Nog niet zo lang geleden is er een soort van stripwedstrijd losgebroken via één van Vlaanderens gereputeerde weekbladen. Een jury? van gereputeerde striptekenaars en recensenten bepaald wie er zal gepubliceerd worden en uiteindelijk ook wel een beetje wat als talent mag beschouwd worden. Een lovenswaardig initiatief maar 't Ja wat is dat 'Talent'. Toeval of niet maar ik keek enkele dagen terug in een dik boek van Hergé (onnodig voor te stellen wie dat is!). Zijn eerste tekeningen waren echt om te huilen. Tekentechnisch onzuiver zou men nu zeggen. Commercieel niet haalbaar. Jawel en toch is deze man uitgegroeid tot één van 's werelds stripiconen. Uit mijn mond zal je nooit vernemen dat iemand niet kan tekenen of tekentalent ontbreekt. Het feit dat iemand al een poging doet om de wereld van het driedimensionele op papier te zetten en er een soort van verhaal weet van te maken verdient een pluim. Striprecensenten hebben dat podiumpje voor dat ze via een opstapje van dag, week of maandblad hun statement kunnen doen over het al of niet hebben van talent. Soms heb ik het daar moeilijk mee, dat anderen, zogenaamde specialisten gaan oordelen of je striptekening wel degelijk kans maakt. Of de sukkel nu wel of niet kan tekenen. Een van de eerste striptekenaars is helaas onbekend. In Altamira en zelfs in Lascaux kun je hun werken bewonderen op de grotwanden. Deze prehistorische mens had nog geen stripschool gelopen, laat staan kunstonderwijs. Niettemin bezat hij/zij de mysterieuze drive om een verhaal op de grotwanden uit te tekenen, met bloed, aarde en vegetatieve sappen,...? Begrijp nu mijn innerlijk onvrede wanneer ik soms bemerkingen lees op tekeningen van jong striptalent. Maar er is meer want ik spreek met kennis van zaken. Vele jaren terug kreeg ik de uitzonderlijke kans om een stripverhaal te maken. Het leven verloopt in cirkels en als je hard genoeg inspanningen onderneemt komt je cirkel vroeg of laat met die van iemand anders in aanraking die eveneens gedreven is om samen een stripverhaal te maken. De drive, de spirit en vooral de respons van veel lezers was zo groot dat er 5 delen over 5 jaar werden gepubliceerd. Stel je voor 5 verhalen van elk 48 pagina's ingetekend en ingekleurd en voorzien van tekstballonetjes. Avond na avond, opzoekingen, studies van figuurtjes, voorwerpen, huizen, vaasjes, beelden, auto's,... te waanzinnig om op te noemen. En dan de spanning voor de première, de ultieme bekroning op het werk. De mensen waardeerden die inspanningen want uit Nederland en Vlaanderen kregen we telkenmale een enorme respons en een goede verkoop. Financieel werden we er natuurlijk niet beter van want drukwerk is duur, oneindig duur! Je doet het als hobby en het is gezonder dan avond na avond pinten te drinken. En dan enkele maanden later de eerste recensie, de eerste respons van de vakman, de specialist. 'Onvoorstelbaar hoe rijk de nederlandse taal dan is aan woordenschat om iemand af te breken, te kraken, te verhuizen naar het diepste krocht van superlatieve onkunde. Het heeft nog een hele tijd geduurd voor ik als tekenaar, illustrator, schilder de ware betekenis van deze reacties kon doorgronden. HEt is niet zozeer het talent dat van belang is maar vooral ook wie je bent en kent. HEt eerste opstakel begint reeds met een goede verdeling van je stripverhaal en vooral ook een slimme reclamecampagne. Akkoord een minimum aan talent is vereist en dan stellen we een grens bij de koppoters tekeningen. Maar enfin we hadden ook een beetje het ongeluk dat we op zo'n klein stukje Vlaanderen (Nederland niet meegerekend) tegen gevestigde striphuizen moesten opbotsen. Striphuizen waar heel wat tekenaars om den brode moeten tekenen en een klein stukkie Vlaanderen veroveren. Ondertussen is er heel veel veranderd. In eigen beheer wordt er nog wel eens een beperkte oplage gepubliceerd die dan in small press zijn weg vindt. Er zijn kleine uitgeverijen die een poging doen om jong talent op een podium te zetten. Ik zie ook dat sommigen heel veel carte blanche krijgen tegenover anderen die dan net als ik moeten zwoegen, zweten en huilen om niet droog te zwemmen. Het is een kleine wereld waar men vlug iedereen kent en dat werkt soms wat afgunst en jaloezie in de hand. We kweken ze te dicht op elkaar, dat is niet goed man, hoor ik de konijnenboer nog zeggen. Nu is het voor mij allemaal niet meer nodig en bekijk ik mijn eigen schilderijen en tekeningen als een persoonlijk venster op de wereld. Dat ik af en toe kwaad wordt op zoveel afbraak politiek van recensenten is mijn innerlijke strijd tegen onrecht. HEt is een oneerlijk strijd van de reus tegen klein duimpje. Maar in dat klein duimpje zit een grote kracht. Aan al wie het lezen wil. Striptekenaars, jong talent, maak je stripverhaal voor een buitenlands publiek. Publiceer je strip met tekstballonnetjes en al in het Engels! Neem het voor één keer aan : men is geen Sant in eigen land.
