Ik zou zeggen eerst en vooral dat het land niet is wat wij ons ervan voorstellen, toen wij vertelden dat we naar Oezbekistan zouden gaan werd ons meerdere malen gevraagd of we niet gek waren, om naar zo’n land te gaan, een heel streng en strikt moslim land, een land waar het zo gevaarlijk is.

Neen wij zijn niet gek (vinden wij dan toch), het is een heel apart land, dat klopt, maar dat komt dan vooral door het ‘gewoon’ zijn, de mensen zijn allemaal super vriendelijk, zonder neerbuigend te doen. Ze geven je een gevoel dat je welkom bent, ze zijn vriendelijk, ze spreken je aan op straat in een engels zo goed als ze kunnen, vragen van waar je komt en hoe het met je gaat, zonder bijbedoelingen, zonder je iets te willen vragen of laten kopen of wat dan ook.  Je mag en kunt je hier veilig voelen, er is inderdaad vrij veel politie op straat en op openbare plaatsen, in metro’s rond toeristen plekken, maar ze zijn er gewoon ze maken deel uit van het straatbeeld, ze lopen niet met getrokken wapens, ze mengen zich tussen de mensen, onopvallend.  Daarom dat niemand ook iets verkeerds durft te doen,want ze worden direct met de kraag gegrepen en dan de straffen die zijn enorm hoog en zwaar dat houden de boeven ook al tegen om iets te mispeuteren.  Misschien zouden we hier ook eens moeten nadenken over ons strafsysteem, maar wij hadden vooraf gezegd dat we niet aan politiek zouden doen, maar als je dan ziet dat een strenger en strikter strafsysteem en meer politie mensen enorm bijdragen aan de veiligheid dan moet je er wel over nadenken.

De president moet ook een bijzonder man zijn, wat is iedereen blij met hem, dankzij hem is er blijkbaar zoveel verandert in dit mooie land.  Hij heeft de mensen veel meer vrijheiden gegeven, heeft ervoor gezorgd dat het leven beter is in zijn land en werkt daar nog dagelijks aan.

De verkopers zijn niet opdringerig, ze trekken je nergens binnen of proberen je niet te volgen om hun koopwaar aan te bieden,ze laten je met rust, ook in winkels springen ze  niet direct op je, ze laten je rondkijken en als je hun nodig hebt, dan zijn ze er.

Ondanks dat het ramadam was, kon je overal nog voldoende eten krijgen, sommige restaurants hadden een beperktere kaart, omdat er minder mensen kwamen eten, dus niks verkeerds mee, er was nog voldoende keus en dat was dan voor ’s middags want ’s avonds na zonsondergang kon je dan weer uitgebreider kiezen.

Het is een land waar je goed kunt eten, heel anders wel dan bij ons.  Zij eten 2 of beter gezegd 3x per dag warm, want bij het ontbijt heb je ook al soepen en warme vlees en groenten gerechten.  In hotels voor Westerse toeristen (zoals Radisson bleu) had je dan wel een heel buffet met allerlei soorten broodjes en koeken, gewoon brood dan toch weer niet.  Er zijn vrij veel stoofschotels, ze eten ook heel uitgebreid, soep en een slaatje, dan een vlees en groenten gerecht en daar nog hun lekkere ronde brood bij.  Ik denk alleen dat echt vegetariers het niet makkelijk zouden hebben.

We zijn op een dag in een Hallal restaurant, hij gaf hier een heel persoonlijke uitleg aan, volgens hem is alles wat er in dat restaurant gebruikt wordt direct van het land, dus geen tussenpersonen, geen groothandel, bazaar of supermarkt, direct van de boer naar het restaurant, wij zijn niet ingegaan op de details over de manier van slachten en zo 😊

Veel desserten hebben ze niet, cheese cake stond er wel altijd op en voor de rest niet veel buiten ijs en fruitsalades, ik had gedacht dat ze de Turkse toer op zouden gaan en veel zoete dingen, maar niet in Oezbekistan dus.

18-05-2019 om 19:20 geschreven door marleen3520  

De vrouw. De Islam. De familie

Als je met mensen praat over hun geloof dan zijn ze hier heel open over.  Onze Chauffeur in Tashkent die deed dus mee aan de ramadam. Tussen zonsopgang en zonsondergang eet en drinkt hij niet, hij maakt er geen probleem over dat anderen het wel doen.  En als hij dan ’s avonds na zonsondergang samen met ons aan tafel zit dan, doet hij heel rustig zijn gebed voor het eten dan eet hij rustig en eet hij nooit overdadig en nadien doet hij een dankgebedje heel onopvallend.  Als je ook het minste maar hebt. Je bent bv heel mager. Of je bent ziek. Of je vindt dat je het niet aan kunt door je werk dan hoef je niet mee te doen aan de ramadam. Ik heb met een vrouw gesproken die zei dat ze te mager was en dat dit vasten voor haar niet gezond zou zijn. Zij at en dronk ook overdag maar met mate. Geen uitgebreidde maaltijden alleen als ze echt honger had of ze voelde dat haar lichaam het nodig had.

