Gisteren werd de jaarlijkse "Tocht van de voorzitter" gevaren van Retie naar Bobbejaanland. We waren weer met een goe groepeke op het water terug te vinden, en er werd bij de vrienden van KKK-de Kastelse kayakclub- gestopt om de reeds droog gevaren kelen te smeren. Zoals men wel weet, is dit droogvallen van de keel een individuele aangelegenheid en is de ene er al wat vatbaarder voor dan de andere. Ikzelf was later vertrokken aan Bobbejaanland en ben dan stroomop naar Kasterlee gevaren. Toen ik daar aankwam was de rest juist aan het instappen en kon ik direct mee terug varen. De voorzitter vaart, zoals naar jaarlijkse gewoonte, ook altijd zelf mee op zijn tocht. Hij droeg een kort broekske en ik heb hem direct subtiel duidelijk gemaakt om dit toch niet teveel meer te doen, zo'n lelijke varkenspoten seg. Jefke (ge weet wel de mental coach) was gelukkig de perfect draaiende motor om onze voorzitter veilig en snel op de plaats van bestemming te brengen, het feit dat dit snel moest gaan heeft deels ook te maken met een droge keel. Het grootste deel van de tocht heb ik samen met den Eric gevaren. Onze aanwezige jeugd overtrof weer ieders verwachting, ze vaarden op eigen initiatief door tot Herentals onder begeleiding van Robke de Becker. Ik had nog juist de Mathias zijn bootje zien uitkappen na zijn wekelijkse zwempartijtje. Mathias vindt dit allemaal niet erg en blijft er stoïcijns kalm bij, terug instappen en wegwezen. Wencke, het grote meisje van de bende staat tussen die gasten flink haar "mannetje". Ik ken Wencke al sinds ze goboren is en ik had nooit durven denken dat ze zo graag zou komen varen, en ze doet het nog heel goed ook. Maritta en Jessie vaarden ook in een tweezitter en op het bootje naar het water dragen na (duurt nogal lang) ging dat heel vlotjes. Glen Baetens , zijn vrouwtje en nog een kameraad waren ook van de partij en ondanks hun weinige vaarkilometers tijdens het jaar, gingen ze nog vlotjes over het water, ik heb wel gehoord dat het spatdek van Glen zou gekrompen zijn of zijn lichaam een beetje uitgezet zou zijn. Natuurlijk waren de Van de Veldekes ook met de hele familie paraat, zoals altijd hé. Katlijne vaarde in haar onlangs aangeschafte bootje en het was perfect voor haar. Wat ook begint op te vallen is het werk dat Hugo (den trainer) op woensdag en zaterdag in de jonge gasten investeert. De paddeltechniek gaat er op vooruit en het valt bij iedereen op. Dus jeugdvaarders, laat den Hugo maar roepen op de kant, als jullie open staan voor zijn opmerkingen gaan jullie er allemaal op vooruit.
Na de vaartocht was er nog een barbeque voorzien waar we met een 30 tal personen lekker van gesmuld hebben.
Binnen een jaartje is er weer een "tocht van de voorzitter"
Na veel gezaag rond mijn oren zal ik nog eens iets posten op mijn blogske. Eigenlijk hebben ze dus wel gelijk als ze me vragen "wanneer zet ge nog eens iets op uwen blog ?" Bij deze plaats ik een filmpje dat ik reeds op you tube had geplaatst. Ik heb wat geknipt, geplakt en gemonteerd met geluid en dit is wat er te zien is. Op een lenteavond deze maand ging ik dus met Hans Meersmans nog eens varen op de Nete. Fantastische waterstand, een zonneke dat aan het ondergaan was en geen rimpel op het water, wel twee keer tegen stroom varen maar dat is nu ook weer niet erg hé. Hopelijk vinden jullie het ok? Geniet ervan en tot zeer binnenkort!!!!
