De eerste indruk van Oezbekistan is positief, de mensen zijn vriendelijk, doen hun best om met ons te communiceren, het verkeer is te vergelijken met het Italiaanse verkeer, je rijdt maar en je toetert er maar op los en je moet wel een gordel dragen, maar dat doe je maar niet en je parkeren, geen probleem er is ergens een gaatje en daar plof je je auto maar neer ;-)

Na een ontbijt, ja ja we zijn wakker van de dag ervoor, maar moeten eerst een stukje eten voor we aan onze fotoshoots beginnen.  Het ontbijt is super, zoveel keuze, heel veel verschillende soorten brood, warme schotels, koude schotels, groenten, fruit, een 10 tal soorten kaas een kok die nog van alles voor je klaar wilt maken, de koffie wordt aan de tafel gebracht, lekkere koffie trouwensm de jus kun je zelf vers persen en…. Er is life muziek, dit is onze eerste keer dat we life muziek bij het ontbijt hebben.

Op het afgesproken uur is Beck er weer, John overloopt met hem wat we graag willen zien en doen en hij zegt dat wij het programma maken en dat hij ons overal naartoe brengt, mooier kan het niet zijn, John houdt zo van toch alles een beetje (veel) in handen te hebben J

Onze eerste toch begint dus met een aantal metro stations, Beck koopt tickets en heeft dan een hele discussie met de veiligheidsmensen, want het is toegestaan om foto’s te maken maar blijkbaar als je met statief wilt werken moet je wel goede papieren hebben.  Het duurt een tijdje en er wordt heen en weer gebeld, Beck laat hun papieren van het ministerie zien en de chef wordt erbij gehaald.  Wij krijgen groen licht om in alle stations zonder problemen onze foto’s te mogen maken

Maar…. Er zijn heel weinig stations die een roltrap hebben en als ze er eentje hebben is het zo’n heel hoog/diep geval… dus dit wordt een pijnlijke opdracht voor de knietjes J

Na het 5^de station zijn we wel moe, het is nu de 8^ste en wij zijn wakker van 7 mei…. Hallo… Hij neemt ons mee naar lapiola (www.facebook.com/lapiolauz) Hij vraagt als goede gastheer wat we willen eten, tja als je een menu kaart krijgt die van die oezbeekse namen hebben en je de gerechten niet kent is het niet eenvoudig.  Wij laten hem dan ook de keuze maken, eerst komen we met een broodje (een soort grote donut), somsa (een broodje beef en groentjes), Manti beef wat een soort uit de kluiten gewassen dimsum is, Pilau een lekker gerecht met lamsvlees, rijst en groentjes. Een rijkelijke tomaten salade (met veel rauze ui L) en Kebab (vond ik het minst lekker was een brochette met schapenvlees) en daarbij konden we dus een drankje kiezen, hebben het bij Cola en heerlijke citroen thee gehouden.

Blijkbaar eten ze dus 2x warm per dag, laat ons zeggen 3x want het ontbijt had ook zoveel warm eten.  Na de heerlijke lunch (was echt lekker) gaan we nog een paar keer onder de grond, in totaal dus al 7 van de 29 stations gedaan, maar eentje moeten we opnieuw doen de scholen waren uit en er liepen zoveel mensen rond.  De kinderen/studenten dus allemaal in uniform donker blauwe rok/broek en wit hemd/blouse is wel een bizar beeld als je zoveel mensen in bijna dezelfde kleding rond ziet lopen.  Sommige meisjes liepen er wel heel kort gerokt bij, wat wij dus bijzonder vinden in een moslim land, heel weinig mensen met een sluier of iets dergelijks gezien, ehhh zelfs veel minder dan we in ons landje zien.

En dan was mijn pijpje uitm Beck vond het al heel knap van ons dat wij zonder te slapen maar door bleven gaan.  We zijn dan naar het hotel gegaan en hebben 3 uurtjes geslapen, heel vreemd gevoel want wij hebben het gevoel dat het al een andere dag is, vreemd.  Om 19.30 hebben we afgesproken om te gaan dineren met Beck, hij drong erop aan dat hij met ons mee zou gaan, terwijl wij hem gezegd hadden dat hij vrij mocht hebben vanavond en naar zijn vrouw en 3 kinderen/meisjes mocht gaan.  Nee wij zijn zijn gasten en hij laat ons niet in de steek. 

