Sinds maandagnacht ben ik terug in het land aangekomen. Zoals jullie reeds konden lezen in het vorige artikeltje was ik dus donderdagavond vertrokken naar het Italiaanse Ivréa om er deel te nemen aan de world masters international race. Voor ik donderdagavond vertrok, moest ik natuurlijk Jefke de mental coach nog gaan oppikken. Zoals gewoonlijk stond hij al gepakt en gezakt klaar om te vertrekken en 5 minuten later waren we weg voor onze 1000 km lange rit. Onderweg geen noemenswaardige problemen, wel een zwaar onweer boven Frankrijk dat ons zo een 100 km gevolgd heeft en een autostrade die afgesloten was in Bazel, Zwitserland. Toen we s'morgens in Ivréa aankwamen konden we niet geloven dat er op Dora Baltea (de rivier) zou gevaren worden. Een bruine stortvloed van water en slijk werd daar door het stadje gestuwd. Spectaculair alleszins maar levensgevaarlijk om op te varen. Als er daar zou gestart worden, er zouden zeker doden vallen. Toen we aan het Canoë stadium kwamen werd ons direct duidelijk dat er een algemeen vaarverbod was om op de rivier in te stappen. De brug werd afgesloten voor alle verkeer en zelfs voetgangers werden er niet meer over gelaten. Door het zien van die bulderende watermassa was er van vermoeidheid niet direct nog sprake, even naar Guy De Prins gebeld met de vermelding dat er een vaarverbod uitgevaardigd was zodat zij ook wisten uit eerste hand wat er te gebeuren stond. Guy vertrok namelijk met de Belgische seniorploeg naar Ivréa op zaterdagmorgen. We zijn dan maar even een paar uurtjes gaan slapen en daarna gaan registreren en een slaapplaats gaan zoeken. We konden op een terrein overnachten dat vroeger dienst gedaan had als legerkazerne en nu een soort natuurgebied was geworden. De organisatie daar heeft ons daar goed wegwijs gemaakt en iemand met ons meegestuurd om te tonen waar we moesten zijn. We waren de enige twee gasten op dit hele domein en hadden dus alles voor ons alleen. Het was er heel mooi en vooral heel rustig met propere douches en toiletten en een meertje ernaast waar ik kon gaan varen. Op zaterdag begon het water enigszins te zakken maar het debiet bleef enorm hoog, de rivier was van grote te vergelijken met de maas maar veel meer debiet. In de late namiddag kreeg ik van Guy bericht dat ze aangekomen waren en zijn we naar de afgesproken plaats gereden waar we ze zouden ontmoeten. Ondertussen waren alle Belgische vaarders met trainer en afgevaardigde van de franstalige kanobond aangekomen. De vaarders konden hun ogen niet geloven want ze hadden enkele weken geleden 4 dagen op het traject komen trainen en van datzelfde traject bleef niets meer over. S'avonds werden we uitgenodigd in het hotel om mee te gaan eten en dat hebben we dan met open armen aangenomen, we hebben dit dan ook de tweede dag maar gedaan, zo moesten we niets gaan zoeken en het was er heel lekker. Nog even dit. Er waren 4 vlamingen, ikzelf en Jefke en Guy en Klaartje. Er waren 4 walen Marc Richard en Maxim Richard, Zachary Tangy en Jean-Claude Dethise. Samen waren we daar als Belgen en we hebben ons daar kostelijk geamusseerd als Belgen ondereen. Op zondag heb ik s'morgens met de ploeg op een nabijgelegen meer gaan trainen en in de late namiddag kregen we bevestiging dat we op de rivier konden, maar wel op een ingekort traject. Dit was tegelijk ook een bevestiging dat onze wedstrijd, die normaal op zondag zou doorgegaan zijn nu op maandagmorgen 10 uur zou doorgaan. Een hele opluchting als je weet dat je mag varen of je hebt 2000 km voor piet snot gereden. Dus op zondagavond nog 2 maal met de ploeg het traject voor maandag verkennen. Waar vooral rekening moest mee gehouden worden was de stroming, Je kon 5 meter teveel naar links of rechts varen en veel trager gaan dus was het heel belangrijk om de juiste lijn te vinden en tussen de kolken en opbollende paddenstoelen je weg te vinden, voor de rest was het plat. Op maandag dan eindelijk koers, vroeg opgestaan om mijn nummer te gaan ophalen en het traject nog eens te varen. Ondertussen begonnen de kriebels ook al te komen en zelfs Jefke begon het te voelen. Ik moest varen om 10.21 uur en ben om 10 uur op het water gegaan om op te warmen. Er werd stipt op tijd gestart en dus was het om 10.21 uur mijn beurt om te starten. Aangezien het traject nog was ingekort moesten we maar een 8-tal minuten varen, niet echt mijn ding want ik kom nog steeds te laat op gang. Geprobeerd om direct na de start vollen bak te gaan en hopen om dit 8 minuten vol te houden. Zo een 100 meter voor de aankomst stonden alle aanwezige belgen te supporteren en alhoewel ze maar met 7 waren riepen ze voor 20. Een paar minuten na de finish wist ik dus ook mijn plaats in het klassement al. Ik was gestrand op een 4de plaats met 3tienden van een seconde op de 3de en 8 tiende van een seconde van de 2de plaats, de eerste was 20 seconden voor mij. Als ge dat ziet staan dan begint de grond onder uw voeten precies drijfzand te worden. Als ik dus ne wind had gelaten dan was ik misschien 2de of 3de geweest. Maar niet getreurd volgende keer beter. Op één een Italiaan dan een Amerikaan, een Japanner en dan ikzelf. Als ik een medaille had gepakt dan waren we pas enkele dagen later naar huis vertrokken maar dat werd nu dus al in de namiddag. S'middags nog met de ploeg een pizzake gaan eten en de mannen succes gewenst om dan weer 1000 km terug te bollen. Jefke heeft die 1000 km voor zich genomen en om 2 uur s'nachts kon ik moe en een plezante ervaring rijker naast mijn madam in het bed kruipen om direct!!! in slaap te vallen. Op donderdag 5 juni zullen onze senioren aantreden en ik duim voor alle drie de mannen. Als ze niet door het moeilijke slalomparcours moeten dan zal Klaartje ook wel starten vermoed ik en ook zij verdient onze morele steun. Binnen 2 jaar in Sort, Spanje is er weer een kans.
Tot later
Johan Klik op de foto om een filmpje te bekijken van de hoge waterstand op Dora Baltea
