Ons ontbijt in Samarkand was heel anders danin Tashkent, niet zo lekker, maar goed.. de dag begon ook als in mineur want we kregen geen warm water in onze kamer.  Beck heeft dit wel direct laten in orde brengen.

De gids/chauffeur heeft ons opgehaald.. wat is dat een vreemde chauffeur hij zegt dat hij een diploma heeft van de beste chauffeur van Samarkand, wij vragen ons af hoe dat mogelijk is want wij twijfelen eraan of hij wel de verkeersregels kent.

Khodja akhror nog een tempel bestaande uit verschillende complexen met veel granieten blokken, en heel veel onhandige trappen, als je de hoofdtrappen oploopt en het aantal trappen telt en bij het naar beneden gaan je hetzelde aantal telt dan ben je onschuldig (beweerde een gids J)  Hier was enorm veel volk en dan ook moeilijk om mooie plaatjes te schieten.

We zijn naar het graf van de eerste president geweest en naar een heel mooi kerkhof het was een enorm kerkhof met heel mooie grafstenen, allemaal goed onderhouden, sommige stenen waren kunstwerken met levensgrote beelden.

Bij het buitenkomen werd er een tv opname gemaakt waarop John zijn mening gaf over Samarkand, alleen maar lovende dingen en er was niks van gelogen.

Na weer eens lekker, maar veel te overvloedig gegeten te hebben, had John nog een bezoek aan een fashion winkel op het oog, ja niet lachen John en fashion ;-) natuurlijk wist hij ook wel dat er een leuk iemand in die winkel zou staan.  Het was een klein winkeltje, want helaas in de winkelgalerij waar ze zaten was een enorme brand geweest en die gaanderijen waren ze nu weer terug aan het opbouwen.  In dit winkeltje werken ze met een mode ontwerpster die uitsluitend met natuurlijke stoffen zoals zijde en katoen werkt, het is echte fashion, heel exclusieve ontwerpen dus, iets wat je op de grote cartwalks van beroemde merken ziet, apart, kleurrijk en ja hoor in alle maten, wat dan wel niet zo is bij die grote bekendheden, in hun atelier werken een 120 tal mensen, dus een vrij groot bedrijf.  Nu wat hun winkeltje in de binnentuin van een heel oud gebouw waar een goeddraaiend restaurant  zat, wat voor haar dus weer kopers meebracht, niet slecht bekeken.

En dan, zucht zucht, naar het hotel in Samarkand, ons opfrissen, naar de trein en voor een laatste nachtje naar Tashkent.  We zaten weer in business en hadden een plek aan een vaste tafel waar 4 mensen konden zitten, wij 2 dus en dan kregen we het gezelschap van een delegatie van de Chinese TV, ze werden begeleid door politie en veiligheidsmensen, maar eenmaal gezeten zag je die beveiliging niet meer.

We zijn voor een laatste keer gaan eten in een restaurant waar we vaak geweest zijn, het was er heel lekker altijd.

Dan naar hotel Lotte een heel chique hotel, ruime kamers en badkamer, goede airco, heel netjes, lekker warm water J, niks te klagen dus en dan gaan we onze laatste nacht in Oezbekistan in…

 Later gaan we hier nog mee foto's plaatsen en nog andere dingen schrijven over deze uitzonderlijke reis, dus wij zijn er nog niet klaar mee hopelijk jullie ook nog niet met het lezen en mee volgen

PS ze kunnen er wel mee lachen... met de mannen toiletten hier...

17-05-2019 om 04:43 geschreven door marleen3520  

Het is nu al dag 9, maar zoals eerder gemeld waren we gisteren en vandaag in Samarkand en ik had geen computertje mee en lange teksten met de telefoon dat zag ik niet zo zitten, vandaar dus nu het verslag.

We moesten vroeg uit de veren, want de trein vertrok om 8u30 en je moet toch wat op voorhand zijn, omdat de bagege ook gechecked moet worden.  Maar ja.. Tashkentse tijd is iets later dan onze tijd, wij vroeg naar het ontbijt en dan koffers dichtgemaakt want die bleven dus achter in het Radisson Blue hotel en we namen een klein koffertje en onze fotoapparatuur mee.  Omdat het ondertussen al bijna 8 uur was (voorzien om 7.30) hebben we zelf al maar gevraagd om uit te checken en net op dat moment komt onze Beck binnengestormd, het hotel vroeg ons de barkosten te betalen maar daar heeft Beck een stokje voorgestoken, nee wij mochten niks betalen (hoe fijn is dat J )

Dan hop in razende vaart naar het station, we mochten dus in business reizen, heel ruime stoelen die je naar achter kon schuiven, een tafeltje zoals op een vliegtuig en heel veel ruimte voor de benen.

Ze kwamen ook rond met een doos met een choco croissant in (heel lopende choco in het midden dus was nogal zompig) en dan een bekertje en oploskoffie en een theezakje en 2 chocolade koekjes, het was fijn om dit nog extra te krijgen, gaat de tijd ook sneller want uiteindelijk is het toch een goede 2,30 treinen.

In Samarkand stond er een gids van de stad ons op te wachten, een vreemde vogel, sprak amper Engels en deed heel afstandelijk, met Beck zijn we anders gewoon dus een geluk dat hij ons vergezelde zodat we genoeg informatie van hem kregen.

Eerst naar het hotel, het zag er indrukwekkend uit, groot en ruim heel bijzonder.  De kamers waren gewoontjes (ik denk dat wij ook een beetje verwend raken) maar er waren toch een aantal minpuntjes.

Na een half uurtje zijn we al weer erop uit getrokken, naar de Amir Temur, ook genoemd Timoer de Grote of Timoer de Manke, hij was een strijder en nog een goede ook want hij heeft nooit een veldslag verloren.  Hij heeft heel veel betekent voor het Oezbeekse volk. Hier werden we aangesproken door de Toeristische politie, een heel charmante dame die vloeiend Engels sprak.  John was natuurlijk ook door haar gecharmeerd J en heeft haar ondertussen al als vriendje op facebook… Zij heeft me een rondleiding gegeven bj het graf van Amir Temur en daar heb ik dus gans zijn geschiedenis geleerd.  Ze heeft een app gedownload op mijn telefoon en als je in een kamer kwam scande je met die app de foto en dan kreeg je op je telefoon een 3D rondleiding.  Ik heb dan ook de postkaarten gekocht zodat ik het thuis nog een rustig kan  bekijken, de uitleg wordt in verschillende talen (oa Frans, Engles, Chinees J enz, Nederlands helaas nog niet)

Het Registan is het grote plein in het historische hart van Samarkand in Oezbekistan. Het plein wordt omringd door drie madrassa's. Het Registan werd in de 15e eeuw ontworpen door Ulug Bey en verfraaid door zijn opvolgers. De naam Registan betekent Plaats van zand, omdat dit ooit een zanderig marktplein was. Een madrassa is een school, in vele moskees wordt in de madrassa uitsluitend de Koran geleerd, maar in deze bouwwerken werden heel slimme kinderen opgeleid tot astronomen, wiskundigen, enz…

