Bloemen noch kransen! Je leest het weleens op een overlijdensbericht. Het zou niets voor deze jongen zijn. Mijn uitvaart moet geweldig worden. Geen toeters of bellen, maar wel een persoonlijk afscheid op maat. Muziek, teksten en vooral veel volk. En er mag gehuild worden. Hij was tenslotte toch een fijne meneer! Maar er moet ook gelachen worden om de geweldige herinneringen. Over de doden niets dan goed!
Het wordt de laatste show, het ultieme moment om te tonen wie je bent of wie je was. Hoevaak in je leven sta je een uur lang in de belangstelling? Hoevaak vinden mensen het de moeite om je te eren met welgemeende woorden, met een bezoekje? Hoevaak denken mensen aan je? Als je geen topsporter bent of een uitgebreid sociaal leven hebt, is het voor vele mensen een enig moment van glorie. Cynisch dat het de uitvaart moet zijn!
Al bij het leven was daar iets speciaal zoveel te geven bijna niet normaal Maar niets kan duren Niets kan blijven zijn Aan mooie uren Komt altijd een eind
Maak lawaai, maak geluid Maak het mooi, maak het luid Maak een vuur, maak het groot Hij is dood, hij is dood
Geen clichés zoals Afscheid van een vriend (alhoewel wonderschone tekst), geen tears in heaven. Maar misschien nog wel een persoonlijk dankwoordje à la Rick De Leeuw. Dankzij jou, en jou, en jou, en jou, en jou, en jij daar, en jou...
Een mens moet vantevoren nadenken over de dood en de begrafenis. Daaar hoor je die Dela-verkopers nooit over. Zo slim zijn ze niet. Maar een wijze levensles is het ook wel. Wacht niet tot mensen uit je leven vertrekken om te tonen hoe belangrijk of geweldig ze voor je zijn. Een begrijpende blik, een schouderklopje, een compliment of een overrompeling met een onverwacht bezoekje met verrassingen en cadeautjes. Het mag duur en overweldigend zijn. Waarom niet? Je leeft maar een keer! En maak die ene keer voor jezelf maar ook voor de anderen de moeite waard. Kilo's snoep, dure gouden oorbellen, gewaagde sex-speeltjes, niets is te gek voor een maatje op maat.
Bloemen noch kransen? Nee bedankt, doe maar met!
Morgen een gastblogger in de vorm van Dennis Black Buurjongen. U weze gewaarschuwd!
Bloggen kan gevaarlijk zijn, hoorde ik een vooral van zichzelf overtuigde politieker proclameren in de ochtendkranten.
De arme meid had zich inderdaad gewaagd aan het delen van haar ervaringen via internet. Ze had net zo goed de kassa kunnen leeghalen, drugs kunnen gebruiken in het openbaar of haar borsten laten zien aan elke klant die eromvroeg. De juffrouw werd ontslagen omwille van haar blog.
Soms draait de wereld in een verkeerde richting. Ben ik verkeerd of worden dader en slachtoffer hier verward? Of is buurjongen een beetje te idealistisch ingesteld?
Ik begrijp het allemaal wel, maar ik snap het niet...
Ooit hebben we een lijstje vol gevuld. Dat was nog in het prille begin. Jammer dat we al die malle conversaties niet hebben bewaard...
Nog enkele om het af te leren :
* Wist je dat warme chocomelk met slagroom lekkerder is dan zonder? * Wist je dat de middagpauzes nu soms saai zijn? * Wist je dat jouw kleurrijke setje ook met bijhorend sexy corsetje te verkrijgen is? * Wist je dat buurjongen soms nog fantaseert over buurmeisje en haar chinese vriendjes? * Wist je dat ik nu al drie nieuwjaarskussen voor jou gereserveerd heb? * Wist je een sneeuwballengevecht met jou ongetwijfeld heel plezant zou zijn? * Wist je dat dat gevecht dan waarschijnlijk in geplaag en gestoei zou eindigen? * Wist je dat het wel fijn is om een geheime blog te schrijven? * Wist je dat je nog altijd een supergeweldige waauw-madame bent?