Alhoewel het nieuwe jaar reeds enkele dagen geleden gestart is wil ik iedereen ook langs deze weg het allerbeste wensen voor 2009. Voor mij persoonlijk is het in mineur gestart. Op maandagavond 29/12 smeet men een serieus ambetant beest in mijnen nek genaamd "Microob". Op een uur tijd voelde ik me slecht worden. Ik dacht dat dit na een goed nachtje slapen wel ok zou zijn, maar niets was minder waar. Ik heb op dinsdagmorgen nog geprobeerd om mijn werkkleren aan te trekken maar verder dan mijn zeteltje ben ik niet meer geraakt. Spierpijnen, 39 graden koorts, barstende hoofdpijn, hoesten, pijnlijke sinussen gingen dus mijn ding zijn voor de volgende dagen, waaaaw tof om het jaar mee af te sluiten en het nieuwe te starten. Op 1 januari de dokter van wacht opgezocht, een pikuur in mijn bil en samen met medicamenten met een doodskoppeke op, kon ik terug naar huis om te gaan genezen. Dankzij die spuit had ik toch nog even een aangename 1ste januari want ik voelde me er kiplekker mee. De dag erna was het terug gewoon ellende en gelukkig duurt het dan niet lang meer voor de medicamentjes hun werk beginnen te doen. Het heeft toch wel een beetje meer tijd nodig dan ik had verwacht om me terug op mijn positieven te krijgen want ik voel me momenteel nog steeds niet 100% in orde maar dat zal wel snel opgelost worden hoop ik. Ondertussen heb ik onze 2 achterburen ook aangestoken en zij liggen momenteel dus ook onder de wol.
Zo, ik hoop binnen een paar dagen toch ook terug het water te kunnen opzoeken als het niet van vorm veranderd zal zijn in ijs want -10 graden is toch wel heel koud hé. Op 17 januari is er "de Wintercup" in Lier georganiseerd door LKCA. Het is maar te hopen dat de Nete ondertussen nog open zal liggen tegen dan.
Het is weeral bijna voorbij voor dit jaar. Iedereen heeft Kerstmis kunnen vieren, al dan niet in goed gezelschap. Voor sommige mensen een droevige periode omdat ze alleen zijn of door hun gezondheid niet konden of mochten deelnemen aan dit warme feest waar Kerstmis toch wel voor staat. Ondertussen maakt iedereen zich op om een kruis te zetten over het jaar 2008 en te hopen dat 2009 beter mag worden. We zijn momenteel ook in een koude periode terecht gekomen en naar ik vermoed zullen vandaag of toch morgen de kanalen dicht gevroren zijn en zal er daar niet meer op gevaren kunnen worden. Ikzelf vind het een fantastisch weertje, geef mij maar dit in plaats van 35°C. Zolang de Nete open ligt is het voor mij ok. Het is toch zalig als het water op je paddel en boot aanvriest terwijl je aan het sporten bent. Als je aankomt is je bootje precies met glas bedekt en 5 kilo zwaarder, nu maar hopen op nog een paar graden kouder en liefst enkele weken lang, hahahahaha. Voila even dit korte berichtje plaatsen, met de madam effkes uitrijden en hopelijk is er dan nog een beetje tijd voor mij om mijn paddel nog eens in het ijskoude water te steken en een kilometerke of 10 te varen.
