net teveel alcohol om voor rede vatbaar te zijn, net iets teveel toevallige aanrakingen, net iets te laat om door de nacht naar huis te keren
zonder woorden neemt hij haar bij de hand en leidt hij haar naar het bed. Zij met verwonderde, hij met rustige vastberaden blik. Kledingstuk na kledingstuk kleedt hij haar uit. Zij voelt de spanning, is bijna naakt, haar lichaam trilt een beetje, licht onzekere blik. Het sjaaltje verbindt haar hand met het bed.
Twee handen zachtjes heen en weer, dan de beloofde blinddoek. Schakel een zintuig uit en de andere steken een tandje bij. De muziek speelt, ze zeggen geen van beiden iets. De massage olie laat haar lichaam glinsteren, net zoals haar ogen ongetwijfeld doen. Dan een eerste diepe kus terwijl zijn handen haar borsten stevig in bedwang houden. Zij kan geen kant uit, hij dus toch wat dominant, zij wil geen kant uit.
Hij spreidt haar benen lichtjes, voorzichtige kus, diepe zucht, heftig gelik, zonder woorden langs haar lippen, warme gloed, zonder woorden gaan ze door, en door, alle zintuigen op scherp, twee vingers tasten af, haar mond zoekt...en vindt, maar zonder woorden, enkel de muziek speelt en speelt..;zoals zij...heftig gelik, dichter bij elkaar, zweterige lijven, het sjaaltje sneuvelt, zij grijpt zijn kontje, nagels vol passie, geen controle of ratio, zweterige lijven, heftig gelik...
zonder woorden onder het dons, dichterbij elkaar dan ooit, tot de ochtendzon hen wekt, heftig gelik, passionele kus, ontbijt op bed.
Geen politiek gezever, daar doen we niet aan mee! Politiek is voor velen een spel of een hobby en voor anderen dan weer puur geldgewin. We liggen niet wakker van hun beweegredenen. Ieder zijn ding. Een mens mag niet te snel oordelen en de beste stuurlui blablabla...
De groene plastrons uit het Eiland zijn toch legendarisch? Een beetje zoals 'in de poep' en 'Mogen we even binnenkomen'. Maar we verkiezen vandaag de groene plastrons, de geheime bijeenkomsten op het dak. 1 keer per jaar tegendraads doen, iets spannends, rebelleren, iets wat niemand zou vermoeden of denken. Je zou het de kleinburgerlijke types van het Eiland niet aangeven. Zo zie je maar, een mens mag niet te snel oordelen.
In ieder van ons zal ergens wel een stukje rebellie of anarchie schuilen? Bij de ene zit het al wat dieper verborgen dan bij de ander. Soms zal het nooit komen bovendrijven, soms misschien wat teveel.
Soms zie ik de duffe koppels in de winkelstraat. De levensmoeheid straalt eraf, maar wie weet wat doen zij na dat winkelen. Een parenclub of parachutespringen? Of beiden? Een mens mag niet te snel oordelen.
Ieder leeft zijn leven, dikwijls te vaak volgens het verwachtingspatroon van de rol die hij of zij speelt. Misschien toch maar naar Amerika verhuizen? Elke twee jaar in een andere staat vertoeven. Nieuwe start, blanco blad, geen verwachtingen. Alhoewel dat volgens de filosofie niet helemaal juist is zeker? Want ook van de onbekende nieuwe hebben ze verwachtingen? Een beetje zoals Watzlawik zei ; je kan niet niet communiceren. Of zoals Rick De Leeuw vroeg ; heeft elke vraag een antwoord? Of is de vraag genoeg? Toch maar hier in Belgenland blijven. Een landje waar het weer slecht is en de vrouwen snel kunnen lopen en hoog kunnen springen.
We hadden dan wel geen groene das en we kropen niet op een dak, maar dat zou wel een optie geweest kunnen zijn. Wij gingen stiekem naar zee of ontelbare keren naar het bos. Een ontbijt in het park of onaangekondigd op het kasteel. Soms met, soms zonder slipje, dat is eigenlijk veel spannender dan een groene das. Zo zie je maar, saaie manager en voorbeeldige therapeute...een mens mag niet te snel oordelen!
