Het boek van enneagrammen heb ik helemaal doorgenomen,vooral alles over type 9 heb ik verwerkt. Wilde beginnen aan de andere types, maar wil ook nog zoveel andere dingen leren kennen. Ben op het moment enorm leergierig wat betreft het spirituele. Collega's vertelden me op een moment dat ik het heel moeilijk had over een boek dat hen geholpen had bij een dieptepunt in hun leven. Ik heb het boek opgezocht en gevonden en ben eraan begonnen: Alles heeft een reden van Mira Kirshenbaum. Soms gebeuren er dingen in je leven waarvan je niet weet waarom die je overkomen en waarvan je denkt dat het niet eerlijk is dat dat met jou gebeurt. Je verdient dat niet. Maar ..... alles heeft een reden! Ook negatieve, vervelende, triestige dingen. Van al die dingen zal je leren en ze maken je sterker in het leven.
Een reden kan zijn: je thuis leren voelen in de wereld! Je moet je plaats leren kennen in deze wereld. Waar hoor je thuis? Wat wil je eigenlijk? Hoe ziet jouw thuis eruit? Hiervan moet je je bewust worden. En soms lukt dit je pas nadat er je iets vervelends overkomen is.
Een andere reden: jezelf volledig accepteren! Niemand is 'volmaakt' en iedereen is 'volmaakt'. Je moet jezelf aanvaarden zoals je echt bent. Maar hoe ben je echt? Je ontmoet je ware zelf soms pas als je geconfronteerd wordt met iets dat absoluut niet leuk is, of waarvan je heel ongelukkig wordt. Uiteindelijk kan je dan vrede nemen met je ware zelf en kan je verder met je leven.
Aan de derde reden moet ik nog beginnen....leren je angst los te laten! Denk dat die heel goed op mij kan toegepast worden.
Ik klim weer omhoog! Ik wil weer aarde onder mijn voeten voelen. Ik wil er weer staan, zijn wie ik wil zijn! Uiteindelijk wordt het leven alleen maar mooier als je het positief bekijkt. Anders ga je samen met je negatieve gedachten de dieperik in en dat wil ik niet. Het leven is hier veel te mooi voor. Voel me ook beter omdat ik mijn boeken weer kort bij me heb en die zijn heel belangrijk voor mij. Ik moet daar regelmatig kunnen in neuzen. Het verzet mijn gedachten, mijn gedachten veranderen naargelang het boek dat ik ontdek. Wil ik rust, ontspanning...dan neem ik een verhalenboek, liefst een waargebeurd verhaal. Daarin kan ik mezelf verliezen en dat ontspant me. Soms wil ik meer dan dat, soms wil ik me bewust worden van mezelf .... dan neem ik een psychologisch boek. Dat zet me aan het denken over mijn eigen leven. Dat inspireert me om er weer in te vliegen, om te geloven in mezelf. Heel soms heb ik ook behoefte aan een boek in verband met mijn job. Om me weer sterker in mijn job te voelen, om terug op het goede spoor te komen, om krachtvoer op te doen. Leuk als je dan voor je boekenkast kan gaan staan en kiezen, en bladeren, en weer kiezen....
Vandaag mijn nieuw boek gehaald in de winkel: ALLES HEEFT EEN REDEN: de betekenis van belangrijke gebeurtenissen in je leven. Ziet er goed uit, de inleiding staat me al helemaal aan. Juist wat ik weten wil, waar ik momenteel mee bezig ben. Er is ontzettend veel gebeurd de laatste jaren met mijn leven. En alles heeft zijn reden ook al zijn het minder leuke dingen of zelfs moeilijke dingen. Toch wil ik er in geloven dat er een reden voor is. Dit boek gaat me daar bij helpen, om bepaalde dingen te verwerken zodat die niet meer blijven hangen en me in sommige dingen blokkeren. Ik wil me vrij voelen, psychisch vrij. Heel belangrijk
Een tijdje geleden dat ik nog geschreven heb. Zoek achter een reden maar kan ze niet direct vinden. Geen zin, geen energie, andere uitlaatklep....