Ze zeggen weleens dat als je doodgaat dat je je hele leven even terug voorbij ziet flitsen. Soms flitst het ook al eerder. En niet enkel omdat een mens al eens een paar kilometer te hard rijdt. Vrijdagavond uniek decor. Fijne mensen overal, dat zie je op het zicht. Zelfs Kama is er. De band smijt zich. Het zweet plakt, de adrenaline stroomt. In de massa Hey! Christiaan! Lang geleden. Samen onderweg, jong en ontstuimig trokken we over het Kanaal. We konden de wereld aan en genoten met volle teugen. Vrijheid! Tien jaar later! Hij en ik. Op net dezelfde nummers dansen en springen. We flitsen allebei naar 1998. Fijne job, dito relatie. Een fractie van een seconde denken we terug aan Camden, Garfunkels en Brixton Academy. Dan het verstand weer op nul. Een versnelling hoger, dansen, zingen, schreeuwen. De nacht in. Niet met mate, maar met maten. Volwassen worden kan ook morgen nog.
Af en toe iemand anders zijn. Ons imago aan de kapstok en als een kameleon de andere wereld in. Dat hebben we gemeen! Ook al vind je de band maar niets! One Way, your own, en gelijk heb je natuurlijk!
Veel te moe want veel te druk! Zoveel lastige beslissingen te nemen op het werk. De favoriete voetbalploeg die maar niet wil presteren. Serieuze relatietwijfels. Of neen, twijfels over nog veel meer zaken.
Maar daarstraks onderweg, de herfstzon aan de einder door een mooie bomenrij en The Blues Broters op de autoradio, lekker hard en meezingen, eigenlijk ben ik wel gelukkig!
Morgen weer een uitgebreider blogje, maar vandaag gewoon even laten weten dat je nog elke dag in mijn kopke passeert! Rot op Obama, Buurmeisje for President!
Punk is niet dood! Een gezond streepje anarchie, een vleugje anti-establishment, een kleine portie weerzin tegen hen die het voor het zeggen hebben. Anarchie! Kruip op de tank, zwaai met de vlag, bundel de strijd. This song is not a rebel song! Anarchie.
Brave buurjongen voelde het al in zijn tienerjaren door zijn bloed stromen. De leraar wist het natuurlijk beter, maar de manier waarop hij het opdrong. Daar kon deze bedeesde gast zich niet mee verzoenen. Eerst nog stilzwijgend, maar nog voor hij naar het middelbaar ging, staken de eerste discussies de kop op. Strafstudie tot gevolg. Noem het tot uiting komen van een natuurlijke weerstand tegen hen die gezag hebben...en dat verkeerd gebruiken. Leraars, zakenmensen, scheidsrechters, politielui, ... Je kent ze wel! De mensen die zich verschuilen achter het systeem en weigeren om zelf na te denken. Of zij die zelf zo weinig in huis hebben, dat ze zich in hun functie dubbel willen laten gelden. Paars met gele bollen wordt een mens ervan. Een preek die alleen maar dient om te laten zien wie de baas is, of een proces-verbaal voor een onbenulligheid, inclusief diezelfde preek alsof je nog steeds maar tien jaar oud bent. Of iemand die je straft gewoon omdat hij je kop niet kan zien. Grrrrr! Anarchie!
Zovele jaren later is buurjongen zelf een gevestigde waarde. Hij heeft het zelf af en toe voor het zeggen. Hij geniet af en toe ook van égards allerhande. Zijn de tijden veranderd? Hopelijk niet. Diep vanbinnen blijft het broeien. De strijd gaat verder. Iedereen doet zijn eigen ding. In pak met das ben je geen haar beter. In uniform nog minder. Respect moet je verdienen en te allen tijde geven. Undercover zijn we nog altijd hetzelfde. De afkeer verdwijnt niet. We blijven waakzaam over de eigen houding. Subvert!