'Kijken is begrijpen' zei mijn vader zaliger altijd! Het betekent dat de analyse, de studie van de voorwerpen, de dingen om ons heen een eerste aanzet is op het ontdekken van de wereld en onszelf. In een oude bureaulade van een kerselaren bureau vond ik een houten doosje met daarin een microscoop. Het ding is ongetwijfeld meer dan 100 jaar oud. In koper en perfect onderhouden. Er staat een franse gravering in van een dokter die al lang tot de eeuwigheid behoort. Het was duidelijk een onderzoeksinstrument. Het bureau was een erfstuk van mijn tante die voor apotheek had gestudeerd en jarenlang het hulpje was bij een gereputeerde vorser en dokter. Dat bureau bezat een soort van geheime lade waarin ofwel liefdesbrieven of in voorkomend geval een kostbare microscoop zat verborgen. In het houten kistje staken er ook enkele glazen preparaten voorzien van een mica dekglaasje waaronder zich weefsels bevonden. Hermetisch afgesloten door een randje van hars en voorzien van een klein etiket op de zijkant. Latijnse benamingen klonken me vreemd in de oren en ik wist niet wat het betekende. Ik probeerde er eentje uit en het toestel gaf meteen het oneindig kleine prijs. Door het kijkbuisje van de microscoop zag ik wel honderden kleine celletjes. Ik had geen moeite om de microscoop te hanteren want biologie en geschiedenis waren mijn lievelingsvak. In de biologieles zat ik soms uren door de moderne en gesofisticeerde microscopen te turen. Nu keek ik door een antiek exemplaar dat evenveel geheimen prijs gaf. In een Latijns woordenboek zocht ik naar het woord dat op het dekplaatje stond gekleefd. Hersen cellen van een volwassen manspersoon. Ik keek letterlijk op een stukje van het menselijke brein en voelde een schok door me heen gaan. Kleine hersencelletjes waardoor er ooit miljoenen, triljoenen,... gedachten hebben gezweefd. Onvoorstelbaar hoe helder de woorden van mijn vader weerklonken 'Kijken is begrijpen'. Jawel ik keek als het ware naar mijn eigen brein. Een spiegel op het mysterie van het denken en tegelijk de kunst van het zien. Ik vraag me af hoeveel jonge mensen nog weten om te gaan met dat zien. Misschien wordt het tijd om het vak microscopie terug in te voeren. Ooit was dit in de oude leertermen een belangrijk onderdeel van de biologie. Een uur lang zat ik dan door het microscoopglaasje mitochondriën uit te tekenen. Soms waren het zelfs bacteriën en zweepdiertjes uit slootwater,... Met de nauwgezetheid van een Howard Carter die hieroglyfen natekende keek ik door het kijkglaasje naar de microkosmos. Voor de prijs van een simpel nintendo speeltje heb je al een behoorlijke microscoop schijnt het. Ah en te bedenken dat we niet eens meer weten hoe ons eigen bloed eruit ziet.
een verzameling aanleggen heeft iets met kunst te maken.