De vrouwen in dit land. Ze zijn gewoon gekleed zoals in West Europa. Modieuze kleedjes aan, netjes opgemaakt. Ze mogen gewoon gaan werken. Het enige wat me echt opviel en wat voor mij dus wennen was is dat een man een vrouw geen hand geeft, dat doen ze gewoon niet, ze negeren de vrouw niet, zeggen vriendelijk goededag en praten met de vrouwen, stellen vragen, vragen de mening en houden er ook rekening mee, alleen een hand schudden dus niet.  Maar dat went op het laatst als er dan toch eens een man me wel een hand wou geven dan keek ik hem vreemd aan….

In een familie, en dat heb ik in China ook zo gehoord, blijft (hier) het jongste kind van het gezin bij de ouders wonen.  Ze hebben hun eigen slaapkamer en vaak ook een eigen gastenkamer, maar voor de rest leven en wonen ze in hetzelfde huis. Hun loon gaat in de pot van de ouders en van die gemeenschappelijke pot wordt alles gekocht. Het voedsel, maar ook grotere aankopen eerst wordt er overlegd en dan wordt het gekocht. 

Ik heb met een dame gesproken, ze was 25 jaar, ze woonde bij haar grootmoeder, omdat haar ouders gescheiden waren (dit is dus wel heel vreemd voor dit land, er zijn heel weinig scheidingen), bij haar grootmoeder woont ook haar oom, hij is het jongste kind, samen met zijn vrouw, de grootmoeder die mag dus niets in het huishouden doen, uit respect voor haar doet de vrouw van haar oom of zij zelf alles in het huishouden.  Ze vertelde me dat de buren of bezoekers schande zouden spreken als de grootmoeder het eten zou maken of zou poetsen.  Hier is er een enorm respect voor oudere mensen, aan tafel zal zij altijd wachten tot de oudste persoon uit het gezelschap begint te eten. Behalve met thee drinken. Zij zal eerst voor zichzelf inschenken en proeven en dan pas aan de oudste de thee geven en dan aan anderen. Dit komt nog uit de tijd dat er voorgeproefd moest worden.

De nikab is hier afgeschaft in de jaren 20, toen zijn de vrouwen op straat gekomen om te manifesteren. Die gewaden werden gemaakt van paardehaar, dat bracht veel ziekten met zich mee, door onzuiverheden die erin zaten en het was ook moeilijk ademen.  In de jaren 80 zijn ze begonnen met het hoofddoekje weg te laten, dat dragen ze nog maar alleen als ze een moskee binnen gaan.  Ik heb aan verschillende moslim vrouwen gevraagd waarom zij geen sluier of iets dergelijks dragen, ze zeggen dat in moderne tijden dat niet meer gedaan wordt, alleen door extremisten.  Ze vonden het dan ook heel vreemd dat er in West Europo zoveel vrouwen daar nog aan deden.

Op de foto's hierbij, waar de 2 dames apart opstaan is de linkse een hidjab en rechts een nikab of boerka genaamd en dan heb je nog de boerka deze bedekt de ogen ook nog met een gaasdoek of iets dergelijks.  De tweede is een boerka

De vrouwen krijgen nu dezelfde kansen om te studeren als de mannen, maar ik denk dat leidinggevende functies nog niet open zijn voor hun (heb ik geen echte bevestiging van gekregen, ben ik ook vergeten te vragen), alhoewel in de mode branche er verschillende modehuizen zijn waar vrouwen dus wel aan de top staan.

De dame met wie ik dit uitgebreid gesprek gehad heb vond zichzelf dus al heel oud om nog niet getrouwd te zijn, ze hebben dan ook een matchmaker (huwelijksmakelaar), deze gaat eerst met de buren praten om hun mening over het meisje te kennen.  Zij heeft wel goede punten, want ze woont bij haar grootmoeder en doet daar dus samen met haar tante het huishouden. Dan komt er een gesprek met haar ouders/grootouders , daarna komen de ouders van de jongen en de ouders van het meisje bij mekaar om te praten en te zien of er tussen hun een klik kan zijn en dan pas worden de jongen en het meisje aan elkaar voorgesteld, ze is dan niet verplicht om verder te gaan met die jongen ze kan altijd zeggen dat het niet goed voelt tussen hun of ze kan nog een volgende ontmoeting aanvragen, omdat ze geen tijd genoeg gehad hebben of zo.  Als je niet heel jong trouwt heb je best wel een goede reden hiervoor zei ze al lachend, je studies die je eerst wil doen of een carriere waar je aan wilt werken. Ik heb haar gezegd dat ze heel snel een man zal vinden want het was een heel mooie moderne jonge vrouw.  De normale leeftijd om te trouwen is hier 18 of 19 jaar, eens getrouwd kunnen ze nog wel verder studeren.

Als ik aan Beck vroeg of hij kookte begon hij te schateren, neen hij deed dus niets in het huishouden, maar of dat met godsdienst te maken heeft, ik ken hier ook  nog mannen die niets in het huishouden doen, die beweren het niet te kunnen 😉

Ik ga het nogmaals herhalen, het respect dat je voelt van de mensen naar je toe is zo mooi, is iets wat wij hier niet (meer) kennen, zelden wordt er voor mij opgestaan op een bus of tram en als er iemand opstaat is het een oudere heer meestal, de jeugd die blijft zitten.