Afgelopen weekend bereikte ons het nieuws dat Annie, moeder van Hans, overleden was. Iedere kajakker die al een tijdje meedraait zal zich Annie nog herinneren als een ongelooflijke madam. Altijd was ze erbij, Annie samen met Charel, toen Hans ging wedstrijden varen. Ik herinner Annie als een echte moederfiguur die zich bekommerde om nog andere jeugvaarders, altijd goedlachs was en ook eerlijk om haar mening durfde uitkomen. Kwam je bij haar thuis dan was het altijd met een ongelooflijke gastvrijheid dat je daar verwelkomd werd, honger of genen honger zonder nen boterham of iets te drinken kon je niet weggeraken bij Annie. Jaren heeft ze voor haar zus Josefa gezorgd die invalide was en aan haar rolstoel gekluisterd was. Annie heeft voor haar zus gezorgd zoals een moeder voor haar kind en dit tot Josefa's laatste dag. Enkele jaren was ik ze uit het oog verloren maar zeker niet vergeten en toen ik ze voor de eerste keer sinds enkele jaren terugzag was er weinig veranderd voor mij. Ondertussen had ze al een vreselijke ziekte overwonnen maar had ze er 2 kleinkinderen bijgekregen. Ik moet jullie er zeker niet bijvertellen dat de 2 kindjes een zegen waren voor Annie en natuurlijk ook voor Charles. Ze zou er alles voor gegeven hebben dat die kindjes niets tekort zouden komen. Charles ging ondertussen op pensioen en ze zouden er eens van kunnen profiteren hebben, samen met de kleinkinderen naar "de zee" of waar dan ook, het was altijd een geweldig moment voor haar. Ik herinner me nog het moment waarop Hans me vertelde dat Annie terug op controle was geweest en men een vlekje op een bot hadden ontdekt. Het begin van een volgende lange lijdensweg, een strijd die Annie uiteindelijk niet heeft kunnen winnen. Nooit heb ik ze horen klagen, ook al was dit voor haar een zware slag. Altijd was ze goedlachs en de laatste keer dat ik ze gezien heb op onze jaarlijkse mosselsouper maakte ze zelfs nog grapjes en heel de familie en vrienden schaarde zich rond haar en Charles, een lange tafel helemaal gevuld en Annie was de spilfiguur aan de tafel.
Nadien ging het steeds minder goed met Annie's gezondheid en belande ze regelmatig in het ziekenhuis. Enkele weken terug verliet ze voor de laatste keer haar huisje en werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Steeds bijgestaan door haar naaste familieleden en met veel liefde omringd, is Annie zachtjes uitgedoofd in haar slaap, gedaan met pijn en lijden en eindelijk rust, veel te vroeg maar eindelijk rust.
Mijn oprechte deelneming aan Charles, Hans en Els en de kindjes en iedereen die dicht bij Annie stond. Ik zal haar opgewektheid en spontaniteit missen.
Na een tijdje weinig of geen nieuws kan ik nog eens een artikeltje plaatsen op mijn blog. We zijn net terug van een tof weekendje in de Ardennen. We zijn dit weekend met een aantal jeugd-en oudere leden naar Borzée, in de buurt van La Roche, getrokken om ons te gaan amuseren. Bedoeling was om op zaterdag 2 x te varen vanaf Houfalize tot de officiële uitstapplaats een paar 100 meter boven de molen van Rensiwez en op zondag te varen van Nisramont tot Maboge en eventueel nog eens een wandelingske te gaan maken.
Zaterdag morgen was iedereen stipt op de afspraak en om 8 uur lagen de eerste boten op de kanaaldijk te wachten om op de remorque vastgemaakt te worden, Frank (de president) zou de remorque trekken, hij heeft hier dan ook een figuur voor. Voor de familie van de Velde ging dit de eerste kennismaking worden met het stromende water in de Ardennen alsook voor mijn dochtertje Sarah. De kleinste patatten konden dan ook rekenen op de kundige ervaring van Jefke (de mental coach) en Pauleke (onzen oudste actieveling). Ik ging met mijn dochter varen in de R2. Toen we ginder arriveerden was het vrij fel aan het sneeuwen en een eerste sneeuwballengevecht bleef dan ook niet lang uit, ik zat er voor niks tussen!!!!! Het varen ging voor iedereen zonder veel noemenswaardige problemen en iedereen genoot van het zicht op het water en het besneeuwde landschap. Zelfs op het water was niemand veilig voor een sneeuwgevecht, Eric klopte eens met zijn paddel tegen een besneeuwde tak en de volgende kreeg dan die lawine in zijnen nek. Dat die jonge gasten rap van aannemen zijn wisten we al maar dat ze zo rap gingen zijn, dat hadden we niet verwacht.