Ik heb hier een gids meegekregen, dat mens deed haar werk zo enthousiast en wist zoveel te vertellen en wist van geen ophouden J en John die muisde er altijd tussenuit want hij moest foto’s maken, ja ja  Maar ik vond het wel interessant (het meeste dan toch) zoals Suzani dat  zijn traditioneel borduursels gemaakt voor gebruik als wandkleden, spreien, meubeldoppen, kussens of tafelbekleding. Het is handgeborduurd textiel dat traditioneel door familieleden wordt gemaakt voor een bruidsschat van een Centraal-Aziatische vrouw. Het maken van deze prachtige textiel begint wanneer een baby meisje wordt geboren, en borduren op deze items gaat verder met de hulp van familie en vrienden totdat het meisje de huwelijksleeftijd bereikt.  Wat er geborduurd wordt heeft ook nog een bijzondere betekenis, maar dat ga ik jullie hier besparen.  Voor meer info : mail J

Ook van deze dame heb ik uitzonderlijke informatie gekregen over de moderne vrouw (later meer hierover)

Nadat ze met mij het volledige complex doorlopen had en ik kan u verzekeren da’s groot, da’s heel groot zijn we met een soort golfkarretje naar de Bibi-Khanummoskee gereden.  Zijn naam komt van de vrouw van de 14e-eeuwse heerser, Timoer Lenk. De buitenmuren zijn 167 meter lang en 109 meter breed. De koepel van het hoofdgebouw bereikt een hoogte van 40 meter en de toegangsweg is 35 meter hoog. Er staat een grote marmeren koran in het midden van de binnenplaats.

John heeft een aantal dames voor zijn camera gelokt… en heeft er Urbex foto’s kunnen maken (niet van de dames! Maar van de vervallen moskee.

Ik had het een beetje gehad en bleef dan ook rustig buiten op een muurtje zitten, maar ik heb daar niet lang alleen gezeten, ik kreeg het gezelschap van de directeur en een medewerker van het toeristen kantoor van de stad.  Ik mocht haar alles vragen, wel daar heb ik dan ook dubbel en dik gebruik van gemaakt (zie later over de godsdienst en vrouwen). Ze was nog maar pas vertrokken of ik werd aangesproken door 2 jonge dames, 24 jaar, eentje was getrouwd en had een kindje, ze waren heel modern gekleedm blote schouders, lang loshangend haar, mooie make up en ze studeerden vreemde talen, ik kon dan ook heel makkelijk een leuk gesprek hebben met hun.

Na buiten op een terrasje van de russische keuken geproefd te hebben zijn we nog terug gereden voor wat avond fotografie en dan… moe maar voldaan naar bed.

16-05-2019 om 00:00 geschreven door marleen3520  

Gisteren avond zijn we na het eten nog wat foto’s gaan maken van mooi verlichte gebouwen.

We zijn eerst naar het grootste hotel van Uzbekistan gegaan, het Oezbekistan hotel, het is een enorm betonnen gebouw, volgens men ons verteld heeft (ik ben het niet gaan natellen 1000 kamers).  Overdag ziet het er enorm uit, maar s avonds en s nachts is het net een enorm groot tv scherm, nog nooit gezien. Iets verderop waren er nog mooi verlichte gebouwen en torens en dan het Amir Temur een heel bekende strijder.  Pas na de onafhankelijkheid van Oezbekistan kwam er meer aandacht voor de verrichtingen van Timur. Men beschouwt hem daar als een held, omdat onder Timurs bewind het gebied van de Oezbeken bloeide als nooit tevoren. In de rest van de islamitische wereld daarentegen wordt Timur vooral als barbaar gezien.

“Zijn” museum heeft een heel mooi verlichte groene koepel.

Velen zullen misschien denken is daar nu niks anders te zien dan koepels, metro’s, moskees, enz.. Toch wel Tashkent is een heel moderne stad, in mijn ogen te vergelijken met Rotterdam ook met hele mooie grote gebouwen, heel mooie architectuur.  Waar je wel voor moet oppassen want dat had ik dus niet gedaan, ik heb het gebouw van Interpol gefotografeerd en blijkbaar mag dat dus niet J

Vandaag dan naar een heel groot kerkhof met een Russisch Orhodoxe kerk gegaan de St Alexander Nevsky Cathedral, wat hebben we hier onze ogen uitgekeken, ik heb een zwak voor bijzondere kerkhoven (Parijs vind ik daarvoor ook een bijzondere stad)  Wat me hier vooral opviel is dat het helemaal niet geordend was, er waren grote plekken en kleine hoekjes, kris kras door mekaar, er was een veldje waar allemaal vreemdsoortige kruizen en buizen/takken bij elkaar gebonden waren en er waren grote stukken, velen afgemaakt met een hekwerk waar dus het graf was met soms heel bijzondere grafstenen en bijna overal een laag tafeltje en bankjes of stoeltjes.  Precies dat je dus op de koffie/thee zou komen met de overleden persoon, vreemd genoeg gaf dit een gevoel van rust, zo van kom hier even rustig bij me zitten, mijmer wat over onze tijd hier samen, haal herinneringen op, denk aan onze goede momenten… John liep de priester tegen het lijf en met handen en voeten heeft hij uitgelegd dat hij in de kerk graag foto’s zou maken en de vriendelijke man (dan heb ik het over de priester ;-) ) knikte en zei dat het goed was.

Daarna hebben we rondgereden om wat Russische mozaiek te zoeken, vroeger stond op elke zijgevel van de appartementsgebouwen mooie mozaiek helaas vond de burgemeester op zeker ogenblik dat die allemaal moesten overschilderd worden, omdat ze teveel deden denken aan hun Russische bezetters… Jammer maar ergens kan ik er ook wel begrip voor opbrengen.

Natuurlijk moesten we ook naar het immens grote standbeeld gaan van Joeri Gagarin hij was een Russisch/Sovjetpiloot en kosmonaut die op 12 april 1961 als de eerste mens in de ruimte was aan boord van Vostok1.

Rond dit mooie pleintje met zijn immens grote standbeeld was een soort rommelmarktje en enkele heel plaatselijke winkeltjes, dit standbeeld staat ook midden in de Russische wijken.  John werd er aangesproken door 3 Russisch pratende mannen, toen ze hoorden dat wij uit Belgie kwamen is er eentje diep in zijn zakken beginnen zoeken en heeft een medaille aan John gegeven, hij was ook kapitein geweest en op die medaille staat USSR Paris, die meneer was zo trots om dat aan John te geven, ontroerend.

Verderop zijn we gestopt aan een mozaiek en hebben we kunnen zien hoe de Russen in die typische cementblokken wonen. 

John wou nog wat foto’s maken van een groot circus gebouw waar op dit ogenblik het circus van Moskou voorstellingen geeft.

En dan heeft john zijn groot hart laten zien (kuch kuch kuch) zijn we naar een supermodern shopping center geweest, beneden een immens grote supermarkt en dan 5 verdiepen met allemaal luxe winkels, Bagader en Beck vonden het nodig me te vergezellen tja… was rap gedaan met rondlopen, zie je mij lopen met 2 body guards ;-)  Ik zou er toch niks gekocht hebben want bijna alle winkels van bij ons hebben ze hier ook. Zelfs games of thrones  Ik wou er een hoesje voor mijn telefoon kopen, maar Beck zei dat hij eentje zou meebrengen, heeft hij nadien ook gedaan en ik mocht het hem niet terug betalen…

Nadat we even wat naar het hotel geweest zijn, had Beck een afspraak kunnen  regelen met de Chief specialist of the tourism department van Usbekistan Railways.  Een mondje vol, hij heeft ons heel wat informatie gegeven over de hoge snelheidstrein en welke steden ze aandoen en wat hun plannen voor de toekomst zijn.  Heel interessant verhaal gehoord enne.. we gaan morgen met de trein naar Samarkand… in business J

Na een lekker en gezellig etentje zijn we nu in het hotel, ik moet de koffers pakken want het is onze laatste nacht in het Radisson blu hotel, morgen een nachtje in Samarkand en dan een nachtje in een ander hotel, want hier is een conferentie en het hotel is volgeboekt.

