Na een tijdje weinig of geen nieuws kan ik nog eens een artikeltje plaatsen op mijn blog. We zijn net terug van een tof weekendje in de Ardennen. We zijn dit weekend met een aantal jeugd-en oudere leden naar Borzée, in de buurt van La Roche, getrokken om ons te gaan amuseren. Bedoeling was om op zaterdag 2 x te varen vanaf Houfalize tot de officiële uitstapplaats een paar 100 meter boven de molen van Rensiwez en op zondag te varen van Nisramont tot Maboge en eventueel nog eens een wandelingske te gaan maken.
Zaterdag morgen was iedereen stipt op de afspraak en om 8 uur lagen de eerste boten op de kanaaldijk te wachten om op de remorque vastgemaakt te worden, Frank (de president) zou de remorque trekken, hij heeft hier dan ook een figuur voor. Voor de familie van de Velde ging dit de eerste kennismaking worden met het stromende water in de Ardennen alsook voor mijn dochtertje Sarah. De kleinste patatten konden dan ook rekenen op de kundige ervaring van Jefke (de mental coach) en Pauleke (onzen oudste actieveling). Ik ging met mijn dochter varen in de R2. Toen we ginder arriveerden was het vrij fel aan het sneeuwen en een eerste sneeuwballengevecht bleef dan ook niet lang uit, ik zat er voor niks tussen!!!!! Het varen ging voor iedereen zonder veel noemenswaardige problemen en iedereen genoot van het zicht op het water en het besneeuwde landschap. Zelfs op het water was niemand veilig voor een sneeuwgevecht, Eric klopte eens met zijn paddel tegen een besneeuwde tak en de volgende kreeg dan die lawine in zijnen nek. Dat die jonge gasten rap van aannemen zijn wisten we al maar dat ze zo rap gingen zijn, dat hadden we niet verwacht.
Na het varen moest ik nog wat quality time voor mijn vrouw inlassen en terwijl wij naar La Roche reden ging de rest iets drinken in een plaatselijke kroeg. Ondertussen was het nog harder beginnen sneeuwen en de wegen veranderden in witte glijbanen. Niet iedereen is dan ook naar boven in Borzée geraakt met zijn wagen, wij gelukkig nog net. S'avonds eerst een vooral onze natte kleren te drogen hangen om daarna met de voetjes onder tafel te gaan zitten en kieken met patatten en groenten te eten, was toch lekker. Daarna waaierden we zowat uit tussen de cafetaria en de kamers, de oudere(n) gingen een kaartje trekken en de dames roddelden zomaar wat aan de tafel. Kortom, goe gelachen en met vrienden ondereen gezeten.
Zondagochtend werden we wakker en het eerste wat ik zag waren twee vleermuizen, dat dacht ik toch. Bij nader inzien zag ik dat ik werd aangevallen door 2 meisjes, namelijk Stefanie en Sarah. Met een ferme wind heb ik ze op afstand kunnen houden, zo zie je maar dat dat dan ook nog voordelen kan hebben. Dan was er Pauleke, hij vond zijn kodakske niet meer, hij dacht zijnen "appareill" aan de stoel was blijven hangen in de cafetaria. Iedereen pijnigde zijn hersens, wat voor de ene al wat pijnlijker was als voor den andere, over waar zijn kodakske nu toch wel kon gebleven zijn. Ik was de avond ervoor samen met Pauleke naar boven gegaan en dacht toch dat hij zijn toestel over zijn schouder had hangen. Nadat hij vruchteloos heel zijn kamer had overhoop gegooid, ging Pauleke maar eerst eten. Na 10 pistolets en 5 sandwiches, Pauleke had door het voorval niet zoveel eetlust, kwam er een klein oud vrouwtje met een mooie blinkende rode appel de refter binnen, oeps mijn fantasie slaat weer op hol, het is iets anders verlopen. Gilbertje kwam binnen in de refter en had de Kodak van Pauleke gevonden onder zijne slaapzak, na een flinke bolwassing en een venijnige kneep in zijn oorlel (haar specialiteit notabene) was Pauleke opgelucht dat hij zijn teerbemind toestelleke terug in zijn handen had.
Na het eten kwam dan de volksverhuis om de kamers leeg te maken en de auto's terug te vullen. We hadden besloten om van Maboge naar La Roche te varen en later op de dag een wandelingske te gaan maken. Ook deze vaartocht werd zonder problemen afgewerkt, alleen de 2 jongste meisjes hadden wel wat kou geleden, maar na het aantrekken van droge kleren en een warm taske thee waren ze snel weer de "oude". Sommigen verkozen om na het varen ineens terug richting Lier te rijden omdat ze vreesden voor een beetje sneeuwval en slecht berijdbare wegen. Alleen de harde kern bleef dus over om een wandeling te gaan maken, het was een koude maar toch zeer plezante wandeling geworden waarop weer menig sneeuwbal tegen de hoofden vlogen en ladingen sneeuw in het gezicht werden gekieperd, merci hoor Dieterke met het schuppeke. Vermits Eric nog met de late moest gaan werken en de Van de Veldekes natte voetjes hadden gekregen besloten ze om ook richting huis te gaan rijden en wij gingen nog een tasje thee drinken in een taverne in Bérismenil.
Toen begon het keihard te sneeuwen en in een mum van tijd lagen de wegen terug dichtgesneeuwd, dus wij voorzichtig naar huis met den auto. Resultaat was dat wij 6uur hebben gereden om van Bérismenil naar huis te rijden en tochtje van normaal 1 uur en 45 minuutjes. We zijn veilig aangekomen en zijn onderweg niet geflitst wat toch ook niet slecht is.
Weer een geslaagd weekend mogen meemaken en ik hoop dat er zo nog veel mogen komen, enkel het rijden mag een beetje vlotter in het vervolg
