Tijdens onze vakantie heb ik natuurlijk ook weer enkele keren gepaddeld op de Ardeche. Ik had sinds enkele jaren mijn slalomke weer eens van stal gehaald omdat ik niet wist of er wel genoeg water zou zijn om met de afdaler te varen. Uiteraard heb ik de afdaler ook meegenomen om eventueel op het stuk voor de camping wat te trainen, daar is het zeker diep genoeg. De eerste keer heb ik de Ardeche afgevaren met de Pirre, Corneel en Katrien, Ward en Guy. Ik en Pirre vaarden in de slalom en de anderen vaarden samen in een canadees. Er was een behoorlijke waterstand en konden overal goed paseren zonder veel te raken. Het is geweten dat je meer kans hebt op de Ardeche een toerist te raken in plaats van een steen, er varen er dan ook dagelijks een 4500 de Ardeche af. Op de versnelling "Pas du mousse" kwamen Corneel en Katrien nogal onzacht in aanraking met een rotske en ze vlogen beiden van hun zit zodat Katrien in de punt van de canadees zat en Corneel met zijn schenen tegen een dwarslat knalde. Guy en Ward hadden het geluk om over de steen te gaan en kwamen nog goed terecht. Met de slaloms was er geen probleem, wij zijn ook veel wendbaarder dan een canadese kano. Ondertussen was Corneel even uitgestapt en met zijn schenen zocht hij wat afkoeling in het water, op die momenten weet je pas dat je schenen hebt want normaal voel je die niet, toch ook tof hé. Voor de rest was er geen probleem en zijn we aan de versnelling van "le dent noir" ook even blijven hangen om de toeristenboten in het oog te houden, spectakel verzekerd, 70 % knalt er op de rots in het midden van het water. Op deze plaats staat er ook een redder van de brandweer en die is er meer dan nodig. Veel boten tegen de rots zien gaan en niet echt grote problemen. Enkele kilometer verder gaat Corneel er nog eens in met zijn Katrientje als hij uit het keerwater de stroming ingaat en omslaat. De zekerheid was weg want Corneel kan goed varen maar voor Katrien was het de eerste keer op zulk water, ze wist soms ook niet goed hoe ze moest reageren in bepaalde situaties en dat maakte het voor Corneel ook niet makkelijk. Onze picknick was aan "het kapmes", ook een traditionele omkipplaats. De innerlijke mens verstevigd en weer voort tot de versnelling "de kathedraal". Daar zitten de naturisten in hun blootje op het strand en dit is ook altijd een plaatske waar er gestopt wordt en dit uiteraard voor de toeristenboten tegen de rots te zien gaan en niet om de naturisten te beloeren, allé ikke toch niet. Velen slagen er om, maar hier is dan ook weer weinig gevaar aan, ze spoelen allemaal netjes door en 10 meter verder is het water kniediep. Vanaf deze plaats tot de aankomst is er veel minder animo, en je ziet de toeristen ineens veel stiller worden want ze hebben dan al zo een 20 km gevaren en die armen moeten echt wel pijn beginnen doen. Vanaf hier trek ik door tot aan de aankomst in Sauze en steek misschien nog 500 toeristen voorbij die met hun laatste krachten verder paddelen en vies naar mij kijken. Ondertussen was Pirre gewisseld met Corneel in de Canadees en ze gingen ook nog even om tegen een steen die juist aan het oversteken was. Zonder erg natuurlijk, dit kan altijd en bij iedereen gebeuren. Uiteindelijk was het een leuk tochtje en zijn we allemaal in Sauze aangekomen zonder veel brokken, bootjes op de auto en terug naar de camping.
De tweede keer hebben we met veel meer afgevaren en er waren ook vele kinderen bij. de tocht duurde dan ook een 9tal uur en we hebben onderweg natuurlijk meer gestopt om te zwemmen en de kindjes te laten spelen. Aan "le dent noir" hebben we gegeten en een paar toeristen in nood uit het water gehaald. Nu werd het voor iedereen duidelijk dat het dragen van een zwemvest een noodzaak is. Soms komen de toeristenboten dwars te zitten en versperren zo de linkse doorgang aan de rots, hiertegen knallen dan weer een boot of 3 en binnen de 15 seconden liggen er 6 mensen in het water. De ene redder die daar post vat kan deze mensen dan ook niet allemaal tegelijk helpen en dat wordt bij paniek dan ook chaos. Een zware mevrouw kwam in het water terecht en ging even onder water, ze kwam boven en was volledig in paniek en je zag ze gewoon helemaal wegdraaien, de redder heeft ze nog juist aan haar zwemvest uit het water kunnen halen en op de kant getrokken, zwemvest losgemaakt en terug bijgebracht met enkele tikken tegen haar wangen en op haar ingepraat, ze is daar dan ook een 10 tal minuten blijven zitten tot ze weer op haar positieven kwam. Ondertussen was er ook een dikke meneer omgegaan en volledig in paniek grabbelde hij me bij mijn boot ter hoogte van mijn kuip, een plaats waar ik dit niet zo graag heb want ik heb serieus moeten wringen om zelf niet om te gaan. Die meneer brabbelde altijd maar in het frans dat hij schrik had en herhaalde dit continue, ik was dan ook blij dat Pirre en Guy die mens van over de 100 kilo van mijnen boot hebben getrokken want ook al schuurde hij bijna met zijn gat tegen de bodem, hij wilde niet loslaten. Uiteindelijk hebben we ook die zware madam overgevaren in een toeristenboot en heeft Victor nog een madam van tegen de rots weggeplukt die daar heel gevaarlijk stond te staan. Dit allemaal gebeurt op een 30tal minuten, wat gebeurt er dan niet allemaal op één dag vroegen we ons af of op een heel seizoen. Verder geen noemenswaardige problemen en ongeloofelijk flinke kindjes die meegevaren hebben, niet één heeft gezaagd, echt waar heel knap. Er vaarde ook een oudere Nederlandse meneer mee, Kees, een man van 74 jaar, en hij vaart 330 dagen van het jaar heb ik me laten vertellen. Hij is nadien Pirre en zo komen bedanken voor de mooie afvaart want het was één van de mooiste dagen van zijn bestaan geweest, zo zei hij zelf.
De 3de keer kwam het koninginnennummer. De Guy wilde eens van boven Ruoms vertrekken en vroeg of ik mee ging, en proberen om tot op de camping te varen. Uiteindelijk ging Pirre ook mee en ook onze jonge krak van 10 jaar "De Wietse". Wij in onze slaloms en Wietse in een oude afdaler van zijne papa. We vertrokken in het dorpje Pradons en vaarden richting Ruoms en dan naar Salavas. De waterstand was al wat gezakt en onvermijdelijk waren er plaatsen waar je niet anders kon dan stenen raken. Wietse met zijn lage gewicht had hier dan weer veel minder problemen mee. Hij vaart echt heel goed en ziet op voorhand waar hij moet varen en "leest" de rivier heel goed. Een natuurtalentje de Wietse. Op de verschillende barages zijn voor de boten schuiven gemaakt waar je makkelijk kan afvaren. Wietse verschoot bij de eerste schuif wel even van de snelheid op de schuif maar vond het toch heel plezant. Tot Ruoms was de kloof van de Ardeche nog wel mooi maar dan tot Vallon Pont d'Arc was het niet veel bijzonders. In onze slaloms hebben we 5 meren moeten overvaren en Guy heeft het moeten horen natuurlijk. We hebben wel 10 strand van st annekes gezien en de gekende rots "de Sampzon" hebben we langs 4 kanten gezien. Uiteindelijk hebben we een 25 km gevaren en +-6 km stromend water gehad. Enkele leuke schuiven met een redelijke lange bij die op het einde dan nog eens een stukje boven de rivier stopte. De Wietse vloog letterlijk de lucht in door zijn lage gewicht. Toen ik onderweg aan Wietse vroeg of hij nog niet moe was antwoorde hij "een beetje maar". Voor de rest paddelde hij heel flink mee. Ik heb dit nog geen 10 jarige zien presteren en zonder morren. We waren allemaal content dat we op de camping waren en de Pirre stond binnen de 30 seconden aan de bar om het geleden vochtverlies terug op peil te brengen. Wietse ging direct tegen zijne papa zeggen dat hij gevlogen had met zijnen boot en hij antwoorde "ha zoon, hedde gij met uwen boot gevlogen, dan moogde gij met die meneren nietmier meegaan zenne". Voor te lachen natuurlijk want die papa was natuurlijk heel fier op zijne zoon en terecht ook, we waren allemaal fier op de Wietse. Als beloning mocht hij s'anderndaags eens met mijn afdaler varen en hij glunderde, echt plezant om te zien.