Lieve lezertjes, morgen ga ik niet kunnen schrijven want ik doe het computertje niet mee, dus zal ik overmorgen her verslag van 2 dagen maken.   Tot overmorgen

14-05-2019 om 19:35 geschreven door marleen3520  

En daar gaan we dan al weer dag 6 wat eigenlijk dag 7 is want onze eerste dag was de reisdag, nog 3 dagen en een stukje Tashkent/Samarkant en we gaan weer richting Europa, ik zal mijn best doen om wat warmte en zon voor te sturen, daar hebben ze hier meer dan genoeg van… Want warm is het hier, ik heb er geen probleem mee, ik vind dit lekker maar als we rond 16 u in het hotel komen kun je John zijn overhemd uitwringen, een geluk dat ik dus heel veel overhemden meegenomen heb.

Vandaag stonden er een aantal interviews op het programma,maar op maandag is bijna iedereen die een officiële baan heeft, op maandag aan het vergaderen om hun week in te plannen en vergaderen op vrijdag om hun week te bespreken. Oke ik zeg niks over ambtenaren want anders ga ik een aantal lezers op mijn dak krijgen J

Ons vertrekpunt was vandaag bij de Cathedral of the Assumption of the Virgin of anders gezegd : Кафедральный Собор Успения Божeй Матери, snappie?  Een ortodox Russisch katholieke kerk, van buiten een mooi gebouw, binnen ook, maar hier mocht dus niet gefotografeerd worden, maar een Oezbeek die Engels sprak kwam John in het oor fluisteren dat hij wel foto’s kon nemen met zijn mobieltje.

Maar jammer dat het binnen dus niet mocht zag er echt wel mooi uit, hier geen mozaieken zoals in de moskees, meer enorm veel goud en veel heiligenbeelden.

Volgende stop een nonnen klooster Holy Trinity, hier wonen nog een aantal Russisch ortodox katholieke nonnen, we hebben ze dan ook hier en daar aan het werk gezien op de foto vonden ze niet zo leuk en gezien hun lange zwarte gewaden en kapje op hun hoofd heeft John ook niet aangedrongen zoals hij dat met een iets anders uitziende dame (liefst jonge) zou doen J  Mooie gebouwen en een heel mooie tuin met een rijke variatie van rozen, wat rook het daar heerlijk.

Van de heilige drievuldigheid was de stap niet zo groot naar de Secret Heart kerk te gaan, de enige katholieke kerk in Tashkent en zoals veel kerken bij ons was ook deze gesloten voor publiek, de kerk was zelf helemaal ommuurd en straalde niet zoveel rijkdom uit.  Er zijn ook niet vele katolieken in Oezbekistan dus van het stoelen geld kunnen ze niet veel verwezelijken.

Ons eerste museum, museum of Art, de bedoeling was het fotomuseum te gaan bezoeken, dit zou verhuist zijn volgens onze gids en hij bracht ons dan ook naar een nieuwe locatie.  Hij had het niet makkelijk om toelating te krijgen zodat we foto’s kunnen maken, maar uiteindelijk mochten we binnen.  Terwijl hij een sigaretje ging roken gingen John en ik naar boven, de eerste zalen waren zalen met stukken steen uit een paar eeuwen geleden, heel oude mozaiken enz en uiteindelijk na een ruimte met heel mooi geborduurde gewaden kwamen we in een zaal met foto’s hier wou een bewakertje op zijn strepen staan en het enige wat hij in het engels kon zeggen was : no foto, probeer hem dan maar eens uit te leggen dat wij wel toestemming hadden, we hebben de moeite niet genomen om Beck erbij te roepen want fotografisch gezien was het niet de moeite waard.

Na een overheerlijke lunch heeft John nog foto’s gemaakt van een standbeeld van Taras Shevchenko bekend als poet, dichter, schilder, schrijver en hij heeft de basis gelegd voor de Oekrainse taal, hij heeft een heel zwaar leven achter de rug, werd verschillende keren gevangen genomen, heeft veel ontberingen gekend en is op 47 jairige leeftijd al overleden.  Zijn standbeelden staan een beetje overal, op vele plaatsen, hier in Tashkent dus ook is zijn beeld te komen staan op de plaats waar vroeger een standbeeld van Lenin stond, ook de straat is nu naar hem vernoemd.

Daarna uiteindelijk een afspraak kunnen vastkrijgen met iemand die voor de Metro van Tashkent werkt, een heel charmante  jonge dame Daminova Yuliana, ze volgt een cursus Engels maar na een paar lessen kon ze nog niet voldoende om een gesprek aan te gaan in het Engels.  Dan maar in het Russisch, John stelde de vragen Beck vertaalde en zij antwoordde, vreemd genoeg begreep ik af en toe wat ze zei, kont het door met een Hollander getrouwd te zijn misschien? ;-)

Voor John was het belangrijkste (ok hij heeft natuurlijk wel antwoorden genoteerd voor zijn artikel) dat ze graag poseerde, ging heel uitgebreid verschillende poses aannemen, keek af en toe heel verleidelijk… dus John super gelukkig J Beck viel het ook op dat John heel anders keek….

En uiteindelijk voor ons rust momentje naar het hotel zijn we naar een shopping center geweest, neen niks voor mij maar John heeft zijn heuptasje gesloopt dus moest hij een nieuw hebben.  Ik ben aan het denken wat ik de komende dagen kan slopen om voor mij eens te gaan shoppen JJJ

13-05-2019 om 15:23 geschreven door marleen3520  

Zo we zijn zowat halfweg, ik heb de indruk dat we al zo ontzettend veel gezien hebben en tot nu toe is ons nog niets echt tegengevallen.

De mensen zijn aardig en beleefd, beginnen graag een praatje hoe moeilijk dat ook gaat, op straat stopte er een jonge man,begin 20 en begon gewoon een praatje met me, waar ik vandaan kwam, hoe ik het vond in Uzbekistan, of ik nog verder ging reizen in zijn land, gewoon gestopt en gezellig gepraat, sorry maar dat zie ik bij ons nog niet zo snel gebeuren. Toch niet dat ze speciaal stoppen om een gesprekje aan te gaan.

