Zondag, 19 juli 2009.
Costa Luminosa, op zee.

10. Een drijvende stad met een Italiaans schepencollege.



0.00u. Voilà, zo ziet dus een middernachtzon er uit als ze even onder de wolken komt kijken.
Geef nu toe... niet veel aan te zien toch? Ik denk dat 't noorderlicht véél interessanter is.
En dat ge dan veel meer slaap krijgt.

Uitgeslapen wakker geworden! Geen wekker moeten zetten! Zalig gewoon! Tot 9 uur in bed gelegen en ontspannen wat fruit gaan eten. Wat een rust. Dat zijn we niet meer gewoon.

Om 10 uur begon er een dia- en filmvoorstelling over het inwendige van het schip dat de passagiers nooit te zien krijgen. De diareeks werd weer op de meest stuntelige manier aan mekaar gepraat door het enige Nederlandstalige bemanningslid hier aan boord. Hoewel het woord Nederlandstalig hier eigenlijk niet echt op zijn plaats is. Ze rijgt de ene lapsus aan de andere en de beleefdheid gebiedt ons niet te lachen. Niet altijd eenvoudig en gelukkig kan de duisternis van 't theater een grijns al wel eens verhullen.  Ze beweerde dan ook nog dat we al héél blij mochten zijn dat we het dagelijkse cruise-krantje in ’t Nederlands in onze kajuit gedropt kregen want dat onze taal geen officiële taal is aan boord. Er blijken wel zomaar even 600 Nederlanders en bijna 100 Belgen aan boord te zijn! Dat is toch wel een vijfde van het publiek, dat kan je bezwaarlijk een minderheid noemen vind ik.



Maar los daarvan, de voorstelling boeide me enorm. Ik wou dat ik er meer van had kunnen onthouden. Ik heb maar wat slechte foto's - van de al even slecht geprojecteerde dia's - genomen, als extern geheugen.
Dit schip - een middelmaatje dan nog, want hier zijn amper 3500 mensen aan boord, op de grotere wel 5000 - verbruikt per dag zo maar even de energie van een grote stad als Genua… Een pijnlijk moment om het woord “milieuvriendelijk” in de mond te nemen toch deden ze dat met de glimlach. Ze waren heel trots op hun afvalverwerking. Weliswaar met reden. Ze hebben eigen zuiveringsstations die op bacteriën werken zodat proper water in zee geloosd wordt in plaats van beer. Alle andere afval wordt gesorteerd en tot briketten geplet die aan land naar de specifieke verwerkende firma’s gebracht worden. Het keukenafval wordt bij mekaar gespoeld, vervolgens samengeperst en gedroogd en daarna wordt het verbrand. De stoom die hierbij vrijkomt wordt dan weer gerecycleerd om de ovens op te laten werken.



Het afval tot briketten persen.

Het schip is eigenlijk een drijvend dorp met allerhande beroepen aan boord. Vanzelfsprekend is er een hospitaal met een dokter met tweemaal spreekuur per dag (die alleen Italiaans verstaat en stokoud is. Ik vrees eerder voor zijn eigen hart dan voor dat van de passagiers. Hij eet - en niet te vergeten drinkt - altijd in ons restaurant dus ik heb tijd genoeg om zijn gezondheidstoestand in te schatten). Er werken hier ook nog een smid, een kleermaker (voor al die uniformen), er is een reuze wasserij (zoals altijd gerund door Chinezen. Is dat iets in hun karma? Of kennen die uit geheime overleveringen hoe bepaalde vlekken uit stoffen te krijgen?), een stoffeerder (om de kapotte zetels opnieuw te bekleden),…



De mensen die het schip gebouwd hebben verblijven tijdens de eerste cruises ook aan boord om de nodige bijsturingen en herstellingen uit te voeren.
Met de dia's over de bouw was "het-jongeske-in-mij" heel gelukkig. Die periode had ik wel zelf willen meemaken...



De brug wordt in zijn geheel op het schip gemonteerd.



Doorsnede van de boot.
De kajuiten zullen later in de vorm van (reeds volledig als kamers ingerichte) containers 
in het schip geschoven worden.



De schouw wordt aan boord gehesen.

Het personeel bestaat uit maar liefst 81 nationaliteiten. Ze delen kajuiten van maximaal twee personen die met alle modern comfort uitgerust zijn. Die mensen hebben hun eigen fitness, bar en restaurants. Eén speciaal voor het aziatisch personeel omdat die, om diverse redenen, niet zo gelukkig zijn met de Europese keuken.

De keuken en voorraadmagazijnen zijn een wereld op zich. De menu’s zijn allemaal op voorhand aan land samengesteld, alleen als een bepaald ingrediënt uit voorraad raakt mag de kok zijn eigen inspiratie gebruiken. De bakkerij bakt 24 uur op 24.



De machinekamer heeft meer weg van een raketlanceringsstation. Aan de wanden van de controlekamer zie je niets dan wijzerplaten en toetsen. Alles maar dan ook alles wordt van hieruit gestuurd. Vanaf de benodigde kracht van de motoren tot en met de temperatuur van ’t water in de diverse zwembaden.



De brug is hypermodern. Maar we kregen enkel een paar zielige dia's gezien. Ah ja, de brug is hun gróót geheim...
Ze staan konstant in verbinding met satellieten zodat ze van elk schip in de omgeving kunnen zien welke nationaliteit het heeft en zelfs uit wat de lading bestaat. Voor ’t geval de moderne hulpmiddelen toch zouden uitvallen wordt nog driemaal daags de sextant boven gehaald en wordt de route minutieus op zeekaarten uitgetekend (deze reis maar liefst op 300 verschillende, wegens al die ingewikkelende routes tussen de grillige fjorden).
Maar volgens mij wordt er op de brug toch regelmatig met de handen in de zakken gestaan of een kaartje gelegd want het grootste deel van het traject wordt aan de automatische piloot overgelaten. Zogezegd mogen de passagiers de brug niet meer bezoeken na de aanslagen van 9/11 maar volgens mij heeft het er eerder iets mee te maken dat daar weinig meer gebeurt dan spelletjes patience.
De kustwacht controleert nauwkeurig of het schip niet van de route afwijkt. Die is tot op honderd meter na bepaald dus daar moeten ze zich strikt aan houden. Varen tussen fjorden is natuurlijk niet simpel, maar daarvoor komt dan ook altijd een loods aan boord die de verantwoordelijkheid uit de kapitein zijn handen neemt. Alweer tijd voor een spelletje patience…

We kregen ook een boeiende uitleg over de veiligheid. Het verschil tussen branddeuren en waterdeuren. Vuur en water zijn de belangrijkste oorzaken van rampen op een cruiseship. Er zitten hier dan ook overal sprinklers. Maar kom, als er iets fout moest lopen vrees ik dat met zo’n massa volk de chaos toch te enorm zou zijn om nog veel te kunnen redden. Zeker omdat iedereen “in command” alleen maar Italiaans verstaat en spreekt…



Water- en branddeuren.

(Ik heb nog veel van die miserabele "foto's van dia's", ze zijn lelijk maar wel interessant, ik zet ze wel allemaal samen in een fotoalbum op 't einde van dit hoofdstuk zodat de echte liefhebbers er eens tussen kunnen gaan grasduinen.)

Deel 2 : De Dracula-scéance.

Na deze erg interessante lezing gingen we op ’t zwembaddek een theetje drinken. Per dag organiseren ze daar minstens 10 shows, lessen of voorstellingen van ‘t een of ‘t ander. Meestal met de bedoeling ook iets te verkopen. Deze keer bleek het een voorstelling van de massages, ayurvedische behandelingen en de tandenblekerij in de Samsara-wellness te zijn. Spierwitte tanden zijn ook  hier de grote hype.



Overamusement. En een filmpje én een demonstratie...
En dat allemaal voor iemand die lekker naar zijn eigen Ipod aan 't luisteren is...

In ’t zicht van al ’t volk dat daar rond het zwembad ligt gaan dan enkele uitverkoren zich laten masseren. Dat moet echt wel heel ontspannend zijn in zo’n hel van lawaai. Ondertussen zat een jong meisje haar tanden te laten bleken. Het idee alleen al. Je zit daar dan voor gek met je bek open gesperd en zo’n fel blauw licht dat op je tanden schijnt. Al de andere toeristen komen dat dan van dichtbij bekijken en nemen foto’s van u in uw machteloze positie. Bij elke foto springt de kerel van de tandenblekerij in een foto-pose! Hilarisch!



Héél relaxed gemasseerd worden...
of u tergend langzaam laten bedruppelen door een pot olie die boven uw voorhoofd hangt...



Strike the pose! De "tandenbleker" in actie!

Meestal loop ik met een wijde boog rond deze voorstellingen maar af en toe kom je er toch in terecht en dan is ’t eigenlijk wel de moeite waard om er tijdens een tasje thee en een sigaretje even naar te zitten kijken. Het is meestal wel goed voor een discrete schaterpartij.



Mijn Spaanse kameraad tracht aan de uitnodiging van een demonstratrice te ontkomen.
Bemerk zijn bedenkelijke blik die al een vluchtweg zoekt.