Eigenlijk gaat het niet zo goed met me. Voel me niet echt positief. Alles is nu wel in orde met het appartement, met de scheiding, maar nu de verwerking nog. Nu nog zoeken wat ik wil met mijn leven. En hoe het verder moet met met mijn dochter; als alleenstaande mama is het toch wel anders dan in een gezinsstiuatie Je krijgt een andere relatie, alhoewel we voordien ook heel erg aan elkaar hingen. Maar nu lijkt het of we echt voor elkaar moeten zorgen. Ergens voel ik bij Florien de angst van 'wat als er met mama iets gebeurt?' Hier heb ik het moeilijk mee.
Maar tijd brengt raad?
Ik wil niet meer denken, ik word daar zo moe van... Moet me voortdurend oppeppen. Zou eens goed moeten huilen, dat lucht op. Maar wanneer, moet hier precies een moment voor vrij maken en zo werkt het niet. Wil me altijd maar goed houden voor mijn dochter of mijn vrienden. Terwijl echt zijn zo belangrijk is.
Gisteren plots een dipje gekregen. Heel plots en onverwachts... Was gezelllig aan het praten met een vriend en plots was het daar...het ongelukkig gevoel Heb er tegen gevochten maar uiteindelijk er ook even gepraat. Ik kon het niet pakken waarom dit me overviel. Ik had zo naar die avond uitgekeken... 's Nachts ging ik mijn dochter halen op een fuifje en toen ik daar naartoe reed,had ik het ineens te pakken. Het werd me duidelijk! Mijn dochter was gevraagd door een vriendinnetje om mee naar een fuif te gaan, ze had dit toegezegd. Maar naarmate de dag dichterbij kwam, zag ze er tegenop. Ze had geen zin om te gaan, misschien omdat haar vriendje niet mocht gaan, ik weet het niet. Ik heb haar gepusht: komaan je hebt dit beloofd aan je vriendin, die kijkt er naar uit. Jij hebt ook graag dat zij met jou af en toe naar de film gaat. Maar eigenlijk was het dit niet voor mij! Ik wou die avond afspreken met een vriend. Ik wou even alleen zijn met een volwassene.Ik wou even 'me-time', even niet enkel 'mama-zijn'. Dit verklaart mijn gevoel later op de avond, onbewust was ik met mijn dochter bezig: stel dat zij zich absoluut niet amuseert...,ze zal toch niet ziek zijn want ze was serieus verkouden...., misschien is ze wel heel moe... Deze gedachten deden me niet meer genieten van mijn avond. Er kwamen schuldgevoelens.... Had ik het recht om haar te overtuigen iets te doen wat ze zelf niet zo graag wou omdat ik een avond zonder haar wilde? Oh wat klinkt dat raar: een avond zonder haar. Hier voel ik me niet goed bij. Ik moet er 100%voor haar zijn, altijd en overal.
He, is dat zo? Moet dat zo? Is dat beter voor haar?
Werk aan de winkel....denk eraan, je blijft zelf ook belangrijk. Ik weet het wel, maar het is zo verdomd moeilijk voor mij.
Iedereen is een unieke mengeling van zijn basistype en één van de twee typen die naast je op de cirkel liggen. Die worden je vleugels genoemd. De vleugel vult je basistype aan en voegt belangrijke maar soms tegenstrijdige elementen toe. Anders zou het te simpel worden De meeste mensen hebben één dominante vleugel.
