Sedert mijn jeugdjaren leg ik een uitgebreid beeldenarchief aan van zeer uiteenlopende thema's. De laatste jaren heb ik meer en meer een bijzondere voorkeur naar bijzondere gebouwen, architectonishe hoogstandjes, kunstwerken,... In het dagelijkse leven lopen we al te dikwijls voorbij aan mooie dingen die gratis ten onze beschikking staan. Sommige dingen spreken een geheime taal. Jawel, bepaalde dingen verwijzen naar zaken die we al lang vergeten zijn of eren een gebeurtenis die ons collectief geheugen niet langer vasthoudt. In tijden van een inspiratie lancune kijk ik dan naar mijn beeldenarchief en komt er inspiratie naar boven. Het is als een fontein die opborrelt en mijn dorst bevredigd. In de stad waar ik woon zijn er veel van die spreekwoordelijke fonteinen. Hier in bijlage toon ik met opzet een functioneel kunstwerk dat in bepaalde opzichten verwijzingen bevat naar de loge der vrijmetselaars. Loop nooit onachtzaam voorbij om het even welk kunstwerk, want voor dat je het weet sla je het boek voortijdig dicht en mis je de pointe. Het gebeurt dan ook frequent dat ik meermaals vanuit verschillende invalshoeken een gebouw, kerk of fontein durf te benaderen. Die dingen spreken tot je op een geheel eigenzinnige manier. Spijtig dat het hier in bijlage geen driedimensioneel plaatje betreft maar dan pas zou je begijpen wat ik bedoel. Eenzelfde compositie drang ontdek ik ook bij het opbouwen van mijn schilderijen of tekeningen. Hoe meer je op die dingen gaat doordraven hoe meer je gaat beseffen dat creatie of schepping van iets uit niets weinig met Chaos te maken heeft. Zoals Albert Einstein met beeldspraak verduidelijkte :"God speelt niet met dobbelstenen"!
Heb vandaag een prachtig stukje muziek beluisterd. Messiah van Georg Friedrich Haendel (1685-1759). De klanken inspireerden mij tot oneloofelijke taferelen waarbij de verf als magma uit mijn fantasie naar boven kwam. Ik weet dat de vergelijking met een life orkest niet opgaat maar af en toe zo'n klassiek cd'tje beluisteren is nectar voor de ziel en de Muze. Binnenkort laat ik weer wat beeldmateriaal los maar eerst wil ik nog wat bezinning vragen en schilder ik met woorden. De beeldrijke kracht van het woord komt nog het best tot uiting in de poëzie. Het doet mij enorm plezier dat er daar recent veel aandacht wordt aan besteed. Hoe dikwijls werden de dichters niet verhuisd naar het hoogste rekje waar niemand nog bij kon. Of heel onderaan bij de voeten zodat je menig schoenneus op de boekenkaft zag afgedrukt. Na zo'n regendagje stapte je dan de boekenwinkel binnen en kon je de zoenoffers van zoveel voetenwerk terugvinden op de verloren kinderen der dichters.
Het is vandaag wat kalm aan beeldmateriaal op l'artMuze. De potlood kan niet altijd geslepen zijn of het penseel wentelt zich niet altijd in de natte verf. Alles ligt nochtans klaar voor een volgende uitdaging. Opnieuw nog een hondengezichtje dat op mensenkleding wordt geplaatst. Ik weet niet wat het is met die honden maar het zal wel overwaaien. Het licht zit ook nog niet goed genoeg om met landschappen of mensen te beginnen. Toen ik deze morgen op straat al die sombere gezichten zag dacht ik aan een schilderij van Jeroen Bosch. Een duivels tafereel waarin iedereen op zijn beurt de zwaarste straf naar analogie van zijn zonden ondergaat. Laat ik maar even bij die honden blijven, want zij kunnen je verdomd droevig aankijken. Het zijn trouwens nog de enige wezens die je echt en oprecht in de ogen kijken. Eveneens vanmorgen zag ik ook zo'n zware bulldog die de kou en vochtigheid moest trotseren. Hij keek mij aan. Nee, het was geen vrouwtjes hond, want daarvoor hief hij zijn achterpoot veel te hoog op tegen de lantaarnpaal. Jawel, hij keek mij aan en dat zag je door het contrast met zijn oogwit dat eventjes aftekende op de oogrand. Het was echt een blik van verstandhouding. Ik meende dat hij wou zeggen : 'verdomd, toch geen weer om een hond door te jagen!'.