Na het varen moest ik nog wat quality time voor mijn vrouw inlassen en terwijl wij naar La Roche reden ging de rest iets drinken in een plaatselijke kroeg. Ondertussen was het nog harder beginnen sneeuwen en de wegen veranderden in witte glijbanen. Niet iedereen is dan ook naar boven in Borzée geraakt met zijn wagen, wij gelukkig nog net. S'avonds eerst een vooral onze natte kleren te drogen hangen om daarna met de voetjes onder tafel te gaan zitten en kieken met patatten en groenten te eten, was toch lekker. Daarna waaierden we zowat uit tussen de cafetaria en de kamers, de oudere(n) gingen een kaartje trekken en de dames roddelden zomaar wat aan de tafel. Kortom, goe gelachen en met vrienden ondereen gezeten.
Zondagochtend werden we wakker en het eerste wat ik zag waren twee vleermuizen, dat dacht ik toch. Bij nader inzien zag ik dat ik werd aangevallen door 2 meisjes, namelijk Stefanie en Sarah. Met een ferme wind heb ik ze op afstand kunnen houden, zo zie je maar dat dat dan ook nog voordelen kan hebben. Dan was er Pauleke, hij vond zijn kodakske niet meer, hij dacht zijnen "appareill" aan de stoel was blijven hangen in de cafetaria. Iedereen pijnigde zijn hersens, wat voor de ene al wat pijnlijker was als voor den andere, over waar zijn kodakske nu toch wel kon gebleven zijn. Ik was de avond ervoor samen met Pauleke naar boven gegaan en dacht toch dat hij zijn toestel over zijn schouder had hangen. Nadat hij vruchteloos heel zijn kamer had overhoop gegooid, ging Pauleke maar eerst eten. Na 10 pistolets en 5 sandwiches, Pauleke had door het voorval niet zoveel eetlust, kwam er een klein oud vrouwtje met een mooie blinkende rode appel de refter binnen, oeps mijn fantasie slaat weer op hol, het is iets anders verlopen. Gilbertje kwam binnen in de refter en had de Kodak van Pauleke gevonden onder zijne slaapzak, na een flinke bolwassing en een venijnige kneep in zijn oorlel (haar specialiteit notabene) was Pauleke opgelucht dat hij zijn teerbemind toestelleke terug in zijn handen had.
Na het eten kwam dan de volksverhuis om de kamers leeg te maken en de auto's terug te vullen. We hadden besloten om van Maboge naar La Roche te varen en later op de dag een wandelingske te gaan maken. Ook deze vaartocht werd zonder problemen afgewerkt, alleen de 2 jongste meisjes hadden wel wat kou geleden, maar na het aantrekken van droge kleren en een warm taske thee waren ze snel weer de "oude". Sommigen verkozen om na het varen ineens terug richting Lier te rijden omdat ze vreesden voor een beetje sneeuwval en slecht berijdbare wegen. Alleen de harde kern bleef dus over om een wandeling te gaan maken, het was een koude maar toch zeer plezante wandeling geworden waarop weer menig sneeuwbal tegen de hoofden vlogen en ladingen sneeuw in het gezicht werden gekieperd, merci hoor Dieterke met het schuppeke. Vermits Eric nog met de late moest gaan werken en de Van de Veldekes natte voetjes hadden gekregen besloten ze om ook richting huis te gaan rijden en wij gingen nog een tasje thee drinken in een taverne in Bérismenil.
Toen begon het keihard te sneeuwen en in een mum van tijd lagen de wegen terug dichtgesneeuwd, dus wij voorzichtig naar huis met den auto. Resultaat was dat wij 6uur hebben gereden om van Bérismenil naar huis te rijden en tochtje van normaal 1 uur en 45 minuutjes. We zijn veilig aangekomen en zijn onderweg niet geflitst wat toch ook niet slecht is.