Zo zijn we eigenlijk beide wel een beetje. Voorbeeldige mensen, alles normaal, maar diep vanbinnen toch niet gewoon. Stille waters hebben diepe gronden. Alweer een huizenhoog cliché, maar een waarheid als een koe zeker? Bliksemschichten, donderslagen, juist bij hen, bij diegenen waar je het niet van verwacht.
Af en toe licht ze een tipje van de sluier. Duikt ze zonder slipje op. Krijg ik sms'en als zij in een bad vol bubbels zit en haar handen onder water verdwijnen. Vertelt ze me over escapades met een goede vriendin. Buurjongen wordt op zo'n momenten een beetje gekker dan hij al is. Fantasieën duiken op, worden in gedachten (her)beleefd. Soms laat ze zich gaan, dan weer niet. Soms voorzichtig weer wel...
En dan is ze weer een stil water, zonder rimpels of verhalen...maar ze is er wel, die onderstroom. We weten, we voelen het, we verraden het soms met die blik in onze ogen.
Haar dromen, verlangens en fantasieën, misschien laat na dit stukje te lezen wel meer zien dan een tipje van de sluier. Gunt ze me de details. Spreekt haar beschrijven van hoe zij het al beleefde in haar dromen meer dan boekdelen. En maakt ze me zo weer gek...zo gek.
Buurjongen schrijft heel graag, maar leest nog liever. Geen waargebeurde epossen of thrillers met een moordcomplot, maar liever het leven zoals het is, bij de buren, in haar hoofd, op het kasteel after midnight.
Met of zonder ontbijt...ik wil je proeven, alweer, keer op keer, meer en meer...
het mysterie is ontsluierd, maar het verhaal gaat verder...
Ontbijt op bed, altijd leuk!
Dan terug naar het feestje met Tom Waits, Nick Cave, Johnny Walker en buurmeisje.
Als de nacht valt, gelden andere wetten. Het duister geef je een gevoel dat je niet gezien wordt, dat er meer kan. Een rustig gevoel. Het donker maakt alles een beetje mysterieuzer, spannender. Je begint bijna automatisch al een beetje te fluisteren. Ik ben verliefd op de nacht.
Het is al donker als ik op het kasteel arriveer. Zij in sexy jurkje. Ongetwijfeld pikante lingerie...of toch tenminste in mijn fantasie. Hij in casual jeans en strakke boxer. Een wandeling langs de vijver, twee schimmen door de nacht. Twee zieltjes komen tot rust.
Eens binnen zorgt zij voor glazen, ijsblokjes en muziek. Zonder woorden bekleedt hij de kamer met kaarsjes. De lichtjes dansen in het donker. Een streepje schijn op haar gezicht. Dicht bij elkaar, klinkend op het maatjes zijn, Tom doet zijn verhaal over Marta, af en toe een stilte, maar geen vervelende, gewoon even stil, samen genietend van de nacht, hangend in de zetel, nippend van ons glas. Licht in ons hoofd, niet enkel van de drank.
De kaarsjes in de schemering, onze beide gezichten slechts af en toe verlicht. Dan een zachte kus bijna uit het niets. Zachtjes onze lippen, we laten niet meer los. Ingehouden goesting, vannacht wordt alles anders. Vier handen op de tast, twee brandende lichamen. Dominante hij aan het commando, zij geeft zich over, laat zich gewillig gaan. Zijn lippen kussen langzaam elk plekje van haar lijf. Het jurkje is al even verdwenen, zij slaakt een zucht en rekt zich uit. Haar lijf nu alert op elke aanraking van een zachte hand of een speelse tong. Dit voelt vertrouwd, zo lekker en fijn. Het ritme nu een tempo hoger, verstand op nul, geniet nu maar. De spanning stijgt, ze gaan ervoor, kronkelende lijven, dansende lichtjes, mompelende tom, zij meer en meer in extase, zoals in haar fantasie, toen zijn handen en zijn tong al haar favoriete plekjes vonden...en vonden...en vonden...
Hartslag omhoog, blik op oneindig, krampachtig vastknijpen in de lakens, warme gloed, dit voelt zo goed. Intense kus, zachte knuffel, samen door de nacht, de theelichtjes gaan mee slapen...Tom trekt de deur wel achter zich dicht.
Hij maakt haar strelend wakker, de honger nog niet gestild, een kus en de passie laait alweer op, vandaag zegt niemand stop!