Eerst nog even naar een supermarktje voor  2 grote flessen Cola Zero te kopen voor op de kamer, ik was direct 13.000 Sum kwijt… 1,40 Euro voor 2 flessen…

Om 19.30 stond Beck er om ons op te halen, we reden nu in het half donker naar het restaurant, wat is Tashkent toch mooi, moderne gebouwen heel mooi verlicht, heel maar dan ook heel proper, nergens zie je iets op de weg liggen, hier kunnen wij een voorbeeld aan nemen.

Het is Ramadam en in het restaurant waar we vanavond eten is de menu kaart aangepast, ze is minder uitgebreid dan anders, alleen de gerechten die echt goed draaien staan nog op de kaart, voor ons geen probleem voor ons is alles nieuw.

Eerst hadden ze een slaatje van tomaat met augurkjes en ui en ja ik eet hier ui want de ui smaakt hier meer naar een zachte radijs dan naar ui, dus best lekker (al zal het toch beperkt blijven tot een paar happen).

Er was weer het lekkere brood, pas gebakken en dan Kazan Kebab en aardappelen, heerlijk zacht smaakvol lamsvlees een zacht gegaarde en licht gekruide aardappel het was echt heel lekker.  John een ijsje als dessert<

Wat opvalt ze hebben zelden cola Zero, wat voor ons nieuw was was een plastic bekertje hermetisch afgesloten met water staat op tafel en hoort dus gewoon bij de maaltijd.

Opvallend voor ons was ook hoe de mannen elkaar begroeten, ze geven een hand en dan een knuffel en leggen 2 keer hun kaken tegen mekaar, dus geen kus in de lucht of zo een knuffel links en een knuffel recht J

En na een koffietje in de bar van het hotel naar onze kamer het blog bijwerken en dan even CNN nieuws bekijken en slapen, om 9 u afspraak om weer op pad te gaan

08-05-2019 om 19:57 geschreven door marleen3520  

En daar gaan we dan, na een bijna slaappeloze nacht staat onze buurman Albert om 10,15 klaar om ons naar het station in Zonhoven te brengen.  De trein vertrekt om 10,45 en hij is netjes op tijd, ja Belgische treinen kunnen ook stipt zijn J. In Hasselt stappen ze over op de trein naar Gent Sint Pieters deze stopt in Brussel Zuid. Een heel hulpvaardige heer helpt ons met onze koffer zowel in Zonhoven als in Hasselt, hij gaat helaas niet in op mijn voorstel om mee verder te reizen en voor onze koffers te zorgen.  In Brussel Zuid hebben we even de tijd en genieten daar dan van een broodje en een koffietje.  Ook de Thalys is vrij goed op tijd, heel vreemd er is geen enkele controle meer, ik had verwacht dat er nog controle zou zijn zoals op een luchthaven, maar neen niks niets van controle te zien.  We plaatsen onze koffers in de bergruimte en zoeken ons plaatsje op, wat een verschil met de hoge snelheidstreinen in China, daar vlieg je bijna over de sporen.  Bij de eerste stop in Frankrijk komt er een mevrouw die claimt dat wij op haar plaats zitten.  De nummers zijn ook niet echt duidelijk die staan tussen de stoelen in maar blijkbaar werkt dat digitaal schermpje niet overal, maar goed ze had gelijk, dus wij naar de voor ons gereserveerde plaatsen en na deze stop zat onze wagon dan ook helmaal vol.

Aangekomen in Parijs Charles de Gaulle  moesten we dus op zoek naar onze gate, ik denk dat we beter een taxi genomen hadden want het was een fikse wandeling door de gangen van de luchthaven.

We zijn te vroeg dus even koffietje gaan drinken bij Starbuks, hmmm niet echt ons soort lekkere koffie.  Wanneer we eindelijk onze koffers kunnen inchecken vraag de eerste meneer bij de controle waar is uw Visam ehhh monsieur dat hoeft niet meer, wel vreemd dat de mensen op de luchthaven bij de check in niet op de hoogte zijn.

En dan is het natuurlijk weer wachten en dan gaan we maar aan de gate even een broodje eten.  Er zijn enorm veel mensen die wachten aan gate 39, dus wij zijn niet de enigen die naar het onbekende Oezbekistan gaan.  Eindelijk na een vertraging van een half uur mogen we instappen,  de vlucht zit dus echt bijna vol,  we zitten op 19H en 19J dit wordt ons stekje voor de komende 6 uur.