Gisteravond is de avondfotografie er niet meer van gekomen, toen we lekker gegeten hadden kwam de wind heel plots en fel op, zagen we bliksem schichten en grommelde het in de verte, we hebben dan ook maar besloten om gewoon naar het hotel te gaan.  En uiteindelijk is het droog gebleven, voor hetzelfde geld had het enorm kunnen regenen.  Alhoewel geld…. Dat is nog zoiets vreemds, doet me denken aan de Lire zoveel jaar terug, 1 euro is ongeveer 10.000 sum, ze hadden ons verwittigd dat je dus een grote tas nodig hebt voor je geld.  Wij hebben wel iets omgewisseld, om niet zonder geld rond te lopen, maar uiteindelijk heb ik alleen nog maar een paar grote flessen cola gekocht om op de kamer te drinken.  Beck zei dat alles op de rekening moest, maar in de minibar staan maar een paar flesjes fris en dan nog geen cola zero, dus dat is onze enige uitgave tot nu toe, verder is alles voor ons betaald, het hotel, het eten en drinken, entree gelden, noem maar op… is wel een super luxe gevoel J

Dus gisteavond na nog een koffie in de hotelbar, Americano met warme opgeschuimde melk apart en een schoteltje met een 10 tal lekkere koekjes op zijn we braafjes naar de kamer gegaan, John nog wat gewerkt aan het programma van vandaag en ik gelezen en via de app naar het nieuws gekeken,want Nederlandse of vlaamse TV hebben ze hier niet, wel Engels nieuws, frans, chinees, Duits, Italiaans, Koreaans. Japanees, Kazakh, Uzbek en Russisch natuurlijk.  Rond 12 uur dan maar proberen te slapen, vreemd maar voor mij voelt het dan geen 12 uur aan, mijn biologische klok is nog niet mee vrees ik, ben benieuwd hoe dat zal zijn bij terugkeer.

Vanmorgen dus na het ontbijt op weg het zou een moskeeen dag zijn.  We gaan ze niet alle 300 bekijken, maar John heeft er een paar mooie opgezocht en Beck weet een aantal nieuwe, dus we komen de dag wel rond.

Wat hier ook opvalt, het is zondag en alles is bijna gewoon open, de winkels. Garages… als je er iets over zegt vinden ze dat helemaal normaal, bedrijven moeten toch ten dienste staan van de mensen en mensen leven 7 dagen op 7 dus…. Verschillende scholen hebben ook op zaterdag gewoon les, de schoolplicht begint hier om 7 jaar en vanaf 3 jaar gaan ze naar de kleuterschool.

Terug naar de moskeeen, de minaretten worden hier niet gebruikt. In andere moslim landen hoor je de muezzin/muaddhin vijf keer per dag een oproep doen tot het gebed . de salat of salah en herhaalt hierbij de sjahada.

Moslims bidden 5 keer per dag, in de richting van Mekka. Daar staat het Huis van Allah, de Ka’aba. In een moskee zie je waar dit is omdat er (vaak0 een soort preekstoel staat van waarop er voorgebeden wordt.

De manier van bidden is zoals de Profeet Mohammed het heeft voorgedaan. De bekende lichaamshoudingen zijn het voorover buigen enmet het voorhoofd de grond aanraken. Voor ze gaan bidden wassen ze hun handen, gezicht en voeten, misschien daarom dat het toch niet naar zweetvoeten ruikt in een moskee waar heel dikke zachte tapijten liggen.

De tijden van het gebed wisselen elke dag, dit heeft te maken met de stand van de zon. Deze bepaalt wanneer de salah verricht moet worden. 

De 5 gebeden zijn:

1. Fadjr (ochtendgebed)
2. Dhor (middaggebed)
3. Asr (namiddag gebed)
4. Maghrib (avondgebed)
5. Isha (late avond/nachtgebed)

In de winter gaat de zon eerder onder, en is het Isha gebed op de kortste dag (21 december) om 18.15 uur,  

In de zomer gaat de zon later onder, en is het Isha gebed op de langste dag (21 juli) om 23.45 uur.

Aan elke moskee staan de tijden aangeduid op 1 of andere manier, soms digitaal, soms met klokjes.

Vrouwen bidden dus niet in de moskees in Uzbekistan, die bidden thuis.  Als het gebedstijd was, ben ik uit respect in de auto blijven zitten, want ik denk dat ik zelfs met een doekje op mijn hoofd er heel erg uit de toon zou vallen en ik wil deze lieve mensen zeker niet choqueren.

Ik heb nog altijd het gevoel dat de mensen bang zijn om je te antwoorden als je vragen stelt over hun geloof, want ze willen hun geloof hier zeker niet opdringen.

Naast sommige moskees zijn ook kerkhoven, bij een overlijden moeten de mensen hier binnen de 3 uur begraven worden, we zijn een begrafenis stoet tegen gekomen, die liggen dus niet in een kist maar op een soort draagberrie, de dode wordt gewassen en dan begraven, je ziet hopen grond dat zijn mensen die nog niet lang begraven zijn, nadien krijgen de meeste wel een steen.  Bij deze begrafenis stoet waren ook geen vrouwen.

Het is dus ramadam ik heb echt wel bewondering voor de mensen die hieraan meedoen, zoals Bagader onze chauffeur, die eet en drinkt dus niet van gans de dag, s middags gaan wij lunchen, hij blijft dan buiten of in een apart zaaltje zitten, s avonds als we rond 8 u eten gaat hij mee aan tafel, gaat hij wel eerst in de auto zijn avondgebed doen en komt dan mee eten, hij drinkt dan water of frisdrank, over gans de maaltijd maar een glaasje of 2, eet een zoete dadel of een zoet stukje fruit en eet dan heel gematigd, ik denk dat wij dan echt ons pensje dik en rond zouden eten, hij dus niet.

Weten jullie nog die foto met de dadel op ons bord die op facebook stond, was een raar zicht maar dat is dus de verklaring in de ramadam eten ze eerst een klein dingetje zoet, vandaar die dadel.

Nog een grappig iets, de radio staat op in de auto en plots horen wij het lied Suzanne uit 1985, maar dan in het Uzbeeks, vonden we zo grappig en wat keek Beck vreemd als wij hem vertelden dat het een Nederlands liedje is, ze hebben het you tube filmpje even doorgestuurd nu via messenger J wij zijn ook trots op onze taal en onze cultuur J (ik weet dat het origineel van Leonard Cohen is van 1967)

12-05-2019 om 14:33 geschreven door marleen3520  

Dag 4 - 11 mei 2019  

Na het gewone ochtendritueel, douchen, ontbijten, enz enz was Back er op het afgesproken tijdstip.

Wat ik gisteren nog vergeten te vermelden heb, we hebben nog iemand bij… een chauffeur 'Bagader', dus die kan ons ergens afzetten en dan kan Beck onmiddellijk samen met ons verder gaan zodat we niet meer op hem moeten wachten tot hij de auto neergezet heeft en het is ook een andere auto (joepie) want die vorige was zo’n hoog geval waar ik bijna een laddertje nodig had om erin te komen, nu is het een gewone auto.

Vandaag hadden we nog maar 3 metro stations te doen van de groene lijn, dit geeft eigenlijk een vreemd gevoel, want we zijn klaar met de metro stations we hebben ze alle 29 gehad.

En bij de laatste trip hadden we tassen controle anders mochten we door zonder dat er gecontroleerd werd maar vandaag wou die ijverig (over ijverig misschien) in onze tassen kijken, veel heeft hij niet gezien want ik heb dus een rugzakje met 4 ritsen en ik heb alleen de grote rits open gemaakt en hij zag 2 fototoestellen ok thank you and sorry was zijn reactie.  Heel vriendelijk en och ik wou hem een schouderklopje geven en zeggen . ’t is goed jongske, maar ik heb het maar niet gedaan J

Wat me wel opvalt en och ik heb er geen problemen mee, de mannen schudden elkaar de hand maar ze zullen een vrouw nooit een hand geven, wel heel vriendelijk good morning of hello zeggen.  Dat is het enige verschil wat me tot nu toe opgevallen is.