If you got a job, you can be an agent You can work for revolution from your place of employment If you are a policeman, and you are ordered to arrest me you don't have to do it, you can refuse Subvert!
Buurmeisje verdient respect. Over haar anarchistische kantjes hebben we het eigenlijk nooit gehad. Toch niet uitgesproken. Maar zij denkt ook wel na over haar houding. Soms denkt ze misschien net als ik teveel na? Het valt soms niet mee om te durven, om de clichés te doorbreken. Om je anders zijn in te passen in een verwachtingspatroon van zovele andere mensen. Maar we doen dat niet slecht. Anarchie op eigenwijze wijze? Anarchie voor brave zieltjes?
Buurmeisje verdient vandaag de dag veel succes. Ik denk aan haar. Hoe ze met veel goesting en met een klein beetje zuchten haar job terug opneemt en ondertussen op het thuisfront een nieuwe start neemt. Respect verdient ze. Om haar eerlijkheid en doorzettingsvermogen. Om er weer iets van te maken. Succes meid! Alles komt goed!
En wij tweetjes samen bovenop een tank, het zou een mooie foto zijn!
Zomaar op een dinsdagmiddag tussen twee vergaderingen door :
* zou ze al terug zijn van haar reisje en dubbel en dik genoten hebben? * zou ze soms nog aan me denken terwijl ze slapend met haar speeltjes speelt? * zou ze nog snoepjes over hebben? * zou ze nog altijd zoveel zin hebben in genieten van het leven? (en die genietende glimlach fijntjes op haar lippen hebben staan?) * zou ze nog altijd even gek doen als ikzelf? (terwijl nobody knows)
Zomaar vraagjes op een vrij moment tussendoor. Die buurjongen toch...
because there isn't much to gain, by living it all the same way the years just slip away if you live from day to day you can play this game your own way (there's hope yet in the rain and a voice in distant thunder)
De afspraken werden nagekomen. We concentreerden ons beiden op ons eigen leventje. Natuurlijk hielden we sporadisch contact. Over hoe het ging, hoe we ons voelden en welke leuke plannen we nog hadden. Maatjes vergeten elkaar niet zo snel. Onze levens stonden grotendeels op de rails. Alles ging zijn gangetje.
Dan een doordeweekse zaterdagavond. Een gezellige boel in 't café. Elektriciteit! Daar staat ze! Onverwachte ontmoeting. Dansend, lachend, wijntje losjes in de hand. Hartelijke blik. Enthousiaste begroeting, maar niet te. Vlotte babbel alsof ze nooit was weggeweest. Nog een wijntje voor haar, dit voelt goed. We stralen allebei. Dan even terug naar de orde van de dag. Vrienden mag je niet verwaarlozen. Zelfs niet voor maatjes. Vrienden mag je ook niet nieuwsgierig maken. Af en toe vanop een paar meter een schalkse blik. Een warm oogcontact, een beetje uitdagend zelfs of beeld ik me dat maar in?
Toevallig of niet, een kruising aan het toilet, een indringende blik, onverwachte kus, twee seconden, stiekem, coup de foudre. Stout...
De tijd tikt, de nacht verschijnt, de wijn die vloeit. De passie groeit. Elektriciteit. Zou iemand het zien? Zou iemand het voelen? Wij twee absoluut.
Het rode kleedje zoals in zijn gedicht.
Goede voornemens, maar dat is niet makkelijk. Huiswaarts keren is geen optie. De groep wordt kleiner, we verzeilen aan de toog. De laatste ronde, bijna symbolisch. Danger, danger, high voltage, when we touch and when we kiss. Danger, danger.
1 Baileys en 1 wijn. Gesprekken als vanouds. Diepzinnig en soms een beetje gek. Net te dicht bij elkaar om goed te zijn. Danger, danger! Samen de nacht in, al een beetje licht aan de einder. We vechten ertegen, maar winnen niet.