Tijdens mijn schommelwoede op zolder kwam ik terug in aanraking met een oud boekje 'schelpen vinden en herkennen' door een zekere Bob Entrop. Het boekje voerde mij terug naar het verre verleden naar een periode waarin ik een grote schelpenverzameling had bijeengesprokkeld. Allemaal noordzee schelpen die met veel moeite en toewijding waren gevonden. Helaas is er van die verzameling niks meer over. Verloren geraakt door uiteenlopende zaken. Gelukkig bestaat er zo'n boekje dat mij nog doet wegdromen en tegelijk doet inzien dat de natuur heel mooi en divers kan zijn. Af en toe wandel ik langs het strand en betrap mij erop dat ik de waterlijn afloop op zoek naar een zeldzaam schelpje of krab die de branding heeft overwonnen. Die verloren verzameling heeft toch een serieuze impakt op mij gehad en daarom pleit ik voor het aanleggen van dergelijke verzamelingen. Ze zijn een ongeloofelijke voedingsbron voor de kunstenaar. Geboeid en met veel respect luister ik soms naar verzamelaars van stenen of mensen die planten bijeenhouden door ze te drogen tussen een drukpers en op te kleven op papier. Verzamelaars van oude horloges, radio's of andere technische gebruiksvoorwerpen kunnen een hele wereld van leerzame en boeiende dingen uiteenzetten die zelfs aanstekelijk werkt. Wat heeft dat nu in werkelijkheid met kunst te maken? Welnu stel je voor dat je een gedetaïlleerd schilderij maakt waarop iemand een bos bloemen in zijn handen houdt. Op dergelijke momenten is enige interesse en voorkennis van plantenkunde niet onnuttig. Of stel je voor dat je een huiskamer schildert waarop een oude radio uit de jaren 40 staat afgebeeld waarrond het hele gezin geboeid zit te luisteren. Enige zin voor correctheid en finesse in de afbeelding van het instrument tilt het voorwerp uit boven de dimensie van het schilderdoek. Gedreven observatie, zin voor detail en elementaire kennis van de dingen en de natuur om ons heen zijn een must voor elke kunstenaar en illustrator. Zo zie je maar tot wat een verzameling kan leiden.
Zoals reeds aangegeven een prachtig boek! Af en toe is het soms zoeken naar een (jonge) schrijver die een dergelijk onderhoudende dikke turf aan literatuur weet voort te brengen. Je krijgt een grondig overzicht van Barcelona dat een onuitputtelijke stad is. Meer bepaald de liefde voor het boek blijkt uit dit werk. Zafon visualiseert zijn stad op treffende wijze en hij plaats de personages raak en rijk aan gevoelens. Het werk wakkert mij aan om gedreven verder te schilderen. Eigenaardig welke kracht er vanuit een goed geschreven boek op zijn lezer kan overgaan. Misschien wordt hiermee een bewijs geleverd dat bepaalde kunst de creativiteit bij anderen kan doet ontvlammen. Vergelijk het met een mooie melodie die de luisteraar doet meeneuriën of laat dansen. Synchroon aan dit werk ben ik ook begonnen aan een boek van Luc Devoldere : mijn Italie. Deze minder dikke turf moet je lezen vanop een zonnig terrasje met een fris drankje bij de hand. Jawel een zomers recept bij uitstek. Veel leesgenot en tot binnenkort met wat nieuw beeldmateriaal rond de schilderkunst.
HEt is uitzonderlijk kalm op deze blogsite en dat is niet zonder reden. Het lezen heeft mijn hart veroverd en voedt mijn muze. Na het werk van 'Gunther Grass' zit ik nu in carlos ruiz zafon zijn werk. De schaduw van de wind. Heel binnenkort laat ik meer los daarover.