In ons restaurantje weten ze al dat we graag aan ’t raam zitten en zo gauw er een plek vrij komt verwittigen ze ons. Die mensen doen echt moeite om ’t hun klanten naar hun zin te maken. De meesten zijn Aziaten en mensen uit Centraal Amerika. Ik dacht dat iedereen aan boord een Europees loon kreeg maar dat blijkt niet het geval te zijn. Vandaar dat er zoveel niet-Europeanen aan boord werken, die kosten de firma veel minder. Tot voor enkele jaren werkten er veel Roemenen maar sinds die ook bij de Europese Unie horen zijn die buitengezwierd. Ze waren te duur geworden.

Tijdens ’t eten zat ik wat te oefenen met de macro-instellingen op mijn nieuwe apparaat want daar ken ik nog niks van. De bloemen op tafel waren een welkom fotomodel. Ik maakte de ingewikkeldste instellingen en amuseerde me met meeldraadjes fotograferen. Natuurlijk zwemt er net op dat moment een bende dolfijnen voorbij, en dat was nog niks, maar er zat ook een walvis tussen. We zagen hem wel drie keer spuiten maar ik kreeg mijn apparaat niet op tijd juist afgesteld… Trouwens door de bespatte ramen van ’t restaurant fotograferen is niet simpel. Het restaurant ligt laag in de boot en krijgt heel veel spatwater. Ik heb de walvis wel heel even kunnen filmen. Meer per ongeluk eigenlijk.
Het verbaasde me om hier dolfijnen te zien dus vroeg ik aan de kelners of dat geen andere soort was, maar die kennen blijkbaar enkel iets van vissen als ze gebakken zijn. Dus om mijn walvissen en mijn ijsberen te zien zal ik toch nog eens moeten herkansen. Maar dan wel niet meer op zo’n groot cruise-fabriek, dat is echt niets voor mij.



Tja, aan zoiets klein zit ik te prutsen en daardoor mis ik dan een walvis...

De jongens van ons restaurant zijn gek op de panoramafoto’s die ik met mijn apparaatje maak. Vanmiddag was ik in ’t enorme lege Taurus Restaurant gaan fotograferen en die foto’s vonden ze machtig. Ze zouden zo graag beelden hebben die ze naar ’t thuisfront kunnen sturen tijdens de acht maanden dat ze aan boord blijven. Ik ga zorgen dat ik van elk hoekje van de boot foto’s maak zodat ze die voor hun families kunnen gebruiken. Ik heb alvast van een van de mannen een memory stick gekregen om er al een reeks op te zetten. De rest van de foto’s zet ik thuis dan wel in albums en op mijn blog en dan kunnen ze er daar zo veel van kopiëren als ze willen.



De inkomdeur van het reusachtige Taurus Restaurant dat twee verdiepingen telt.



De benedenverdieping.



De bovenverdieping.



Met alle moeite van de wereld... ik kan 't echt niet mooi vinden.
Er zitten best goed gevonden en toffe elementen in de inrichting.
Maar jammer genoeg zo veel dat ge er minstens 10 cruiseschepen mee had kunnen vullen...
Waarom moest alles toch op één bootje terechtkomen?



De vleugelpiano zweeft op een glazen eilandje in de lucht...





Als ik in deze reuze refter had moeten eten was ik van pure wanhoop in de luster gesprongen.
En dat zou nog makkelijk gelukt zijn ook.



Vanavond werd ik tijdens ‘t diner van tafel geroepen en dwongen onze lieve kelners me bijna om in ’t groot restaurant te gaan fotograferen. Ze wilden toch ook o zo graag foto’s als ’t ding helemaal vol zit.... Dus met mijn handen vol goeie wil  en mijn veel te klein fotoapparaatje liet ik me meeleiden...


Deel 3 : Een intiem dineetje... met 1000 man.

Ik heb mijn rustig tafeltje in onze kleine Samsara Restaurant dan maar verlaten en ben die grote refter ingetrokken. Wat een verschrikking! Zoveel volk en zoveel rumoer! Heelder drommen hongerige mensen staan daar wel een kwartier op voorhand aan te schuiven, zo'n massa dat wij zelfs niet tot aan de deur van ons kleine restaurantje kunnen. Alles is versperd. Als de deuren opengaan stuwen de lemmingen naar binnen. Die mensen hebben geen keuze, want ze krijgen maar anderhalf uur om zich door een vijfgangen-menu te worstelen want na hen komt nog de tweede shift eten.



Een laatste groepje laatkomers rept zich naar binnen...



De deuren gaan dicht. Shift 1 is present en gezeten.



En zo ziet het er daar dus uit als het vol zit...







Na die foto-expeditie was ik heel blij dat ik weer in 't kleine  Samsara restaurant zat...





Bij deze lieve, toffe crew!

Die arme kelners moeten dan ook nog regelmatig “O Sole Mio” beginnen zingen tijdens hun dienst, en zelfs op de wenteltrap tussen de twee verdiepingen de “Macarena” staan dansen. Het blijkt een beurtrol te zijn waar geen ontsnappen aan is. Zelfs de maître d’hotel moet er aan geloven. De meeste kelners kijken naar dat jobke niet bepaald uit. Uiteindelijk zijt ge aangeworven om mensen te bedienen en niet om daar om de maand een avond de paljas te staan uithangen en als Indonesiër Napolitaanse liederen ten berde te staan brengen terwijl ge met uw gat staat te schudden als een Braziliaan…

Ons kamermeisje, Corazon, is ook een echte schat. Ze verzorgt ons als prinsen. Als je haar liet doen kregen we elke dag een verse badjas en nieuwe slippers. Maar dat wil ik niet, dat vind ik zonde van al die was en al die producten die verspild worden. Je draagt die badjas amper die 20 meter tot aan de wellness, dan kan je die toch best 14 dagen gebruiken? Of je moet natuurlijk zo stom zijn als de russen en met bikini én handdoek én badjas in ’t stoombad kruipen. Ja, dan zie je er wel uit als een verzopen ijsbeer en heb je inderdaad tweemaal per dag een droge jas nodig… Die mensen hebben nog maar weinig milieubewustzijn, ook op gebied van eten nemen van buffetten. Meer dan de helft van wat ze meegraaien eten ze niet eens op.

Ik heb een paar van die mannen met sjieke epauletten aangesproken – ik zie ze vaak omdat onze kajuit vlak bij de brug ligt – en gevraagd of ze geen kaartje van de hele reisweg hadden. Of dat ik misschien een foto van een zeekaart zou mogen nemen, dat ik toch eens een zicht kreeg op de route tussen die ingewikkelde fjorden. Ze beweerden hooghartig wel 300 zeekaarten te gebruiken en dat ik dus iets onmogelijks vroeg… Een van hen beloofde wel me iets te bezorgen maar ik verwacht niets. Ze zijn enorm blasé en voelen zich totaal boven hun gasten verheven. Triestige mentaliteit.
Ook de service van de receptie laat heel veel te wensen over. Het hogere, Italiaanse, personeel is écht onvriendelijk en zo onbehulpzaam als ze zich maar kunnen denken te permitteren en trekt zich niets aan van de gasten. Het contrast met de vriendelijkheid en de dienstbaarheid van het zogenaamd lagere personeel is schrijnend. En dan te bedenken dat de eerste soort voor hun onvriendelijkheid een zoveel hoger lonen opstrijkt.

Enkele foto's van tijdens de wandeling van 't restaurant naar de kajuit. Het ziet er allemaal leeg uit maar de meeste mensen zijn op dit moment aan 't dineren, of zich aan 't klaarmaken voor 't diner.



Een bar. En die mevrouw vindt het daar precies niet echt gezellig...



Een bar met live-music, en ook die madam vindt het daar zo te zien maar vervelend...



Een bar in de lobby.
Ook daar kunt ge bezwaarlijk zeggen dat de klanten zich "een kriek amuseren".



Een klein stukje casino, waar ik direct werd weggejaagd omdat ik niet mocht fotograferen.
Nu amuseerde ík me natuurlijk niet meer.



Dus maar langs de trap- en lifthal naar de kajuit.

Het is grappig om hier ’s avonds mijn nota's proberen te ontcijferen en te zitten schrijven op mijn terrasje. Ik doe dat wel tijdens elke reis maar hier is het toch heel anders. Normaal zit ik in Azië buiten in de duisternis te typen met hooguit ’t licht van de maan en het schijnsel van ’t scherm van Pandorake, gekleed in een licht hemd met lange mouwen tegen de insecten. En hier zit ik, lekker ingeduffeld, midden in de nacht in de zon te schrijven! Een vreemde gewaarwording. Nu is ‘t nog moeilijker dan anders om in bed te geraken. Maar ik probeer toch rap mijn verhaal bij te benen want morgen krijgen we een hele vrije dag in Tromso! En daar zal waarschijnlijk ook wel wat over te vertellen vallen...



Mijn onafscheidelijke notaboekje.
Nu wel niet dat de middernachtszon mijn geschrift beter leesbaar maakt.

Voor het fotoalbum van dag 10 klik op :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/CruiseNoorwegenDag10OpZee?authkey=Gv1sRgCOTgiJixo_nsfg#

Maandag, 20 juli 2009.
Costa Luminosa, Tromso.

