Drie keer had ik je gisteren willen bellen. Gewoon, aan de start van het weekend. Vragen hoe het met je gaat. Of je leuke plannen hebt? Of je zin hebt in de eindejaarsperiode. Je zit in de auto, radio op Thomas of Ciska. En dan wil je even die stem horen. Uit bezorgdheid, maar ook gewoon voor het goede gevoel. Van die aarzelende stem, die speciale lach, de gekke uitspraken, maar ook de goede raad of bemoedigende ondersteuning. Drie keer, eentje op de heenweg, eentje onder de middagpauze en de laatste keer op de terugweg ergens tussen de ring en de snelweg. Ik zag je ook even passeren daar. Zelfde wagen, jammer genoeg andere nummerplaat, en een koppel van minimum 70 jaar achter het stuur. Best grappig!
Heel even zagen we elkaar aan je kantoor. Twee minuten binnenspringen. Beetje ongemakkelijk vragen hoe het met ons gaat. Dan snel weer weg. Jouw volgende client wacht al. Toch de kus die niet mag. Wild! Heftig! Passioneel, onze handen, graaien, grijpen. Hoop en al 45 seconden! Haar terug in de plooi, kledij beetje rechttrekken. Nog een fijne dag, tot ziens! Een!
Twee sms'en brengen ons later op een borrel om de werkdag af te sluiten. Ze zag er stralend uit. Uitdagend zelfs. Of was dit enkel in mijn fantasie? Of was het met voorbedachte rade? Vermoedde ze dat ze me vandaag 'toevallig' even zou zien? Zie ik daar een glimp Marlies Dekkers? Die hebben nu trouwens ook een Secrets-collectie. Beetje stouter. Ik hou er wel van, maar we dwalen af. Toeval bestaat niet! Het gaat gelukkig goed met haar. Met mij ook wel. Maar toch, we zijn meer voor elkaar dan mensen die vragen hoe het met elkaar gaat. Beetje aftasten. Teasen! Net te lang in elkaars ogen blijven hangen. Het gaat goed met ons. Vandaag een dag met ondergoed? 'Zal je zelf moeten checken' kaatst ze terug. Tien minuten later stiekem op het toilet van een doordeweekse taverne waar het koekje van de koffie normaliter voor het extraatje zorgt. Zij en ik houden meer van slagroom en snoepjes. Zonder woorden, het hart bonst in de keel. Dit mag niet, en zeker hier niet . Hij sluit haar ogen, laat zijn twee handen, tien vingers glijden over haar ganse lichaam. Voorzichtig, maar doortastend. Haar gezicht, hals, rug, kontje. Zachtjes en stap voor stap minder zachtjes. Door haar haren, haar ogen nog steeds gesloten. Haar borsten strelend, het rokje sneuvelt. Even de ogen open, een geruststellende en ondeugende blik. Hij knielt, voelt, kust, likt en kust, zij zucht en hij doet verder, hij kust, zachtjes, maar vastberaden. Hier met haar! Wow! Ze geven zich! Ze laat zich gaan. Intens, maar geruisloos. De ogen nog steeds gesloten. Hoop en al 5 minuten. Twee.
Het koppel van eveneens minimum 70 jaar bespreekt het koekje bij de koffie. Ze hebben geen benul. Wij bestellen nog een warme chocola, met slagroom, want aan crisis-of dieethysterie doen we niet mee.
Enkele uren later. Toen in de regen bij het snoepjes-afscheid. Toen kreeg ik een warm gevoel van verliefdheid over mij. (Ik vind je waauw) En ik geef het toe. Ook eentje van ongebreidelde geilheid. Kletsnat, wetende wat ging komen, elkaar diep in de ogen kijken, mekaar verwennen terwijl de regendruppels en enkele fietsers passeren. Wetende dat we mekaar graag zien, maar dat het niet de plaats of de tijd in ons leven was voor meer. Raar om uit te leggen, maar het diept in zekere zin de omgang nog wat verder uit.
