Ik ben Marinella Bruneel
Ik ben een vrouw en woon in Waregem (België) en mijn beroep is poetsvrouwke.
Ik ben geboren op 25/03/1976 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: vanalles!eerste plaats mijn dochter en gezin, daarna vooral chinhilla's en andere dieren....
Net de diagnose gehad van hodgkin Lymfoom... Samen met mijn gezin,familie en vrienden..WE ARE GONNA KILL THE BEAST!
We are gonna kill the beast!
mijn gevecht tegen hodgkin lymfoom Hodgkin,in mijn geval nodulair lymfocyt pre dominant hodgkin lymfoom.Of niet klassieke hodgkin.
15-06-2012
Ode aan mijn ventje...
Eens een speciaal bericht voor mijn ventje. Hoewel we sedert die stomme ziekte al veel moeilijkheden gehad hebben, en bij momenten al gedacht hadden dat we er niet gingen doorkomen, toch wil ik hem eens in de kijker zetten.
Ik weet dat hij soms waarschijnlijk denkt dat ik hem niet meer graag zie of dat ik niet appricieer wat hij allemaal doet voor mij. Maar dat zeker niet zo. Achter de schermen is hij altijd maar bezig geweest met vanalles en nog wat. En nu ik voor even alles moet overnemen merk ik nog meer wat hij allemaal doet voor ons. Hij nam ondanks zijn eigen pijn een groot deel van het huishouden voor hem.De zorg voor Ruby ging ook veel naar hem.Hij deed het allemaal. Soms met morren,maar hij deed het toch. En nu hij het zelf heel erg moeilijk heeft ,wil ik er ook zijn voor hem. Hoe moeilijk het ook is. Ik mis hem heel erg hier nu , en hoop dat hij snel weer terug thuis is , bij mij en Ruby waar hij thuishoort.
Rudy, we zien je supergraag, missen heel erg hard en hopen en duimen dat je snel terug bij ons kan komen snurken, want ik zou zelfs dat nog gaan missen En Ruby mist iemand om mee te kibbelen, spelen en knuffelen.Mama kan veel maar ze heeft haar papa heel erg nodig! Dus kopke op, efkes doorbijten en dan zijn we snel alle ellende vergeten en kunnen we dubbel gaan genieten van ons leven samen!!!
Paar dagen verder na de PET scan... En we zijn in remissie!! alles is weg, behalve 1 plekje waar de biopsie gebeurd is, littekenweefsel en dat zal nog weggehaald worden. Volgende chemo komt de chirurg langs om te bespreken,maar het zal een kleine ingreep zijn die het definitief weghaald en dan voel ik het niet meer ook. Want zolang ik iets voel,zal er altijd twijfel zijn...De 3 resterende chemo's moet ik wel netjes afwerken en dat gaan we dan ook braafjes doen!
Met Rudy gaat het goed na zijn operatie gisteren. hij is wel redelijk emotioneel,maar denk dat de samenloop van omstandigheden er veel mee te maken heeft. En hij moet vandaag ook nog volledig plat liggen wat ook niet helpt denk ik. Maar de operatie is goed gelukt, en vanaf nu gaan we beiden vooruit!!!
Zo, PET scan nummer 2 zit erop, nu is het wachten op resultaten....Hopelijk niet te lang want vind dat wachten nog steeds het vervelendste.
Zoals daarnet, in de wachtzaal .... Moet je er om 13u15 zijn , kan je om 14 u binnen... Zo zit je meteen met vertraging ,maar gelukkig was het redelijk zoals gepland afgelopen.Er zaten er veel te wachten op een scan. Eén iemand was al enkele keren moeten gaan, maar weet niet echt waarom.Vraag daar ook niet naar,mensen die het willen vertellen, zullen dat meestal wel uit hun eigen gaan doen. En een andere dame zat te wachten op haar man ,die heeft darmkanker. En één dame die nog na mij was, had ik de vorige keer ook gezien ,maar toen was ze erg ziek. Ik was toen beetje geschrokken omdat iemand zo ziek zien van kanker en met hoofddoek enzo , erg confronterend is. Maar nu zag ze er stukken beter uit en dat gaf moed. Met haar heb ik niet gepraat, want je zag aan haar houding dat ze afstand hield , dus respecteer ik dat ook.
Die ene dame ( die al enkele keren geweest was) kwam ook uit Waregem en had ook Dr Buysse als oncologe. Ook heel tevreden over haar manier van werken en vooral haar manier van omgaan met mensen. Zij moet vrijdag terug voor chemo. Zal zeker eens aan haar denken...
Er liep op de gang ook een oud dametje, denk al heel oud om eerlijk te zijn, en die liep konstant heen en terug ... de hele gang op en de hele gang af... Toen ze binnen moest voor de scan , waar normaal niemand mee mag, vroegen ze haar kleindochter om mee te gaan. Maar na enkele minuten waren ze al terug buiten...Het vrouwtje wilde het waarschijnlijk niet laten doen. En ergens had ik iets van ,waarom nog? Ze was al redelijk oud, en zo'n onderzoeken moeten doorstaan,waarin je een half uur absoluut niet mag bewegen, de ene inspuiting na de andere krijgt...Weet niet hoeveel keer naar het toilet moet spurten,.. Da's echt overbodig vind ik. het vrouwtje wist van de wereld niet meer om eerlijk te zijn...Misschien drong de familie erop aan, maar ik zou voor mezelf eerlijk gezegd ook zo geen onderzoeken willen op die leeftijd...Zelfs al komt het uit op kanker, heeft behandelen nog zin??? Kan een mens dan niet beter waardig gaan??? Het zijn moeilijke vragen en voor familie die achterblijft waarschijnlijk erg moeilijke dingen om over te beslissen... Daarom bij deze. Als ik 90 jaar ben en moet nog voor zware onderzoeken , waar waarschijnlijk uitkomt dat ik erg ziek ben en een nog zwaardere behandeling nodig heb...Dan staat het geschreven op mijn blog, laat me gaan... en daarmee bedoel ik niet naar het onderzoek!!!