Oef, het was even rennen, springen, opstaan en weer omvallen van drukte. Het enige wat mij nog mogelijk leek was het aanvullen van mijn tekendagboek. Al enkele jaren hou ik me bezig met het bijhouden van een soort van schetsboekjes. De zwarte A5 moleskine schetsboekjes zijn ideaal om mee te nemen en ze kunnen tegen een stootje. Een oude agenda gebruikte ik vroeger maar datums en onnodige lijntjes brachten mij uit evenwicht. Mijn schetsboekjes zijn niet zo goedkoop maar ze zijn gemaakt voor het leven. Eigenlijk moet je ze opvatten als een soort van ideeëntuin. Gek genoeg kleef ik er soms foto's in waarrond ik dan verdere thema's ontwikkel. Voor de buitenstaander lijkt het voer voor psychologen maar voor mij helpt het concepten te ontwikkelen. In tijden van slechte 'muze' put ik dan voeding uit mijn schetsboekjes. Ik laat jullie geregeld even meegenieten. In bijlage zie je het boekje opengespreid op twee verschillende thema's. Het oog 'an eye for an eye' is ontleend aan dat typische schilderij 'God ziet mij, hier vloekt men niet'! Ernaast zie je een collage van oude reclame met aangevuld idee rond properheid. Iets in de trant van hou je stad rein!
Sedert mijn jeugdjaren leg ik een uitgebreid beeldenarchief aan van zeer uiteenlopende thema's. De laatste jaren heb ik meer en meer een bijzondere voorkeur naar bijzondere gebouwen, architectonishe hoogstandjes, kunstwerken,... In het dagelijkse leven lopen we al te dikwijls voorbij aan mooie dingen die gratis ten onze beschikking staan. Sommige dingen spreken een geheime taal. Jawel, bepaalde dingen verwijzen naar zaken die we al lang vergeten zijn of eren een gebeurtenis die ons collectief geheugen niet langer vasthoudt. In tijden van een inspiratie lancune kijk ik dan naar mijn beeldenarchief en komt er inspiratie naar boven. Het is als een fontein die opborrelt en mijn dorst bevredigd. In de stad waar ik woon zijn er veel van die spreekwoordelijke fonteinen. Hier in bijlage toon ik met opzet een functioneel kunstwerk dat in bepaalde opzichten verwijzingen bevat naar de loge der vrijmetselaars. Loop nooit onachtzaam voorbij om het even welk kunstwerk, want voor dat je het weet sla je het boek voortijdig dicht en mis je de pointe. Het gebeurt dan ook frequent dat ik meermaals vanuit verschillende invalshoeken een gebouw, kerk of fontein durf te benaderen. Die dingen spreken tot je op een geheel eigenzinnige manier. Spijtig dat het hier in bijlage geen driedimensioneel plaatje betreft maar dan pas zou je begijpen wat ik bedoel. Eenzelfde compositie drang ontdek ik ook bij het opbouwen van mijn schilderijen of tekeningen. Hoe meer je op die dingen gaat doordraven hoe meer je gaat beseffen dat creatie of schepping van iets uit niets weinig met Chaos te maken heeft. Zoals Albert Einstein met beeldspraak verduidelijkte :"God speelt niet met dobbelstenen"!
Heb vandaag een prachtig stukje muziek beluisterd. Messiah van Georg Friedrich Haendel (1685-1759). De klanken inspireerden mij tot oneloofelijke taferelen waarbij de verf als magma uit mijn fantasie naar boven kwam. Ik weet dat de vergelijking met een life orkest niet opgaat maar af en toe zo'n klassiek cd'tje beluisteren is nectar voor de ziel en de Muze. Binnenkort laat ik weer wat beeldmateriaal los maar eerst wil ik nog wat bezinning vragen en schilder ik met woorden. De beeldrijke kracht van het woord komt nog het best tot uiting in de poëzie. Het doet mij enorm plezier dat er daar recent veel aandacht wordt aan besteed. Hoe dikwijls werden de dichters niet verhuisd naar het hoogste rekje waar niemand nog bij kon. Of heel onderaan bij de voeten zodat je menig schoenneus op de boekenkaft zag afgedrukt. Na zo'n regendagje stapte je dan de boekenwinkel binnen en kon je de zoenoffers van zoveel voetenwerk terugvinden op de verloren kinderen der dichters.
Het is vandaag wat kalm aan beeldmateriaal op l'artMuze. De potlood kan niet altijd geslepen zijn of het penseel wentelt zich niet altijd in de natte verf. Alles ligt nochtans klaar voor een volgende uitdaging. Opnieuw nog een hondengezichtje dat op mensenkleding wordt geplaatst. Ik weet niet wat het is met die honden maar het zal wel overwaaien. Het licht zit ook nog niet goed genoeg om met landschappen of mensen te beginnen. Toen ik deze morgen op straat al die sombere gezichten zag dacht ik aan een schilderij van Jeroen Bosch. Een duivels tafereel waarin iedereen op zijn beurt de zwaarste straf naar analogie van zijn zonden ondergaat. Laat ik maar even bij die honden blijven, want zij kunnen je verdomd droevig aankijken. Het zijn trouwens nog de enige wezens die je echt en oprecht in de ogen kijken. Eveneens vanmorgen zag ik ook zo'n zware bulldog die de kou en vochtigheid moest trotseren. Hij keek mij aan. Nee, het was geen vrouwtjes hond, want daarvoor hief hij zijn achterpoot veel te hoog op tegen de lantaarnpaal. Jawel, hij keek mij aan en dat zag je door het contrast met zijn oogwit dat eventjes aftekende op de oogrand. Het was echt een blik van verstandhouding. Ik meende dat hij wou zeggen : 'verdomd, toch geen weer om een hond door te jagen!'.