Clichés zijn er om bevestigd te worden. We doen soms erg hard ons best om ze te ontkrachten maar toch. Clichés worden niet zomaar clichés. Clichés bevatten meestal waarheden als hele weien koeien. En die zekerheden zijn zo slecht nog niet. Het biedt enige houvast, wat niet wegneemt dat we af en toe ook verrast kunnen en willen worden als de logische gevolgtrekking een keertje niet gevolgd wordt.
Mannen denken maar aan 1 ding en vragen nooit naar de weg. Dat laatste is anno 2008 met de intrede van de gps niet echt meer nodig. Vrouwen hoeven dus ook niet meer te leren kaartlezen. Nu enkel die Antwerpenaren nog van hun betweterij afhelpen.
Dat mannen maar aan 1 ding denken, klopt uiteraard. Misschien morgen toch nog het verslagje schrijven van het feestje dat dit weekend plaatsvond...in mijn hoofd. Tom Waits was er, Nick Cave ook, Johnny Walker kwam later, maar het was een fijne avond. En uiteraard was zij er ook. Als enige vrouw in het gezelschap kreeg ze heel wat aandacht en naarmate de avond vorderde werd het moeilijker om het cliché te blijven ontkrachten. Hoe het is afgelopen kan u in een volgende bijdrage ontdekken...
It's lonely at the top! Nog zo'n cliché. Het blijkt alweer te kloppen. Want hoe graag je ook tussen de mensen staat, je hoort er nooit echt bij. Er zijn nu eenmaal dingen die 'the top' niet hoort te weten. Roddels, achterklap, het is eigenlijk niet zo erg als de woorden klinken maar toch. Een massa goede bedoelingen zal nooit voor iedereen goed uitkomen. Dat weet je zo. Je doet je best en met een ploeg van fijne collega's valt dit allemaal best mee. Van tijd tot tijd...
Maar toch is het waar het is eenzaam daarvanboven.
Je bent immers onfeilbaar of moet toch doen alsof. Fouten maken mag je niet. Je hebt alles onder controle ook al is er onzekerheid troef. Je wil de dingen van de daken schreeuwen, maar discretie gaat nog steeds voorop. Een persoonlijk leven hou je buiten de muren, want het maakt je kwetsbaar. Kwetsbaar voor aanvallen van de beste stuurlui. Kwetsbaarheid, menselijkheid is de manager vreemd, dat hoort erbij, net als de das en het apart bureau.
Gelukkig verscheen zij. Even kwetsbaar, even gek doen. Samen aan de top, een machtig gevoel. Partners in crime! We planten onze vlag van avontuur, van blinkende oogjes in een veel te serieuze wereld. We kleuren in onze eigen tinten, af en toe buiten de lijntjes, maar wie maalt erom?
Over clichés moet je niet teveel nadenken, ze zijn wat ze zijn en tevens moeilijk te ontkrachten. Dus denken we maar terug aan iets anders, buurjongen is mannelijk dus u weet nu waaraan.
yes yes yes, ze mist mij ook! Na een avondje op de kermis ben ik nu stiekem toch alweer als een kind zo blij!
Misschien dat ze vandaag deze blog al ontdekt. De twee tips en google leiden haar naar hier...of niet? Zou ze puzzelkwaliteiten hebben?
Ze heeft zoveel andere kwaliteiten. Nooit echt goed over nagedacht dewelke. Buurmeisje overkwam mij gewoon. Ze is verstandig en lief. Ze is bescheiden, maar toch niet te. Ze is mooi, maar dat laat ze soms te weinig zien. Soms zie ik in haar een femme fatale. Blik opzij, trek van haar sigaret, best stoere blik en dito boots, maar zo is ze niet. Maar ze zou mogen van mij. Ze is gek, en dat vind ik geweldig. Ze kan luisteren en dat is uitzonderlijk. Ze is mijn buurmeisje, maatje voor altijd!
Benieuwd naar hoe ze reageert! Verstand bij het werk, vergeet het maar. Managersmeeting vergeet het even, het gebeurt niet in de vergaderzaal, het echte leven!
Al weleens doorgestuurd, maar het hoort wel bij de stemming van de dag! Geen blog of column, kortverhaal of cursiefje, maar een portie poëzie, fris van 't vat!