Heftig kussen we elkaar, onze handen graaien wild. Hete lichamen drukken tegen elkaar. Opgekropte passie zoekt haar weg. Opgehitst, bloedgeil. Zij voelt hem diep in zich. Ze genieten van elke seconde. Harder, sneller, alle remmen los, niet meer denken, wild gekreun. Geen spijt, geen verwijt. Op dit uur van de nacht geen passanten. Zij en hem nu even op de golven van een meer dan warm gevoel. Nu samen, nu eerder traagjes, het oogconcact wordt niet meer onderbroken, elke vezel van hun lichaam voelt nu de gloed, de intense aanraking van een speciaal iemand.
Want het komt als je het niet verwacht en er is niets tegen te doen (Rick De Leeuw)
------------------------------------------------
8 weken, 8 maanden, 8 jaar... Dit is geen voorspelling, geen belofte, geen verkeerd voornemen. Het is wat het is of zou zijn of net niet.
Its something unpredictable, but in the end its right, I hope you have the time of your life...
Gisteren zijn we op bedevaart geweest. Niet naar Lourdes, Santiago of Banneux. Neen, het werd een symbolische bedevaart naar onze hoofdstad. Drie uur lang luisterde ik naar de muziek die ik vijftien jaar geleden verwenste. Want zo hoort dat. Als puber hoor je de muziek van je ouders te haten en af te doen als saai gebrom.
Zoveel jaren en wijsheid later werd dit een memorabele avond. Temidden de massa was buurjongen heel alleen. Hij genoot. Af en toe mijmerde hij weg. De oude man vulde de zaal met zijn warme persoonlijkheid en zachte stem. Buurjongen wil ook zo oud worden. In stijl. Met pak en hoed. En wat een bescheidenheid. Het siert een mens. Wat een voorbeeld. Zo wil buurjongen ouder worden. En alhoewel tientallen meters ver, zag hij de lichtjes in zijn ogen. Het heilig vuur! Eigenlijk zag ik ze niet, maar wist ik gewoon dat ze er waren. Waardig ouder worden.
Kippenvel bij heel wat herkenbare melodieën, bij nog meer pakkende teksten. Drie uur lang alleen in de massa met een warm gevoel. Er was geen kampvuur, maar het voelde wel zo.
Bijna symbolisch besloot de man zijn doortocht met een nummer dat hij omschreef als een gebed. Hij sprak het dan ook gewoon uit. Zonder muzikanten. Twee engelen hernamen nadien met de gezongen versie. Een oude man, een microfoon, een zaal onder de indruk en 1 iemand die het moeilijk had.
Dertien jaar na datum hoorde ik dit nummer weer. Buurjongen moest hier zijn vanavond. Een symbolische bedevaart. Een afsluiter? Misschien wel. Sommige dingen moet je plaatsen als een ijkpunt. En als je de dertig gepasseerd bent, dan durf je wel toegeven dat de muziek van je ouders best te smaken valt. Misschien ook een avond om te plaatsen en meer dan ooit te beseffen welke richting je uit wil. Ouder worden, in stijl met de innerlijke rust, met bescheidenheid en het hoogoplaaiend heilig vuur.
Jammer dat jij en jij er niet bij waren...de blog had dan niet nodig geweest, jullie hadden me wel gesnapt!
Traagheid is een zonde en een kunst! Als buurjongen zijn blogs terugleest dan ziet hij steeds weer de dualiteit. Hij zegt wit, met een nuancering naar zwart. Altijd de empathie voor de andere kant. Ook bij deze zonde.
Traagheid doet me denken aan de zaterdagochtend. Genieten. Net iets langer in bed, geen afspraken of toch geen die je niet kan verzetten naar even iets later. De krant lezen. Van voor naar achter en nog eens terug. Alle faits divers ongelooflijk interessant vinden. Warme chocolademelk erbij. Natuurlijk in pyjama. Alles traag. Lekker! Muziekje op de achtergrond. Een goed nummer! Krant even opzij. Radio harder. Meebrullen! Ja ook managers doen zoiets. Nou, deze buurjongen toch. Radio terug zachter, krantje terug erbij. Chocomelk bijtanken en een speculaasje zoeken. Traag! Zalig. Van zoiets kleins wordt een mens gelukkig!
