Zo ongeveer midden het jaar 2005 kreeg ik de goesting om opnieuw met een (humoristisch) beeldverhaal op de proppen te komen. Het scenario kwam tamelijk vlug op papier en zelfs de dialogen leken door een verborgen stem in mijn hoofd gefluisterd te worden. Waarschijnlijk had ik te lang stilgezeten zodat de Muze mij van alle kanten inspireerde. Door een combinatie van tekeningen op kalkeerpapier, inscanning en inkleuring op computer ging het tamelijk vlug. Mijn personages waren op een eigenaardige wijze tot ontwikkeling gekomen. Via het programma POSER 6 (creatie van driedimensionele figuren) wist ik een aantal ontwerpfiguurtjes in alle richtingen te plaatsen. Na uitprinting van de figuurposities op papier werden de gezichtjes door mezelf voorzien van een eigen karakter. Misschien omslachtig maar voor mij best te doen. De inkleuring in photoshop werd met opzet hard gehouden. Dat andere soort kleurpalet zou volgens mij het komische nog wat onderstrepen, zo dacht ik. Het geheel werd afgewerkt tot op 19 pagina's waarvan de laatste 6 niet helemaal afgewerkt zijn qua inkleuring en tekst. Het lag in mijn bedoeling om met ongeveer 15 afgewerkte platen en een begeleidend dossier enkele uitgevers af te schuimen. Wacht even man, kom van die droompiramide af en besef nu eens goed datgeen enkele uitgever zomaar het risico zal nemen om een creatieveling een podium te geven. Stel je voor wat een risico en dan die kostprijs om dat nog te promoten. Vooruit, terug naar je huis-, tuin- en keukenserre waar je braafjes in een hoekje de verstripping mag lezen van de 'familie Pfaff' of 'de kampioenen', want dat herkent iedereen. Natuurlijk heeft de verstripping van bekende tv-reeksen commerciële verdiensten, maar ik dacht toen op dat moment : daar vloeit dat laatste drupje weg uit de spreekwoordelijke melkkoe! Opnieuw had de harde business wereld mij op de grond doen landen. Mijn parachute was op het allerlaatste moment opengekomen zodat ik met een harde smak op mijn bakkes viel. Met de geboorte van mijn blog nam ik het besluit om al die zaken aan het brede publiek prijs te geven uit sympathie voor de MUZE!
Nog niet zo lang geleden vielen mijn ogen (figuurlijk) op een cd over 'Gerard Vermeersch'. Deze talentvolle West-Vlaamse stand up comedian is al een hele tijd overleden maar zijn teksten en de humor die erin verweven zit is grandioos. Eén van zijn gekende sketches is die van Avelgem en ons huis. De laatste tijd zien we heel veel nieuwe stand up comedians opduiken. Geert Hoste en Raf Coppens zijn bij de meeste mensen bekend. Ze brengen verdienstelijk werk maar er zijn nog andere frisse comedians. Het doet me werkelijk plezier dat we in ons land zo'n heropleving krijgen van het leuke woord. Wie op dit vlak werkelijk de kroon stak inzake professionele grappenmakers was Toon Hermans. Het is mede door dit uitzonderlijk talent aan woordkunstenaars dat ik gedichten begon te lezen. Even een smaakmaker in de stijl van de vroeg gestorven Gerard Vermeersch :
Als al mijn boeken meisjes waren dan was ik uit mijn lijden dan zou ik heel der nachten echt mij aan de studie wijden.
't zoaten ne keer 2 schoane muschen de zondag op den macadam, de gastronomische genoegens te blusschen an den utloat van den paardentram.
Voila, enfin dit is de laatste pagina van mijn kortstrip. Het hoofdpersonage begint aan het einde duidelijk te ijlen! Eventjes wordt er een allussie gemaakt dat Eva - door de insectenbeet - een metamorfose ondergaat. Ik hou ervan om korte beheersbare verhaaltjes te maken die niet al mijn tijd veroveren. Rond hetzelfde thema zou ik later ook graag een soort van kortfilmpje willen maken. Misschien een voortzetting van deze getekende strip. Mogelijks een combinatie van macrofotografie met videobeelden! Ik zal binnenkort nog gelijkaardige stripverhaaltjes over jullie loslaten.
