Dit weekend zijn er weer de jaarlijkse pallietertochten. Er komen normaal vaarders uit binnen-en buitenland naar Lier afgezakt om de wateren in en rond Lier te verkennen. Organiserende club is de Koninklijke Kano club Lier. Als je dus niet weet waar naartoe dit weekend, dan kan je altijd een bezoekje brengen aan de kano club, mosselen gaan eten en een pintje drinken.
Alle info betreffende de tochten vind je op de website welke tussen mijn links staat. Even aanklikken dus en je weet waar naartoe.
Tijdens onze vakantie heb ik natuurlijk ook weer enkele keren gepaddeld op de Ardeche. Ik had sinds enkele jaren mijn slalomke weer eens van stal gehaald omdat ik niet wist of er wel genoeg water zou zijn om met de afdaler te varen. Uiteraard heb ik de afdaler ook meegenomen om eventueel op het stuk voor de camping wat te trainen, daar is het zeker diep genoeg. De eerste keer heb ik de Ardeche afgevaren met de Pirre, Corneel en Katrien, Ward en Guy. Ik en Pirre vaarden in de slalom en de anderen vaarden samen in een canadees. Er was een behoorlijke waterstand en konden overal goed paseren zonder veel te raken. Het is geweten dat je meer kans hebt op de Ardeche een toerist te raken in plaats van een steen, er varen er dan ook dagelijks een 4500 de Ardeche af. Op de versnelling "Pas du mousse" kwamen Corneel en Katrien nogal onzacht in aanraking met een rotske en ze vlogen beiden van hun zit zodat Katrien in de punt van de canadees zat en Corneel met zijn schenen tegen een dwarslat knalde. Guy en Ward hadden het geluk om over de steen te gaan en kwamen nog goed terecht. Met de slaloms was er geen probleem, wij zijn ook veel wendbaarder dan een canadese kano. Ondertussen was Corneel even uitgestapt en met zijn schenen zocht hij wat afkoeling in het water, op die momenten weet je pas dat je schenen hebt want normaal voel je die niet, toch ook tof hé. Voor de rest was er geen probleem en zijn we aan de versnelling van "le dent noir" ook even blijven hangen om de toeristenboten in het oog te houden, spectakel verzekerd, 70 % knalt er op de rots in het midden van het water. Op deze plaats staat er ook een redder van de brandweer en die is er meer dan nodig. Veel boten tegen de rots zien gaan en niet echt grote problemen. Enkele kilometer verder gaat Corneel er nog eens in met zijn Katrientje als hij uit het keerwater de stroming ingaat en omslaat. De zekerheid was weg want Corneel kan goed varen maar voor Katrien was het de eerste keer op zulk water, ze wist soms ook niet goed hoe ze moest reageren in bepaalde situaties en dat maakte het voor Corneel ook niet makkelijk. Onze picknick was aan "het kapmes", ook een traditionele omkipplaats. De innerlijke mens verstevigd en weer voort tot de versnelling "de kathedraal". Daar zitten de naturisten in hun blootje op het strand en dit is ook altijd een plaatske waar er gestopt wordt en dit uiteraard voor de toeristenboten tegen de rots te zien gaan en niet om de naturisten te beloeren, allé ikke toch niet. Velen slagen er om, maar hier is dan ook weer weinig gevaar aan, ze spoelen allemaal netjes door en 10 meter verder is het water kniediep. Vanaf deze plaats tot de aankomst is er veel minder animo, en je ziet de toeristen ineens veel stiller worden want ze hebben dan al zo een 20 km gevaren en die armen moeten echt wel pijn beginnen doen. Vanaf hier trek ik door tot aan de aankomst in Sauze en steek misschien nog 500 toeristen voorbij die met hun laatste krachten verder paddelen en vies naar mij kijken. Ondertussen was Pirre gewisseld met Corneel in de Canadees en ze gingen ook nog even om tegen een steen die juist aan het oversteken was. Zonder erg natuurlijk, dit kan altijd en bij iedereen gebeuren. Uiteindelijk was het een leuk tochtje en zijn we allemaal in Sauze aangekomen zonder veel brokken, bootjes op de auto en terug naar de camping.
