan ik. Dat wordt moeilijk om zijn zoon te troosten. Daarstraks had ik nog met hem gepraat,toen vertelde hij dat zijn papa naar het ziekenhuis was om een scan te laten nemen om te kijken of de kanker gestabiliseerd was. Om 21 uur krijg ik sms dat kanker uitgezaaid is en daarjuist smsje dat hij in coma is en het een kwestie van enkele uren is. Niet te geloven!! Zijn andere zoon is juist 1 week thuis uit Afghanistan, is daar een half jaar of zo geweest.
Ik moet blij zijn dat ma 76 jaar is mogen worden! Had het daarstraks heel moeilijk bij pa. Hij is 5 kg vermagerd. En toch houdt hij zich goed als ik er ben. Maar dat doe ik ook... Ik ben bang dat hij zijn 'klop' nog moet krijgen. En dan? Wat dan? Zou ik niet beter thuis blijven van zee? Ik ga ginds heel ongerust zijn. Wil nog enkele jaren van pa genieten. Heb mijn hoofdtelefoon opgezet en geniet wat van muziek. 'Sebastian' van Cockney Rebel keigoe nummer! heb ik in mijn jeugd heel vaak beluisterd.... werd er altijd een beetje melancholisch van...maar genoot er ook van
Speciaal voor deze man ging ik ooit naar Werchter met het jeugdhuis 't muuzaaike.En net als hij ging optreden, vertrok de bus weer richting Tessenderlo Later toen ik op kot was in Leuven, speelde men dit vaak op TD's, en je kon daar heerlijk op slowen, vooral met mijn toenmalige vriendin Liesbeth was dat een kippevelmoment. Het liedje duurde ook lekker lang.... en vooral het einde was fantastisch, als verschillende personen komen meezingen.
Herinneringen zijn zo'n mooie en dankbare dingen. Ik koester ze en geniet ervan.
een minder bekende song,maar ik was er dol op!! Gelukkig vind je ze nu allemaal terug op you tube. Dit singletje heb ik nog steeds en zal ik niet wegdoen. Wanneer ik hier naar luister, begin ik te glimlachen Doet me terugdenken aan de tijd dat we thuis de 'Bacchus bar' hadden, mijn broer en ik. Ik zal ongeveer 14 jaar geweest zijn, er stond een echte toog in en een lichtinstallatie. Ik kon daar uren doorbrengen, helemaal alleen, aan de toog bij de muziekinstallatie met mijn hoofdtelefoon op.Ik deed dan alle lichten uit en alleen een groene en een rode spot aan en dan maar genieten van de muziek.... oh ik voel die sfeer opnieuw...een heerlijke tijd... een prachtige jeugd... dankzij mijn fantastische ouders....
nog een oldie: kon ik uren naar luisteren en werd ik zo triest van en toch telkens opnieuw wilde ik het horen. Vond het fantastisch als dan die 'dokter' met zware stem kwam vertellen hoe het ging.... uiteindelijk ging dan de telefoon en was het lied gedaan...
Slecht geslapen, geen zin in school, ... Goed besluit genomen en thuis blijven werken. Goed doorgewerkt aan de boekhouding en de post. Af en toe gestopt om eens goed te huilen owv het gemis van ma. Uiteindelijk tegen de middag kon ik er weer wat tegen om Florien op te vangen.
Heb een oud liefdeskaartje gevonden dat ma naar pa gestuurd heeft in 1956 en heb het in een kadertje gestopt en in de woonkamer gezet.
Ben eergisteren ook geschrokken van Florien. Ik wist niet dat ze in haar bed een trui van bomma liggen had omdat die nog naar bomma rook. Ook zij ziet er enorm van af. Zij was ook heel veel bij bomma.
Kan niet slapen, heb naar foto's van ma gekeken en heel hard gehuild Ik ben moe, zo moe in mijn hoofd. Hou me sterk voor iedereen, heb ook geen zin om me te laten gaan bij iemand. Welk nut heeft dat? Dit verdriet is zo persoonlijk, zo verschillend voor iedereen. Ik weet het: er zijn ergere dingen in het leven, ma heeft een mooie dood gehad, ze is 76 jaar mogen worden enz enz. Maar wat ben ik hiermee? Dit is nu geen troost! Ik voel me zo alleen...echt waar, alleen in mijn mooie appartement. Heb het ook zo moeilijk om pa alleen te zien, ze waren altijd samen, altijd. Als het voor mij al zo erg is, hoe moet het dan voor hem zijn.
Slechte dag vandaag en gisteren ook. Het was gisteren de eerste dag dat ik weer ging werken na de dood van ma. De dag duurde ontzettend lang! Ik wilde naar pa. Hoopte dat het vandaag al beter ging, maar helaas, ik loop verloren op school. Met als gevolg dat ik mijn werk niet gedaan krijg en het alles alleen maar erger maak. Komt daar nog bij dat Florien gisteren en vandaag om 18 uur ging sporten. Dus om kwart voor 5 thuis van school, dadelijk naar pa om daar eten te maken en voor je het beseft is het 6 uur en moet je weg. Gisteren had ik ook nog om half 8 een vergadering. Pa gehaald om bij Florien te blijven en daarna terug naar huis gedaan. Oh wat vond ik het triest om hem dan heel alleen naar binnen te zien gaan. Dit deed pijn, heel veel pijn. En ik ben zeker dat ook Florien er zo over dacht.... Vandaag ook al zo vroeg bij pa vertrokken en dan er niet meer terug naar toe geweest. Voelt niet goed, echt niet. Maakt ook dat ik geprikkeld ben en in niet geïnteresseerd ben. Ik mis mijn ma....Ik wou dat het allemaal een droom was...
Van dit lied had ik heel graag een stukje gezongen tijdens de dienst van ma. Maar mijn dochter vond het nu al erg dat ik een tekst las, dus dit wou ze zeker niet. Nochtans... ma zou het graag gehad hebben, ook al hield ze niet echt van muziek. Pa zou trots zijn, maar dat is hij nu ook. Vroeger, toen ik tussen de 16 en 18 jaar was, heb ik in de gouden huwelijksmis gezongen van mijn grootouders. Het was voor hen een verrassing, speelde gitaar en zong 2 liedjes, nl ik heb eerbied voor jouw grijze haren en bedankt lieve ouders.
heb ik in mijn jeugd heel vaak beluisterd.... werd er altijd een beetje melancholisch van...maar genoot er ook van
Later toen ik op kot was in Leuven, speelde men dit vaak op TD's, en je kon daar heerlijk op slowen, vooral met mijn toenmalige vriendin Liesbeth was dat een kippevelmoment. Het liedje duurde ook lekker lang.... en vooral het einde was fantastisch, als verschillende personen komen meezingen.
een minder bekende song,maar ik was er dol op!! Gelukkig vind je ze nu allemaal terug op you tube. Dit singletje heb ik nog steeds en zal ik niet wegdoen. Wanneer ik hier naar luister, begin ik te glimlachen 
nog een oldie: kon ik uren naar luisteren en werd ik zo triest van en toch telkens opnieuw wilde ik het horen. Vond het fantastisch als dan die 'dokter' met zware stem kwam vertellen hoe het ging.... uiteindelijk ging dan de telefoon en was het lied gedaan...