Ik heb alleen ook nog eens de Ardeche afgevaren tot St Martin maar heb nu met de afdaler gevaren en stond 2.45 uur later aan de auto. Door de lage waterstand, een temperatuur van 34 graden en een stevige wind op kop in de kloof was het heel zwaar varen, al een geluk dat ik genoeg drinken voorzien had. Ik ben ook even uitgestapt om eens te gaan zwemmen om wat afkoeling te krijgen en dat deed deugd. Ik was dan ook content als ik aangekomen was en even kon rusten.
Behalve nog enkele keren naar de pont d'arc en terug waren dit zowat de dingen die ik gevaren heb. Ik heb zelfs Viki nog eens meegekregen om naar de pont d'arc te varen. Stroom mee ging het nog maar dan heeft ze gezaagd tot we terug op de camping waren, ze vaart nie graag stroomop. Ik denk dat het nog een jaar of 10 zal duren dat ik het nog eens zou durven vragen om mee te gaan. Ze heeft 1.8 km de oren van mijne kop gezaagd en het was maar 1.850 km ver tot op de camping.
We zijn terug thuis geraakt. Spijtig genoeg was het weeral een beetje te kort, men zou uit vakantie moeten kunnen komen als men het gevoel heeft van "nu is het genoeg geweest" in plaats van een vooropgestelde datum, maar ja het is nu eenmaal zo. Normaal zouden we vanmorgen vertrokken zijn in zuid-Frankrijk maar vermits er vandaag een zwarte zaterdag voorzien was op de Franse snelwegen hebben we geopteerd om een beetje vroeger te vertrekken. We zijn dus gisterenavond rond 21 uur vertrokken en ons doel was om toch zeker de verkeersdrukte rond Lyon te vermijden. Ik wilde ook niet de hele nacht achter het stuur zitten om daarna een hele dag in mijn bed te liggen slapen en er uit te zien als een lid van de bende van Cartouche, alhoewel ik denk dat je daar 2 nachten continue moet voor bollen (hihihi) Het was heel druk op de Franse wegen gisterenavond, maar we hebben geen file gehad en zijn, na zo een 500 km gereden te hebben, gaan slapen tot vanmorgen 8.30uur. Sinds vanmorgen waren we dus de grote drukte reeds voorbij en hebben we de rest vlotjes kunnen afleggen. Het belangrijkst is dat we een toffe vakantie achter de rug hebben en dat we zonder kleerscheuren terug thuis geraakt zijn. En nu maar hopen dat we hier in augustus ook nog van een beetje goe weer kunnen genieten. In een volgend artikeltje beschrijf ik de vaartochtjes die we ginder gemaakt hebben.
Hier nog even een laatavondberichtje uit het zalige zuiden van Frankrijk. Gisterenavond hebben we dus een heerlijk stukje everzwijn gegeten vanop de barbeque. Zoals reeds eerder vermeld had de campingeigenaar ons een stuk everzwijn cadeau gedaan van rond de 20 kilo. Danny en Pirre hebben dit naar Frans recept voorbereid en ongeveer 2 uur laten bakken op de barbeque als een papillot. Heel lekker was dit en we hebben met ongeveer 20 mensen ons buikje rond gegeten. We hadden ons met z'n allen aan de rand van de wijngaard gezet en dit met een zalig ondergaand zomerzonnetje vormde dit een ongeloofelijk kader. De lavendel geurde heerlijk en de geur van de kruiden op het vlees maakte van dit tafereel een onvergeetelijk moment. De mensen die dit meemaakten zullen het zich nog lang herinneren. We bleven nog gezellig napraten tot na middernacht onder een wolkenloze rustige sterrenhemel. Zoals wel eens meer gebeurt kwamen onze kameraden Rikke en Alex ook nog even ter sprake en toen werd het even stil. Ze waren er misschien wel bij en hielden alles in het oog. We zijn allemaal met de gelukzaligheid van een kind in ons bed gekropen.
Vandaag moest Luc en zijn uitgebreid gezin reeds terug naar Lier vertrekken, de eerste van de kanoclubbers. Pirre en Gizzy vertrekken samen met Danny en Iris morgenvroeg naar Lier. Ook Guy en Martine en de kinderen zullen ons morgenvroeg verlaten. Wijzelf zullen zaterdagmorgen de poten van onze caravan opdraaien om naar België terug te keren, weeral veel te snel naar ons gevoel. Vanavond hebben we nog even in de bar van de camping rustig bij elkaar gezeten om van elkaar afscheid te nemen.
Ziezo, ik zal morgen de kloof van de Ardeche nog eens gaan afvaren en dit keer op mijn alleentje, maar dat vind ik nu ook niet zo erg.