Elk type heeft 9 ontwikkelingsniveaus die een dynamisch element toevoegen. Mensen veranderen door allerlei omstandigheden voortdurend en bevinden zich dan op een gezond, gemiddeld of ongezond niveau.
niveau van bevrijding gezond niveau vanpsychologische capaciteit niveau van sociale waarde
niveau vanevenwichtsverstoring gemiddeld niveau van tussenpersoonlijke beheersing niveau van overcompensatie
niveau van schending ongezond niveau van waandenkbeelden en dwanggedrag niveau van pathologische destructiviteit
De niveaus zijn een maatstaf voor ons vermogen om aanwezig te zijn. Hoe verder we naar beneden gaan, hoe meer we geïdentificeerd raken met ons ego en zijn negatieve en beperkende patronen. Onze persoonlijkheid wordt defensiever, reactiever en automatischer. We krijgen steeds minder vrijheid en minder werkelijk bewustzijn. We raken meer en meer verstrikt in dwangmatig, destructief handelen en gaan hieraan kapot. Omhoog gaan in de ontwikkelingsniveaus daarentegen brengt meer aanwezigheid en bewustzijn met zich mee in ons denken, hart en lichaam. We staan meer open voor onszelf en onze omgeving. We zien onze persoonlijkheid objectiever, we voelen ons vrijer en zijn beter in staat om te handelen ook goed voor onze relaties. We worden ons bewuster van onszelf.
We worden geboren met een dominant persoonlijkheidstype en dat bepaalt hoe wij ons als kind gaan aanpassen aan de omgeving. We veranderen niet van basistype maar leren op een andere manier met onszelf en het leven om te gaan. Elk type kan je met 4 woorden omschrijven: type 9: receptief, geruststellend,inschikkelijk en zelfvoldaan type 2: vrijgevig, demonstratief, behagend en bezitterig
De 9 types worden 3 aan 3 geordend, per triade die dus elk 3 types bevat die de kwaliteiten en tekortkomingen van die triade gemeen hebben. Er is de gevoelstriade, de denktriade en de instinctieve triade.
type 9 behoort tot de instinctieve triade type 2 tot de gevoelstriade Het gaat over hoe je onbewust emotioneel reageert als je het contact met jezelf dreigt te verliezen.
Bij de instinctieve triade is de onderlinge emotie de woede of razernij Bij de gevoelstriade is dat de schaamte en bij de denktriade de bezorgdheid of angst. Dit zijn dus de overheersende emoties. Elk type heeft dan weer een eigen manier van omgaan met die emotie. Negens ontkennen hun woede: Hoezo boos, ik ben niet boos. Ze zijn het contact met hun woede kwijtgeraakt en voelen zich er dikwijls om bedreigd.
Tweeën proberen hun schaamte te compenseren door ervoor te zorgen dat anderen hun aardig vinden. Zolang tweeën positieve reacties vananderen krijgen, voelen ze zich gewenst.
Je kan als type 8, 9, 1 meegaan met of ingaan tegen je woede. Negens hebben de neiging hun woede en razernij te onderdrukken. Maar nadat ze hun woede lang onderdrukt hebben, krijgen ze meestal wel ooit een uitbarsting waarin ze enorm tekeer gaan over schijnbaar onbenullige dingen. Sommige negens worden sarcastisch of cynisch.
Type 2,3 en 4 gaan mee of tegen hun schaamte in. Soms voelen ze zich ontoereikend en leeg en dan weer superieur en belangrijk. Tweeën gaan heen en weer tussen het gevoel buitengesloten te zijn en het gevoel liefdevoller te zijn dan anderen.
Een mens is toch een raar ding! Heb je eigenlijk alles om gelukkig te zijn en toch voel je je 'down'! Hoe is dat mogelijk? Wat is de oorzaak? Is dat iets typisch voor nr 9?