Kasteelprinses
Goede voornemens, maar toch foute gedachten the mind is willing, but the flesh, yes you know...
Avondje op café, genoeg drank en plezier voor twee Kilometers uit elkaar, onbewust toch verbonden Een volgende ronde, we zeggen niet neen
Zelfbewust, zelfvertrouwen, we voelen ons goed en we gaan ervoor Dansend door de nacht intense kracht
Een verrast gezicht na een onverwacht bericht Ben je nu al weg? Apotheose op 't kasteel Weten zij veel
Alcohol verdrinkt de ratio Uitdagende blikken, nog meer emo Het rode kleedje raakt de grond Absoluut voorzichtig, je lippen, je mond Je zachte lichaam, warme blik
Jij en ik dansend door de nacht, intense kracht Enkel nog in lingerie
Vannacht heerst de fantasie tussen jou en mij Genieten doe je toch niet met mate? Zeker wij niet, vannacht hier op 't kasteel Maar weet de rest van de wereld veel...
Een groot filosoof is er aan mij niet verloren gegaan. Wat niet wil zeggen dat er af en toe niet wordt nagedacht over de dingen des levens. We schrijven daar dan ook af en toe een tekstje over. Meestal doet buurjongen dat als ie zich niet zo prettig voelt. Geen betere inspiratie dan 'la tristesse'. In deze blog-reeks merk je ook dat we niet vies zijn van een geleende strofe of een treffend citaat. 'We are all living in the gutter, but some of us are looking at the stars'. Wie de auteur ervan kent, mag het doorspelen. Buurjongen zal een mooie prijs voorzien voor de eerste!
Een mens leeft van tegenstellingen. De afdaling komt pas na de beklimming. Je smaakt en geniet pas van het lekkere zoet als je weet dat het ook zuur had kunnen zijn. In de wereld van vandaag hechten we soms meer belang aan de grootte van ons plasma-scherm dan aan die andere levensbelangrijke zaken. Je ondervindt het belang van een goede gezondheid als je in het ziekenhuis ligt. Je huilt bij een plots afscheid terwijl we voorheen nooit lachten om het leven.
De Pieken en Dalen hebben elkaar nodig. Zo versterken ze hun impact. Na een rotperiode helemaal uit de bol gaan en je zorgen vergeten. Dat geeft een extra dimensie. Of andersom. Na een wandeling op wolkjes plots weer met beide voeten op de grond worden gezet door een droge mededeling of een stomme ruzie. Contrasterende gevoelens. Daarom wil ik ook niet voortkabbelen of zomaar cruisen op de snelweg aan 120km/uur. Altijd rechtdoor. Geen bochten of pieken of dalen die elkaar versterken. Gewoon rechtdoor, immer gerade aus! Het middenbaanvak weet je wel.
Dit weekend was een fijne tijd. Muziek, cocktails en fijne mensen om je heen. Een eindeloze nacht zonder zorgen, zoals halfweg jaren '90, zonder zorgen, op weg naar morgen. Op maandag een kater zonder woorden, eentje met een priemende blik en koude woorden. Het is niet fijn vertoeven in het dal! Een halve minuut lang verlang ik naar het cruisen op de snelweg.
Vrijdag geef ik buurmeisje weer een tip tot het vinden van de schat. Zit zij in een dal of op een piek? Kiest zij voor onbekende wegen of volgt ze toch haar verstand met ingebouwde gps? Dit stukje kan blijven duren. De tristesse doet haar werk. Ik snap ze goed, de mensen die vertrekken met de noorderzon. Weg van hun 'relatie', de verplichtingen en de 'job van hun leven', het zijn zoals je bent, zoals je bent voor hen. L'enfer c'est les autres, alweer een citaat. Voorlopig toch maar niet. Misschien leidt dit dal mij naar een berg met bovenop een uitgeverij voor het bundelen van de buurjongen-verhalen. Wordt vervolgd!
We willen allemaal graag gezien worden. Sommigen durven nogal eens te proclameren dat ze 'hen maar moeten nemen zoals ze zijn', maar toch, over het algemeen... Graag gezien worden streelt onze ijdelheid, ons ego! Misschien dat er daarom ook zoveel relaties stranden? Wie zegt er immers neen tegen extra aandacht? Tegen een blik van respect, van bewondering of tegen een complimentje tussendoor? En dan staat de deur op een kier voor meer? Of voor reflectie over de eigen, misschien niet meer zo geweldige, relatie?
