Day 39 - donderdag 12 augustus 2010                                                   Tanzania - Dar es Salaam

 Na het ontbijt wordt alles ingepakt en naar de receptie gebracht waar we om 10u opgepikt worden door ons busje. In sneltreinvaart gaat het in de richting van Stone Town waar we om 12u30 de boot naar Dar es Salaam moeten nemen. Er wordt eerst nog gestopt bij een bank want sommigen moeten nog geld hebben. Om 11u 45 worden aan de haven gedropt. De nodige papieren invullen en de uitreisstempel van Zanzibar halen en dan wachten tot we aan boord mogen gaan. Ik merk dat we niet met ons oud bootje van vorige keer gaan, maar met een nieuwe catamaran. Deze is veel breder, nieuwer en uitgerust met airco. Ik denk aan de voorspelling van het duikcentrum en neem iets tegen zeeziekte ook al staat er maar een beetje wind. Ben ik blij dat ik dat gedaan heb!! Zeker 85% is zeeziek geworden. Ik heb een sterke maag voor zo iets, maar dit moest toch echt geen half uur langer geduurd hebben of ik had ook een zwart kotszakje moeten gebruiken. Jean weet weer van niets en zit rustig naar buiten te kijken terwijl iedereen rond hem over kop gaat en ik mijn hoofd in mijn pull steek om de kotsende mensen niet te zien en zingen, zingen,…dan hoor ik ze niet!!! Ik zit dan nog juist onder een blazer van de airco. Ik vraag aan Jean op een bepaald ogenblik of ik nog geen ijspegels aan mijn neus heb hangen.

Als we uitstappen, staat Cassidy ons op te wachten met het nieuws dat Bernard onze chauffeur onder een wagen gesukkeld is en naar het ziekenhuis gebracht werd met een gebroken arm en een paar gebroken ribben. We nemen de overzet (5 min in een enorme mensenmassa) en komen terug bij onze truck, Freddy, terecht, maar wel met een nieuwe bestuurder. Daar is Nomad, de reisorganisatie, blijkbaar heel straf in, want als er iets gebeurt, staat er onmiddellijk iemand anders klaar. We rijden van Daar es Salaam terug naar ons huisje op palen in Kipepeo. Guan, de Spanjaard, wil een upgrade naar een kamer doen, maar hij heeft weer geen geluk. Naar gewoonte zaagt hij weer bij iedereen die ook maar even wil luisteren.

’s Avonds komt Bernard nog even langs met zijn arm in het gips en wij gaan met een enveloppe rond voor een tip. We nemen afscheid en we kijken uit naar een rustige nacht, want de ramadam is vandaag begonnen dus kan er niet gefeest worden en zullen we niet heel de nacht naar de muziek van de verschillende bars op het strand moeten luisteren. We vragen extra dekens, hangen onmiddellijk de handdoeken voor de tochtgaten en slapen deze keer heerlijk. Het Zanzibar-avontuur is achter de rug en het zal een wondermooie herinnering blijven. Als we nu op tv een reclamefilmpje zien met parelwitte stranden zullen we terugdenken aan de baaitjes van Zanzibar.

Meals: Breakfast, Dinner

Accommodation: Two per Room: Kipepeo Camp www.kipepeocamp.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot showers, bar.

Route: Ferry back to Zanzibar

Travel time: ±2-3 hrs

12-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 37/38 – dinsdag 10 – woensdag 11 augustus 2010              Zanzibar – Tanzania

Dinsdag 10/08

‘s Morgens vertrekken we om 8u naar Nungwi in het noorden van het eiland. Onderweg stoppen we de ‘spice tour’ te doen. Hier kunnen we zien hoe de kruiden eruit zien als ze nog aan de planten groeien. De rondleiding gebeurt in een onderzoekscentrum. Dit instituut maakt deel uit van een landbouwschool en de plaatselijke boeren kunnen hier of in de school altijd gratis terecht met hun vragen. Tijdens de tour zien we hoe: vanille, kruidnagel, peper en nog vele andere kruiden er vers uitzien. Van elke plant krijgen we een stukje in onze hand en kunnen we van de geuren genieten. De restjes kunnen we in friethorentje, gemaakt uit een bananenblad, steken. Ondertussen zijn twee jonge kerels uit bananenblaren voor iedereen een mandje, voor de mannen een das en een hoed, voor de vrouwen een hangertje in de vorm van een kikker, aan het vlechten. Bij de palmbomen maken we kennis met “Mr. butterfly” die enkel met behulp van een koord, om zijn voeten bij elkaar te houden, behendig als een aap langs de stam naar boven klimt. Ondertussen zingt hij en stelt zijn kunstjes ten toon. Eenmaal boven worden er een paar kokosnoten los gehakt en we mogen per twee de melk van deze, nog niet volledig rijpe noten, drinken en het vlees proeven. Lekker!! Deze vruchten hebben nog geen harde schil en het sap is minder sterk van smaak, terwijl het vlees veel malser en minder naar coco smaakt.  Op het einde van de rondleiding mogen we allerlei vruchten proeven, sommige ervan kennen we en anderen zijn totaal nieuw, maar daarom niet minder lekker. We kopen wat pakjes kruiden en wat jasmijnextract voor oma. Nu weet ik dat witte, zwarte en rode peper van dezelfde plant komen!!! Na wat gehots en gebots komen we terug op de grote baan dus kan onze chauffeur weer gaan rijden als een Formule-1 piloot.. In Nungwi aangekomen, rijden we langs een heel smal zandbaantje naar de kunst. Langs deze weg(?) liggen alle hotels en resorts, van comfortabel naar luxe. Wij zijn al heel tevreden met goed en nadat we onze zakken in de kamer gedeponeerd hebben, trekken we samen met Rachel op zoek naar een restaurantje. In ons resort zijn er twee en het menu lijkt ons het beste voor de lunch. Als we toekwamen heb ik een craft market gezien dus gaan we die zoeken en vinden ze. Een rode kom wordt ons door de verkoper nagebracht voor minder dan ¼ van de oorspronkelijke prijs.

We gaan op zoek naar info over de duikcentra en Jean en Paul (de Canadees) gaan morgenvroeg om 8u van wal. We eten in een van de restaurantjes op palen boven de zee met een machtige zonsondergang op de achtergrond. Dit is genieten. Als de anderen naar de bar trekken, kruipen wij in ons beddeke.

 Meals: Breakfast

 Accommodation: Two per Room: Amaan Bungalows www.amaanbungalows.com

 Facilities: En-Suites, hot showers, coffee shop, laundry services, bar.

 Route: Stone Town to Nungwi Beach

 Travel time: ±2 hrs

Woensdag 11/08

Om 7u ontbijt in het restaurant van ons hotel en dan op naar het duikcentrum. Pak aantrekken en alles uitproberen en Jean vertrekt voor twee duiken. Ik wandel tot 12u langs het strand, raap wat schelpjes en geniet van het uitzicht. Dit zijn  Bounty-stranden!!

Om 13u30 is Jean terug, vol verhalen van wat hij allemaal gezien heeft en het meest sensationele vond hij de schelp van de zeemeermin (we weten niet hoe dat juist heet). We trekken terug op verkenning en wandelen boven op de rotsen naar het zuiden want door de vloed zijn er nu nog enkel kleine standen. Dit geeft niet want zo krijgen we een indruk van de andere hotels en er zijn er zeer luxueuze bij. Hoe verder we naar het zuiden gaan, hoe vaker we door de Masai in het Italiaans worden aangesproken tot we bij een luxe resort aankomen waar we niet binnen mogen. De Masai bewaker tracht ons dit met handen en voeten in het Italiaans duidelijk te maken, maar hij kent geen woord Engels. Op de terugweg gaan we op een strandterras zitten om wat te drinken en van de laatste zon en de zonsondergang te genieten, want voor morgen wordt bewolkt en stormachtig weer voorspeld. We komen van Tracy ( de Australische) te weten dat Cassidy haar groepsverantwoordelijke heeft gemaakt en dat hij naar Dar vertrokken is.  Jean heeft zin om eens een lekkere côte à l’os te eten, maar er is geen vlees te bekomen want de levering uit Stone Town is niet aangekomen. Terwijl we op ons eten wachten is de wind aangewakkerd en begint het te regenen, we moeten dus naar het overdekte terras verhuizen. Na het eten blijven we nog wat napraten en dan naar bed want in Afrika zijn we altijd vroeg moe.

Meals: Breakfast

Accommodation: Two per Room: Amaan Bungalows www.amaanbungalows.com

Facilities: En-Suites, hot showers, coffee shop, laundry services, bar.