Want ook in en rond de moskees worden vrouwen toegelaten (we zijn er wel altijd buiten de gebedsuren geweest), zolang je je schoenen maar uit doen en liefst een doekje, sjaaltje op je hoofd hebt (wat sommige toeristen dus niet doen, dit vind ik dan wel respectloos, het is hun land, hun gewoontes, hun religie wel ik vind dat je daar respect voor moet hebben en dat je je dan ook moet aanpassen).

De eerste moskee vandaag was de Minor Moskee, een heel groot complex, helemaal wit met mooie blauwe mosaiek. Ze waren ook flink het gras aan het sproeien… en dus ook de paden… en dus ook aan ons J want hoe konden wij nu weten dat het water zo ver zou komen, onze broeken waren dan ook kletsnat, maar na een paar minuten in die hitte waren ze al weer opgedroogd, was wel verfrissend moet ik zeggen.

Daarna zijn we naar de Chorzu bazar gegaan, een bazar die je bereikt na heel wat trappen… in de bazar zelf is er alleen maar voeding, groenten, fruit, brood, kruiden, vlees en aan de zijkanten een aantal standen met plastic dozen en rieten manden.  Jammer dat het er een beetje te donker was voor portretjes te schieten.  Want hier heb ik wel een aantal bijzondere dingen gezien, het fruit en vb de aardappelen waren vaak heel kunstig op schalen geschikt, daar hadden ze echt werk van gemaakt.  En dan stond er eentje met een vlees stand (er waren er wel meer, maar hier ben ik een tijdje blijven kijken)  ze hadden koeltogen dus het vlees lag fris, allemaal lamsvlees ingerold in bruin papier (zij doen misschien mee aan plastic vrije mei maand), op zeker ogenblik kwam er een vent en die wees een stuk vlees aan, de verkoper pakte het stuk en liet het aan die vent zien, die vent begon dat vlees af te tasten en in te knijpen om te zien hoeveel been erin zat denk ik, want nadat hij het stuk en dat was wel een lap van 40 cm lang en 15 cm breed, helemaal overknepen had schudde hij zijn hoofd en liep hij verder.  De verkoper vond dit blijkbaar heel normaal want hij rolde dat stuk terug in papier en legde het terug in de koeltoog….brrr dat kan bij ons toch niet, ik ga dat ook eens doen bij de slager mag ik eens voelen, ik denk dat ze dat stuk naar mijn hoofd zouden gooien als je het dan niet zou kopen.  Maar hier zijn de mensen zo vriendelijk ;-)

John die heeft zich wel vermaakt met zijn Oezbekistans kaartje waarop de vraag staat of hij een foto mag maken en aan de achterkant dank U… de charmeur J

Na de lunch in restaurant Plov genaamd naar hun nationaal gerecht bestaande uit rijst, lamsvlees, fruit, rozijntjes en kikkererwten (super lekker) maar wel heel machtig, het is me nog niet gelukt de helft van mijn bord (wat erop ligt bedoel ik dan wel) kunnen op te eten.

We zaten buiten voor te lunchen op een overdekt terras waar steeds een fijne waternevel  verdeeld werd, heerlijk, het zorgde er ook voor dat het uit te houden was want het is buiten rond de 33 graden.

Na de lunch zijn we naar een ijs stadion, het is pas nieuw gebouwd en ik kan me dit niet goed voorstellen dat we met een buitentemperatuur van boven de 30 graden ijspistes hebben, maar goed wij dus de trappen op (ja weer een hoop trappen) na eerst een heel gesprek met de beveiliging beneden om op het terrein te mogen komen.  Eenmaal binnen kom je weer bij een beveiliging, alhoewel het stadion nog niet open is, toch zitten daar al minsten 3 mannen in zo’n camouflage pak.  Beck doet zijn uitleg, ze roepen er de chef bij, hij toont zijn papieren en dan wordt hij gevraagd mee te gaan naar de opperchef J wij krijgen netjes een stoel aangeboden om te wachten. Na een tijdje komt Beck terug, we kunnen niet binnen want.. en dit is dus een geheim, de president komt maandag of dinsdag naar een wedstrijd zien en ze zijn in volle voorbereiding voor dit bezoek en dat is echt top secret… maar als we maandag of dinsdag terugkomen (als de president geweest is) dan krijgen we een prive rondleiding.

Van dit stadion zijn we doorgereden naar een volgende Moskee, de Kukeldash Madrassah, ook weer een mooi bouwwerk, rond de Moskee was een marktje, vond ik dan weer eens iets anders J

Ik was even het marktje op en neer gelopen en ging wachten op de afgesproken plaats.  Een man kwam me direct een stoeltje aanbieden en begon een gesprek. Was wel heel grappig, hij kende een paar woorden duits, frans en engels maar echt onvoldoende om een zin op te bouwen.  Hij vroeg me waar ik vandaan kwam en ja hoor hij kende Belgie, hij wist Brussel, bier en good football…

Hij kon bijna alle landen van Europa en hun hoofdsteden opnoemen en dan vroeg hij aan mij und du Azie… eh en daar zat ik dan.. heel trots zei ik Oezbekistan Tashkent ;-) vond hij wel grappig. Ik vroeg hem of hij ook ramadam deed, ja hoor, nichts en hij deed een gebaar van op slot doen voor zijn mond, no water, no woman,  after 8 lot of water en woman J Het was een schatje van ne vent, hij ging dan ook heel graag en heel dichtbij mij, met een arm om me heen toen John een foto van hem wou nemen J

Ondertussen was het ook weer 4 uur geweest, hop naar het hotel, want John zijn hemd kon je zo uitwringen (was dat nu omdat ik daar zo close met die meneer was of was dat van de buitentemperatuur, geen idee)

Om 7 uur afgesproken met Beck om te gaan eten en dan wat avond fotografie.  Maar daar schrijf ik vanavond of morgen dan wel weer over.

11-05-2019 om 00:00 geschreven door marleen3520  

Dag 3 – 10 mei 2019

Na een warme nacht (vannacht toch maar de airco oplaten) en een heerlijk ontbijt was het wachten op Beck, hij was iets later, maar later legde hij ons uit dat in Oezbekistan het er iets anders aantoe gaat, als ze een afspraak hebben om 9 uur dan kijken ze om 9 uur op hun uurwerk (thuis of waar ze ook zijn) oh ja ik heb een afspraak om 9 uur en dan vertrekken ze naar de afspraak.  Bij ons past hij zich wel aan en meestal is hij vrij goed op tijd J

Het plan is vandaag de rode metrolijn te doen, dus wij met de auto naar het meest afgelegen metro station van de rode lijn.  En wat waren ze weer mooi, de ene super mooi de andere meer gewoontjes (wij zijn al te verwend vrees ik) want ze blijven echt wel mooi, en wat is het super dat speciaal voor ons alle lichten aangestoken worden, dit zou dus niet lukken zonder deze begeleiding Thanks Beck. Ook werden we op elk perron aangesproken door de politie een geluk dat Beck er was om de documenten te laten zien en uitleg te geven.