Ik ben deze week met een nieuw boek begonnen! Het was op de trein naar Brussel dat ik mijn neus stak tussen de vers geopende bladzijden. De geur van een nieuw boek is onbeschrijfelijk. Als kind zag ik mijn vader voor het eerst ruiken aan een nieuw boek en dat ritueel fascineerde mij enorm. Behoedzaam wreef hij dan met respect over de buitenkaft en inspecteerde het boek op zijn inbinding en lettertype. Het respect en de waardering voor het bundeltje wijsheid droop er zo van af. Mijn broer zaliger nam dit gebaar over en nu betrap ik mezelf op éénzelfde handeling. Het is geen gewoon boek dat ik ben begonnen. 'De rokken van de ui' door Günter Grass'. Ongeveer 477 bladzijden en ingebonden mooi papier met een aangenaam lettertype. Het werk is controversieel omdat Grass voor het eerst bekentenissen heeft gedaan over zijn naziverleden. Een wereldwijde rel want Grass heeft in het verleden ook 'de blikken trommel' geschreven. Een werk dat nu juist ageerde tegen het Duitse oorlogsverleden. Welnu het is een pakkend boek dat niet alleen meesterlijk is geschreven maar ook een open en eerlijke bekentenis bevat. Het verleden van een gewone sterveling die zich liet meedrijven door een tijdperk van collectieve waanzin. Ik hou van het barokke taalgebruik en vooral van het dikke boek in het algemeen. Ik ben verknocht aan lijvige boeken alsof ik er een ankerpunt in zoek. In tijden van onzekerheid heeft een mens nood aan vaste ankerpunten. Een jezuïet zei me ooit : 'boeken zijn je beste vrienden, ze spreken op hun eigen vertrouwelijke wijze met je en creëeren een mysterieuze band van verbondenheid of samenhorigheid.' Jezuïeten zijn wijze mensen en zeer belezen. Het boek van Grass heeft me op zijn eigen wijze geïnspireerd en tegelijk opnieuw de schrijfmicrobe in mij aangewakkerd. Het is toch mooi dat dergelijke handeling het intellect aanspoort tot creativiteit. Met de start van de lente en de geur van een nieuw boek kan mijn geluk eigenlijk niet op. Een mens heeft verdomd weinig nodig om zich goed te voelen. Voor allen die dit lezen en zich een beetje down voelen geef ik dan ook de goede raad mee. Verwen jezelf en loop eens een boekenwinkel binnen. Laat je meedrijven door al die stille getuigen die vol verlangen wachten om geopend te worden. Kies er één uit nadat je er misschien even in gebladerd hebt. Ruik desnoods even stiekem aan de bladzijden op een plaatsje waar het niet teveel opvalt. Geen druipneus asjeblief en propere handen! Lees de thematiek of de achterflap en ook een kleine passage. Bevalt de stijl je en voel je dat het klikt, koop het dan en plezier is verzekerd. Ik ben benieuwd wat ik na dit boek zal ontdekken.
Vraag me niet hoe het komt maar een stralende zonnedag noodzaakte me tot deze tekening. Nieuw leven brengt hoop en stimuleert de mens tot de verwezenlijking van frisse idealen. Speelgoed dat in de studeerkamer het leven schenkt aan een poppetje. Het begon met een figuurtje dat op een blokje zat en een kindje vasthield. 't Ja kinderlijk en met andere woorden infantiel. Zoals gewoonlijk kwam van het één toch het andere. Boekenkast met sterke verhalen en souvenirs uit het verre Congo mochten niet ontbreken. Sedert mijn olifantenperiode (een periode waarin ik Afrikaanse dieren schilderde) associeer ik Afrika met vruchtbaarheid. In werkelijkheid gaat het allemaal systematisch naar de verdoemenis en moeten we als 'doe het zelvers geleidelijk aan denken om een Arkje te bouwen'. Liefst in de achtertuin met wat planken van een afgedankt bankstel. Straks wordt 'Vlaanderen' weggespoeld en zitten we in Dinant pootje te baden vanop de hoogste rots. In afwachting van de grote zondvloed heb ik deze momentopname van vredigheid op papier gezet. Een mens heeft echt niet veel nodig om een illussie tot leven te brengen. Om geen indigestie te krijgen van al de ellende die ons af en toe beroerd moet je televisie, radio en krant soms achterwege laten en creatief zijn... ook dat is nieuw leven brengen.