Samen in een onbekende kamer is het dan toch een dag zonder slipje geworden. Je glimt, van het fijne gevoel van de massage-olie. Je gaf me een beetje bedeesd instructies van hoeveel vingers je in je wilde voelen, je gaf me met hese stem het tempo aan. Het stille water met de diepe gronden. Je Chinese vriendjes in je handtas. Misschien straks. Een zoen die maar blijft duren. Zachte tikjes op je kontje. Dan mijn lippen aan je borsten. Mijn tanden zachtjes over je scherpe tepels. Strak! Diepe zucht. Handen door elkaars haar.
Mijn tong kronkelt zich langs jouw heetste plekjes. Plagerig zelfs. Jouw handen grijpen naar meer. Ze krijgen meer. Geen begrijpende blik, maar volledige overgave aan de lust, het genotsgevoel. Jouw benen in mijn hals, stevig bij elkaar, jouw handen krampachtig in de lakens. Het tempo bepalen we instinctief. Een roetsjbaan! Fijner, harder, wilder, heter, dieper, zachter, intenser, heviger, lekkerder. Een likje aan je tepel. De CD staat stiekem op herhaling. Drie
Bloemen noch kransen! Je leest het weleens op een overlijdensbericht. Het zou niets voor deze jongen zijn. Mijn uitvaart moet geweldig worden. Geen toeters of bellen, maar wel een persoonlijk afscheid op maat. Muziek, teksten en vooral veel volk. En er mag gehuild worden. Hij was tenslotte toch een fijne meneer! Maar er moet ook gelachen worden om de geweldige herinneringen. Over de doden niets dan goed!
Het wordt de laatste show, het ultieme moment om te tonen wie je bent of wie je was. Hoevaak in je leven sta je een uur lang in de belangstelling? Hoevaak vinden mensen het de moeite om je te eren met welgemeende woorden, met een bezoekje? Hoevaak denken mensen aan je? Als je geen topsporter bent of een uitgebreid sociaal leven hebt, is het voor vele mensen een enig moment van glorie. Cynisch dat het de uitvaart moet zijn!
Al bij het leven was daar iets speciaal zoveel te geven bijna niet normaal Maar niets kan duren Niets kan blijven zijn Aan mooie uren Komt altijd een eind
Maak lawaai, maak geluid Maak het mooi, maak het luid Maak een vuur, maak het groot Hij is dood, hij is dood
Geen clichés zoals Afscheid van een vriend (alhoewel wonderschone tekst), geen tears in heaven. Maar misschien nog wel een persoonlijk dankwoordje à la Rick De Leeuw. Dankzij jou, en jou, en jou, en jou, en jou, en jij daar, en jou...
Een mens moet vantevoren nadenken over de dood en de begrafenis. Daaar hoor je die Dela-verkopers nooit over. Zo slim zijn ze niet. Maar een wijze levensles is het ook wel. Wacht niet tot mensen uit je leven vertrekken om te tonen hoe belangrijk of geweldig ze voor je zijn. Een begrijpende blik, een schouderklopje, een compliment of een overrompeling met een onverwacht bezoekje met verrassingen en cadeautjes. Het mag duur en overweldigend zijn. Waarom niet? Je leeft maar een keer! En maak die ene keer voor jezelf maar ook voor de anderen de moeite waard. Kilo's snoep, dure gouden oorbellen, gewaagde sex-speeltjes, niets is te gek voor een maatje op maat.
Bloemen noch kransen? Nee bedankt, doe maar met!
Morgen een gastblogger in de vorm van Dennis Black Buurjongen. U weze gewaarschuwd!
Bloggen kan gevaarlijk zijn, hoorde ik een vooral van zichzelf overtuigde politieker proclameren in de ochtendkranten.
De arme meid had zich inderdaad gewaagd aan het delen van haar ervaringen via internet. Ze had net zo goed de kassa kunnen leeghalen, drugs kunnen gebruiken in het openbaar of haar borsten laten zien aan elke klant die eromvroeg. De juffrouw werd ontslagen omwille van haar blog.
Soms draait de wereld in een verkeerde richting. Ben ik verkeerd of worden dader en slachtoffer hier verward? Of is buurjongen een beetje te idealistisch ingesteld?
Ik begrijp het allemaal wel, maar ik snap het niet...
Ik ben buurjongen
Ik ben een man en woon in () en mijn beroep is blogger.
Ik ben geboren op 04/07/2007 en ben nu dus 18 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: buurmeisje en sexy underwear.