We hadden een heel gesprek over de veiligheid in Tashkent/Uzbekistan.  Ze zijn hier veel strenger met veroordelingen dan bij ons, ze zijn dan ook bang om iets uit te steken denken wij. Als er bijvoorbeeld iemand opgepakt wordt bij een vechtpartij vliegen ze voor 15 dagen de bak in.  Een auto stelen : 15 jaar… mogen ze bij ons eens een voorbeeld aan nemen.

Wat ook opvalt, de mensen zijn hier super vriendelijk, zowel de jeugd als iets oudere mensen.  Als wij de metro opstappen, dat is dan onze fototas/rugzak en fototoestel op statief, onmiddellijk zijn er mensen die voor ons opstaan en als we dan teken doen dat het maar voor 1 halte is, nemen ze ons bij de arm en begeleiden ons toch naar de plek die zij voor ons afstaan, bij de halte geven ze je dan een hand om je recht te helpen (wat niet nodig is) en houden ze je soms vast aan je ellenboog naar de deur toe, dat alles met een vriendelijke lach en een paar woorden… tja die ik wel niet begrijp, maar ik kan dan ook eender wat antwoorden J

Beck neemt ook nota van al onze opmerkingen om door te geven aan de minister, ik moet John soms in toom houden want tja wie John kent die weet dat hij soms nogal ‘vreemde’ dingen zou durven voor te stellen J

Maar in de metro’s is alles in het Russisch en het Oezbeeks, niets in het Engels, behalve op de deuren van de metro do not lean on door.  Toiletten zijn er ook niet in de metro’s ook op straat zijn er nergens openbare toiletten en toch heb ik nog niemand zien wildplassen.

In totaal hebben we nu al 26 stations gefotografeerd, we zijn goed bezig en dat geeft ons de kans om nog leuke andere dingen te gaan bezoeken.

We gaan volgende week met de hogesnelheidstrein naar Samarkand, John wou daarom het spoorwegmuseum zien om foto s te kunnen maken van de oude russische treinstellen, wauw wat zijn die groot en log, ik voelde me net klein duimpje (ja wijsneuzen ik ben al niet groot, maar die treinstellen en locomotieven waren enorm)

Na de lunch, die weer heel lekker was zijn, we naar een bibliotheek geweest de Nationale bibliotheek een immens chique gebouw, de muren in glas, mooie weerspiegelingen.  Wij dus naar binnen, we hadden dit niet op voorhand gevraagd dus Beck heeft zijn best moeten doen om ons daar binnen te krijgen, eerst een controle door, je werd ook afgetast om zeker te zijn dat je geen bomgordel om hebt en dan nog door een poortje en je tassen worden door de scanner gecontroleerd. Dit gebeurt allemaal heel vriendelijk.  Aan de receptie lieten ze hun baas komen, deze heeft haar baas dan gebeld die dan weer 2 mensen van de ‘secret police’ lieten komen, maar we zijn binnen geraakt.Wat voor ons vreemd was je kunt er geen boeken lenen om mee naar huis te nemen, via de computer of een balie vraag je het boek dat je wilt lezen, dat wordt uit de voorraad gehaald en naar je toe gebracht, je mag het ter plekke inkijken en lezen en als je het de volgende dag weer nodig hebt kom je maar terug. Het zijn dan ook merendeel studenten die hier zitten te lezen/studeren.

Heel uitzonderlijk hebben wij de boekenopslag ook mogen zien en fotograferen.

Rechtover de bibliotheek was er een pas geopend bloemenpark, heel mooi, van fietsen en hartjes, dolfijnen, mensen, reuzen auto’s alles gemaakt uit bloemen en gras (soms namaak bloemen en gras) maar ook heel veel echt planten het rook er dan ook heerlijk.

Dit waren dus 2 bezoeken die onze gids nog niet kende.. tja daarvoor met je met John op pad om onbewandelde paden te bewandelen ;-)

10-05-2019 om 14:55 geschreven door marleen3520  

Na een kort nachtje, het was weeral bijna middernacht, toch vrij uitgeslapen het bed uit. Na een verfrissende douche van een heerlijk ontbijt genoten, weer met life muziek en een uitstekende service, je hebt je vork nog niet neergelegd of er staat al een charmante dame om je bord weg te ruimen.  Trouwens al het personeel van het hotel is super vriendelijk.

Om 9 u was onze supergids er weer, zijn volledige naam is Bedzodbek Nozimbekov een mondje vol ;-)

Het plan voor vandaag is om de blauwe lijn van de metro volledig te volgen, er zijn 3 metro lijnen een blauwe een rode en een groene.

We moesten ons haasten om in te stappen, want de weg voor het hotel werd volledig afgesloten omdat de President er langs moest, half Tashkent werd dus auto vrij gemaakt, we reden nu aan de andere kant van de straat en toen de colonne langskwam heb ik maar koninklijk naar de president gewuifd J

Wat was het weer een fantastische ervaring, ik blijf er verwonderd over zijn dat het allemaal zo proper zo netjes is.  Wanneer een metro stel op zijn eindbestemming komt gaat er een politie agent alle wagons inspecteren om te zien of er niemand in achter gebleven is, er niks in achtergelaten is of er niks vuil is.  Dat onze landen daar nu eens een voorbeeld aan nemen.  Misschien is dit ook wel een reden dat er geen vandalisme is en dat alles schoon en netjes is omdat men weet dat alles strikt gecontroleerd wordt, het is niet storend die controle, op elk perron staat er een politie agent (soms meerdere en politie van de metro) ze bekijken alles, ze groeten je, ze zijn er gewoon, de mensen vinden dit zo normaal.

Wij hebben toch wel een super gids, in elk metro station zijn heel mooie luchters en lampen, op zeker ogenblik waren we in een station dat vrij donker was, hij heeft gezorgd dat het licht voor ons aangestoken werd.

Hij kan trouwens ook overal zijn auto parkeren, hij heeft nog nooit verder dan 10 meter van waar wij moesten zijn, zijn auto neergezet en hij laat ons dan eerst uitstappen of gaat de auto ophalen zodat wij zover niet moeten lopen.

Vandaag hebben we dus 11 metro stations gefotografeerd, dat was dus : foto’s maken, hup de metro in, volgend station eruit, foto’s maken enz…. Ging dus heel vlot, soms was het even wachten tot het meeste volk weg was.

Elk station is bijzonder, geen 2 stations zijn hetzelfde overal een ander thema een andere architect een andere kunstenaar.

Deze metro’s zijn gebouwd eind jaren 60 begin 70, na een aardbeving in april 1966 kwam de president van Rusland deze geteisterde stad bezoeken, 300.000 mensen waren dakloos geworden.  De president heeft toen ook beslist om hier een metronetwerk aan te leggen, want elke stad in Rusland met meer dan 1 miljoen inwoners had een metro, dus heeft hij gezorgd dat Tashkent als eerste en enige (tot voor kort) in Centraal Azie een metrostation kreeg.  Hij heeft verschillende architecten en kunsternaars zich hier laten uitleven en het resultaat mag er zijn. Het zijn echte kunstwerken, hier gaan we later nog wel meer over schrijven, met foto’s.