Nu ben ik zelf het soort rare mens dat een relatie niet vanzelfsprekend als het middelpunt van het bestaan aanziet. Uiteraard kan het een belangrijke pijler zijn, maar de wereld zal heus wel blijven draaien zonder zeker? Alle respect trouwens voor die aandoenlijk mooie koppels die 50, 60 of zoals mijn grootouders die zelfs 65 jaar getrouwd zijn. Onvoorstelbaar mooi die band. Maar ook zij zullen ooit wel getwijfeld of verlangd hebben.
'Because it's all just a game, we just want to be loved', dhr. Kravitz Lenny heeft er een mooi liedje over geschreven. Vooral dat ie het woord 'game' gebruikt, ja daar kan ik me met al mijn relativeringsvermogen wel een beetje in vinden. Voor de rest zijn alle overeenkomsten tussen hem en mij ver te zoeken zowel qua uiterlijk, zangtalent en bankrekening.
Ik mis haar en dat is raar. Want ik heb een relatie en dan hoor je andere vrouwen niet te missen. Nu doe ik waarschijnlijk wel meer dingen die niet horen, maar ja. Maar buurjongen mist haar dus. Niet de uiterst passionele verwennerijen die we al eerder beschreven (mwa misschien een beetje wel), maar gewoon ; ik mis haar. Even een korte babbel, een blik van begrip. Even weten hoe het met haar gaat. Hopelijk goed. Gewoon polsen hoe ze zich voelt en of ze nog leuke plannen heeft voor deze vakantieperiode. En of ze nu al naakt gezwommen heeft in haar zwembad. En natuurlijk wil ik te weten komen of ze mij ook beetje mist en deze buurjongen nog een beetje graag ziet. Dat verdomde ego weet je wel.
Eindelijk zien we elkaar weer, zoveel te vertellen, maar ook de stiltes die helemaal niet vervelend aanvoelen, de 'goesting' om elkander urenlang vast te pakken, een opzwepende kus uit te wisselen, ...
Zij en ik weten wat er gaat gebeuren na dit avondje uit, na het klinken op het terras, indringende blikken kruisen elkaar, de voorzichtige kus mondt uit in passioneel verdrinken. Allebei vanavond in the underground.
Zonder woorden maar met sprekende ogen kleed ik haar langzaam uit, de ietwat verlegen blik maakt snel plaats voor een gevoel van vertrouwen, van benieuwd wat gaat komen. Het opdrachtje van de nieuwe lingerie heeft ze perfect uitgevoerd, dat ze het net vandaag draagt, is uiteraard geen toeval. Onze adem stokt, ons hart klopt, net iets sneller...
Geen sjaaltje, maar een echte blinddoek voor haar. Voorzichtig kus ik haar over ganse lichaam, mijn handen strelen zachtjes door haar haren, langs haar hals, haar handen zoeken, mijn lippen ook...
Een eerste kus op haar mond, op haar voorhoofd, haar hals, haar oren... Buurjongen leidt haar voor zich uit. Het nieuwe sexy bh'tje sneuvelt, dicht tegen elkaar aan, mijn handen rond haar o zo gevoelige borsten, strelingen, zachtjes kneden, kussen in haar nek, onze onderlichamen stevig tegen elkaar gedrukt, haar tepels extra op hun hoede...Ze draait zich om, zoekt blindelings mijn mond, grijpt naar het kontje van de buurjongen en slaakt een eerste diepe zucht...
Alle remmen los, door het lint, we geven ons over aan de fantasie en laten ons gaan. Geen schroom, geen ratio, maar passie en lust zoals de saaie manager en het doodbrave buurmeisje nog nooit durfden beleven, grenzen verkennen, fantasieën worden werkelijkheid.
Twee lichamen dicht tegen elkaar, slurpend van bailey's met ijs, ondeugende en warme blikken naar elkaar, een gevoel van welbehagen...dit was waauw en zoveel meer...
Het glas terug terzijde...we willen meer, nu zonder blinddoek, gulzig, ongeremd, verliefd!
