Na veel gezaag rond mijn oren zal ik nog eens iets posten op mijn blogske. Eigenlijk hebben ze dus wel gelijk als ze me vragen "wanneer zet ge nog eens iets op uwen blog ?" Bij deze plaats ik een filmpje dat ik reeds op you tube had geplaatst. Ik heb wat geknipt, geplakt en gemonteerd met geluid en dit is wat er te zien is. Op een lenteavond deze maand ging ik dus met Hans Meersmans nog eens varen op de Nete. Fantastische waterstand, een zonneke dat aan het ondergaan was en geen rimpel op het water, wel twee keer tegen stroom varen maar dat is nu ook weer niet erg hé. Hopelijk vinden jullie het ok? Geniet ervan en tot zeer binnenkort!!!!
Alhoewel het nieuwe jaar reeds enkele dagen geleden gestart is wil ik iedereen ook langs deze weg het allerbeste wensen voor 2009. Voor mij persoonlijk is het in mineur gestart. Op maandagavond 29/12 smeet men een serieus ambetant beest in mijnen nek genaamd "Microob". Op een uur tijd voelde ik me slecht worden. Ik dacht dat dit na een goed nachtje slapen wel ok zou zijn, maar niets was minder waar. Ik heb op dinsdagmorgen nog geprobeerd om mijn werkkleren aan te trekken maar verder dan mijn zeteltje ben ik niet meer geraakt. Spierpijnen, 39 graden koorts, barstende hoofdpijn, hoesten, pijnlijke sinussen gingen dus mijn ding zijn voor de volgende dagen, waaaaw tof om het jaar mee af te sluiten en het nieuwe te starten. Op 1 januari de dokter van wacht opgezocht, een pikuur in mijn bil en samen met medicamenten met een doodskoppeke op, kon ik terug naar huis om te gaan genezen. Dankzij die spuit had ik toch nog even een aangename 1ste januari want ik voelde me er kiplekker mee. De dag erna was het terug gewoon ellende en gelukkig duurt het dan niet lang meer voor de medicamentjes hun werk beginnen te doen. Het heeft toch wel een beetje meer tijd nodig dan ik had verwacht om me terug op mijn positieven te krijgen want ik voel me momenteel nog steeds niet 100% in orde maar dat zal wel snel opgelost worden hoop ik. Ondertussen heb ik onze 2 achterburen ook aangestoken en zij liggen momenteel dus ook onder de wol.
Zo, ik hoop binnen een paar dagen toch ook terug het water te kunnen opzoeken als het niet van vorm veranderd zal zijn in ijs want -10 graden is toch wel heel koud hé. Op 17 januari is er "de Wintercup" in Lier georganiseerd door LKCA. Het is maar te hopen dat de Nete ondertussen nog open zal liggen tegen dan.
Het is weeral bijna voorbij voor dit jaar. Iedereen heeft Kerstmis kunnen vieren, al dan niet in goed gezelschap. Voor sommige mensen een droevige periode omdat ze alleen zijn of door hun gezondheid niet konden of mochten deelnemen aan dit warme feest waar Kerstmis toch wel voor staat. Ondertussen maakt iedereen zich op om een kruis te zetten over het jaar 2008 en te hopen dat 2009 beter mag worden. We zijn momenteel ook in een koude periode terecht gekomen en naar ik vermoed zullen vandaag of toch morgen de kanalen dicht gevroren zijn en zal er daar niet meer op gevaren kunnen worden. Ikzelf vind het een fantastisch weertje, geef mij maar dit in plaats van 35°C. Zolang de Nete open ligt is het voor mij ok. Het is toch zalig als het water op je paddel en boot aanvriest terwijl je aan het sporten bent. Als je aankomt is je bootje precies met glas bedekt en 5 kilo zwaarder, nu maar hopen op nog een paar graden kouder en liefst enkele weken lang, hahahahaha. Voila even dit korte berichtje plaatsen, met de madam effkes uitrijden en hopelijk is er dan nog een beetje tijd voor mij om mijn paddel nog eens in het ijskoude water te steken en een kilometerke of 10 te varen.
Afgelopen weekend bereikte ons het nieuws dat Annie, moeder van Hans, overleden was. Iedere kajakker die al een tijdje meedraait zal zich Annie nog herinneren als een ongelooflijke madam. Altijd was ze erbij, Annie samen met Charel, toen Hans ging wedstrijden varen. Ik herinner Annie als een echte moederfiguur die zich bekommerde om nog andere jeugvaarders, altijd goedlachs was en ook eerlijk om haar mening durfde uitkomen. Kwam je bij haar thuis dan was het altijd met een ongelooflijke gastvrijheid dat je daar verwelkomd werd, honger of genen honger zonder nen boterham of iets te drinken kon je niet weggeraken bij Annie. Jaren heeft ze voor haar zus Josefa gezorgd die invalide was en aan haar rolstoel gekluisterd was. Annie heeft voor haar zus gezorgd zoals een moeder voor haar kind en dit tot Josefa's laatste dag. Enkele jaren was ik ze uit het oog verloren maar zeker niet vergeten en toen ik ze voor de eerste keer sinds enkele jaren terugzag was er weinig veranderd voor mij. Ondertussen had ze al een vreselijke ziekte overwonnen maar had ze er 2 kleinkinderen bijgekregen. Ik moet jullie er zeker niet bijvertellen dat de 2 kindjes een zegen waren voor Annie en natuurlijk ook voor Charles. Ze zou er alles voor gegeven hebben dat die kindjes niets tekort zouden komen. Charles ging ondertussen op pensioen en ze zouden er eens van kunnen profiteren hebben, samen met de kleinkinderen naar "de zee" of waar dan ook, het was altijd een geweldig moment voor haar. Ik herinner me nog het moment waarop Hans me vertelde dat Annie terug op controle was geweest en men een vlekje op een bot hadden ontdekt. Het begin van een volgende lange lijdensweg, een strijd die Annie uiteindelijk niet heeft kunnen winnen. Nooit heb ik ze horen klagen, ook al was dit voor haar een zware slag. Altijd was ze goedlachs en de laatste keer dat ik ze gezien heb op onze jaarlijkse mosselsouper maakte ze zelfs nog grapjes en heel de familie en vrienden schaarde zich rond haar en Charles, een lange tafel helemaal gevuld en Annie was de spilfiguur aan de tafel.
