Ik zou zeggen eerst en vooral dat het land
niet is wat wij ons ervan voorstellen, toen wij vertelden dat we naar
Oezbekistan zouden gaan werd ons meerdere malen gevraagd of we niet gek waren,
om naar zon land te gaan, een heel streng en strikt moslim land, een land waar
het zo gevaarlijk is.
Neen wij zijn niet gek (vinden wij dan toch),
het is een heel apart land, dat klopt, maar dat komt dan vooral door het
gewoon zijn, de mensen zijn allemaal super vriendelijk, zonder neerbuigend te
doen. Ze geven je een gevoel dat je welkom bent, ze zijn vriendelijk, ze
spreken je aan op straat in een engels zo goed als ze kunnen, vragen van waar
je komt en hoe het met je gaat, zonder bijbedoelingen, zonder je iets te willen
vragen of laten kopen of wat dan ook.Je
mag en kunt je hier veilig voelen, er is inderdaad vrij veel politie op straat
en op openbare plaatsen, in metros rond toeristen plekken, maar ze zijn er
gewoon ze maken deel uit van het straatbeeld, ze lopen niet met getrokken wapens,
ze mengen zich tussen de mensen, onopvallend.Daarom dat niemand ook iets verkeerds durft te doen,want ze worden
direct met de kraag gegrepen en dan de straffen die zijn enorm hoog en zwaar
dat houden de boeven ook al tegen om iets te mispeuteren.Misschien zouden we hier ook eens moeten
nadenken over ons strafsysteem, maar wij hadden vooraf gezegd dat we niet aan
politiek zouden doen, maar als je dan ziet dat een strenger en strikter
strafsysteem en meer politie mensen enorm bijdragen aan de veiligheid dan moet
je er wel over nadenken.
De president moet ook een bijzonder man zijn,
wat is iedereen blij met hem, dankzij hem is er blijkbaar zoveel verandert in
dit mooie land.Hij heeft de mensen veel
meer vrijheiden gegeven, heeft ervoor gezorgd dat het leven beter is in zijn
land en werkt daar nog dagelijks aan.
De verkopers zijn niet opdringerig, ze trekken
je nergens binnen of proberen je niet te volgen om hun koopwaar aan te
bieden,ze laten je met rust, ook in winkels springen zeniet direct op je, ze laten je rondkijken en
als je hun nodig hebt, dan zijn ze er.
Ondanks dat het ramadam was, kon je overal nog
voldoende eten krijgen, sommige restaurants hadden een beperktere kaart, omdat
er minder mensen kwamen eten, dus niks verkeerds mee, er was nog voldoende keus
en dat was dan voor s middags want s avonds na zonsondergang kon je dan weer
uitgebreider kiezen.
Het is een land waar je goed kunt eten, heel
anders wel dan bij ons.Zij eten 2 of
beter gezegd 3x per dag warm, want bij het ontbijt heb je ook al soepen en
warme vlees en groenten gerechten.In
hotels voor Westerse toeristen (zoals Radisson bleu) had je dan wel een heel
buffet met allerlei soorten broodjes en koeken, gewoon brood dan toch weer niet.Er zijn vrij veel stoofschotels, ze eten ook
heel uitgebreid, soep en een slaatje, dan een vlees en groenten gerecht en daar
nog hun lekkere ronde brood bij.Ik denk
alleen dat echt vegetariers het niet makkelijk zouden hebben.
We zijn op een dag in een Hallal restaurant,
hij gaf hier een heel persoonlijke uitleg aan, volgens hem is alles wat er in
dat restaurant gebruikt wordt direct van het land, dus geen tussenpersonen,
geen groothandel, bazaar of supermarkt, direct van de boer naar het restaurant,
wij zijn niet ingegaan op de details over de manier van slachten en zo 😊
Veel desserten hebben ze niet, cheese cake
stond er wel altijd op en voor de rest niet veel buiten ijs en fruitsalades, ik
had gedacht dat ze de Turkse toer op zouden gaan en veel zoete dingen, maar niet
in Oezbekistan dus.
Als je met mensen praat over hun geloof dan
zijn ze hier heel open over.Onze
Chauffeur in Tashkent die deed dus mee aan de ramadam. Tussen zonsopgang en
zonsondergang eet en drinkt hij niet, hij maakt er geen probleem over dat
anderen het wel doen.En als hij dan s
avonds na zonsondergang samen met ons aan tafel zit dan, doet hij heel rustig
zijn gebed voor het eten dan eet hij rustig en eet hij nooit overdadig en
nadien doet hij een dankgebedje heel onopvallend.Als je ook het minste maar hebt. Je bent bv
heel mager. Of je bent ziek. Of je vindt dat je het niet aan kunt door je werk
dan hoef je niet mee te doen aan de ramadam. Ik heb met een vrouw gesproken die
zei dat ze te mager was en dat dit vasten voor haar niet gezond zou zijn. Zij
at en dronk ook overdag maar met mate. Geen uitgebreidde maaltijden alleen als
ze echt honger had of ze voelde dat haar lichaam het nodig had.