Natuurlijk zullen er nog andere verschillen zijn en voor een deel zal hun geloof hier ook aan de basis van liggen, maar ze dringen je niks op je verplichten je niet tot een gedrag dat het hunne weerspiegelt, ze hebben respect voor andere waarden en normen en automatisch als toerist let je er dan op dat je hun waarden en normen ook respecteert.  Ik zou er niet aan denken om met mijn schoenen aan en zonder sjaaltje op mijn hoofd een moskee binnen te gaan, als er een gebed aan de gang is, dan blijf je als vrouw er ook buiten.  Al ben ik heel femenistisch ingesteld, dit is dus niet storend.

18-05-2019 om 15:39 geschreven door marleen3520  

Zucht, kreun, blaas… onze eerste Oezbekistan avontuur is achter de rug, vandaag naar huis, het zal nog wel een paar dagen (misschien wel weken of langer) duren voor we alles goed verwerkt hebben en voor we klaar zijn met al het werk wat er nadien komt en wat we beloofd hebben aan verschillende mensen/instanties.  Verhalen schrijven doorsturen naar de pers en proberen hierdoor en nog door veel meer de mensen ervan te overtuigen om ook dit mooie land te bezoeken.

Maar goed, onze wekker liep op tijd af, want ik wou de koffers nog helemaal herschikken, bijna allemaal vuile was, een hoop laders die overal een plekje moesten vinden, ook folders, flyers, boekjes allemaal dingen die mee naar huis moesten.

We hebben onze laatste nacht in een ander hotel doorgebracht, een hotel van een Koreaanse groep, maar wat een luxe, hoe mooi allemaal, hoeveel mensen dat hier werken en per afdeling een ander mooi pakje aan hebben.  Een fantastisch mooie ontbijtruimte, heerlijk uitgebreide buffetten, een overdaad aan keuze. 

In Oezbekistan zitten de mensen ook graag in een zetel om te eten, volgens mij komt het door hun manier van eten en omdat ze heel vaak stoofpotjes eten en ook vrij vaak soep is het wel handiger om je hoofd dichter bij je bord te hebben, zodat je niet zover moet gaan met je lepel en je kleren “proper” blijven.  Voor ons is dat wennen, want wij zijn gewoon recht aan een tafel te zitten en dan moet je dus al bijna op het puntje van die zetels gaan zitten.  Maar het aan tafel zijn is voor hun ook heel belangrijk, dus eten ze goed rechtop zittend en dan schuiven ze verder op de zetel om relaxed te kunnen keuvelen. 

Maar we hadden het over het hotel, echt heel mooi, met een zwembad in de tuin, heel grote zitruimtes, mooie ruime kamers en badkamer, super vriendelijk personeel, echt een aanrader dus.

Hotel Lotte !

Na het ontbijt zou Beck ons komen afhalen en zouden we naar de belangrijkste man die over toerisme in Oezbekistan gaan.  Beck was er op Uzbekistan time 😉, hij zei dat we nog even moesten wachten want dat het te vroeg was voor de afspraak, snapten we niet want hij had die tijd gisteren opgegeven.  Tot het bijna 10u werd en wij moesten rond 11.30 op de luchthaven zijn, ik ben dan maar onze paspoorten gaan opvragen en het bewijs dat we bij hun gelogeerd hadden.  Dit is dus blijkbaar iets dat ze aan de grens kunnen vragen, volgens Beck gaat dit nu allemaal digitaal, maar die van het hotel vonden het gewoon om dit document af te leveren.

Uiteindelijk zijn we dan toch vertrokken naar Mr Behruz van The State Commitée for Tourism Development of Uzbekistan, hij is de Strategy Director, een mondje vol dus en blijkbaar een Very Important Poeple, want sinds onze aankomst zouden we hem ontmoeten, vandaag was dus The Day.

John doet zijn praatje over onze indrukken en gevoelens over Uzbekistan, alleen maar positieve dingen dus.  John vertelt ook dat er nog heel wat werk is aan de winkel om hun land bekender te maken, het is een diamant, maar ze houden het precies geheim.  John legt een paar Marketing strategieën uit en Mr Behruz bevestigt deze, want zijn achtergrond is dus ook Marketing.  Na een tijdje gesproken te hebben en ik mijn taak als assistente/secretaresse volbracht te hebben (Beck noemt me wel de General 😉). Komt deze eerst afstandelijke man helemaal los in het gesprek, hij vraagt ons of wij niet met een delegatie van journalisten/Tv makers naar Uzbekistan kunnen komen.  Een 10/15 mensen, alles wordt door hem betaald, wij moeten erbij zijn.  Ze mogen zelf een plan maken (samen met ons) wat ze willen zien in het land en dat wordt dan voor hun geregeld, de ene kan het algemeen toerisme, een andere fashion, eten, cultuur, het leven, noem maar op het kan en mag allemaal, wij zeggen wat ze/we willen en hij regelt en betaalt alles, regelt alle papieren, toelatingen, zorgt dat ze overal binnen kunnen, krijgen begeleiding, tolken/gidsen mee, de reis, het eten, ’s avonds lekker genieten, hij heeft budget hij betaalt.  Wat een voorstel en wat tof dat wij gevraagd zijn om dit te organiseren.  Dus hoogstwaarschijnlijk gaan we dit jaar nog eens richting Uzbekistan, natuurlijk kiezen wij dan voor een programma van dingen die we nog niet gezien hebben 😊

Ook wil hij naar de vakantiebeurzen in België en Nederland komen en vraagt ook of wij hierin mee willen gaan. Yep, willen we wel.