Heel veel tijd voor het echte schilderwerk blijft er momenteel niet over. De verftubes liggen binnen handbereik en de penselen staren mij uitdagend aan. De geur van de laatste restjes aangekoekte lijnzaadolie brengen me in vervoering. In mijn tuinhuis ben ik bezig aan de voorbereiding van een eikenhouten paneel (afmetingen 50/60 cm. De ene zijde heb ik beschilderd met gesso en de andere zijde met een soort van houtbeits. Het wordt een experiment naar de oude meesters. Vooraleer mijn drager in perfect staat zal zijn om te beschilderen vertoeven we wellicht reeds een stukje in de lente. Een oud werkje van knut nicolaus : 'het schilderij: materiaal techniek-behoud' maakt me reeds duidelijk dat een houten paneel aardig leeft. Misschien moet ik de achterzijde extra verstevigen met dwarslatten tegen het kromtrekken? Ondertussen willen die creatieve vingers iets doen en dan ligt mijn schetsboekje nooit ver uit de buurt. Wat in de tekening in bijlage tot stand kwam is bizar en quasi ongepland. Enkel obscure lijntjes en figuurtjes werden tot één geheel samengebracht. Ik heb me onderbewust zeker geëinspireerd op de kunst van de aboriginals. Soms doe ik dergelijke oefeningen in de beslotenheid van mijn atelier zodat de medemens me niet gaat verslijten voor een halve gare. In het geheel van deze blogsite valt het niet zo uit de toon. Op momenten van inspiratieloosheid staar ik dan in mijn schetsboek en komen er nieuwe verhalen tot leven. Ik hoop dat jullie eenzelfde sensatie ondergaan bij het zien van de tekeningen. De kleuren werden achteraf toegepast om het geheel wat diepte mee te geven. Kleurpotloden zijn voldoende want verf zou het geheel kliederig maken.
De laatste tijd is het allemaal aanslagen en oorlog! Geweld zal altijd wel onlosmakelijk met de mens verbonden blijven. In een reclame over herenkledij jaren 30 zag ik deze twee heren met elkaar keuvelen. Eén van de kerels houdt een geweer onder de arm en twee jachthonden flankeren de heren. Tijd voor wat Engelse flegmatische humor. Droog met de nasmaak van een whiskey tussen de tanden. Het schetsboekje is werkelijk een kweekvijver voor één van mijn passies : striptekenen en cartoons. Hopelijk genieten jullie evenveel van de afbeeldingen als op de wijze waarop ze door mij aan het papier werden toevertrouwd. Er gaat werkelijk geen dag voorbij of mijn potlood 2 en 4 B loopt over het crèmekleurig papier als een sneltrein. Het is één van die dingen om aan de werkelijkheid te ontsnappen want teveel ernstigheid smaakt bitterzoet. No Joke, is no Hope!
Op zolder vond ik enkele zeer oude magazines die uiteengerafeld rijp waren voor de container. Met een schaartje recupereerde ik enkele foto's. De geur van schimmel was nooit ver weg maar sommige foto's overstegen de stank van rottigheid. De manier waarop de beroemde dokter Pasteur mij aankeek is ongeloofelijk. Het leek alsof hij wou zeggen : vooruit man, doe er iets mee, ik lig hier nu al jaren tussen de rest van je rommel te vergaan. Ik zag zijn microscoop en herinnerde mij ook de belevenissen rond dat eerste kijkvenstertje op microben. Het sprak voor zich dat ik op de pagina ernaast een uitvergroting zou brengen. Er is nog zoveel te ontdekken.
Oef, het was even rennen, springen, opstaan en weer omvallen van drukte. Het enige wat mij nog mogelijk leek was het aanvullen van mijn tekendagboek. Al enkele jaren hou ik me bezig met het bijhouden van een soort van schetsboekjes. De zwarte A5 moleskine schetsboekjes zijn ideaal om mee te nemen en ze kunnen tegen een stootje. Een oude agenda gebruikte ik vroeger maar datums en onnodige lijntjes brachten mij uit evenwicht. Mijn schetsboekjes zijn niet zo goedkoop maar ze zijn gemaakt voor het leven. Eigenlijk moet je ze opvatten als een soort van ideeëntuin. Gek genoeg kleef ik er soms foto's in waarrond ik dan verdere thema's ontwikkel. Voor de buitenstaander lijkt het voer voor psychologen maar voor mij helpt het concepten te ontwikkelen. In tijden van slechte 'muze' put ik dan voeding uit mijn schetsboekjes. Ik laat jullie geregeld even meegenieten. In bijlage zie je het boekje opengespreid op twee verschillende thema's. Het oog 'an eye for an eye' is ontleend aan dat typische schilderij 'God ziet mij, hier vloekt men niet'! Ernaast zie je een collage van oude reclame met aangevuld idee rond properheid. Iets in de trant van hou je stad rein!