Weer een geslaagd weekend mogen meemaken en ik hoop dat er zo nog veel mogen komen, enkel het rijden mag een beetje vlotter in het vervolg
De herfst heeft nu al goed zijn intrede gedaan. Gedaan met groene blaadjes aan de bomen, gedaan met mooie decollete's op de dijken en terassen, de natuur komt tot rust. Wij zelf bekomen ook nog een beetje van het afgelopen kajakseizoen en doen momenteel een beetje onderhoudstraining. Op dinsdag-en donderdagavond doen we rustige tempotrainingen, beetje lopen, beetje buikspieren trainen enz... We werken dus rustig verder aan onze basisconditie.
Wedstrijden staan er voor mij momenteel niet meer op het programma, Eric zal nog deelnemen in Luxemburg aan een riviermarathon en hij gaat ook deelnemen aan de marathon van de Ardeche. Afgelopen weekend heeft Hans nog deelgenomen aan de marathon op de Lesse tussen Houyet en Anseremme. Onze jeugd gaat dit weekend nog een ludieke wedstrijd varen met de C10 boten bij en tegen de Koninklijke Kano club Lier. Ik heb vernomen dat KKCL ook een boot heeft samengesteld, helemaal gevuld met vrouwen. Als onze jonge leeuwen niet winnen van de mosselboot van KKCL dan krijgen ze allemaal een fameuze straftraining opgelegd, ze zijn bij deze gewaarschuwd, hahahaha.
Ook op clubgebied is er een kwisavondje geweest, dewelke heel goed in elkaar gestoken was door onze feestbestuurder Michel (Michelleke voor de vrienden). Op 31 oktober start er een Halloweentocht van een nabijgelegen straat in de club, en is er nog een weekendje gepland op de Ourthe, met al diegene die eens willen kennismaken met het stromende water, of er gewoon eens willen tussenuit knijpen en onder plezant gezelschap willen vertoeven. Dus we hebben nog wel enkele leuke zaken te doen vooraleer het jaar ten einde zal zijn. Toch nog even vermelden dat onze jeugdvaarders hun best aan het doen zijn-en al gedaan hebben- met een verkoop van wafeltjes. Ze hebben al enkel honderden dozen aan de man gebracht en moeten nog een 100-tal dozen aan de man weten te brengen om ze allemaal verkocht te krijgen. Dus als er lezers zijn die de jeugd van LKCA willen steunen, koop dan zeker een dozeke van die mannen, voor 5 eurokes krijg je 750 gram wafels, het uitgelezen versnaperingske om tijdens koude herfstdagen met uw vrouw/man romantisch een jatteke kaffé te drinken voor den open haard, wel niet die met chocolade nemen als die brand hé, ze hebben ook nog vanille-en boterwafels. Goesting gekregen, mail me dan en ik geef het door aan de jeugdafgevaardigde. De opbrengst van de wafelverkoop gaat integraal naar de jeugdleden die daadwerkelijk meegeholpen hebben.
Zo, dat was in het kort weer een update van mijn blogske in deze komkommertijd.