Hier breng ik nog een fragment van Pol die door de bossen wandelt. De achtergrond werd gemaakt op dik aquarel papier zodat er een zekere textuur kon doorkomen in de print. Nadien werd het figuurtje erop geplaatst door middel van photoshop. Deze werkwijze gaf me de kans om eventuele fouten snel te corrigeren. Ooit breng ik het verhaal tot een afgewerkt geheel maar eerst moet ik nog wat sprekende keien vinden om dat af te ronden.
In het hierna besproken kinderboekje gebruikte ik ook zelf genomen foto's van stenen die ik wijzigde naar een tekening via de computer. Stenen hebben mij ook altijd aangesproken. Die grote gepolijste keien die je aan Cap Blanc Nez (noord frankrijk) aantreft zijn schitterend. Elke steen bevat een uniek verhaal dat door de natuur is gevormd. Als ik een paar bijzondere stenen aantref - waar ik ook ben - dan neem ik die mee naar huis en koester de exemplaren een tijdje om ze dan weer prijs te geven aan de natuur. Ik gooi ze dan heel dikwijls symbolisch in de zee. Meestal zijn het kleine exemplaren want de discipline kogelstoten is niet aan mij besteed. Ik ben er 'rotsvast' van overtuigd dat deze stenen mij zullen overleven en misschien eeuwen later een ander zullen fascineren. Op zich zorgt dit voor een vreemde band van continuïteit.
Het leuke aan zo'n kinderboekje is de ongebreidelde fantasie die je erin kwijt kan. Alle achtergrond tekeningen werden met de hand op aquarel papier gezet en de figuurtjes werden er dan achteraf opgeplaatst via de computer na inscanning van deze achtergronden. De combinatie van computer en tekenwerk is zeker niet meer weg te denken wil men een goed afgewerkt publiceerbaar eindprodukt halen. Soms gaat dit een beetje ten koste van de dynamiek. Het is ook de reden waarom ik nu weer louter zweer bij het zuivere schilderwerk zonder tussenkomst van moderne tussenschakels. Wie weet stamp en roer ik mijn eigen pigmenten in een mortier? Alleen reeds de voeling met de basismaterie werkt inspirerend
Voor ieder figuurtje dat je ontwerpt moet je goed zijn manier van bewegen instuderen en uittekenen. Dat vormt mede het karakter van je personage wat het moeilijkste is. Ik hou me dan ook graag bezig met het bestuderen van de mensen in hun handelingen. Al die typetjes sla ik dan op in het collectief geheugen en ik haal ze dan ten gepaste tijd uit de bovenkamer.
Het maken van een kinderboekje heeft mij altijd gefascineerd en leek me tegelijk een uitdaging. Verleden jaar begon ik met prille voeten aan de eerste stapjes in die richting. Als hoofdfiguur koos ik Pol, een zonderling figuurtje dat ik op een klein velletje kladpapier had ontworpen. Hij is een soort van Einzelgänger die de bijzondere gave heeft dat hij met stenen kan praten. Hij woont in een klein huisje en trekt meermaals de wereld rond want hij heeft ontelbare keiharde vrienden die hem van alles willen vertellen. Een oeverloos uitgangspunt dat verschrikkelijk veel verhaalwendingen met zich meebrengt. Welnu vanuit die basis begon ik eraan. Ik geef even een voorsmaakje van deze creatie.
De allerlaatste pagina uit de bondgenoten. De rest van het verhaal is uitgetypt op papier met aan de rand enkele ontwerpschetsen. Misschien wordt het ooit volledig afgewerkt. Wie weet, als de gedrevenheid groot genoeg is dan maak ik het beslist af. Voor de enthousiaste stripfanaten laat ik deze 20 pagina's een beperkte periode staan en dit om later plaats te maken voor nog massa's ander materiaal. Veel leesgenot.