Traagheid doet me ook terugdenken aan mijn grootouders. Ze deden alles op uur en tijd. Minutieus. En toch leek de tijd er minder snel te gaan. Het was er altijd even tot rust komen. Een babbel of een stilte die je tegenwoordig veel te weinig tegenkomt. Heimwee naar de traagheid, de rituelen van de grootouders. De pudding na het eten in plaats van het hollen naar de afwas en de voetbaltraining. Het glaasje limonade voor het slapengaan in plaats van nog even die mails checken. Ik mis hen. En ook hun trage leventje (zonder dat onozele streven). (cfr Yevqueni)
Maar traagheid kan mij ook mateloos irriteren. Het niet vooruit willen. Het dingen trager doen dan je kan. Noem het een gebrek aan ambitie, aan gezonde drive. Soms associeer ik het ook met domheid. Met het klootjesvolk. Maar dan zijn we terug bij Superbia aanbeland? Te lang treuzelen om de straat over te steken. Te lang palaveren om te beslissen. Te laat komen! Wat is er erger dan wachten op andere mensen die zich meestal van geen kwaad bewust zijn. Grrrrr! Maar enkel het gedrag irriteert me. Want de mensen zou ik eigenlijk moeten bewonderen. Ze zullen ook wel langer leven, zonder stress of gejaag. Dan treedt buurjongen even buiten zichzelf. Hij windt zich even op en plaatst zich dan een paar meter verder met een glimlach op zijn gezicht. De situatie bekijkend. Alles relativerend. Beetje lacherig want dat is nog altijd gezonder dan frustratie. Soms op het randje van cynisme.
Traagheid is een kunst anno 2008. De blackberry en de volgende afspraak zijn immers nooit ver weg. Zou Leterme af en toe zijn papierwerk van zijn schoot halen om even met de radio mee te brullen?
wat is voor mij de overeenkomst tussen een autoband en een toffe madame? Je moet ze testen in de regen...
Dat klinkt idioot, misschien zelfs redelijk neerbuigend, maar buurjongen verklaart zich nader.
In ons aller Belgenland hebben we aan regen meestal geen gebrek. Voorjaarsbuien, zomers onweer, miezerig herfstweer tot winterse neerslag. Wie nog centen wil bijverdienen, en gezien de recente beursafgang zal dat wel wat volk zijn, weet waarin te investeren. Regenjasjes en paraplu's, een mens kan niet zonder. Alhoewel!
Nog beter dan temptation island is een fikse regenbui dé relatie-test bij uitstek. Buurjongen hecht niet zoveel belang aan de cupmaat, het IQ of de bankrekening van haar of haar vader. Buurjongen prefereert een meisje dat kan genieten van de regen. Huh? Een meisje dat twee seconden boos naar de hemel kijkt als de eerste druppels vallen...en er dan de lol en het onbelangrijke er wel van inziet. Wandelen, springen, dansen, huppelen door de regen. Niet bekommerd om het nat worden. Even blij als een wanhopige landbouwer bezorgd om zijn gewas. Even uitgelaten als het opperhoofd van een uitgedroogde volksstam in Afrika.
Toen ik klein was voetbalden we uren op het pleintje. Weer of geen weer. Vuile kleren, boze mama tot gevolg. Maar het spel mocht toch niet stoppen enkel om wat regen? Kinderen kijken niet naar weerberichten. Ooit heb ik tranen met tuiten geweend omdat een uitstapje Efteling werd afgezegd omwille van dreigende plensbuien. In de regen kan het toch ook plezant zijn? Het pruillipje bedenk je er nu zelf maar bij.
Grote mensen houden niet van regen. Ze gaan schuilen of blijven gewoon binnen. Ze nemen een paraplu of een regenjas of bij gebrek aan een aktetas of krant. Grote mensen zijn soms stom.
