Kan niet slapen, heb naar foto's van ma gekeken en heel hard gehuild Ik ben moe, zo moe in mijn hoofd. Hou me sterk voor iedereen, heb ook geen zin om me te laten gaan bij iemand. Welk nut heeft dat? Dit verdriet is zo persoonlijk, zo verschillend voor iedereen. Ik weet het: er zijn ergere dingen in het leven, ma heeft een mooie dood gehad, ze is 76 jaar mogen worden enz enz. Maar wat ben ik hiermee? Dit is nu geen troost! Ik voel me zo alleen...echt waar, alleen in mijn mooie appartement. Heb het ook zo moeilijk om pa alleen te zien, ze waren altijd samen, altijd. Als het voor mij al zo erg is, hoe moet het dan voor hem zijn.
Slechte dag vandaag en gisteren ook. Het was gisteren de eerste dag dat ik weer ging werken na de dood van ma. De dag duurde ontzettend lang! Ik wilde naar pa. Hoopte dat het vandaag al beter ging, maar helaas, ik loop verloren op school. Met als gevolg dat ik mijn werk niet gedaan krijg en het alles alleen maar erger maak. Komt daar nog bij dat Florien gisteren en vandaag om 18 uur ging sporten. Dus om kwart voor 5 thuis van school, dadelijk naar pa om daar eten te maken en voor je het beseft is het 6 uur en moet je weg. Gisteren had ik ook nog om half 8 een vergadering. Pa gehaald om bij Florien te blijven en daarna terug naar huis gedaan. Oh wat vond ik het triest om hem dan heel alleen naar binnen te zien gaan. Dit deed pijn, heel veel pijn. En ik ben zeker dat ook Florien er zo over dacht.... Vandaag ook al zo vroeg bij pa vertrokken en dan er niet meer terug naar toe geweest. Voelt niet goed, echt niet. Maakt ook dat ik geprikkeld ben en in niet geïnteresseerd ben. Ik mis mijn ma....Ik wou dat het allemaal een droom was...
Klinkt afgezaagd, maar ik voel me niet meer oke. Heeft waarschijnlijk alles met de dood van ma te maken. Soms vergeet ik het heel even en dan plots is het besef er weer: ma is weg, komt nooit meer terug. Ik zit volop in mijn verdriet en probeer dit zoveel mogelijk voor mezelf te houden. Maar af en toe ontsnapt me toch iets en dan doet het zo'n pijn als mensen er geen begrip voor tonen. Of nee, ik verwoord het verkeerd, als het voor mij lijkt alsof men mijn gevoelens niet snapt. Ik weet ook wel dat er nog ergere dingen in de wereld zijn en dat er heel veel mensen zijn die dit meemaken of meemaakten. Maar daar gaat het mij nu niet om. Het gaat om MIJ. Ik heb het voor het moment moeilijk, ik wil ma terug... Ik ben ik en ik ga er nu op deze manier mee om en wat de anderen er mee doen is hun zaak, maar ik wil nu gewoon een beetje begrip. Mag ik na 14 dagen nog verdrietig zijn aub? Mag ik het nog moeilijk hebben? Mag ik? En dit is niet dramatisch doen, dit is gewoon effe verwoorden van hetgeen er binnen in mij allemaal leeft. Morgen schrijf ik verder, mijn hoofd is moe!
Zolang ik bezig blijf, of mensen rond mij heb, gaat het me redelijk goed. Maar zodra ik alleen ben, lukt het niet meer. Florien is naar een vriendinnetje, ik reed naar pa om daar nog wat op te ruimen. Dadelijk na mij kwam mijn broer daar om pa op te halen om de zitmaaier weg te doen voor onderhoud. Ik dus terug naar huis. Ik kom hier binnen en de tranen beginnen, mijn god, wat mis ik mijn ma! Niets zal ooit nog hetzelfde zijn, niets... Er was nog zoveel dat ik van haar wou weten. Nog zoveel dat ik haar wou vertellen.
Het leven lijkt me nu zo oppervlakkig, zo 'nutteloos'. Ik weet niet wat doen, dool rond in mijn eigen huis. Ik zie er tegenop om maandag opnieuw te gaan werken, maar misschien is dit juist goed. Dat gaat afleiding brengen. Maar ik heb geen zin meer in dat werk, het zegt me niks meer! Ik zie alles in een ander daglicht, het is raar en moeilijk te omschrijven.
Ik keek zo uit naar het driedaags congres aan zee in maart en nu heb ik er geen zin in, echt niet. Er zijn meerdere redenen: pa zolang missen, waar gaat Florien blijven, bij pa? wie gaat dan eten maken? heb ook geen zin in de cursussen, in dat getater, in dat 'plezier' maken. Ik weet het niet...
Ik ga nog wat poetsen, wil dat alles hier mooi is, bijna perfect en dat gaat niet!
Juist nog eens naar de site van de begrafenisondernemer gekeken: ma staat er nog steeds op. Ik kan het niet geloven, dat ze er niet meer is, voor altijd....het lijkt eerder dat het tijdelijk is. Ik heb geen afscheid genomen Het blijft toch zo onwezenlijk! Heb daarstraks een brood gebakken in een bakvorm die ik bij ma meegebracht heb. Het ziet er mooi uit, nog afwachten of het ook lekker is. Maar waarom doe ik dat allemaal? Ik wil dat ze trots is op mij,alhoewel ik wel weet dat ze dat is. Weet je, ik ben ook zo bang dat ik ziek word. Niet dat er reden voor is, maar wat moet Florien dan doen? Ze kan niet meer bij bomma terecht...