Ik zit hier momenteel voor de caravan een artikeltje te schrijven. We zitten momenteel in zuid-Frankrijk aan de Ardeche in Salavas, een klein dorpje tegen het beter bekende Vallon Pont D'Arc. We zijn al wel een tijdje weg van huis en komende zaterdag zit het er spijtig genoeg voor ons ook alweer op. Tot nu toe hebben we al een fantastische tijd gehad met over het algemeen goed weer. We hebben in de reis naar het zuiden wel een beetje tegenslag gehad toen we op de autostrade een klapband kregen met de caravan en dit dan ook nog s'nachts. Uiteindelijk konden we onze reis verder zetten na een klein uurtje en zijn we maar op een parking naast de autostrade gestopt om te gaan slapen. Tijdens de nacht hebben we een paar keer een auto naast ons gehad met mensen die ook even kwamen uitrusten, spijtig genoeg voor ons waren het dan ook nog telkens onze noorderburen die van nature uit toch een beetje meer lawaai produceren dan de gemiddelde Europese burger en uit de autoboxen kwam dan ook steeds het gekende geluid van André Hazes of andere Nederlandstalige zangers. De vrachtwagenchaufeurs die dagelijks langs deze parkings moeten stoppen om hun verplichte rusttijden na te leven zullen dus ook wel blij zijn als de vakantie voorbij is. De eerste twee dagen hebben we overnacht op een camping tegen Montelimar naast de Rhône. Deze camping werd uitgebaat door een Belgisch koppel uit Dendermonde. Deze camping was eigenlijk een doorreiscamping en de meeste mensen die aankwamen waren de volgende dag dan ook meestal weer weg. We stonden naast een heel vriendelijk koppel die, ook al waren het Nederlanders, zeer rustig waren. Ze trokken met hun Harley Davidsons heel Frankrijk door en waren reeds eind mei vertrokken en gingen terug thuis aankomen rond 25 september. Ze hadden knappe verhalen te vertellen over hun reis en hadden al een heleboel leuke anecdotes meegemaakt. Na twee dagen Montelimar, een knappe stad notabene, moesten we nog een 70 km rijden tot op onze eindbestemming in Salavas. Dit was voor ons de gekende camping "Le Pequelet". Mijn Madam komt hier als sinds haar kindertijd en komt nog steeds graag terug naar hier, het was dan ook al een vijftal jaar geleden dat we hier waren. We hadden natuurlijk op tijd gereserveerd maar naar Franse maatstaven is dit helemaal geen garantie dat je plaats zal hebben, ook al weten we dat die Fransmannen overal wel een mouw kunnen aanpassen. Eens we aangekomen waren bleken we wel in de computer te staan maar ze waren eigenlijk vergeten dat we gingen komen. Maar geen probleem een 4 uurtjes wachten en er kwam een plaatsje vrij. Ondertussen hadden we ook de vrienden van de Kano club hier al tegengekomen en ook zij stonden niet op een normale kampeerplaats maar in een wijngaard die aanpalend was aan de camping, de aangepaste mouw dus. Normaal moest Luc, ook een kano club lid, bij ons op dezelfde plaats komen te staan met zijn hele gezin van 6 mensen. Dat dit niet mogelijk was, was voor iedereen duidelijk en kon hij zijn tent dan ook in de wijngaard neerkwakken. Maar wij waren allemaal al blij dat we een plaatske hadden, het was toch vakantie dus gingen we ervan genieten ook. We (ik en mijn madam) hadden op voorhand afgesproken dat we samen op reis gingen en samen de dingen zouden doen die wij leuk vonden. We waren dus niet van plan om alle dagen met de andere clubleden af te spreken wat we de volgende dag zouden doen, we deden ons goesting. Dit is tot op heden toe al heel goed gelukt en we hebben natuurlijk al wel een paar keer samen de Ardeche afgevaren en met Guy een tocht over 5 meren bedwongen maar over het algemeen hebben we la kunnen doen wat we graag deden. Viki (mijn madam) is daar dan ook zeer tevreden mee want ze krijgt nu eens meer aandacht dan het kajakken vindt ze zelf. We hebben al mooie plaatskes bezocht en gezien en mooie zwempartijtjes gehad samen met onze Duitse herder "Yuta". Het beestje heeft soms wel wat last van de warmte en daarom proberen we om regelmatig eens met haar naar het water te gaan om te zwemmen, dat vindt ze gewoon fantastisch. We moeten natuurlijk met andere mensen rekening houden die naast het water vertoeven want Yuta schudt zich nogal graag uit voor iemand zijn handdoek, daarom zoeken we ook de rustiger plaatskes op. Morgenavond gaan we samen met de andere kano club leden everzwijn eten. De campinguitbaters zijn in het wildseizoen ook nog jagers en aangezien in november een paar Lierse leden geholpen hebben met de jacht krijgen ze nu een 10 tal kilo everzwijn om op te peuzelen en we mogen allemaal mee eten. We leven nog een paar dagen verder als "god in Frankrijk" en dankzij de draadloze internetverbinding op de camping kan ik mijn artikeltje online zetten. De techniek staat ook hier niet stil.
Mijn oor gij zenne, nu nog gauw de persvrijheid inroepen en
aldus vermijden dat wij (De Bende van Cartouche) zich kunnen verdedigen zal
begot nie pakken !
Het is niet de bedoeling om een vervolg te breien aan deze
zogezegde persvrijheid, want zo zen wellen nie. We zen ok nie haatdragend, we
gaan gewoon afwachten tot gij als onschuldig lammeke nog eens het lef (nie ne
Leffe) gaat hebben om onder onze vleugels mee te varen naar Viersel of zo.
Alhoewel we alles, maar dan ook alles gaan vermijden om u
lijfelijk ongemak te bezorgen, kan een ongelukske vlug gebeurt zijn. Moest het
trippeke niet tegenstaande een aantal toevalligheden die absoluut niet
kwaadaardig bedoeld zijn, toch nog meevallen, dan gaan we er in ieder geval
voor zorgen dat ge onder lichte dwang, met de nadruk op lichte mee binnen
gesleurd word in het rovershol beter bekend als Den dauwer.
De nijper zal u
daar met dezelfde lichte dwang, met de nadruk op lichte, min of meer
verplichten om een aantal trappisttekens te verzwelgen, om ons aldus de
gelegenheid te geven om met uw deftige, hopelijk propere, voeten te spelen. De snelle zal toezien dat ge niet te lang
gaat afzien, maar alles zal natuurlijk gebeuren op het werkritme dat dit bendelid
gewoon is. Het zal waarschijnlijk wel een tetteke (dit is geen mem) duren.
Met deze bent ge (uitgedaagd) uitgenodigd tot deze
confrontatie en zien we wraakbelustend uit naar deze glorieuze momenten. Ge
moogt er dan ook van overtuigd zijn dat de volgende weken het varen met K1, K2,
K3, K4, R1 of ne roeiboot ook niet direct uw ding zal zijn en dit om de
eenvoudige reden dat ge zodanig gaat genepen zijn dat een simpel paddelke niet
te bewegen zal zijn.
Wraak zal in dit geval Palm en Donkere Leffe zoet zijn in
de talrijke goedbedoelde folteringskens van uw gespierd doch enigszins naakt
(zonder haarbegroeiing) bovenlijf.
Als dit alles nog niet schrikwekkend genoeg moest zijn zien
we ons verplicht om u voor de rest van uw kajakbestaan te koppelen aan de meest
beroemde C1, C2, C3 of C4 vaarder van Lier, Balder, Itegem en omstreken. Zeg nu
maar nie dagge nie verwittig ze.
Dit tekstje is opgemaakt onder het mom van recht op antwoord en met behulp van een van
uw familieleden (een verre nicht? denken we), waarvan hieronder een foto is
bijgevoegd en zonder verwachting van mogelijke represailles (daar kunde gerust
in zen .alhoewel !!!)