11. Terug onder de mensen...

Na vier uur slaap toch weer niet aan de verleiding kunnen weerstaan uit mijn warme nest te kruipen om te kijken of ’t binnenvaren van de fjord echt zo mooi was als beloofd, na enkele minuten in de koude toch maar terug ’t winderige terras tegen mijn knusse bed ingeruild. Die extra twee uur slaap zouden me welkomer zijn.
Die eeuwigdurende zon begint stilaan een slopend effect op me te krijgen, uiteindelijk leven we al in meer van 130 uur daglicht en er is altijd wel iets dat je wil zien. Maar ik heb ondertussen de moed niet meer om mijn rust op te geven om wat naar voorbijglijdende bergen in een verre mist te zitten staren. En inderdaad toen we aan de kade van Tromso aangemeerd lagen zag het er niet al te best uit. De grootste noordelijke stad van ’t land en we lagen aan een afgelegen kade tussen industriële rommel. Aan bakboord zag het er iets beter uit, héél veel huizen en visverwerkingsbedrijven tegen lage heuvels geplakt, in de verte een brug (want het oudste stadsdeel ligt op een ander eilandje), en nog iets verder weg de o zo geroemde Arctische Kathedraal met zogenaamd het grootste glasraam ter wereld. En dat alles gehuld in nevelen en fijne regen.



Tromso.



De witte tent-achtige structuur is die fameuze Arctische kathedraal...

Na de ongerepte - soms beangstigende, maar magnifieke - desolaatheid van Spitsbergen was het opnieuw aankomen in de bewoonde wereld een echte afknapper. Hier geen gletsjers of eindeloze ijsmassa’s meer, hier waren de bergen helemaal niet bedreigend - misschien wel omdat hun toppen in de mist verborgen waren - maar toch vooral omdat alles zo volgebouwd, zo overgeciviliseerd was. Ik werd wakker in een kompleet andere wereld en was er helemaal niet gelukkig mee.

Ontbeten en onze neus eens aan dek gestoken om te testen hoe die 17° in ’t echt zouden aanvoelen. Besloten dat warm ondergoed en sjaal zeker aangewezen waren. De wind zorgt ervoor dat je van de officiële  temperatuur makkelijk 10° mag aftellen. Met een shuttlebus naar het centrum gereden.
Je voelt je hier aan boord soms echt een citroen die uitgeknepen wordt tot op het velletje. Ik heb nog nooit een cruise meegemaakt waar je moest betalen voor de shuttlebus van het schip naar het toeristische deel van de stad! Vandaag kostten de busticketjes alweer 7 euro per persoon. Je mag het busje dan ook nog maar 1 keer gebruiken of je mag alweer een nieuw ticket kopen. Je kan moeilijk anders dan dat busje boeken anders verlies je weer een half uur tijd, en de tijd die je aan land kan doorbrengen is meestal al veel te kort.

Nog zoiets dégoutant is dat de foto’s die aan boord getrokken worden maar liefst tussen de 10 en de 15 euro ’t stuk kosten! Vanzelfsprekend blijven ze op de standaards in de muren zitten, weinige mensen zijn zo gek ze te kopen. Het schip beweert milieubewust te zijn en al die foto’s niet af te drukken, je kan ze zogezegd op computer gaan bekijken in de fotowinkel en dan je de keuze maken welke je wil kopen, maar de verkoop loopt blijkbaar zo slecht dat ze toch maar duizenden en duizenden foto’s printen en aan de muren hangen in de hoop er toch enkele verkocht te krijgen. Allemaal inkt en papier dat na de cruise zinloos in de vuilbak belandt. Niet bepaald milieubesparend vind ik.



Alleen al 't idee dat iemand geld zou betalen voor zo'n schitterend portret van zichzelf...

Maar kom, ondertussen waren we in ’t centrum van Tromso beland. Even de oude kerk bekeken. Het oudste houten bouwwerk van ‘t Noorden, er was plaats voor 700 gelovigen. Op zich was ze best mooi, maar tussen de moderne huizen verloor ze veel van haar charme. Misschien als alles ondergesneeuwd is dat ze er wel uitziet als een feeëriek plaatje, maar nu dus zeker niet.



De houten kerk.

Omdat het weer plots opklaarde namen we een bus naar het oude deel van de stad op een van de andere eilanden (de meer dan een kilometer lange brug te voet overstappen was er met deze wind een beetje te veel aan) om met de kabelbaan een 420m hoge berg te bestijgen. Eens boven brak de zon helemaal door en bescheen onder de wolken door heel Tromso.



Met de kabelbaan de berg op.
En wat zien we rechtsboven op de foto liggen?...



Onze "kleine"! De rode pijl verwijst naar onze kajuit.



Persoonlijk verkies ik toch deze zijn afmetingen...
Eens te meer : "Size doesn't matter" dus...

Een ingewikkeld stadje gegroeid op elk plekje dat de natuur toeliet. Wijk per wijk richtte de zon haar grote zoeklicht op de omgeving. Het leek alsof de zon een soort van toeristische gids was die aangaf waar je eerst naar moest kijken.



De vele eilanden die Tromso vormen.



Onderaan op de pancarte zie je hoe het er vanop deze plek in de winter moet uitzien...

Bovenop die berg was het zalig wandelen tussen de lage begroeïng, de tere bloempjes en de rotsblokken. Als je je rug naar de stad keerde kon je weer genieten van de ongerepte bergen met hier en daar nog een sneeuwplek die de hittegolf van enkele weken geleden overleefd had. Ik was blij terug in de natuur te zijn. Ik kon er zelfs nog enkele mooie berensettings maken want er stond plots amper wind. Ook hier verandert het weer nog om de paar minuten...

’t Was jammer dat we er niet meer tijd konden doorbrengen, want ik denk dat je er zalige kilometerlange wandelingen kan maken langs de kleine paadjes, vanwaar je constant van een panoramisch zicht op de fjorden, de stad en de omringende bergen geniet. Gelukkig hadden we hier geen georganiseerde excursie geboekt want anders hadden we maar 15 stress-minuutjes gekregen om van ’t uitzicht te genieten en nu zijn we wel anderhalf uur in deze hoge natuur kunnen blijven rondzwerven.



De majestueuze natuur bovenop de berg. In de winter is dit een ski-gebied.



Eindelijk nog eens tijd en rust voor een berensetting...





Dolgelukkig met wat sneeuw...



... voor een berensetting hebt ge niet veel nodig.





Deze fijne wezens trotseren koude en wind...



Terug naar beneden. Naar de regen...


Deel 2 : Een verscheurende keuze : clochard of holbewoner?



Net toen we terug wilden afdalen hulde de berg zich in een wolk en zagen we niets meer. Naarmate we met de kabelbaan zakten dook Tromso stilaan terug op uit de nevelen. Beneden regende het, dus namen we een bus naar die o zo geroemde Arctische Kathedraal… Inkom bijna 6 euro! Om een kerk te bezichtigen die eigenlijk niet groter is dan een uit de kluiten gewassen parochiezaal!! Een babytje in vergelijking met de kathedraal van Antwerpen.
Enfin, de vorm is inderdaad wel speciaal, ze is volledig driehoekig, ze staat daar als een enorme witte betonnen spitse tent en de achterwand bevat een groot modern glasraam. Maar als dat het grootste van de wereld moet voorstellen dan hebben ze zeker nog nooit onze kathedraal gezien. Of alle andere grote kerken van de lage landen. Je kon het bouwsel zelfs niet eens mooi noemen. Op vijf minuten waren we terug buiten want behalve het glasraam en een hypermodern orgel was er niets te zien.





Dat is dus alles.
Iets kleiner dan een uit de kluiten gewassen zijkapel van onze gotische kathedralen.
Voor 6 euro.
Ge zou op de duur de attracties op de Sinksenfoor nog heel goedkoop gaan vinden.

Omdat we een half uur op een bus zouden moeten wachten besloten we dan toch maar de lange brug over te wandelen. Koud, wind, het werd een ijzig tochtje en allesbehalve prettig. Terug in ’t centrum wandelden we even rond maar het contrast tussen de oudere huizen en de hyperfunctionele nieuwbouw sprak ons niet aan. Paul sleurde al heel de voormiddag met onze lege niet-alcoholische bierblikjes uit Honnigsvag rond want hij is een groot voorstander van afvalsortering, en eindelijk kwamen we toch voorbij een supermarkt waar we ze konden inleveren en hij zich van zijn rammelende last kon ontdoen. ’t Was gedaan met het rinkelend rendier dat naast me liep.



De lange ijzige brug van de zijde van de Arctische kathedraal naar het andere eiland.
Gevoelstemperatuur... heu... - 10°, misschien?
Maar dat ziet ge aan sommige stoere mensen hun kleding natuurlijk weer niet...
Op de videofilm hoort ge de tandjes echter wél klapperen.