Na het lezen van Kafka werd ik geïnspireerd om een stripverhaal te maken met kevers als hoofdmotief. Als ik me niet vergis ging het verhaal over Kafka over methamorfose of gedaanteverandering. Het hoofdpersonage in zijn boek veranderd zienderogen in een kever. Met mijn beeldverhaal wou ik op even absurde wijze iets doen rond dit thema.
In het verleden heb ik heel dikwijls aan cartoonfestivals deelgenomen. De allereerste keer dat je daaraan deelneemt vergeet je nooit natuurlijk. Ik werd bij wonder geselecteerd uit vele duizenden kandidaten en kreeg een eervolle vermelding. Het is leuk als je werk bewonderd wordt en het stimuleert je om verder te doen. Vreemd genoeg bleef het bij deze ene keer en kwam er geen vervolg. Ik geef toe dat ik er geen passie van maak om bij wijze van hengelwedstrijd steeds de grootste vis te vangen. Nee, voor mij moet het fun blijven en geen competitie. Cartoons maken is de haiku van de illustratie. Ik geef hierbij enkele werkjes prijs die ik tot verleden jaar heb gemaakt voor de kartoenale van knokke heist. Geen grootse dingen maar vingeroefeningen van een gedreven tekenaar.
Pagina 1 van een stripverhaal dat zich te Damme afspeelt. Door het aanklikken van de afbeelding zou het op een groter formaat moeten zichtbaar worden. Het zou aanvankelijk een stripverhaal in 48 pagina's geworden zijn. Ik heb er zelf een 3 delige kortstrip van gemaakt. Zo gaat niet alle inspanning verloren van het vele werk dat zo'n opgave heeft gekost.
Mijn moleskine schetsboekje raakt geleidelijk aan vol. Losse krabbels die bij mij opborrelen tijdens het lezen van een boek of het bekijken van een film. Soms vormen ze de aanzet voor een later schilderij of tekening. Ik heb ze bij mijn vorig artikel 'goede voornemens' krabbelmuzen genoemd. Inderdaad, ze scherpen mijn fantasie aan. Eigenlijk kan ik deze oefening iedereen aanraden. Zelfs bedrijfsleiders, bazen en managers zouden het beter doen. Heel dikwijls stel ik vast dat het empathisch vermogen (emotioneel kunnen invoelen bij je medemens) bij deze personen ver zoek is. Het aanscherpen van de Muze is trouwens goed om je eigen gevoelens te exploreren. Hoe kun je trouwens anderen gaan inspireren als dat bij jezelf niet geregeld wordt aangescherpt. Zou tekenen dan toch iets therapeutisch hebben?
Ik hou van dieren. Volgens mij zijn het de enige wezens die je open en eerlijk in de ogen kunt kijken (los van elk roofdiereninstinct). Meestal wordt de trouwe viervoeter in een kwaad daglicht gesteld. Hoe dikwijls is dit niet het gevolg van het baasje. Heel wat frustraties worden gekanaliseerd op de stilzwijgende (blaffende) hond. Ah, als de dieren konden spreken, we zouden wel wat horen. Waarom bijten sommige honden naar de mens? Een mooie opdracht voor wetenschappers maar vergeet niet stil te staan bij de opvoeding en behandeling van het huisdier. Ik heb heel veel dierenleed gezien in het hondenasiel. Honden die uit een rijdende wagen gedropt worden. Anderen worden vastgemaakt aan een boom,... Erg is dat! Als ode aan de trouwe viervoeter heb ik er een schilderij over gemaakt. Vrienden van mij gaven een foto van hun huisdier met de opdracht maak er iets mooi van. In de 17e en 18e eeuw werden dieren soms vermenselijkt afgebeeld. Welnu, in het kielzog van deze kunstenaars heb ik net hetzelfde gedaan. Het is nog niet afgewerkt maar het komt goed!
L'artMuze of knarf en kunst staat wel degelijk voor mezelf. Alles wat met schilderen, tekenen en schrijven te maken heeft komt in deze blog naar voren. Het is een creatief dagboek dat anderen mag inspireren om hun eigen creativiteit aan te boren en kunst te plegen!
Een triest lot voor ons allen : we voeden ons hart met verlangen en weten hoe het eindigt (Haiku door knarf)
