Zaterdag 28 februari 2009

Vandaag hebben we weeral afscheid moeten nemen van mensen die we hier leren kennen hebben. Het gaat over een Britse man en een Zweedse vrouw die hier samen op vakantie waren. Deze ochtend hebben ze samen het vliegtuig naar Kathmandu genomen. De man zal naar India vliegen en daar nog een maand rondtrekken, de vrouw zal naar haar woonplaats Parijs vliegen. Deze ochtend hebben we nog afscheid genomen en daarna waren ze weg.

Doordat het vandaag zaterdag is, hebben we een dagje vrij. Hierdoor konden we nog eens een uitgebreid ontbijt gaan eten. Nadat ik 2 eieren, 2 toasten en een glas warme chocomelk (en dat alles voor maar 1,5 euro) achter de kiezen had, had ik genoeg kracht om een eindje te fietsen. We (Iske, Griet en ik) zijn naar het Tibetaans vluchtelingenkamp Tashiling gefietst en hebben daar even rondgewandeld. We hebben vandaag ook de Davis Fall waterval bezocht. Doordat de moesson nu nog niet bezig is, was het niet zo spectaculair. Er was nog te weinig water om een goede waterval te creëren. Jammer maar helaas pindakaas. We zijn dan terug naar de lodge gefietst en hebben voor de rest van de namiddag in de zon gelegen. Speciaal voor diegenen die het nog niet willen geloven: het is hier echt goed weer, snikheet zelfs!

In de late namiddag waren we bij een Nepalese familie uitgenodigd om rijstpap te eten. Het zoontje zit hier altijd in de lodge om met ons te spelen. Hij heeft hier al eens spaghetti gegeten die wij klaargemaakt hadden en wilde iets terugdoen. Zijn mama had een grote kom rijstpap gemaakt en ons uitgenodigd tegen 17 uur. Wij gingen dus beleefd op de uitnodiging in en toen we aankwamen kregen we inderdaad eten … rijstpap met aardappelen en ketchup! Waarom? Het eten was echt verschrikkelijk, zo vies! Wie komt er nu op het idee om rijstpap te serveren met aardappelen en ketchup? De aardappelen en de ketchup waren lekker, maar de rijstpap was echt niet te vreten. Er zaten ondefinieerbare brokken in en het smaakte alsof het al eens gegeten was. Bah! Omdat ik niet onbeleefd kon zijn, heb ik de hele schotel opgegeten…

Als ik terug thuis ben, zal ik eens goede rijstpap maken. Met room, zoals het hoort!

’s Avonds zijn we in het nieuwe restaurant gaan eten dat onlangs zijn deuren geopend heeft. Het eten was er echt lekker. We konden ook bestellen wat we wilden, zonder schrik te moeten hebben voor een voedselvergiftiging. De keuken was kraaknet, er lagen stoffen tafellakens, de obers hadden een kostuum aan …

Volgens mij ga ik vannacht nachtmerries krijgen over de rijstpap.

Zondag 1 maart 2009

Vandaag heb ik eindelijk eens iets anders gedaan dan skiascopie, ik ben op screening kamp gegaan. Deze ochtend zijn we in het ziekenhuis met 6 in een piepklein taxietje gekropen. Er zaten 3 personen vooraan en 3 achteraan. Heel oncomfortabel dus.

Toen we na een bewogen rit van anderhalf uur eindelijk aankwamen in het ziekenhuis, zijn we onmiddellijk gaan eten. Ik heb om 10 uur – 10.30 uur deze ochtend chowmein gegeten. Dat is een soort van wok met gestoofde groenten en noedels. Spijtig genoeg hadden ze het op een typisch Nepalese manier gemaakt: heel pikant dus. We moesten zo vroeg al lunch eten omdat we voor de rest van de dag geen tijd zouden hebben om pauze te nemen.