De vrouwen in dit land. Ze zijn gewoon gekleed
zoals in West Europa. Modieuze kleedjes aan, netjes opgemaakt. Ze mogen gewoon
gaan werken. Het enige wat me echt opviel en wat voor mij dus wennen was is dat
een man een vrouw geen hand geeft, dat doen ze gewoon niet, ze negeren de vrouw
niet, zeggen vriendelijk goededag en praten met de vrouwen, stellen vragen,
vragen de mening en houden er ook rekening mee, alleen een hand schudden dus
niet.Maar dat went op het laatst als er
dan toch eens een man me wel een hand wou geven dan keek ik hem vreemd aan .
In een familie, en dat heb ik in China ook zo
gehoord, blijft (hier) het jongste kind van het gezin bij de ouders wonen.Ze hebben hun eigen slaapkamer en vaak ook
een eigen gastenkamer, maar voor de rest leven en wonen ze in hetzelfde huis.
Hun loon gaat in de pot van de ouders en van die gemeenschappelijke pot wordt
alles gekocht. Het voedsel, maar ook grotere aankopen eerst wordt er overlegd
en dan wordt het gekocht.
Ik heb met een dame gesproken, ze was 25 jaar,
ze woonde bij haar grootmoeder, omdat haar ouders gescheiden waren (dit is dus
wel heel vreemd voor dit land, er zijn heel weinig scheidingen), bij haar
grootmoeder woont ook haar oom, hij is het jongste kind, samen met zijn vrouw,
de grootmoeder die mag dus niets in het huishouden doen, uit respect voor haar
doet de vrouw van haar oom of zij zelf alles in het huishouden.Ze vertelde me dat de buren of bezoekers
schande zouden spreken als de grootmoeder het eten zou maken of zou
poetsen.Hier is er een enorm respect
voor oudere mensen, aan tafel zal zij altijd wachten tot de oudste persoon uit
het gezelschap begint te eten. Behalve met thee drinken. Zij zal eerst voor
zichzelf inschenken en proeven en dan pas aan de oudste de thee geven en dan
aan anderen. Dit komt nog uit de tijd dat er voorgeproefd moest worden.
De nikab is hier afgeschaft in de jaren 20,
toen zijn de vrouwen op straat gekomen om te manifesteren. Die gewaden werden
gemaakt van paardehaar, dat bracht veel ziekten met zich mee, door
onzuiverheden die erin zaten en het was ook moeilijk ademen.In de jaren 80 zijn ze begonnen met het
hoofddoekje weg te laten, dat dragen ze nog maar alleen als ze een moskee
binnen gaan.Ik heb aan verschillende
moslim vrouwen gevraagd waarom zij geen sluier of iets dergelijks dragen, ze
zeggen dat in moderne tijden dat niet meer gedaan wordt, alleen door
extremisten.Ze vonden het dan ook heel
vreemd dat er in West Europo zoveel vrouwen daar nog aan deden.
Op de foto's hierbij, waar de 2 dames apart opstaan is de linkse een hidjab en rechts een nikab of
boerka genaamd en dan heb je nog de boerka deze bedekt de ogen ook nog met een
gaasdoek of iets dergelijks. De tweede is een boerka
De vrouwen krijgen nu dezelfde kansen om te
studeren als de mannen, maar ik denk dat leidinggevende functies nog niet open
zijn voor hun (heb ik geen echte bevestiging van gekregen, ben ik ook vergeten
te vragen), alhoewel in de mode branche er verschillende modehuizen zijn waar
vrouwen dus wel aan de top staan.
De dame met wie ik dit uitgebreid gesprek
gehad heb vond zichzelf dus al heel oud om nog niet getrouwd te zijn, ze hebben
dan ook een matchmaker (huwelijksmakelaar), deze gaat eerst met de buren praten
om hun mening over het meisje te kennen.Zij heeft wel goede punten, want ze woont bij haar grootmoeder en doet
daar dus samen met haar tante het huishouden. Dan komt er een gesprek met haar
ouders/grootouders , daarna komen de ouders van de jongen en de ouders van het
meisje bij mekaar om te praten en te zien of er tussen hun een klik kan zijn en
dan pas worden de jongen en het meisje aan elkaar voorgesteld, ze is dan niet
verplicht om verder te gaan met die jongen ze kan altijd zeggen dat het niet
goed voelt tussen hun of ze kan nog een volgende ontmoeting aanvragen, omdat ze
geen tijd genoeg gehad hebben of zo. Als
je niet heel jong trouwt heb je best wel een goede reden hiervoor zei ze al
lachend, je studies die je eerst wil doen of een carriere waar je aan wilt
werken. Ik heb haar gezegd dat ze heel snel een man zal vinden want het was een
heel mooie moderne jonge vrouw. De
normale leeftijd om te trouwen is hier 18 of 19 jaar, eens getrouwd kunnen ze
nog wel verder studeren.
Als ik aan Beck vroeg of hij kookte begon hij
te schateren, neen hij deed dus niets in het huishouden, maar of dat met
godsdienst te maken heeft, ik ken hier ook nog mannen die niets in het huishouden doen,
die beweren het niet te kunnen 😉
Ik ga het nogmaals herhalen, het respect dat
je voelt van de mensen naar je toe is zo mooi, is iets wat wij hier niet (meer)
kennen, zelden wordt er voor mij opgestaan op een bus of tram en als er iemand
opstaat is het een oudere heer meestal, de jeugd die blijft zitten.