Grote mensen zijn toch niet van chocolade? Het is toch fijn om nat te worden. En eens je nat bent, is het al helemaal niet meer erg. Kijk de droge mensen kijken.
Het meisje van mijn dromen (en van mijn leven) houdt van de regen. Ze wil niet schuilen, maar dansend in de plassen springen. De vuile kleren zijn de zorgen voor morgen. Kletsnat haar int gezicht. Kledij die plakt, misschien een koude rilling. Dan een meer dan intense kus, misschien zelfs meer dan dat...allemaal in de regen. Wij twee samen, enkel vergezeld door duizend druppels. Buurjongen krijgt het er plotseling heel warm van.
Een erotisch speeltje geven aan je maatje! Heb er even aan getwijfeld. Of het er niet over was? We hebben (tegenwoordige tijd) tenslotte wel een hechte band, maar dit is toch beetje ongewoon? Ja of neen?
Doe niet wat onkuisheid is! Voor sommige mensen zal dit ongewone cadeautje wellicht onkuis zijn. Voor anderen zal het absoluut een niet noemenswaardig feit zijn. Sommige mensen gaan ook naar een parenclub of zoeken iemand via teletekst.
Voor mezelf? Ik vermoed dat het bijna even fijn was om te kiezen, te kopen en te geven dan om te krijgen en te gebruiken. Af en toe mag een mens al eens buiten de lijntjes kleuren?
Eigenlijk ben ik wel behoorlijk onkuis. Buurjongen houdt van (s)experimentjes. En zolang de aanwezige personen geen bezwaren hebben, kunnen de grenzen verder afgetast worden. Is het lekker ga je verder, valt het tegen dan stop je toch gewoon? Gezond verstand is niet zo duur. Ondanks de koopkracht-problemen... Buurjongen is niet zo braaf als hij eruit ziet? Of wil hij enkel zelf geloven dat hij er voorbeeldig uitziet? Buurjongen staat wel open voor een uitdaging.
Dat is niet gortig, vies of wat dan ook. Gezonde spanning, meer en meer voltage. Zoveel zaken te ontdekken, te proeven, te proberen. Zoveel momenten om van te genieten. Waarom dan niet? De normen van ma en pa? Of erger nog, die van de alleswetende maatschappij? Of misschien ook geen behoefte aan, dat kan uiteraard ook. Ieder zijn ding. Alle respect.
Maar ik wil dus wel. Zij ook! Allebei dezelfde blik in de ogen. Afwachtend! Tegelijkertijd uitdagend, speels, stout. Alsof twee kleine kinderen een snoepje uit de trommel hebben gevist. Zij ziet er ook voorbeeldig uit. Maar diep in haar zit ook een onkuis meisje. Dat klinkt een beetje vies, maar dat is het niet. Vanbinnen ontvlamt er in haar soms een sexy vamp met stoere boots, stijlvol underwear en uitdagende blik met stoute voorstellen. Op zo'n momenten wordt het bedeesde meisje soms een initiatiefnemende griet. Met origineel glijmiddel bij de hand. Ze zal nu wel weer schrikken omdat ik haar zo omschrijf. Op deze blog omschreef ik haar eerder als knap. En ook dat meende ik ten volle. We zijn blij dat we allebei bij elkaar dat vuurtje kunnen doen ontbranden. Eindelijk. Alsof het een geheime code was. En die is niet toevallig gevonden, want toeval bestaat niet.
Komt er een vervolg? Zal de temperatuur nog stijgen? Moeilijke vragen! We zien wel. Het onnatuurlijk nastreven van fantasieën maakt het minder interessant. We pleiten alleszins schuldig aan deze zonde. Niemand is perfect! Vergeef het ons maar!
Soms moe, uitgelaten, blij, stout, ondeugend, depri, euforisch, opgewekt, enthousiast, gek, geil, down, kwaad, ontgoocheld, vol vertrouwen ... op korte tijd hebben we toch al heel wat emoties samen doorlopen.