Daarna hebben we 232 patiënten getest. De meeste van hen hadden last van conjunctivitis, pingueculum, pterygium … Het ging vandaag over een cataract screening, dus de mensen die de ergste vorm van cataract hadden werden naar het ziekenhuis gestuurd. Op het einde van de dag werden 11 mensen met cataract op de bus naar Pokhara gezet. Zij zullen morgen in het Himalaya Eye Hospital gratis geopereerd worden.

Ik heb vandaag ook een albino Nepalees gezien. Heel vreemd: een blanke die Nepalees spreekt en typisch Nepalese kleding draagt.

Toen de screening gedaan was, kregen we nogmaals eten geserveerd en daarna zijn we met de taxi terug naar Pokhara gereden.

Helemaal geradbraakt kwamen we na een lange vermoeiende dag terug thuis.

Deze avond hebben we weer een feestje in de lodge gehouden met Belgisch eten: bloemkool, aardappelpuree en kipfilet. En het was groot feest, want Ivonne was terug!

Maandag 2 maart 2009

Vandaag heb ik een nogal saaie dag in het ziekenhuis gehad. Nu de Gyan weg is, hebben we niemand meer om ons te begeleiden. Dokter Sunu Dulal is er deze week ook niet omdat hij de hele week ergens in een dorpje in de bergen zit om daar cataractoperaties uit te voeren. We werden dus een beetje aan ons lot overgelaten en moesten zelf maar wat zoeken om ons mee bezig te houden. Ik ben de dag gestart in de optiekwinkel van het ziekenhuis en heb toegekeken hoe brillen verkocht worden. De cliënten kunnen maar kiezen uit een zeer beperkt aantal brillen en moeten hun beslissing zeer snel maken. De optiekwinkel is eigenlijk gewoon een toog met een spiegel op. De cliënt heeft niet eens de mogelijkheid om neer te zitten tijdens het kiezen van een mooi montuur. De man die de brillen verkoopt (een heel klein ventje met een kanjer van een machozonnebril in zijn haar) is niet zo aangenaam. De vriendelijkheid tegenover de klanten was ver te zoeken!

Het slijpen van de glazen gebeurt met een automatische slijpmachine (jawel!) Het enige nadeel is dat er niet echt rekening gehouden wordt met het optisch middelpunt en dat de glazen gepolijst worden.

Hierna heb ik toegekeken hoe de oogdruk gemeten wordt, heb ik een babbeltje gedaan met Savitry en heb ik een aantal biomicroscopie onderzoeken meegevolgd.

Ik heb nog een klein vraagje: is er iemand zo vriendelijk geweest om wat Belgische weer op te sturen naar Nepal? Het was vandaag de hele dag bewolkt en redelijk koud. Ik heb zelfs een trui moeten dragen … stel je voor!

02-03-2009 om 12:11 geschreven door Katrien

Gyan de optometrist en ik



Het weer is hier super goed

27-02-2009 om 12:17 geschreven door Katrien

Woensdag 25 februari 2009

Vandaag werd er weer een feestdag gevierd in Nepal. Dit maal was het de beurt aan de Tibetanen om feest te vieren, de reden waarom weet ik niet. Wat nogal vreemd is, is dat deze feestdag niet op voorhand was aangekondigd. Het stond deze ochtend in de krant en er werd beslist dat men vandaag niet moest gaan werken. Doordat wij van het ziekenhuis niets vernomen hadden, zijn we toch gegaan. En maar goed ook, want het ziekenhuis was open.

De patiënten stonden zoals iedere ochtend al voor de deur te wachten.

Doordat ze in het ziekenhuis maar pas van deze ochtend op de hoogte waren van de feestdag, hebben ze beslist om toch te openen. We hebben wel vrijaf gekregen vanaf 13 uur.

We hebben onze namiddag goed besteed door een broodje te gaan halen bij Sheela. Voor de klasgenootjes: het broodje was niet zo lekker als die van het ventje in Brussel. Geen paniek dus, niemand kan het ventje overtreffen. Hij is en blijft de beste broodjesmaker van de hele wereld!