Op de warmste dag van het jaar houden we het al tien dagen uit! Buurmeisje en Buurjongen hebben al tien dagen geen noemenswaardig contact meer. Om de storm in het hoofd te laten luwen. En mede door deze 'Letters' lukt dat best aardig.
Op een zwoele, hete zomerdag verlangt een mens naar verkoelende waters, sangria met vers fruit en zalig nietsdoen. De spannende erotiek zou ik persoonlijk bewaren tot bij het losbarsten van het onweer op het einde van de dag.
Zij en ik zouden alleen maar slechte sex hebben. Deze uitspraak werd een statement en uiteindelijk ook de ondertitel van deze reeks. Want een saaie manager en een doodbrave therapeute zouden toch nooit in staat zijn om al passioneel vrijend samen de sterren van de hemel naar beneden te laten komen? Om samen voetje voor voetje de diepere gronden van hun fantasie af te tasten? Om met hun tweetjes intens meer en meer genot na streven. Om elkaar bij het handje te houden in een experimenteerdrang met blinkende, stoute oogjes?
De 'slechte sex' werd een stopwoord voor als de gesprekken de verkeerde richting uitgingen. Of net niet, werd het zo juist meer een 'teaser'?
In de Joepi raadt de lezersrubriek aan om voorzichtig met seks om te gaan. Het te reserveren voor speciale personen. Het is geen spelletje, maar iets doodserieus. De Flair durft het wel al eens te hebben over eigen genot, over experimentjes, over njammie. Lezeressen van Libelle blijken het niet meer te doen want de lezersrubriek heeft het daar over een heel pak andere, niet noemenswaardige want te saaie, onderwerpen.
Ondanks de goeie voornemens wil ik het buurmeisje nog altijd gek maken. Joepi-gewijs is zij een speciale persoon en à la Flair mijmer ik terug over die keren dat we heel dicht bij elkaar waren. Op al die onverwachte plekjes en momenten.
In mijn fantasie maak ik haar helemaal gek. Voor we elkaar terugzien plaag ik haar met stoute opdrachtjes. Ik vraag om een mailtje waarin ze beschrijft hoe ze zichzelf verwent en wat er dan allemaal in haar hoofdje omgaat. Ze moet op pad voor dat mooie stijlvolle lingeriesetje, dat net iets gewaagder is dan het vorige. Buurjongen verwacht een lijstje met allerlei zaken en situaties van Hot en Not van haar. En heel misschien daag ik haar (weer) uit om een dagje zonder slipje door het leven te dartelen. Of ze dat stukje ondergoed dan ergens stiekem voor mij achterlaat als bewijs? Het is misschien wel een ideetje...
De voetbaltrainingen van buurjongen zijn terug van start gegaan. De conditie terug opkrikken, het zweet laten vloeien en gewoon heel fanatiek heel veel plezier maken. Aan sommige mensen krijg je het niet uitgelegd waarom je je nog altijd op deze jongensachtige manier van je vrije tijd berooft. Traditioneel gaat deze voorbereidingsperiode samen met loopsessies in een bos naar keuze. Ondanks de liefde voor muziek uit het vorige stukje, voor deze buurjongen geen Ipod of MP3 tijdens deze tochtjes.
Een doorgedreven looptraining in het groen is toch de beste meditatie? Even helemaal weg, beetje mijmeren en tegelijkertijd toch het hoofd leegmaken. De eerste tien minuten telkens op de klok kijkend naar hoelang je nog moet, nadien helemaal in de roes van het blijven lopen. Weg stress, weg beslommeringen, de omgeving geeft je rust, lichaam en geest worden gezond, meer moet dat niet zijn.
Op deze tochtjes denkt buurjongen vaak terug aan zijn buurmeisje. Hun eerste echte kennismaking in het bos, maar nadien ook de middagpauzes. Precies twee pubers die spijbelden. Stiekem wegglippen en dan niets speciaals uitspoken. Maar door de geheimdoenerij eigenlijk heel spannend en tegelijkertijd rustgevend. Even weg van het werk, relaxen tussen het groen, de manager en de therapeute, alle twee voor een uurtje uit hun rol... Of de stevige knuffels bij elk afscheid. Aan de wagen, of naast het kanaal of diep in het bos. Zoveel voorzichtigheid. De urenlange babbels en mailtjes, ze resulteerden uiteindelijk in een eerste voorzichtige kus. Zo intens was het nooit eerder. Het leek op twee onervaren scholieren die alles voor de eerste keer samen ontdekten. Puur!