De tweede keer hebben we met veel meer afgevaren en er waren ook vele kinderen bij. de tocht duurde dan ook een 9tal uur en we hebben onderweg natuurlijk meer gestopt om te zwemmen en de kindjes te laten spelen. Aan "le dent noir" hebben we gegeten en een paar toeristen in nood uit het water gehaald. Nu werd het voor iedereen duidelijk dat het dragen van een zwemvest een noodzaak is. Soms komen de toeristenboten dwars te zitten en versperren zo de linkse doorgang aan de rots, hiertegen knallen dan weer een boot of 3 en binnen de 15 seconden liggen er 6 mensen in het water. De ene redder die daar post vat kan deze mensen dan ook niet allemaal tegelijk helpen en dat wordt bij paniek dan ook chaos. Een zware mevrouw kwam in het water terecht en ging even onder water, ze kwam boven en was volledig in paniek en je zag ze gewoon helemaal wegdraaien, de redder heeft ze nog juist aan haar zwemvest uit het water kunnen halen en op de kant getrokken, zwemvest losgemaakt en terug bijgebracht met enkele tikken tegen haar wangen en op haar ingepraat, ze is daar dan ook een 10 tal minuten blijven zitten tot ze weer op haar positieven kwam. Ondertussen was er ook een dikke meneer omgegaan en volledig in paniek grabbelde hij me bij mijn boot ter hoogte van mijn kuip, een plaats waar ik dit niet zo graag heb want ik heb serieus moeten wringen om zelf niet om te gaan. Die meneer brabbelde altijd maar in het frans dat hij schrik had en herhaalde dit continue, ik was dan ook blij dat Pirre en Guy die mens van over de 100 kilo van mijnen boot hebben getrokken want ook al schuurde hij bijna met zijn gat tegen de bodem, hij wilde niet loslaten. Uiteindelijk hebben we ook die zware madam overgevaren in een toeristenboot en heeft Victor nog een madam van tegen de rots weggeplukt die daar heel gevaarlijk stond te staan. Dit allemaal gebeurt op een 30tal minuten, wat gebeurt er dan niet allemaal op één dag vroegen we ons af of op een heel seizoen. Verder geen noemenswaardige problemen en ongeloofelijk flinke kindjes die meegevaren hebben, niet één heeft gezaagd, echt waar heel knap. Er vaarde ook een oudere Nederlandse meneer mee, Kees, een man van 74 jaar, en hij vaart 330 dagen van het jaar heb ik me laten vertellen. Hij is nadien Pirre en zo komen bedanken voor de mooie afvaart want het was één van de mooiste dagen van zijn bestaan geweest, zo zei hij zelf.
De 3de keer kwam het koninginnennummer. De Guy wilde eens van boven Ruoms vertrekken en vroeg of ik mee ging, en proberen om tot op de camping te varen. Uiteindelijk ging Pirre ook mee en ook onze jonge krak van 10 jaar "De Wietse". Wij in onze slaloms en Wietse in een oude afdaler van zijne papa. We vertrokken in het dorpje Pradons en vaarden richting Ruoms en dan naar Salavas. De waterstand was al wat gezakt en onvermijdelijk waren er plaatsen waar je niet anders kon dan stenen raken. Wietse met zijn lage gewicht had hier dan weer veel minder problemen mee. Hij vaart echt heel goed en ziet op voorhand waar hij moet varen en "leest" de rivier heel goed. Een natuurtalentje de Wietse. Op de verschillende barages zijn voor de boten schuiven gemaakt waar je makkelijk kan afvaren. Wietse verschoot bij de eerste schuif wel even van de snelheid op de schuif maar vond het toch heel plezant. Tot Ruoms was de kloof van de Ardeche nog wel mooi maar dan tot Vallon Pont d'Arc was het niet veel bijzonders. In onze slaloms hebben we 5 meren moeten overvaren en Guy heeft het moeten horen natuurlijk. We hebben wel 10 strand van st annekes gezien en de gekende rots "de Sampzon" hebben we langs 4 kanten gezien. Uiteindelijk hebben we een 25 km gevaren en +-6 km stromend water gehad. Enkele leuke schuiven met een redelijke lange bij die op het einde dan nog eens een stukje boven de rivier stopte. De Wietse vloog letterlijk de lucht in door zijn lage gewicht. Toen ik onderweg aan Wietse vroeg of hij nog niet moe was antwoorde hij "een beetje maar". Voor de rest paddelde hij heel flink mee. Ik heb dit nog geen 10 jarige zien presteren en zonder morren. We waren allemaal content dat we op de camping waren en de Pirre stond binnen de 30 seconden aan de bar om het geleden vochtverlies terug op peil te brengen. Wietse ging direct tegen zijne papa zeggen dat hij gevlogen had met zijnen boot en hij antwoorde "ha zoon, hedde gij met uwen boot gevlogen, dan moogde gij met die meneren nietmier meegaan zenne". Voor te lachen natuurlijk want die papa was natuurlijk heel fier op zijne zoon en terecht ook, we waren allemaal fier op de Wietse. Als beloning mocht hij s'anderndaags eens met mijn afdaler varen en hij glunderde, echt plezant om te zien.
Ik heb alleen ook nog eens de Ardeche afgevaren tot St Martin maar heb nu met de afdaler gevaren en stond 2.45 uur later aan de auto. Door de lage waterstand, een temperatuur van 34 graden en een stevige wind op kop in de kloof was het heel zwaar varen, al een geluk dat ik genoeg drinken voorzien had. Ik ben ook even uitgestapt om eens te gaan zwemmen om wat afkoeling te krijgen en dat deed deugd. Ik was dan ook content als ik aangekomen was en even kon rusten.
Behalve nog enkele keren naar de pont d'arc en terug waren dit zowat de dingen die ik gevaren heb. Ik heb zelfs Viki nog eens meegekregen om naar de pont d'arc te varen. Stroom mee ging het nog maar dan heeft ze gezaagd tot we terug op de camping waren, ze vaart nie graag stroomop. Ik denk dat het nog een jaar of 10 zal duren dat ik het nog eens zou durven vragen om mee te gaan. Ze heeft 1.8 km de oren van mijne kop gezaagd en het was maar 1.850 km ver tot op de camping.