Na dit heel fijn gesprek moeten we richting luchthaven.  Daar staat weer iemand anders op ons te wachten, we nemen afscheid van de chauffeur Bagader (zo noemen wij hem en daar luistert hij ook netjes naar, maar zijn echte naam is Bohodir, maar klinkt dus als Bagader 😊

Beck gaat natuurlijk nog mee, want onze koffers moeten gedragen/gerold worden 😉.  Oeps de vlieger heeft een half uur vertraging.  Wij gaan aansluiten, nou ja, die man van de luchthaven gaat in de rij staan (vooraan) neemt onze koffers mee om in te checken, maar zodra die balie bediende mijn paspoort krijgt, staat hij op en gaat telefoneren, ehhh problems ?  Neen hoor, wij moeten ergens anders zijn, wij lopen achter onze twee mannekes aan en zij brengen ons naar de VIP lounge, controle van de koffers ehhh welke controle, ze gaan gewoon wel door zo’n scan apparaat, maar worden niet gewogen er komt een grote rode sticker op Priority 😊 en wij zijn plots door de douane, ingecheckt en al.  We nemen afscheid van Beck en ja hoor, ik krijg 2 kussen van hem wauw 😊

We zijn nu dus in de VIP lounge, maar moeten nog een paar uur wachten door die vertraging.  We gaan naar het restaurant en hier is het een heel chique ruimte, lederen zetels waar je in weg zakt, een bar met alle mogelijke en onmogelijke drankjes, lekkere Americano koffie, broodjes, snacks en alles weer gratis.

Uiteindelijk is het zover, we boarden, als eerste natuurlijk 😊, zalig die luxe, maar ondertussen is het al bijna 15 u, maar goed, we hebben speling genomen om de TGV in Parijs te halen, dus dat zullen we nog wel redden. John is ondertussen al begonnen met plannen uit te werken om persreis uit te werken. De vlucht verloopt goed, zonder problemen, maar we zijn dus iets meer dan een half uur later.

Het is in Parijs een heel eind stappen van gate 2 naar het station om de TGV te halen, we vragen het snel even in het station want uiteindelijk hadden we nog maar een half uur tussen de landing en het vertrek van de TGV.  We worden naar perron 5 gestuurd, de trein staat nog niet aangekondigd, wanneer hij wel op het bord komt ziet John erboven staan 2 heures de retard ! Oeps, maar dit is dus de trein van 19.07 die 2 uur vertraging heeft, wanneer ik ga vragen of wij met die trein mee mogen want die komt dus aan op de vertrektijd van onze trein… och op zijn Frans krijg ik een antwoord waar je niks mee bent.  Ik ga het dan aan iemand anders vragen en blijkbaar kan het niet je hebt gereserveerde plaatsen en tja… Er zou een ongeluk gebeurd zijn met een persoon…Vandaar de vertragingen.

Ook onze trein heeft een half uur vertraging. Eenmaal op de trein onze tijden even nakijken en we vrezen dus dat er ergens iets niet zal lukken… En ja hoor, in Brussel Zuid zijn we onze trein naar Leuven kwijt, dan moeten we de laatste trein nemen, maar die geeft dan weer geen verbinding meer met treinen naar Hasselt, de eerstvolgende trein is om 6 uur ’s morgens, tja het is half één als we in Leuven toekomen en dan nog wachten, neen dat zien we niet zitten, nu hebben we de keuze of we nemen een taxi naar huis of we nemen voor hetzelfde geld een hotel in Leuven en gaan de volgende ochtend naar Hasselt en daar overstappen naar Zonhoven (of de buurman ons laten oppikken).  En dat is dan weer een gesleur met onze zware koffers dat zagen we niet zitten en dus hebben we de dag (nacht) van een taxichauffeur aan het station van Leuven goedgemaakt en hebben we ons voor onze deur laten afzetten.

De reis zit erop, nabeschouwingen doe ik nog de komende dagen.  Voor 98% positief (een mens moet toch iets hebben om zich een beetje aan te kunnen ergeren).

Maar houdt het blog maar in het oog de komende dagen er komt meer 😊

18-05-2019 om 08:56 geschreven door marleen3520  

Ons ontbijt in Samarkand was heel anders danin Tashkent, niet zo lekker, maar goed.. de dag begon ook als in mineur want we kregen geen warm water in onze kamer.  Beck heeft dit wel direct laten in orde brengen.