Maar altijd als ik in jouw ogen kijk, in tranen of met brandende lichtjes in,
dan denk ik...
waaauw! Wat een madame!
(en dan vermelden we even je boots, rokje en nieuwste Marlies nog niet...)
Iggy Pop en Kate Pierson, zalig nummer, maar dit geheel terzijde in dit korte intermezzo tussen de zondes door.
Niets is definitief of voor altijd. De juistheid of de impact van een beslissing hangt veelal niet af van de inhoud. Wel van de timing en van de aanvaarding door het doelpubliek. Dit soort saaie kost krijg je dus voorgeschoteld op management-cursussen. En wonder boven wonder, na enige denkwerk kunnen we deze theorie eigenlijk best smaken.
Je hebt het al dikwijls gezegd. We moeten elkander laten gaan. Voor ieders bestwil. Ons leventje terug op de rails krijgen. Een dualistische situatie want we hebben elkaar soms nodig om die rails te vinden, daar ben ik van overtuigd. Maar op dit moment, kan het niet anders. En zoals gezegd, niets is definitief. Blijven we maatjes? Of goede vrienden? Minnaars? Of zelfs echte lovers? We moeten ons hoofd er gewoon nu niet over breken.
Even geen ontsnapping meer tijdens de middag. Even geen filosofie aan de toog. Even de fantasie in plaats van de seks.
Uit het oog, maar niet uit het hart. Meer dan ooit in mijn gedachten. Het klinkt melig, maar wat maakt dat uit. Af en toe een snoepje, een zoetigheid. Aan jou, van mij. Nobody knows. Het moet niet altijd lingerie zijn. Even tussendoor iets lekker. Twee seconden de ogen dicht, denk je dan aan mij? Overal wil ik dat je snoepjes ziet. Soms subtiel, soms overweldigend! Altijd onverwacht!
Hoogmoed! IJdelheid! Als ik beken dat ik de Zeven Hoofdzonden uit de Divina Comedia heb moeten opzoeken op het wereldwijde web tussen alle video-boodschappen van Al Quaida en een overdosis porno, bewijst dit dan dat het met deze zonde al bij al nogal meevalt? Een moeilijk geval!
Buurjongen is een trots persoon, maar ook zelfrelativering is hem niet vreemd. Een dunne lijn om om te balanceren. We zijn trots op wat we al verwezenlijkt of gepresteerd hebben. En dat komt dan al eens hoogmoedig of arrogant over? Toch zullen we deze prestaties niet snel gebruiken om indruk te maken op b.v. de aantrekkelijkste jongedame uit de kroeg. Maar misschien is dat ook weer bewust omdat we wel zo slim zijn om te beseffen dat nederigheid en bescheidenheid beter scoort dan hoog van de toren blazen? Over sommige zaken moet je volgens mij niet teveel nadenken. Over sommige andere natuurlijk weer wel.
Deze jongen wil niet falen. Hij haat het! Dus toch trots en ijdelheid. Altijd willen winnen, altijd dingen goed willen afhandelen. Geen half werk. Dat onnozele streven, wat drijft hem zover? Daarom dat hij nog steeds op deze aardkloot rondhuppelt? Daarom overvalt hem soms de twijfel. Dat hij het toch allemaal niet zo goed doet als hij zelf denkt. Bijvoorbeeld zijn relatie met ups en downs die niet wordt wat hij wil? Dat is toch wel half werk? Of zijn gevoelens, verlangens voor en naar buurmeisje? Hij wil haar behagen, haar maatje zijn, maar kan en durft haar nog niet geven wat zij verdient. Het allerbeste... Dat klinkt melig en als een verliefde puber van 16. Maar als je ouder bent is dat oordeel weloverwogen en dus een waarheid als een koe. Samen praten, samen huilen, samen mijmeren of genieten van zomaar kleine dingen. Of samen meebrullen dat Everything is average nowadays. Wij dus niet! En dat is dan waarschijnlijk wel hoogmoedig. De champagne, de massage-olie, de aardbeien-middag kan en moet nog beter kunnen. Of zijn we nu al bij onkuisheid beland?