11-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 36 – maandag 9 augustus 2010                                                              Zanzibar - Tanzania                                              

Vandaag staan om een schappelijk uur op, want om 8 uur worden we met Freddy tot aan de overzet gebracht. Van hier gaat alles te voet of met huurbusjes gebeuren. Aan de overzijde gaan we met Cassidy naar een parking waar zo’n busjes staan. Van zodra die mannen ons in het oog krijgen, lijkt het of er een zwerm vliegen op ons gelost wordt. Na een paar minuten worden we naar een bepaald busjes verwezen, de goedkoopste die hij gevonden heeft,want hier wordt altijd voor alles  over de prijs onderhandeld. We worden op een plein voor de kantoren van de ferry afgezet en krijgen een uur de tijd om naar de bank te gaan om ons van de nodige Tanzania shillings te voorzien. Om 10u30 schepen we in en natuurlijk is het wat drummen om een plaatsje te veroveren. De overzet duurt ongeveer 2 uur met een kalme zee en een Tanzaniaanse film, zonder ondertiteling die we dan ook nog twee maal te zien krijgen. We nemen hier afscheid van onze twee Hollanders, want die trekken alleen rond op Zanzibar.

Hoewel Zazibar tot Tanzania behoort, moeten we de immigratiedienst voorbij, want we moeten een inreisvisum krijgen omdat Zanzibar zich als een onafhankelijk land beschouwd. We worden door een busje naar ons hotel in Stone Town gebracht.

Stone Town (Mji Mkongwe in Swahili) is het oude deel van de hoofdstad Zanzibar op het eiland Zanzibar in Tanzania.  De oude stad is gebouwd op een driehoekig schiereiland aan de westelijke zijde van het eiland. De stad bestaat uit een wirwar van kleine, smalle straatjes met huizen, winkels, bazaars en moskeeën. Het doet ons wat denken aan het zuiden van Spanje. Je kan je hier alleen verplaatsen te voet, per fiets of motorfiets. Auto's kunnen de smalle straten niet in.  De architectuur is een combinatie van Arabisch, Perzisch, Indisch en Europees. De Arabische huizen zijn het meest herkenbaar door de grote houten deuren (met houtsnijwerk) en veranda's. Er werd pas steen gebruikt om te bouwen vanaf 1830.

De stad was het centrum van handel tussen Oost-Afrika en Azië en Afrika voor de kolonisatie die aan het einde van de 19e eeuw begon. Specerijen (kruidnagels) waren populaire exportproducten en worden nu ook nog volop uitgevoerd. Stone Town staat op de Werelderfgoedlijst.

Nadat we onze koffers in het Shangani Hotel hebben gedropt worden we ‘gelost’. Jean en ik trekken naar het strand waar we met zicht op de zee en onze voeten in ’t zand lunchen. Jean eet barracuda en ik een spaghetti met zeevruchten. Daarna wordt het stadje verkend. De winkeltjes zijn heel leuk en ik koop een “paar” sjaals. We komen nog bij twee Masai boys terecht en ik laat mij een blauw halssnoer en oorringen aansmeren, maar ze waren zoooooo lief!! Ze moeten dan natuurlijk ook op de foto. We zien de zon zakken en als we op de afspraakplaats komen voor cocktails in ‘Africa house’ is het bewolkt. We eten hier ’s avonds op het dakterras en nemen nu al afscheid van Judy en Evelien, die morgen naar huis vertrekken. We gaan even lang het hotel en trekken dan naar de Mercury bar. Zanzibar is immers de geboorteplaats van Freddie Mercury. Rond 11u gaan Jean, Rachel en ik terug naar het hotel. Guan, de Spanjaard, gaat met ons mee, maar we spelen hem natuurlijk weer kwijt. We slapen hier heerlijk, maar ik heb wel een lift nodig om in mijn bed te geraken want dat staat zeker 1m van de grond.   

Meals: Breakfast

Accommodation: Two per Room: in Stone Town: Shangani Hotel  www.shanganihotel.com

Facilities: En-Suites, hot showers, coffee shop, laundry services.

Route: Dar es Salaam to Zanzibar by Ferry

Travel time: ±2-3 hrs

09-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 35 - zondag 8 augustus 2010                                                           Tanzania –  Dar es salaam

Ontbijt om 5u en we hebben terug een lange dag in de truck voor de boeg.

Het rijden is hier levensgevaarlijk. De vrachtwagens rijden hier als maniakken op baantjes waar je nauwelijks met twee naast elkaar kan rijden. De wrakken van gekantelde vrachtwagens zie je in de hellingen en langs de straat. We vorderen traag en rijden door Boabab Valley. Overal waar je kijkt, zie je ze staan: machtig mooie bomen in allerlei groottes en vormen. Er lijkt wel geen eind aan te komen en na een drietal uren komen we terug in de bewoonde wereld. Langs de straat lopen nog altijd veel mensen en heel Tanzania lijkt wel op een markt. Overal zie je stalletjes met alle mogelijke koopwaar en dan bedoel ik ook letterlijk alles; van zetels tot doodskisten, kleding, gekookte kip, maïs, fruit en noten, noten en nog eens noten. Wat ook opvalt, zijn de moskeeën, de mannen in witte gewaden en de gesluierde vrouwen. Tanzania bestaat overwegend uit moslims. Na de lunch rijden we door Mikumi National Park. We hoeven geen ingang te betalen omdat het voor ons een doorgangsroute is, maar we mogen dan ook nergens langs de baan stoppen als we wild zien. Omringd door de Uluguru Mountains in het noorden en de Rubeho Mountains in het zuidoosten liggen de groene vlaktes Mikumi National Park. In Mikumi leven olifanten, giraffen, buffels, zebra’s, elanden, wildebeesten en leeuwen. De hoofdweg die wij nemen, dwars door het park, verdeelt het in een  noordelijk en zuidelijk deel. Na nog eens 4 uur rijden komen we in de buurt van Dar es Salaam. Dar es Salaam (دار السلام, letterlijk: Huis van Vrede), vroeger Mzizima, ligt in het oosten van Tanzania. Het is de grootste stad en de belangrijkste haven van het land, met circa 2,5 miljoen  inwoners. Het was vroeger de hoofdstad en is nog steeds het economische centrum van Tanzania. De stad ligt aan de Indische Oceaan en hier wordt de export van koffie, katoen, sisal, en huiden afgehandeld. Verder worden er levensmiddelen, textiel, cement en geneesmiddelen voor de lokale markt geproduceerd. Een ware heksenketel. Iedereen lijkt hier op straat te leven en te lopen tussen de hopen afval, alle vrachtwagens toeteren en trachten elkaar van de baan te rijden. Een mensenzee, een stinkende mesthoop… Rond 15u nemen we de ferry naar de overzijde van het havenkanaal, rondrijden zou minstens 2 uur duren. Na de korte overzet (5 min) is het nog vijftien minuten rijden. De tenten worden op het strand opgezet en wij krijgen een duplexhuisje met een terras en een immens  bed, maar we liggen een heel eind van de groep af. Na het eten is er nog een briefing, want morgen vertrekken we naar Zanziabar. Vlug naar huis want Jean moet onze rugzakken nog pakken met de nodige kleren voor drie dagen, want meer bagage mogen we niet meenemen. Ik neem iets tegen de hoofdpijn en de keelpijn en ben aan ’t hoesten. Ik hoop dat het vlug voorbij gaat!!

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Kipepeo Camp www.kipepeocamp.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot showers, bar.

Route: Iringa to Dar es Salaam. ±630 km

Travel time: ±10-12 hrs

08-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 34 – zaterdag 7 augustus 2010                                                                       Tanzania – Iringa

’s Morgens vroeg uit de veren, ontbijten, fotootje van de zonsopgang boven het meer en we starten voor twee lange dagen in de truck. In ’t voorbijrijden kijken we nog een laatste keer naar de vrouwen die de was doen in het meer en de mannen die hun netten uitwerpen. Wondermooi. We zouden het al moeten gewoon zijn, maar toch staan we nog verbaasd te kijken als de kinderen ons roepend en wuivend nalopen. Volwassen vrouwen kijken ons vriendelijk aan vanonder de takken of emmers water die ze op hun hoofd dragen. ’s Middags lunch aan de kant van de baan met lekkere mango’s nadat we de grens met Tanzania overgestoken zijn. Hier is er, als dat nog kan, nog meer armoede en de mensen zijn ook niet meer zo vriendelijk. Als we willen fotograferen, roepen ze ons kwaad toe. Ik vind dit volkje al niet meer zo mooi als de Malawiërs. Tijdens een van onze ‘bushstops’ neemt Cassidy mij even terzijde om te zeggen dat ze voor een verrassing voor Jean zijn verjaardag gaan zorgen.