De gids/chauffeur heeft ons opgehaald.. wat is dat een vreemde chauffeur hij zegt dat hij een diploma heeft van de beste chauffeur van Samarkand, wij vragen ons af hoe dat mogelijk is want wij twijfelen eraan of hij wel de verkeersregels kent.

Khodja akhror nog een tempel bestaande uit verschillende complexen met veel granieten blokken, en heel veel onhandige trappen, als je de hoofdtrappen oploopt en het aantal trappen telt en bij het naar beneden gaan je hetzelde aantal telt dan ben je onschuldig (beweerde een gids J)  Hier was enorm veel volk en dan ook moeilijk om mooie plaatjes te schieten.

We zijn naar het graf van de eerste president geweest en naar een heel mooi kerkhof het was een enorm kerkhof met heel mooie grafstenen, allemaal goed onderhouden, sommige stenen waren kunstwerken met levensgrote beelden.

Bij het buitenkomen werd er een tv opname gemaakt waarop John zijn mening gaf over Samarkand, alleen maar lovende dingen en er was niks van gelogen.

Na weer eens lekker, maar veel te overvloedig gegeten te hebben, had John nog een bezoek aan een fashion winkel op het oog, ja niet lachen John en fashion ;-) natuurlijk wist hij ook wel dat er een leuk iemand in die winkel zou staan.  Het was een klein winkeltje, want helaas in de winkelgalerij waar ze zaten was een enorme brand geweest en die gaanderijen waren ze nu weer terug aan het opbouwen.  In dit winkeltje werken ze met een mode ontwerpster die uitsluitend met natuurlijke stoffen zoals zijde en katoen werkt, het is echte fashion, heel exclusieve ontwerpen dus, iets wat je op de grote cartwalks van beroemde merken ziet, apart, kleurrijk en ja hoor in alle maten, wat dan wel niet zo is bij die grote bekendheden, in hun atelier werken een 120 tal mensen, dus een vrij groot bedrijf.  Nu wat hun winkeltje in de binnentuin van een heel oud gebouw waar een goeddraaiend restaurant  zat, wat voor haar dus weer kopers meebracht, niet slecht bekeken.

En dan, zucht zucht, naar het hotel in Samarkand, ons opfrissen, naar de trein en voor een laatste nachtje naar Tashkent.  We zaten weer in business en hadden een plek aan een vaste tafel waar 4 mensen konden zitten, wij 2 dus en dan kregen we het gezelschap van een delegatie van de Chinese TV, ze werden begeleid door politie en veiligheidsmensen, maar eenmaal gezeten zag je die beveiliging niet meer.

We zijn voor een laatste keer gaan eten in een restaurant waar we vaak geweest zijn, het was er heel lekker altijd.

Dan naar hotel Lotte een heel chique hotel, ruime kamers en badkamer, goede airco, heel netjes, lekker warm water J, niks te klagen dus en dan gaan we onze laatste nacht in Oezbekistan in…

 Later gaan we hier nog mee foto's plaatsen en nog andere dingen schrijven over deze uitzonderlijke reis, dus wij zijn er nog niet klaar mee hopelijk jullie ook nog niet met het lezen en mee volgen

PS ze kunnen er wel mee lachen... met de mannen toiletten hier...

17-05-2019 om 04:43 geschreven door marleen3520  

Het is nu al dag 9, maar zoals eerder gemeld waren we gisteren en vandaag in Samarkand en ik had geen computertje mee en lange teksten met de telefoon dat zag ik niet zo zitten, vandaar dus nu het verslag.

We moesten vroeg uit de veren, want de trein vertrok om 8u30 en je moet toch wat op voorhand zijn, omdat de bagege ook gechecked moet worden.  Maar ja.. Tashkentse tijd is iets later dan onze tijd, wij vroeg naar het ontbijt en dan koffers dichtgemaakt want die bleven dus achter in het Radisson Blue hotel en we namen een klein koffertje en onze fotoapparatuur mee.  Omdat het ondertussen al bijna 8 uur was (voorzien om 7.30) hebben we zelf al maar gevraagd om uit te checken en net op dat moment komt onze Beck binnengestormd, het hotel vroeg ons de barkosten te betalen maar daar heeft Beck een stokje voorgestoken, nee wij mochten niks betalen (hoe fijn is dat J )

Dan hop in razende vaart naar het station, we mochten dus in business reizen, heel ruime stoelen die je naar achter kon schuiven, een tafeltje zoals op een vliegtuig en heel veel ruimte voor de benen.

Ze kwamen ook rond met een doos met een choco croissant in (heel lopende choco in het midden dus was nogal zompig) en dan een bekertje en oploskoffie en een theezakje en 2 chocolade koekjes, het was fijn om dit nog extra te krijgen, gaat de tijd ook sneller want uiteindelijk is het toch een goede 2,30 treinen.

In Samarkand stond er een gids van de stad ons op te wachten, een vreemde vogel, sprak amper Engels en deed heel afstandelijk, met Beck zijn we anders gewoon dus een geluk dat hij ons vergezelde zodat we genoeg informatie van hem kregen.

Eerst naar het hotel, het zag er indrukwekkend uit, groot en ruim heel bijzonder.  De kamers waren gewoontjes (ik denk dat wij ook een beetje verwend raken) maar er waren toch een aantal minpuntjes.