Ondertussen blijven we lopen. Forrest Gump deed dat ook! Forrest is ook puur! Hij dacht ook veel na, niet alleen tijdens het lopen. Hij genoot van de kleine dingen en maalde niet om wat hoort en niet hoort. Forrest had iets met garnalen, met computers en hij deed dingen die anderen nooit zouden doen. En ook hij ontdekte op een erg pure manier de liefde... En hij wist al dat je nooit weet wat je mag verwachten in de toekomst, we geven hem geen ongelijk.
Blijven denken, blijven lopen, ik wil zoveel tegen haar vertellen, ik wil met haar vrijen hier in de openlucht (ieder zijn voorkeuren), ik wil haar gelukkig zien dus blijf ik lopen en een beetje denken, want dat lopen houdt me fit, het lichaam én vooral de geest!
Run buurjongen run, run Forrest run! Run Buurmeisje Run!!
Music was my first love, and it will be my last! In tijden van twijfels omtrent een turbulent liefdes- en gevoelsleven is het maar een van de liedjes die verwarde zielen als mezelve zouden kunnen meekwelen.
We zijn nu een paar dagen verder. Een beetje toevallig, maar ook een beetje omdat we het niet helemaal konden laten, hebben zij en ik elkaar toch nog eventjes gezien, enkele korte mailtjes uitgewisseld. Alle begin is moeilijk zeker? Maar we blijven bij het plan! Afstand houden moet. Dit om verdere ongelukken te vermijden. Wijze raad die ook door Flor Koninckx in Kijk Uit! al eens gegeven werd. Maar terug over naar de muziek.
Muziek verbindt mensen. Of het nu tijdens een mega-festival, in een bruine kroeg of karaoke-bar is. Mensen met eenzelfde muzieksmaak vinden elkaar. Muziek hangt samen met een levensstijl, een visie, een way of life. En op muziek kan je je amuseren, je helemaal laten gaan. En dat schept een band!
Natuurlijk staat de radio op nu ik dit stukje typ. Insomnia...wel fijn voor op een vrijdag. I can't get no sleep! Met muziek is het eigenlijk een beetje zoals met waarzeggers. Wat ze zeggen of zingen wordt door de ontvanger naar de eigen situatie geïnterpreteerd en toegepast. En zo heeft iedereen altijd gelijk. En is iedereen gelukkig! Mooi toch?! Ik weet nog hoe je zei hé lekker beest. Love is not a competition but Im winning. Keep on rocking in the free world. Here we are now, entertain us! Misschien ook een verklaring waarom het met dat gebrabbel van O Julissi niets geworden is op het songfestival?
Zij en ik, je zou er ook een dagboek vol muziek van kunnen schrijven. Terwijl Faithless verder dreunt, mijmer ik terug naar de zomer van vorig jaar. Op een gezellig en gemoedelijk festivalletje geraakten we aan de praat. Zomaar onder een boom, over koetjes en kalfjes. De wereld rondom ons verdween. De muziek op de achtergrond, met z'n tweetjes in het gras. Weg van de wereld, even geen mevrouw en meneer, maar twee mensen die van het leven genieten, van kleine dingen. Dat festivalletje op zaterdagmiddag was de eerste echte kennismaking. En ze smaakte naar meer, maar dat durfden we toen geen van beiden al toegeven.
Later op de dag zie ik een jong koppeltje door de winkelstraat flaneren. Allebei 1 oortje van Ipod in. Muziek verbindt de mensen soms letterlijk. Persoonlijk vind ik het een beetje raar, maar wellicht is het een simpel bewijs dat deze buurjongen een dagje ouder wordt.
Wat bezielt twee gelukkige mensen om zich in een avontuur als buitenechtelijke liefde te storten? De kick? Het groene gras aan de overkant? De sleur en/of de Lust? Onweerstaanbare drang? Het uiten van hun ware ik? Beide protagonisten een stabiel en best gelukkig leventje en dan toch... Waarom?