Nadien ging het steeds minder goed met Annie's gezondheid en belande ze regelmatig in het ziekenhuis. Enkele weken terug verliet ze voor de laatste keer haar huisje en werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Steeds bijgestaan door haar naaste familieleden en met veel liefde omringd, is Annie zachtjes uitgedoofd in haar slaap, gedaan met pijn en lijden en eindelijk rust, veel te vroeg maar eindelijk rust.
Mijn oprechte deelneming aan Charles, Hans en Els en de kindjes en iedereen die dicht bij Annie stond. Ik zal haar opgewektheid en spontaniteit missen.
Na een tijdje weinig of geen nieuws kan ik nog eens een artikeltje plaatsen op mijn blog. We zijn net terug van een tof weekendje in de Ardennen. We zijn dit weekend met een aantal jeugd-en oudere leden naar Borzée, in de buurt van La Roche, getrokken om ons te gaan amuseren. Bedoeling was om op zaterdag 2 x te varen vanaf Houfalize tot de officiële uitstapplaats een paar 100 meter boven de molen van Rensiwez en op zondag te varen van Nisramont tot Maboge en eventueel nog eens een wandelingske te gaan maken.
Zaterdag morgen was iedereen stipt op de afspraak en om 8 uur lagen de eerste boten op de kanaaldijk te wachten om op de remorque vastgemaakt te worden, Frank (de president) zou de remorque trekken, hij heeft hier dan ook een figuur voor. Voor de familie van de Velde ging dit de eerste kennismaking worden met het stromende water in de Ardennen alsook voor mijn dochtertje Sarah. De kleinste patatten konden dan ook rekenen op de kundige ervaring van Jefke (de mental coach) en Pauleke (onzen oudste actieveling). Ik ging met mijn dochter varen in de R2. Toen we ginder arriveerden was het vrij fel aan het sneeuwen en een eerste sneeuwballengevecht bleef dan ook niet lang uit, ik zat er voor niks tussen!!!!! Het varen ging voor iedereen zonder veel noemenswaardige problemen en iedereen genoot van het zicht op het water en het besneeuwde landschap. Zelfs op het water was niemand veilig voor een sneeuwgevecht, Eric klopte eens met zijn paddel tegen een besneeuwde tak en de volgende kreeg dan die lawine in zijnen nek. Dat die jonge gasten rap van aannemen zijn wisten we al maar dat ze zo rap gingen zijn, dat hadden we niet verwacht.
Na het varen moest ik nog wat quality time voor mijn vrouw inlassen en terwijl wij naar La Roche reden ging de rest iets drinken in een plaatselijke kroeg. Ondertussen was het nog harder beginnen sneeuwen en de wegen veranderden in witte glijbanen. Niet iedereen is dan ook naar boven in Borzée geraakt met zijn wagen, wij gelukkig nog net. S'avonds eerst een vooral onze natte kleren te drogen hangen om daarna met de voetjes onder tafel te gaan zitten en kieken met patatten en groenten te eten, was toch lekker. Daarna waaierden we zowat uit tussen de cafetaria en de kamers, de oudere(n) gingen een kaartje trekken en de dames roddelden zomaar wat aan de tafel. Kortom, goe gelachen en met vrienden ondereen gezeten.
Zondagochtend werden we wakker en het eerste wat ik zag waren twee vleermuizen, dat dacht ik toch. Bij nader inzien zag ik dat ik werd aangevallen door 2 meisjes, namelijk Stefanie en Sarah. Met een ferme wind heb ik ze op afstand kunnen houden, zo zie je maar dat dat dan ook nog voordelen kan hebben. Dan was er Pauleke, hij vond zijn kodakske niet meer, hij dacht zijnen "appareill" aan de stoel was blijven hangen in de cafetaria. Iedereen pijnigde zijn hersens, wat voor de ene al wat pijnlijker was als voor den andere, over waar zijn kodakske nu toch wel kon gebleven zijn. Ik was de avond ervoor samen met Pauleke naar boven gegaan en dacht toch dat hij zijn toestel over zijn schouder had hangen. Nadat hij vruchteloos heel zijn kamer had overhoop gegooid, ging Pauleke maar eerst eten. Na 10 pistolets en 5 sandwiches, Pauleke had door het voorval niet zoveel eetlust, kwam er een klein oud vrouwtje met een mooie blinkende rode appel de refter binnen, oeps mijn fantasie slaat weer op hol, het is iets anders verlopen. Gilbertje kwam binnen in de refter en had de Kodak van Pauleke gevonden onder zijne slaapzak, na een flinke bolwassing en een venijnige kneep in zijn oorlel (haar specialiteit notabene) was Pauleke opgelucht dat hij zijn teerbemind toestelleke terug in zijn handen had.
Na het eten kwam dan de volksverhuis om de kamers leeg te maken en de auto's terug te vullen. We hadden besloten om van Maboge naar La Roche te varen en later op de dag een wandelingske te gaan maken. Ook deze vaartocht werd zonder problemen afgewerkt, alleen de 2 jongste meisjes hadden wel wat kou geleden, maar na het aantrekken van droge kleren en een warm taske thee waren ze snel weer de "oude". Sommigen verkozen om na het varen ineens terug richting Lier te rijden omdat ze vreesden voor een beetje sneeuwval en slecht berijdbare wegen. Alleen de harde kern bleef dus over om een wandeling te gaan maken, het was een koude maar toch zeer plezante wandeling geworden waarop weer menig sneeuwbal tegen de hoofden vlogen en ladingen sneeuw in het gezicht werden gekieperd, merci hoor Dieterke met het schuppeke. Vermits Eric nog met de late moest gaan werken en de Van de Veldekes natte voetjes hadden gekregen besloten ze om ook richting huis te gaan rijden en wij gingen nog een tasje thee drinken in een taverne in Bérismenil.