We verlaten de Grote Slenk en we komen stilaan tussen de bergen. Het land is hier vruchtbaarder en overal zie je theeplantages en bananenbomen.  We rijden door tot na zonsondergang en komen dan aan in Iringa waar we in nieuw gebouwde stallen slapen. Het zijn mooie kamers onder een rieten dak. De kamers zijn de enige plaats op het kamp waar elektriciteit is. Na onze wasbeurt hebben we afgesproken in het restaurant om bij kaarslicht te eten. We krijgen een groentensoepje en daarna rijst met een stoofpotje. Als we thuiskomen, zal ik de eerste maand zeker geen eenpansgerechten klaar maken! Als dessert wordt er een chocoladecake gebracht met kaarsjes op, die Jean mag uitblazen. Morgen wordt hij 63, maar Cassidy wou het vandaag al vieren omdat het in  Dar es Salaam te moeilijk zou zijn en sommige mensen de groep verlaten. Na onze drank betaald te hebben in de bar (alles bij kaarslicht) aan een zwartje dat echt NIET kan tellen, kruipen we moe onder ons muskietennet, maar het is een heerlijk bed.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Stable: Kisolanza Farm www.kisolanza.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, hot showers, bar, restaurant.

Route: Chitimba to Iringa. ±640 km

Travel time: ±10-11 hrs plus border crossing

Border posts:

Malawi: Songwe (no telephone), Open: 06h00-18h00.

Tanzania: Chi’zumulu, Tel: +265 15 357 207, Open: 06h00-18h00.

07-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 32/33 - donderdag 5 - vrijdag 6 augustus 2010                     Central Lake Malawi  

Na een laat ontbijt om 8u3O trekken we nog even naar het water want om 11u moet onze kamer ontruimd zijn en na het middageten worden we weer in een mini-busje gepropt. Als het mogelijk is, is dit geval nog kleiner dan het vorige en nu moeten we nog wat tenten meenemen. Dit wordt een echte martelgang. Halfweg in Mzuzu zou Freddy ons oppikken, maar die heeft NATUURLIJK  AFRIKAANSE vertraging. Als we hier blijven wachten, zijn we veel te laat nog op de baan en dat is hier echt geen lachertje dus terug dat godverdomde ding in... Jean verhuist naar een stoel waar zijn rug niet meer in twee gebroken wordt, maar ik behoud mijn opklapstoeltje dat rechts zeker 10cm hoger zit dan links. Terug afzien. Ik kan mij alleen rechthouden door met mijn linkerelleboog tegen de stoel naast mij te duwen. Jean moet met zijn benen wijd gespreid zitten want de klapstoel van de rij ervoor zakt door naar achter. Als we dit overleven kunnen we nog veel hebben. Moe en pijnlijk komen we om 19u aan nadat onze chauffeur als een maniak over de pikdonkere baantjes geraasd heeft. Ons hutje lijkt niet veel soeps en na het avondeten van 21u30, kip met rijst en wat groentenmengeling, kruipen we onder wol. Eerst wordt er gejuicht als Freddy de kampeergrond oprijdt. Hebben we die truck gemist!!! Hij is veel minder comfortabel dan Janis die ons van Kaapstad naar Victoria Falls bracht maar nu lijkt het wel een luxekar na drie ritten in zo’n aftands busje. Bernard krijgt een knuffel.

We voelen elke spier in ons lijf en we liggen dan nog op een oude springveren matras. Het wordt hier ’s nachts ook bitter kou.

’s Morgens gewekt door de vogeltjes en door de werkmannen die hiernaast een huisje aan ’t bouwen zijn. Ons hutje valt in ’t daglicht nog mee. We zien door de plankenvloer, de gekko’s kruipen over de muur en op een bepaald ogenblik springt er een kikker op mijn been en dat in onze kamer. We zien hier wel geen spinnen of ander ongedierte: gelukkig maar. Na het ontbijt trekken we allemaal naar het strand waar we ons verspreiden. Jean en ik gaan kijken bij de vissers en de dames die onze was doen in het meer en dan alles te drogen leggen op de steentjes van het strand. We zitten in een grote baai die weer bestaat uit kleinere baaitjes en alles is omboord door bergen die begroeid zijn met een tropisch woud. Het is hier weer adembenemend mooi. In ’t Engels zou ik zeggen “Amazing”. We wandelen een paar uurtjes en zijn om 12u3O terug voor een lekker slaatje met avocado’s. We trekken even naar een lokaal marktje voor de poorten en laten 6 sleutelhangers maken (niet voor Jan en Elke) want die hebben er zelf al eentje. Na de middag steekt de wind weer op en na een uurtje houden we het voor gezien op het strand, douchen en gaan aan de bar hangen. De uitbaters blijken Nederlanders te zijn en ze zijn bereid tot een aangename babbel waarbij ze hun plannen uitleggen om uit te breiden.  Ik geraak eindelijk terug op schema met de blog en wens mijn broertje nu een gelukkige verjaardag want ik weet niet of ik zal kunnen sms’en. Op internet geraak ik hier, maar telefoneren is niet mogelijk. Begrijpen wie het begrijpen kan!!! Het hout van de braai is rood gloeiend dus gaan we nu eten en daarna waarschijnlijk nog wat napraten en dan terug ons bed in. Ik heb wel een extra deken gevraagd, want vorige nacht was het hier koud en nu weet ons velleke wat van de zon en de wind dus …..

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Chitimba www.chitimba.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, bar, restaurant and beach.

Route: Kande Beach to Chitimba. ±350 km

Travel time: ±4-5 hrs

05-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 31 – woensdag 4 augustus 2010                                                              Central Lake Malawi

We worden om 6u gewekt in Kanda Beach door de golven van het meer. Ja, enorme golven en dat op een ingesloten meer. Er staat dan ook een heel sterke wind en de lucht ziet er maar somber uit. Dit was bedoeld als een rustige dag aan het strand.  Het Malawimeer is het meest zuidelijk gelegen meer in de grote slenk, die loopt van het Jordaandal via de Dode Zee en Rode Zee tot in oostelijk Centraal Afrika. Het meer werd ontdekt door de befaamde Schotse ondekkingsreiziger en missionaris David Livingstone  en stond oorspronkelijk bekend als het Nyasameer, Nyassameer of het Niassameer. Het woord 'nyasa'  is een veelgebruikt woord voor "meer" in de talen rondom het meer.  Het meer maakt onderdeel uit van de lijst van het  werelderfgoed van de UNESCO.  Het Malawimeer is het derde meer van Afrika met een oppervlakte van ca 30.000km2. Het is ca 580 km lang, 90 km breed en meer dan 700 m diep.

Om 8u30 ontbijten we en gaan dan eindelijk eens op internet om de blog van de voorbije dagen te plaatsen, we kunnen sms’jes sturen en telefoneren eens naar oma. Dat was al een hele tijd geleden. Als Afrika ooit zijn achterstand op de andere continenten wil goed maken, zullen ze nog hard aan hun communicatiesystemen moeten werken. Na de lunch is de hemel opgeklaard en we gaan zwemmen in het meer. Het lijkt meer op de Indische Oceaan dan op een meer. Hele hoge golven en zeer sterke stroming. Jean besluit om niet te gaan duiken en ik ben er maar wat blij om. We liggen wat op het strand en om 16u maken we ons klaar want er wordt voor onze huisjes een feestje georganiseerd waarvoor we ons moeten verkleden. Jean gaat als travestiet en ik als Hawaïaanse beauty!!! (De foto’s hieronder zijn niet voor publicatie!). Guan, de Spanjaard, is in zijn nopjes want de sangria die hij klaarmaakte, vloeit rijkelijk. Andrea’s, de Italiaan, bereidt penne met een tomatensapje en ook dat gaat er vlot in. Na het eten wordt er van de cake met Malawiaans goud geproefd en ook dat gaat er vlot in. Om 22u ligt iedereen te apengapen en wij trekken ons mooi terug in ons hutje op het strand. Nu nog afwachten of Freddy, onze truck, er morgen geraakt. We moeten normaal vroeg vertrekken om 350km meer naar het Noorden te geraken maar we hebben besloten om tot de middag te wachten op nieuws van Bernard, onze achtergebleven chauffeur.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Kande Beach www.kandebeach.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, bar, craft market, restaurant and beach.