Ik wil gewoon mijn ma terug! Ik moet haar nog vanalles vragen, nog vertellen, ze moet er gewoon nog zijn! Het is zo oneerlijk. Ik was hier helemaal niet op voorbereid. Heb over niks kunnen nadenken, alles ging zo vlug.
Er zijn veel mensen bezorgd, maar ze vragen dan eens: gaat het? Wat zeg je daarop? Kan je elke keer zeggen: nee, verdomme, het doet zo'n pijn. En dan relativeer ik het weer maar: och, het gaat wel, er zijn mensen die meer afzien, die jonger sterven, iedereen staat ervoor enz. Niks wordt ooit nog hetzelfde! Het zal wel slijten, maar nu... Men wil gewoon doorgaan met het leven, maar dat gaat niet! Ik heb nog tijd nodig!
Het is 1 week geleden dat ik snachts opgeschrikt werd door een telefoontje van pa dat ma overleden was. Telkens als mijn GSM gaat, schrik ik. Dan kijk ik gauw wie het is en ben bang dat het pa zou zijn. Het lijkt wel een droom, maar helaas is het dat niet. Dit had ik wel allemaal al vaak gedroomd. Het ging net zo in mijn droom: plots telefoon van pa of ma, met de boodschap: kom gauw, er is iets met pa/ma! En dan ineens is het echt!! Wanneer gaat dit uit mijn gedachten. Ik sta ermee op en ga ermee slapen en tussendoor flitst het regelmatig door mijn hoofd. Gelukkig is er overdag genoeg afleiding en komt de gedachte maar af en toe opzetten. 's Avonds stap ik in mijn bed en als ik mijn ogen dicht doe, zie ik ma in de zetel zitten met pa erbij op zijn knieën en maar huilen en roepen.
Gisteren samen met mijn dochter de 'naaikamer' van ma een beetje opgeruimd. Er lagen nog dingen waaraan zij aan het werken was. Heb ook heel wat spulletjes meegebracht, maar er hier nog niet echt in gekeken. Ze had nog zoveel plannen! Momenteel kan ik bijna over niks anders praten. Als er bezoek komt, wil ik het er over hebben, maar type 9 kan dat voor zichzelf houden Je kan toch niet steeds over je eigen verdriet praten!
De band met mijn broer en schoonzus is wel hechter geworden, ik hoop dat dit zo blijft. Ik voel gewoon dat er een band is tussen ons, dit was voordien wat minder. En dat doet nu zo'n deugd!
Heb al de 'deelnemingskaartjes' die ik gekregen heb (80, pa heeft er ook nog 175) nog eens gelezen en opgeplakt, hier maak ik een mooi boek van. Hier haal ik troost uit. Het geeft me een warm gevoel te weten dat er zoveel mensen zijn die ma ook heel graag hadden en die meeleven met mij. Ik denk ook wel dat de meesten weten dat ik nogal erg aan mijn ouders hing. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik getelefoneerd had! En nu... het lukt me niet meer om te bellen naar pa. Ik weet gewoon niet wat zeggen. En wil altijd maar zeggen: waar is ma?
Ik wil nog even verder schrijven over de dienst van mijn ma. Wil dat alles ergens bewaard blijft voor als ik het me minder goed ga herinneren.
Na mijn tekst werden er foto's van ma getoond van haar jeugd tot en met haar 50 jarig huwelijksfeest. Ondertussen werd het lied 'Afscheid' gespeeld van Marco Borsato. Afscheid nemen bestaat niet Ik ga wel weg maar verlaat je niet Lief, je moet me geloven Al doet het pijn...
Ik wil dat je me los laat En dat je morgen weer verder gaat Maar als je eenzaam of bang bent Zal ik er zijn..
Kom als de wind die je voelt en de regen Volg wat je doet als het licht van de maan Zoek me in alles dan kom je me tegen Fluister mijn naam, en ik kom eraan
Zie, wat onzichtbaar is Wat je gelooft is waar Open je ogen maar En, dan zal ik bij je zijn Alles wat jij moet doen Is mij op m'n woord geloven
Afscheid nemen bestaat niet
Kom als de wind die je voelt en de regen Volg wat je doet als het licht van de maan Zoek me in alles dan kom je me tegen Fluister mijn naam En ik kom eraan
Kijk in de lucht Kijk naar de zee Waar je ook zult lopen ja, ik loop met je mee Iedere stap en ieder moment Waar je dan ook bent!
Wat je ook doet Waar je ook gaat Wanneer je me nodig hebt Fluister gewoon mijn naam En ik kom eraan
Afscheid nemen bestaat niet
Dit was een heel emotioneel moment, maar ik heb gekeken naar de foto's, met mijn ene arm rond pa en mijn andere hand op het been van mijn dochter en mijn hoofd fier omhoog, kijkend naar de mooie beelden. De tranen rolden over mijn wangen, heel stil. Het lied paste er echt bij, ben blij dat ik op het laatste nog vlug dit genomen heb in plaats van de 'roos' van Ann Christy.
Nadien kwam er nog een tekstje van een mevrouw en toen als laatste het lied 'Trein naar niemandsland' van Frans Bauer. Ik denk dat dat bijna de enige zanger is waarvan ma zegt dat hij goed kon zingen. Ma hield niet echt van muziek. Van haar heb ik de liefde voor muziek zeker niet gekregen.