Na een half uurtje zijn we al weer erop uit getrokken, naar de Amir Temur, ook genoemd Timoer de Grote of Timoer de Manke, hij was een strijder en nog een goede ook want hij heeft nooit een veldslag verloren.  Hij heeft heel veel betekent voor het Oezbeekse volk. Hier werden we aangesproken door de Toeristische politie, een heel charmante dame die vloeiend Engels sprak.  John was natuurlijk ook door haar gecharmeerd J en heeft haar ondertussen al als vriendje op facebook… Zij heeft me een rondleiding gegeven bj het graf van Amir Temur en daar heb ik dus gans zijn geschiedenis geleerd.  Ze heeft een app gedownload op mijn telefoon en als je in een kamer kwam scande je met die app de foto en dan kreeg je op je telefoon een 3D rondleiding.  Ik heb dan ook de postkaarten gekocht zodat ik het thuis nog een rustig kan  bekijken, de uitleg wordt in verschillende talen (oa Frans, Engles, Chinees J enz, Nederlands helaas nog niet)

Het Registan is het grote plein in het historische hart van Samarkand in Oezbekistan. Het plein wordt omringd door drie madrassa's. Het Registan werd in de 15e eeuw ontworpen door Ulug Bey en verfraaid door zijn opvolgers. De naam Registan betekent Plaats van zand, omdat dit ooit een zanderig marktplein was. Een madrassa is een school, in vele moskees wordt in de madrassa uitsluitend de Koran geleerd, maar in deze bouwwerken werden heel slimme kinderen opgeleid tot astronomen, wiskundigen, enz…

Ik heb hier een gids meegekregen, dat mens deed haar werk zo enthousiast en wist zoveel te vertellen en wist van geen ophouden J en John die muisde er altijd tussenuit want hij moest foto’s maken, ja ja  Maar ik vond het wel interessant (het meeste dan toch) zoals Suzani dat  zijn traditioneel borduursels gemaakt voor gebruik als wandkleden, spreien, meubeldoppen, kussens of tafelbekleding. Het is handgeborduurd textiel dat traditioneel door familieleden wordt gemaakt voor een bruidsschat van een Centraal-Aziatische vrouw. Het maken van deze prachtige textiel begint wanneer een baby meisje wordt geboren, en borduren op deze items gaat verder met de hulp van familie en vrienden totdat het meisje de huwelijksleeftijd bereikt.  Wat er geborduurd wordt heeft ook nog een bijzondere betekenis, maar dat ga ik jullie hier besparen.  Voor meer info : mail J

Ook van deze dame heb ik uitzonderlijke informatie gekregen over de moderne vrouw (later meer hierover)

Nadat ze met mij het volledige complex doorlopen had en ik kan u verzekeren da’s groot, da’s heel groot zijn we met een soort golfkarretje naar de Bibi-Khanummoskee gereden.  Zijn naam komt van de vrouw van de 14e-eeuwse heerser, Timoer Lenk. De buitenmuren zijn 167 meter lang en 109 meter breed. De koepel van het hoofdgebouw bereikt een hoogte van 40 meter en de toegangsweg is 35 meter hoog. Er staat een grote marmeren koran in het midden van de binnenplaats.

John heeft een aantal dames voor zijn camera gelokt… en heeft er Urbex foto’s kunnen maken (niet van de dames! Maar van de vervallen moskee.

Ik had het een beetje gehad en bleef dan ook rustig buiten op een muurtje zitten, maar ik heb daar niet lang alleen gezeten, ik kreeg het gezelschap van de directeur en een medewerker van het toeristen kantoor van de stad.  Ik mocht haar alles vragen, wel daar heb ik dan ook dubbel en dik gebruik van gemaakt (zie later over de godsdienst en vrouwen). Ze was nog maar pas vertrokken of ik werd aangesproken door 2 jonge dames, 24 jaar, eentje was getrouwd en had een kindje, ze waren heel modern gekleedm blote schouders, lang loshangend haar, mooie make up en ze studeerden vreemde talen, ik kon dan ook heel makkelijk een leuk gesprek hebben met hun.

Na buiten op een terrasje van de russische keuken geproefd te hebben zijn we nog terug gereden voor wat avond fotografie en dan… moe maar voldaan naar bed.

16-05-2019 om 00:00 geschreven door marleen3520  

Gisteren avond zijn we na het eten nog wat foto’s gaan maken van mooi verlichte gebouwen.

We zijn eerst naar het grootste hotel van Uzbekistan gegaan, het Oezbekistan hotel, het is een enorm betonnen gebouw, volgens men ons verteld heeft (ik ben het niet gaan natellen 1000 kamers).  Overdag ziet het er enorm uit, maar s avonds en s nachts is het net een enorm groot tv scherm, nog nooit gezien. Iets verderop waren er nog mooi verlichte gebouwen en torens en dan het Amir Temur een heel bekende strijder.  Pas na de onafhankelijkheid van Oezbekistan kwam er meer aandacht voor de verrichtingen van Timur. Men beschouwt hem daar als een held, omdat onder Timurs bewind het gebied van de Oezbeken bloeide als nooit tevoren. In de rest van de islamitische wereld daarentegen wordt Timur vooral als barbaar gezien.