04-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 30 – dinsdag 3 augustus 2010                                                  Central Lake Malawi

Vandaag is het vertrek al gepland om 6u30 omdat we het stukje hel terug door moeten en Bernard rond de middag in Kande Beach wil zijn. Maar als we opstaan en Jean de gordijnen optrekt om wat licht te hebben (er is enkel elektriciteit van 17u tot ongeveer 23u), is het aan het regenen. Na het ontbijt vertrekken we in de hoop dat we niet gaan vast rijden, maar al 500 meter  na ons vertrek  is het al zover; Freddy zit vast. Iedereen moet er uit en helpen duwen om de truck los te krijgen, maar niets helpt, hij zakt alleen wat dieper in de modder. De 4x4 van de lodge wordt er dan maar bijgehaald om Freddy mee uit de greppel te trekken. Telkens hij wat uit de gracht loskomt, glijdt hij er weer in en telkens zakt hij wat dieper in de modder. De eigenaar van de lodge belt rond om een tractor te laten komen maar, die kan ten vroegste de volgende dag komen. Ondertussen zijn alle vrouwen, Dirk en Jean terug naar de lodge gegaan en slechts een 6-tal dapperen trachten ons vervoer weer op de baan te krijgen. Alle pogingen mislukken en er wordt beslist om een busje voor 22 man en een pick up te huren om ons via een smallere maar beter berijdbare baan weg te brengen. Om 14 u komt ons nieuw vervoer eraan en ondertussen hebben wij alle bagage, de tenten en het hoognodig kookgerief  naar een kruispunt gedragen waar de pick up het kan komen opladen. De rugzakken, het drinken en eten moeten mee terug gedragen worden naar de lodge waar de taxibus op ons wacht. Dit is ECHT Afrikaans:een aftands vehikel waar iedereen juist in kan en waar alle beenruimte door onze handbagage wordt ingenomen: dat belooft om zo een 5-tal uren te moeten rijden. Onderweg wordt er in Mzuzu gestopt om eten te kopen en wij kunnen vlug nog wat water inslaan. Na de aankopen gaan de sardines terug in hun doosje tot we rond 20u in Kande Beach aankomen. Iedereen kruipt geradbraakt uit het busje, de bagage en tenten worden afgeladen. Jean en ik worden naar ons huisje aan het stand gebracht en ook hier ontbreekt alle komfort, 2 bedden met muskietennetten en een lamp en daarmee is de kous af. Geen stopcontact, geen wc en geen douche: die zaken moeten gemeenschappelijk gebruikt worden. Een lichtpuntje is dat we mogen gaan eten in het restaurant van de camping, maar heel speciaal is dit ook niet; rijst en een stoofpotje.

Moe en door elkaar geschud kruipen we rond 22 u in ons bed. 

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Kande Beach www.kandebeach.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, bar, craft market, restaurant and beach.

Route: Luwawa Forest to Kande Beach. ±380 km

Travel time: ±7-8 hrs

03-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 29 - maandag 2 augustus 2010                                               Malawi -Luwawa Forest

Om 8u3O lekker Engels ontbijt in de eetkamer van de lodge i.p.v. naast de truck. Het is hier aardig koud en het regent pijpenstelen.Luwawa Forest ligt in de Viphya Mountains ongeveer 1200 m boven de zeespiegel. Het is een van de grootste aangelegde wouden van Oost-Afrika: vooral naaldbomen en lokale bomen.  De houtindustrie is hier druk doende met de ontginning. We zien alleen nergens geen nieuw aangeplante boompjes?!?

Alle plannen van iedereen vallen in duigen door de regen en we besluiten allemaal geduldig te wachten tot dit weertje overtrekt. De meesten lezen een boekje spelen Monopoly of domino of schrijven wat in hun dagboek. ’s Middags sla, tomaten, geraspte kaas en een ‘schelleke’ worst met brood en dit voor de zoveelste keer. Na de middag klaart het op en wordt er gewandeld en gevist (zonder succes). Wij trekken ook eens naar het meer en genieten van het prachtige uitzicht. We hebben het etensuur verkeerd verstaan en Cassidy komt ons halen omdat hij dacht dat er wat mis was. Ze hadden al een bordje met rijst en een stoofpotje van vlees en worteltjes naast het vuur klaargezet. Er wordt nog wat nagepraat aan het open kampvuur en we trekken vroeg onder de wol. Het is hier nu ijskoud. Ik sta ’s nachts op om een pull aan te trekken boven mijn pyjama en dat met twee dekens en een sprei. Waar is die Afrikaanse zon en warmte?

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Luwawa Forest     www.luwawaforestlodge.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, bar, restaurant.

02-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 28 zondag 1 augustus 2010                                                                    Malawi -Luwawa Forest

Om 4u45 loopt de wekker af en ditmaal worden we door niemand gewekt of naar het kamp gebracht. Vlug ontbijt en dan dezelfde hotsende baan terug. 100 km in 4u!!!!! We rijden de grenspost tussen Zambia en Malawi over en beginnen zo aan ons zesde land op dit continent. Ons bewijs van inenting tegen gele koorts wordt even bekeken en we krijgen vlot de nodige stempels. Omdat we vandaag weer veel kilometers onder de wielen geschoven krijgen, wordt er in het eerst dorp de enige langere stop gemaakt. We staan hier juist naast een enorme markt waar je alles kan vinden in de mooiste kleuren en net in stapeltjes en rijen gelegd. De gids vertelt ons dat er in Malawi op zondag in alle dorpen een markt is, dat de mensen vaak buiten bij mekaar zitten en er veel voetbal gespeeld wordt. 

Wat direct opvalt bij onze aankomst in Malawi is de vriendelijkheid van de lokale bevolking. Men noemt dit land natuurlijk niet voor niets 'het warme hart van Afrika'. Malawi is dichtbevolkt en overal zie je kleine, traditionele, dorpjes. Het zuidelijke deel van Malawi is het meest gecultiveerd, in het noorden bevindt zich nog ruige natuur. Malawi is in tegenstelling tot de buurlanden geen safaribestemming. De nadruk ligt hier op de Afrikaanse cultuur en het afwisselende landschap. De grootste trekpleister in Malawi is ongetwijfeld het immens grote Lake Malawi waar we binnen twee dagen naartoe trekken. Bij de dorpspomp wisselen de vrouwen de laatste nieuwtjes uit en lopen dan met hun volle metalen emmers op hun hoofd weer naar huis. Langs de kant van de weg ontstaan minimarktjes, totdat alle tomaten, suikerriet en yams van eigenaar zijn verwisseld.

De rest van de dag is het rijden, rijden en nog eens rijden over goed berijdbare wegen (oef) tot we aan de laatste 10 km beginnen. De weg naar Luangwa NP was hierbij vergeleken slechts het vagevuur, maar na ongeveer een uur komt er einde aan deze HEL! We komen aan in Luwawa Forest Camp in de Highlands van Malawi. Iedereen stapt geradbraakt uit en kan zijn tenten beginnen opzetten en de 5 van de accomadated tour worden naar hun logies gebracht. We krijgen een chalet waar 5 personen kunnen slapen en dat voor ons tweetjes, met een terras en badkamer. Om 20 uur is het avondeten (macaroni met een kaas en tomatensaus) en wordt er besproken wat er morgen gaat gebeuren. Sommigen gaan een grote geleide of een kleinere wandeling rond het meer maken, een deel gaat mountain bikken of wat uitrusten. s’Avonds gaan Jean en ik iets drinken in de bar en we maken een babbel met de Engelse eigenaar die hier al 20 jaar woont. Bijna iedereen komt afgezakt naar de bar - eetzaal, waar een open haard brandt, want buiten is het erg koud geworden. Rond 22u30 kruipen we ons bed in. ‘s Nachts maak ik Jean wakker omdat ik denk dat het regent. Het blijkt niet te regenen maar te gieten. Dat voorspelt niet veel goeds voor morgen.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Luwawa Forest    www.luwawaforestlodge.com

Facilities: Water not drinkable, shared ablutions, bar, restaurant.

Route: South Luangwa National Park to Luwawa Forest. ±400 km

Travel time: ±7-9 hrs plus border crossing

Border posts: Zambia: Chipata / Nwami, Tel: + 265 622 1652, Open: 06h00-18h00.

                       Malawi: Mchinji, Tel: +265 124 2217, Open: 06h00-18h00.

01-08-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 27 – zaterdag 31 juli 2010                           Zambia - South Luangwa National Park

Verdomme. Om 6u roepen ze ons op omdat ze denken dat we meegaan met de ochtend gamedrive. Anders worden we nooit gewekt en nu grgrgr… Slapen doen we natuurlijk niet meer dus lopen we maar wat rond, nemen foto’s van de dieren aan de rivier, eten een boterham, doen de vaat van de anderen en borstelen Freddy uit. Om 11u zijn de anderen terug en nu krijgen we een lekkere brunch. Er wordt nog wat nagepraat aan de rand van het zwembad en om 14u worden we terug door 4X4’s opgehaald voor een bezoek aan een textielbedrijf waar de lokale bevolking op katoen schildert en daar tafellakens, kussenslopen, lopers,… van maakt. Het is hier duur in verhouding tot de markt in Vic.Falls, maar ik kan het niet laten om een wit kralen armbandje te kopen. De mensen die hier werken, zullen deze avond tenminste iets te eten hebben. We rijden door naar een dorpje nadat Dirk (een Duitse ingenieur) in een winkeltje een zak meel en een fles olie gekocht heeft zodat we als groep iets kunnen geven. Wij hebben ook nog 3 pakken koekjes (die we zelf niet lekker vinden) en een zak ballonnen. Overal waar onze gids rijdt (zeker 20km), staan mensen aan de kant die goedendag roepen of vriendelijk wuiven. De mensen zijn hier echt vriendelijk en soms voelen we ons als Koningin Paola die met haar handje wuift naar het pleps. In het dorp aangekomen, worden we overrompeld door kinderen die ons allemaal een handje willen geven of op de foto staan. We moeten zelfs zeggen dat ze er niet mogen om vechten. Terwijl we verder wandelen, hebben we allemaal twee klein mannen aan elke hand. Ze lachen, zeggen hun naam en roepen tegen elkaar zodat we maar weinig van de uitleg verstaan. Nu zit ik er echt niet mee in.