Hier breng ik nog een fragment van Pol die door de bossen wandelt. De achtergrond werd gemaakt op dik aquarel papier zodat er een zekere textuur kon doorkomen in de print. Nadien werd het figuurtje erop geplaatst door middel van photoshop. Deze werkwijze gaf me de kans om eventuele fouten snel te corrigeren. Ooit breng ik het verhaal tot een afgewerkt geheel maar eerst moet ik nog wat sprekende keien vinden om dat af te ronden.
In het hierna besproken kinderboekje gebruikte ik ook zelf genomen foto's van stenen die ik wijzigde naar een tekening via de computer. Stenen hebben mij ook altijd aangesproken. Die grote gepolijste keien die je aan Cap Blanc Nez (noord frankrijk) aantreft zijn schitterend. Elke steen bevat een uniek verhaal dat door de natuur is gevormd. Als ik een paar bijzondere stenen aantref - waar ik ook ben - dan neem ik die mee naar huis en koester de exemplaren een tijdje om ze dan weer prijs te geven aan de natuur. Ik gooi ze dan heel dikwijls symbolisch in de zee. Meestal zijn het kleine exemplaren want de discipline kogelstoten is niet aan mij besteed. Ik ben er 'rotsvast' van overtuigd dat deze stenen mij zullen overleven en misschien eeuwen later een ander zullen fascineren. Op zich zorgt dit voor een vreemde band van continuïteit.
Het leuke aan zo'n kinderboekje is de ongebreidelde fantasie die je erin kwijt kan. Alle achtergrond tekeningen werden met de hand op aquarel papier gezet en de figuurtjes werden er dan achteraf opgeplaatst via de computer na inscanning van deze achtergronden. De combinatie van computer en tekenwerk is zeker niet meer weg te denken wil men een goed afgewerkt publiceerbaar eindprodukt halen. Soms gaat dit een beetje ten koste van de dynamiek. Het is ook de reden waarom ik nu weer louter zweer bij het zuivere schilderwerk zonder tussenkomst van moderne tussenschakels. Wie weet stamp en roer ik mijn eigen pigmenten in een mortier? Alleen reeds de voeling met de basismaterie werkt inspirerend
Voor ieder figuurtje dat je ontwerpt moet je goed zijn manier van bewegen instuderen en uittekenen. Dat vormt mede het karakter van je personage wat het moeilijkste is. Ik hou me dan ook graag bezig met het bestuderen van de mensen in hun handelingen. Al die typetjes sla ik dan op in het collectief geheugen en ik haal ze dan ten gepaste tijd uit de bovenkamer.
Het maken van een kinderboekje heeft mij altijd gefascineerd en leek me tegelijk een uitdaging. Verleden jaar begon ik met prille voeten aan de eerste stapjes in die richting. Als hoofdfiguur koos ik Pol, een zonderling figuurtje dat ik op een klein velletje kladpapier had ontworpen. Hij is een soort van Einzelgänger die de bijzondere gave heeft dat hij met stenen kan praten. Hij woont in een klein huisje en trekt meermaals de wereld rond want hij heeft ontelbare keiharde vrienden die hem van alles willen vertellen. Een oeverloos uitgangspunt dat verschrikkelijk veel verhaalwendingen met zich meebrengt. Welnu vanuit die basis begon ik eraan. Ik geef even een voorsmaakje van deze creatie.
De allerlaatste pagina uit de bondgenoten. De rest van het verhaal is uitgetypt op papier met aan de rand enkele ontwerpschetsen. Misschien wordt het ooit volledig afgewerkt. Wie weet, als de gedrevenheid groot genoeg is dan maak ik het beslist af. Voor de enthousiaste stripfanaten laat ik deze 20 pagina's een beperkte periode staan en dit om later plaats te maken voor nog massa's ander materiaal. Veel leesgenot.
Hier zijn de tekeningen niet meer ingekleurd. En ook de tekst ontbreekt maar de plaatjes spreken hopelijk voor zichzelf. Het verschil in dynamiek tussen computerinkleuring en gewone zwart wit tekening is enorm. Enkele jaren terug kleurde ik elke plaat minutieus in en zich vergissen was toen uit den boze. Zelfs met een computer als hulpmiddel blijft striptekenen monnikenwerk.
L'artMuze of knarf en kunst staat wel degelijk voor mezelf. Alles wat met schilderen, tekenen en schrijven te maken heeft komt in deze blog naar voren. Het is een creatief dagboek dat anderen mag inspireren om hun eigen creativiteit aan te boren en kunst te plegen!
Een triest lot voor ons allen : we voeden ons hart met verlangen en weten hoe het eindigt (Haiku door knarf)