“Zijn” museum heeft een heel mooi verlichte groene koepel.

Velen zullen misschien denken is daar nu niks anders te zien dan koepels, metro’s, moskees, enz.. Toch wel Tashkent is een heel moderne stad, in mijn ogen te vergelijken met Rotterdam ook met hele mooie grote gebouwen, heel mooie architectuur.  Waar je wel voor moet oppassen want dat had ik dus niet gedaan, ik heb het gebouw van Interpol gefotografeerd en blijkbaar mag dat dus niet J

Vandaag dan naar een heel groot kerkhof met een Russisch Orhodoxe kerk gegaan de St Alexander Nevsky Cathedral, wat hebben we hier onze ogen uitgekeken, ik heb een zwak voor bijzondere kerkhoven (Parijs vind ik daarvoor ook een bijzondere stad)  Wat me hier vooral opviel is dat het helemaal niet geordend was, er waren grote plekken en kleine hoekjes, kris kras door mekaar, er was een veldje waar allemaal vreemdsoortige kruizen en buizen/takken bij elkaar gebonden waren en er waren grote stukken, velen afgemaakt met een hekwerk waar dus het graf was met soms heel bijzondere grafstenen en bijna overal een laag tafeltje en bankjes of stoeltjes.  Precies dat je dus op de koffie/thee zou komen met de overleden persoon, vreemd genoeg gaf dit een gevoel van rust, zo van kom hier even rustig bij me zitten, mijmer wat over onze tijd hier samen, haal herinneringen op, denk aan onze goede momenten… John liep de priester tegen het lijf en met handen en voeten heeft hij uitgelegd dat hij in de kerk graag foto’s zou maken en de vriendelijke man (dan heb ik het over de priester ;-) ) knikte en zei dat het goed was.

Daarna hebben we rondgereden om wat Russische mozaiek te zoeken, vroeger stond op elke zijgevel van de appartementsgebouwen mooie mozaiek helaas vond de burgemeester op zeker ogenblik dat die allemaal moesten overschilderd worden, omdat ze teveel deden denken aan hun Russische bezetters… Jammer maar ergens kan ik er ook wel begrip voor opbrengen.

Natuurlijk moesten we ook naar het immens grote standbeeld gaan van Joeri Gagarin hij was een Russisch/Sovjetpiloot en kosmonaut die op 12 april 1961 als de eerste mens in de ruimte was aan boord van Vostok1.

Rond dit mooie pleintje met zijn immens grote standbeeld was een soort rommelmarktje en enkele heel plaatselijke winkeltjes, dit standbeeld staat ook midden in de Russische wijken.  John werd er aangesproken door 3 Russisch pratende mannen, toen ze hoorden dat wij uit Belgie kwamen is er eentje diep in zijn zakken beginnen zoeken en heeft een medaille aan John gegeven, hij was ook kapitein geweest en op die medaille staat USSR Paris, die meneer was zo trots om dat aan John te geven, ontroerend.

Verderop zijn we gestopt aan een mozaiek en hebben we kunnen zien hoe de Russen in die typische cementblokken wonen. 

John wou nog wat foto’s maken van een groot circus gebouw waar op dit ogenblik het circus van Moskou voorstellingen geeft.

En dan heeft john zijn groot hart laten zien (kuch kuch kuch) zijn we naar een supermodern shopping center geweest, beneden een immens grote supermarkt en dan 5 verdiepen met allemaal luxe winkels, Bagader en Beck vonden het nodig me te vergezellen tja… was rap gedaan met rondlopen, zie je mij lopen met 2 body guards ;-)  Ik zou er toch niks gekocht hebben want bijna alle winkels van bij ons hebben ze hier ook. Zelfs games of thrones  Ik wou er een hoesje voor mijn telefoon kopen, maar Beck zei dat hij eentje zou meebrengen, heeft hij nadien ook gedaan en ik mocht het hem niet terug betalen…

Nadat we even wat naar het hotel geweest zijn, had Beck een afspraak kunnen  regelen met de Chief specialist of the tourism department van Usbekistan Railways.  Een mondje vol, hij heeft ons heel wat informatie gegeven over de hoge snelheidstrein en welke steden ze aandoen en wat hun plannen voor de toekomst zijn.  Heel interessant verhaal gehoord enne.. we gaan morgen met de trein naar Samarkand… in business J

Na een lekker en gezellig etentje zijn we nu in het hotel, ik moet de koffers pakken want het is onze laatste nacht in het Radisson blu hotel, morgen een nachtje in Samarkand en dan een nachtje in een ander hotel, want hier is een conferentie en het hotel is volgeboekt.

