Ik wil nog even verder schrijven over de dienst van mijn ma. Wil dat alles ergens bewaard blijft voor als ik het me minder goed ga herinneren.
Na mijn tekst werden er foto's van ma getoond van haar jeugd tot en met haar 50 jarig huwelijksfeest. Ondertussen werd het lied 'Afscheid' gespeeld van Marco Borsato. Afscheid nemen bestaat niet Ik ga wel weg maar verlaat je niet Lief, je moet me geloven Al doet het pijn...
Ik wil dat je me los laat En dat je morgen weer verder gaat Maar als je eenzaam of bang bent Zal ik er zijn..
Kom als de wind die je voelt en de regen Volg wat je doet als het licht van de maan Zoek me in alles dan kom je me tegen Fluister mijn naam, en ik kom eraan
Zie, wat onzichtbaar is Wat je gelooft is waar Open je ogen maar En, dan zal ik bij je zijn Alles wat jij moet doen Is mij op m'n woord geloven
Afscheid nemen bestaat niet
Kom als de wind die je voelt en de regen Volg wat je doet als het licht van de maan Zoek me in alles dan kom je me tegen Fluister mijn naam En ik kom eraan
Kijk in de lucht Kijk naar de zee Waar je ook zult lopen ja, ik loop met je mee Iedere stap en ieder moment Waar je dan ook bent!
Wat je ook doet Waar je ook gaat Wanneer je me nodig hebt Fluister gewoon mijn naam En ik kom eraan
Afscheid nemen bestaat niet
Dit was een heel emotioneel moment, maar ik heb gekeken naar de foto's, met mijn ene arm rond pa en mijn andere hand op het been van mijn dochter en mijn hoofd fier omhoog, kijkend naar de mooie beelden. De tranen rolden over mijn wangen, heel stil. Het lied paste er echt bij, ben blij dat ik op het laatste nog vlug dit genomen heb in plaats van de 'roos' van Ann Christy.
Nadien kwam er nog een tekstje van een mevrouw en toen als laatste het lied 'Trein naar niemandsland' van Frans Bauer. Ik denk dat dat bijna de enige zanger is waarvan ma zegt dat hij goed kon zingen. Ma hield niet echt van muziek. Van haar heb ik de liefde voor muziek zeker niet gekregen.
Er rijd een trein naar niemandsland, Hij is op weg naar het beloofde land, En onderweg hoor je de engelen zingen, 't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs, Het kaartje is een enkele reis, Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden, Al krijgt niemand hier van een bewijs.
Er rijd een trein naar niemandsland, Daar waar het helse vuur voor niemand brand, Alleen één vlam zal iedereen verwarmen, Het is de liefde waar je naar verlangt.
Het afscheid doet een ieder pijn, Je wilt zo graag nog bij die ander zijn, Wat over blijft zijn duizend mooie dromen, Maar jou hart zit in die laatste trein.
Zie de tunnel jou verlichten, Ver tot aan de hemel poort, Daar herken je weer gezichten, Het is daar waar jij op hoopt.
Er rijd een trein naar niemandsland, Hij is op weg naar het beloofde land, En onderweg hoor je de engelen zingen, 't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs, Het kaartje is een enkele reis, Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden, Al krijgt niemand hier van een bewijs.
De trein die stopt voor jou in 't paradijs.
Ik vind dit mooie woorden, die goed aangeven dat ma nog ergens verder leeft, ergens waar het mooi is en goed en vredig. Daar put ik troost uit.
Op de woorden van dat liedje gingen we de urne van ma nog eens groeten en verlieten we de zaal. Weer tijd om handjes te schudden....
Ma is weg, de dienst is voorbij, de urne begraven.... Ik ben fier op mezelf, echt waar, heb de ganse tekst gelezen, denk dat het lukte omdat ik type 9 in me heb. Ik heb me teruggetrokken in mezelf op het moment dat ik de tekst las. Heb niks gezien of gehoord, alleen de tekst gelezen. De laatste 3 zinnen brak mijn stem en huilde ik, maar dat vind ik niet erg. Ik heb het gedaan en veel mensen kwamen zeggen dat het mooi geweest was.
Ik zat tijdens de dienst naast pa en naast mij mijn dochter en dan mijn broer en zijn familie. Pa had het al dadelijk moeilijk, er werd een grote foto van ma geprojecteerd op de muur en vlak voor ons stond ook een grote foto van ma. Ik concentreerde me heel erg op mezelf en zat fier rechtop. Wou dat ma zag dat ik het kon, dat ze niet ongerust moest zijn. Ik was er voor pa. Heb mijn arm rond hem gelegd om te troosten. Ik wist echt niet dat ik dat kon!