Natuurlijk zullen er nog andere verschillen
zijn en voor een deel zal hun geloof hier ook aan de basis van liggen, maar ze
dringen je niks op je verplichten je niet tot een gedrag dat het hunne
weerspiegelt, ze hebben respect voor andere waarden en normen en automatisch
als toerist let je er dan op dat je hun waarden en normen ook respecteert.Ik zou er niet aan denken om met mijn
schoenen aan en zonder sjaaltje op mijn hoofd een moskee binnen te gaan, als er
een gebed aan de gang is, dan blijf je als vrouw er ook buiten.Al ben ik heel femenistisch ingesteld, dit is
dus niet storend.
Zucht, kreun, blaas onze eerste Oezbekistan avontuur is
achter de rug, vandaag naar huis, het zal nog wel een paar dagen (misschien wel
weken of langer) duren voor we alles goed verwerkt hebben en voor we klaar zijn
met al het werk wat er nadien komt en wat we beloofd hebben aan verschillende
mensen/instanties.Verhalen schrijven
doorsturen naar de pers en proberen hierdoor en nog door veel meer de mensen
ervan te overtuigen om ook dit mooie land te bezoeken.
Maar goed, onze wekker liep op tijd af, want ik wou de
koffers nog helemaal herschikken, bijna allemaal vuile was, een hoop laders die
overal een plekje moesten vinden, ook folders, flyers, boekjes allemaal dingen
die mee naar huis moesten.
We hebben onze laatste nacht in een ander hotel
doorgebracht, een hotel van een Koreaanse groep, maar wat een luxe, hoe mooi
allemaal, hoeveel mensen dat hier werken en per afdeling een ander mooi pakje
aan hebben.Een fantastisch mooie
ontbijtruimte, heerlijk uitgebreide buffetten, een overdaad aan keuze.
In Oezbekistan zitten de mensen ook graag in een zetel om te
eten, volgens mij komt het door hun manier van eten en omdat ze heel vaak
stoofpotjes eten en ook vrij vaak soep is het wel handiger om je hoofd dichter
bij je bord te hebben, zodat je niet zover moet gaan met je lepel en je kleren proper
blijven.Voor ons is dat wennen, want
wij zijn gewoon recht aan een tafel te zitten en dan moet je dus al bijna op
het puntje van die zetels gaan zitten.Maar het aan tafel zijn is voor hun ook heel belangrijk, dus eten ze
goed rechtop zittend en dan schuiven ze verder op de zetel om relaxed te kunnen
keuvelen.
Maar we hadden het over het hotel, echt heel mooi, met een
zwembad in de tuin, heel grote zitruimtes, mooie ruime kamers en badkamer,
super vriendelijk personeel, echt een aanrader dus.
Hotel Lotte !
Na het ontbijt zou Beck ons komen afhalen en zouden we naar
de belangrijkste man die over toerisme in Oezbekistan gaan.Beck was er op Uzbekistan time 😉,
hij zei dat we nog even moesten wachten want dat het te vroeg was voor de
afspraak, snapten we niet want hij had die tijd gisteren opgegeven.Tot het bijna 10u werd en wij moesten rond
11.30 op de luchthaven zijn, ik ben dan maar onze paspoorten gaan opvragen en
het bewijs dat we bij hun gelogeerd hadden.Dit is dus blijkbaar iets dat ze aan de grens kunnen vragen, volgens
Beck gaat dit nu allemaal digitaal, maar die van het hotel vonden het gewoon om
dit document af te leveren.
Uiteindelijk zijn we dan toch vertrokken naar Mr Behruz van
The State Commitée for Tourism Development of Uzbekistan, hij is de Strategy
Director, een mondje vol dus en blijkbaar een Very Important Poeple, want sinds
onze aankomst zouden we hem ontmoeten, vandaag was dus The Day.
John doet zijn praatje over onze indrukken en gevoelens over
Uzbekistan, alleen maar positieve dingen dus.John vertelt ook dat er nog heel wat werk is aan de winkel om hun land
bekender te maken, het is een diamant, maar ze houden het precies geheim.John legt een paar Marketing strategieën uit
en Mr Behruz bevestigt deze, want zijn achtergrond is dus ook Marketing.Na een tijdje gesproken te hebben en ik mijn
taak als assistente/secretaresse volbracht te hebben (Beck noemt me wel de
General 😉). Komt deze eerst afstandelijke man helemaal
los in het gesprek, hij vraagt ons of wij niet met een delegatie van journalisten/Tv
makers naar Uzbekistan kunnen komen.Een
10/15 mensen, alles wordt door hem betaald, wij moeten erbij zijn.Ze mogen zelf een plan maken (samen met ons)
wat ze willen zien in het land en dat wordt dan voor hun geregeld, de ene kan
het algemeen toerisme, een andere fashion, eten, cultuur, het leven, noem maar
op het kan en mag allemaal, wij zeggen wat ze/we willen en hij regelt en betaalt
alles, regelt alle papieren, toelatingen, zorgt dat ze overal binnen kunnen,
krijgen begeleiding, tolken/gidsen mee, de reis, het eten, s avonds lekker genieten,
hij heeft budget hij betaalt.Wat een
voorstel en wat tof dat wij gevraagd zijn om dit te organiseren.Dus hoogstwaarschijnlijk gaan we dit jaar nog
eens richting Uzbekistan, natuurlijk kiezen wij dan voor een programma van
dingen die we nog niet gezien hebben 😊
Ook wil hij naar de vakantiebeurzen in België en Nederland
komen en vraagt ook of wij hierin mee willen gaan. Yep, willen we wel.