Gisterenavond begon het ineens bij mij, een onaangenaam gevoel, iets dat niet juist zit. Geen energie meer, negatieve gedachten... Ik wil dit niet! Niet meer! Het is druk geweest, veel bezoek gehad de laatste dagen. Heel vermoeiend voor mij. Ik wil dan dat alles er prima uitziet, dat er iets lekkers in huis in enz. Daarbij moet ik dan ook nog de hele tijd enthousiast doen, vertellen hoe goed alles verloopt, vriendelijk blijven enz. MOET? Van wie? Niemand verplicht me dit! Toch voelt dit zo aan bij mij. En ik heb rust nodig, tijd voor mezelf. En daar zit het denk ik. Ik kom weer niet meer tot mezelf. Mijn dochter vraagt ontzettend veel van mezelf. Nee, zo mag ik het niet noemen. Ik laat het vooral gebeuren: ik wil haar beschermen, ik wil haar gelukkig zien. Maar eigenlijk zou ik heel af en toe eens alleen willen zijn. Ik was zo blij toen we verhuisden naar deze plaats, eerst woonden we samen op 1 ruimte bij mijn ouders. Dit hebben we een heel jaar volgehouden. We waren constant samen: sliepen samen op diezelfde kamer, niet gezond. Vooral niet voor de geest! Maar we waren blij dat die oplossing er was. Ik verlangde weer naar privacy, naar een eigen kamer. Dat ging even goed, maar de laatste tijd slaapt ze weer vaak bij mij. Ze is bang alleen op haar kamer. En daar loopt het fout: ik laat dat toe terwijl ik het eigenlijk niet wil! Leren NEE zeggen!!!! Waarom doe ik dat toch? Ik weet dat je als ouder grenzen mag, moet stellen. Wat is de onderliggende oorzaak? De angst voor ruzies? Schuldgevoelens omdat ik gescheiden ben? ....
Gelukkig kan ik tegenwoordig met deze gevoelens terecht bij een vriend. Door ze gewoon even te benoemen, wordt het soms al duidelijker voor mij. Natuurlijk lost dat niets op, ik moet er ook nog iets mee doen. En dat is zo typerend voor nr 9: de passiviteit, het moeilijk in actie schieten, het blijven twijfelen over de juiste beslissing. Ik kan perfect zeggen hoe een ander in dezelfde situatie zou moeten reageren; maar het zelf doen... Nee, daar is moed voor nodig, en zelfzekerheid.
Er is de laatse 2 jaar ook zo ontzettend veel gebeurd in mijn leven. Dit heb ik allemaal nog niet verwerkt. Langs de buitenkant ziet het er misschien al goed uit, maar binnen mezelf... daar bruist nog veel, daar is nog veel niet verwerkt.... Soms heb ik het gevoel dat ik niet meer aan mijn eigen emoties kan. Ik kan ze wel benoemen, maar ik voel ze niet. Ik vecht er constant tegen. Nee, ik mag niet huilen, niet boos worden of opstandig zijn. Laat zien dat het je goed gaat...
Ooit ben ik diep gegaan en dat zal ongeveer 2 jaar geleden zijn. Toen heb ik ook hulp moeten zoeken, het ging niet meer alleen. Wat schaamde ik me toen. Ik ging gewoon voor een verkoudheid naar de dokter en plots kwam het er allemaal uit. Ik kon niet meer, energie was op, wilde niks meer, had zelfs zoiets van: als ik hier nu seffens tegen een boom knal, is het voorbij, dan kan ik rusten. En mijn dochter...die komt dit wel snel te boven. Erg hé. Dadelijk ziekenverlof gekregen, rust moeten nemen en medicijnen slikken. Een pilletje om te slapen, om tot rust te komen, een pilletje om positiever te worden... antidepressiva. Dit heb ik voor mezelf gehouden, dit mochten mijn ouders niet weten. Nee, met mij ging alles goed, had ziekenverlof omwille van rugpijn, en andere lichamelijke