Vervolgens zijn we met de bus naar Mahendra Pull gegaan (de oude stad) om inkopen te doen. Het was weer grappig: een hele bus Nepalezen met 2 blanken, allemaal op elkaar gepropt…

Onze voorraad fruit hebben we in de overdekte fruitmarkt gekocht: appels, mandarijntjes, granaatappels, druiven en bananen. We moesten van de eigenaar van het fruitkraam van alles eens proeven, alvorens we besloten om iets te kopen. Typisch Nepalees, ik zie dat in België op de markt niet gebeuren.

’s Avonds zijn we naar een super goed restaurant (volgens mijn Trotter toch) geweest. En het eten was inderdaad zeer lekker. Ik heb voor het eerst sinds ik hier ben eindelijk eens iets van vlees gegeten. Ik heb gekozen voor een kippetje gebakken in limoensaus. Ik kreeg er ook nog frieten bij… al waren het er maar amper 10. Het is hier triestig gesteld met de frietenindustrie. Jammer!

Donderdag 26 februari 2009

Iske en ik hebben een nieuwe manier gevonden om een lekker ontbijt te nemen. De voorbije weken zijn we ’s ochtends altijd een soort koffiekoek gaan halen, maar die zijn we nu beu. In plaats daarvan hebben we nu een doos cornflakes gekocht en eten we dat ’s morgens met een kom fruit. Grote veranderingen in onze dagelijkse rituelen dus!

Toen we deze ochtend op weg waren naar het ziekenhuis, kwamen we een kennis tegen. Met een kennis bedoel ik een Nepalees die in België woont en die we hier leren kennen hebben. In Leuven heeft hij 2 Nepalese restaurant: 1 dicht bij het station en 1 in de Naamsestraat. Als jullie eens een dhal bat willen proeven, moeten jullie naar daar gaan! Deze man is nu voor een aantal weken in Nepal om hier nog een restaurant te openen.

En dus, toen we deze ochtend aan het fietsen waren, hield hij ons tegen. Het restaurant deed vanavond zijn deuren open en hij wilde onze een officiële uitnodiging geven.

Op het werk hebben we een refractie uitgevoerd bij een doofstomme vrouw. Ze was zo schattig en wilde ons vanalles duidelijk maken door middel van gebarentaal.

We hebben vandaag ook contactlensaanpassingen gedaan bij de klas verpleegkundigen. Zo’n gibbertrienen!

’s Avonds was het dan eindelijk zo ver: de grote openingsceremonie van het restaurant. Toen alle gasten er waren, werd er een vreemd ritueel uitgevoerd. Er werd een speciale kaars aangestoken en de eigenaar kreeg van vele mensen een sjaal om zich gehangen. Allemaal heel vreemd… En dan kwam men met verschillende soorten hapjes langs. Zo lekker! De kip was zo lekker, allemaal gezellig van 1 groot bord eten. Er was ook gefrituurde ajuin met paneermeel rond. Heel lekker, maar wel super pikant doordat er nog een paar kilo kruiden over de ajuin gestrooid was.

Doordat het eten zo pikant was, kreeg ik tranen in mijn ogen en stonden mijn lippen in brand. Als gevolg daarvan heb ik een aantal keer drinken moeten bestellen om mijn mond te blussen.

Het was een heel gezellige avond en we zijn naar Nepalese normen tot heel laat opgebleven (tot 22.30 uur dus).

Vrijdag 27 februari 2009

Vandaag hebben we afscheid moeten nemen van Gyan de optometrist. Hij was speciaal naar het Himalaya Eye Hospital gekomen om ongeveer 2 weken les aan ons te geven, maar vandaag moest hij vertrekken. Als bedanking hebben we hem een grote reep côté d’or chocolade gegeven. En, het was gemaakt in België, het was geen nagemaakt Nepalees spul!

Vandaag zijn we een groot deel van de dag bezig geweest met het testen van de verpleegsters.

Man, wanneer gaan die eindelijk eens stoppen met gibberen?

27-02-2009 om 12:14 geschreven door Katrien

24-02-2009 om 23:41 geschreven door Katrien