Na dit heel fijn gesprek moeten we richting luchthaven.Daar staat weer iemand anders op ons te
wachten, we nemen afscheid van de chauffeur Bagader (zo noemen wij hem en daar
luistert hij ook netjes naar, maar zijn echte naam is Bohodir, maar klinkt dus
als Bagader 😊
Beck gaat natuurlijk nog mee, want onze koffers moeten gedragen/gerold
worden 😉.Oeps
de vlieger heeft een half uur vertraging.Wij gaan aansluiten, nou ja, die man van de luchthaven gaat in de rij
staan (vooraan) neemt onze koffers mee om in te checken, maar zodra die balie
bediende mijn paspoort krijgt, staat hij op en gaat telefoneren, ehhh problems
?Neen hoor, wij moeten ergens anders
zijn, wij lopen achter onze twee mannekes aan en zij brengen ons naar de VIP
lounge, controle van de koffers ehhh welke controle, ze gaan gewoon wel door zon
scan apparaat, maar worden niet gewogen er komt een grote rode sticker op
Priority 😊 en wij zijn plots door de douane, ingecheckt
en al.We nemen afscheid van Beck en ja hoor,
ik krijg 2 kussen van hem wauw 😊
We zijn nu dus in de VIP lounge, maar moeten nog een paar
uur wachten door die vertraging.We gaan
naar het restaurant en hier is het een heel chique ruimte, lederen zetels waar
je in weg zakt, een bar met alle mogelijke en onmogelijke drankjes, lekkere
Americano koffie, broodjes, snacks en alles weer gratis.
Uiteindelijk is het zover, we boarden, als eerste natuurlijk
😊, zalig die luxe, maar ondertussen is het al
bijna 15 u, maar goed, we hebben speling genomen om de TGV in Parijs te halen,
dus dat zullen we nog wel redden. John is ondertussen al begonnen met plannen
uit te werken om persreis uit te werken. De vlucht verloopt goed, zonder
problemen, maar we zijn dus iets meer dan een half uur later.
Het is in Parijs een heel eind stappen van gate 2 naar het
station om de TGV te halen, we vragen het snel even in het station want
uiteindelijk hadden we nog maar een half uur tussen de landing en het vertrek
van de TGV.We worden naar perron 5
gestuurd, de trein staat nog niet aangekondigd, wanneer hij wel op het bord
komt ziet John erboven staan 2 heures de retard ! Oeps, maar dit is dus de
trein van 19.07 die 2 uur vertraging heeft, wanneer ik ga vragen of wij met die
trein mee mogen want die komt dus aan op de vertrektijd van onze trein och op
zijn Frans krijg ik een antwoord waar je niks mee bent.Ik ga het dan aan iemand anders vragen en blijkbaar
kan het niet je hebt gereserveerde plaatsen en tja Er zou een ongeluk gebeurd
zijn met een persoon Vandaar de vertragingen.
Ook onze trein heeft een half uur vertraging. Eenmaal op de
trein onze tijden even nakijken en we vrezen dus dat er ergens iets niet zal
lukken En ja hoor, in Brussel Zuid zijn we onze trein naar Leuven kwijt, dan
moeten we de laatste trein nemen, maar die geeft dan weer geen verbinding meer
met treinen naar Hasselt, de eerstvolgende trein is om 6 uur s morgens, tja
het is half één als we in Leuven toekomen en dan nog wachten, neen dat zien we
niet zitten, nu hebben we de keuze of we nemen een taxi naar huis of we nemen
voor hetzelfde geld een hotel in Leuven en gaan de volgende ochtend naar
Hasselt en daar overstappen naar Zonhoven (of de buurman ons laten
oppikken).En dat is dan weer een
gesleur met onze zware koffers dat zagen we niet zitten en dus hebben we de dag
(nacht) van een taxichauffeur aan het station van Leuven goedgemaakt en hebben
we ons voor onze deur laten afzetten.
De reis zit erop, nabeschouwingen doe ik nog de komende
dagen.Voor 98% positief (een mens moet toch
iets hebben om zich een beetje aan te kunnen ergeren).
Maar houdt het blog maar in het oog de komende dagen er komt
meer 😊
Ons ontbijt in Samarkand was heel anders danin Tashkent,
niet zo lekker, maar goed.. de dag begon ook als in mineur want we kregen geen
warm water in onze kamer.Beck heeft dit
wel direct laten in orde brengen.