We zijn stilletjes aan in de herfst aan het belanden en dat laat zich reeds voelen als men een weekendje gaat camperen. Naar jaarlijkse gewoonte zakken we eind september af naar camping Anderegg in Waimes. De camping is dan onze uitvalsbasis om de Warche te gaan bevaren en voor zij die willen, aan de wedstrijd deel te nemen. Ikzelf had op voorhand reeds besloten om niet te koersen, omdat ik enkele dagen daarvoor geveld werd door een serieuze keelontsteking, en ook mede doordat ik de afgelopen 2 maanden vele uurtjes geklopt heb, ik ook niet aan trainen ben gekomen. Er was weer een mengeling van Kajakclub leden met Kanoclub leden aanwezig op de camping en dat geeft een harmonieus geheel en een goede verstandhouding. Op zaterdag gingen we eerst de rivier verkennen met onze jonge gasten Brun, Axel en Jefke, ook Dirk en Annelies uit Gent sloten zich bij ons aan en dat was voor hun een extra autoritje uitgespaard. Voor Annelies was het de eerste maal op de Warche en na 100 meter maakte ze al kennis met het frisse water van de Warche. Ik had Eric al verteld om met de gasten door te varen en ik wel even zou wachten op Dirk en Annelies om me daarna terug bij hen te voegen. Op het snelstromende riviertje was het evenwel niet evident om Annelies direct hulp te bieden en na een beetje werk zijn we er dan toch in geslaagd om haar bootje terug droog te krijgen. In de eerstvolgende bocht ligt er reeds enkele jaren een vervelend boompje in de rivier en Annelies wou die van heel dichtbij even gaan groeten met een nat pak tot gevolg. Resultaat was dat ik met Dirk weer uit onze boot moesten om Annelies te helpen want haar boot stak al helemaal onder water en nu op een plek waar het nog moeilijker was om te helpen. Uiteindelijk lukte het ons toch om Annelies en haar boot veilig op het droge te krijgen waarop Annelies besloot om toch maar veilig op de kant te blijven. Ik vaarde dan met Dirk verder om nog tot bij ons LKCA team te geraken en braaf als ze zijn waren ze op ons aan het wachten aan het eerste lage bruggetje. Op dit gedeelte kon ik, varend achter onze Jef, nog eens genieten van zijn mooie paddelstijl waarvoor hij reeds jaren bekend staat. We zijn dan samen verder gevaren tot aan juist voor de steengroeve en daar klampte een slalomvaarster me aan om 2 Duitse vaardertjes mee te begeleiden tot op het meer, de ene +- 15 jaar en de andere +- 10 jaar. Het gastje van 15 kon heel goed varen maar kon zelf geen hulp bieden aan zijn vriendje van een jaar of 10, hun begeleiders waren verder gevaren zonder op hen te wachten, wat ik persoonlijk behoorlijk onverantwoord vond, maar ja. Zoals je van Eric kan verwachten- hij laat niemand in de steek- had hij de bende van Jef Meloen ook even laten stoppen om op ons te wachten. Zo zijn we zonder verdere problemen tot op het meer gevaren en konden we uitstappen aan de brug van Champagne, wat een naam trouwens. Resultaat van deze afvaart was dat we konden zeggen dat onze jonge gasten zonder problemen de rivier konden bevaren en ze dus ook zonder problemen aan de wedstrijd op zondag konden starten. Ik ben met schoonvader Leonneke naar de camping gereden en heb hem getrakteerd op een Chimayke omdat hij zo vriendelijk was om te chauffeuren voor mij, de rest ging nog één afdalingske doen. Het was een prachtige dag met veel zon en ook zondag was dit niet anders. S'avonds was het nog even napraten tussen pot en Tia Maria en na den Tia Maria was voor mij het vet van de soep en hoorde ik mijn bed al roepen om te komen slapen. Op zondag ben ik dan met den hoop een wandeling gaan maken en uiteraard om te gaan supporteren voor onze LKCA teamleden. Allemaal kwamen ze zonder problemen door aan de steengroeve en daarvan maakte ik dan ook enkele beeldekes. Daarna nog een toffe wandeling onder leiding van Leonneke door de herfstzon en dan terug richting huiswaarts met opgeladen batterijtjes
De resultaten waren goed, het weer was goed, het gezelschap was schitterend, de camping was heel goed, kortom een fantastisch weekend dat ze ons niet meer kunnen afnemen. Bedankt aan alle mensen die bij ons bij waren want zonder jullie was het waarschijnlijk anders geweest. <