letsels. Had ook een doorverwijzing voor een psycholoog, nooit geweest, ik kon dat alleen! Nu weet ik dat er nog heel wat onverwerkte dingen zitten. Ik merk dat ook doordat ik af en toe iets van die dingen vertel aan mijn vriend. Dat is ook nog zoiets, mijn vriend, klinkt raar. Een maand kennen we elkaar, dat is nog niet lang hé. Maar er is die klik, het lijkt ook veel langer. Ik krijg het warm vanbinnen als ik aan hem denk. Maar ook hier verzet ik me soms tegen. Is het niet te vroeg? Wat als mijn dochter er iets van merkt? Hoe gaat dit verder? Waarom in godsnaam moet ik overal zo over nadenken? Waarom niet gewoon genieten? Waarom niet: pluk de dag? Gisteren met mijn broer gesproken en veel gediscussieerd, voor hem is het simpel: iets dat je niet graag doet, dat doe je toch niet? dan zoek je iets anders? Wat zou je graag doen, vroeg hij op een bepaald moment. Waarom blijf je bij je job als ze zoveel energie vraagt? Momenteel blijf ik bij de job omwille van de centen. Ik had altijd gedacht dat ik nog iets anders kon gaan doen, iets wat ik heel graag zou doen, maar dat lukt niet meer. Ik heb het geld nodig voor de lening. Dus ik moet hiermee verder. Doe dan naast je job hetgeen je echt graag doet zei mijn broer. En gelijk heeft hij! Me verdiepen in psychologie, dat boeit me! Heeft me trouwens al geboeid vanaf mijn jeugd. Dat was ook mijn droom: psycholoog worden. Ben begonnen aan de studies in Leuven, maar liet me vlug leiden door anderen. Kon niet nee zeggen als iemand me kwam halen om op stap te gaan of om te praten omdat hij/zij het moeilijk had. En dan haal je het niet. Ik hielp anderen door de moeilijke perioden heen, was er steeds voor hen, maar niet voor mezelf. Vluchtte dan en dronk om te vergeten.
Ik geloof echt in die verschillende persoonlijkheidstypes, dat er bij elke persoon een dominant type aanwezig is. Je hebt vanalles iets, maar toch is er iets dat de doorslag geeft en bij mij is dat 9. Ik geloof ook dat ik in de enneagrammen de kracht ga vinden om weer sterk te worden. Ik bedoel dan echt sterk, want veel mensen vinden me een sterke vrouw. Maar oh, wat verschilt dat uiterlijk van dat innerlijk bij mij!!
Zo, mijn gedachten staan op papier, maar wat doe ik er mee? Niets, met mijn opgeschreven dingen niks, dat hoeft ook niet. Dat is nu weg voor mij, maakt plaats voor iets nieuws. Ik voel me weer 'even' wat sterker. Ik wil er weer tegenaan. Gelukkig is dat mijn kracht: dat ik steeds opnieuw wil proberen om er te staan, om positief te zijn, om goed te zijn. Misschien moet ik dit eerst toelaten, de gedachten neerschrijven die in me omgaan, maakt mijn hoofd toch wel voor een groot deel lichter. Heb dat trouwens altijd al gedaan, heb heel wat 'dagboeken' ooit geschreven. Grappig soms om die terug te lezen, maar oh zo typerend voor mij. En ik ben de moeite waard! Dit wil ik steeds voor mezelf herhalen tot het helemaal doordrongen is: ik ben de moeite waard zoals ik ben, met mijn warrige gedachten, met mijn ups en downs en bovenal: ik doe het goed! Ik ben een goede mama voor mijn dochter!
Zelfobservatie is de enige manier om erachter te komen welk type je bent. Jezelf recht in de ogen kijken kan een pijnlijk proces zijn. Heb daarom mededogen met jezelf, vergeef jezelf en vel geen waardeoordeel over jezelf. Sluit vriendschap met je persoonlijkheid.