Toen begon het keihard te sneeuwen en in een mum van tijd lagen de wegen terug dichtgesneeuwd, dus wij voorzichtig naar huis met den auto. Resultaat was dat wij 6uur hebben gereden om van Bérismenil naar huis te rijden en tochtje van normaal 1 uur en 45 minuutjes. We zijn veilig aangekomen en zijn onderweg niet geflitst wat toch ook niet slecht is.
Weer een geslaagd weekend mogen meemaken en ik hoop dat er zo nog veel mogen komen, enkel het rijden mag een beetje vlotter in het vervolg
De herfst heeft nu al goed zijn intrede gedaan. Gedaan met groene blaadjes aan de bomen, gedaan met mooie decollete's op de dijken en terassen, de natuur komt tot rust. Wij zelf bekomen ook nog een beetje van het afgelopen kajakseizoen en doen momenteel een beetje onderhoudstraining. Op dinsdag-en donderdagavond doen we rustige tempotrainingen, beetje lopen, beetje buikspieren trainen enz... We werken dus rustig verder aan onze basisconditie.
Wedstrijden staan er voor mij momenteel niet meer op het programma, Eric zal nog deelnemen in Luxemburg aan een riviermarathon en hij gaat ook deelnemen aan de marathon van de Ardeche. Afgelopen weekend heeft Hans nog deelgenomen aan de marathon op de Lesse tussen Houyet en Anseremme. Onze jeugd gaat dit weekend nog een ludieke wedstrijd varen met de C10 boten bij en tegen de Koninklijke Kano club Lier. Ik heb vernomen dat KKCL ook een boot heeft samengesteld, helemaal gevuld met vrouwen. Als onze jonge leeuwen niet winnen van de mosselboot van KKCL dan krijgen ze allemaal een fameuze straftraining opgelegd, ze zijn bij deze gewaarschuwd, hahahaha.
Ook op clubgebied is er een kwisavondje geweest, dewelke heel goed in elkaar gestoken was door onze feestbestuurder Michel (Michelleke voor de vrienden). Op 31 oktober start er een Halloweentocht van een nabijgelegen straat in de club, en is er nog een weekendje gepland op de Ourthe, met al diegene die eens willen kennismaken met het stromende water, of er gewoon eens willen tussenuit knijpen en onder plezant gezelschap willen vertoeven. Dus we hebben nog wel enkele leuke zaken te doen vooraleer het jaar ten einde zal zijn. Toch nog even vermelden dat onze jeugdvaarders hun best aan het doen zijn-en al gedaan hebben- met een verkoop van wafeltjes. Ze hebben al enkel honderden dozen aan de man gebracht en moeten nog een 100-tal dozen aan de man weten te brengen om ze allemaal verkocht te krijgen. Dus als er lezers zijn die de jeugd van LKCA willen steunen, koop dan zeker een dozeke van die mannen, voor 5 eurokes krijg je 750 gram wafels, het uitgelezen versnaperingske om tijdens koude herfstdagen met uw vrouw/man romantisch een jatteke kaffé te drinken voor den open haard, wel niet die met chocolade nemen als die brand hé, ze hebben ook nog vanille-en boterwafels. Goesting gekregen, mail me dan en ik geef het door aan de jeugdafgevaardigde. De opbrengst van de wafelverkoop gaat integraal naar de jeugdleden die daadwerkelijk meegeholpen hebben.
Zo, dat was in het kort weer een update van mijn blogske in deze komkommertijd.
We zijn stilletjes aan in de herfst aan het belanden en dat laat zich reeds voelen als men een weekendje gaat camperen. Naar jaarlijkse gewoonte zakken we eind september af naar camping Anderegg in Waimes. De camping is dan onze uitvalsbasis om de Warche te gaan bevaren en voor zij die willen, aan de wedstrijd deel te nemen. Ikzelf had op voorhand reeds besloten om niet te koersen, omdat ik enkele dagen daarvoor geveld werd door een serieuze keelontsteking, en ook mede doordat ik de afgelopen 2 maanden vele uurtjes geklopt heb, ik ook niet aan trainen ben gekomen. Er was weer een mengeling van Kajakclub leden met Kanoclub leden aanwezig op de camping en dat geeft een harmonieus geheel en een goede verstandhouding. Op zaterdag gingen we eerst de rivier verkennen met onze jonge gasten Brun, Axel en Jefke, ook Dirk en Annelies uit Gent sloten zich bij ons aan en dat was voor hun een extra autoritje uitgespaard. Voor Annelies was het de eerste maal op de Warche en na 100 meter maakte ze al kennis met het frisse water van de Warche. Ik had Eric al verteld om met de gasten door te varen en ik wel even zou wachten op Dirk en Annelies om me daarna terug bij hen te voegen. Op het snelstromende riviertje was het evenwel niet evident om Annelies direct hulp te bieden en na een beetje werk zijn we er dan toch in geslaagd om haar bootje terug droog te krijgen. In de eerstvolgende bocht ligt er reeds enkele jaren een vervelend boompje in de rivier en Annelies wou die van heel dichtbij even gaan groeten met een nat pak tot gevolg. Resultaat was dat ik met Dirk weer uit onze boot moesten om Annelies te helpen want haar boot stak al helemaal onder water en nu op een plek waar het nog moeilijker was om te helpen. Uiteindelijk lukte het ons toch om Annelies en haar boot veilig op het droge te krijgen waarop Annelies besloot om toch maar veilig op de kant te blijven. Ik vaarde dan met Dirk verder om nog tot bij ons LKCA team te geraken en braaf als ze zijn waren ze op ons aan het wachten aan het eerste lage bruggetje. Op dit gedeelte kon ik, varend achter onze Jef, nog eens genieten van zijn mooie paddelstijl waarvoor hij reeds jaren bekend staat. We zijn dan samen verder gevaren tot aan juist voor de steengroeve en daar klampte een slalomvaarster me aan om 2 Duitse vaardertjes mee te begeleiden tot op het meer, de ene +- 15 jaar en de andere +- 10 jaar. Het gastje van 15 kon heel goed varen maar kon zelf geen hulp bieden aan zijn vriendje van een jaar of 10, hun begeleiders waren verder gevaren zonder op hen