Ondertussen was ik even naar een naburig marktje gelopen maar ze verkochten er de meest rampzalige kitsch. Ringen met doodskoppen en t-shirts van Metallica… Een eindje verder stonden enkele Peruanen een zeer valse versie van “Imagine” te toeteren. In Noorwegen…
Eén kraampje verkocht echter inheemse producten. Sinds mijn kennismaking met de Lappen droomde ik van zo’n warm rendiervel en hier lag er eentje dat mooi licht van kleur was. Even mijn geweten doorgepluisd of zo’n aankoop wel te verantwoorden was maar uiteindelijk is een rendiervel wat bij ons een koevel is. Het vlees van het dier wordt opgegeten en van de huid worden schoeisel en kleding gemaakt. Toch nog niet helemaal gerustgesteld vroeg ik de vrouw van ’t kraampje of dit echt wel zo was, want ik heb hier ook al wolvenvellen en zeehondenvellen te koop zien liggen. Ze bekeek me met grote ogen en zei dat ze van rendieren na de slacht zo ongeveer álles gebruikten. Tot en met de botten toe. Gerustgesteld heb ik dan ook mijn lekker warme pels gekocht. 620 Noorse kronen vond ik een heel faire prijs. Temeer daar deze centen bij de Lappen zelf terecht kwamen. Ik vroeg om het vel zo klein mogelijk in te pakken en ik kreeg me daar een enorme vuilzak, zonder bindertjes, toegestopt. Ik had de huid al net zo lief om mijn schouders geslagen maar dan had ik er als een holbewoner bijgelopen.
We waren dan wel van onze rammelende blikjesvoorraad af, nu liepen we daar weer als clochards met onze vuilzak over onze rug. Ik deed het ter plekke in mijn broek van ’t lachen.



Jaja, toch wel, we bevinden ons nog steeds in Noorwegen.

In de bibliotheek - alweer zo’n hypermodern gedrocht - ondernamen we de zoveelste keer een mailpoging maar ook die mislukte grandioos. Ik besloot het mailen maar op te geven en naar Polaris te trekken. Een museum over de arctische natuur. Het was maar 10 minuten wandelen maar omdat we al zo weinig tijd hadden besloten we een taxi te nemen. 81 kronen voor een rit van 3 minuten…
We spraken onlangs met een Fins koppel - toch ook Scandinaven - en die hadden zich ook al verwonderd over de levensduurte in Noorwegen. Ik hoop dat de mensen hier reuzesalarissen verdienen anders kan je je kop hier niet boven ’t ijs houden. Toch zal dat wel ’t geval zijn want de meeste Noren bezitten, bovenop hun eigen huis, nog een klein vakantiehuisje aan een fjord om te gaan vissen, en een hutje in de bergen voor hun ski-weekends. Al die huisjes blijven onbewaakt achter, inbraken komen hier niet voor. In dit land bestaat zo goed als geen criminaliteit. Je ziet tot wat een ver doorgedreven protectionistische economie kan leiden. Het maakt je land er in de ogen van buitenstaanders misschien niet sympathieker op maar je zorgt er wel voor dat je inwoners van een zekere welvaart genieten. Alles is hier ook piekfijn onderhouden, de straten liggen er ongewoon netjes bij, je ziet zelfs geen door graffiti verknoeide muren. Mooi, maar toch doet het een beetje steriel aan.



De inkomhal van Polaris.

Polaris bleek een klein maar zeer verzorgd - en alweer hypermodern - museum waar de enige levende wezens bestonden uit een verzameling schitterende koudwateranemonen, vissen uit de ijszeeën en enkele bakbeesten van zeehonden, maar die laatsten kregen we later pas te zien.
De vissen woonden in zeer boeiende aquaria zodat je de dieren langs alle kanten kon bewonderen. Op de open bakken dreven vergrootglazen en via die eenvoudige manier kon je de arctische wezens echt in detail bestuderen. Zelfs de bodems van de aquaria waren soms van glas. Je liep eronder door en kon eindelijk eens zien hoe de buik van al die platvissen eruit ziet. Plat dus.



Wees blij dat ge aan deze foto als fotoraadsel ontsnapt zijt.
Dit surrealistisch beeld is een paarse platvis langs onder gefotografeerd.
Hij zit onderaan in 't midden in beeld. De grillige vormen zijn waterrimpels.
Dit is dus een van de aquaria die in 't plafond ingebouwd zijn.



Linksboven en rechtsonder de drijvende vergrootglazen in een anemonenbak.



Een vreemde ervaring...
van al de dieren die je in tropische zeeën aantreft, leven in deze ijzige omgeving soortgenoten!

Deel 3 : Het "Jonas-in-de-walvis"-gevoel.



De enige grote dieren die in Polaris leefden waren drie gebaarde zeehonden. De grootste, vetste zeehonden die ik ooit al gezien heb. Ook die beesten hun leefomgeving was schitterend van design. Een reuze ijsgrot met vensters onder water om hen te zien zwemmen en dan nog een plexiglas tunnel die dwars onder hun bad door liep. Je zag ze boven je hoofd stoeien en door het water schieten. Magnifieke taferelen.







De glazen tunnel waaruit je heerlijk surrealistische foto's kon maken...





Het lijkt wel een melkwegstelsel met sterrennevels...
In dit geval de "Nevel van de Zeehondsnoet".



En de "Constellatie van de Zeehondenvoet".

In het theater kregen we op een panoramisch scherm een film te zien over Spitsbergen. De fjorden - waar we er zelf enkele van gezien hadden een paar dagen geleden - en de grote zoogdieren en vogels die er leefden. Een schitterende presentatie maar zo’n film kan je natuurlijk even goed thuis op dvd bekijken. Alleen mag je die dvd dan wel niet hier kopen anders ben je al snel 50 euro kwijt.
We waren natuurlijk langer dan verwacht in Polaris gebleven dus moesten we weer reppen om terug naar ’t centrum te lopen. Met onze vuilzak langs de kade… Alleen al het beeld…



Alweer rennen. Met pak en zak.
Het rendiervel, in de zwarte vuilzak, had ik ondertussen zo klein opgefrommeld
dat het nog de grootte had van een uit de kluiten gewassen marmottenpels.
Hopelijk komt dat ooit nog goed...



We snelden voorbij een mooie brouwerij...



Vingen tijdens 't crossen nog een glimp op van de kabelbaan,
en de prachtige plek waar we die ochtend in de bergen gewandeld hadden.



Wuifden al spurtend nog even naar 't Arctisch Kathedraaltje...

Goed op tijd kwamen we aan onze shuttlebus en waren blij dat we konden gaan zitten. Eens aan boord bleek er een probleem. Twee passagiers bleken vermist.
Tegen vertrektijd waren die mensen nog steeds niet opgedoken... Het verdwenen Nederlandse koppel werd wel 10 keer omgeroepen maar uiteindelijk is het schip moeten vertrekken zonder hen. Gelukkig gebeurde dit in deze grote stad met een vliegveld dus ze zullen wel thuis geraken. Op Spitsbergen zouden ze in een veel lastiger parket gezeten hebben.



Vanzelfsprekend bestaat er ook nog een videofilmpje van mij waarin ik rendier speel...
Met geluiden.
Goddank dat ik nog altijd niet weet hoe ik zo'n filmpjes op mijn blog kan zetten.
Ik zal dat maar nooit leren want het behoedt me alleszins voor zeer gênante toestanden.

Deel 4 : Een "commerce" om van te kotsen. Maar de zakjes liggen dan ook klaar.

Ik was zo blij even in mijn kajuit op bed te kunnen vallen maar die luxe duurde maar 10 minuten. Dan was het tijd voor de afternoon tea (en die was welkom omdat we als lunch onderweg alleen - al lopend dan nog - een paar bananen geknabbeld hadden) en van die service zijn we voor de eerste keer uitgebreid gaan genieten. Met een bord vol cake-jes, taartjes en puddingskes hebben we ons samen met de rest van de lemmingen aan dek geïnstalleerd om naar de afvaart uit Tromso te kijken. Goed ingeduffeld vanzelfsprekend. We beginnen het te leren : het “senioren-cruisen”.



Bye bye Tromso...



Een klein deel volgt de afvaart in open lucht...



... het leeuwendeel van de passagiers zit al knus in de lobby of café's.

Vlak na Tromso zag de natuur er even totaal anders uit. De bergen waren er lager en veel minder steil. Het was een haast lieflijke natuur vol rotsen onderbroken door zacht naar zee aflopende groene weiden waarin kleine, meestal rode, vakantiehuisjes stonden. Elke huisje heeft hier een boot. Noren houden van vissen. Vooral als ze ze in hun pan kunnen gooien. Het leek wel of we door een hobbitland gleden. Je kon je zo voorstellen dat hier kabouters of trolletjes in de miniatuurhuisjes woonden, die kuddes van mini-rendiertjes kweekten op de kleine weitjes. Allemaal aan de voet van grote, hoge bergwanden.





Eens de fjord uit kwamen we terug in de onherbergzamere delen. Kale bergen waarvoor kleine ruige eilandjes lagen. Zelfs op die brokken steen bevond zich af en toe een groepje van enkele huizen. En als je goed keek bespeurde je op zo’n - voor de rest bar en kaal - rotseiland, zelfs een wit kerkje! Ik mag er niet aan denken hoeveel parochianen die pastoor op zondag nog mag verwelkomen… Bij ons zeggen ze “twee man en een paardenkop”, ik vrees dat het hier “twee man en een rendierkop” zal zijn. Ik zou trouwens niet eens weten hoe de mensen naar dat kerkje zouden moeten komen. Er lag wel een klein strandje dus misschien komt iedereen per boot? Alhoewel, over deze woelige zee?... Dan kan je ineens komen offeren om je te genezen van je zeeziekte en bidden voor een veilige thuisvaart.



