1 november. Allerheiligen. De dag waarop we vroeger met de familie naar het kerkhof gingen, naar broer en zus, naar bompa... voortaan de dag waarop we naar het kerkhof gaan met de familie.. zonder jou.... maar naar jou, Jannes, naar bompa, naar broer en zus.
Ondertussen zijn we al zo dikwijls geconfronteerd met het feit dat je er niet meer bent! de pijn, de lege plaats, de stilte, de vele tranen, het ongeloof, het onbegrip, het nooit meer..... maar toch is het nog zo onwezenlijk: je nooit meer zullen voelen, je nooit meer zullen horen, je nooit meer...
We missen je elke dag, elke nacht,... soms is het te dragen, soms doet het zo ongelooflijk veel pijn. Soms lachen we om herinneringen aan jou, soms wenen we om de leegte.
Cis was erbij. Heb je hem gezien? Hij heeft zo zijn best gedaan. Het was voor hem een hele opgave! Ook veel van je vrienden zijn langsgeweest! Je krijgt weer een mooie bloementuin. Niet iedereen kan het aan om langs te komen maar weet dat heel veel mensen je in hun hart dragen!