We geven onze geschenken aan de oppervrouw en terwijl ze allemaal ‘dank u’ zingen, rijden we weg. Terug wuivende kinderen, maar een paar km verder staan we stil met een lekke band: natuur heeft hij geen reservewiel bij. Er stoppen een paar mensen om te helpen, maar we hebben zelfs niet de juiste dopsleutel... Een beetje later komt de andere groep teruggereden en die hebben wel het juiste materiaal en een reservewiel.

Terug in het kamp wordt er gegeten, nog wat gepraat en dan terug naar onze hut voor een verdiende nachtrust.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Tent: Wildlife Camp     www.wildlifecamp-zambia.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot showers, swimming pool, bar.

Included Activities: village and textile visit

31-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 26 – vrijdag 30 juli 2010                         Zambia - South Luangwa National Park

Terug heel vroeg uit de veren om 4u30 voor een tocht die we niet snel zullen vergeten, maar het eindresultaat is verbluffend mooi. De gids had ons de avond vooraf al gewaarschuwd dat de laatste kilometers erg zouden zijn, maar dat was een schromelijke vergissing: het was vreselijk. We doen 5u over de laatste 100 km naar South Luangwa N.P.  Dit is de benaming ‘veldweg’ zelfs niet waard. We rijden van de ene put de andere in en wijken constant van de rechter- naar de linkerkant van de weg, maar niets helpt. We worden als eitjes geklutst. Overal staan kinderen die ons nawuiven en als we aankomen om 13u aan de campsite, krijgen we een vaste tent met twee bedjes en badkamertje die net aan de oever van een prachtige, halfopgedroogde Luangwarivier ligt. De nijlpaarden en krokodillen liggen ongeveer 5m dieper aan onze voeten. Het zicht is adembenemend.

We zijn nu in het oosten van Zambia. Dit wildreservaat is wellicht het bekendste reservaat van Zambia en het is ook één van de meest afgelegen wildreservaten in Afrika, een puur, ruig en onbedorven wildernisgebied. Je vindt hier de grootste wildconcentraties van het land en meer dan 400 vogelsoorten. Alle soorten wild van het Afrikaanse continent komen hier voor. Het landschap is heel afwisselend en bestaat uit een combinatie van savannen, ‘miombo woodland’ en open vlaktes waar soms overstromingen plaatsvinden. De levensader van het gebied vormt de Luangwarivier. Het water van deze rivier trekt veel wild aan. South Luangwa N.P. heeft de hoogste concentratie luipaarden in Afrika en je vindt er tussen de 35 en 42 nijlpaarden per kilometer.

Om 15u worden we opgepikt door een open Land Rover voor een sunset- and night gamedrive. Bij de ingang van het park regelt onze gids de toegang tot het park. We steken de brug over de Luangwa over: hier zit het vol met hippo's en krokodillen. In het park duurt het niet lang voordat het eerste wild zich laat zien. Aan beide kanten van de auto zien we puku’s en impala's. Even verder zien we een groep bush-bokken. We komen een andere jeep tegen en dan zegt de gids dat we even flink gaan doorrijden omdat verderop een luipaard gesignaleerd is dat goed zichtbaar ligt. We komen op een open plek en daar ligt zij in volle glorie te wachten om gefotografeerd te worden. We staan op een 10-tal meter afstand en in een open jeep is dit wel erg dichtbij. De motor wordt afgezet. Klik, klik doen de camera’s. Terug adembenemend.

We zetten onze weg voort en een beetje verder stoppen we aan de oevers van de Luangwa om met een Savanna Dry van de zonsondergang te geniet terwijl de olifanten ons langzaam voorbij trekken.

We zijn op een teleurstelling voorbereid als de nachtrit begint. De bijrijder schijnt met een spot op de bomen en in de open vlaktes om de ogen te laten oplichten. Het duurt even, maar dan zien we een surval, een civet, verschillende scrubhares, hippo’s en veel antiloopsoorten. Tevreden na ook deze, voornamelijk, nachtdieren te hebben gezien, gaan we langzaam op de weg terug. In het kamp wacht Cassedy met het avondeten. We mogen niet alleen naar onze slaapplaats gaan omdat het N.P. niet afgesloten is met hekken en de dieren ’s avonds vaak de rivier oversteken om in de wintermaanden naar het dorp te gaan om eten te zoeken. Trommelen, vet met chilli, van alles hebben ze al geprobeerd om ze weg te houden en nu schieten met een soort kanon chillibommen om de olifanten uit hun tuintjes en van hun velden te houden. Een van de bewakers brengt ons naar onze ‘tent’ en de achterste rits naar de open badkamer blijkt vast te zitten. Twee man, stenen, kaarsvet en veel gezucht zijn er nodig om alles terug te laten functioneren. Moe liggen we tegen 23u in ons bed. Morgen mogen we eens blijven liggen, want we gaan niet mee met de ochtend gamedrive omdat die afzonderlijk betaald moet worden en we de laatste weken al heel veel wild gezien hebben. We zijn moe en willen, als oudsten van de groep, wel eens wat langer dan een paar uur in ons bed liggen..

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Tent: Wildlife Camp www.wildlifecamp-zambia.com

Facilities: Water not drinkable, En-suites, hot showers, swimming pool, bar.

Included Activities: Sunset Game Drive in South Luangwa NP

Route: Chipata to South Luangwa National Park. ±180 km

Travel time: ±6-8 hrs (bad road conditions)

30-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 25 - donderdag 29 juli 2010                                                                             Zambia - Chipata

Vandaag wordt het een lange dag in de truck dus wordt de wekker om 4u30 afgeslagen. Na een vlug ontbijt begint onze tocht. Het blijkt al vlug dat dit een heel ander stuk Afrika is dat we te zien krijgen. Hier is de armoede schrijnend en toch lachen de mensen en lopen de kinderen wuivend achter ons aan. We rijden van Lusaka naar Chipata en stoppen onderweg voor een lunch op een verlaten camping waar de kinderen zich maar wat graag laten fotograferen in ruil voor wat ballonnen. Halfweg de namiddag houden we even halt bij een kleurrijke, plaatselijke markt: veel vlechtwerken manden, groeten,fruit en veel gedroogde vissen. We komen om 18u aan in Mama Rulas in Chipata. We denken onze blog op ‘t Internet te kunnen zetten, maar we mogen geen usb-stick gebruiken en een kwartier kost hier 3 dollar!! Dat wordt dus afwachten tot een van de volgende dagen.

Na onze spaghetti en een laatste meeting, kruipen we moe in ons bed. Het gehots in de truck vergt veel en gelukkig denken ze dat Jean een slechte rug heeft en mogen we tamelijk vooraan blijven zitten. Onze leeftijd heeft dan toch zijn voordelen en vanaf morgen is er een klusjeslijst: inladen, afwassen, de truck borstelen ….

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Mama Rulas     www.mamarulas.com

Facilities: Water not drinkable, En-suite, hot showers, swimming pool.

Route: Lusaka to Chipata. ±750 km

Travel time: ±10-12 hrs (bad roads conditions)

29-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 24 - woends 28 juli 2010                                                                                Zambia - Lusaka

‘s Morgens zouden we om 8u opgepikt worden door onze gids, maar na veel gebibber (omdat ze ons vergeten zouden kunnen zijn) worden we pas om 9u opgepikt. Een gelukt nog want Rachel had 3 dagen daarvoor haar was afgegeven en pas om 5 over 9 komt die aan bij ingang. Van efficiëntie is hier echt geen sprake.