De gids/chauffeur heeft ons opgehaald.. wat is dat een
vreemde chauffeur hij zegt dat hij een diploma heeft van de beste chauffeur van
Samarkand, wij vragen ons af hoe dat mogelijk is want wij twijfelen eraan of
hij wel de verkeersregels kent.
Khodja akhror nog een tempel bestaande uit verschillende
complexen met veel granieten blokken, en heel veel onhandige trappen, als je de
hoofdtrappen oploopt en het aantal trappen telt en bij het naar beneden gaan je
hetzelde aantal telt dan ben je onschuldig (beweerde een gids J)Hier was enorm veel volk en dan ook moeilijk
om mooie plaatjes te schieten.
We zijn naar het graf van de eerste president geweest en
naar een heel mooi kerkhof het was een enorm kerkhof met heel mooie grafstenen,
allemaal goed onderhouden, sommige stenen waren kunstwerken met levensgrote
beelden.
Bij het buitenkomen werd er een tv opname gemaakt waarop
John zijn mening gaf over Samarkand, alleen maar lovende dingen en er was niks
van gelogen.
Na weer eens lekker, maar veel te overvloedig gegeten te
hebben, had John nog een bezoek aan een fashion winkel op het oog, ja niet
lachen John en fashion ;-) natuurlijk wist hij ook wel dat er een leuk iemand
in die winkel zou staan.Het was een
klein winkeltje, want helaas in de winkelgalerij waar ze zaten was een enorme
brand geweest en die gaanderijen waren ze nu weer terug aan het opbouwen.In dit winkeltje werken ze met een mode
ontwerpster die uitsluitend met natuurlijke stoffen zoals zijde en katoen
werkt, het is echte fashion, heel exclusieve ontwerpen dus, iets wat je op de
grote cartwalks van beroemde merken ziet, apart, kleurrijk en ja hoor in alle
maten, wat dan wel niet zo is bij die grote bekendheden, in hun atelier werken
een 120 tal mensen, dus een vrij groot bedrijf.Nu wat hun winkeltje in de binnentuin van een heel oud gebouw waar een
goeddraaiend restaurant zat, wat voor
haar dus weer kopers meebracht, niet slecht bekeken.
En dan, zucht zucht, naar het hotel in Samarkand, ons
opfrissen, naar de trein en voor een laatste nachtje naar Tashkent.We zaten weer in business en hadden een plek
aan een vaste tafel waar 4 mensen konden zitten, wij 2 dus en dan kregen we het
gezelschap van een delegatie van de Chinese TV, ze werden begeleid door politie
en veiligheidsmensen, maar eenmaal gezeten zag je die beveiliging niet meer.
We zijn voor een laatste keer gaan eten in een restaurant
waar we vaak geweest zijn, het was er heel lekker altijd.
Dan naar hotel Lotte een heel chique hotel, ruime kamers en
badkamer, goede airco, heel netjes, lekker warm water J, niks te klagen dus en dan
gaan we onze laatste nacht in Oezbekistan in
Later gaan we hier nog mee foto's plaatsen en nog andere dingen schrijven over deze uitzonderlijke reis, dus wij zijn er nog niet klaar mee hopelijk jullie ook nog niet met het lezen en mee volgen
PS ze kunnen er wel mee lachen... met de mannen toiletten hier...
Het is nu al dag 9, maar zoals eerder gemeld waren we
gisteren en vandaag in Samarkand en ik had geen computertje mee en lange
teksten met de telefoon dat zag ik niet zo zitten, vandaar dus nu het verslag.
We moesten vroeg uit de veren, want de trein vertrok om 8u30
en je moet toch wat op voorhand zijn, omdat de bagege ook gechecked moet
worden.Maar ja.. Tashkentse tijd is
iets later dan onze tijd, wij vroeg naar het ontbijt en dan koffers
dichtgemaakt want die bleven dus achter in het Radisson Blue hotel en we namen
een klein koffertje en onze fotoapparatuur mee.Omdat het ondertussen al bijna 8 uur was (voorzien om 7.30) hebben we
zelf al maar gevraagd om uit te checken en net op dat moment komt onze Beck
binnengestormd, het hotel vroeg ons de barkosten te betalen maar daar heeft
Beck een stokje voorgestoken, nee wij mochten niks betalen (hoe fijn is dat J )
Dan hop in razende vaart naar het station, we mochten dus in
business reizen, heel ruime stoelen die je naar achter kon schuiven, een
tafeltje zoals op een vliegtuig en heel veel ruimte voor de benen.
Ze kwamen ook rond met een doos met een choco croissant in
(heel lopende choco in het midden dus was nogal zompig) en dan een bekertje en
oploskoffie en een theezakje en 2 chocolade koekjes, het was fijn om dit nog
extra te krijgen, gaat de tijd ook sneller want uiteindelijk is het toch een
goede 2,30 treinen.
In Samarkand stond er een gids van de stad ons op te
wachten, een vreemde vogel, sprak amper Engels en deed heel afstandelijk, met
Beck zijn we anders gewoon dus een geluk dat hij ons vergezelde zodat we genoeg
informatie van hem kregen.
Eerst naar het hotel, het zag er indrukwekkend uit, groot en
ruim heel bijzonder.De kamers waren
gewoontjes (ik denk dat wij ook een beetje verwend raken) maar er waren toch
een aantal minpuntjes.