Het is me gelukt om het illustere trio "de bende van Cartouche" op de gevoelige plaat vast te leggen. Tot nu toe is het nog niet velen gelukt om dit trio samen op beeld te kunnen vastleggen. Ik was aan het fietsen naast het Netekanaal in Lier toen ik dacht een drietal grijze meeuwen op het water te zien zitten. Toen ik dichterbij kwam zag ik wie die grijze figuren (naar hun haarkleur) werkelijk waren. Cartouche (de mon), de nijper (de Fé) en de rappe (de pierre). Ge kon ze al van ver horen afkomen want hun krakerige oude stemmen dragen nog ver over het water. Al goed dat ze alle drie beschikken over een uitdeinende speklaag of ge kon hun beenderen over elkaar horen schuiven. Ik heb zelfs uit goede bron vernomen dat "de Nijper" bij dokter Hoeyberghs van de welness kliniek gepasseerd is, om een rekker in zijnen buikwand te laten inplanten om zodoende zijn kuip van zijnen boot perfect af te sluiten en dus nen echten bavet kan aandoen in plaats van zijn opgerold spatdek om zijn gezever op te vangen. Cartouche was natuurlijk jaloers en heeft ook al een afspraak gemaakt voor juist na de zomer. De rappe komt hiervoor niet in aanmerking omdat zijn vel nog niet ver genoeg gerokken is van zijn eigen. Ik heb ooit eens met Cartouche gelachen, dat is trouwens iets wat ik normaal nooit zou doen, toen hij zijn tanden had laten trekken om een vals gebitteke te laten instaleren. Toen ik hem vroeg om de zin "de sissende slang kroop lanzaam door het gras" te zeggen kreeg ik eerst een lading speeksel over mijnen nek en dan een patat tegen mijn oren. Ge moet echt niet lachen met die gasten, ze zijn gevaarlijk. De rappe is den best geconserveerde van de drie en dat is waarschijnlijk te wijten aan zijn vele uren sport per week of nog waarschijnlijker omdat hij den enige van de drie is die nog "werkt????" De rappe is dus den enige die niet de hele dag met zijn vrouw opgescheept zit en kan uitrusten in zijn wit autoke van de stad Lier en dat verklaart misschien zijn kleine maar atletische gestalte. Ik voeg voor alle zekerheid de foto's bij en als je ze ergens op of naast het water tegenkomt ga je beter een blokske rond of stap je eventjes uit tot ze voorbij zijn want anders krijg je rel. Ze zijn op vele tochten aanwezig, dus jullie zijn verwittigd.
Dit tekstje is gemaakt onder het mom van de persvrijheid want ik denk me weer aan represailles te mogen verwachten.
Groetjes
Johan
PS. Voor alle duidelijkheid zijn het die mannen op het water waarover ik het heb en niet de figuren op de muur van de brug aan de overkant, te zien op de eerste foto. Ik weet het, de gelijkenis is treffend maar ze zitten wel degelijk in hun boot.
Afgelopen zondag ging in Lier weer het Belgisch kampioenschap marathon K1 door op het Netekanaal en de Nete. Er was een talrijke opkomst van vaarders uit het hele land aanwezig. Aangezien K1 niet mijn favoriete onderdeel is had ik op voorhand reeds besloten om hieraan niet deel te nemen en mee te helpen naast het water. Voor LKCA kwamen Jan van Tendeloo bij de seniors aan de start, bij de aspiranten Brun Torfs en Joris Cox en bij de Veteranen Danny Bruynseels en Herman Van Dooren. Eric van Oudheusden moest noodgedwongen aan de kant blijven met een ontsteking aan de elleboog en Hans Meersmans is nog altijd herstellend van zijn achillespeesfractuur. Onze eigen vaarders hebben allemaal goed hun best gedaan want het was een zware wedstrijd met een stevige wind over het water. De organisatie verliep vlekkeloos, mede door de goede voorbereiding van het LKCA bestuur en de hulp van onze leden. Iedereen hielp waar het kon. De uitslag van de marathon kan je terugvinden op de site van het NKV: http://www.nkv.be/competitie/marathon/uitslagen/2008/uitslag/maruitslagLKCA29062008.pdf
Ik denk wel dat de deelnemende vaarders en supporters er een leuke namiddag hebben beleefd want ook de weergoden waren ons gelukkig goedgezind.
Nog even een vermelding naar onze Belgische wildwatervaarders die na het WK in Ivrea ook nog de wereldbekerwedstrijden in Karlovy Vary (Tsjechië) en Löfer (Oostenrijk) gevaren hebben. Ze hebben een heel goed resultaat neergezet. Maxime Richard won zelfs de wereldbekerwedstrijd Sprint in Löfer, hoe lang is het geleden dat er nog eens een Belg het hoogste schavotje mocht bekleden bij de Seniors tijdens een wereldbekerwedstrijd. Uiteindelijk is Maxime Richard 4de geëindigd en Guy de Prins 16de over de 2 wereldbekerwedstrijden, ook de andere Belgen bekleden een verdienstelijke plaats. Ook Klaartje Peeters zette haar eerst stappen in het internationale circuit en ze heeft dit voortreffelijk gedaan. In de toekomst zullen we haar nog wel zien verschijnen aan de start van grote internationale wedstrijden. Klaartje heeft het afgelopen jaar een heel grote stap voorwaarts gemaakt.
We mogen dus concluderen dat ons kleine Belgenlandje zijn mannetje kan staan tussen de grote kajaklanden.
Binnekort schrijf ik wel weer een artikeltje. Tot dan.
Sinds maandagnacht ben ik terug in het land aangekomen. Zoals jullie reeds konden lezen in het vorige artikeltje was ik dus donderdagavond vertrokken naar het Italiaanse Ivréa om er deel te nemen aan de world masters international race. Voor ik donderdagavond vertrok, moest ik natuurlijk Jefke de mental coach nog gaan oppikken. Zoals gewoonlijk stond hij al gepakt en gezakt klaar om te vertrekken en 5 minuten later waren we weg voor onze 1000 km lange rit. Onderweg geen noemenswaardige problemen, wel een zwaar onweer boven Frankrijk dat ons zo een 100 km gevolgd heeft en een autostrade die afgesloten was in Bazel, Zwitserland. Toen we s'morgens in Ivréa aankwamen konden we niet geloven dat er op Dora Baltea (de rivier) zou gevaren worden. Een bruine stortvloed van water en slijk werd daar door het stadje gestuwd. Spectaculair alleszins maar levensgevaarlijk om op te varen. Als er daar zou gestart worden, er zouden zeker doden vallen. Toen we aan het Canoë stadium kwamen werd ons direct duidelijk dat er een algemeen vaarverbod was om op de rivier in te stappen. De brug werd afgesloten voor alle verkeer en zelfs voetgangers werden er niet meer over gelaten. Door het zien van die bulderende watermassa was er van vermoeidheid niet direct nog sprake, even naar Guy De Prins gebeld met de vermelding dat er een vaarverbod uitgevaardigd was zodat zij ook wisten uit eerste hand wat er te gebeuren stond. Guy vertrok namelijk met de Belgische seniorploeg naar Ivréa op zaterdagmorgen. We zijn dan maar even een paar uurtjes gaan slapen en daarna gaan registreren en een slaapplaats gaan zoeken. We konden op een terrein overnachten dat vroeger dienst gedaan had als legerkazerne en nu een soort natuurgebied was geworden. De organisatie daar heeft ons daar goed wegwijs gemaakt en iemand met ons meegestuurd om te tonen waar we moesten zijn. We waren de enige twee gasten op dit hele domein en hadden dus alles voor ons alleen. Het was er heel mooi en vooral heel rustig met propere douches en toiletten en een meertje ernaast waar ik kon gaan varen. Op zaterdag begon het water enigszins te zakken maar het debiet bleef enorm hoog, de rivier was van grote te vergelijken met de maas maar veel meer debiet. In de late namiddag kreeg ik van Guy bericht dat ze aangekomen waren en zijn we naar de afgesproken plaats gereden waar we ze zouden ontmoeten. Ondertussen waren alle Belgische vaarders met trainer en afgevaardigde van de franstalige kanobond aangekomen. De vaarders konden hun ogen niet geloven want ze hadden enkele weken geleden 4 dagen op het traject komen trainen en van datzelfde traject bleef niets meer over. S'avonds werden we uitgenodigd in het hotel om mee te gaan eten en dat hebben we dan met open armen aangenomen, we hebben dit dan ook de tweede dag maar gedaan, zo moesten we niets gaan zoeken en het was er heel lekker. Nog even dit. Er waren 4 vlamingen, ikzelf