|
En daar gaan we dan, na een bijna slaappeloze nacht staat
onze buurman Albert om 10,15 klaar om ons naar het station in Zonhoven te
brengen. De trein vertrekt om 10,45 en
hij is netjes op tijd, ja Belgische treinen kunnen ook stipt zijn J. In Hasselt stappen ze
over op de trein naar Gent Sint Pieters deze stopt in Brussel Zuid. Een heel
hulpvaardige heer helpt ons met onze koffer zowel in Zonhoven als in Hasselt,
hij gaat helaas niet in op mijn voorstel om mee verder te reizen en voor onze
koffers te zorgen. In Brussel Zuid
hebben we even de tijd en genieten daar dan van een broodje en een
koffietje. Ook de Thalys is vrij goed op
tijd, heel vreemd er is geen enkele controle meer, ik had verwacht dat er nog
controle zou zijn zoals op een luchthaven, maar neen niks niets van controle te
zien. We plaatsen onze koffers in de
bergruimte en zoeken ons plaatsje op, wat een verschil met de hoge
snelheidstreinen in China, daar vlieg je bijna over de sporen. Bij de eerste stop in Frankrijk komt er een
mevrouw die claimt dat wij op haar plaats zitten. De nummers zijn ook niet echt duidelijk die
staan tussen de stoelen in maar blijkbaar werkt dat digitaal schermpje niet
overal, maar goed ze had gelijk, dus wij naar de voor ons gereserveerde
plaatsen en na deze stop zat onze wagon dan ook helmaal vol.
Aangekomen in Parijs Charles de Gaulle moesten we dus op zoek naar onze gate, ik
denk dat we beter een taxi genomen hadden want het was een fikse wandeling door
de gangen van de luchthaven.
We zijn te vroeg dus even koffietje gaan drinken bij
Starbuks, hmmm niet echt ons soort lekkere koffie. Wanneer we eindelijk onze koffers kunnen
inchecken vraag de eerste meneer bij de controle waar is uw Visam ehhh monsieur
dat hoeft niet meer, wel vreemd dat de mensen op de luchthaven bij de check in
niet op de hoogte zijn.
En dan is het natuurlijk weer wachten en dan gaan we maar
aan de gate even een broodje eten. Er
zijn enorm veel mensen die wachten aan gate 39, dus wij zijn niet de enigen die
naar het onbekende Oezbekistan gaan.
Eindelijk na een vertraging van een half uur mogen we instappen, de vlucht zit dus echt bijna vol, we zitten op 19H en 19J dit wordt ons stekje
voor de komende 6 uur.
De service is prima, we krijgen eerst een glaasje water,
eenmaal in de lucht komen ze rond met drankjes en krijgen we een zakje nootjes,
de warme maaltijd is prima,John had een rundsschotel met pasta en ik een
lekkere kip curry met rijst in een lekker groenten sausje, een slaatje, een
broodje en boter en een dessertje, niet te klagen dus. En dan doven ze de lichten, ik zie dat bijna
iedereenin slaap ligt maar helaas lukt het me niet ook niet na een wijntje J
Iets voor 6 uur s ochtends landen we. Ik ga als eerste de trap van het vliegtuig af
en wordt onderaan de trap aangesproken door een meneer, vous etes John Reinhard
et Marleen Patricia
. Ehhhh oui Monsieur
en hij stuurt ons naar een aparte bus,
deze bus brengt ons naar de douaneafdeling die er uitstluitend is voor de vip reizigers,
we moeten ons ticket van de bagage afgeven en worden gevraagd even te
wachten. Komt er een ander heerschap aan
die ons verteld dat hij gestuurd is van het cabinet van de Minister en dat hij
ons naar onze chauffeur zou brengen. Hoe
bizar is dit?
Na een tijdje wachten komt iemand onze koffers brengen, dat
heerschap zeult met onze koffers door de douane en naar een parkeerplaats, hij
belt even met onze chauffeur want die staat op een andere plaats ons op te wachten. Maar daar is hij dan onze gids en chauffeur
voor de komende tijd, een jonge man, 32 jaar horen we later, lijkt een beetje
op Mr Bean ook in zijn praten soms, toffe gast dus.
Lap het is weer zoiets het is een 4x4 een heel hoge wagen
waar we bijna een ladder nodig hebben om erin te komen.
Wij hadden dus van de ambassade in Brussel de naam van een
hotel doorgekregen, een prima hotel zo te zien op de website, maar Beck (zo
heet hij) brent ons naar Radisson Blu, niet mis.
In het hotel aangekomen doet hij de check in, hij komt naar
mij en zegt een room with kinsize bed for you, ehh ok en dan komt hij met een
kaartje voor nog een kamer naar John, wij wijzen hem erop dat we genoeg hebben
aan 1 kamer, nono you have each a room, willen we niet zegt John wij willen
samen slapen hij kijkt heel schalks
you want to sleep together no problem just
keep the key, nee wij zijn getrouwd en hoeven geen tweede kamer, dit vind hij
dus grappig, hij wist dus niet dat wij een koppel zijn, hij blijft maar
aandringen dat we toch de sleutel nemen, maar we kunnen hem overtuigen dat we
dat niet hoeven.
Onze koffers worden naar de kamer gebracht en oef onze reis
naar Oezbekistan zit erop, ons avontuur ter plaatse kan beginnen.
|
