Afgelopen weekend bereikte ons het nieuws dat Annie, moeder van Hans, overleden was. Iedere kajakker die al een tijdje meedraait zal zich Annie nog herinneren als een ongelooflijke madam. Altijd was ze erbij, Annie samen met Charel, toen Hans ging wedstrijden varen. Ik herinner Annie als een echte moederfiguur die zich bekommerde om nog andere jeugvaarders, altijd goedlachs was en ook eerlijk om haar mening durfde uitkomen. Kwam je bij haar thuis dan was het altijd met een ongelooflijke gastvrijheid dat je daar verwelkomd werd, honger of genen honger zonder nen boterham of iets te drinken kon je niet weggeraken bij Annie. Jaren heeft ze voor haar zus Josefa gezorgd die invalide was en aan haar rolstoel gekluisterd was. Annie heeft voor haar zus gezorgd zoals een moeder voor haar kind en dit tot Josefa's laatste dag. Enkele jaren was ik ze uit het oog verloren maar zeker niet vergeten en toen ik ze voor de eerste keer sinds enkele jaren terugzag was er weinig veranderd voor mij. Ondertussen had ze al een vreselijke ziekte overwonnen maar had ze er 2 kleinkinderen bijgekregen. Ik moet jullie er zeker niet bijvertellen dat de 2 kindjes een zegen waren voor Annie en natuurlijk ook voor Charles. Ze zou er alles voor gegeven hebben dat die kindjes niets tekort zouden komen. Charles ging ondertussen op pensioen en ze zouden er eens van kunnen profiteren hebben, samen met de kleinkinderen naar "de zee" of waar dan ook, het was altijd een geweldig moment voor haar. Ik herinner me nog het moment waarop Hans me vertelde dat Annie terug op controle was geweest en men een vlekje op een bot hadden ontdekt. Het begin van een volgende lange lijdensweg, een strijd die Annie uiteindelijk niet heeft kunnen winnen. Nooit heb ik ze horen klagen, ook al was dit voor haar een zware slag. Altijd was ze goedlachs en de laatste keer dat ik ze gezien heb op onze jaarlijkse mosselsouper maakte ze zelfs nog grapjes en heel de familie en vrienden schaarde zich rond haar en Charles, een lange tafel helemaal gevuld en Annie was de spilfiguur aan de tafel.
Nadien ging het steeds minder goed met Annie's gezondheid en belande ze regelmatig in het ziekenhuis. Enkele weken terug verliet ze voor de laatste keer haar huisje en werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Steeds bijgestaan door haar naaste familieleden en met veel liefde omringd, is Annie zachtjes uitgedoofd in haar slaap, gedaan met pijn en lijden en eindelijk rust, veel te vroeg maar eindelijk rust.
Mijn oprechte deelneming aan Charles, Hans en Els en de kindjes en iedereen die dicht bij Annie stond. Ik zal haar opgewektheid en spontaniteit missen.
