Het is vandaag wat kalm aan beeldmateriaal op l'artMuze. De potlood kan niet altijd geslepen zijn of het penseel wentelt zich niet altijd in de natte verf. Alles ligt nochtans klaar voor een volgende uitdaging. Opnieuw nog een hondengezichtje dat op mensenkleding wordt geplaatst. Ik weet niet wat het is met die honden maar het zal wel overwaaien. Het licht zit ook nog niet goed genoeg om met landschappen of mensen te beginnen. Toen ik deze morgen op straat al die sombere gezichten zag dacht ik aan een schilderij van Jeroen Bosch. Een duivels tafereel waarin iedereen op zijn beurt de zwaarste straf naar analogie van zijn zonden ondergaat. Laat ik maar even bij die honden blijven, want zij kunnen je verdomd droevig aankijken. Het zijn trouwens nog de enige wezens die je echt en oprecht in de ogen kijken. Eveneens vanmorgen zag ik ook zo'n zware bulldog die de kou en vochtigheid moest trotseren. Hij keek mij aan. Nee, het was geen vrouwtjes hond, want daarvoor hief hij zijn achterpoot veel te hoog op tegen de lantaarnpaal. Jawel, hij keek mij aan en dat zag je door het contrast met zijn oogwit dat eventjes aftekende op de oogrand. Het was echt een blik van verstandhouding. Ik meende dat hij wou zeggen : 'verdomd, toch geen weer om een hond door te jagen!'.
Hier breng ik nog een fragment van Pol die door de bossen wandelt. De achtergrond werd gemaakt op dik aquarel papier zodat er een zekere textuur kon doorkomen in de print. Nadien werd het figuurtje erop geplaatst door middel van photoshop. Deze werkwijze gaf me de kans om eventuele fouten snel te corrigeren. Ooit breng ik het verhaal tot een afgewerkt geheel maar eerst moet ik nog wat sprekende keien vinden om dat af te ronden.
In het hierna besproken kinderboekje gebruikte ik ook zelf genomen foto's van stenen die ik wijzigde naar een tekening via de computer. Stenen hebben mij ook altijd aangesproken. Die grote gepolijste keien die je aan Cap Blanc Nez (noord frankrijk) aantreft zijn schitterend. Elke steen bevat een uniek verhaal dat door de natuur is gevormd. Als ik een paar bijzondere stenen aantref - waar ik ook ben - dan neem ik die mee naar huis en koester de exemplaren een tijdje om ze dan weer prijs te geven aan de natuur. Ik gooi ze dan heel dikwijls symbolisch in de zee. Meestal zijn het kleine exemplaren want de discipline kogelstoten is niet aan mij besteed. Ik ben er 'rotsvast' van overtuigd dat deze stenen mij zullen overleven en misschien eeuwen later een ander zullen fascineren. Op zich zorgt dit voor een vreemde band van continuïteit.
Het leuke aan zo'n kinderboekje is de ongebreidelde fantasie die je erin kwijt kan. Alle achtergrond tekeningen werden met de hand op aquarel papier gezet en de figuurtjes werden er dan achteraf opgeplaatst via de computer na inscanning van deze achtergronden. De combinatie van computer en tekenwerk is zeker niet meer weg te denken wil men een goed afgewerkt publiceerbaar eindprodukt halen. Soms gaat dit een beetje ten koste van de dynamiek. Het is ook de reden waarom ik nu weer louter zweer bij het zuivere schilderwerk zonder tussenkomst van moderne tussenschakels. Wie weet stamp en roer ik mijn eigen pigmenten in een mortier? Alleen reeds de voeling met de basismaterie werkt inspirerend
Voor ieder figuurtje dat je ontwerpt moet je goed zijn manier van bewegen instuderen en uittekenen. Dat vormt mede het karakter van je personage wat het moeilijkste is. Ik hou me dan ook graag bezig met het bestuderen van de mensen in hun handelingen. Al die typetjes sla ik dan op in het collectief geheugen en ik haal ze dan ten gepaste tijd uit de bovenkamer.
Het maken van een kinderboekje heeft mij altijd gefascineerd en leek me tegelijk een uitdaging. Verleden jaar begon ik met prille voeten aan de eerste stapjes in die richting. Als hoofdfiguur koos ik Pol, een zonderling figuurtje dat ik op een klein velletje kladpapier had ontworpen. Hij is een soort van Einzelgänger die de bijzondere gave heeft dat hij met stenen kan praten. Hij woont in een klein huisje en trekt meermaals de wereld rond want hij heeft ontelbare keiharde vrienden die hem van alles willen vertellen. Een oeverloos uitgangspunt dat verschrikkelijk veel verhaalwendingen met zich meebrengt. Welnu vanuit die basis begon ik eraan. Ik geef even een voorsmaakje van deze creatie.
De allerlaatste pagina uit de bondgenoten. De rest van het verhaal is uitgetypt op papier met aan de rand enkele ontwerpschetsen. Misschien wordt het ooit volledig afgewerkt. Wie weet, als de gedrevenheid groot genoeg is dan maak ik het beslist af. Voor de enthousiaste stripfanaten laat ik deze 20 pagina's een beperkte periode staan en dit om later plaats te maken voor nog massa's ander materiaal. Veel leesgenot.
Hier zijn de tekeningen niet meer ingekleurd. En ook de tekst ontbreekt maar de plaatjes spreken hopelijk voor zichzelf. Het verschil in dynamiek tussen computerinkleuring en gewone zwart wit tekening is enorm. Enkele jaren terug kleurde ik elke plaat minutieus in en zich vergissen was toen uit den boze. Zelfs met een computer als hulpmiddel blijft striptekenen monnikenwerk.
L'artMuze of knarf en kunst staat wel degelijk voor mezelf. Alles wat met schilderen, tekenen en schrijven te maken heeft komt in deze blog naar voren. Het is een creatief dagboek dat anderen mag inspireren om hun eigen creativiteit aan te boren en kunst te plegen!
Een triest lot voor ons allen : we voeden ons hart met verlangen en weten hoe het eindigt (Haiku door knarf)