en Jefke en Guy en Klaartje. Er waren 4 walen Marc Richard en Maxim Richard, Zachary Tangy en Jean-Claude Dethise. Samen waren we daar als Belgen en we hebben ons daar kostelijk geamusseerd als Belgen ondereen. Op zondag heb ik s'morgens met de ploeg op een nabijgelegen meer gaan trainen en in de late namiddag kregen we bevestiging dat we op de rivier konden, maar wel op een ingekort traject. Dit was tegelijk ook een bevestiging dat onze wedstrijd, die normaal op zondag zou doorgegaan zijn nu op maandagmorgen 10 uur zou doorgaan. Een hele opluchting als je weet dat je mag varen of je hebt 2000 km voor piet snot gereden. Dus op zondagavond nog 2 maal met de ploeg het traject voor maandag verkennen. Waar vooral rekening moest mee gehouden worden was de stroming, Je kon 5 meter teveel naar links of rechts varen en veel trager gaan dus was het heel belangrijk om de juiste lijn te vinden en tussen de kolken en opbollende paddenstoelen je weg te vinden, voor de rest was het plat. Op maandag dan eindelijk koers, vroeg opgestaan om mijn nummer te gaan ophalen en het traject nog eens te varen. Ondertussen begonnen de kriebels ook al te komen en zelfs Jefke begon het te voelen. Ik moest varen om 10.21 uur en ben om 10 uur op het water gegaan om op te warmen. Er werd stipt op tijd gestart en dus was het om 10.21 uur mijn beurt om te starten. Aangezien het traject nog was ingekort moesten we maar een 8-tal minuten varen, niet echt mijn ding want ik kom nog steeds te laat op gang. Geprobeerd om direct na de start vollen bak te gaan en hopen om dit 8 minuten vol te houden. Zo een 100 meter voor de aankomst stonden alle aanwezige belgen te supporteren en alhoewel ze maar met 7 waren riepen ze voor 20. Een paar minuten na de finish wist ik dus ook mijn plaats in het klassement al. Ik was gestrand op een 4de plaats met 3tienden van een seconde op de 3de en 8 tiende van een seconde van de 2de plaats, de eerste was 20 seconden voor mij. Als ge dat ziet staan dan begint de grond onder uw voeten precies drijfzand te worden. Als ik dus ne wind had gelaten dan was ik misschien 2de of 3de geweest. Maar niet getreurd volgende keer beter. Op één een Italiaan dan een Amerikaan, een Japanner en dan ikzelf. Als ik een medaille had gepakt dan waren we pas enkele dagen later naar huis vertrokken maar dat werd nu dus al in de namiddag. S'middags nog met de ploeg een pizzake gaan eten en de mannen succes gewenst om dan weer 1000 km terug te bollen. Jefke heeft die 1000 km voor zich genomen en om 2 uur s'nachts kon ik moe en een plezante ervaring rijker naast mijn madam in het bed kruipen om direct!!! in slaap te vallen. Op donderdag 5 juni zullen onze senioren aantreden en ik duim voor alle drie de mannen. Als ze niet door het moeilijke slalomparcours moeten dan zal Klaartje ook wel starten vermoed ik en ook zij verdient onze morele steun. Binnen 2 jaar in Sort, Spanje is er weer een kans.
Tot later
Johan Klik op de foto om een filmpje te bekijken van de hoge waterstand op Dora Baltea
We zijn ons weeral aan het opmaken om te gaan deelnemen aan de masters international wedstrijd in Ivrea, Italië. Deze wedstrijd is een soort officieus wereldkampioenschap voor de masters en wordt ook gekoppeld aan het WK seniors dat enkele dagen later op dezelfde plaats doorgaat. Momenteel denk ik dat ik de enige Belg zal zijn die hieraan deelneemt bij de masters. In 2006 mochten we heel fier zijn op Hans Meersmans die toen in het Tsjechische Karlovy Vary deze wedstrijd won, ikzelf moest tevreden zijn met een 13de plaats. Door spijtige omstandigheden zal Hans er dus niet bij kunnen zijn want hij ligt er voor enkele maanden tussenuit met een afgescheurde achillespees. Het is heel spijtig dat we niet samen kunnen gaan maar ik zal proberen om voor hem een tandje bij te steken. Jefke de mental coach heeft dit weekend al toegezegd om mij bij te staan ginder en daar ben ik uiteraard heel blij om. Een beetje steun naast het water is toch wel heel prettig en ook makkelijk om te pendelen tussen start en aankomst.
Ik heb vernomen dat het classicparcours behoorlijk plat is maar dat de laatste honderden meter niet van poes zijn en behoorlijk wild zijn. Ik weet momenteel ook nog niet of de masters hierdoor zullen moeten varen, dat zien we daar dan wel weer. Voor onze seniors is dit uiteraard zeker wel het geval. Ga vooral eens kijken naar de blog van Guy de Prins, je vind hem tussen mijn links, en bekijk vooral zijn fotopagina over Ivrea. Er bestaan ook filmpjes van op youtube.com. http://www.youtube.com/watch?v=vpyIDx3VQnQ
Ziezo, ik vertrek op donderdagavond en hoop om vlotjes in Ivrea aan te komen en om op zondag een goede koers te kunnen varen. Ik hou jullie op de hoogte. Tot binnenkort.
Nog eens een verhaaltje op m'n blogske plaatsen sé. Afgelopen verlengd weekend nog eens naar onze mooie Ardennen geweest waar we te gast waren op camping Le Heron in het dorpje Alle aan de Semois. We waren daar met nog een groep kajakkers van de Koninklijke kano club Lier en dit weekend wordt steeds vastgepint op onze kalender alsook dat van vorige week in La Roche. De eerste dag zijn we gaan varen van de camping naar het dorpje Bohan, een tochtje van 15 km lang. Ik vermoede dat ik wel weer een aanval zou kunnen verwachten van de boze zwaan die zich reeds enkele jaren ophoud op dit traject. Over 2 jaar heeft ze me voor de eerste keer aangevallen met een scheurtje in het bovendek van mijn boot tot gevolg. De zwanen zitten dan juist in hun broedperiode en deze zwaan heeft nogal de neiging om het nest nogal vurig te verdedigen, ik kan het hem natuurlijk niet kwalijk nemen maar prettig is anders. De tactiek is ook nog steeds onveranderd. Ik probeer, als ik hem in mijn vizier krijg, om naar de andere kant van de rivier te varen om hem zo weinig mogelijk te storen, dan laat hij me passeren en blaast hij zich helemaal vol totdat hij precies 2 zwanen dik is. Als ik dan denk dat ik er vanaf ben na zo'n 30 meter voorbij te zijn gevaren komt hij recht op mij afgevlogen. Nen hoop lawaai en als je dan achteruit kijkt is het of er staat daar zo iemand met een wit laken van 2 meter breed te wapperen want zo een volledig uitgeplooide zwaan is heel groot. Hij land dan met veel tamtam juist achter mijn boot en laat me verder ongemoeid, tot de volgende keer natuurlijk. Na een uurtje gevaren te hebben heb ik in Bohan nog even rondgewandeld en zijn we met mijn nonkeltje een doos sigaren gaan kopen in een tabakswinkeltje aan de overkant van de rivier. Mijn nonkel Frank kan namelijk moeilijk een tabakswinkeltje voorbij lopen zonder er binnen te gaan. Versta me niet verkeerd het is absoluut geen kettingroker ofzo maar hij kan enorm genieten van een sigaartje of een pijp. De tweede dag zijn we vanuit het dorpje Bohan een wandeling van een 9tal kilometer gaan doen. Een nogal sportieve wandeling moet ik zeggen en dit door de prachtige natuur van de Semoisvallei. In mijn gezelschap waren mijn dochtertje Sarah, vrouw Viki, Mary-Lou (kokkin van mijn nonkeltje), mijn nonkeltje en mijn hond Yuta. Alhoewel het een warme dag was hebben we nogal veel tussen de bomen gelopen en hebben we van de warmte niet veel last gehad. Knappe wandeling en tof gezelschap. Mary-Lou werd op deze dag zelfs 63 jaar jong en ze springt weliswaar niet meer als een dartele hinde over bomen en wortels maar ze gaat overal op en over, dit is natuurlijk ook niet altijd evident want ze is maar 1.20 m groot en heeft een geweldige boezem. De laatste dag ben ik nog eens naar Bohan gevaren en ben vanaf Membre met de groep verder gevaren richting Bohan met even later de geweldadige zwaan die weeral kwam dreigen maar zonder gevolgen dit keer, we waren met teveel denk ik. Vandaag werd mijn dochtertje Sarah trouwens 10 jaar jong en nu hopelijk op weg naar een getal met 3 cijfers hé, wij gaan resoluut voor de 100.