Hier zijn de tekeningen niet meer ingekleurd. En ook de tekst ontbreekt maar de plaatjes spreken hopelijk voor zichzelf. Het verschil in dynamiek tussen computerinkleuring en gewone zwart wit tekening is enorm. Enkele jaren terug kleurde ik elke plaat minutieus in en zich vergissen was toen uit den boze. Zelfs met een computer als hulpmiddel blijft striptekenen monnikenwerk.
Verdorie, ik heb nog niks verteld over de inhoud van de bondgenoten. Hoe kom je nu aan zo'n naam? Welnu, in navolging van mijn vroegere stripreeks 'de lotgenoten' dacht ik gewoon : laat ons een aantal mensen samenbrengen die een bondgenootschap vormen tegenover de klassieke slechterik. De goede figuren zijn achtereenvolgens Jef de parkwachter,stiefdochter van de burgemeester (burgemeester is ook bedrijfsleider van een vuilverwerkingsfirma), enkele buurjongens :flip,daisy en pol. De slechteriken :de burgemeester en zijn secretaris en boekhouder Fons Herregat. De burgemeester slaagt erin om de ondergrond te vervuilen door alle vuiligheid gewoon in de bodem te droppen. Hierbij weet hij niet dat dit voor heel wat ellende zorgt bij de vreemde wezens die zich onder de grond bevinden. Er dreigt opstand uit te breken bij dat verborgen kaboutervolkje. Net als de wezentjes willen aan de oppervlakte komen, vallen onze bondgenoten pardoes in het wereldje van deze creaturen. Dat zou voor een grappige en boeiende confrontatie moeten zorgen. In de verdere loop van het verhaal zullen ze zich organiseren om een einde te stellen aan de snode plannen van de burgemeester.
Zo ongeveer midden het jaar 2005 kreeg ik de goesting om opnieuw met een (humoristisch) beeldverhaal op de proppen te komen. Het scenario kwam tamelijk vlug op papier en zelfs de dialogen leken door een verborgen stem in mijn hoofd gefluisterd te worden. Waarschijnlijk had ik te lang stilgezeten zodat de Muze mij van alle kanten inspireerde. Door een combinatie van tekeningen op kalkeerpapier, inscanning en inkleuring op computer ging het tamelijk vlug. Mijn personages waren op een eigenaardige wijze tot ontwikkeling gekomen. Via het programma POSER 6 (creatie van driedimensionele figuren) wist ik een aantal ontwerpfiguurtjes in alle richtingen te plaatsen. Na uitprinting van de figuurposities op papier werden de gezichtjes door mezelf voorzien van een eigen karakter. Misschien omslachtig maar voor mij best te doen. De inkleuring in photoshop werd met opzet hard gehouden. Dat andere soort kleurpalet zou volgens mij het komische nog wat onderstrepen, zo dacht ik. Het geheel werd afgewerkt tot op 19 pagina's waarvan de laatste 6 niet helemaal afgewerkt zijn qua inkleuring en tekst. Het lag in mijn bedoeling om met ongeveer 15 afgewerkte platen en een begeleidend dossier enkele uitgevers af te schuimen. Wacht even man, kom van die droompiramide af en besef nu eens goed datgeen enkele uitgever zomaar het risico zal nemen om een creatieveling een podium te geven. Stel je voor wat een risico en dan die kostprijs om dat nog te promoten. Vooruit, terug naar je huis-, tuin- en keukenserre waar je braafjes in een hoekje de verstripping mag lezen van de 'familie Pfaff' of 'de kampioenen', want dat herkent iedereen. Natuurlijk heeft de verstripping van bekende tv-reeksen commerciële verdiensten, maar ik dacht toen op dat moment : daar vloeit dat laatste drupje weg uit de spreekwoordelijke melkkoe! Opnieuw had de harde business wereld mij op de grond doen landen. Mijn parachute was op het allerlaatste moment opengekomen zodat ik met een harde smak op mijn bakkes viel. Met de geboorte van mijn blog nam ik het besluit om al die zaken aan het brede publiek prijs te geven uit sympathie voor de MUZE!
