Ik ben deze week met een nieuw boek begonnen! Het was op de trein naar Brussel dat ik mijn neus stak tussen de vers geopende bladzijden. De geur van een nieuw boek is onbeschrijfelijk. Als kind zag ik mijn vader voor het eerst ruiken aan een nieuw boek en dat ritueel fascineerde mij enorm. Behoedzaam wreef hij dan met respect over de buitenkaft en inspecteerde het boek op zijn inbinding en lettertype. Het respect en de waardering voor het bundeltje wijsheid droop er zo van af. Mijn broer zaliger nam dit gebaar over en nu betrap ik mezelf op éénzelfde handeling. Het is geen gewoon boek dat ik ben begonnen. 'De rokken van de ui' door Günter Grass'. Ongeveer 477 bladzijden en ingebonden mooi papier met een aangenaam lettertype. Het werk is controversieel omdat Grass voor het eerst bekentenissen heeft gedaan over zijn naziverleden. Een wereldwijde rel want Grass heeft in het verleden ook 'de blikken trommel' geschreven. Een werk dat nu juist ageerde tegen het Duitse oorlogsverleden. Welnu het is een pakkend boek dat niet alleen meesterlijk is geschreven maar ook een open en eerlijke bekentenis bevat. Het verleden van een gewone sterveling die zich liet meedrijven door een tijdperk van collectieve waanzin. Ik hou van het barokke taalgebruik en vooral van het dikke boek in het algemeen. Ik ben verknocht aan lijvige boeken alsof ik er een ankerpunt in zoek. In tijden van onzekerheid heeft een mens nood aan vaste ankerpunten. Een jezuïet zei me ooit : 'boeken zijn je beste vrienden, ze spreken op hun eigen vertrouwelijke wijze met je en creëeren een mysterieuze band van verbondenheid of samenhorigheid.' Jezuïeten zijn wijze mensen en zeer belezen. Het boek van Grass heeft me op zijn eigen wijze geïnspireerd en tegelijk opnieuw de schrijfmicrobe in mij aangewakkerd. Het is toch mooi dat dergelijke handeling het intellect aanspoort tot creativiteit. Met de start van de lente en de geur van een nieuw boek kan mijn geluk eigenlijk niet op. Een mens heeft verdomd weinig nodig om zich goed te voelen. Voor allen die dit lezen en zich een beetje down voelen geef ik dan ook de goede raad mee. Verwen jezelf en loop eens een boekenwinkel binnen. Laat je meedrijven door al die stille getuigen die vol verlangen wachten om geopend te worden. Kies er één uit nadat je er misschien even in gebladerd hebt. Ruik desnoods even stiekem aan de bladzijden op een plaatsje waar het niet teveel opvalt. Geen druipneus asjeblief en propere handen! Lees de thematiek of de achterflap en ook een kleine passage. Bevalt de stijl je en voel je dat het klikt, koop het dan en plezier is verzekerd. Ik ben benieuwd wat ik na dit boek zal ontdekken.
Vraag me niet hoe het komt maar een stralende zonnedag noodzaakte me tot deze tekening. Nieuw leven brengt hoop en stimuleert de mens tot de verwezenlijking van frisse idealen. Speelgoed dat in de studeerkamer het leven schenkt aan een poppetje. Het begon met een figuurtje dat op een blokje zat en een kindje vasthield. 't Ja kinderlijk en met andere woorden infantiel. Zoals gewoonlijk kwam van het één toch het andere. Boekenkast met sterke verhalen en souvenirs uit het verre Congo mochten niet ontbreken. Sedert mijn olifantenperiode (een periode waarin ik Afrikaanse dieren schilderde) associeer ik Afrika met vruchtbaarheid. In werkelijkheid gaat het allemaal systematisch naar de verdoemenis en moeten we als 'doe het zelvers geleidelijk aan denken om een Arkje te bouwen'. Liefst in de achtertuin met wat planken van een afgedankt bankstel. Straks wordt 'Vlaanderen' weggespoeld en zitten we in Dinant pootje te baden vanop de hoogste rots. In afwachting van de grote zondvloed heb ik deze momentopname van vredigheid op papier gezet. Een mens heeft echt niet veel nodig om een illussie tot leven te brengen. Om geen indigestie te krijgen van al de ellende die ons af en toe beroerd moet je televisie, radio en krant soms achterwege laten en creatief zijn... ook dat is nieuw leven brengen.
Heel veel tijd voor het echte schilderwerk blijft er momenteel niet over. De verftubes liggen binnen handbereik en de penselen staren mij uitdagend aan. De geur van de laatste restjes aangekoekte lijnzaadolie brengen me in vervoering. In mijn tuinhuis ben ik bezig aan de voorbereiding van een eikenhouten paneel (afmetingen 50/60 cm. De ene zijde heb ik beschilderd met gesso en de andere zijde met een soort van houtbeits. Het wordt een experiment naar de oude meesters. Vooraleer mijn drager in perfect staat zal zijn om te beschilderen vertoeven we wellicht reeds een stukje in de lente. Een oud werkje van knut nicolaus : 'het schilderij: materiaal techniek-behoud' maakt me reeds duidelijk dat een houten paneel aardig leeft. Misschien moet ik de achterzijde extra verstevigen met dwarslatten tegen het kromtrekken? Ondertussen willen die creatieve vingers iets doen en dan ligt mijn schetsboekje nooit ver uit de buurt. Wat in de tekening in bijlage tot stand kwam is bizar en quasi ongepland. Enkel obscure lijntjes en figuurtjes werden tot één geheel samengebracht. Ik heb me onderbewust zeker geëinspireerd op de kunst van de aboriginals. Soms doe ik dergelijke oefeningen in de beslotenheid van mijn atelier zodat de medemens me niet gaat verslijten voor een halve gare. In het geheel van deze blogsite valt het niet zo uit de toon. Op momenten van inspiratieloosheid staar ik dan in mijn schetsboek en komen er nieuwe verhalen tot leven. Ik hoop dat jullie eenzelfde sensatie ondergaan bij het zien van de tekeningen. De kleuren werden achteraf toegepast om het geheel wat diepte mee te geven. Kleurpotloden zijn voldoende want verf zou het geheel kliederig maken.
L'artMuze of knarf en kunst staat wel degelijk voor mezelf. Alles wat met schilderen, tekenen en schrijven te maken heeft komt in deze blog naar voren. Het is een creatief dagboek dat anderen mag inspireren om hun eigen creativiteit aan te boren en kunst te plegen!
Een triest lot voor ons allen : we voeden ons hart met verlangen en weten hoe het eindigt (Haiku door knarf)