Na een half uurtje zijn we al weer erop uit getrokken, naar
de Amir Temur, ook genoemd Timoer de Grote of Timoer de Manke, hij was een
strijder en nog een goede ook want hij heeft nooit een veldslag verloren.Hij heeft heel veel betekent voor het
Oezbeekse volk. Hier werden we aangesproken door de Toeristische politie, een
heel charmante dame die vloeiend Engels sprak.John was natuurlijk ook door haar gecharmeerd J en heeft haar ondertussen al
als vriendje op facebook Zij heeft me een rondleiding gegeven bj het graf van
Amir Temur en daar heb ik dus gans zijn geschiedenis geleerd.Ze heeft een app gedownload op mijn telefoon
en als je in een kamer kwam scande je met die app de foto en dan kreeg je op je
telefoon een 3D rondleiding.Ik heb dan
ook de postkaarten gekocht zodat ik het thuis nog een rustig kanbekijken, de uitleg wordt in verschillende
talen (oa Frans, Engles, Chinees J
enz, Nederlands helaas nog niet)
Het Registan is het grote plein in het historische hart van Samarkand in Oezbekistan. Het plein wordt
omringd door drie madrassa's. Het Registan werd in de 15e eeuw ontworpen
door Ulug Bey en verfraaid door zijn opvolgers. De naam Registan
betekent Plaats van zand, omdat dit ooit een zanderig marktplein was. Een madrassa
is een school, in vele moskees wordt in de madrassa uitsluitend de Koran
geleerd, maar in deze bouwwerken werden heel slimme kinderen opgeleid tot
astronomen, wiskundigen, enz
Ik heb hier een gids meegekregen, dat mens deed haar werk zo
enthousiast en wist zoveel te vertellen en wist van geen ophouden J en John die muisde er
altijd tussenuit want hij moest fotos maken, ja jaMaar ik vond het wel interessant (het meeste
dan toch) zoals Suzani dat zijn
traditioneel borduursels gemaakt voor gebruik als wandkleden, spreien,
meubeldoppen, kussens of tafelbekleding. Het is handgeborduurd textiel dat
traditioneel door familieleden wordt gemaakt voor een bruidsschat van een
Centraal-Aziatische vrouw. Het maken van deze prachtige textiel begint wanneer
een baby meisje wordt geboren, en borduren op deze items gaat verder met de
hulp van familie en vrienden totdat het meisje de huwelijksleeftijd bereikt.Wat er geborduurd wordt heeft ook nog een
bijzondere betekenis, maar dat ga ik jullie hier besparen.Voor meer info : mail J
Ook van deze dame heb ik uitzonderlijke informatie gekregen
over de moderne vrouw (later meer hierover)
Nadat ze met mij het volledige complex doorlopen had en ik
kan u verzekeren das groot, das heel groot zijn we met een soort golfkarretje
naar de Bibi-Khanummoskee gereden. Zijn naam komt van de vrouw van de 14e-eeuwse
heerser, Timoer Lenk. De buitenmuren zijn 167 meter lang en 109 meter breed. De
koepel van het hoofdgebouw bereikt een hoogte van 40 meter en de toegangsweg is
35 meter hoog. Er staat een grote marmeren koran in het midden van de
binnenplaats.
John heeft een aantal dames voor zijn camera gelokt en
heeft er Urbex fotos kunnen maken (niet van de dames! Maar van de vervallen
moskee.
Ik had het een beetje gehad en bleef dan ook rustig buiten
op een muurtje zitten, maar ik heb daar niet lang alleen gezeten, ik kreeg het
gezelschap van de directeur en een medewerker van het toeristen kantoor van de
stad.Ik mocht haar alles vragen, wel
daar heb ik dan ook dubbel en dik gebruik van gemaakt (zie later over de
godsdienst en vrouwen). Ze was nog maar pas vertrokken of ik werd aangesproken
door 2 jonge dames, 24 jaar, eentje was getrouwd en had een kindje, ze waren
heel modern gekleedm blote schouders, lang loshangend haar, mooie make up en ze
studeerden vreemde talen, ik kon dan ook heel makkelijk een leuk gesprek hebben
met hun.
Na buiten op een terrasje van de russische keuken geproefd
te hebben zijn we nog terug gereden voor wat avond fotografie en dan moe maar voldaan
naar bed.
Gisteren avond zijn we na het eten nog wat fotos gaan maken
van mooi verlichte gebouwen.
We zijn eerst naar het grootste hotel van Uzbekistan gegaan,
het Oezbekistan hotel, het is een enorm betonnen gebouw, volgens men ons
verteld heeft (ik ben het niet gaan natellen 1000 kamers).Overdag ziet het er enorm uit, maar s avonds
en s nachts is het net een enorm groot tv scherm, nog nooit gezien. Iets
verderop waren er nog mooi verlichte gebouwen en torens en dan het Amir Temur
een heel bekende strijder. Pas na de onafhankelijkheid van Oezbekistan
kwam er meer aandacht voor de verrichtingen van Timur. Men beschouwt hem daar
als een held, omdat onder Timurs bewind het gebied van de Oezbeken bloeide
als nooit tevoren. In de rest van de islamitische wereld
daarentegen wordt Timur vooral als barbaar gezien.
