Traagheid is een zonde en een kunst! Als buurjongen zijn blogs terugleest dan ziet hij steeds weer de dualiteit. Hij zegt wit, met een nuancering naar zwart. Altijd de empathie voor de andere kant. Ook bij deze zonde.
Traagheid doet me denken aan de zaterdagochtend. Genieten. Net iets langer in bed, geen afspraken of toch geen die je niet kan verzetten naar even iets later. De krant lezen. Van voor naar achter en nog eens terug. Alle faits divers ongelooflijk interessant vinden. Warme chocolademelk erbij. Natuurlijk in pyjama. Alles traag. Lekker! Muziekje op de achtergrond. Een goed nummer! Krant even opzij. Radio harder. Meebrullen! Ja ook managers doen zoiets. Nou, deze buurjongen toch. Radio terug zachter, krantje terug erbij. Chocomelk bijtanken en een speculaasje zoeken. Traag! Zalig. Van zoiets kleins wordt een mens gelukkig!
Traagheid doet me ook terugdenken aan mijn grootouders. Ze deden alles op uur en tijd. Minutieus. En toch leek de tijd er minder snel te gaan. Het was er altijd even tot rust komen. Een babbel of een stilte die je tegenwoordig veel te weinig tegenkomt. Heimwee naar de traagheid, de rituelen van de grootouders. De pudding na het eten in plaats van het hollen naar de afwas en de voetbaltraining. Het glaasje limonade voor het slapengaan in plaats van nog even die mails checken. Ik mis hen. En ook hun trage leventje (zonder dat onozele streven). (cfr Yevqueni)
Maar traagheid kan mij ook mateloos irriteren. Het niet vooruit willen. Het dingen trager doen dan je kan. Noem het een gebrek aan ambitie, aan gezonde drive. Soms associeer ik het ook met domheid. Met het klootjesvolk. Maar dan zijn we terug bij Superbia aanbeland? Te lang treuzelen om de straat over te steken. Te lang palaveren om te beslissen. Te laat komen! Wat is er erger dan wachten op andere mensen die zich meestal van geen kwaad bewust zijn. Grrrrr! Maar enkel het gedrag irriteert me. Want de mensen zou ik eigenlijk moeten bewonderen. Ze zullen ook wel langer leven, zonder stress of gejaag. Dan treedt buurjongen even buiten zichzelf. Hij windt zich even op en plaatst zich dan een paar meter verder met een glimlach op zijn gezicht. De situatie bekijkend. Alles relativerend. Beetje lacherig want dat is nog altijd gezonder dan frustratie. Soms op het randje van cynisme.
Traagheid is een kunst anno 2008. De blackberry en de volgende afspraak zijn immers nooit ver weg. Zou Leterme af en toe zijn papierwerk van zijn schoot halen om even met de radio mee te brullen?
Ik ben buurjongen
Ik ben een man en woon in () en mijn beroep is blogger.
Ik ben geboren op 04/07/2007 en ben nu dus 18 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: buurmeisje en sexy underwear.