Er rijd een trein naar niemandsland, Hij is op weg naar het beloofde land, En onderweg hoor je de engelen zingen, 't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs, Het kaartje is een enkele reis, Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden, Al krijgt niemand hier van een bewijs.
Er rijd een trein naar niemandsland, Daar waar het helse vuur voor niemand brand, Alleen één vlam zal iedereen verwarmen, Het is de liefde waar je naar verlangt.
Het afscheid doet een ieder pijn, Je wilt zo graag nog bij die ander zijn, Wat over blijft zijn duizend mooie dromen, Maar jou hart zit in die laatste trein.
Zie de tunnel jou verlichten, Ver tot aan de hemel poort, Daar herken je weer gezichten, Het is daar waar jij op hoopt.
Er rijd een trein naar niemandsland, Hij is op weg naar het beloofde land, En onderweg hoor je de engelen zingen, 't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs, Het kaartje is een enkele reis, Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden, Al krijgt niemand hier van een bewijs.
De trein die stopt voor jou in 't paradijs.
Ik vind dit mooie woorden, die goed aangeven dat ma nog ergens verder leeft, ergens waar het mooi is en goed en vredig. Daar put ik troost uit.
Op de woorden van dat liedje gingen we de urne van ma nog eens groeten en verlieten we de zaal. Weer tijd om handjes te schudden....
Ma is weg, de dienst is voorbij, de urne begraven.... Ik ben fier op mezelf, echt waar, heb de ganse tekst gelezen, denk dat het lukte omdat ik type 9 in me heb. Ik heb me teruggetrokken in mezelf op het moment dat ik de tekst las. Heb niks gezien of gehoord, alleen de tekst gelezen. De laatste 3 zinnen brak mijn stem en huilde ik, maar dat vind ik niet erg. Ik heb het gedaan en veel mensen kwamen zeggen dat het mooi geweest was.
Ik zat tijdens de dienst naast pa en naast mij mijn dochter en dan mijn broer en zijn familie. Pa had het al dadelijk moeilijk, er werd een grote foto van ma geprojecteerd op de muur en vlak voor ons stond ook een grote foto van ma. Ik concentreerde me heel erg op mezelf en zat fier rechtop. Wou dat ma zag dat ik het kon, dat ze niet ongerust moest zijn. Ik was er voor pa. Heb mijn arm rond hem gelegd om te troosten. Ik wist echt niet dat ik dat kon!
Ik had gezien dat mijn beste vriendin op de derde rij zat,dus ook ver van voor en daar was ik blij om. Dat gaf steun en kracht. Mijn vriend zag ik niet, maar ik wist dat hij er was en dat was voldoende. Ik had de juiste liedjes gekozen vond ik:
'Water' van Marco Borsato
Ik staar over het water Dat net als ik Ooit in beweging was Peilloos diep en dreigend zwart Net als wat ik in je ogen las Stekeblind, oostindisch doof Wil ik voor altijd zijn Om maar niet te zien of kunnen horen Dat alles is verloren Zonder jou kan ik niet Eten, slapen, lopen, dansen, leven Dus blijf ik hier nu zitten En blijf ik hier nu wachten Tot het water ooit weer in beweging komt En dan drijf ik mee Tot aan de zee Waar jij Op mij zal wachten
De lucht is licht En eindeloos En zo ver boven mij Onaantastbaar en toch Zo dichtbij Net als jij Het staat in de lucht geschreven Maar op m'n lippen blijft het kleven Zonder jou kan ik niet Eten, slapen, lopen, dansen, leven
En dus blijf ik hier nu zitten En blijf ik hier nu wachten Tot het water ooit weer in beweging komt En dan drijf ik mee Tot aan de zee Waar jij Op mij zal wachten
Ik staar over het water Dat net als ik Ooit in beweging was
Daarna las een mevrouw een mooie tekst,maar ik weet niet meer waarover hij ging, maar ik vond hem wel mooi, dat weet ik nog.
Eigenlijk moet ik eens gaan opzoeken hoe een type 9 reageert op droevig nieuws, maar ik heb de moed niet. Plots is mijn ma overleden, heel onverwacht, niet te geloven, niet te begrijpen. Het is nu de vierde dag na haar dood en ik schrik ervan dat ik zo rustig ben. Af en toe komt er nog een traan, en straks bij het groeten zullen ze rijkelijk vloeien. Maar al bij al lukt het me wonderwel. Zou dit ook te maken hebben met het feit dat ik me in mezelf kan afzonderen?
Heb zelf de tekst voor haar bidprentje gemaakt:
Lieve ma, zonder dat ik het wil staat de wereld even stil jij en pa, altijd samen, waar jullie ook kwamen, wat jullie ook deden. Hoe moet dit nu verder? jij was de liefste bomma, de beste mama, de prachtigste vrouw. We zullen je missen...
Heb ook een tekst geschreven om voor te lezen tijdens de dienst morgen. Wil die ook heel graag zelf lezen, en hoop zo dat het me zal lukken. Misschien helpt mijn 'bovenkamertje' me dan ook. Ik wil me dan even afsluiten van alles en iedereen. Ja het moet me lukken, maar als het om de een of andere reden niet lukt, hoef ik me niet schuldig te voelen of te schamen, ik heb geprobeerd....