Hoe worden mensen eigenlijk verliefd? Ik ben ervan overtuigd dat het bij heel wat koppels onder invloed gebeurt. De combinatie van alcohol en neonlicht heeft al heel wat eenzamele zielen verlost. Maar in dit verhaal zijn het twee onbestaande factoren. Ook de liefde op het eerste gezicht, het o zo mooi klinkende cliché, is niet aan de orde. Wat is er dan wel gebeurd de laatste maanden? Wat is ons overkomen?
In de tijd dat we nog tijd hadden om lectuur allerhande te verslinden, las ik ergens dat verliefd zijn niet meer is dan een chemische reactie. Stoffen die vrijkomen in de hersenen, oerhormonen die opspelen en zo ervoor zorgen dat twee mensen 'het' voor elkaar gaan hebben. Dat vetbetaalde professoren zich daarmee bezighouden.
Nu moet ik bekennen dat wetenschappen nooit mijn sterke punt geweest zijn. Fysica, chemie en meer van dat gedoe met formules, axioma's en wetten, het was en is gewoon mijn ding niet. Ooit wist ondergetekende de geweldige score van 1/10 te halen voor een test van chemie. Dat lijkt erger dan het is. Ondanks deze buis van jewelste is het toch nog goedgekomen met mijn latere carrière.
Graag haal ik ook aan dat deze buurjongen meer dan 1 vraag juist had. Door een ingenieus systeem van meerkeuzevragen en minpunten voor foute gokken werd ik genekt. Met krasbiljetten en de lotto-cijfers is het nadien nog goedgekomen. Met chemie nooit ofte nimmer. 'Hoe kan je nu 1/10 halen?' jammerden mijn ouders. 'Dan heb je geen boek opengehad. Anders had je toch wel minstens een 3 of een 4 gehad.' Het systeem van de meerkeuzevragen uitleggen was geen optie en puur tijdverlies. Jongens en wetenschap, neen bedankt!
In de alinea hierboven dus een verklaring voor het het wat en waarom van zij en ik. Het is pure wetenschap! En laat dat nu net iets zijn waar ik niet zo goed in ben. Sommige dingen overkomen je, zoals een buis op chemie! (maar het lijkt allemaal erger dan het is)
Het land staat in rep en roer. De Vlamingen willen van die Walen af. Ruzies, verwijten, u kent dat wel. De echtscheiding is aangevraagd. Scheldpartijen over en weer, iedereen een andere mening, iedere gek zijn gedacht. Krantenkoppen schreeuwen om ter hardst. En toch wordt op 21 juli de vlag gehesen en vieren we feest...en waarom ook niet!
Dit is dag 1! Een nieuwe start! Zij en ik beleefden het afgelopen jaar de meest ongelooflijke momenten. Van een voorzichtig beleefdheidspraatje op de parking en diepzinnige gesprekken onder een boom tot karaoke op weg naar zee en passionele momenten op verjaardagsfeestjes van haar en mij.
Twee gewone mensen die (nog) niet kunnen-mogen kiezen voor elkaar. Die elkaar gek maken in de goede...en de minder goede betekenis van het woord. Twee respectabele normale mensen waarvan niemand vermoedt dat ze anders zijn. Dat ze meer willen! Op zoek naar een intens moment, een gekke inval of een je m'n fou-uitstap! Ze hebben elkaar gevonden, niet toevallig, want toeval bestaat niet!
Gisteren beslisten we, na een meer dan passionele kus, om ons leventje allebei terug op de rails te zetten. Even een time-out, geen bruggen opblazen maar even rust brengen in het hoofd. Elkaar een tijdje niet meer horen, zien, ruiken, voelen, ... Een raar idee? Absoluut! Dit is dag 1!
Deze blog neemt je mee terug in de tijd, een gans jaar lang, het is de barometer van hoe het nu op dit moment gaat zonder haar, de blog beschrijft mogelijke toekomstscenario's en de meest wilde fantasieën en schetst meer duidelijkheid over de ondertitel Slechte seks en zoveel meer. (buurjongen is dus duidelijk van het mannelijk geslacht) We voelen ons soms miserabel, maar we blijven ervoor gaan, met een glimlach, en waarom ook niet?
Niemand weet wie wij zijn, wat wij voelen, denken en verlangen...dit zijn letters from the underground!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Ik ben buurjongen
Ik ben een man en woon in () en mijn beroep is blogger.
Ik ben geboren op 04/07/2007 en ben nu dus 18 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: buurmeisje en sexy underwear.