De nieuwe truck heet Freddy en is een veel oudere versie dan de vertrouwde Janis en hij zit al goed vol. Onze gids en chauffeur is voortaan Bernard en Cassidy is de kok. We kijken nog een laatste keer naar de Falls en rijden dan naar de grens met Zambia. Wij hebben onze visums al in België aangekocht, maar we verliezen veel tijd omdat sommigen hier nog formulieren moeten invullen om een visum te krijgen. We gaan te voet over de brug die de grens vormt en kijken nog een keer naar de watervallen en Zimbabwe. Minder efficiënte en waarschijnlijk ook dommere mensen zullen we waarschijnlijk niet meer tegenkomen…

Zambia is zo mogelijk nog armer, maar de mensen kijken hier blijer en vriendelijker. De wegen zijn hier slechter en er lopen nog meer mensen langs de kant van de baan. We stoppen, na nog twee uurtjes gereden te hebben, voor de lunch. Hier wordt het duidelijk dat we de vorige crew en truck nog hard zullen missen. De stoeltjes vallen bijna uit elkaar, de tafel kan niet uit de truck gehaald worden want de sleutel is zoek en de kok Cassidy heeft zich al wat misrekend want er is nauwelijks genoeg te eten, koffie wordt niet gemaakt en het fruitsap is niet te drinken. Wij zijn veruit de oudsten van de groep en het gezelschap lijkt veel minder sympathiek te zijn dan de vorige groep. Misschien verandert onze mening nog de volgende dagen. Na de lunchstop rijden we verder en er wordt nog twee keer gestopt voor een plasje in de bosjes. We komen in Lusaka aan om te bevoorraden en geld te wisselen. Het is een beetje raden wat we nodig zullen hebben, want deze gids geeft weinig of geen uitleg. Wij kopen terug 5l water en wat koekjes en appelen en wisselen 75 us dollars om in Kwacha’s van Zambia (1dollar = 485O Kwacha). We rijden door naar onze slaapplaats waar we zelf moeten vragen waar we mogen slapen. De anderen zetten hun tentjes op en we zijn maar met 5 die een kamer hebben. Terug niet genoeg te eten en moe kruipen we in ons bed. Het is hier mooi maar we missen ons vorige gezelschap, de truck en zelfs onze gids Johannes.

Meals: Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Room: Pioneers Camp www.pioneercampzambia.com

Facilities: Water not drinkable, hot showers, swimming pool and bar.

Route: Victoria Falls to Lusaka. ±520 km

Travel time: ±7-8 hrs and a border crossing

Border posts:

Zimbabwe: Victoria Falls (no telephone), Open: 06h00-20h00

Zambia: Victoria Falls, no telephone number, Open: 06h00-20h00.

28-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 23 –dinsdag 27 juli 2010                                                    Zimbabwe -Victoria Falls

’s Morgens na het ontbijt blijven we een beetje in ’t hotel rondhangen. Het is een mooi gebouw dat pas in de jaren ’90 door President Mugabe geopend werd. Het heeft alles van sauna’s tot een golfterrein. Om 12u trekken we met de shuttle naar het stadje waar we in het koloniale hotel afgesproken hebben met de Nederlanders en Kasha. We trekken naar de plaatselijke markt en lijken wel een aantrekkingspool voor alle mogelijke scharrelaars die ons hun “handwerk” aanbieden en de oude triljoen en biljoen Zimbabwe dollars biljetten. Ze willen niet wijken, wat je ook zegt. Ik onderhandel samen met Kasha en koop een mooi stenen zeepbakje voor in de hal en later, in een overdekte hal met niets anders dan vrouwen die ons aanklampen met textielwaren, koop ik 3 handgeschilderde doeken voor onze meisjes. Hopelijk vinden zij ze mooi. Ik heb er voor mij ook al eentje gekocht in Kaapstad in een Masaï-winkeltje.

Om 16u trekken we terug naar het Vic.Falls Hotel om op Internet te gaan en de blog te plaatsen, maar mijn stick werkt niet goed en het duurt meer dan een uur om de foto’s alleen te plaatsen. De tekst zal ik dus later er nog moeten bijzetten. Kasha vertrekt voor haar bungee jump en we nemen ook afscheid van Jeroen en Viviane. We mogen hun aanpassingstekker bijhouden. We beloven contact te houden en zij zullen eens afkomen vanuit Rotterdam.

Rachel is al om 16u naar het hotel teruggegaan en een beetje verweesd en ook wat bedroefd staat we aan de bushalte te wachten op onze schuttle, als we weer lastig gevallen worden door wel 5 leurders die ons van alles willen verlappen. Je mag er echt niet naar luisteren of je wordt gek van hun gezaag.

Terug in het hotel in de golfclub verkleed als indianen en maken ze veel kabaal en ook ’s nacht houden ze ons uit onze slaap of zijn het zenuwen, want morgen beginnen we aan het tweede stuk van onze reis met een totaal nieuw gezelschap.

Meals: breakfast

Accommodation: Two per Room: Elephant Hills Resort www.africansunhotels.com

Facilities: En-suite, bar, swimming pool.

27-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 22 – maandag 26 juli 2010                                                                Zimbabwe -Victoria Falls

‘s Morgens krijgen we een heerlijk ontbijtbuffet met in de verte een zicht op de Victoria watervallen. Van verhuizen naar het hotel waar Jeroen, Viviane en Kasha zitten, is geen sprake meer omdat zij nog een dag langer hier blijven dan wij. Rachel heeft de vorige avond een heel deel problemen gehad, maar zij heeft gelukkig haar vouchers om haar reservatie te bewijzen. Nu is het onze beurt, maar ik heb geen afzonderlijke boekingbewijzen. Onze koffers staan al in hal om naar het Viv Falls Hotel gebracht te worden, maar nu zullen we al blij zijn als we mogen blijven. Een hele pantomime: ik zeg hen naar Nomad in Kaapstad te telefoneren, maar ik denk niet dat ze hier al ooit naar ’t buitenland gebeld hebben. Ze zitten met 4 madammekes op dat bureautje te zeveren en te lachen terwijl wij er voor spek en bonen bij staan. Ten langen leste zeg ik hen om met Nomad te chatten via Internet en het lijkt of ik hen vraag een moord te begaan. Hier  hebben ze het warme water echt nog niet uitgevonden..otel gebr

 Ik ga achter een van de bureau’s staan en zeg hoe ze Nomad kunnen vinden. NIET TE GELOVEN. Ze kunnen nog geen internetadres terugvinden. Het madammeke doet dan maar letterlijk wat ik haar zeg en typt wat ik haar dicteer en na 10 min. ratelt de fax en komt onze bevestiging binnen. Bij het buitengaan, hoor ik het hoofdmadammeke zeggen: “Schrijf op wat je gedaan hebt, dan kunnen we in ’t vervolg met Nomad communiceren ….” Hoe kan zo’n land nu ooit verder gaan als de mensen zo onwetend zijn. Terwijl ik met die ene vrouw op internet zat, waren de anderen een pakje met parfum aan ’t uitpakken, zeveren en lachen i.p.v. de mensen te helpen. Sta je dan verbaast dat hier niets werkt en ze met 10 nodig zijn voor iets dat ze bij ons met 2 makkelijk kunnen doen. Enfin…

Om 9u45 worden we door een gids in VW-busje geduwd om naar een plaatselijk dorpje te gaan om te zien hoe de bevolking hier leeft. Hij heeft 3 kwartier staan wachten zonder protest en stopt gewillig om naar de mistwolk te kijken die we van ver boven de watervallen zien hangen. In het dorp worden we ontvangen door een grijze opperman, het hoofd van ‘the household’. Eerst een uur uitleg over hun manier van leven, de politiek en godsdienst en dan een rondgang in het dorpje zelf. Wij vonden het interessant maar Jeroen had verwacht dat we naar een township zouden gaan. Na onze rondgang trek ik mijn stoute schoenen aan en vraag aan de gids of hij ons nu naar een dorpje wil brengen waar ze ons niet verwachten. Hij stemt in en we rijden naar een gemeenschap waar maar een 10-tal mensen wonen. Het is ongeveer hetzelfde maar veel vuiler en wat een reuk. Ik zal die geur noooooit vergeten.

De gids dropt ons aan het hotel en om 15u worden we terug opgepikt voor een sunset cruise op de Zambezi. Het wordt meer een “boozecruise”, want de drank is in de 35 dollar begrepen en het is de laatste avond die we samen met de groep zullen doorbrengen. Foto’s, foto’s en nog eens foto’s en niet alleen van de nijlpaarden en de krokodillen. Alicia (een Spaanse) zal alle emailadressen doorsturen en er wordt op het afscheid gedronken. Jeroen smokkelt, na een tip aan de kelner, twee flessen wijn mee. We worden aan het Victoria Falls Hotel gedropt. Dit is nog een echt Engels koloniaal hotel. We drinken hier een biertje en nemen afscheid van de Spanjaarden. Daarna gaan we naar Mama Afrika eten, wachten een uur op vis die we gevraagd hadden om niet te frituren en die natuurlijk wel gefrituurd was. Maar het smaakt, want we hebben honger. Daarna een taxi gevraagd en een helse rit in een oude Ford zonder vering naar ons hotel. Om 23u kruipen we onder de wol.

Meals: Breakfast

Accommodation: Two per Room: Elephant Hills Resort www.africansunhotels.com

Facilities: En-suite, bar, swimming pool.