Ondertussen zijn we weeral een weekje terug thuis en hebben weeral een paar keer gevaren met onze initiatie groep. Weeral een nieuw lid bij in onze jongerengroepke, Julie een toffe griet van bijna 14 jaar, we hopen dat ze het tof zal vinden en blijft komen varen natuurlijk, zelfs haar papa is mee gestart in een boot en is natuurlijk ook meer dan welkom.
Zo, jullie zijn weeral een beetje op de hoogte en zullen weldra een ander artikeltje mogen verwachten.
We zijn nog eens op stap geweest. Zoals naar jaarlijkse gewoonte zijn we nog eens naar onze kajakvrienden in La Roche getrokken en nu eens met de koninklijke kano club Lier. De mensen van RBKC zijn voor ons altijd zeer gastvrij en we mogen steeds kamperen op hun prachtige kampeerterrein. Dit weekend staat ervoor bekend dat iedereen kan doen waar hij zin in heeft. Er zijn er die gaan varen, wandelen, fietsen of gewoon niets doen en wie iets van deze activiteiten wil meedoen die gaat gewoon mee, niks moet alles mag. De eerste twee dagen waren een beetje wisselvallig om daarna afgelost te worden door twee prachtig zonnige dagen. Ikzelf ben natuurlijk drie van de vier dagen gaan varen want de waterstand viel nogal goed mee. De laatste afvaart was het water plots met 20 cm gezakt en toen werd het toch wel een beetje krap om goed te kunnen varen.
Kortom gezegd, het was weeral een geslaagd weekendje waar we weeral eens goe hebben kunnen doen wat we graag doen, goed gelachen en nog vanalles. Volgens weekend zijn we weeral weg en dan gaan we naar de Semois.
Vandaag zijn we de laatste wedstrijden van het afdaalseizoen gaan varen op de lage Lesse. Eerst was er een individuele wedstrijd met start aan het kasteel van Walzin en aankomst bij Libert op de maas. Voor mij persoonlijk was dit een goede opwarming voor de ploegenkoers. De ploegenkoers ging over hetzelfde traject als de individuele wedstrijd en wordt altijd fel bestreden. De bedoeling is om met 3 vaarders tegelijk te vertrekken en om samen te finishen. Uiteraard is het de bedoeling om heel goed samen te werken omdat niet elke vaarder even sterk is. Hans Meersmans heeft door zijn vele jaren ervaring de beste strategie uitgestippeld om ons op de beste manier tot aan de finish te krijgen en dan nog liefst te winnen ook. Uiteindelijk vaarden ikzelf, Hans en Eric in eenzelfde ploeg. Afspraak was dat Eric als eerste zou starten gevolgd door mij en Hans. Ik lag in de start een paar boten achter en had moeite om over de golf van Hans en Eric te komen, ik ben een beetje een diesel en heb even tijd nodig om in mijn ritme te komen. Hans motiveerde me dan ook van begin tot einde om sneller te gaan, rechter te zitten, verder in te pikken en als het effe kon nog rapper te varen. Eric moest proberen te volgen en geloof me, hij deed dit heel goed, het is echt niet zo vanzelfsprekend om aan te pikken. Uiteraard was ons supportersteam ook weer ter plaatse en dat hebben we zeker gehoord ook, bedankt hé mannen. Toen we op de Maas kwamen moesten we er nog even alles uitpersen en nog een 2 minuten varen tot de finish. Direct na aankomst wisten we dat we deze wedstrijd gewonnen hadden en kunnen we ons Belgisch kampioen noemen op het onderdeel ploegenkoers bij de veteranen . Bij de seniors ging de titel naar een ploeg van Kasterlee voor Anseremme. Het is altijd plezant als je een Belgische titel mag meenemen naar Lier en dat hopen we in de toekomst nog een paar keer te mogen doen. Nu moeten we ons allemaal nog even insmeren met after-sun want we hebben ons allemaal een beetje laten verrassen door het zonneke vandaag. Het is maar te hopen dat de bende van Cartouche zichzelf goed heeft ingesmeerd tussen de reeds gevormde rimpeltjes op hun verweerde aangezichten en knokelige vingerkes, als ze vandaag gaan varen zijn.
Vandaag heb ik nog maar eens op goed geluk geprobeerd om een tochtje met de bende van Cartouche te maken. Normaal gaan ze steevast elke zondag om 13.30 varen maar door omstandigheden gebeurt het wel eens dat ze een zondag overslaan. Door het feit dat ze enkele zondagen gemist hebben heb ik het al 2x aan mijne rekker gehad om ze dus niet te ontmoeten op het water, en dus 25 km op mijn alleentje kon varen. Ik was vandaag goed op tijd vertrokken en dacht wel dat het goede weer, de bende van Cartouche, in hun bootje hadden gekregen. En ja hoor, even voor de brug van Emblem kon ik ze inhalen. Felixke had een spatdek aan maar niet om over zijn kuip te spannen, dat is namelijk niet nodig want zijn buik sluit deze opening hermetisch af. Al na 30 seconden en 2 zinnen verder kon ik al merken waarvoor dit omhoog gespannen spatdek tot onder zijn kin hing. Het was bedoelt als bavet zoals bij ne kleine om al zijn gezever op te vangen. Pierreke, ge weet wel dien tespiloot van de stad Lier (vooroordelen) kon er natuurlijk weer eens goe mee lachen. Monneke, die van den Opel en van Rina (al voor 10jaar) blijft altijd even op de achtergrond om zijn vriend Felixke niet aan het wenen te brengen. Ondertussen vaarden ze wind tegen aan zo een 7 km/uur verder over het Netekanaal richting Viersel, en ik mocht mee. Ik zag natuurlijk dat ze heel blij waren omdat ik nog eens met hen kwam meevaren, ze waren letterlijk in de wolken, maar ja, ge zou voor minder. Tijdens het tochtje kwam natuurlijk Alex nog eens ter sprake, Alex vaarde ook regelmatig eens mee met de mannen van Cartouche en eigenlijk was hij er vandaag toch ook voor een stukske bij, niet fysiek weliswaar maar steeds in gedachten.