Een moeilijke week achter de rug: druk op het werk, verwarring bij mezelf... Gelukkig kon ik hierover spreken met een goede vriendin. Dat gesprek heeft veel duidelijk gemaakt bij mezelf. Zij kent ook veel van enneagrammen en samen kunnen we dan hierop terugvallen. In het kort komt het er op neer, dat ik soms zo hard en kil kan reageren zelfs tegen mensen die ik graag zie. Waarom doe ik dat? Ik kan hen dan ook redelijk goed negeren of er toch zo min mogelijk op ingaan. Eigenlijk wil ik dat niet, maar ergens is er een kracht die sterker is dan mezelf en me toch zo doet handelen. Misschien is dit ook het geval bij mensen die te veel drinken en dronken worden. Hier heb ik het heel moeilijk mee. Wat maakt dat ik het daar zo moeilijk mee heb? Dikwijls is dat ook gewoon een manier van reageren op bepaalde sitauaties. Wanneer ik in gezelschap ben en drink, kan ik tijdig stoppen met drinken. Mij zal je dus niet gauw dronken zien! Zodra ik voel dat ik naar 'te' veel neig, stop ik en trek ik me terug in mezelf, in mijn bovenkamertje. Daar is het veilig, daar ben ik thuis. Maar niet iedereen heeft zo'n 'kamertje' en dus is het volstrekt normaal dat sommige mensen te veel drinken. Op zich is daar niks op tegen maar ik heb het daar moeilijk mee, ik kan daar niet mee omgaan.
Vandaag heb ik hier verder kunnen over praten met een goede vriend. Stilaan kwam ik tot het besef dat ik eigenlijk wel graag controle houd over de dingen! En als je dronken bent, heb je die controle niet meer. Die controle verlies je ook een beetje als je verliefd bent, daarom vecht ik ook tegen dat gevoel. Wanneer je je bijvoorbeeld laat masseren, dan geniet je en als je geniet verlies je ook weer een stuk controle. Hou ik daarom niet van massages?
Waarom wil ik controle hebben? Wat is er nog aan de hand? Wat voel ik nog?
Schuldgevoelens: ook een belangrijk woord en gevoel voor mij.
In mijn jeugd heb ik veel schuldgevoelens opgedaan: * ik weet nog goed toen ik10 jaar was, lag mijn grootmoeder op sterven.Zij woonde naast ons en er moest steeds iemand bij haar waken. Wanneer het mijn nonkel was, werd er afgesproken dat wanneer de rol naar beneden gelaten werd, er problemen waren. Mijn ouders moesten bij de dieren gaan voederen en ik moest op de rol letten: maar deed dat niet zo goed en ik had niet geziendat er iets gebeurd was, daardoor waren mijn ouders te laat bij mijn grootmoeder. Dit vergeet ik nooit
Het boek van enneagrammen heb ik helemaal doorgenomen,vooral alles over type 9 heb ik verwerkt. Wilde beginnen aan de andere types, maar wil ook nog zoveel andere dingen leren kennen. Ben op het moment enorm leergierig wat betreft het spirituele. Collega's vertelden me op een moment dat ik het heel moeilijk had over een boek dat hen geholpen had bij een dieptepunt in hun leven. Ik heb het boek opgezocht en gevonden en ben eraan begonnen: Alles heeft een reden van Mira Kirshenbaum. Soms gebeuren er dingen in je leven waarvan je niet weet waarom die je overkomen en waarvan je denkt dat het niet eerlijk is dat dat met jou gebeurt. Je verdient dat niet. Maar ..... alles heeft een reden! Ook negatieve, vervelende, triestige dingen. Van al die dingen zal je leren en ze maken je sterker in het leven.
Een reden kan zijn: je thuis leren voelen in de wereld! Je moet je plaats leren kennen in deze wereld. Waar hoor je thuis? Wat wil je eigenlijk? Hoe ziet jouw thuis eruit? Hiervan moet je je bewust worden. En soms lukt dit je pas nadat er je iets vervelends overkomen is.
Een andere reden: jezelf volledig accepteren! Niemand is 'volmaakt' en iedereen is 'volmaakt'. Je moet jezelf aanvaarden zoals je echt bent. Maar hoe ben je echt? Je ontmoet je ware zelf soms pas als je geconfronteerd wordt met iets dat absoluut niet leuk is, of waarvan je heel ongelukkig wordt. Uiteindelijk kan je dan vrede nemen met je ware zelf en kan je verder met je leven.
Aan de derde reden moet ik nog beginnen....leren je angst los te laten! Denk dat die heel goed op mij kan toegepast worden.
Ik klim weer omhoog! Ik wil weer aarde onder mijn voeten voelen. Ik wil er weer staan, zijn wie ik wil zijn! Uiteindelijk wordt het leven alleen maar mooier als je het positief bekijkt. Anders ga je samen met je negatieve gedachten de dieperik in en dat wil ik niet. Het leven is hier veel te mooi voor. Voel me ook beter omdat ik mijn boeken weer kort bij me heb en die zijn heel belangrijk voor mij. Ik moet daar regelmatig kunnen in neuzen. Het verzet mijn gedachten, mijn gedachten veranderen naargelang het boek dat ik ontdek. Wil ik rust, ontspanning...dan neem ik een verhalenboek, liefst een waargebeurd verhaal. Daarin kan ik mezelf verliezen en dat ontspant me. Soms wil ik meer dan dat, soms wil ik me bewust worden van mezelf .... dan neem ik een psychologisch boek. Dat zet me aan het denken over mijn eigen leven. Dat inspireert me om er weer in te vliegen, om te geloven in mezelf. Heel soms heb ik ook behoefte aan een boek in verband met mijn job. Om me weer sterker in mijn job te voelen, om terug op het goede spoor te komen, om krachtvoer op te doen. Leuk als je dan voor je boekenkast kan gaan staan en kiezen, en bladeren, en weer kiezen....