Kijk goed naar die minuscule eilandjes in de verte...



... en zie wat daar opdoemt...



... een strandje met de dorpskerk. Zonder dorp.

Toen we ’s avonds naar ’t restaurant gingen lagen overal op de trapleuningen en andere strategische plekken kleine blauwe plastic zakjes klaar. Een discretere aanduiding dat een ruige zee te verwachten was is niet mogelijk. Ze zijn toch lekker subtiel op sommige terreinen. Waren ze dat op andere punten ook maar... Vooral in de wellness van de Samsara zou ik enige subtiliteit wel appreciëren. Het is niet leuk dat als je zoveel betaald hebt om in de luxe-afdeling van het schip te verblijven, waar je onbeperkt van de wellness gebruik kan maken, dat ze je nog elke keer op al de tekortkomingen van je lichaam wijzen en je dan proberen hun peperdure producten aan te smeren. De prijs is betaald, dus laat je klanten dan ook gewoon genieten, je moet niet proberen van álles maar dan ook álles aan boord een commerce te maken. Op de duur wil je al niet meer naar de lichaamsbehandelingen gewoon omdat je uiterlijk zo afgekraakt wordt, en je weet dat je daarna toch weer gepusht gaat worden om hun spullen te kopen. Ook Paul heeft zich ondertussen vier producten laten aansmeren. Op de duur is je weerstand blijkbaar gebroken. Aangezien je alles aan boord met je cruisekaart betaalt en er geen geld aan te pas komt vrees ik dat sommige mensen bij ’t ontschepen zeer nare verrassingen te wachten gaan staan als ze de rekening gepresenteerd krijgen.

Van mijn lijf moeten ze vanaf nu afblijven, mij zien ze alleen nog in de leuke dingen, de sauna, ’t stoombad, de solaria en aanverwanten. Aan mijn lijf geen polonaise meer. Ik weiger me nog langer te laten beledigen en me als een citroen te laten uitpersen. Ik zal in Amsterdam wel terug met mijn wallen aan wal gaan. En ik eet me er hier in mijn zalig Samsara-restaurant nog wel een kwabbetje aan weerszijden van mijn niet meer bestaande taille bij. En van mijn kwabben blijven ze in ’t vervolg af. Die zijn van mij en blijven van mij. Ik zal er wel mee leren leven.



Overal hangt het benodigde "gerief" moest ge zeeziek worden...

Voor het bekijken van 't fotoalbum van dag 11, klik hier :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/CruiseNoorwegen11Tromso?authkey=Gv1sRgCKCQgJLNrL_ImAE#

Dinsdag, 21 juli 2009.
Costa Luminosa, op zee

12. Een dag boordevol uitdagende sporten en entertainment!

Met de gordijnen strak dichtgetrokken lekker uitgeslapen tot half tien. De doortocht van de Lofoten-eilanden gelaten voor wat hij was. We hadden die toch al gezien op de heenweg. Na ‘t opstaan dachten we in alle rust een stukje fruit te gaan eten aan ’t buffet maar blijkbaar was iedereen op ’t zelfde idee gekomen. We zijn overduidelijk niet de enigen die moe zijn en eens graag uitslapen.

Gezellig wat zitten schrijven en dan nog wat foto’s aan boord gaan nemen. Leuk voor op mijn blog en om aan de kelners te geven. De passagiers zelf worden constant gefotografeerd of ze nu willen of niet. Bij ’t van boord gaan staan er twee animatoren verkleed in gekke pakken - ijsberen of elanden of aanverwanten - en je mag niet aan land voor je daartussen geposeerd hebt, maar o wee als je zelf begint te fotograferen… Gisteren werd het me - op een weliswaar heel lieve manier - verboden in ’t casino. Dat kon ik nog enigszins begrijpen. Privacy van de gokker. Vanmorgen mocht ik de winkeltjesgalerij niet fotograferen en werd ik weggejaagd bij de fotorekken van de scheepsfotograaf. Hij had een foto van een walvis gemaakt en (stel je voor!)) ik zou zo eens zijn foto (die achter heel reflecterend glas hing met een massa weerspiegelingen) moeten durven fotorgraferen en thuis doen alsof ik die zelf had genomen. Ik denk dat ik die bewuste foto dan zelfs met een halve dag photoshop nog niet opgekuist had gekregen. Ik wil verdorie ook geen foto die ik niet zelf genomen heb, ik heb mijn eigen walvis ondertussen al gefilmd. Zij het zeer zielig want mijn camera stond toen net handmatig ingesteld en ik was met macrofotografie bezig. En een zwemmende walvis in een klotsende zee op 100 meter afstand van een boot kan je moeilijk macro noemen…



Maar ik begin hun gedrag stilaan wel wat beu te worden. Al die kuddes animatoren die konstant verkleed rondlopen om mensen naar hun stomme shows te lokken, het Samsara-team dat aan ’t zwembad “demonstraties” geeft van massage’s en tandenbleek-sessies om betalende klanten te werven, verplicht  poseren voor hun huisfotograaf om later veel te dure portretten aan de man proberen te brengen, kortom de passagier is hier het gewillige lam dat naar de offertafel geleid wordt, maar o wee, als ge dan zelf ook wat foto's wil nemen beginnen ze moeilijk te doen. Ik heb hier al dikwijls 't liedje "Italianen" van Raymond van 't Groenewoud lopen neurieën.



Er kan nooit entertainment genoeg zijn, en liefst alles tegelijk,...



Al turnend naar een film over tango kijken, een uitdagende sport... vooral voor de nekspieren.



En ge kunt toch niet zwemmen zonder tegelijk een film over zwemmers te zien?...
Ah nee, dan zoudt ge verdrinken.

Na de lunch ben ik dan met mijn berentas rondgetrokken aan boord en heb ik hen maar gezelllig gefotografeerd. Op die manier staan er geen mensen op maar onschuldige beren en daar kunnen ze nu moeilijk bezwaar tegen maken. Vervelend genoeg komen er dan altijd mensen rond mijn setting staan die roepen “How nice!” en zelf mee te beginnen fotograferen. Meestal dan nog ongevraagd. Eigenlijk even goed een schending van mijn beren hun privacy...
Heb me daarna maar op mijn terrasje teruggetrokken om al de frustraties eens van me af te schrijven. Hoe onwezenlijk mooi Spitsbergen ook was op zo’n groot cruisefabriek krijgen ze mij nooit meer op.

Gelukkig beleef ik enorm veel plezier aan op mijn terras te zitten schrijven. Helemaal alleen met het gezelschap van de enorme zee. Maar ik kom zoveel tijd te kort.... Het reisverhaal bijhouden lukt nog redelijk, ook daar heb ik al wel een achterstand, maar om andere dingen te schrijven schiet gewoon geen tijd over. Er is altijd wel iets waar men naartoe moet en meestal is dat dan nog 8 verdiepingen lager en 300 meter verder te doen.

Vanavond bood de kapitein ter gelegenheid van onze nationale feestdag een drink aan in de discotheek, dus moest ik me daar weer voor opkleden. Ik was wel eens benieuwd hoeveel landgenoten er nu eigenlijk aan boord zijn. Ik ken er maar vijf. Het blijken er toch een flinke 80 te zijn.

Bij ’t binnenkomen kregen we allemaal een rozet opgespeld met de Belgische driekleur. Zo eentje dat bij de verkiezing van “De Vette Os” het dikste dier rond zijn nek gehangen krijgt. De kapitein gaf een mini-speech, al de hogere officieren draafden even op om te groeten en heel de bende verdween alweer na enkele minuten. Die mensen hebben waarschijnlijk elke avond hun bezigheid met van de ene plichtpleging naar de andere te rennen. Moet ook niet plezant zijn. Als ik zeeman was zou ik willen varen en niet aan sociale verplichtingen moeten staan voldoen.
Ze hadden een flinke taart gemaakt in de kleuren van de Belgische vlag maar daar hebben we maar niet van geproefd omdat we nog moesten gaan eten. Trouwens zoetigheid hebben we ondertussen genoeg binnen gekregen. Beter even dansen om toch een half calorieke te verbranden.



Een deel van de officieren.



Het verbranden van de halve calorie.



De kapitein. In 't midden van de foto.



Het Belgische taartje.

In ons Samsara-restaurant wordt het hoe langer hoe plezanter omdat het weinige personeel dat daar werkt ondertussen goede kennissen zijn geworden en de meesten een flinke portie humor bezitten. Ze zijn ook altijd heel benieuwd naar mijn foto’s, zeker als ze zelf die dag de tijd niet hebben gehad om aan land te gaan. Na de vakantie zullen er veel foto’s moeten doorgemaild worden.



Tuurlijk ben ik altijd bereid om te poseren...



... maar liefst niet te lang...



... en zeker niet te serieus.

Oef! De zon gaat terug normaal onder!