1 januari 2012 de eerste dag van het nieuwe jaar! Dit wordt een geweldig jaar, ik voel het. Het jaar van mezelf. Er zullen ook nog veel downs komen, maar daar vecht ik tegen. En ik weet dat ik vrienden heb die me daar zullen bij helpen. Voornemens: die horen bij een nieuw jaar. Heb ik voornemens? En dan nog goede? Eigenlijk ben ik daartegen, want gewoonlijk komt daar toch niet veel van terecht. Maar ik heb wel verwachtingen van het nieuwe jaar. Ik wil hier in mijn appartement een warm nest bouwen voor mijn dochter en mezelf. Ik wil haar gelukkig zien, deels omdat ik me schuldig voel omdat ik haar een gewone gezinssituatie ontnomen heb door mijn scheiding. Ik heb van haar een 'speciaal' kind gemaakt, een kind van gescheiden ouders. Maar ik denk dat ze op dit moment oud en verstandig genoeg is om hiermee te kunnen omgaan. Jarenlang ben ik gebleven voor haar, ik wilde haar niet alleen achterlaten bij haar papa, terwijl dat eigenlijk wel had gekunnen. Maar ik heb haar altijd te veel beschermd. Ik wil proberen een goede mama voor haar te zijn. Eentje waarop ze kan bouwen en die ze kan vertrouwen, maar ook waar ze steun bij kan vinden. Dit zal niet gemakkelijk zijn omdat ik te vlug toegeef. Ik wil geen ruzie met haar, nochtans moet ze de kans krijgen om daar ook leren mee om te gaan. Maar dat zal niet bij mij zijn vrees ik. Verder wil ik gezond en sportief leven: dat geeft energie! En die energie wil ik gebruiken om allerlei dingen te doen, er zijn nog zoveel leuke dingen! Ik wil nog zoveel boeken lezen, nog zoveel dingen maken en doen. Maar ik krijg mijn tijd niet goed georganiseerd. Besteed ook veel te veel tijd aan mijn werk. Hier moet ik dringend iets gaan aan doen. Maar het allerbelangrijkste dat ik in 2012 meer en meer wil en zal gaan doen is: LEREN NEE ZEGGEN. Opkomen voor mezelf! Waarom kan ik dat toch zo moeilijk? Dit ga ik ontdekken en dan kan ik daar iets gaan aan doen!
Ik wil ook liefde in mijn leven. Liefde maakt je gelukkig, geeft je hoop, geeft je steun, is zo allesomvattend! Kan soms ook verstikkend zijn en dat wil ik niet meer... Heb een man ontmoet waarmee ik super kan praten, maar ook kan lachen We moeten elkaar nog veel beter leren kennen. Maar ik wil dit een kans geven. Maar heb het weer zo moeilijk met mezelf: denk weer meer aan anderen dan aan mezelf. Wat zal mijn dochter hiervan vinden? Wat gaan mijn ouders ervan zeggen? Hoe gaat hij er zelf mee omgaan als hij merkt dat ik echt nog wel veel tijd voor mezelf nodig heb? Ben al zo dikwijls op de verkeerde mannen gebotst. Waarom kan ik zo moeilijk hier gewoon van genieten? Waarom moet ik er steeds bij nadenken? En wat als dit en wat als dat? Ik ben bang dat ik de relatie weinig kans geef als ik er zo blijf over nadenken en redeneren.
Zou zo graag mijn hoofd eens kunnen leegmaken en gewoon genieten.......
Iedereen herkent in de 9 verschillende persoonlijkheidstypen wel iets van zichzelf. Maar het is belangrijk dat je kijkt welk het meest dominant is bij jezelf. Dat verklaart dan waarom je je zo gedraagt en in bepaalde situaties op die manier reageert.
Type EEN is de Perfectionist: realistisch, consciëntieus, grondig en principieel Type TWEE is de Helper: warm, betrokken, hulpvaardig en verzorgend Type DRIE is de Presteerder: energiek, optimistisch, zelfverzekerd en doelgericht Type VIER is de Romanticus: gevoelig, warm en scherpzinnig Type VIJF is de Waarnemer: introvert, leergierig, analytisch en inzichtelijk Type ZES is de Loyalist: verantwoordelijk, betwijfelend, betrouwbaar en loyaal Type ZEVEN is de Avonturier: energiek, levendig en optimistisch Type ACHT is de Baas: direct, onafhankelijk, zelfverzekerd en beschermend Type NEGEN is de Vredestichter: ontvankelijk, goedaardig en ondersteunend
positieve eigenschappen van 9: - vriendelijk (dit werd al tegen mij gezegd toen ik nog een kind was), geduldig, ruimdenkend (ik kan voor iedereen begrip opbrengen), diplomatiek (ik zoek altijd uit hoe ik iets het 'best' kan oplossen) en empathisch (ik kan me in elk zijn gevoel inleven, best vermoeiend hoor)
negatieve eigenschappen van 9: - passief (als ik wil kan ik heel passief zijn, me laten leven), vergeetachtig (redelijk sterk aanwezig), koppig (sommige vrienden van vroeger vonden mij heel koppig), bezeten en sub-assertief
In relaties vriendelijk, teder, steunend en loyaal, maar ook passief-agressief, veel te meegaand (hier wil ik echt wel vanaf raken), koppig en defensief
Eigenlijk klopt dat allemaal zeer goed met hoe ik me meestal gedraag. Ik gedraag me dan meestal ook als een echt type 9, geen twijfel mogelijk. Dit ben ik!