Optional Activities (die wij doen) Visite to local village $30

                                                       Zimbabwe Victoria Falls Zambezi Sunset (zuip) Cruise $35

26-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 21 – zondag 25 juli 2010                                                                        Zimbabwe -Victoria Falls

Deze morgen loopt de wekker om 5u15 af want we worden al om 5u40, in het pikdonker, opgepikt voor een sunrise game drive in Chobe NP. De chauffeur waarschuwt ons dat het koud zal worden in de open bak, want we gaan op de baan goed doorrijden om als een van de eersten in het park aan te komen. Maar dat het zo koud ging worden, hadden we niet verwacht. Het begint langzaam klaar te worden als we om 6 uur het park inrijden en van de arenden die we zien kunnen geen foto’s genomen worden omdat er nog geen licht genoeg is. Onze gids zegt dat we zo vlug mogelijk een eind het gebied zullen inrijden omdat we daar de meeste kans hebben om leeuwen te zien. We komen buffels, waterbokken, bavianen en verschillende soorten vogels tegen maar geen leeuwen. De weg terug wordt langs de oevers van de rivier gemaakt en hier hopen we om meer dieren te zien. We vinden sabelbokken , antilopen, warthogs, krokodillen, nijlpaarden, olifanten en vele soorten vogels zoals de lepelaar, arenden, maraboes enz.

De terugrit naar de camping is minder koud omdat we nu al stuk in de dag zijn, maar toch, warm is anders. Bij aankomst staat het ontbijt al op ons te wachten en dan vlug pakken, inladen en wegwezen. Het is maar 12 km tot de grens maar daar verliezen we veel tijd om bij de immigratiedienst van Botswana papieren invullen en de stempel van het verlaten te krijgen. Om het aanschuiven in te korten, gaan we te voet door naar de grens van Zimbabwe waar het nogmaals dezelfde papiermolen is en na een dik uur heeft ieder van ons dan toch zijn visum voor Zimbabwe. 

De politieke en economische situatie in Zimbabwe is verre van ideaal. Landonteigeningen en het opruimen van sloppenwijken hebben in het Westen een vieze nasmaak achtergelaten. Tegelijk kan je je afvragen of je de burgers van een land moet straffen voor de wandaden van hun president. De werkloosheid in Zimbabwe is hoog en het toerisme is een belangrijke inkomstenbron. Het ministerie van Buitenlandse Zaken raadt bezoekers van Zimbabwe vooral aan om waakzaam te zijn en waarschuwt voor de wispelturige wisselkoers en regelmatige stroomstoringen.

Nu is maar een 50 km te gaan voor we Victoria Falls zullen zien, maar eerst stoppen we nog om onze bijkomende activiteiten te boeken voor de volgende dagen. Dit neemt meer tijd in beslag dan verwacht en Jean krijgt het hiervan op zijn heupen maar uiteindelijk kunnen we na 2 uren vertrekken. Johannes zet ons af bij de ingang naar de Falls en ons groepje; de 2 Nederlanders, de Poolse, de Zwitserse en wij  trekken samen op verkenning.

De eerste blanke die de watervallen heeft gezien en wereldkundig heeft gemaakt is de Schotse missionaris en ontdekkingsreiziger David Livingstone op 17 november 1855.  De lokale bevolking noemt deze watervallen tegenwoordig de Mosi-oa-Tunya (Letterlijk vertaald: de rook die dondert).

De Victoriawatervallen zijn de breedste watervallen van Afrika. Zij vormen een watergordijn van 1708 meter breed en 100 meter hoog en hebben een maximale valhoogte van 128 meter. Ze liggen op de Zambezi, en vormen de  grens tussen Zambia en Zimbabwe.

De eerst aanblik is adembenemend, de pracht van een klein deel en het enorme gedonder van het neervallende water is overweldigend. Van hier volgen we het pad langs de watervallen. Hoe verder we gaan, hoe meer ze aan het zicht onttrokken worden door de nevel die ze veroorzaken en hoe natter wij worden. Op sommige ogenblikken lijkt het of we in een fikse regenbui lopen. Het water druipt van onze regenjassen, onze schoenen en broeken zijn doorweekt. Omdat ik mijn fototoestel niet meer durf te gebruiken mag Jean foto’s met het klein toestel nemen en wat filmen. Drie van de dames besluiten om terug te keren omdat het te nat wordt maar Jeroen, Jean en ik gaan door tot het einde en we krijgen een prachtig zicht op de Victoria Falls bridge die de Zambezirivier overspant. De brug verbindt de twee Afrikaanse landen Zambia en Zimbabwe. Over de brug loopt een spoorlijn, een autoweg en een voetpad.  Hier doe ze ook de bungeesprong. Kasha en John gaan hier binnenkort ook hun leven wagen. Rond 17u is iedereen terug bij Janis aangekomen en vertrekken we naar het Elefant Hill Resort waar we 3 nachten zullen slapen.

Om 20u uur pikt Johannes ons op om een laatste keer samen te eten, een gelegenheid om in ‘The Kingdom’ te vieren. In dit gebouw bevinden zich een hotel, een casino en een restaurant waar we gaan eten. Als we binnen komen is er groep Zoeloes aan het dansen. We krijgen een buffet met soep, allerlei soorten aardappelen en groenten en daarbij kan je kezen uit lam, kip of krokodil. Bij de koude groenten staat er ook een schotel met wormen waarvan sommigen van de groep eens proeven maar Jean en ik beginnen er niet aan. Slecht zal het wel niet zijn, want onze gids valt met veel enthousiasme aan op zijn  kommetje met deze lekkernij (?) en hij gaat zelfs nog eens bijvullen.  Na het eten worden we door Johannes, Jojo en Julie terug aan ons hotel afgezet en nemen we van hen afscheid. Ik had voor het avondeten gevraagd of iemand naar ons toilet kon komen kijken omdat het water bleef lopen en na het avondeten nog eens. Om 10u komt er iemand ons toilet herstellen, …. voor 5 minuten, want dan begint het terug te lopen.  Hier loopt heel veel volk rond, maar als je iets vraagt, duurt het uren voor je een antwoord krijgt. Dit is geen ijverig volkje.

Maar nu beginnen de problemen voor ons pas. Kasha, Vivianne en Jeroen moeten morgen naar het Vitoria Falls hotel verhuizen en wij trachten om Rachel en ons dan ook maar mee te verhuizen omdat wij alle activiteiten samen geboekt hebben.  Dit zou wel in orde komen, wordt ons beloofd. Voor we in ons bed kruipen, pakken Jean en ik nog vlug onze valiezen.

Meals: Breakfast, Lunch

Accommodation: Two per Room: Elephant Hills Resort www.africansunhotels.com

Facilities: En-suite, bar, swimming pool.

Included Activities: Vic Falls National Park Entrance

Route: Kasane to Vic Falls. ±100 km

Travel time: ±2 hrs and a border crossing

Border posts:    Botswana: Kazangala Road, Tel: +267 62 50320, Open: 06h00-20h00

                        Zimbabwe: Kazangala Road, Open: 06h00-18h00

25-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 20 - zaterdag 24 juli 2010                                                      Botswana - Chobe National Park

Na een vroeg ontbijt laten we de boaba’s achter ons voor een lange rit naar Kasana. ’s Middags lunchen we op camping Thebe River Safaris. We krijgen een mooie kamer aangewezen en alle kamers liggen rond twee mooie binnenpleintjes. Om 15u worden we aan de aanlegsteiger verwacht voor het vertrek van onze sunset cruise op de Chobe River, ons eerste contact met Chobe National Park dat 10.566 km² groot is. Per 12 inwoners van Botswana (vroeger het Britse protectoraat Bechuanaland), leeft er één olifant in. Er zijn naar raming 80.000 tot 120.000 zogeheten Kalahari olifanten in Chobe. Zij zijn groter dan de normale Afrikaanse olifant, maar hun slagtanden zijn korter en hun ivoor brozer.  Een minder interessante prooi dus voor ivoorsmokkelaars. Dat verklaart wellicht hun grote bevolking. Enkele jaren geleden werd er door de overheid nochtans aan gedacht om een eliminerende selectie door te voeren, maar dat idee heeft zij intussen laten varen.
In Chobe zijn geen neushoorns, maar alle andere dieren van de zuidelijke Afrikaanse fauna zijn hier te vinden.
Er bestaat een wetenschappelijke theorie, dat de Okavango, de Chobe en de Zambezi ooit als een machtige rivier doorheen de Kalahari stroomden om na samenvloeiing met de Limpopo in de Indische Oceaan uit te monden. De onderaardse bewegingen veranderden de loop van deze rivieren. Nu vloeit de Chobe naar het Liambezi meer en mondt zij voorbij Kasane bij Kazungula uit in de Zambezi.

Chobe NP bestaat uit vier eco-zones en wordt best bezocht tijdens het droge seizoen.
Serondela ligt noordoostelijk en bestaat uit vlakten en teakbossen. De Chobe rivier vormt de grens van het park en wordt tijdens het droge seizoen als drinkplaats veel bezocht door buffels en olifanten. In het regenseizoen trekken de olifanten 200 km zuidoostwaarts, soms tot in Zimbabwe. 
Het gebied van het Savuti moeras bakent de westkant van het park af op zo’n 50 km ten noorden van de toegang Mababe Gate. Het moeras is een overblijfsel van een groot meer dat van zijn waterbevoorrading werd afgesneden toen de tectonische platen het gebied omwoelden. Nu wordt het moeras druppelsgewijs gevoed door het Savuti kanaal, dat vreemd genoeg soms lange tijd geen water aanvoert en dan plots opnieuw. Dat verklaart de afgestorven bomen langs zijn oevers.
Het moerasgebied bevat ook veel grasland en savanne en tijdens het droge seizoen verschijnen knobbelzwijnen, wildebeesten, kudu's, impala's en zebra's. In hun spoor volgen de leeuwen, hyena's en soms jachtluipaarden (cheetah’s). Voor de zebra's en de roofdieren is dit gebied een migratiezone.