Sedert mijn jeugdjaren leg ik een uitgebreid beeldenarchief aan van zeer uiteenlopende thema's. De laatste jaren heb ik meer en meer een bijzondere voorkeur naar bijzondere gebouwen, architectonishe hoogstandjes, kunstwerken,... In het dagelijkse leven lopen we al te dikwijls voorbij aan mooie dingen die gratis ten onze beschikking staan. Sommige dingen spreken een geheime taal. Jawel, bepaalde dingen verwijzen naar zaken die we al lang vergeten zijn of eren een gebeurtenis die ons collectief geheugen niet langer vasthoudt. In tijden van een inspiratie lancune kijk ik dan naar mijn beeldenarchief en komt er inspiratie naar boven. Het is als een fontein die opborrelt en mijn dorst bevredigd. In de stad waar ik woon zijn er veel van die spreekwoordelijke fonteinen. Hier in bijlage toon ik met opzet een functioneel kunstwerk dat in bepaalde opzichten verwijzingen bevat naar de loge der vrijmetselaars. Loop nooit onachtzaam voorbij om het even welk kunstwerk, want voor dat je het weet sla je het boek voortijdig dicht en mis je de pointe. Het gebeurt dan ook frequent dat ik meermaals vanuit verschillende invalshoeken een gebouw, kerk of fontein durf te benaderen. Die dingen spreken tot je op een geheel eigenzinnige manier. Spijtig dat het hier in bijlage geen driedimensioneel plaatje betreft maar dan pas zou je begijpen wat ik bedoel. Eenzelfde compositie drang ontdek ik ook bij het opbouwen van mijn schilderijen of tekeningen. Hoe meer je op die dingen gaat doordraven hoe meer je gaat beseffen dat creatie of schepping van iets uit niets weinig met Chaos te maken heeft. Zoals Albert Einstein met beeldspraak verduidelijkte :"God speelt niet met dobbelstenen"!
Heb vandaag een prachtig stukje muziek beluisterd. Messiah van Georg Friedrich Haendel (1685-1759). De klanken inspireerden mij tot oneloofelijke taferelen waarbij de verf als magma uit mijn fantasie naar boven kwam. Ik weet dat de vergelijking met een life orkest niet opgaat maar af en toe zo'n klassiek cd'tje beluisteren is nectar voor de ziel en de Muze. Binnenkort laat ik weer wat beeldmateriaal los maar eerst wil ik nog wat bezinning vragen en schilder ik met woorden. De beeldrijke kracht van het woord komt nog het best tot uiting in de poëzie. Het doet mij enorm plezier dat er daar recent veel aandacht wordt aan besteed. Hoe dikwijls werden de dichters niet verhuisd naar het hoogste rekje waar niemand nog bij kon. Of heel onderaan bij de voeten zodat je menig schoenneus op de boekenkaft zag afgedrukt. Na zo'n regendagje stapte je dan de boekenwinkel binnen en kon je de zoenoffers van zoveel voetenwerk terugvinden op de verloren kinderen der dichters.
Het is vandaag wat kalm aan beeldmateriaal op l'artMuze. De potlood kan niet altijd geslepen zijn of het penseel wentelt zich niet altijd in de natte verf. Alles ligt nochtans klaar voor een volgende uitdaging. Opnieuw nog een hondengezichtje dat op mensenkleding wordt geplaatst. Ik weet niet wat het is met die honden maar het zal wel overwaaien. Het licht zit ook nog niet goed genoeg om met landschappen of mensen te beginnen. Toen ik deze morgen op straat al die sombere gezichten zag dacht ik aan een schilderij van Jeroen Bosch. Een duivels tafereel waarin iedereen op zijn beurt de zwaarste straf naar analogie van zijn zonden ondergaat. Laat ik maar even bij die honden blijven, want zij kunnen je verdomd droevig aankijken. Het zijn trouwens nog de enige wezens die je echt en oprecht in de ogen kijken. Eveneens vanmorgen zag ik ook zo'n zware bulldog die de kou en vochtigheid moest trotseren. Hij keek mij aan. Nee, het was geen vrouwtjes hond, want daarvoor hief hij zijn achterpoot veel te hoog op tegen de lantaarnpaal. Jawel, hij keek mij aan en dat zag je door het contrast met zijn oogwit dat eventjes aftekende op de oogrand. Het was echt een blik van verstandhouding. Ik meende dat hij wou zeggen : 'verdomd, toch geen weer om een hond door te jagen!'.