In de kajuit alles klaargelegd voor de uitstap in Olden morgen, wat weer een ramp was, want ik weet nu echt niet meer wat aantrekken. Het wordt een lange wandeling bergop naar die grootste gletsjer en dan een rafting op een bergmeer… Wat trek je daar nu voor aan? En gaat het regenen of gaat de zon volop schijnen? Het weer kan hier om ’t uur kompleet veranderen. Dus allerlei verschillende soorten kleren klaargelegd en weer veel te laat in bed geploft. Het wordt geen gewoonte. Maar kom de uitputtingsslag is bijna voorbij.



En toch blijven er ook nog 's nachts enkelen de dansles volgen...
Zij het dat ge 't geen groot succes kunt noemen.
De schimmige figuur onder 't scherm is de dansleraar.
Toen ik deze foto nam dacht ik heel even dat ik in de videoclip van
'Thriller' van Michael Jackson terechtgekomen was...
Iets met zombies die tot leven komen weet ge nog?...

Het uiterst sumiere fotoalbum van deze dag, met nog enkele interieurfoto's, vindt je op :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/CruiseNoorwegen12OpZee?authkey=Gv1sRgCLKb3NjlkpmpTg#

Woensdag, 22 juli 2009.
Costa Luminosa, Olden.

13. Bergen als neergestreken vlinders...

Snel ontbijten en dan op weg met een excursiebus. Aangezien we een vrij hoge berg gingen beklimmen en daarna zouden gaan raften op een meertje aan de voet van een gletsjer had ik me weer met vele laagjes aangepelsd.





Even de temperatuur checken...
Oooooch... zie al die bussen weeral klaarstaan...
...we gaan ons weer niet eenzaam voelen vandaag. Hoe weids de natuur ook mag zijn...

De bus reed vanuit Olden langs de oever van de prachtig smalle langwerpige fjord tot aan het begin van de wandeling naar de Briksdalgletsjer - een zijarm van de Jostedalgletsjer, de grootste van Europa - de achterzijde van diegene die we in Geiranger hadden kunnen bewonderen enkele dagen geleden.





Tijdens de rit waren de zichten al spectaculair. De bergen weerspiegelden zich haast perfect in het gladde groene fjordwater. Het leken wel opengevouwen vlinders of Rorschach-testen. Het ene waanzinnig mooie zicht volgde het andere op maar we kregen ocharme amper 1 fotohalte… De rest van de foto’s moesten dus weer door de getinte en weerspiegelende busruiten genomen worden. ’t Zal weer heel wat photoshopwerk geven achteraf…







En dit zal ik van dichtbij gaan bekijken?!!! Ongelofelijk...
Ja, daar wil ik straks wel even voor gaan wandelen en wat klimmen
en roeien en wat er nog allemaal voor nodig is...
Dat wil ik beslist gezien en gevoeld hebben...





Af en toe doken we tunneltjes in die speciaal bleken aangelegd om de lawines te snel af te zijn die in de winter op vaste plaatsen voorkomen. Ze geven hier hun lawines zelfs namen! ’t Zijn echt oude getrouwen, ge kunt er op rekenen.
Op het einde van de fjord stapten we uit in een stralende warme zon en besloot ik al diverse laagjes kleding in de bus achter te laten.



Welgemoed begon de tocht...

Het werd een prachtige, zonovergoten wandeling langs bospaden, langs nevelige watervallen overkoepeld door regenboogjes, langs kolkende beken tussen reuze bergtoppen. En plots werd dan achter de laatste bocht die blauwe gletsjer zichtbaar! Een onvergetelijk beeld hoe zo’n ijsmassa onmerkbaar naar beneden schuift in een meer dat zich aan de voet gevormd heeft. Keer op keer bleven we staan om te fotograferen en te filmen en repten ons dan om de groep weer in te halen, het was een vermoeiende bezigheid.



Een bos vol regenbogen.


Deel 2 : Wandeling zonder woorden.

Voor sommige zaken bestaan geen woorden. De pracht van de natuur spreekt hier voor zich.
Dit stukje reisverhaal bestaat dan ook alleen uit foto's.
En om heel eerlijk te zijn : we hijgden ook te fel om nog tijd en energie over te hebben om te praten.







Misschien wel een wandeling zonder woorden, maar zeker niet zonder zweet.



We naderen... maar we zijn er nog niet...



Als je even achterom kijkt zie je dit...
Je hebt hier zes paar ogen nodig om al dat moois te bekijken.
En een reservepaar om niet telkens te vallen terwijl je al rennend loopt te fotograferen...



Wolken tussen de ijsmassa's boven op de bergen.



Toch al eens een foto met de telelens nemen...
Hoe ver stappen is dat nu eigenlijk nog?...



Nog ver.









Ongelofelijk! We zijn er! De voet van de gletsjer en het bladstille water van het meer...


Deel 3 : Ter afwisseling : een onderbemand bootje.



Eens we het gletsjermeer bereikt hadden wilde ik toch heel snel de berenopstelling maken die ik voor mijn verhaal nodig heb. Ik zette heel mijn bende op een rijtje tegen een rots - het was er windstil dus ’t was een makkelijke klus - tot ze er allemaal piekfijn bij stonden, ik op mijn buik lag om de foto’s te nemen, en ze plots… allemaal weggeplukt werden door een enorme windstoot. Een zeer onprettige verrassing als ge al heel gehaast bezig zijt.

De hoofdpersonages van mijn verhalenbundels - héél even - strak in 't gelid.

Nadat ik sakkerend alle beren én hun hond én de weggewaaide mutsjes én de sjaaltjes eenmaal terug van tussen de rotsen en struikjes verzameld had spurtte ik naar de oever waar de zodiacs lagen te wachten. We kregen zwemvesten, helmen, laarzen en roeispanen en de kleine rubberboten werden naar ’t water gedragen.
Toen we hierboven aangewandeld kwamen was het windstil geweest en de voet van de gletsjer lag amper 200 meter verder dus we zagen onmiddellijk dat het een makkelijk roeitochtje, en geen brute rafting, zou worden. Echt iets voor oudere, bezadigde toeristen. Fijn, konden we even relax op ’t meertje dobberen, ondertussen rustig genieten en om ons heen kijken naar al die ongeëvenaarde natuurpracht.  Dat ging op een comfortabele manier mooie foto’s opleveren.
Maar dat was buiten de waard gerekend.



Het spiegelgladde water begon plots flink te kabbelen...

Enkele minuten voor we in onze rubberboot krabbelden was dus plots die felle wind opgestoken die mijn beren weggeblazen had. Die begint blijkbaar steeds te waaien op warme dagen op ’t moment dat de zon boven de gletsjertop uitpiept en daar de koude lucht opwarmt. De vrieslucht boven het ijs komt dan in conflict met de opstijgende warme lucht van de fjord beneden en dan breekt een enorm natuurgeweld los. Dat hadden we natuurlijk niet verwacht.
Bleek ook nog dat in elk ander vlot maar liefst 13 volwassenen zaten en in ons bootje amper 9 mensen waaronder 2 kinderen. In tegenstelling met op ons cruiseschip waren we dus deze keer grondig onderbemand. ’t Is zo eens iets anders.



Ons onderbemand bootje...

Als je nog nooit geroeid heb is dat in ’t begin een chaos, zeker als de bestuurder achterin de boot het ritme niet aangeeft. Het leek wel of we allemaal in een grote pot soep zaten te roeren. De roeispanen kletterden tegen mekaar en we raakten geen meter vooruit, integendeel, door de sterke stroming die vanonder de gletsjer uitkwam en door de felle windstoten dreven we hoe langer hoe meer af naar achter, naar waar het meer zich in de kolkende rivier stortte. Het zag er niet echt veelbelovend uit…

Gelukkig nam een stevige Russische dame die vooraan in de boot zat doortastend het voortouw en begon de maat aan te geven. We roeiden als gekken om toch maar wat vooruit te komen. Al de andere bootjes lagen al lang vlakbij de gletsjertong terwijl wij met ons ordeloos geplons maar bleven vastlopen tegen de bergwand. Al goed eigenlijk want op dat moment dreven we dan tenminste toch al niet achteruit. In zekere zin boekten we dus winst.
Uit volle borst begonnen Paul en de Russische “We are the champions! No time for losers!...“ te brullen en dat gaf onverwachte moed. We peddelden als een vlot vol gekken. Het zal er ook zo wel uitgezien hebben, een paar lunatics met oranje reddingsvestjes en veel te kleine pothelmpjes op hun kop, die probeerden te ontstnappen op een plastic vlot.



De collega's zijn al aan de voet van de gletsjer geraakt...





Voor onze half lege boot was er nog veel werk aan de winkel...

Na veel afzien en kletsnat worden - doordat de kinderen meer ijskoud water opspatten met hun spanen dan de boot vooruit te helpen - raakten we stilaan aan de voet van de gletsjertong. Dichterbij komen mocht niet want het was de laatste dagen zo warm geweest dat er grote stukken ijs afkalfden. Jammergenoeg smolten ze haast onmiddellijk dus van de beloofde ijsschotsen waar we tussen gingen roeien was niet veel te merken. Het leek meer of we tussen de ijsblokjes in een glas blue curacao rondpeddelden. Maar kom, veel tijd om te kijken of fotograferen hadden we niet want als we ook maar even ophielden met roeien dreven we aan een rotvaart terug naar die gevaarlijk kolkende rivier af.



Eén van de weinige, snel genomen, fotokes van de gletsjertong...