te wachten, wat ik persoonlijk behoorlijk onverantwoord vond, maar ja. Zoals je van Eric kan verwachten- hij laat niemand in de steek- had hij de bende van Jef Meloen ook even laten stoppen om op ons te wachten. Zo zijn we zonder verdere problemen tot op het meer gevaren en konden we uitstappen aan de brug van Champagne, wat een naam trouwens. Resultaat van deze afvaart was dat we konden zeggen dat onze jonge gasten zonder problemen de rivier konden bevaren en ze dus ook zonder problemen aan de wedstrijd op zondag konden starten. Ik ben met schoonvader Leonneke naar de camping gereden en heb hem getrakteerd op een Chimayke omdat hij zo vriendelijk was om te chauffeuren voor mij, de rest ging nog één afdalingske doen. Het was een prachtige dag met veel zon en ook zondag was dit niet anders. S'avonds was het nog even napraten tussen pot en Tia Maria en na den Tia Maria was voor mij het vet van de soep en hoorde ik mijn bed al roepen om te komen slapen. Op zondag ben ik dan met den hoop een wandeling gaan maken en uiteraard om te gaan supporteren voor onze LKCA teamleden. Allemaal kwamen ze zonder problemen door aan de steengroeve en daarvan maakte ik dan ook enkele beeldekes. Daarna nog een toffe wandeling onder leiding van Leonneke door de herfstzon en dan terug richting huiswaarts met opgeladen batterijtjes
De resultaten waren goed, het weer was goed, het gezelschap was schitterend, de camping was heel goed, kortom een fantastisch weekend dat ze ons niet meer kunnen afnemen. Bedankt aan alle mensen die bij ons bij waren want zonder jullie was het waarschijnlijk anders geweest. <
Dit is een echt verhaal over de wilskracht van een vader en zijn zoon. Tijdens de geboorte liep er iets mis waardoor Rick Hoyt voor het leven verlamt zou zijn en volledig afhankelijk zou zijn van anderen. Dokters gaven de ouders de raad om Rick in een instelling te plaatsen omdat hij verder zou leven als een plant. De ouders kozen ervoor om Rick op te nemen in hun gezin en hem op te voeden zoals een normaal kind. Op zijn twaalfde ontwierpen ze voor Rick een spraakcomputer waarop hij zichzelf verstaanbaar kon maken. Op deze manier kon hij studeren en communiceren met anderen. Hij heeft zelfs een hogeschool diploma behaald en is dus intellectueel normaal begaafd. Op een dag hoorde hij iets over een stratenloop ten voordele van een verlamde tiener en sprak zijn vader hierop aan. Hij zei" Pa, ik wil hier iets aan doen, ik wil die jongen laten zien dat het leven gewoon doorgaat". Hoewel de vader geen sportman was liep hij met zijn zoon mee in de stratenloop. Toen Rick hem daarna vertelde hoe hij tijdens het lopen voelde dat zijn handicap voor zijn gevoel verdween, wist Dick Hoyt wat hem te doen stond. De nu 66-jarige vader nam ondertussen al meer dan 900 loopwedstrijden, 60 marathons en 6 ironman triathlon's en dit allemaal met Rick voorttrekkend of voortduwend op de fiets, in een bootje, of een rolstoel.
Bekijk dit filmpje aandachtig..................... Denk even na als je één of andere snotvalling hebt of een blauw plek en je komt in de verleiding om te beginnen klagen wat je nu allemaal niet kan doen omdat je deze ongemakken hebt. Denk dan eventjes na en weet dat er mensen zijn die toch gelukkig zijn ook al hebben ze een handicap, hoe groot of hoe klein deze ook is. Denk er dan ook aan dat als je echt iets wil bereiken je dat ook kan bereiken ongeacht je afkomst of achtergrond. Dit geldt voor alle facetten van het leven, of je nu sport, studeert, of op persoonlijk vlak, als je echt iets wil bereiken dan kan dat ook. Bezoek ook hun website eens www.teamhoyt.com
Afgelopen weekend hebben we met een aantal vrijwilligers de handen uit de mouwen gestoken voor onze jaarlijkse mosselsouper. Op zaterdag richtte de sportdienst van de stad Lier een sportbeurs in die om de twee jaar plaats heeft. Daar werden geïntereseerden een beetje wegwijs gemaakt met onze sport en onze vereniging. We hopen dan ook een aantal nieuwe vaarderkes te mogen verwelkomen op onze initiatiemomenten. Na de sportbeurs kwam onze mosselsouper dan op gang en werd er duchtig mosselen gegeten tot +- 20 uur. Op zondagmorgen was het weer verzamelen geblazen voor een kleine triathlon waar er eerst een 5-tal kilometer gevaren werd daarna gefietst en tot slot gelopen werd. De Koninklijke Kano club Lier nam met enkele ploegen deel tegen een paar ploegen van LKCA. Toch tof dat onze andere Kano vereniging in Lier aanwezig was en dan ook nog bleven mosselen of stoofvlees eten. Om 12 uur zondagmiddag begonnen de vuren weer uit alle kracht warmte te produceren om de lekkere weekdiertjes te koken en om daarna vlotjes door de vele kelen naar binnen te schuiven. Tijdens de namiddag een rustiger momentje om dan de avondrush weer op te vangen. Ik denk dat iedereen content was over de mosselsouper en ook van de hulp die we ook van onze jeugdvaarders mochten ontvangen. Ze hebben ongeloofelijk goed meegewerkt en hebben vandaag ook nog eens een enorm aantal dozen wafeltjes aan de man gebracht. Zonet heb ik met Hans alles terug naar de Mechelse vishandelaar Luc Vis gebracht en werd alles nog eens nageteld wat we hadden teruggebracht. Voor de derde keer op rij was alles perfect geregeld door Luc Vis en alles was heerlijk vers, nen aanrader zou ik zeggen. Ga maar eens kijken op hun website: www.lucvis.be
Nu zal iedereen al wel zalig in zijn bedje liggen knorren die heeft komen eten en meegewerkt heeft. Dat is dus ook wat ik nu zal gaan doen en hoop dat jullie binnen enkele dag nog eens een bezoekje brengen om te kijken of er nog iets nieuws geplaatst werd.