Al bij al zit het wel snor met dat zelfvertrouwen. In de wereld van vandaag wordt kwetsbaarheid trouwens vaak sito presto afgemaakt. Die kwetsbaarheid en de twijfels kan je slechts kwijt bij enkelen. Ben nog altijd blij dat ik jou terecht kan in onzekere tijden buurmeisje. En ik hoop van jou dat je de weg naar mij ook niet vergeet!
Voor het overige blaken we van vertrouwen, van trots, noem het desnoods hoogmoed. Een blije blik in de wereld, we gaan ervoor, alles komt goed, we zijn goed bezig! Ook al denken sommigen van niet!
Gulzigheid staat toch een beetje synoniem met je kindertijd. Teveel snoep tegelijkertijd eten zodat je er achteraf ziek van wordt. En natuurlijk blijft er dan ook geen snoep meer over voor de de rest van de week. Ondanks de waarschuwingen van de mama. Gewoon smullen en smikkelen. Nadenken is voor later. Met het volwassen worden, zijn de meeste mensen beredeneerder. Ze denken aan gevolgen, aan morgen. Sommigen zelfs aan punten die ze binnenspelen...of kwijtspelen bij moeder de vrouw.
Buurjongen wil niet graag volwassen worden. Buurjongen kan zich nog altijd smijten op een grote zak paprikachips. Waarom zou die niet in een keer leeg mogen? Of een pak negerzoenen? En als alles op is, kun je als volwassene toch nog zelf naar de winkel gaan voor een nieuwe lading? Achteraf wat kilo's erbij of toch een beetje last van de maag? Het heeft toch gesmaakt. Basta! Het geweten moet zich maar zorgen maken over belangrijkere zaken.
Maar gulzig zijn, kan je natuurlijk op veel manieren. Gulzig uitgaan! Gulzig plezier willen maken, je helemaal laten gaan. Zonder zorgen. Gulzig in de alcohol. Een volgende sigaret, hoezo stoppen? Te weinig slaap en een houten kop? Dat zien we morgen dan weer wel.
Gulzig zijn is misschien geen hoofdzonde, maar een deugd? Mijn sterrebeeld maakt me wijs dat ik gulzig ben. Dat ik constant op zoek ben naar nieuwe dingen, andere belevenissen, dat ik van zoveel mogelijk wil proeven. En wie ben ik om de sterren tegen te spreken?
Het leven is zo boeiend. Zoveel interessante mensen op deze aardbol. Waarom ons dan zo afschermen en ons terugtrekken in onze veilige cocon? Ik wil jou doorgronden omdat ik je fantastisch vind. Die 'way of life', die steelse dan weer hongerige blik, die visie op het leven van alledag. Ja buurmeisje, dit is al eens gezegd. Maar waarom niet herhalen? Overal lopen speciale mensen rond. En zijn er speciale plekjes. Soms nog geen kilometer ver. Ze zijn er om ontdekt te worden.
Relaties, waarden, normen, de verwachtingen van de maatschappij, het zijn stuk voor stuk positieve zaken. Maar toch zijn ze soms beperkend in plaats van verrijkend. Want sommige dingen horen niet of mogen niet, zoals een ganse zak chips ineens opeten. Maar die fijne conversaties, onvergetelijke momenten, die speciale mensen, ze hebben dan toch maar gesmaakt. De wereld is zo groot. Leef je leven, ontdek die plekjes, die mensen en word zo zelf de moeite om ontdekt te worden. Nu ik erover nadenk, deze laatste zin vind ik echt wel goed gevonden van mezelf.
Ik ben buurjongen
Ik ben een man en woon in () en mijn beroep is blogger.
Ik ben geboren op 04/07/2007 en ben nu dus 18 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: buurmeisje en sexy underwear.