Na de heerlijke uitgebreidde lunch zijn we naar een islam complex gereden, het Hast Imam Complex, heel mooie moskee, na onze schoenen uitgetrokken te hebben en Marleen een sjaaltje op haar hoofd had gedaan, mochten we de moskee binnen bezoeken. Een pracht moskee met een paar heel mooie koepels, recht tegenover dit complex zijn ze de grootste moskee van centraal Azie aan het bouwen, in 2022 zou hij klaar moeten zijn.

Daarna naar het standbeeld ter nagedachtenis van de aardbeving een enorm groot en impressionant beeld.

En dan naar het hotel… even schrijven en wat opfrissen want dat is wel nodig, het is hier heet (heerlijk) meer dan 31 graden (zalig) en als je uit de frisse metro komt en dan in een blakende zon dat verschil voel je wel.

Vanavond worden we weer opgehaald en dan zien we wel weer wat we nog gaan uitsteken.  We hebben wel flink onder onze voeten gehad dat we gisteren onze koffie in het hotel zelf betaald hadden, alles wat we in het hotel uitgeven moet op de kamer gezet worden en wordt door hun betaald…. John vroeg of de meisjes ook op de rekening mochten komen… eerst keek hij heel verwonderd maar dan herkende hij John’s humor J

09-05-2019 om 15:10 geschreven door marleen3520  

09-05-2019 om 14:40 geschreven door marleen3520  

De eerste indruk van Oezbekistan is positief, de mensen zijn vriendelijk, doen hun best om met ons te communiceren, het verkeer is te vergelijken met het Italiaanse verkeer, je rijdt maar en je toetert er maar op los en je moet wel een gordel dragen, maar dat doe je maar niet en je parkeren, geen probleem er is ergens een gaatje en daar plof je je auto maar neer ;-)

Na een ontbijt, ja ja we zijn wakker van de dag ervoor, maar moeten eerst een stukje eten voor we aan onze fotoshoots beginnen.  Het ontbijt is super, zoveel keuze, heel veel verschillende soorten brood, warme schotels, koude schotels, groenten, fruit, een 10 tal soorten kaas een kok die nog van alles voor je klaar wilt maken, de koffie wordt aan de tafel gebracht, lekkere koffie trouwensm de jus kun je zelf vers persen en…. Er is life muziek, dit is onze eerste keer dat we life muziek bij het ontbijt hebben.

Op het afgesproken uur is Beck er weer, John overloopt met hem wat we graag willen zien en doen en hij zegt dat wij het programma maken en dat hij ons overal naartoe brengt, mooier kan het niet zijn, John houdt zo van toch alles een beetje (veel) in handen te hebben J

Onze eerste toch begint dus met een aantal metro stations, Beck koopt tickets en heeft dan een hele discussie met de veiligheidsmensen, want het is toegestaan om foto’s te maken maar blijkbaar als je met statief wilt werken moet je wel goede papieren hebben.  Het duurt een tijdje en er wordt heen en weer gebeld, Beck laat hun papieren van het ministerie zien en de chef wordt erbij gehaald.  Wij krijgen groen licht om in alle stations zonder problemen onze foto’s te mogen maken

Maar…. Er zijn heel weinig stations die een roltrap hebben en als ze er eentje hebben is het zo’n heel hoog/diep geval… dus dit wordt een pijnlijke opdracht voor de knietjes J

Na het 5^de station zijn we wel moe, het is nu de 8^ste en wij zijn wakker van 7 mei…. Hallo… Hij neemt ons mee naar lapiola (www.facebook.com/lapiolauz) Hij vraagt als goede gastheer wat we willen eten, tja als je een menu kaart krijgt die van die oezbeekse namen hebben en je de gerechten niet kent is het niet eenvoudig.  Wij laten hem dan ook de keuze maken, eerst komen we met een broodje (een soort grote donut), somsa (een broodje beef en groentjes), Manti beef wat een soort uit de kluiten gewassen dimsum is, Pilau een lekker gerecht met lamsvlees, rijst en groentjes. Een rijkelijke tomaten salade (met veel rauze ui L) en Kebab (vond ik het minst lekker was een brochette met schapenvlees) en daarbij konden we dus een drankje kiezen, hebben het bij Cola en heerlijke citroen thee gehouden.

Blijkbaar eten ze dus 2x warm per dag, laat ons zeggen 3x want het ontbijt had ook zoveel warm eten.  Na de heerlijke lunch (was echt lekker) gaan we nog een paar keer onder de grond, in totaal dus al 7 van de 29 stations gedaan, maar eentje moeten we opnieuw doen de scholen waren uit en er liepen zoveel mensen rond.  De kinderen/studenten dus allemaal in uniform donker blauwe rok/broek en wit hemd/blouse is wel een bizar beeld als je zoveel mensen in bijna dezelfde kleding rond ziet lopen.  Sommige meisjes liepen er wel heel kort gerokt bij, wat wij dus bijzonder vinden in een moslim land, heel weinig mensen met een sluier of iets dergelijks gezien, ehhh zelfs veel minder dan we in ons landje zien.

En dan was mijn pijpje uitm Beck vond het al heel knap van ons dat wij zonder te slapen maar door bleven gaan.  We zijn dan naar het hotel gegaan en hebben 3 uurtjes geslapen, heel vreemd gevoel want wij hebben het gevoel dat het al een andere dag is, vreemd.  Om 19.30 hebben we afgesproken om te gaan dineren met Beck, hij drong erop aan dat hij met ons mee zou gaan, terwijl wij hem gezegd hadden dat hij vrij mocht hebben vanavond en naar zijn vrouw en 3 kinderen/meisjes mocht gaan.  Nee wij zijn zijn gasten en hij laat ons niet in de steek. 

Eerst nog even naar een supermarktje voor  2 grote flessen Cola Zero te kopen voor op de kamer, ik was direct 13.000 Sum kwijt… 1,40 Euro voor 2 flessen…

Om 19.30 stond Beck er om ons op te halen, we reden nu in het half donker naar het restaurant, wat is Tashkent toch mooi, moderne gebouwen heel mooi verlicht, heel maar dan ook heel proper, nergens zie je iets op de weg liggen, hier kunnen wij een voorbeeld aan nemen.

Het is Ramadam en in het restaurant waar we vanavond eten is de menu kaart aangepast, ze is minder uitgebreid dan anders, alleen de gerechten die echt goed draaien staan nog op de kaart, voor ons geen probleem voor ons is alles nieuw.

Eerst hadden ze een slaatje van tomaat met augurkjes en ui en ja ik eet hier ui want de ui smaakt hier meer naar een zachte radijs dan naar ui, dus best lekker (al zal het toch beperkt blijven tot een paar happen).

Er was weer het lekkere brood, pas gebakken en dan Kazan Kebab en aardappelen, heerlijk zacht smaakvol lamsvlees een zacht gegaarde en licht gekruide aardappel het was echt heel lekker.  John een ijsje als dessert<

Wat opvalt ze hebben zelden cola Zero, wat voor ons nieuw was was een plastic bekertje hermetisch afgesloten met water staat op tafel en hoort dus gewoon bij de maaltijd.