Ik kon het bijna niet geloven maar ik vond toch wel een filmpje van de Nijper ook zeker. Ge weet wel, die venijnige van de bende van Cartouche. Bangelijk lelijk manneke.
Nu wordt het toch wel even tijd om iets over onze LKCA jeugd neer te schrijven (typen). Stilaan groeit het jeugdige groepje vaarders aan, in leeftijd varriërend, van 10 tot 15 jaar. Ze hebben ondertussen hun eerste stappen gezet in de lijnwedstrijden en hebben onlangs deelgenomen in Geel en Neerpelt. Naar de uitslagen kijkend hebben ze behoorlijk goed hun best gedaan, uiteindelijk zijn ze ook nog maar enkele maanden aan het trainen. Als ze nu ook nog allemaal een kajakkend lief gaan zoeken dan is de toekomst verzekerd, dat moet natuurlijk niet hé, geen lief is nog steeds het beste. Wie hebben we zoal die regelmatig meetraint en naar de wedstrijden gaan:
Axel coppens: Axel is een telg uit het roemrijke geslacht Coppens met een grootvader die in zijn jonge jaren ne stier kon doodslaan met één hand en uiteraard ook para is geweest. Vader Jan Coppens is ook sportfreak en van beroep para-commando. Een logisch gevolg zou dus zijn dat Axel goed is in sport en dus para zal worden zeker? Axel is al goed in sport maar momenteel nog te jong om bij de para's te gaan. De looks begint hij ook al te krijgen want ik zie al eens wezens van het andere geslacht naar hem staren als hij in de buurt is, je weet het hé Axel, zie dat ze kajakt hé. Joris Cox: Als Joris bij ons begon te varen was hij een een beetje een dikkertje, nu ook weer niet overdreven, maar toch uiterlijke tekenen van TV en computerspellekes spieren. Als je Joris nu ziet is hij precies ne meter gegroeid en 70 kilo afgevallen (weer lichtjes overdreven maar zo krijg je een beeld hé). Joris is een heel beleefde en positieve gast die heel goed zijn best doet.
Brun Torfs: Ik ga proberen het kort te houden, van den Brun kan je al een boekske schrijven. Goede vaarder en sterk baazeke, als hij geconcentreerd kan blijven. Brun is namelijk nogal snel afgeleid en heeft dus ook veel interesses in andere dingen. Slapen doet hij liefst zo weinig mogelijk en hij gaat s'morgens vroeg de cafetaria's mee helpen opkuisen als we op een wedstrijd aanwezig zijn. Een rijke fantasie is ook aan hem niet vreemd. Kweekt als hobby zelf allerlei soorten planten en verzameld op zijn slaapkamer vieze insecten. Onlangs verschenen de eerste haarpijlen op zijn kinnebakkes dus gaat hij hopelijk "man" beginnen worden.
De Van de Veldekes: Bjorn: De oudste van de drie. Heel positief manneke al heeft het in het begin lang geduurd om hem gemotiveerd te krijgen om mee te trainen. Sinds enkele maanden niet meer uit zijn bootje weg te slagen en veel vooruitgang geboekt. Naast het water een harde werker, je moet het maar vragen en hij helpt waar het kan. Waarschijnlijk begint hier ook al apengattenhaar te groeien op zijn kinnebakkes en dus ook klaar om "man" te worden. Dieter: De middensten van de drie. Hevig venteke en klein van gestalte maar een goed vaarderke. In Neerpelt was Jefke verrast over zijn tactisch doorzicht. Hij geeft nooit op en staat overal zijn manneke, ik heb hem denk ik ook nog nooit slecht gezind gezien want hij lacht altijd. Als ik hem zie heeft hij altijd wel een paar vragen klaar. Guitig ventje, onzen Dieter. Stefanie: Stefanieke is een braaf meiske, alhoewel ze soms toch wel eens slechtgezind durft te zijn. Ze vaart in alle boottypes en als meisje moet ze natuurlijk altijd mee met de jongens. Als ze er goesting voor heeft dan vaart ze de pannen van 't dak. Dikke vriendin van Sarah alhoewel ze niet echt dik is, ze is eerder naar de magere kant. Een echte madam want zij deelt de lakens uit en de broers moeten dan maar luisteren. Ze is natuurlijk onmisbaar in ons groepeke jeugd en ze doet haar best als enige meisje tussen al die beren. Ronny en Kathlijne: Ze zijn nu niet echt meer bij de jeugd maar toch een vermelding waard. Ze zijn de ouders van de "Van de Veldekes". Hun leven is volledig afgesteld op dat van de kinderen en zullen er alles aan doen om hun kinderen te geven wat ze kunnen, en dan niet op materiële basis bezien. Is er iets te doen dan zijn ze altijd van de partij om mee te helpen. De kinderen op de voorgrond zonder ze te betuttelen, geweldige ouders.
Jessie: Toffe madam van reeds 18 lentes jong. Haar vader heeft vroeger nog een opleiding gekregen van Jefke en den Hugo. Jessie is een heel braaf meiske die instaat voor de jeugwerking en steevast wekelijks mee op het water is om de jonge bende in het oog te houden. Op Jessie kan je altijd rekenen, ik hoop dat ze nog niet te rap aan kinnekes ga beginnen want ze loopt veel rond op kraamafdelingen en zou graag vroedvrouw worden.
Uiteraard zijn er ook nog ander jeugdvaarders maar die allemaal opsommen zou veel te lang duren, sommigen komen en blijven eventjes om dan weer uit het zicht te verdwijnen en dat is dan ook weer normaal, het aanbod is tegenwoordig heel groot en ze kunnen van andere sporten ook eens proeven. Dat is allemaal heel positief want ik vind persoonlijk sport of lichamelijke activiteit toch wel belangrijk voor zowel jong als oud. Als ik dat zo zie, dan hebben we bij LKCA alleen toffe jeugd.
