We zijn terug thuis geraakt. Spijtig genoeg was het weeral een beetje te kort, men zou uit vakantie moeten kunnen komen als men het gevoel heeft van "nu is het genoeg geweest" in plaats van een vooropgestelde datum, maar ja het is nu eenmaal zo. Normaal zouden we vanmorgen vertrokken zijn in zuid-Frankrijk maar vermits er vandaag een zwarte zaterdag voorzien was op de Franse snelwegen hebben we geopteerd om een beetje vroeger te vertrekken. We zijn dus gisterenavond rond 21 uur vertrokken en ons doel was om toch zeker de verkeersdrukte rond Lyon te vermijden. Ik wilde ook niet de hele nacht achter het stuur zitten om daarna een hele dag in mijn bed te liggen slapen en er uit te zien als een lid van de bende van Cartouche, alhoewel ik denk dat je daar 2 nachten continue moet voor bollen (hihihi) Het was heel druk op de Franse wegen gisterenavond, maar we hebben geen file gehad en zijn, na zo een 500 km gereden te hebben, gaan slapen tot vanmorgen 8.30uur. Sinds vanmorgen waren we dus de grote drukte reeds voorbij en hebben we de rest vlotjes kunnen afleggen. Het belangrijkst is dat we een toffe vakantie achter de rug hebben en dat we zonder kleerscheuren terug thuis geraakt zijn. En nu maar hopen dat we hier in augustus ook nog van een beetje goe weer kunnen genieten. In een volgend artikeltje beschrijf ik de vaartochtjes die we ginder gemaakt hebben.
Hier nog even een laatavondberichtje uit het zalige zuiden van Frankrijk. Gisterenavond hebben we dus een heerlijk stukje everzwijn gegeten vanop de barbeque. Zoals reeds eerder vermeld had de campingeigenaar ons een stuk everzwijn cadeau gedaan van rond de 20 kilo. Danny en Pirre hebben dit naar Frans recept voorbereid en ongeveer 2 uur laten bakken op de barbeque als een papillot. Heel lekker was dit en we hebben met ongeveer 20 mensen ons buikje rond gegeten. We hadden ons met z'n allen aan de rand van de wijngaard gezet en dit met een zalig ondergaand zomerzonnetje vormde dit een ongeloofelijk kader. De lavendel geurde heerlijk en de geur van de kruiden op het vlees maakte van dit tafereel een onvergeetelijk moment. De mensen die dit meemaakten zullen het zich nog lang herinneren. We bleven nog gezellig napraten tot na middernacht onder een wolkenloze rustige sterrenhemel. Zoals wel eens meer gebeurt kwamen onze kameraden Rikke en Alex ook nog even ter sprake en toen werd het even stil. Ze waren er misschien wel bij en hielden alles in het oog. We zijn allemaal met de gelukzaligheid van een kind in ons bed gekropen.
Vandaag moest Luc en zijn uitgebreid gezin reeds terug naar Lier vertrekken, de eerste van de kanoclubbers. Pirre en Gizzy vertrekken samen met Danny en Iris morgenvroeg naar Lier. Ook Guy en Martine en de kinderen zullen ons morgenvroeg verlaten. Wijzelf zullen zaterdagmorgen de poten van onze caravan opdraaien om naar België terug te keren, weeral veel te snel naar ons gevoel. Vanavond hebben we nog even in de bar van de camping rustig bij elkaar gezeten om van elkaar afscheid te nemen.
Ziezo, ik zal morgen de kloof van de Ardeche nog eens gaan afvaren en dit keer op mijn alleentje, maar dat vind ik nu ook niet zo erg.