Vandaag mijn nieuw boek gehaald in de winkel: ALLES HEEFT EEN REDEN: de betekenis van belangrijke gebeurtenissen in je leven. Ziet er goed uit, de inleiding staat me al helemaal aan. Juist wat ik weten wil, waar ik momenteel mee bezig ben. Er is ontzettend veel gebeurd de laatste jaren met mijn leven. En alles heeft zijn reden ook al zijn het minder leuke dingen of zelfs moeilijke dingen. Toch wil ik er in geloven dat er een reden voor is. Dit boek gaat me daar bij helpen, om bepaalde dingen te verwerken zodat die niet meer blijven hangen en me in sommige dingen blokkeren. Ik wil me vrij voelen, psychisch vrij. Heel belangrijk
Een tijdje geleden dat ik nog geschreven heb. Zoek achter een reden maar kan ze niet direct vinden. Geen zin, geen energie, andere uitlaatklep....
Eigenlijk gaat het niet zo goed met me. Voel me niet echt positief. Alles is nu wel in orde met het appartement, met de scheiding, maar nu de verwerking nog. Nu nog zoeken wat ik wil met mijn leven. En hoe het verder moet met met mijn dochter; als alleenstaande mama is het toch wel anders dan in een gezinsstiuatie Je krijgt een andere relatie, alhoewel we voordien ook heel erg aan elkaar hingen. Maar nu lijkt het of we echt voor elkaar moeten zorgen. Ergens voel ik bij Florien de angst van 'wat als er met mama iets gebeurt?' Hier heb ik het moeilijk mee.
Maar tijd brengt raad?
Ik wil niet meer denken, ik word daar zo moe van... Moet me voortdurend oppeppen. Zou eens goed moeten huilen, dat lucht op. Maar wanneer, moet hier precies een moment voor vrij maken en zo werkt het niet. Wil me altijd maar goed houden voor mijn dochter of mijn vrienden. Terwijl echt zijn zo belangrijk is.
Gisteren plots een dipje gekregen. Heel plots en onverwachts... Was gezelllig aan het praten met een vriend en plots was het daar...het ongelukkig gevoel Heb er tegen gevochten maar uiteindelijk er ook even gepraat. Ik kon het niet pakken waarom dit me overviel. Ik had zo naar die avond uitgekeken... 's Nachts ging ik mijn dochter halen op een fuifje en toen ik daar naartoe reed,had ik het ineens te pakken. Het werd me duidelijk! Mijn dochter was gevraagd door een vriendinnetje om mee naar een fuif te gaan, ze had dit toegezegd. Maar naarmate de dag dichterbij kwam, zag ze er tegenop. Ze had geen zin om te gaan, misschien omdat haar vriendje niet mocht gaan, ik weet het niet. Ik heb haar gepusht: komaan je hebt dit beloofd aan je vriendin, die kijkt er naar uit. Jij hebt ook graag dat zij met jou af en toe naar de film gaat. Maar eigenlijk was het dit niet voor mij! Ik wou die avond afspreken met een vriend. Ik wou even alleen zijn met een volwassene.Ik wou even 'me-time', even niet enkel 'mama-zijn'. Dit verklaart mijn gevoel later op de avond, onbewust was ik met mijn dochter bezig: stel dat zij zich absoluut niet amuseert...,ze zal toch niet ziek zijn want ze was serieus verkouden...., misschien is ze wel heel moe... Deze gedachten deden me niet meer genieten van mijn avond. Er kwamen schuldgevoelens.... Had ik het recht om haar te overtuigen iets te doen wat ze zelf niet zo graag wou omdat ik een avond zonder haar wilde? Oh wat klinkt dat raar: een avond zonder haar. Hier voel ik me niet goed bij. Ik moet er 100%voor haar zijn, altijd en overal.
He, is dat zo? Moet dat zo? Is dat beter voor haar?
Werk aan de winkel....denk eraan, je blijft zelf ook belangrijk. Ik weet het wel, maar het is zo verdomd moeilijk voor mij.
Iedereen is een unieke mengeling van zijn basistype en één van de twee typen die naast je op de cirkel liggen. Die worden je vleugels genoemd. De vleugel vult je basistype aan en voegt belangrijke maar soms tegenstrijdige elementen toe. Anders zou het te simpel worden De meeste mensen hebben één dominante vleugel.
Elk type heeft 9 ontwikkelingsniveaus die een dynamisch element toevoegen. Mensen veranderen door allerlei omstandigheden voortdurend en bevinden zich dan op een gezond, gemiddeld of ongezond niveau.
niveau van bevrijding gezond niveau vanpsychologische capaciteit niveau van sociale waarde
niveau vanevenwichtsverstoring gemiddeld niveau van tussenpersoonlijke beheersing niveau van overcompensatie
niveau van schending ongezond niveau van waandenkbeelden en dwanggedrag niveau van pathologische destructiviteit
De niveaus zijn een maatstaf voor ons vermogen om aanwezig te zijn. Hoe verder we naar beneden gaan, hoe meer we geïdentificeerd raken met ons ego en zijn negatieve en beperkende patronen. Onze persoonlijkheid wordt defensiever, reactiever en automatischer. We krijgen steeds minder vrijheid en minder werkelijk bewustzijn. We raken meer en meer verstrikt in dwangmatig, destructief handelen en gaan hieraan kapot. Omhoog gaan in de ontwikkelingsniveaus daarentegen brengt meer aanwezigheid en bewustzijn met zich mee in ons denken, hart en lichaam. We staan meer open voor onszelf en onze omgeving. We zien onze persoonlijkheid objectiever, we voelen ons vrijer en zijn beter in staat om te handelen ook goed voor onze relaties. We worden ons bewuster van onszelf.