Trouwens op 13 en 14 september organiseren we een mosselsouper ten voordele van de jeugd, van de opbrengst kan er weer materiaal aangekocht worden die het kajakken ten goede komt. De mosselsouper gaat door in zaal "Het Moevement" naast het cultureel centrum De Mol in Lier. Zaterdag is dit in combinatie met de sportbeurs. Zowel op zaterdag als zondag zijn er activiteiten op het water voorzien. Interesse in mosselen of stoofvlees, je laat het maar weten. In voorverkoop tot 5 september en ter plaatse ook geen probleem alleen 2 eurokes meer te betalen.
Vanmorgen kwam ik de gevreesde bende van Cartouche tegen, en zoals ik reeds eerder vermeld heb ga je best een blokske rond, als ze in de buurt zijn. Plotseling werd ik van tussen het deftige volk weggerukt, en meegsleept naar een rustiger plekje. Ik had me nochtans properkes opgekleed zodat ze me misschien niet zouden herkennen, maar ze hebben het reukorgaan van een meute bloedhonden. Vooral die kleinste van de drie "de rappe" is een geniepig manneke. Met hun bloeddoorzopen oogskes stonden ze me aan te kijken en de kwijl liep uit hun spreekscheuren, te herkennen aan de grootste rimpel op hun sharpei-gezicht, die soms open en toe gaat, je kan er niet naast kijken, de rimpel heeft de vorm van een Trappist of palmglas.
Cartouche en de Nijper tonen zoals vanouds het meeste agressie terwijl de Rappe met zijn geniepige oogskes zonder woorden staat te gniffelen. De rappe, getooid in zijn racekostuum van het witte autoke, is denk ik den aanstoker en bezit misschien ook het hoogste IQ, zodat hij die andere twee tegen mij kan opzetten. Ze namen me dus in een houdgreep en de nijper begon met zijn venijnige poten in mijn spierbundels te nijpen terwijl Cartouche mij vasthield, je kan ook niet zomaar weg als je tussen zulke bierbuiken geplet wordt. Omstaanders durfden nauwelijks ingrijpen want de rappe stond alles te overschouwen. Ik liet natuurlijk niet zien dat ik pijn leed en dan zijn ze maar gestopt. De nijper dacht nog even indruk te maken door te vertellen over wat ik nog allemaal zou meemaken als ik ze op het water tegenkom. natuurlijk maakt dat op mij weinig indruk want ik heb gene schrik van die drie bejaarde ventjes. Ik ga aan Hans eens vragen of ik ze al niet kan laten opschrijven in het ocmw rusthuis "het paradijs" in Lier, je weet maar nooit of er in zo een rusthuis een kelderkamer moest vrijkomen dewelke men goe kan verduisteren en op slot doen.
Voilla, dat moest er even uit, ik ga nu zalf op mijn blauw plakken doen om terug deftig onder de mensen te kunnen komen.
Vanmorgen werd de halve finale gevaren in de K2 1000 meter op de olympische spelen. Onze vaarders hebben het juist niet gehaald. Het was eigenlijk wel een teleurstelling om met de op één na beste tijd in de reeksen, toch niet bij de drie eersten aan te komen. Ze waren goed vertrokken en na 500 meter lagen ze zelfs aan de leiding, maar ja, de prijzen zijn aan de meet . Op het einde hadden de Chinezen nog een fantastische eindsprint over om de Belgen nog juist te kunnen kloppen. Over en uit voor de kajakkers, ze zijn ook op geen ander nummer ingeschreven wat ik ook nog wel jammer vond, maar ja.
Tot de volgende keer maar weer
Johan
PS. Ik heb uit veiligheidsoverwegingen de bol van het atomium gewist om geen peperdure boetes te moeten betalen aan de architect van het bouwwerk. Sabam controleert namelijk websites en blogs of er geen foto's opstaan van hun metalen testikels. Dat is hier toch een armzalig bekakt landje met hun ongeloofelijk belachelijke wetten en regeltjes. Hieronder de link betreffende "de bollen".
Onze Belgische vaarders, Bob Maesen en Kevin De Bondt, hebben zich niet rechtstreeks kunnen plaatsen voor de finale van de K2 1000 meter. Ik vond dat ze zeker een goede wedstrijd gevaren hebben en ik hoop dan ook dat ze via de halve finale een plaats kunnen afdwingen voor de finale.
Wat ik persoonlijk wel heel jammer vind, is dat men Petra Santy en Wouter D'haene niet geselecteerd heeft voor deelname aan de Spelen. Het is gewoon absurd om in een klein landje als het onze, de selectienormen van het IOC nog eens te gaan verstrengen. Dit zou men kunnen doen in landen waar er 50 atleten voor een selectieticket moeten strijden, maar hier in België is de vijver waar men moet in vissen zeker niet zo groot. Het is te hopen dat het BOIC zijn visie gaat bijstellen naar de volgende Spelen in London. Toen ik de samenvatting van de 10.000 meter atletiek bij de vrouwen zag, en hoorde dat onze Belgische atlete 2 x gedubbeld werd, met excuses als "ze is geblesseerd geweest en heeft een achterstand opgelopen etc...", met alle respect voor die atlete, dan dacht ik dat men ze maar niet had moeten selecteren. Petra Santy heeft ook een blessure gehad en heeft hierdoor een achterstand opgelopen, maar ze verbeterde wel haar persoonlijke besttijden en zou er tegen Peking "gestaan" hebben. Wouter Dhaene is dan weer een persoonlijk kwestie voor sommige bobo's en ze hebben hem eens goe bij zijn testikkels kunnen nemen. Die jongen verdiende zijn plaats gewoon als je ziet hoe hij gevochten heeft, en als je ziet hoe hij op eigen houtje heeft moeten trainen en knokken om terug te komen. Ik hoorde in een interview de gewezen atleet Roger Moens verklaren, dat er gewoon geen talent in België aanwezig is om topprestaties te leveren op een internationaal tournooi zoals de Olympische Spelen. Ik walg van die Belgische bekrompenheid. Ik respecteer zijn mening maar ik ben het er zeker niet mee eens. Als je ziet hoeveel medailles de Nederlanders al behaald hebben dan denk ik dat er iets fundamenteel verkeerd loopt in dit land, zoveel verschillen zijn er toch niet tussen de twee landen hé. Men zegt soms dat sportprestaties een weerspiegeling zijn van de maatschappij waarin we leven, wel voor België is dit zeker waar. Politiekers die het belangrijker vinden om decenia lang ruzie te maken over taalkwesties, en de echt belangrijke dingen die de bevolking aangaan, naast zich neerleggen. Iedereen begint gefrustreerd rond te lopen maar dit is geen politiek blog dus stop ik hier maar over want het maakt me dikwijls kwaad.