Ik zit hier momenteel voor de caravan een artikeltje te schrijven. We zitten momenteel in zuid-Frankrijk aan de Ardeche in Salavas, een klein dorpje tegen het beter bekende Vallon Pont D'Arc. We zijn al wel een tijdje weg van huis en komende zaterdag zit het er spijtig genoeg voor ons ook alweer op. Tot nu toe hebben we al een fantastische tijd gehad met over het algemeen goed weer. We hebben in de reis naar het zuiden wel een beetje tegenslag gehad toen we op de autostrade een klapband kregen met de caravan en dit dan ook nog s'nachts. Uiteindelijk konden we onze reis verder zetten na een klein uurtje en zijn we maar op een parking naast de autostrade gestopt om te gaan slapen. Tijdens de nacht hebben we een paar keer een auto naast ons gehad met mensen die ook even kwamen uitrusten, spijtig genoeg voor ons waren het dan ook nog telkens onze noorderburen die van nature uit toch een beetje meer lawaai produceren dan de gemiddelde Europese burger en uit de autoboxen kwam dan ook steeds het gekende geluid van André Hazes of andere Nederlandstalige zangers. De vrachtwagenchaufeurs die dagelijks langs deze parkings moeten stoppen om hun verplichte rusttijden na te leven zullen dus ook wel blij zijn als de vakantie voorbij is. De eerste twee dagen hebben we overnacht op een camping tegen Montelimar naast de Rhône. Deze camping werd uitgebaat door een Belgisch koppel uit Dendermonde. Deze camping was eigenlijk een doorreiscamping en de meeste mensen die aankwamen waren de volgende dag dan ook meestal weer weg. We stonden naast een heel vriendelijk koppel die, ook al waren het Nederlanders, zeer rustig waren. Ze trokken met hun Harley Davidsons heel Frankrijk door en waren reeds eind mei vertrokken en gingen terug thuis aankomen rond 25 september. Ze hadden knappe verhalen te vertellen over hun reis en hadden al een heleboel leuke anecdotes meegemaakt. Na twee dagen Montelimar, een knappe stad notabene, moesten we nog een 70 km rijden tot op onze eindbestemming in Salavas. Dit was voor ons de gekende camping "Le Pequelet". Mijn Madam komt hier als sinds haar kindertijd en komt nog steeds graag terug naar hier, het was dan ook al een vijftal jaar geleden dat we hier waren. We hadden natuurlijk op tijd gereserveerd maar naar Franse maatstaven is dit helemaal geen garantie dat je plaats zal hebben, ook al weten we dat die Fransmannen overal wel een mouw kunnen aanpassen. Eens we aangekomen waren bleken we wel in de computer te staan maar ze waren eigenlijk vergeten dat we gingen komen. Maar geen probleem een 4 uurtjes wachten en er kwam een plaatsje vrij. Ondertussen hadden we ook de vrienden van de Kano club hier al tegengekomen en ook zij stonden niet op een normale kampeerplaats maar in een wijngaard die aanpalend was aan de camping, de aangepaste mouw dus. Normaal moest Luc, ook een kano club lid, bij ons op dezelfde plaats komen te staan met zijn hele gezin van 6 mensen. Dat dit niet mogelijk was, was voor iedereen duidelijk en kon hij zijn tent dan ook in de wijngaard neerkwakken. Maar wij waren allemaal al blij dat we een plaatske hadden, het was toch vakantie dus gingen we ervan genieten ook. We (ik en mijn madam) hadden op voorhand afgesproken dat we samen op reis gingen en samen de dingen zouden doen die wij leuk vonden. We waren dus niet van plan om alle dagen met de andere clubleden af te spreken wat we de volgende dag zouden doen, we deden ons goesting. Dit is tot op heden toe al heel goed gelukt en we hebben natuurlijk al wel een paar keer samen de Ardeche afgevaren en met Guy een tocht over 5 meren bedwongen maar over het algemeen hebben we la kunnen doen wat we graag deden. Viki (mijn madam) is daar dan ook zeer tevreden mee want ze krijgt nu eens meer aandacht dan het kajakken vindt ze zelf. We hebben al mooie plaatskes bezocht en gezien en mooie zwempartijtjes gehad samen met onze Duitse herder "Yuta". Het beestje heeft soms wel wat last van de warmte en daarom proberen we om regelmatig eens met haar naar het water te gaan om te zwemmen, dat vindt ze gewoon fantastisch. We moeten natuurlijk met andere mensen rekening houden die naast het water vertoeven want Yuta schudt zich nogal graag uit voor iemand zijn handdoek, daarom zoeken we ook de rustiger plaatskes op. Morgenavond gaan we samen met de andere kano club leden everzwijn eten. De campinguitbaters zijn in het wildseizoen ook nog jagers en aangezien in november een paar Lierse leden geholpen hebben met de jacht krijgen ze nu een 10 tal kilo everzwijn om op te peuzelen en we mogen allemaal mee eten. We leven nog een paar dagen verder als "god in Frankrijk" en dankzij de draadloze internetverbinding op de camping kan ik mijn artikeltje online zetten. De techniek staat ook hier niet stil.