Opvallend voor ons was ook hoe de mannen elkaar begroeten, ze geven een hand en dan een knuffel en leggen 2 keer hun kaken tegen mekaar, dus geen kus in de lucht of zo een knuffel links en een knuffel recht J

En na een koffietje in de bar van het hotel naar onze kamer het blog bijwerken en dan even CNN nieuws bekijken en slapen, om 9 u afspraak om weer op pad te gaan

08-05-2019 om 19:57 geschreven door marleen3520  

En daar gaan we dan, na een bijna slaappeloze nacht staat onze buurman Albert om 10,15 klaar om ons naar het station in Zonhoven te brengen.  De trein vertrekt om 10,45 en hij is netjes op tijd, ja Belgische treinen kunnen ook stipt zijn J. In Hasselt stappen ze over op de trein naar Gent Sint Pieters deze stopt in Brussel Zuid. Een heel hulpvaardige heer helpt ons met onze koffer zowel in Zonhoven als in Hasselt, hij gaat helaas niet in op mijn voorstel om mee verder te reizen en voor onze koffers te zorgen.  In Brussel Zuid hebben we even de tijd en genieten daar dan van een broodje en een koffietje.  Ook de Thalys is vrij goed op tijd, heel vreemd er is geen enkele controle meer, ik had verwacht dat er nog controle zou zijn zoals op een luchthaven, maar neen niks niets van controle te zien.  We plaatsen onze koffers in de bergruimte en zoeken ons plaatsje op, wat een verschil met de hoge snelheidstreinen in China, daar vlieg je bijna over de sporen.  Bij de eerste stop in Frankrijk komt er een mevrouw die claimt dat wij op haar plaats zitten.  De nummers zijn ook niet echt duidelijk die staan tussen de stoelen in maar blijkbaar werkt dat digitaal schermpje niet overal, maar goed ze had gelijk, dus wij naar de voor ons gereserveerde plaatsen en na deze stop zat onze wagon dan ook helmaal vol.

Aangekomen in Parijs Charles de Gaulle  moesten we dus op zoek naar onze gate, ik denk dat we beter een taxi genomen hadden want het was een fikse wandeling door de gangen van de luchthaven.

We zijn te vroeg dus even koffietje gaan drinken bij Starbuks, hmmm niet echt ons soort lekkere koffie.  Wanneer we eindelijk onze koffers kunnen inchecken vraag de eerste meneer bij de controle waar is uw Visam ehhh monsieur dat hoeft niet meer, wel vreemd dat de mensen op de luchthaven bij de check in niet op de hoogte zijn.

En dan is het natuurlijk weer wachten en dan gaan we maar aan de gate even een broodje eten.  Er zijn enorm veel mensen die wachten aan gate 39, dus wij zijn niet de enigen die naar het onbekende Oezbekistan gaan.  Eindelijk na een vertraging van een half uur mogen we instappen,  de vlucht zit dus echt bijna vol,  we zitten op 19H en 19J dit wordt ons stekje voor de komende 6 uur.

De service is prima, we krijgen eerst een glaasje water, eenmaal in de lucht komen ze rond met drankjes en krijgen we een zakje nootjes, de warme maaltijd is prima,John had een rundsschotel met pasta en ik een lekkere kip curry met rijst in een lekker groenten sausje, een slaatje, een broodje en boter en een dessertje, niet te klagen dus.  En dan doven ze de lichten, ik zie dat bijna iedereenin slaap ligt maar helaas lukt het me niet ook niet na een wijntje J

Iets voor 6 uur ’s ochtends landen we.  Ik ga als eerste de trap van het vliegtuig af en wordt onderaan de trap aangesproken door een meneer, vous etes John Reinhard et Marleen Patricia…. Ehhhh oui Monsieur… en hij stuurt ons naar een aparte bus, deze bus brengt ons naar de douaneafdeling die er uitstluitend is voor de vip reizigers, we moeten ons ticket van de bagage afgeven en worden gevraagd even te wachten.  Komt er een ander heerschap aan die ons verteld dat hij gestuurd is van het cabinet van de Minister en dat hij ons naar onze chauffeur zou brengen.  Hoe bizar is dit?

Na een tijdje wachten komt iemand onze koffers brengen, dat heerschap zeult met onze koffers door de douane en naar een parkeerplaats, hij belt even met onze chauffeur want die staat op een andere plaats ons op te wachten.  Maar daar is hij dan onze gids en chauffeur voor de komende tijd, een jonge man, 32 jaar horen we later, lijkt een beetje op Mr Bean ook in zijn praten soms, toffe gast dus.

Lap het is weer zoiets het is een 4x4 een heel hoge wagen waar we bijna een ladder nodig hebben om erin te komen.

Wij hadden dus van de ambassade in Brussel de naam van een hotel doorgekregen, een prima hotel zo te zien op de website, maar Beck (zo heet hij) brent ons naar Radisson Blu, niet mis.

In het hotel aangekomen doet hij de check in, hij komt naar mij en zegt een room with kinsize bed for you, ehh ok en dan komt hij met een kaartje voor nog een kamer naar John, wij wijzen hem erop dat we genoeg hebben aan 1 kamer, nono you have each a room, willen we niet zegt John wij willen samen slapen hij kijkt heel schalks… you want to sleep together no problem just keep the key, nee wij zijn getrouwd en hoeven geen tweede kamer, dit vind hij dus grappig, hij wist dus niet dat wij een koppel zijn, hij blijft maar aandringen dat we toch de sleutel nemen, maar we kunnen hem overtuigen dat we dat niet hoeven.

Onze koffers worden naar de kamer gebracht en oef onze reis naar Oezbekistan zit erop, ons avontuur ter plaatse kan beginnen.

08-05-2019 om 19:50 geschreven door marleen3520  

07-05-2019 om 09:44 geschreven door marleen3520  

Oezbekistan, niet bij de deur, 5850 km over de weg, valt op zich nog mee, want het land bevindt zich in Centraal Azië en heeft  Kazachstan, Kirgizië, Tadzjikistan, Afghanistan en Turkmenistan als buurlanden.
Oezbekistan is hét kruispunt op de Zijderoute.  Het is een land van gedecoreerde moskeeën, Koranscholen (madressa) met bijzondere rijke bibliotheken.  Er zijn vele oude theehuizen. 
In Tashkent is een immens mooi metro netwerk, sinds vorig jaar is het pas mogelijk om hier foto's te maken, wij danken de ambassade dan ook dat wij bij de eersten fotografen mogen zijn die vrij mogen gaan fotograferen.
Samarkand, de volgende stop op onze route heeft binnen zijn massieve muren fraaie moskeeën,paleizen en minaretten.  De meestal blauw betegelde en fantastisch goed gerestaureerde gebouwen zorgen voor een authentiek en overweldigend opluchtmuseum gevoel en is niet voor niets een Unesco werelderfgoed.
Eten ?
Plov een gerecht van rijst met schapenvlees, uien, wortels en rozijntjes.  Een noedelsoep waarvan de ingrediënten nogal kunnen verschillen (Laghman) maar schapenvlees en groenten zit er altijd in.  Shurpa is een soep met een stuk vlees en groenten en natuurlijk de sjasliks, een brochette van schapenvlees.

29-04-2019 om 19:26 geschreven door marleen3520  

Bijlagen:
TASKENT.JPG (153.4 KB)   

28-04-2019 om 00:00 geschreven door marleen3520