We worden geboren met een dominant persoonlijkheidstype en dat bepaalt hoe wij ons als kind gaan aanpassen aan de omgeving. We veranderen niet van basistype maar leren op een andere manier met onszelf en het leven om te gaan. Elk type kan je met 4 woorden omschrijven: type 9: receptief, geruststellend,inschikkelijk en zelfvoldaan type 2: vrijgevig, demonstratief, behagend en bezitterig
De 9 types worden 3 aan 3 geordend, per triade die dus elk 3 types bevat die de kwaliteiten en tekortkomingen van die triade gemeen hebben. Er is de gevoelstriade, de denktriade en de instinctieve triade.
type 9 behoort tot de instinctieve triade type 2 tot de gevoelstriade Het gaat over hoe je onbewust emotioneel reageert als je het contact met jezelf dreigt te verliezen.
Bij de instinctieve triade is de onderlinge emotie de woede of razernij Bij de gevoelstriade is dat de schaamte en bij de denktriade de bezorgdheid of angst. Dit zijn dus de overheersende emoties. Elk type heeft dan weer een eigen manier van omgaan met die emotie. Negens ontkennen hun woede: Hoezo boos, ik ben niet boos. Ze zijn het contact met hun woede kwijtgeraakt en voelen zich er dikwijls om bedreigd.
Tweeën proberen hun schaamte te compenseren door ervoor te zorgen dat anderen hun aardig vinden. Zolang tweeën positieve reacties vananderen krijgen, voelen ze zich gewenst.
Je kan als type 8, 9, 1 meegaan met of ingaan tegen je woede. Negens hebben de neiging hun woede en razernij te onderdrukken. Maar nadat ze hun woede lang onderdrukt hebben, krijgen ze meestal wel ooit een uitbarsting waarin ze enorm tekeer gaan over schijnbaar onbenullige dingen. Sommige negens worden sarcastisch of cynisch.
Type 2,3 en 4 gaan mee of tegen hun schaamte in. Soms voelen ze zich ontoereikend en leeg en dan weer superieur en belangrijk. Tweeën gaan heen en weer tussen het gevoel buitengesloten te zijn en het gevoel liefdevoller te zijn dan anderen.
Een mens is toch een raar ding! Heb je eigenlijk alles om gelukkig te zijn en toch voel je je 'down'! Hoe is dat mogelijk? Wat is de oorzaak? Is dat iets typisch voor nr 9?
Gisterenavond begon het ineens bij mij, een onaangenaam gevoel, iets dat niet juist zit. Geen energie meer, negatieve gedachten... Ik wil dit niet! Niet meer! Het is druk geweest, veel bezoek gehad de laatste dagen. Heel vermoeiend voor mij. Ik wil dan dat alles er prima uitziet, dat er iets lekkers in huis in enz. Daarbij moet ik dan ook nog de hele tijd enthousiast doen, vertellen hoe goed alles verloopt, vriendelijk blijven enz. MOET? Van wie? Niemand verplicht me dit! Toch voelt dit zo aan bij mij. En ik heb rust nodig, tijd voor mezelf. En daar zit het denk ik. Ik kom weer niet meer tot mezelf. Mijn dochter vraagt ontzettend veel van mezelf. Nee, zo mag ik het niet noemen. Ik laat het vooral gebeuren: ik wil haar beschermen, ik wil haar gelukkig zien. Maar eigenlijk zou ik heel af en toe eens alleen willen zijn. Ik was zo blij toen we verhuisden naar deze plaats, eerst woonden we samen op 1 ruimte bij mijn ouders. Dit hebben we een heel jaar volgehouden. We waren constant samen: sliepen samen op diezelfde kamer, niet gezond. Vooral niet voor de geest! Maar we waren blij dat die oplossing er was. Ik verlangde weer naar privacy, naar een eigen kamer. Dat ging even goed, maar de laatste tijd slaapt ze weer vaak bij mij. Ze is bang alleen op haar kamer. En daar loopt het fout: ik laat dat toe terwijl ik het eigenlijk niet wil! Leren NEE zeggen!!!! Waarom doe ik dat toch? Ik weet dat je als ouder grenzen mag, moet stellen. Wat is de onderliggende oorzaak? De angst voor ruzies? Schuldgevoelens omdat ik gescheiden ben? ....
Gelukkig kan ik tegenwoordig met deze gevoelens terecht bij een vriend. Door ze gewoon even te benoemen, wordt het soms al duidelijker voor mij. Natuurlijk lost dat niets op, ik moet er ook nog iets mee doen. En dat is zo typerend voor nr 9: de passiviteit, het moeilijk in actie schieten, het blijven twijfelen over de juiste beslissing. Ik kan perfect zeggen hoe een ander in dezelfde situatie zou moeten reageren; maar het zelf doen... Nee, daar is moed voor nodig, en zelfzekerheid.