De basisangst van mij is verlies en scheiding. Daarom kan ik ook zoveel verdragen, kan heel moeilijk afscheid nemen. Verlies en scheiding brengt ook boosheid mee en dat wil ik niet. Daarom heeft mijn huwelijk ook zo lang geduurd. Die grote stap zetten.... Hoe moeilijk was dat niet! En wat is daar allemaal aan vooraf gegaan! Maar uiteindelijk heeft één zinnetje mij ertoe aangezet om het toch te doen. Het geloof in het volgende:
Angst is als een papieren zakdoekje, één stap en je bent erdoor!!
En eens als je de stap gezet hebt, geeft het zo'n bevrijdend gevoel.
Mijn basisverlangen is innerlijke stabiliteit verkrijgen en gemoedsrust. Rust, vooral rust in mijn hoofd, dat ken ik niet. Ik kan me wel terugtrekken in mezelf, maar dat is iets anders. Dat is vluchten, maar uiteindelijk moet je terug naar de werkelijkheid.
Een ander werkpunt voor mij: alleen ja zeggen als ik dat ook echt wil. Hoe vaak heb ik in het verleden niet 'ja' gezegd terwijl ik dat eigenlijk niet wilde! Dingen doen tegen mijn zin, dat lukte me wonderwel. Nu probeer ik dat te vermijden, ik trap er nog vaak in hoor! Maar ik probeer bij mezelf te kijken of ik dat wel wil en anders probeer ik het te negeren. Ja, negeren, er liefst geen woorden aan vuil maken, gewoon negeren en zien wat het wordt. En vooral geen andere mensen pijn doen....laat hen mij dan maar pijn doen, dat is toch niet zo erg. Zo redeneerde ik, en dat wil ik niet meer. Ik ben ik en ik ben de moeite waard zoals ik ben!!
Negens worden wel de meest aardige mensen van het enneagram genoemd. Je krijgt ze bijna nooit boos! De onderliggende motivatie van de negen is balans van de geest. Terwijl andere typen beweging en stimulatie zoeken, probeert de negen conflict en stimulatie te vermijden. Hierdoor komen ze rustig en gebalanceerd over.Dit zegt men dus altijd van mij: jij bent zo 'rustig'. Maar daarom BEN ik dat niet, ik kom wel zo over! De negen wordt ook wel het aardigste type van het enneagram genoemd. Gezonde negens zijn uitstekende bemiddelaars en bekijken alle aspecten van een probleem voor ze een beslissing nemen, het zijn goede luisteraars!.Nochtans vind ik het niet gemakkelijk om voor mezelf een goede beslissing te nemen. Gemiddeld gezonde negens bewegen mee met de omgeving en als ze al boos worden is het kort en verschijnt er al snel een glimlach. Gemiddelde negens bekijken alle kanten van een debat en zoeken de oplossing die hun rustig maakt. Soms gaan ze volledig mee met de mening van anderen en vergeten ze wat hun prioriteiten zijn. Ze worden onzichtbaar voor anderen.