Nog niet zo lang geleden vielen mijn ogen (figuurlijk) op een cd over 'Gerard Vermeersch'. Deze talentvolle West-Vlaamse stand up comedian is al een hele tijd overleden maar zijn teksten en de humor die erin verweven zit is grandioos. Eén van zijn gekende sketches is die van Avelgem en ons huis. De laatste tijd zien we heel veel nieuwe stand up comedians opduiken. Geert Hoste en Raf Coppens zijn bij de meeste mensen bekend. Ze brengen verdienstelijk werk maar er zijn nog andere frisse comedians. Het doet me werkelijk plezier dat we in ons land zo'n heropleving krijgen van het leuke woord. Wie op dit vlak werkelijk de kroon stak inzake professionele grappenmakers was Toon Hermans. Het is mede door dit uitzonderlijk talent aan woordkunstenaars dat ik gedichten begon te lezen. Even een smaakmaker in de stijl van de vroeg gestorven Gerard Vermeersch :
Als al mijn boeken meisjes waren dan was ik uit mijn lijden dan zou ik heel der nachten echt mij aan de studie wijden.
't zoaten ne keer 2 schoane muschen de zondag op den macadam, de gastronomische genoegens te blusschen an den utloat van den paardentram.
Voila, enfin dit is de laatste pagina van mijn kortstrip. Het hoofdpersonage begint aan het einde duidelijk te ijlen! Eventjes wordt er een allussie gemaakt dat Eva - door de insectenbeet - een metamorfose ondergaat. Ik hou ervan om korte beheersbare verhaaltjes te maken die niet al mijn tijd veroveren. Rond hetzelfde thema zou ik later ook graag een soort van kortfilmpje willen maken. Misschien een voortzetting van deze getekende strip. Mogelijks een combinatie van macrofotografie met videobeelden! Ik zal binnenkort nog gelijkaardige stripverhaaltjes over jullie loslaten.
Na het lezen van Kafka werd ik geïnspireerd om een stripverhaal te maken met kevers als hoofdmotief. Als ik me niet vergis ging het verhaal over Kafka over methamorfose of gedaanteverandering. Het hoofdpersonage in zijn boek veranderd zienderogen in een kever. Met mijn beeldverhaal wou ik op even absurde wijze iets doen rond dit thema.
In het verleden heb ik heel dikwijls aan cartoonfestivals deelgenomen. De allereerste keer dat je daaraan deelneemt vergeet je nooit natuurlijk. Ik werd bij wonder geselecteerd uit vele duizenden kandidaten en kreeg een eervolle vermelding. Het is leuk als je werk bewonderd wordt en het stimuleert je om verder te doen. Vreemd genoeg bleef het bij deze ene keer en kwam er geen vervolg. Ik geef toe dat ik er geen passie van maak om bij wijze van hengelwedstrijd steeds de grootste vis te vangen. Nee, voor mij moet het fun blijven en geen competitie. Cartoons maken is de haiku van de illustratie. Ik geef hierbij enkele werkjes prijs die ik tot verleden jaar heb gemaakt voor de kartoenale van knokke heist. Geen grootse dingen maar vingeroefeningen van een gedreven tekenaar.
Pagina 1 van een stripverhaal dat zich te Damme afspeelt. Door het aanklikken van de afbeelding zou het op een groter formaat moeten zichtbaar worden. Het zou aanvankelijk een stripverhaal in 48 pagina's geworden zijn. Ik heb er zelf een 3 delige kortstrip van gemaakt. Zo gaat niet alle inspanning verloren van het vele werk dat zo'n opgave heeft gekost.