Er is de laatse 2 jaar ook zo ontzettend veel gebeurd in mijn leven. Dit heb ik allemaal nog niet verwerkt. Langs de buitenkant ziet het er misschien al goed uit, maar binnen mezelf... daar bruist nog veel, daar is nog veel niet verwerkt.... Soms heb ik het gevoel dat ik niet meer aan mijn eigen emoties kan. Ik kan ze wel benoemen, maar ik voel ze niet. Ik vecht er constant tegen. Nee, ik mag niet huilen, niet boos worden of opstandig zijn. Laat zien dat het je goed gaat...
Ooit ben ik diep gegaan en dat zal ongeveer 2 jaar geleden zijn. Toen heb ik ook hulp moeten zoeken, het ging niet meer alleen. Wat schaamde ik me toen. Ik ging gewoon voor een verkoudheid naar de dokter en plots kwam het er allemaal uit. Ik kon niet meer, energie was op, wilde niks meer, had zelfs zoiets van: als ik hier nu seffens tegen een boom knal, is het voorbij, dan kan ik rusten. En mijn dochter...die komt dit wel snel te boven. Erg hé. Dadelijk ziekenverlof gekregen, rust moeten nemen en medicijnen slikken. Een pilletje om te slapen, om tot rust te komen, een pilletje om positiever te worden... antidepressiva. Dit heb ik voor mezelf gehouden, dit mochten mijn ouders niet weten. Nee, met mij ging alles goed, had ziekenverlof omwille van rugpijn, en andere lichamelijke letsels. Had ook een doorverwijzing voor een psycholoog, nooit geweest, ik kon dat alleen! Nu weet ik dat er nog heel wat onverwerkte dingen zitten. Ik merk dat ook doordat ik af en toe iets van die dingen vertel aan mijn vriend. Dat is ook nog zoiets, mijn vriend, klinkt raar. Een maand kennen we elkaar, dat is nog niet lang hé. Maar er is die klik, het lijkt ook veel langer. Ik krijg het warm vanbinnen als ik aan hem denk. Maar ook hier verzet ik me soms tegen. Is het niet te vroeg? Wat als mijn dochter er iets van merkt? Hoe gaat dit verder? Waarom in godsnaam moet ik overal zo over nadenken? Waarom niet gewoon genieten? Waarom niet: pluk de dag? Gisteren met mijn broer gesproken en veel gediscussieerd, voor hem is het simpel: iets dat je niet graag doet, dat doe je toch niet? dan zoek je iets anders? Wat zou je graag doen, vroeg hij op een bepaald moment. Waarom blijf je bij je job als ze zoveel energie vraagt? Momenteel blijf ik bij de job omwille van de centen. Ik had altijd gedacht dat ik nog iets anders kon gaan doen, iets wat ik heel graag zou doen, maar dat lukt niet meer. Ik heb het geld nodig voor de lening. Dus ik moet hiermee verder. Doe dan naast je job hetgeen je echt graag doet zei mijn broer. En gelijk heeft hij! Me verdiepen in psychologie, dat boeit me! Heeft me trouwens al geboeid vanaf mijn jeugd. Dat was ook mijn droom: psycholoog worden. Ben begonnen aan de studies in Leuven, maar liet me vlug leiden door anderen. Kon niet nee zeggen als iemand me kwam halen om op stap te gaan of om te praten omdat hij/zij het moeilijk had. En dan haal je het niet. Ik hielp anderen door de moeilijke perioden heen, was er steeds voor hen, maar niet voor mezelf. Vluchtte dan en dronk om te vergeten.
Ik geloof echt in die verschillende persoonlijkheidstypes, dat er bij elke persoon een dominant type aanwezig is. Je hebt vanalles iets, maar toch is er iets dat de doorslag geeft en bij mij is dat 9. Ik geloof ook dat ik in de enneagrammen de kracht ga vinden om weer sterk te worden. Ik bedoel dan echt sterk, want veel mensen vinden me een sterke vrouw. Maar oh, wat verschilt dat uiterlijk van dat innerlijk bij mij!!
Zo, mijn gedachten staan op papier, maar wat doe ik er mee? Niets, met mijn opgeschreven dingen niks, dat hoeft ook niet. Dat is nu weg voor mij, maakt plaats voor iets nieuws. Ik voel me weer 'even' wat sterker. Ik wil er weer tegenaan. Gelukkig is dat mijn kracht: dat ik steeds opnieuw wil proberen om er te staan, om positief te zijn, om goed te zijn. Misschien moet ik dit eerst toelaten, de gedachten neerschrijven die in me omgaan, maakt mijn hoofd toch wel voor een groot deel lichter. Heb dat trouwens altijd al gedaan, heb heel wat 'dagboeken' ooit geschreven. Grappig soms om die terug te lezen, maar oh zo typerend voor mij. En ik ben de moeite waard! Dit wil ik steeds voor mezelf herhalen tot het helemaal doordrongen is: ik ben de moeite waard zoals ik ben, met mijn warrige gedachten, met mijn ups en downs en bovenal: ik doe het goed! Ik ben een goede mama voor mijn dochter!
Zelfobservatie is de enige manier om erachter te komen welk type je bent. Jezelf recht in de ogen kijken kan een pijnlijk proces zijn. Heb daarom mededogen met jezelf, vergeef jezelf en vel geen waardeoordeel over jezelf. Sluit vriendschap met je persoonlijkheid.