Ik hoop dat onze kajakkers in Peking zich kunnen plaatsen voor de finale en daar een goed resultaat kunnen neerzetten. Ze zullen er alles aan doen, daar ben ik dan toch zeker van, ik duim alvast voor onze vaarders.
Even niets met kajakken maar toch ook een sportief avontuur, het vermelden waard. Ik wil toch nog graag even een aankomend avontuur melden die mijn schoonbroerke Wim, gaat ondernemen samen met zijn klimpartner Peter. Binnen een tweetal weken zullen ze vertrekken naar Chili, om er een nauwelijks in kaart gebracht gebied te verkennen en er tochten te ondernemen, waar hun ski-en alpinisme ervaring zeker aan bod zullen komen. Ze zullen een maand in Chili verblijven en als het meezit kunnen we hun avonturen volgen via hun website www.toerski.be . Vanavond waren we nog bij Wim en Tanja en als ik zie hoe nauwkeurig ze alles al aan het voorbereiden zijn, dan weet je dat deze heren niets aan het toeval overlaten en alle mogelijke risico's, verbonden aan zulk een tocht, tot het minimum zullen herleiden. Langs deze weg wens ik Wim en Peter toch veel succes te wensen en geniet van de ervaringen die jullie ginder mogen opdoen.
Ik heb hun website tussen mijn links geplaatst en het loont zeker de moeite om hier eens een bezoekje te brengen.
Dit weekend zijn er weer de jaarlijkse pallietertochten. Er komen normaal vaarders uit binnen-en buitenland naar Lier afgezakt om de wateren in en rond Lier te verkennen. Organiserende club is de Koninklijke Kano club Lier. Als je dus niet weet waar naartoe dit weekend, dan kan je altijd een bezoekje brengen aan de kano club, mosselen gaan eten en een pintje drinken.
Alle info betreffende de tochten vind je op de website welke tussen mijn links staat. Even aanklikken dus en je weet waar naartoe.
Tijdens onze vakantie heb ik natuurlijk ook weer enkele keren gepaddeld op de Ardeche. Ik had sinds enkele jaren mijn slalomke weer eens van stal gehaald omdat ik niet wist of er wel genoeg water zou zijn om met de afdaler te varen. Uiteraard heb ik de afdaler ook meegenomen om eventueel op het stuk voor de camping wat te trainen, daar is het zeker diep genoeg. De eerste keer heb ik de Ardeche afgevaren met de Pirre, Corneel en Katrien, Ward en Guy. Ik en Pirre vaarden in de slalom en de anderen vaarden samen in een canadees. Er was een behoorlijke waterstand en konden overal goed paseren zonder veel te raken. Het is geweten dat je meer kans hebt op de Ardeche een toerist te raken in plaats van een steen, er varen er dan ook dagelijks een 4500 de Ardeche af. Op de versnelling "Pas du mousse" kwamen Corneel en Katrien nogal onzacht in aanraking met een rotske en ze vlogen beiden van hun zit zodat Katrien in de punt van de canadees zat en Corneel met zijn schenen tegen een dwarslat knalde. Guy en Ward hadden het geluk om over de steen te gaan en kwamen nog goed terecht. Met de slaloms was er geen probleem, wij zijn ook veel wendbaarder dan een canadese kano. Ondertussen was Corneel even uitgestapt en met zijn schenen zocht hij wat afkoeling in het water, op die momenten weet je pas dat je schenen hebt want normaal voel je die niet, toch ook tof hé. Voor de rest was er geen probleem en zijn we aan de versnelling van "le dent noir" ook even blijven hangen om de toeristenboten in het oog te houden, spectakel verzekerd, 70 % knalt er op de rots in het midden van het water. Op deze plaats staat er ook een redder van de brandweer en die is er meer dan nodig. Veel boten tegen de rots zien gaan en niet echt grote problemen. Enkele kilometer verder gaat Corneel er nog eens in met zijn Katrientje als hij uit het keerwater de stroming ingaat en omslaat. De zekerheid was weg want Corneel kan goed varen maar voor Katrien was het de eerste keer op zulk water, ze wist soms ook niet goed hoe ze moest reageren in bepaalde situaties en dat maakte het voor Corneel ook niet makkelijk. Onze picknick was aan "het kapmes", ook een traditionele omkipplaats. De innerlijke mens verstevigd en weer voort tot de versnelling "de kathedraal". Daar zitten de naturisten in hun blootje op het strand en dit is ook altijd een plaatske waar er gestopt wordt en dit uiteraard voor de toeristenboten tegen de rots te zien gaan en niet om de naturisten te beloeren, allé ikke toch niet. Velen slagen er om, maar hier is dan ook weer weinig gevaar aan, ze spoelen allemaal netjes door en 10 meter verder is het water kniediep. Vanaf deze plaats tot de aankomst is er veel minder animo, en je ziet de toeristen ineens veel stiller worden want ze hebben dan al zo een 20 km gevaren en die armen moeten echt wel pijn beginnen doen. Vanaf hier trek ik door tot aan de aankomst in Sauze en steek misschien nog 500 toeristen voorbij die met hun laatste krachten verder paddelen en vies naar mij kijken. Ondertussen was Pirre gewisseld met Corneel in de Canadees en ze gingen ook nog even om tegen een steen die juist aan het oversteken was. Zonder erg natuurlijk, dit kan altijd en bij iedereen gebeuren. Uiteindelijk was het een leuk tochtje en zijn we allemaal in Sauze aangekomen zonder veel brokken, bootjes op de auto en terug naar de camping.