Pompaf onder de pothelm.



En eentje die heel content was dat hij 't eindelijk eens warm gekregen had...

Na drie kwartier zware fitness stonden we uitgeput terug aan land. Ik rukte de hinderlijke zwemvest van mijn lijf en haalde dat idiote en veel te kleine pothelmpje van mijn kop. Blij dan toch eindelijk wat zinnige foto’s vanop vaste grond te kunnen nemen viel ik in mijn haast, en door die veel te ruim bemeten rubberlaarzen, ook nog over een rotsblok. Gelukkig zonder al te veel schade. Dat nieuwe fotoapparaat is echt wel een geschikt ding voor een mens als ik. Ik zag er veel slechter uit dan hij. Gelukkig maar.


Deel 5 : Met zevenmijlslaarzen...

De terugweg was zoals te verwachten een ramp. Heel ons gletsjerwandelingetje had toch wel drie kwartier gekost. En nu moesten we dus heel dat bergpad nog af om die bus te halen. Er zat niet anders op dan dat al joggend te doen. Ik liet Paul en nog twee andere mensen van onze groep achter en rende een half uur de berg af in de hoop de bus te kunnen laten wachten op de anderen. Rennen met zware bottinnen, een dikke kousenbroek met een extra paar kousen erover, polar-ondergoed, een wollen trui en mijn jack met zijn 25 zakken vol vanalles. En een fotoapparaat in de hand. Je kan je geen betere fitness voorstellen. Ik was oprecht blij als ik een waterval tegenkwam en door de nevel kon lopen en zo mijn gezicht toch even opgefrist werd. En maar verder crossen. Omdat het bergaf was liep ik even snel als het autotje waarmee ze de minder mobiele mensen naar beneden reden. Ik dierf natuurlijk niet vragen om me mee te nemen want ik zag er al rennend en puffend nu niet echt “minder mobiel” uit. Ik was zelfs veel “meer mobiel” dan anders gewoon omdat ’t bergaf ging. Bezweet tot op mijn ziel kwam ik aan de halteplaats aan en daar bleek dat het busje pas een half uur later zou vertrekken… Ik ben dan als een druipende gek naar de toiletten gespurt en heb al wat enigszins mogelijk was uitgetrokken. Beladen met een doorweekt bundeltje polar-onderhemdjes en kousenbroek kwam ik ’t hokje uit. Alweer als een clochard op zoek naar een wassalon…















Als beloning stond er een heerlijk snoepbuffet op ons te wachten. Taarten, puddingkjes, pannenkoeken,… Geweldig! Veel lekkerder dan de desserten aan boord trouwens. Al nahijgend heb ik me zitten volproppen met al die heerlijke dingen.

Doodmoe maar héél tevreden stapten we de bus in en togen terug lang het prachtige meer op weg naar ons schip waar de welverdiende rust me lonkte. Maar ze zou nog lang mogen lonken…

Net voor we op de loopplank wilden stappen viel mijn oog op een bord dat op de kade stond : “See the glacier from above by helicopter!”. Wow! Dat leek me wel iets. We zaten al wel dikwijls in piepkleine vliegtuigjes maar in een helicopter nog nooit. Het kostte 100 euro de man, maar in verhouding met wat alle andere dingen hier kosten was dat echt een koopje. Ik vroeg of er nog plaats was maar jammer genoeg waren de tochten volgeboekt. Maar… ze stonden te wachten op twee klanten die gereserveerd hadden en blijkbaar niet opdaagden… Dus als we bereid waren om direct te vertrekken mochten we nog mee! Natuurlijk waren we bereid! Wat maakte het uit dat we stikkapot waren, sufgezweet en daar rondliepen met ons bundeltje vuile was onder onze arm?... Dus mochten we onmiddellijk terug een bus in die ons naar een veldje voerde waar de helicopter opsteeg. En weer hadden we geluk! Normaal hadden ze twee helicopters ingelegd - eentje voor 4 personen en eentje voor 7 - maar enkel die kleinste bleek in dienst! Heerlijk!


Deel 6 : Eindeloos ijs.





Noch de plaats noch 't ideale tijdstip om een berenopstelling te maken.
Zo naast een net opstijgende helicopter...

Met nog twee andere mensen mochten we een kwartier boven het meer, de gletsjer en onze boot vliegen! Het zicht op de gletsjer was natuurlijk het meest spectaculaire. We zagen een deel van de 480 km² ijsvlakte die begint aan 350 meter boven de zeespiegel en haar hoogste punt bereikt op 2083 meter. Oneindige witte maagdelijke ijsvlaktes waartussen hier en daar een vlokje langwerpige uiteengewaaide wolk dreef! Sommige stukken van het ijs waren gebroken en ruw, andere delen spiegelglad. Er was lekker veel thermiek dus we zagen de gletsjer - een beetje ongepland - langs alle kanten en vanuit verschillende oogpunten. ’t Was moeilijk filmen omdat je met drie op de achterbank zat, maar eens ik door had dat als ik me ontdeed van die lastige veiligheidsgordel ik overal onder en door kon piepen met mijn camera, raakte ik toch aan redelijke foto’s. Ik zat toch achter de piloot zijn rug en die had zijn handen al meer dan vol om dat ding door die felle windstoten te loodsen, dus ik kon ongemerkt mijn gang gaan.





















Ik was ook heel blij dat ik foto’s vanuit de lucht van het dek van de boot kon maken want ik wist dat mijn kelners daar weer zielsgelukkig mee zouden zijn. Weer eens iets origineels om naar hun familieleden in Azië te mailen.





Vijftien minuten zijn zo voorbij, maar ze waren wel onvergetelijk. Een gletsjer van bovenaf zien zonder er dagen over te moeten rondstrompelen, kou te krijgen en nat te worden… Het is niet iedereen gegeven. Net na onze landing besloten ze ook de grote helicopter in te zetten aangezien ze nog veel extra klanten van de cruise kregen. Een leuke ervaring wordt natuurlijk direkt verder verteld. De mensen van het helicopterbedrijfje hun dag kon niet meer stuk. De mijne trouwens ook niet. Zij het dat ik zelf wel ondertussen bijna stuk was.


Deel 7 : Moe en vuil maar gelukkig.



Na het vluchtje werden we nogmaals naar onze boot gereden en probeerden we nog een laatste maal met de laptops mail op te halen op een bankje voor een winkel, gezellig samen met enkele bemanningsleden die ook vruchteloos contact met hun thuisfront probeerden te maken. Voor de zoveelste keer mislukte het… We hebben onze laatste centen dan maar opgekocht aan een paar grappige souvenirs. Mijn keukenhanddoeken thuis zullen nu rendier- en ijsbeermotiefjes hebben. 



Een laatste mailpoging...

Mooi braaf op tijd waren we weer aan boord. We hingen allemaal over onze balkonnetjes te kijken om de afvaart te zien maar er gebeurde niets. Onze kajuit bevindt zich op gelijke hoogte met de brug dus wij kunnen perfect binnenkijken en zien wat de kapitein uitspookt bij een afvaart. En wat zagen we? Een sakkerende, vloekende kapitein en enkele hogere officieren die druk op zijn Italiaans gesticulerend in telefoons aan ’t roepen waren. Bleek dat er verscheidene excursiebussen te laat waren.



Al de passagiers van de Samsara-afdeling van de boot lagen ondeugend over hun terrasreling naar de kapitein te kijken. En wij maar allemaal grijnzen en die officieren maar hoe langer hoe nerveuzer worden. Elke minuut die een boot te laat afvaart kost geld. Zeker als je een loods aan boord hebt die je uit de fjorden moet loodsen. Alweer 10 minuten te laat - nadat eindelijk de allerlaatste tourbus gearriveerd was - werden de laatste trossen gelost en duwde de Luminosa zich met volle kracht van haar twee zijdelingse motoren los van de kade. Die tour-operators van de laat aangekomen bussen zullen het de volgende keer wel kunnen schudden, ik denk niet dat die aan rederij Costa nog een klant zullen hebben.

Op het bovenste dek genoten we even van de afvaart uit Olden, maar al spoedig joeg de felle wind ons terug naar binnen. We hadden echt onze portie lijden en afzien wel gehad vandaag, ’t werd hoog tijd voor een beetje rust in onze kajuit. Toen we daar aankwamen lag er echter al een briefje op ons bed dat morgennacht de bagage om middernacht op de gang moet staan. Nee, rust zit er nog niet zo direkt in…











Met onze laatste krachten sleepten we ons naar ’t restaurant waar de jongens overgelukkig waren met de luchtfoto’s van hun werkplek. Er zal morgen weer een boel op hun memory-stick moeten gezet worden. Maar vandaag niet meer. Ik val om.

Deze keer als eerste bij ons restaurantje. Maar te moe om te blijven rechtstaan...



Om dit allemaal naar binnen te werken ben ik natuurlijk nooit te moe.



Uiteraard moest ik, voor mijn "jongens" tijdens 't eten wel even snel een reportage
gaan maken over het afscheidsdiner in 't groot restaurant...