In viersel aangekomen draaiden we onze bootjes rechtsomkeer om aan de terugweg te beginnen en direct zag je dat de Palm op "den Boot" fris stond. Tegen 8 per uur vlogen ze naar Lisp. De Pierre trok even het tempo op en binnen de kortste keren lagen we 100 meter voor op de andere 2 bendeleden, dus wachten geblazen want Pierreke mag niet alleen aan den toog gaan zitten drinken, daar kunnen die andere 2 niet tegen.
Aan den boot nam ik afscheid van die stevige mannen en als ik niet op tijd thuis moest zijn om arseebollen te gaan eten, dan was ik zeker ene mee gaan drinken. Mercikes voor het gezelschap en ik hou er dan nog wel ene te goe van eulle hé.
Ikzelf moest nog een 5 km varen en dan kon ik mijn bootje ook terug te ruste leggen om daarna de lekkere arseebollen te gaan opeten die mijn vrouwke klaargemaakt had.
Dit weekend hebben we deelgenomen aan het BK wildwater op de Ourthe in Houffalize. Op zaterdag was er ook een wedstrijd op de Ourthe van Maboge tot La Roche. Aanwezig waren, Ikzelf, Hans, Eric, Jan, Florent, Brun, Alain en supporters Frank, Mary-Lou, Viki en Sarah. Uiteraard was onze mental coach, Jefke W, ook weer van de partij. We konden kamperen op de mooie kampeergronden van de organiserende Kajak club ter plaatse RBKC. Op zaterdag kregen we het stukje Ourthe van Maboge naar La Roche voorgeschoteld, een vrij makkelijk stukje Ourthe met lange rechte stukken. Het traject werd gevaren rond een gemiddelde tijd van 20 minuten. Voor mezelf ging het goed en kwam eigenlijk nogal laat in de wedstrijd op dreef om uiteindelijk als 3de te eindigen. Hans won de wedstrijd voor Philippe Hassaerts en mij dus.
Op zondag gingen we het traject tussen Houfalize en de molen van Rensiwez koersen, deze wedstrijd ging door als het Belgisch kampioenschap rivierafdaling. Normaal had dit doorgegaan op de Hoge Lesse maar door een te lage waterstand toen, werd deze wedstrijd afgelast. Toen ik de proefafdaling begon voelde ik me eigenlijk wel goed en heb daarna de koers nog eens alles kunnen geven, ik had er een goed gevoel bij en hoop weer een stappeke verder te staan. De uitslag was dezelfde als op zaterdag, Hans Meersmans op 1, Philippe Hassaerts op 2 en ikzelf op 3. De tijden lagen nu wel een stukje korter bij elkaar.
Mede door de toffe groep mensen waarmee we ginder waren, konden we dit weekend als zeer geslaagd bestempelen.
Nu we toch weer bezig zijn, kan ik evengoed ineens voortdoen. Onlangs heb ik de zus van den Hans voor de eerste keer gezien, een knappe verschijning als ge het mij vraagt. Ik weet niet of ze ook wedstrijdvaarster is maar ze heeft er absoluut den bouw voor. Zoals je zelf kan zien zijn de gelijkenissen treffend met haar broer. Ik weet dat Wilhelmina een oogske heeft op mannen met enorm ontwikkelde buikspieren en snorren, dus Jefke W, je bent gewaarschuwd. Het enige nadeel aan Wilhelmina is dat ze rookt en nog geen klein beetje ook niet. De ene pijp na de andere lurkt ze rustig naar binnen. Ze heeft een tijdje in Nederland gewoond en daar heeft ze nog meegespeelt in een serie over een speciale familie. Nu denk ik er juist aan dat Florreke C2 nog een vrouw aan het zoeken is, ik zal de gegevens eens opvragen van die fijne dame en proberen te koppelen. Florreke C2, Jefke W, Robert Banaan, er zittten daar bij ons in de club nog veel schone vrijgezellen.
Als er nog dames op zoek zijn naar een goede partij, je kan in de club altijd wel nen oude tweedehandsvent vinden.
Even een artikeltje over Jefke W. Jefke W. is dus onze mental coach. Zoals je kan zien heeft hij voor gyneacoloog gestudeerd maar was steeds gebuisd, waarom zou ik niet weten. Jefke W. zorgt dus zoals steeds voor onze mentale weerbaarheid tijdens de koersen. Zelf kent hij maar al te goed het klappen van de zweep want hij heeft vroeger (zo rond 1920) nog koers gevaren. Het resultaat van zijn verleden als kajakker resulteerde natuurlijk in een goddelijk gevormd lichaam. Toen we daarstraks gingen varen was hij bij de laatsten op het water en direct vloog hij als een weerlicht weg van de rest. Met zijn verfijnde paddelslag is er geen houden aan. We hebben dus enkel kans in den douche om met hem een klapke te doen of nog waarschijnlijker aan de toog achteraf. Nu was ik toevallig samen met hem in de kleedkamer daarstraks, Hans was er ook nog bij. Jefke ontkleede zijn torso en vol ontzag stonden we te kijken naar die kathedraal van een lichaam. Spieren rolden over zijn schouderbladen alsof het aangespannen scheepstrossen waren. Onder zijn tepelgrens stonden zijn buikspieren zo ongeloofelijk opgezwollen dat je zou denken dat hij 8 maanden zwanger is (tegenwoordig dus ook al mogelijk hé). Je zou het moeten zien, echt ongeloofelijk. Op Jefke kunnen we bijna altijd rekenen. Als we gaan koersen en we vragen of hij wil meegaan dan zal hij voor 99% zeggen dat het goed is. Willen we eens een rivier gaan verkennen buiten het wedstrijdseizoen, dan vragen we Jefke en we hebben onze eigen chaufeur bij. Onlangs in Luxemburg hebben we aan twee wedstrijden deelgenomen en Jefke was er als enige bij om ons bij te staan. Na de koers konden wij in het hotel gaan douchen en hij zorgde ervoor dat de boten op de auto geladen werden. Ne toffe gast, onze Jef. Hij heeft ook nogal veel last van een droge lever en moet daardoor veel drinken, veel mensen begrijpen dat niet, maar wij weten wel beter. We hopen dat hij nog veel met ons op pad gaat want eigenlijk kunnen we hem niet goed meer missen, soms is zo iemand een belangrijke schakel voor ne vaarder en maakt het voor ons veel makkelijker om overal op tijd te komen of ergens onderweg weer opgepikt te worden. Dus Jefke, als je dit leest weet dan dat we je inzet echt wel waarderen.
De begrafenis van Alex is vandaag onder massale belangstelling doorgegaan. Het deed de leden van de beide Lierse clubs enorm deugd dat de grote kerk in Lier helemaal vol zat. De afscheidsplechtigheid werd voorbereidt door Ilse en Hugo, zijn trouwste vrienden en Simonne, secretaris van de koninklijke kano club Lier. Ze hebben gedaan wat normaal door de famillie zou gedragen worden. Een ongeloofelijke dikke mercie voor deze mensen.
Het werd een plechtigheid met veel muziek, Alex was immers een muziekliefhebber. Dat kajakkend Vlaanderen een groot hart heeft is vandaag nog maar eens gebleken. Vanuit alle hoeken van Vlaanderen waren de clubs afgereisd om deel te nemen aan de plechtigheid. Er was zelfs een vertegenwoordiging aanwezig vanuit Rotterdam (Nederland) en Homberg (Duitsland) en Schotland.
Om in Lier een grote kerk vol te krijgen moet je normaal van goeden huize komen of een of andere hoge functie bekleden. Alex moet op zijn manier toch een grote indruk op vele mensen hebben achtergelaten gezien de talrijke opkomst.