Hier breng ik nog een fragment van Pol die door de bossen wandelt. De achtergrond werd gemaakt op dik aquarel papier zodat er een zekere textuur kon doorkomen in de print. Nadien werd het figuurtje erop geplaatst door middel van photoshop. Deze werkwijze gaf me de kans om eventuele fouten snel te corrigeren. Ooit breng ik het verhaal tot een afgewerkt geheel maar eerst moet ik nog wat sprekende keien vinden om dat af te ronden.
In het hierna besproken kinderboekje gebruikte ik ook zelf genomen foto's van stenen die ik wijzigde naar een tekening via de computer. Stenen hebben mij ook altijd aangesproken. Die grote gepolijste keien die je aan Cap Blanc Nez (noord frankrijk) aantreft zijn schitterend. Elke steen bevat een uniek verhaal dat door de natuur is gevormd. Als ik een paar bijzondere stenen aantref - waar ik ook ben - dan neem ik die mee naar huis en koester de exemplaren een tijdje om ze dan weer prijs te geven aan de natuur. Ik gooi ze dan heel dikwijls symbolisch in de zee. Meestal zijn het kleine exemplaren want de discipline kogelstoten is niet aan mij besteed. Ik ben er 'rotsvast' van overtuigd dat deze stenen mij zullen overleven en misschien eeuwen later een ander zullen fascineren. Op zich zorgt dit voor een vreemde band van continuïteit.
Het leuke aan zo'n kinderboekje is de ongebreidelde fantasie die je erin kwijt kan. Alle achtergrond tekeningen werden met de hand op aquarel papier gezet en de figuurtjes werden er dan achteraf opgeplaatst via de computer na inscanning van deze achtergronden. De combinatie van computer en tekenwerk is zeker niet meer weg te denken wil men een goed afgewerkt publiceerbaar eindprodukt halen. Soms gaat dit een beetje ten koste van de dynamiek. Het is ook de reden waarom ik nu weer louter zweer bij het zuivere schilderwerk zonder tussenkomst van moderne tussenschakels. Wie weet stamp en roer ik mijn eigen pigmenten in een mortier? Alleen reeds de voeling met de basismaterie werkt inspirerend
Voor ieder figuurtje dat je ontwerpt moet je goed zijn manier van bewegen instuderen en uittekenen. Dat vormt mede het karakter van je personage wat het moeilijkste is. Ik hou me dan ook graag bezig met het bestuderen van de mensen in hun handelingen. Al die typetjes sla ik dan op in het collectief geheugen en ik haal ze dan ten gepaste tijd uit de bovenkamer.
Het maken van een kinderboekje heeft mij altijd gefascineerd en leek me tegelijk een uitdaging. Verleden jaar begon ik met prille voeten aan de eerste stapjes in die richting. Als hoofdfiguur koos ik Pol, een zonderling figuurtje dat ik op een klein velletje kladpapier had ontworpen. Hij is een soort van Einzelgänger die de bijzondere gave heeft dat hij met stenen kan praten. Hij woont in een klein huisje en trekt meermaals de wereld rond want hij heeft ontelbare keiharde vrienden die hem van alles willen vertellen. Een oeverloos uitgangspunt dat verschrikkelijk veel verhaalwendingen met zich meebrengt. Welnu vanuit die basis begon ik eraan. Ik geef even een voorsmaakje van deze creatie.
De allerlaatste pagina uit de bondgenoten. De rest van het verhaal is uitgetypt op papier met aan de rand enkele ontwerpschetsen. Misschien wordt het ooit volledig afgewerkt. Wie weet, als de gedrevenheid groot genoeg is dan maak ik het beslist af. Voor de enthousiaste stripfanaten laat ik deze 20 pagina's een beperkte periode staan en dit om later plaats te maken voor nog massa's ander materiaal. Veel leesgenot.
L'artMuze of knarf en kunst staat wel degelijk voor mezelf. Alles wat met schilderen, tekenen en schrijven te maken heeft komt in deze blog naar voren. Het is een creatief dagboek dat anderen mag inspireren om hun eigen creativiteit aan te boren en kunst te plegen!
Een triest lot voor ons allen : we voeden ons hart met verlangen en weten hoe het eindigt (Haiku door knarf)