Het fotoalbum van deze dag :
http://picasaweb.google.be/laathi.webalbums/CruiseNoorwegen13Olden?authkey=Gv1sRgCM-Hge6_tJ6ejAE#

Donderdag, 23 juli 2009.
Costa Luminosa, op zee

14.  O wee, die naweeën.

Krakend en kreunend ben ik uit mijn bed gekropen. Als ik geeuw lijkt het of mijn kop van mijn nek scheurt. Roeien doet rare dingen met een mens. Mijn beenspieren lijken uitgerokken te zijn. Als je ’t niet gewoon bent om met bottines aan van bergen naar beneden te joggen is dat zo te voelen toch ook niet de ideale vorm van sportbeoefening.  Dan maar een andere vorm van ochtendgymnastiek gedaan en alvast wat spullen beginnen inpakken, want de valiezen moeten tegen middernacht op de gang klaar staan.

Paul was ondertussen naar de lezing gegaan over de richtlijnen bij het verloop van de ontscheping morgen. Een saai iets, ware het niet dat de hostess moeite deed er toch iets leuks van te maken : ze las de Top-10 voor van de meest idiote vragen ooit door toeristen aan boord van cruise-schepen gesteld :

- Is dit eiland nu werkelijk helemáál omringd met water?
(heu? Is dat niet de definitie van “eiland” dan?...)

- Van waar komt de electriciteit hier?
(Wij steken de stekker in bij ’t vertrek in Amsterdam en vragen de kapitein om geen scherpe bochten te maken onderweg om de kabel niet te beschadigen.)

- Weet u waar mijn vrouw is?
(Op een schip van 300 meter lang? Met 10 verdiepingen? Ge moet maar beter op uw gerief letten hé meneer!)

- Wat doet u met de ijssculpturen die op ’t buffet staan nadat ze gesmolten zijn?
(Een gesmolten ijssculptuur… zou dat niet gewoon spontaan terug in de afvoer lopen?...)

- Gaat deze lift naar de achterzijde van het schip?
(Stel je voor dat dat bestond!! Gedaan met altijd 300 meter te lopen van boeg tot achtersteven… Dat moeten ze dringend uitvinden!)

- Om hoe laat is het Middernachtbuffet?
(Zoals meestal, om middernacht zeker?)

- Werkt u hier?
(Nee, dat plaatje op mijn uniform waar mijn naam, functie en nationaliteit op staan heeft niks te betekenen. Ik zwom hier per toeval voorbij en dacht : “Ik klim aan boord en ga eens wat op dat cruiseschip rondwandelen”.)

- Slaapt het personeel aan boord?
(Nee, elke nacht worden 1200 personeelsleden in helicopters voor 4 personen vanop ’t bovenste dek opgepikt en daar worden dan hotelkamers in het dichtstbijzijnde land voor gezocht. ’t Is altijd wel een hele klus om ze allemaal terug op tijd aan boord te krijgen tegen dat de voorbereidingen van de ontbijtservice moeten beginnen natuurlijk….)

We werden ook nadrukkelijk gewaarschuwd om niet álles in te pakken. Het gebeurt namelijk regelmatig – ongelofelijk maar waar - dat er mensen in pyama van boord moeten gaan omdat ze tot en met het laatste kledingstuk in hun valies gestoken hebben, die ’s nachts dus al was opgehaald door de kruiers.
En de séance werd weer afgesloten met een van haar eigen heerlijke lapsussen : “Morgen moet u om 8 uur de kajuit verlaten zodat uw kamermeisje de kans krijgt ze voor de volgende gasten weer ‘pik en fijn’ te maken!”

Op zo’n momenten - als ge die gekke verhalen hoort - lijkt het me dan wél weer leuk om hier te werken. Ik zou me een kriek amuseren. Maar ’t idee dat ik ’s ochtends mee ’t buffet moest opstellen, ’s middags mensen de lambada moest aanleren, hen na het theeuurtje amuseren met een cursus “servet plooien” en ’s avonds op de scène verkleed staan als bronstig rendier… wel, dát zou er voor mij net een klein beetje te veel aan zijn.



Groenten-kerf-les...



Uiterst succesvol.

Maar dan zit ik toch nog liever in deze afdeling...

Als een oude lemming met mobiliteitsproblemen heb ik me daarna nog richting buffet gesleept en wat fruit gesnoept. Veel eten heeft geen zin meer want over twee uur worden we al aan  lunch verwacht.
Onze kelners waren wild enthousiast over ’t diashowtje dat ik gemaakt had over deze reis, we hebben er allemaal samen in ’t lege restaurant naar zitten kijken. De rest van de foto’s volgen later wel via mail of die moeten ze maar via ’t blog bekijken. Ze kunnen de teksten dan wel niet lezen - de meesten zijn Indonesiërs, Filippino’s en Peruanen - maar foto’s kijken kan iedereen.


Deel 2 : De echtgenote van Rudolph.

Na de middag heb ik nog lekker wat in de zon zitten schrijven terwijl Paul zijn gerief inpakte. Hij heeft ook de foto’s genomen van de “rendiersnuitjes”. Enkele dagen geleden kocht ik een grappige t-shirt met allerlei gekke gelaatsuitdrukkingen van rendieren op en die wou ik persé op foto naspelen. Het kan niet altijd ‘de Schreeuw van Munch’ zijn. ’t Is een heerlijke fotosessie geworden. Als ik zo al mijn losse vellen zie wapperen in de stevige bries op mijn balkon begrijp ik de mensen van de Wellness-afdeling dat ze willen ingrijpen. ’t Zij hen bij deze vergeven.



De rendiersnuiten op mijn t-shirt.
En mijn povere pogingen rendierfotomodel te worden...



Lykkelig. Happy. Gelukkig.



Sint. Mad. Boos.



 Uskyldig. Innocent. Onschuldig.



Svimmel. Dizzy. Duizelig.



Trist. Sad. Zelfs zo triest dat ik mijn gewei vergeten ben...



Skremt. Frightened. Angstig.



Annonym. Shy.Verlegen.



Snorrele. Cold. Koud.



En eentje waarbij ik echt niet meer weet wat ik probeerde uit te beelden...



Ik kan natuurlijk ook gewoon normaal doen. Als 't echt moet.
Maar 't lang volhouden is wel moeilijk.

Ik hoopte in de sauna en ’t stoombad mijn nek- en andere spierpijnen wat te laten verdampen en dat lukte tijdelijk, maar eens terug buiten was elk mishandeld onderdeel alweer even stram en stijf. Dit wordt een cruise waar ik toch wel even 14 dagen van ga moeten bekomen. Ik zou misschien eens op reis kunnen gaan om wat uit te rusten?...

Na ’t diner, toen we gezellig met de obers zaten te keuvelen, vroeg ik wat uitleg over die zogenaamde “Alle fooien zijn inbegrepen in de prijs.”
Normaal moet je op een cruise nog eens 10 euro per man per dag aan drinkgeld betalen maar dat is hier niet verplicht. Het voordeel van dit systeem is dat de mensen van de crew die ge als passagier nooit te zien krijgt - zoals de machinisten en de technici en de onderhoudsploegen - nu misschien ook een deel van de koek krijgen. ’t Nadeel is natuurlijk dat die opdringerige animatoren-herrieschoppers ook beloond worden. Toen ik verder uitleg over ’t systeem vroeg kwam de kat op de koord. Op de voorlaatste avond van de cruise wordt aan alle passagiers gevraagd een ellenlange tevredenheidsenquete in te vullen over alle afdelingen en aspecten van het schip (de bars, restaurants, winkels, de animatie, de netheid van de kajuit en van de openbare delen…). Naargelang de punten die daarop gescoord worden krijgen de mensen van een bepaalde afdeling hun drinkgeld procentueel uitgekeerd. Tja, ’t is een systeem waar ge als passagier uiteraard totaal geen controle over hebt. De mensen van ’t Samsara-restaurant zeiden wel dat ze altijd heel hoog scoorden op de tevredenheidsenquete en dus ook ’t grootste deel van hun drinkgeld ontvingen. Desalniettemin heb ik ze toch maar centen gegeven, net als ons lieve kamermeisje Corazon, dan weet ik tenminste dat de mensen die zo hun best gedaan hebben om ’t voor ons hier tof te maken zeker een beloning gekregen hebben. Nu zou ik alleen nog de centen van die nitwits van ’t animatieteam moeten kunnen gaan afpakken, kon ik die lekker als Robin Hood gaan herverdelen onder de poetsers van ’t schip, want ook die mensen hebben meer dan schitterend werk afgeleverd. Alles blonk hier steeds als een spiegel.



Met Corazon het kamermeisje.



Robi van 't Samsara Restaurant...



en zijn kunstjes.



The Samsara crew.
Nee, dit is serieus bedoeld. We proberen hier echt geen kudde rendieren uit te beelden.

Terug in de kamer hebben we de laatste spullen ingepakt. De trol en ’t rendiervel niet vergeten… Dat laatste alweer ingepakt in zijn zwarte vuilzak maar deze keer wel netjes opgerold als worst en met veel koord van een handvat voorzien. Nu staat alles - behalve de handbagage, die toch weer een karavaan op zichzelf is - netjes aan de voordeur. Vannacht zal alles geruisloos opgehaald worden en hopelijk vinden we dat dan morgen op de kade terug… Ik ga er nu alleszins niet van wakker liggen. Daar ben ik na deze 14 dagen wel iets te moe voor.