Voor de mensen die er op het ogenblik van het ongeval bij waren komt er nu een moment om dit een plaatske te geven en dit allemaal rustig te verwerken, Alex zal nog veel ter sprake komen en dat is maar goed ook.
Dit is wel heel lang geleden dat ik nog eens een stukje schreef op mijn blogske. Ik word regelmatig aangesproken om nog eens iets te schrijven maar het ontbreekt me meestal aan tijd en als ik dan al eens tijd heb dan denk ik er meestal niet aan.
Het is nu eigenlijk geen plezant artikeltje maar ik vind het toch wel even belangrijk om even bij stil te staan. Zoals jullie misschien wel gehoord hebben op het nationale, Vlaamse en regionale nieuws is er op 22 maart een ongeval gebeurt met een kanovaarder, en spijtig genoeg is dit een fataal ongeval geworden. Op 22 maart verloor Alex Vlemincx het leven tijdens het overdragen van een kano aan een stuw in Erpeldange (Luxemburg).
Alex was reeds 35 jaar lid van zowel de Koninklijke Kano club Lier als van Kajak club Anderstad. Hij was dan ook wekelijks in één van deze twee clubs op te merken of zelfs bij alle twee tijdens één weekend. Toen ik vroeger lid werd van de Kano club was het niet echt een makkelijk karakter maar als je hem wist aan te pakken viel dit eigenlijk nog wel mee. De laatste jaren waren de scherpe kantjes er toch wel af en was hij steeds een meewerkende kracht in de beide clubs tijdens allerhande activiteiten.
Wekelijks was hij wel ergens op een tocht terug te vinden of op de wateren rondom Lier. Zo was hij dus ook tijdens het afgelopen paasweekend op uitstap met de Kano club, want uiteindelijk was de kano-en kajaksport toch wel zijn leven en uitlaatklep. Een spijtig ongeval maakte abrupt een einde aan het leven van Alex. Dit had zelfs een wandelaar kunnen overkomen want hij gleed uit en viel in het koude water van de Sûre. Door de overvloedige regen in de maand maart was de rivier serieus gezwollen. Hierdoor stond er onderaan de stuw een stevige wals waar je niet zomaar uitspoelt als je erin sukkelt. De mensen die erbij waren konden dan ook niet anders doen dan hulpeloos toekijken.
Toen het nieuws tot de mensen doordrong dat er geen hulp meer kon baten was de shock groot en dit zowel in Luxemburg als bij de twee clubs in Lier. Alex zal gemist worden in de clubs, we zullen zijn kijk op verschillende aspecten in de maatschappij en de daaraan verbonden discussies zeker missen want Alex hield er zowat overal zijn eigen mening op na.
Nu zaterdag 5 april zullen we met z'n allen afscheid nemen van Alex. Ook al stond hij familiaal alleen op de wereld, hij had vele kameraden, dat voel je overal waar je komt. Ik vermoed ook dat de opkomst zaterdag groot zal zijn, een schrale troost maar vele mensen respecteerden Alex en zullen dit op gepaste wijze laten blijken.
Alex zal steeds meevaren in gedachten bij zijn vrienden en kameraden. Ik heb er toch al veel aan gedacht tijdens mijn trainingen op het water.
De afdalingen zijn nu al een 3 weken geleden begonnen en nu heb ik nog eens even de tijd om een verslagske te maken. De afdaling op de Nete in Lier was de eerste afdaling van het seizoen en tevens ook de eerste keer dat er in Lier een afdaling georganiseerd werd. Het deelnemersaantal was goed maar een beetje meer zal in de toekomst toch geen kwaad kunnen, dit is trouwens over alle afdalingen in ons land iets waar we een beetje op hopen voor de toekomst. Voor LKCA deed Brun Torfs en Elias Bosch voor de eerste keer mee aan een wedstrijd en bekleden een mooie 3de en 5de plaats in de categorie kadetten. Bij de senioren won de voor Anseremme varende Richard Maxime gevolgd door clubgenoot Guy De Prins, een mooie derde plaats was dan weer weggelegd voor Jan Van Tendeloo van onze club LKCA. Jeaneke is goe bezig. Bij de veteranen 1 won naar alle verwachting Hans Meersmans voor LKCA, het is en blijft nen sterken duvel. De tweede plaats ging naar Eric Verduyckt en de 3de plaats werd in de wacht gesleept door Peter Silverans van Mechelen (KCCM). Ikzelf werd 4de op 1.5 seconde van Peter.
De revelatie van het seizoen kwam er bij de veteranen 2 want Danny Bruynseels ging daar met de eerste plaats lopen met een halve minuut voor Peter van Lishout uit Neerpelt. Eric van Oudheusden juist terug van een hoogtestage werd een seconde na Peter mooi derde. Waarschijnlijk heeft het weisenbier en de schnaps, dat rijkelijk vloeit tijdens een hoogtestage, hem de das omgedaan.
De tweede wedstrijd had moeten doorgaan op de Hoge Lesse maar door een onvoldoende waterstand werd deze verplaatst naar het middenstuk van de Lesse. We hadden op voorhand beslist om verstek te laten gaan als er onvoldoende water op de rivier zou staan en dit is dus ook gebeurt.
De derde wedstrijd was normaal de Lienne en tevens het Belgisch kampioenschap afdaling. Ook hier een onvoldoende waterstand en nu werd de wedstrijd verplaatst naar de Warche waarop altijd water kan gelost worden door het stuuwmeer van Bütchenbach. Op zaterdag gingen voor de eerste keer onze jongeren van LKCA mee op het water. Voor de jongsten was dit nog een trapje te hoog. Na een paar zwempartijen was voor hen de lol eraf. Hoewel de Warche geen verschrikkelijk hoog verval heeft zijn er toch verraderlijke stromingen die dan meestal nog onder overhangende bomen en bochten stroomt. Als je dan nog over onvoldoende kracht beschikt en je krijgt een beetje schrik, dan word je een speelbal van de stroming met alle gevolgen vandien. MAAR!!! Wat heel belangrijk was is dat ze na hun zwempartij terug in hun bootje stapten en het hele traject verder afgevaren hebben, knap gedaan jongens en ook al zat de schrik erin, jullie hebben zeker iets bijgeleerd. We zouden ze trouwens nooit meegenomen hebben als er levensgevaarlijke toestanden zouden voorkomen op de rivier, het ergste wat kon gebeuren was zwemmen.
Voor LKCA deden 4 vaarders mee. Jan van Tendeloo vaarde een hele sterke wedstrijd en werd 3de bij de Senioren achter Maxime Richard en Guy de Prins. Hans ging met zijn zoveelste overwinning en ook de Belgische titel lopen bij de veteranen 1. Eric van oudheusden werd nipt achter Peter van Lishout 2de en dit was ook zijn wederoptreden op de afdalingen in de Ardennen. Ikzelf was helemaal niet blij met mijn prestatie. Al vanaf de eerste meters wist ik dat het niet goed zat. Ik heb me tijdens het hele traject niet kunnen inspannen, er was geen agressie(positieve wel te verstaan) merkbaar. Tijdens training gaat dit veel beter maar op wedstrijd laat het me voorlopig even in de steek. Uiteindelijk werd ik nog 5de en is dit ook nog goed. Ik was alleen niet tevreden over het feit dat ik me niet voor 100% kon inspannen. Volgende keer beter en blijven trainen zou ik zeggen.
Voilla de volgende week staat de Salm in Trois-Ponts ons op te wachten. Hopen op goede resultaten!!