Lieve lezertjes, morgen ga ik niet kunnen schrijven want ik doe het computertje niet mee, dus zal ik overmorgen her verslag van 2 dagen maken.   Tot overmorgen

14-05-2019 om 19:35 geschreven door marleen3520  

En daar gaan we dan al weer dag 6 wat eigenlijk dag 7 is want onze eerste dag was de reisdag, nog 3 dagen en een stukje Tashkent/Samarkant en we gaan weer richting Europa, ik zal mijn best doen om wat warmte en zon voor te sturen, daar hebben ze hier meer dan genoeg van… Want warm is het hier, ik heb er geen probleem mee, ik vind dit lekker maar als we rond 16 u in het hotel komen kun je John zijn overhemd uitwringen, een geluk dat ik dus heel veel overhemden meegenomen heb.

Vandaag stonden er een aantal interviews op het programma,maar op maandag is bijna iedereen die een officiële baan heeft, op maandag aan het vergaderen om hun week in te plannen en vergaderen op vrijdag om hun week te bespreken. Oke ik zeg niks over ambtenaren want anders ga ik een aantal lezers op mijn dak krijgen J

Ons vertrekpunt was vandaag bij de Cathedral of the Assumption of the Virgin of anders gezegd : Кафедральный Собор Успения Божeй Матери, snappie?  Een ortodox Russisch katholieke kerk, van buiten een mooi gebouw, binnen ook, maar hier mocht dus niet gefotografeerd worden, maar een Oezbeek die Engels sprak kwam John in het oor fluisteren dat hij wel foto’s kon nemen met zijn mobieltje.

Maar jammer dat het binnen dus niet mocht zag er echt wel mooi uit, hier geen mozaieken zoals in de moskees, meer enorm veel goud en veel heiligenbeelden.

Volgende stop een nonnen klooster Holy Trinity, hier wonen nog een aantal Russisch ortodox katholieke nonnen, we hebben ze dan ook hier en daar aan het werk gezien op de foto vonden ze niet zo leuk en gezien hun lange zwarte gewaden en kapje op hun hoofd heeft John ook niet aangedrongen zoals hij dat met een iets anders uitziende dame (liefst jonge) zou doen J  Mooie gebouwen en een heel mooie tuin met een rijke variatie van rozen, wat rook het daar heerlijk.

Van de heilige drievuldigheid was de stap niet zo groot naar de Secret Heart kerk te gaan, de enige katholieke kerk in Tashkent en zoals veel kerken bij ons was ook deze gesloten voor publiek, de kerk was zelf helemaal ommuurd en straalde niet zoveel rijkdom uit.  Er zijn ook niet vele katolieken in Oezbekistan dus van het stoelen geld kunnen ze niet veel verwezelijken.

Ons eerste museum, museum of Art, de bedoeling was het fotomuseum te gaan bezoeken, dit zou verhuist zijn volgens onze gids en hij bracht ons dan ook naar een nieuwe locatie.  Hij had het niet makkelijk om toelating te krijgen zodat we foto’s kunnen maken, maar uiteindelijk mochten we binnen.  Terwijl hij een sigaretje ging roken gingen John en ik naar boven, de eerste zalen waren zalen met stukken steen uit een paar eeuwen geleden, heel oude mozaiken enz en uiteindelijk na een ruimte met heel mooi geborduurde gewaden kwamen we in een zaal met foto’s hier wou een bewakertje op zijn strepen staan en het enige wat hij in het engels kon zeggen was : no foto, probeer hem dan maar eens uit te leggen dat wij wel toestemming hadden, we hebben de moeite niet genomen om Beck erbij te roepen want fotografisch gezien was het niet de moeite waard.

Na een overheerlijke lunch heeft John nog foto’s gemaakt van een standbeeld van Taras Shevchenko bekend als poet, dichter, schilder, schrijver en hij heeft de basis gelegd voor de Oekrainse taal, hij heeft een heel zwaar leven achter de rug, werd verschillende keren gevangen genomen, heeft veel ontberingen gekend en is op 47 jairige leeftijd al overleden.  Zijn standbeelden staan een beetje overal, op vele plaatsen, hier in Tashkent dus ook is zijn beeld te komen staan op de plaats waar vroeger een standbeeld van Lenin stond, ook de straat is nu naar hem vernoemd.

Daarna uiteindelijk een afspraak kunnen vastkrijgen met iemand die voor de Metro van Tashkent werkt, een heel charmante  jonge dame Daminova Yuliana, ze volgt een cursus Engels maar na een paar lessen kon ze nog niet voldoende om een gesprek aan te gaan in het Engels.  Dan maar in het Russisch, John stelde de vragen Beck vertaalde en zij antwoordde, vreemd genoeg begreep ik af en toe wat ze zei, kont het door met een Hollander getrouwd te zijn misschien? ;-)

Voor John was het belangrijkste (ok hij heeft natuurlijk wel antwoorden genoteerd voor zijn artikel) dat ze graag poseerde, ging heel uitgebreid verschillende poses aannemen, keek af en toe heel verleidelijk… dus John super gelukkig J Beck viel het ook op dat John heel anders keek….

En uiteindelijk voor ons rust momentje naar het hotel zijn we naar een shopping center geweest, neen niks voor mij maar John heeft zijn heuptasje gesloopt dus moest hij een nieuw hebben.  Ik ben aan het denken wat ik de komende dagen kan slopen om voor mij eens te gaan shoppen JJJ

13-05-2019 om 15:23 geschreven door marleen3520