Zijn museum heeft een heel mooi verlichte groene koepel.
Velen zullen misschien denken is daar nu niks anders te zien
dan koepels, metros, moskees, enz.. Toch wel Tashkent is een heel moderne
stad, in mijn ogen te vergelijken met Rotterdam ook met hele mooie grote
gebouwen, heel mooie architectuur.Waar
je wel voor moet oppassen want dat had ik dus niet gedaan, ik heb het gebouw
van Interpol gefotografeerd en blijkbaar mag dat dus niet J
Vandaag dan naar een heel groot kerkhof met een Russisch
Orhodoxe kerk gegaan de St Alexander Nevsky Cathedral, wat hebben we hier onze
ogen uitgekeken, ik heb een zwak voor bijzondere kerkhoven (Parijs vind ik
daarvoor ook een bijzondere stad)Wat me
hier vooral opviel is dat het helemaal niet geordend was, er waren grote
plekken en kleine hoekjes, kris kras door mekaar, er was een veldje waar
allemaal vreemdsoortige kruizen en buizen/takken bij elkaar gebonden waren en
er waren grote stukken, velen afgemaakt met een hekwerk waar dus het graf was
met soms heel bijzondere grafstenen en bijna overal een laag tafeltje en
bankjes of stoeltjes.Precies dat je dus
op de koffie/thee zou komen met de overleden persoon, vreemd genoeg gaf dit een
gevoel van rust, zo van kom hier even rustig bij me zitten, mijmer wat over
onze tijd hier samen, haal herinneringen op, denk aan onze goede momenten John
liep de priester tegen het lijf en met handen en voeten heeft hij uitgelegd dat
hij in de kerk graag fotos zou maken en de vriendelijke man (dan heb ik het
over de priester ;-) ) knikte en zei dat het goed was.
Daarna hebben we rondgereden om wat Russische mozaiek te
zoeken, vroeger stond op elke zijgevel van de appartementsgebouwen mooie
mozaiek helaas vond de burgemeester op zeker ogenblik dat die allemaal moesten
overschilderd worden, omdat ze teveel deden denken aan hun Russische bezetters
Jammer maar ergens kan ik er ook wel begrip voor opbrengen.
Natuurlijk moesten we ook naar het immens grote standbeeld
gaan van Joeri Gagarin hij was een Russisch/Sovjetpiloot en kosmonaut die op 12 april
1961 als de eerste mens in de ruimte was aan boord
van Vostok1.
Rond
dit mooie pleintje met zijn immens grote standbeeld was een soort rommelmarktje
en enkele heel plaatselijke winkeltjes, dit standbeeld staat ook midden in de
Russische wijken.John werd er aangesproken
door 3 Russisch pratende mannen, toen ze hoorden dat wij uit Belgie kwamen is
er eentje diep in zijn zakken beginnen zoeken en heeft een medaille aan John
gegeven, hij was ook kapitein geweest en op die medaille staat USSR Paris, die
meneer was zo trots om dat aan John te geven, ontroerend.
Verderop
zijn we gestopt aan een mozaiek en hebben we kunnen zien hoe de Russen in die typische
cementblokken wonen.
John
wou nog wat fotos maken van een groot circus gebouw waar op dit ogenblik het
circus van Moskou voorstellingen geeft.
En
dan heeft john zijn groot hart laten zien (kuch kuch kuch) zijn we naar een
supermodern shopping center geweest, beneden een immens grote supermarkt en dan
5 verdiepen met allemaal luxe winkels, Bagader en Beck vonden het nodig me te
vergezellen tja was rap gedaan met rondlopen, zie je mij lopen met 2 body
guards ;-)Ik zou er toch niks gekocht
hebben want bijna alle winkels van bij ons hebben ze hier ook. Zelfs games of
thronesIk wou er een hoesje voor mijn
telefoon kopen, maar Beck zei dat hij eentje zou meebrengen, heeft hij nadien
ook gedaan en ik mocht het hem niet terug betalen
Nadat
we even wat naar het hotel geweest zijn, had Beck een afspraak kunnenregelen met de Chief specialist of the
tourism department van Usbekistan Railways.Een mondje vol, hij heeft ons heel wat informatie gegeven over de hoge
snelheidstrein en welke steden ze aandoen en wat hun plannen voor de toekomst
zijn.Heel interessant verhaal gehoord
enne.. we gaan morgen met de trein naar Samarkand in business J
Na
een lekker en gezellig etentje zijn we nu in het hotel, ik moet de koffers
pakken want het is onze laatste nacht in het Radisson blu hotel, morgen een
nachtje in Samarkand en dan een nachtje in een ander hotel, want hier is een
conferentie en het hotel is volgeboekt.