Ik had gezien dat mijn beste vriendin op de derde rij zat,dus ook ver van voor en daar was ik blij om. Dat gaf steun en kracht. Mijn vriend zag ik niet, maar ik wist dat hij er was en dat was voldoende. Ik had de juiste liedjes gekozen vond ik:
'Water' van Marco Borsato
Ik staar over het water Dat net als ik Ooit in beweging was Peilloos diep en dreigend zwart Net als wat ik in je ogen las Stekeblind, oostindisch doof Wil ik voor altijd zijn Om maar niet te zien of kunnen horen Dat alles is verloren Zonder jou kan ik niet Eten, slapen, lopen, dansen, leven Dus blijf ik hier nu zitten En blijf ik hier nu wachten Tot het water ooit weer in beweging komt En dan drijf ik mee Tot aan de zee Waar jij Op mij zal wachten
De lucht is licht En eindeloos En zo ver boven mij Onaantastbaar en toch Zo dichtbij Net als jij Het staat in de lucht geschreven Maar op m'n lippen blijft het kleven Zonder jou kan ik niet Eten, slapen, lopen, dansen, leven
En dus blijf ik hier nu zitten En blijf ik hier nu wachten Tot het water ooit weer in beweging komt En dan drijf ik mee Tot aan de zee Waar jij Op mij zal wachten
Ik staar over het water Dat net als ik Ooit in beweging was
Daarna las een mevrouw een mooie tekst,maar ik weet niet meer waarover hij ging, maar ik vond hem wel mooi, dat weet ik nog.
Eigenlijk moet ik eens gaan opzoeken hoe een type 9 reageert op droevig nieuws, maar ik heb de moed niet. Plots is mijn ma overleden, heel onverwacht, niet te geloven, niet te begrijpen. Het is nu de vierde dag na haar dood en ik schrik ervan dat ik zo rustig ben. Af en toe komt er nog een traan, en straks bij het groeten zullen ze rijkelijk vloeien. Maar al bij al lukt het me wonderwel. Zou dit ook te maken hebben met het feit dat ik me in mezelf kan afzonderen?
Heb zelf de tekst voor haar bidprentje gemaakt:
Lieve ma, zonder dat ik het wil staat de wereld even stil jij en pa, altijd samen, waar jullie ook kwamen, wat jullie ook deden. Hoe moet dit nu verder? jij was de liefste bomma, de beste mama, de prachtigste vrouw. We zullen je missen...
Heb ook een tekst geschreven om voor te lezen tijdens de dienst morgen. Wil die ook heel graag zelf lezen, en hoop zo dat het me zal lukken. Misschien helpt mijn 'bovenkamertje' me dan ook. Ik wil me dan even afsluiten van alles en iedereen. Ja het moet me lukken, maar als het om de een of andere reden niet lukt, hoef ik me niet schuldig te voelen of te schamen, ik heb geprobeerd....
Dit was een heel emotioneel moment, maar ik heb gekeken naar de foto's, met mijn ene arm rond pa en mijn andere hand op het been van mijn dochter en mijn hoofd fier omhoog, kijkend naar de mooie beelden.
De tranen rolden over mijn wangen, heel stil.
Het lied paste er echt bij, ben blij dat ik op het laatste nog vlug dit genomen heb in plaats van de 'roos' van Ann Christy.
Nadien kwam er nog een tekstje van een mevrouw en toen als laatste het lied 'Trein naar niemandsland' van Frans Bauer.
Ik denk dat dat bijna de enige zanger is waarvan ma zegt dat hij goed kon zingen. Ma hield niet echt van muziek. Van haar heb ik de liefde voor muziek zeker niet gekregen.
Er rijd een trein naar niemandsland,
Hij is op weg naar het beloofde land,
En onderweg hoor je de engelen zingen,
't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs,
Het kaartje is een enkele reis,
Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden,
Al krijgt niemand hier van een bewijs.
Er rijd een trein naar niemandsland,
Daar waar het helse vuur voor niemand brand,
Alleen één vlam zal iedereen verwarmen,
Het is de liefde waar je naar verlangt.
Het afscheid doet een ieder pijn,
Je wilt zo graag nog bij die ander zijn,
Wat over blijft zijn duizend mooie dromen,
Maar jou hart zit in die laatste trein.
Zie de tunnel jou verlichten,
Ver tot aan de hemel poort,
Daar herken je weer gezichten,
Het is daar waar jij op hoopt.
Er rijd een trein naar niemandsland,
Hij is op weg naar het beloofde land,
En onderweg hoor je de engelen zingen,
't Lijkt een droom, dat hemelse gezang.
Als eindstation: Het paradijs,
Het kaartje is een enkele reis,
Daar zul je ooit voorgoed de rust gaan vinden,
Al krijgt niemand hier van een bewijs.
De trein die stopt voor jou in 't paradijs.
Ik vind dit mooie woorden, die goed aangeven dat ma nog ergens verder leeft, ergens waar het mooi is en goed en vredig.
Daar put ik troost uit.
Op de woorden van dat liedje gingen we de urne van ma nog eens groeten en verlieten we de zaal.
Weer tijd om handjes te schudden....