1 januari 2012 de eerste dag van het nieuwe jaar! Dit wordt een geweldig jaar, ik voel het. Het jaar van mezelf. Er zullen ook nog veel downs komen, maar daar vecht ik tegen. En ik weet dat ik vrienden heb die me daar zullen bij helpen. Voornemens: die horen bij een nieuw jaar. Heb ik voornemens? En dan nog goede? Eigenlijk ben ik daartegen, want gewoonlijk komt daar toch niet veel van terecht. Maar ik heb wel verwachtingen van het nieuwe jaar. Ik wil hier in mijn appartement een warm nest bouwen voor mijn dochter en mezelf. Ik wil haar gelukkig zien, deels omdat ik me schuldig voel omdat ik haar een gewone gezinssituatie ontnomen heb door mijn scheiding. Ik heb van haar een 'speciaal' kind gemaakt, een kind van gescheiden ouders. Maar ik denk dat ze op dit moment oud en verstandig genoeg is om hiermee te kunnen omgaan. Jarenlang ben ik gebleven voor haar, ik wilde haar niet alleen achterlaten bij haar papa, terwijl dat eigenlijk wel had gekunnen. Maar ik heb haar altijd te veel beschermd. Ik wil proberen een goede mama voor haar te zijn. Eentje waarop ze kan bouwen en die ze kan vertrouwen, maar ook waar ze steun bij kan vinden. Dit zal niet gemakkelijk zijn omdat ik te vlug toegeef. Ik wil geen ruzie met haar, nochtans moet ze de kans krijgen om daar ook leren mee om te gaan. Maar dat zal niet bij mij zijn vrees ik. Verder wil ik gezond en sportief leven: dat geeft energie! En die energie wil ik gebruiken om allerlei dingen te doen, er zijn nog zoveel leuke dingen! Ik wil nog zoveel boeken lezen, nog zoveel dingen maken en doen. Maar ik krijg mijn tijd niet goed georganiseerd. Besteed ook veel te veel tijd aan mijn werk. Hier moet ik dringend iets gaan aan doen. Maar het allerbelangrijkste dat ik in 2012 meer en meer wil en zal gaan doen is: LEREN NEE ZEGGEN. Opkomen voor mezelf! Waarom kan ik dat toch zo moeilijk? Dit ga ik ontdekken en dan kan ik daar iets gaan aan doen!
Ik wil ook liefde in mijn leven. Liefde maakt je gelukkig, geeft je hoop, geeft je steun, is zo allesomvattend! Kan soms ook verstikkend zijn en dat wil ik niet meer... Heb een man ontmoet waarmee ik super kan praten, maar ook kan lachen We moeten elkaar nog veel beter leren kennen. Maar ik wil dit een kans geven. Maar heb het weer zo moeilijk met mezelf: denk weer meer aan anderen dan aan mezelf. Wat zal mijn dochter hiervan vinden? Wat gaan mijn ouders ervan zeggen? Hoe gaat hij er zelf mee omgaan als hij merkt dat ik echt nog wel veel tijd voor mezelf nodig heb? Ben al zo dikwijls op de verkeerde mannen gebotst. Waarom kan ik zo moeilijk hier gewoon van genieten? Waarom moet ik er steeds bij nadenken? En wat als dit en wat als dat? Ik ben bang dat ik de relatie weinig kans geef als ik er zo blijf over nadenken en redeneren.
Zou zo graag mijn hoofd eens kunnen leegmaken en gewoon genieten.......
Dit was een heel emotioneel moment, maar ik heb gekeken naar de foto's, met mijn ene arm rond pa en mijn andere hand op het been van mijn dochter en mijn hoofd fier omhoog, kijkend naar de mooie beelden.
De tranen rolden over mijn wangen, heel stil.
Het lied paste er echt bij, ben blij dat ik op het laatste nog vlug dit genomen heb in plaats van de 'roos' van Ann Christy.
Nadien kwam er nog een tekstje van een mevrouw en toen als laatste het lied 'Trein naar niemandsland' van Frans Bauer.
Ik denk dat dat bijna de enige zanger is waarvan ma zegt dat hij goed kon zingen. Ma hield niet echt van muziek. Van haar heb ik de liefde voor muziek zeker niet gekregen.
Er rijd een trein naar niemandsland,
Hij is op weg naar het beloofde land,
En onderweg hoor je de engelen zingen,
't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs,
Het kaartje is een enkele reis,
Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden,
Al krijgt niemand hier van een bewijs.
Er rijd een trein naar niemandsland,
Daar waar het helse vuur voor niemand brand,
Alleen één vlam zal iedereen verwarmen,
Het is de liefde waar je naar verlangt.
Het afscheid doet een ieder pijn,
Je wilt zo graag nog bij die ander zijn,
Wat over blijft zijn duizend mooie dromen,
Maar jou hart zit in die laatste trein.
Zie de tunnel jou verlichten,
Ver tot aan de hemel poort,
Daar herken je weer gezichten,
Het is daar waar jij op hoopt.
Er rijd een trein naar niemandsland,
Hij is op weg naar het beloofde land,
En onderweg hoor je de engelen zingen,
't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs,
Het kaartje is een enkele reis,
Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden,
Al krijgt niemand hier van een bewijs.
De trein die stopt voor jou in 't paradijs.
Ik vind dit mooie woorden, die goed aangeven dat ma nog ergens verder leeft, ergens waar het mooi is en goed en vredig.
Daar put ik troost uit.
Op de woorden van dat liedje gingen we de urne van ma nog eens groeten en verlieten we de zaal.
Weer tijd om handjes te schudden....