Lieve
lezertjes, morgen ga ik niet kunnen schrijven want ik doe het computertje niet
mee, dus zal ik overmorgen her verslag van 2 dagen maken.Tot overmorgen
En daar gaan we dan al weer dag 6 wat eigenlijk dag 7 is
want onze eerste dag was de reisdag, nog 3 dagen en een stukje
Tashkent/Samarkant en we gaan weer richting Europa, ik zal mijn best doen om
wat warmte en zon voor te sturen, daar hebben ze hier meer dan genoeg van Want
warm is het hier, ik heb er geen probleem mee, ik vind dit lekker maar als we
rond 16 u in het hotel komen kun je John zijn overhemd uitwringen, een geluk
dat ik dus heel veel overhemden meegenomen heb.
Vandaag stonden er een aantal interviews op het
programma,maar op maandag is bijna iedereen die een officiële baan heeft, op maandag aan het vergaderen om
hun week in te plannen en vergaderen op vrijdag om hun week te bespreken. Oke
ik zeg niks over ambtenaren want anders ga ik een aantal lezers op mijn dak
krijgen J
Ons vertrekpunt was vandaag bij de Cathedral
of the Assumption of the Virgin of anders gezegd : Кафедральный Собор Успения
Божeй Матери, snappie?Een ortodox Russisch
katholieke kerk, van buiten een mooi gebouw, binnen ook, maar hier mocht dus
niet gefotografeerd worden, maar een Oezbeek die Engels sprak kwam John in het
oor fluisteren dat hij wel fotos kon nemen met zijn mobieltje.
Maar jammer dat het binnen dus niet mocht
zag er echt wel mooi uit, hier geen mozaieken zoals in de moskees, meer enorm
veel goud en veel heiligenbeelden.
Volgende stop een nonnen klooster Holy
Trinity, hier wonen nog een aantal Russisch ortodox katholieke nonnen, we
hebben ze dan ook hier en daar aan het werk gezien op de foto vonden ze niet zo
leuk en gezien hun lange zwarte gewaden en kapje op hun hoofd heeft John ook
niet aangedrongen zoals hij dat met een iets anders uitziende dame (liefst
jonge) zou doen JMooie gebouwen en een heel mooie tuin met een rijke variatie van rozen,
wat rook het daar heerlijk.
Van de heilige drievuldigheid was de stap
niet zo groot naar de Secret Heart kerk te gaan, de enige katholieke kerk in
Tashkent en zoals veel kerken bij ons was ook deze gesloten voor publiek, de
kerk was zelf helemaal ommuurd en straalde niet zoveel rijkdom uit.Er zijn ook niet vele katolieken in
Oezbekistan dus van het stoelen geld kunnen ze niet veel verwezelijken.
Ons eerste museum, museum of Art, de
bedoeling was het fotomuseum te gaan bezoeken, dit zou verhuist zijn volgens
onze gids en hij bracht ons dan ook naar een nieuwe locatie.Hij had het niet makkelijk om toelating te
krijgen zodat we fotos kunnen maken, maar uiteindelijk mochten we binnen.Terwijl hij een sigaretje ging roken gingen
John en ik naar boven, de eerste zalen waren zalen met stukken steen uit een
paar eeuwen geleden, heel oude mozaiken enz en uiteindelijk na een ruimte met
heel mooi geborduurde gewaden kwamen we in een zaal met fotos hier wou een
bewakertje op zijn strepen staan en het enige wat hij in het engels kon zeggen
was : no foto, probeer hem dan maar eens uit te leggen dat wij wel toestemming
hadden, we hebben de moeite niet genomen om Beck erbij te roepen want
fotografisch gezien was het niet de moeite waard.
Na een overheerlijke lunch heeft John nog
fotos gemaakt van een standbeeld van Taras Shevchenko bekend als poet,
dichter, schilder, schrijver en hij heeft de basis gelegd voor de Oekrainse
taal, hij heeft een heel zwaar leven achter de rug, werd verschillende keren
gevangen genomen, heeft veel ontberingen gekend en is op 47 jairige leeftijd al
overleden.Zijn standbeelden staan een
beetje overal, op vele plaatsen, hier in Tashkent dus ook is zijn beeld te
komen staan op de plaats waar vroeger een standbeeld van Lenin stond, ook de
straat is nu naar hem vernoemd.
Daarna uiteindelijk een afspraak kunnen
vastkrijgen met iemand die voor de Metro van Tashkent werkt, een heel
charmantejonge dame Daminova Yuliana,
ze volgt een cursus Engels maar na een paar lessen kon ze nog niet voldoende om
een gesprek aan te gaan in het Engels.Dan maar in het Russisch, John stelde de vragen Beck vertaalde en zij
antwoordde, vreemd genoeg begreep ik af en toe wat ze zei, kont het door met
een Hollander getrouwd te zijn misschien? ;-)
Voor John was het belangrijkste (ok hij
heeft natuurlijk wel antwoorden genoteerd voor zijn artikel) dat ze graag
poseerde, ging heel uitgebreid verschillende poses aannemen, keek af en toe
heel verleidelijk dus John super gelukkig J Beck viel het ook op dat John heel anders
keek .
En uiteindelijk voor ons rust momentje
naar het hotel zijn we naar een shopping center geweest, neen niks voor mij
maar John heeft zijn heuptasje gesloopt dus moest hij een nieuw hebben.Ik ben aan het denken wat ik de komende dagen
kan slopen om voor mij eens te gaan shoppen JJJ