Mijn moleskine schetsboekje raakt geleidelijk aan vol. Losse krabbels die bij mij opborrelen tijdens het lezen van een boek of het bekijken van een film. Soms vormen ze de aanzet voor een later schilderij of tekening. Ik heb ze bij mijn vorig artikel 'goede voornemens' krabbelmuzen genoemd. Inderdaad, ze scherpen mijn fantasie aan. Eigenlijk kan ik deze oefening iedereen aanraden. Zelfs bedrijfsleiders, bazen en managers zouden het beter doen. Heel dikwijls stel ik vast dat het empathisch vermogen (emotioneel kunnen invoelen bij je medemens) bij deze personen ver zoek is. Het aanscherpen van de Muze is trouwens goed om je eigen gevoelens te exploreren. Hoe kun je trouwens anderen gaan inspireren als dat bij jezelf niet geregeld wordt aangescherpt. Zou tekenen dan toch iets therapeutisch hebben?
Ik hou van dieren. Volgens mij zijn het de enige wezens die je open en eerlijk in de ogen kunt kijken (los van elk roofdiereninstinct). Meestal wordt de trouwe viervoeter in een kwaad daglicht gesteld. Hoe dikwijls is dit niet het gevolg van het baasje. Heel wat frustraties worden gekanaliseerd op de stilzwijgende (blaffende) hond. Ah, als de dieren konden spreken, we zouden wel wat horen. Waarom bijten sommige honden naar de mens? Een mooie opdracht voor wetenschappers maar vergeet niet stil te staan bij de opvoeding en behandeling van het huisdier. Ik heb heel veel dierenleed gezien in het hondenasiel. Honden die uit een rijdende wagen gedropt worden. Anderen worden vastgemaakt aan een boom,... Erg is dat! Als ode aan de trouwe viervoeter heb ik er een schilderij over gemaakt. Vrienden van mij gaven een foto van hun huisdier met de opdracht maak er iets mooi van. In de 17e en 18e eeuw werden dieren soms vermenselijkt afgebeeld. Welnu, in het kielzog van deze kunstenaars heb ik net hetzelfde gedaan. Het is nog niet afgewerkt maar het komt goed!
Het nieuwe jaar is begonnen. De eetfestijnen en de vele dranken maken geleidelijk aan plaats voor een noodzakelijke soberheid. Meteen een periode bij uitstek om de goede voornemens op een rijtje te zetten. Na twee maanden niet geblogd te hebben wordt het stilletjes tijd om daaraan iets te doen. Het was niet de tijd noch het verlangen dat mij ontbrak om te bloggen! De alledaagse beslommeringen hielden me in de ban. Voor tekenen of schilderen was er amper ruimte. Te omslachtig en de werkstress hield me in zijn klauwen. Het enige wat mogelijk was, bleek lezen om verloren tijd in te halen (op de trein, tijdens de middagpauze,...), wat muziek spelen op de alt blokfluit na het avondeten en af en toe wat schrijven en soms wat foto's nemen. Voor de vrienden van de kunst het sluitend bewijs dat de Muze zich in verschillende gedaantes manifesteerd. Voortaan neem ik het besluit om op geregelde basis l'ArtMuze te voeden met nieuwe vruchten van mijn creatieve geest. Heel recent hou ik een klein notitieboekje bij de hand waarin ik losse krabbels teken. Die gedachte is bij mij opgekomen tijdens het schrijven van een idee of een passage uit een boek dat mij frappeert. Volgens mij zijn het dingen die tot stand komen in de schemerzone van de geest. Sommige mensen die telefoneren krabbelen soms niets vermoedend op een stukje papier allerhande zaken zonder dat ze er bewust bij stilstaan. Welnu dat zijn mijn 'krabbelmuzen'. Vooraleer ik dit eerste intermezzo afsluit wil ik graag nog even een landschapsimpressie meegeven van de zee. De foto hierbij werd genomen aan de Belgische westkust in de maand december. Geen sneeuw maar wel gebroken lucht met wolken en heel veel water dat ook inspirerend kan werken. Tot binnenkort!
L'artMuze of knarf en kunst staat wel degelijk voor mezelf. Alles wat met schilderen, tekenen en schrijven te maken heeft komt in deze blog naar voren. Het is een creatief dagboek dat anderen mag inspireren om hun eigen creativiteit aan te boren en kunst te plegen!
Een triest lot voor ons allen : we voeden ons hart met verlangen en weten hoe het eindigt (Haiku door knarf)