Andere typen kunnen van negens geduld en het vermogen om te accepteren leren.Inderdaad: accepteren, ik doe dat veel te veel, kom veel te weinig voor mezelf op, als de anderen het maar goed hebben en er niemand kwaad wordt, dan kan ik zoveel verdragen, ook al doet het binnen in me ontzettend pijn.
Negens kunnen zich op verschillende manieren laten zien. Introverte negens kunnen opgaan in hun omgeving en onzichtbaar worden, ze zoeken geen aandacht en laten geen sterke emoties zien. Extroverte negens vormen graag het middelpunt van belangstelling, met het doel iedereen gelukkig te laten zijn.Persoonlijk vind ik me een extroverte negen, ik kan ontzettend gelukkig en blij en goedgezind lijken en vind het dan fijn dat anderen hierdoor ook blij worden. Maar binnenin... Negens nemen vaak persoonlijkheid aspecten over van omgeving - het zogenaamde "samen smelten"- dit helpt negens de omgeving beter te begrijpen. De minder prettige kant van deze eigenschap is dat meer opgaan in de behoeften van anderen dan bezig te zijn met die van hun zelf.Hier wil ik aan werken, dit is bij mij te fel aanwezig en daar wil ik vanaf. Vandaar de zoektocht naar mezelf of naar mijn betere ik.
Vandaag is voor mij de grote dag! De verkoopsakte van mijn appartement wel of niet ondertekenen. Wel of niet? Alles hangt er vanaf of mijn ex nog moet mee handtekenen of niet. In feite zijn we gescheiden, maar de papieren zijn niet tijdig aangekomen. Voor de lening is het uiteindelijk in orde gekomen, daar hoeft hij niet voor mee te tekenen, wou hij ook niet doen. Maar voor de eigendom wel, dat wil hij natuurlijk wel doen, daar kan hij niets mee verliezen, alleen winnen. Als de notaris akkoord gaat, hoeft hij niet te tekenen, maar tot nu toe heb ik nog niks gehoord. Zo zenuwslopend!!!
Om 14.00 uur moet ik bij de notaris zijn..... Nog anderhalf uur...
Voor een type 9 is dit niet gemakkelijk, het liefst sluit ik mij nu van iedereen en alles af, gewoon me terugtrekken in mezelf. Daar voel ik me veilig, kan me niks gebeuren. Maar zo werkt het nu éénmaal niet. Ik spreek mezelf voortdurend moed in en pep mezelf op. Luister nu ook veel naar muziek, dat brengt een beetje rust. Ik leef wel, maar word eigenlijk geleefd. De laatste dagen heb ik niet bewust meegemaakt, continu spookt er vanalles door mijn hoofd. Om gek van te worden! Waarschijnlijk ook niet begrijpbaar als je geen 9 als persoonlijkheid hebt
Welkom op mijn blog! Waarom deze blog? Ik hou van schrijven, het geeft rust, het helpt me nadenken over de dingen des levens, over mijn leven. Wat verwacht ik van het leven? Wat wil ik nog bereiken in mijn leven? Ik ben waarschijnlijk al voorbij de helft, ben 50 geworden dit jaar. 50 .... een belangrijke mijlpaal in mijn leven. Er is de voorbije 50 jaar heel wat gebeurd en ik hoop dat er nog heel wat leuke dingen gaan gebeuren! Maar ik wil vooral mezelf beter leren kennen. Wie ben ik? Waarom reageer ik in bepaalde situaties op die bepaalde manier? Welke zijn mijn valkuilen? Waar moet ik op letten? Wanneer en wat doet me in stress gaan?
Op al deze vragen wil ik graag een antwoord. En dat antwoord hoop ik te vinden in de 'enneagrammen' theorie. En om dit goed te kunnen verwerken, start ik deze blog. Misschien vind ik zielsgenoten... Maar als ik wat ik neerschrijf, kan herlezen, zal ik de dingen weer duidelijker kunnnen zien. Dit en niks meer is de bedoeling van mijn blog.
Aan diegen die toevallig deze blog zullen ontdekken, veel leesplezier en reacties zijn steeds welkom!!