Voor we aan onze tocht kunnen beginnen, moeten we eerst douaneformaliteiten vervullen want de Chobe vormt de grens tussen Botswana en Namibië. Terwijl we wachten, zorgen de bavianen voor wat afleiding en wat verder zien we op de oevers een varaan en een krokodil liggen. Onze gids geeft goed gas en dan zien we onze eerste olifanten die door diep water van de oever naar een eiland oversteken, nijlpaarden met jongen, krokodillen en olifanten, olifanten en olifanten…. Hele troepen. En  ….. we krijgen een gratis peepshow. Een mannetje kan zich, ondanks de touwschouwers, niet bedwingen en kruipt bovenop zijn vrouwtje. Wat een spel … We geraken er niet op uitgekeken.

De vogels ontbreken hier zeker niet; verschillende soorten ooievaars, reigers, eenden en king fishers. Ik kan er eentje fotograferen met een visje in zijn snavel. Bij zonsondergang wordt de motor stilgelegd en kijken we naar de olifanten bij zonsondergang: een beeldje voor Cote d’Or. Omdat zonsondergang van hier uit gezien zo mooi is, blijven we kijken tot de zon volledig verdwenen is achter de horizon. Dan is het full speed terug, want we zijn de laatsten op de rivier. We laten onze kapitein toch nog stoppen bij een kudde buffels. Angstaanjagende beesten. Als die moesten chargeren ….

Terug in Thebe River Safaris kunnen we ons gaan opfrissen. Jojo en Julie, onze keukenprinsessen, hebben op korte tijd weer lekker eten klaar gemaakt. Na de gebruikelijke meting verdwijnt iedereen naar zijn kamer want morgen maken we een sunrise game drive.
 

Accommodation: Two per Room: Thebe River Safaris (no website available)

Facilities: Hot showers, En-suites, bar, swimming pool.

Included Activities: Sunset Boat Cruise in the Chobe NP

Route: Gweta to Kasane. ±400 km

Travel time: ±6-7 hrs

24-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 19 - vrijdag 23 juli 2010                                                                                 Botswana  - Gweta

Om 7u is onze gids Muti, de wekdienst, er weer. De rugzakken worden gepakt en aan de steiger waar we terug zullen vertrekken, neergezet. Na het ontbijt vertrekken wij als eerste groep met de  motorboot naar het vliegveld (?) Als we aan land gaan ontmoeten we een troep bavianen. Een tweemotorig vliegtuig staat ons weer op te wachten. Onze zakken worden zo vlug mogelijk ingeladen en wij worden met negen als sardienen in een doosje gestopt. Met een enorme stofwolk achter ons aan, nemen we snelheid en stijgen op (wat zou dat geven als het regent?) De vlucht verloopt vlot en we kijken nog eens door het raampje naar dit stuk paradijs: de Okavangadelta. Na een vlucht van 20 minuten landen we in Maun en worden in de hal gedropt, waar Johannes en Jojo ons al opwachten. Omdat we toch zeker een uur op de tweede groep moeten wachten, brengen we onze bagage naar Janis en zoeken de winkeltjes in de buurt van het vliegveld op. Ik koop een mooie tafeldoek en bedenk daarna dat ik daar nu nog 4 weken mag aan dragen. Als we de tweede groep opgepikt hebben, vertrekken we naar het centrum en kunnen we onze voorraden aanvullen. Terug op de kampplaats Sitatunga, waar we gaan lunchen, haalt Jean vlug onze gewassen kleren op. De tafels en stoelen worden door de groep in Janis weggestoken en ondertussen doen Jojo en Julie de vaat.

Als deze klus geklaard is, vertrekken we richting Botswana. In Planet Baobab, zo genoemd omdat er hier Baobab bomen staan, (waarom anders?) worden we naar onze hutten gebracht. Het is een hele afstand om te sleuren met onze zakken. Ik neem vlug een douche en natuurlijk slagen we erin om de zekering te laten springen. Net voor ons huisje staat een Baobab. Deze bomen kunnen meer dan 1000 jaar oud worden. Apen eten graag de vruchten die aan de boom groeien en daarom worden deze bomen soms apenbroodbomen genoemd. Veel mensen in Afrika denken dat de boom magische krachten heeft. Daardoor zijn er vaak speciale avonden die onder de boom gehouden worden en  zijn er veel verhalen over deze boom: Dit is er één: De Baobab boom was heel ijdel, hij vond zichzelf de allermooiste boom van de wereld. Veel goden vonden dit maar arrogant. In een boze bui hebben ze de boom uit de grond gerukt en op z’n kop weer terug gezet…. Hierdoor zijn zijn wortels nu zijn takken. Het ziet er inderdaad wel zo uit.

Na het avondeten laad ik nog wat muziek voor José op een usb-stick en daarna trekken Jean en ik naar ons hutje om onze blog bij te werken en dan ons bed in. Na wat gewroet, geraken we tussen de muskietnetten in ons bed.

Accommodation: Two per Room: Planet Baobab Campsite

www.unchartedafrica.co.za/page.php?p_id=59

Facilities: En-suites, bar, swimming pool.

Route: Maun to Gweta. ±201 km

Travel time: ±3-4 hrs

23-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Day 18 – donderdag 22 juli 2010                                                   Botswana – Okavango Delta

We worden door onze gids gewekt en trekken na het ontbijt met de boot naar een ver eiland waar we van boord gaan voor een 3u durende voettocht door het gebied. We volgen het spoor van leeuwen, krijgen uitleg over allerlei soorten ‘pootafdrukken’ en ‘shit’. Overal ligt olifantenuitwerpselen, we spelen er zelfs voetbal mee. Die Hollanders toch….

We hebben veel leut, maar moeten af en toe heel stil zijn om het wild niet te verjagen. In ’t begin zien we niet veel, maar als we een tijdje uit de wind lopen, krijgen we toch antilopen en zebra’s te zien. De leeuwen zijn heel dicht bij zegt de oude man die mee is als tweede gids en die steeds achteraan loopt. Natuurlijk zijn ze ons te slim af. Moe trekken we terug naar de lodge voor het middageten en daarna 2 uurtjes rust. Enfin, dat hoopten wij toch, maar een olifant besluit om van een ander eiland over te steken naar het onze. We krijgen hem van op ons terras in ’t oog en beginnen foto’s te maken. Iedereen heeft hem nu opgemerkt, het kamp staat in rep en roer en Dumbo besluit om net voor ons paalhuisje door te lopen en juist ernaast aan land te komen. Bibber, bibber. Een enorm beest op een paar meter: een geluk dat ik nu niet onder die openlucht douche sta. Ik ga vlug naar buiten, Jean gaat naar het achterterras en een aantal bewakers houden elke beweging van het beest in ’t oog, want er staan hier veel zonneboilers en -panelen en de leidingen zijn kwetsbaar. Een van de bewakers zegt: “Madam, please make yourself invisible for this wild animal”.  What the hell!! Hoe moet ik dat doen….

Alles loopt goed af, alleen kunnen we niet terug onze trap op omdat de warthogs oorlogje aan ’t spelen zijn voor onze ingang.

Na het drieuurtje; koffie met gebak, vertrekken we met de mokoro om nog een wandeling van 3u te maken op een ander eiland te maken. De mokoro (uitgeholde boomstam) die door behendige polers met een lange stok over het water wordt geboomd. De tocht met deze wankele bootjes is een fantastische manier om de wonderen van de Okavanga Delta te ervaren. We staan versteld van de mooie natuur. Bij zonsondergang keren we terug en het is nog steeds alarm op ons eiland omdat Dumbo gezelschap gekregen heeft en zij geen van allebei zin hebben om te vertrekken.

Na het avondeten vertelt onze gids en Viviane, die 2 jaar in Gabon geleefd heeft, nog wat horrorverhalen over wilde dieren. Echt goed voor de nachtrust! Ik slaap als een ‘ossin’ maar Jean hoort de olifanten, hyena’s, en nijlpaarden een hele nacht kabaal maken in het kamp en het water voor ons huisje.

Meals: Breakfast, Lunch, Dinner

Accommodation: Two per Meru Tent: Moremi Crossing

www.gunns-camp.com/moremi_crossing.php

Facilities: En-suite, bar, hot water, swimming pool

Included Activities: Morning Nature Walk and Mokoro Rides + Nature Walks

22-07-2010 om 00:00 geschreven door Jean en Marleen