De service is prima, we krijgen eerst een glaasje water, eenmaal in de lucht komen ze rond met drankjes en krijgen we een zakje nootjes, de warme maaltijd is prima,John had een rundsschotel met pasta en ik een lekkere kip curry met rijst in een lekker groenten sausje, een slaatje, een broodje en boter en een dessertje, niet te klagen dus.  En dan doven ze de lichten, ik zie dat bijna iedereenin slaap ligt maar helaas lukt het me niet ook niet na een wijntje J

Iets voor 6 uur ’s ochtends landen we.  Ik ga als eerste de trap van het vliegtuig af en wordt onderaan de trap aangesproken door een meneer, vous etes John Reinhard et Marleen Patricia…. Ehhhh oui Monsieur… en hij stuurt ons naar een aparte bus, deze bus brengt ons naar de douaneafdeling die er uitstluitend is voor de vip reizigers, we moeten ons ticket van de bagage afgeven en worden gevraagd even te wachten.  Komt er een ander heerschap aan die ons verteld dat hij gestuurd is van het cabinet van de Minister en dat hij ons naar onze chauffeur zou brengen.  Hoe bizar is dit?

Na een tijdje wachten komt iemand onze koffers brengen, dat heerschap zeult met onze koffers door de douane en naar een parkeerplaats, hij belt even met onze chauffeur want die staat op een andere plaats ons op te wachten.  Maar daar is hij dan onze gids en chauffeur voor de komende tijd, een jonge man, 32 jaar horen we later, lijkt een beetje op Mr Bean ook in zijn praten soms, toffe gast dus.

Lap het is weer zoiets het is een 4x4 een heel hoge wagen waar we bijna een ladder nodig hebben om erin te komen.

Wij hadden dus van de ambassade in Brussel de naam van een hotel doorgekregen, een prima hotel zo te zien op de website, maar Beck (zo heet hij) brent ons naar Radisson Blu, niet mis.

In het hotel aangekomen doet hij de check in, hij komt naar mij en zegt een room with kinsize bed for you, ehh ok en dan komt hij met een kaartje voor nog een kamer naar John, wij wijzen hem erop dat we genoeg hebben aan 1 kamer, nono you have each a room, willen we niet zegt John wij willen samen slapen hij kijkt heel schalks… you want to sleep together no problem just keep the key, nee wij zijn getrouwd en hoeven geen tweede kamer, dit vind hij dus grappig, hij wist dus niet dat wij een koppel zijn, hij blijft maar aandringen dat we toch de sleutel nemen, maar we kunnen hem overtuigen dat we dat niet hoeven.

Onze koffers worden naar de kamer gebracht en oef onze reis naar Oezbekistan zit erop, ons avontuur ter plaatse kan beginnen.

08-05-2019 om 19:50 geschreven door marleen3520  

07-05-2019 om 09:44 geschreven door marleen3520  

Oezbekistan, niet bij de deur, 5850 km over de weg, valt op zich nog mee, want het land bevindt zich in Centraal Azië en heeft  Kazachstan, Kirgizië, Tadzjikistan, Afghanistan en Turkmenistan als buurlanden.
Oezbekistan is hét kruispunt op de Zijderoute.  Het is een land van gedecoreerde moskeeën, Koranscholen (madressa) met bijzondere rijke bibliotheken.  Er zijn vele oude theehuizen. 
In Tashkent is een immens mooi metro netwerk, sinds vorig jaar is het pas mogelijk om hier foto's te maken, wij danken de ambassade dan ook dat wij bij de eersten fotografen mogen zijn die vrij mogen gaan fotograferen.
Samarkand, de volgende stop op onze route heeft binnen zijn massieve muren fraaie moskeeën,paleizen en minaretten.  De meestal blauw betegelde en fantastisch goed gerestaureerde gebouwen zorgen voor een authentiek en overweldigend opluchtmuseum gevoel en is niet voor niets een Unesco werelderfgoed.
Eten ?
Plov een gerecht van rijst met schapenvlees, uien, wortels en rozijntjes.  Een noedelsoep waarvan de ingrediënten nogal kunnen verschillen (Laghman) maar schapenvlees en groenten zit er altijd in.  Shurpa is een soep met een stuk vlees en groenten en natuurlijk de sjasliks, een brochette van schapenvlees.

29-04-2019 om 19:26 geschreven door marleen3520  

Bijlagen:
TASKENT.JPG (153.4 KB)   

28-04-2019 om 00:00 geschreven door marleen3520