De tweede keer hebben we met veel meer afgevaren en er waren ook vele kinderen bij. de tocht duurde dan ook een 9tal uur en we hebben onderweg natuurlijk meer gestopt om te zwemmen en de kindjes te laten spelen. Aan "le dent noir" hebben we gegeten en een paar toeristen in nood uit het water gehaald. Nu werd het voor iedereen duidelijk dat het dragen van een zwemvest een noodzaak is. Soms komen de toeristenboten dwars te zitten en versperren zo de linkse doorgang aan de rots, hiertegen knallen dan weer een boot of 3 en binnen de 15 seconden liggen er 6 mensen in het water. De ene redder die daar post vat kan deze mensen dan ook niet allemaal tegelijk helpen en dat wordt bij paniek dan ook chaos. Een zware mevrouw kwam in het water terecht en ging even onder water, ze kwam boven en was volledig in paniek en je zag ze gewoon helemaal wegdraaien, de redder heeft ze nog juist aan haar zwemvest uit het water kunnen halen en op de kant getrokken, zwemvest losgemaakt en terug bijgebracht met enkele tikken tegen haar wangen en op haar ingepraat, ze is daar dan ook een 10 tal minuten blijven zitten tot ze weer op haar positieven kwam. Ondertussen was er ook een dikke meneer omgegaan en volledig in paniek grabbelde hij me bij mijn boot ter hoogte van mijn kuip, een plaats waar ik dit niet zo graag heb want ik heb serieus moeten wringen om zelf niet om te gaan. Die meneer brabbelde altijd maar in het frans dat hij schrik had en herhaalde dit continue, ik was dan ook blij dat Pirre en Guy die mens van over de 100 kilo van mijnen boot hebben getrokken want ook al schuurde hij bijna met zijn gat tegen de bodem, hij wilde niet loslaten. Uiteindelijk hebben we ook die zware madam overgevaren in een toeristenboot en heeft Victor nog een madam van tegen de rots weggeplukt die daar heel gevaarlijk stond te staan. Dit allemaal gebeurt op een 30tal minuten, wat gebeurt er dan niet allemaal op één dag vroegen we ons af of op een heel seizoen. Verder geen noemenswaardige problemen en ongeloofelijk flinke kindjes die meegevaren hebben, niet één heeft gezaagd, echt waar heel knap. Er vaarde ook een oudere Nederlandse meneer mee, Kees, een man van 74 jaar, en hij vaart 330 dagen van het jaar heb ik me laten vertellen. Hij is nadien Pirre en zo komen bedanken voor de mooie afvaart want het was één van de mooiste dagen van zijn bestaan geweest, zo zei hij zelf.
De 3de keer kwam het koninginnennummer. De Guy wilde eens van boven Ruoms vertrekken en vroeg of ik mee ging, en proberen om tot op de camping te varen. Uiteindelijk ging Pirre ook mee en ook onze jonge krak van 10 jaar "De Wietse". Wij in onze slaloms en Wietse in een oude afdaler van zijne papa. We vertrokken in het dorpje Pradons en vaarden richting Ruoms en dan naar Salavas. De waterstand was al wat gezakt en onvermijdelijk waren er plaatsen waar je niet anders kon dan stenen raken. Wietse met zijn lage gewicht had hier dan weer veel minder problemen mee. Hij vaart echt heel goed en ziet op voorhand waar hij moet varen en "leest" de rivier heel goed. Een natuurtalentje de Wietse. Op de verschillende barages zijn voor de boten schuiven gemaakt waar je makkelijk kan afvaren. Wietse verschoot bij de eerste schuif wel even van de snelheid op de schuif maar vond het toch heel plezant. Tot Ruoms was de kloof van de Ardeche nog wel mooi maar dan tot Vallon Pont d'Arc was het niet veel bijzonders. In onze slaloms hebben we 5 meren moeten overvaren en Guy heeft het moeten horen natuurlijk. We hebben wel 10 strand van st annekes gezien en de gekende rots "de Sampzon" hebben we langs 4 kanten gezien. Uiteindelijk hebben we een 25 km gevaren en +-6 km stromend water gehad. Enkele leuke schuiven met een redelijke lange bij die op het einde dan nog eens een stukje boven de rivier stopte. De Wietse vloog letterlijk de lucht in door zijn lage gewicht. Toen ik onderweg aan Wietse vroeg of hij nog niet moe was antwoorde hij "een beetje maar". Voor de rest paddelde hij heel flink mee. Ik heb dit nog geen 10 jarige zien presteren en zonder morren. We waren allemaal content dat we op de camping waren en de Pirre stond binnen de 30 seconden aan de bar om het geleden vochtverlies terug op peil te brengen. Wietse ging direct tegen zijne papa zeggen dat hij gevlogen had met zijnen boot en hij antwoorde "ha zoon, hedde gij met uwen boot gevlogen, dan moogde gij met die meneren nietmier meegaan zenne". Voor te lachen natuurlijk want die papa was natuurlijk heel fier op zijne zoon en terecht ook, we waren allemaal fier op de Wietse. Als beloning mocht hij s'anderndaags eens met mijn afdaler varen en hij glunderde, echt plezant om te zien.
Ik heb alleen ook nog eens de Ardeche afgevaren tot St Martin maar heb nu met de afdaler gevaren en stond 2.45 uur later aan de auto. Door de lage waterstand, een temperatuur van 34 graden en een stevige wind op kop in de kloof was het heel zwaar varen, al een geluk dat ik genoeg drinken voorzien had. Ik ben ook even uitgestapt om eens te gaan zwemmen om wat afkoeling te krijgen en dat deed deugd. Ik was dan ook content als ik aangekomen was en even kon rusten.
Behalve nog enkele keren naar de pont d'arc en terug waren dit zowat de dingen die ik gevaren heb. Ik heb zelfs Viki nog eens meegekregen om naar de pont d'arc te varen. Stroom mee ging het nog maar dan heeft ze gezaagd tot we terug op de camping waren, ze vaart nie graag stroomop. Ik denk dat het nog een jaar of 10 zal duren dat ik het nog eens zou durven vragen om mee te gaan. Ze heeft 1.8 km de oren van mijne kop gezaagd en het was maar 1.850 km ver tot op de camping.
