 |
|
|
| Het leven na 5 september 2008 |
|
|
| 02-09-2009 |
 september, gedaan met de vakantie, terug naar school |
September, gedaan met de vakantie!!
Het kamp was goed geweest voor Cis. Voor hem had het misschien nog langer mogen duren, voor zijn stemmetje was het hoogtijd dat hij thuis was, stillekes kon zijn... Ik heb je gezocht toen ze thuiskwamen, die jongens! Konden ze je toch niet meebrengen? Konden ze me niet vertellen dat je er terug was, dat het allemaal maar een enge droom was geweest?? Alles is voortaan zo dubbel: ik was blij dat Cis terug thuis was maar ik was zo verdrietig dat jij er niet was!
Frankrijk viel ook mee! Zolang er maar bezoek was. Cis heeft veel bijgeleerd, niet altijd even braaf! Het is een deugniet he, die kleine broer van jou! Ik zie je gezicht voor mij als ik eraan denk dat je broer gek doet. Twijfelend of wij dit nog goed vinden maar zo fier op uw kleine broer! Dat klein ventje dat mensen aan het lachen brengt. Ik heb hem nodig om het vol te houden, Jannes! Frankrijk, elke vierkante centimeter heeft een herinnering aan jou, overal hoort een verhaal bij over jou of van jou, je bent overal maar je bent nergens!
Nergens, ook niet thuis als we er terug komen van vakantie. Het huis is weer leeg, stil, niet zoals we het gewoon zijn maar zoals het het laatste jaar is.
Ook in Madrid was je overal maar nergens. De hele familie bij mekaar.. dat is voortaan zonder jou! Tot we weer je liedje horen: this is life! Dit is inderdaad het leven voortaan voor ons: zonder jou!
September, de school begint terug!
Voor velen is die eerste dag van september even moeilijk als de 10de september, denk ik. Terug starten, terug op de fiets! Vorig jaar..... vorig jaar reed je nog mee, toen nog wel, die eerste dag! Toen had Cis al tranen in de ogen als hij moest vertellen dat hij een broer had! Die grote broer, die steun en toeverlaat, die opeens niet meer bij hem op de speelplaats was! die naar die grote school vertrokken was.
Sommige mensen kunnen er iets over vertellen, sommige kunnen het schrijven op de blog of via een mail, een mooi gedicht of gewoon via een bloemetje. Andere krijgen het niet over hun lippen maar allemaal missen ze je, Jannes! Ik zie het aan de manier waarop de mensen naar me kijken, wat ze over je vertellen, hoeveel keer je blog bekeken wordt, niemand is je vergeten!
Ik hoop dat je hen ook niet vergeten bent, vriend, je vrienden in de klas, je vrienden op de fiets, je kleine broer, ze hebben allemaal je steun zo hard nodig! Geef ze van daarboven allemaal een schouderklopje mee!
Veel liefs daarboven! Ben jij er ook een nieuw jaar begonnen? Hoe gaat het er toch aan toe?
mama
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (1)
| 03-09-2009 |
| Dag Conny. |
Ik weet maar al te goed hoe jij je voelt deze dagen, alle dagen.
Daarom wil ik je deze tekst meegeven, een boodschap voor iedereen die met jullie meeleeft.
Lieve groetjes
Martine
Ik zou willen, dat mijn kind niet gestorven was.
Ik zou willen, dat ik mijn kind terug had.
Ik zou willen, dat je niet zo bang zou zijn om zijn naam uit te spreken.
mijn kind leefde en was belangrijk voor me.
Het is belangrijk voor me om te horen dat mijn kind voor jou ook belangrijk was.
Als ik huil of emotioneel wordt als je over hem spreekt, dan zou ik willen dat je weet dat het niet is omdat jij me hebt pijn gedaan.
De dood van mijn kind is de oorzaak van mijn tranen.
Jij hebt over hem gesproken en daardoor heb je mij de kans gegeven mijn verdriet te delen. Dank je wel!
Ik zou willen dat je mijn kind niet opnieuw laat sterven, door zijn foto's uit je huis te verwijderen.
Het is niet besmettelijk om ouders van een overleden kind te zijn,
dus zou ik willen dat je me niet uit de weg gaat, ik heb je nu meer dan ooit nodig.
Ik heb best wel eens afleiding nodig en wil graag horen hoe het met jou is.
Maar ik wil ook graag dat jij weet hoe het met mij is.
Het zou kunnen dat ik bedroefd ben en misschien ga huilen,
maar ik zou willen, dat je me over mijn kind laat praten.
Het is elke dag mijn favoriete onderwerp.
Ik weet dat je veel aan me denkt, ik weet dat de dood van mijn kind je verdriet doet.
Ik zou willen dat je me die dingen laat weten, door op te bellen, een kaartje of een brief te sturen, een arm om mijn schouder te slaan.
Ik zou willen dat je niet verwacht dat mijn verdriet na zes maanden of een jaar over is.
Deze eerste maanden, dit eerste jaar is traumatisch voor me, maar ik zou willen dat je kon begrijpen dat mijn verdriet nooit over zal gaan.
Ik zal verdriet hebben over de dood van mijn kind tot de dag dat ik zelf zal sterven.
Ik werk erg hard om te herstellen,
maar ik zou willen dat je begrijpt dat ik nooit helemaal zal herstellen.
Ik zal mijn kind altijd missen en ik zal altijd rouwen om haar, want mijn kind is dood.
Ik zou willen dat je niet van me verwacht 'er niet aan te denken' of om 'gelukkig te zijn'.
Het zal nog heel lang duren voor zoiets kan, dus houd jezelf niet voor de gek.
Ik hoef niet beklaagd te worden, maar ik zou willen,
dat je me de kans geeft om verdrietig te zijn.
Ik moet door het verdriet heen.
Ik zou willen dat je begrijpt dat mijn leven overhoop gehaald is.
Ik weet dat het vervelend voor je is om bij me te zijn als ik me beroerd voel.
Wees alsjeblieft geduldig met me, net zoals ik geduld heb met jou.
Als ik zeg 'het gaat goed', dan zou ik willen dat je begrijpt, dat ik me niet goed voel
en dat ik elke dag moet vechten om op de been te blijven.
Ik zou willen dat je weet, dat alle reacties van verdriet die ik heb, erg normaal zijn.
Depressie, kwaadheid, hopeloosheid en overstelpend verdriet,
je kunt het allemaal verwachten.
Dus vergeef me alsjeblieft als ik rustig en teruggetrokken ben, of prikkelbaar en humeurig.
Je advies om 'van dag tot dag' te leven is een uitstekend advies.
Alleen op het ogenblik is een dag me zelfs te veel.
Ik zou willen dat je kon begrijpen, dat het al heel wat is,
als ik 'van uur tot uur' probeer te leven.
Vergeef het me als ik onbeleefd ben, het is absoluut niet mijn bedoeling.
Soms wordt alles me te veel en moet ik even alleen zijn.
Als ik wegloop zou ik willen dat je me helpt een rustig plekje te vinden,
zodat ik even alleen kan zijn.
Ik zou willen dat je begrijpt dat verdriet mensen verandert.
Toen mijn kind stierf, stierf een groot deel van mij met haar.
Ik ben niet meer dezelfde persoon die ik was toen mijn kind stierf,
en ik zal ook nooit meer dezelfde persoon worden.
Ik zou heel graag willen dat je me zou kunnen begrijpen.
Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt:
mijn verlies en mijn verdriet, mijn stilte en mijn tranen, mijn leegte en mijn pijn.
Maar ik hoop dagelijks, dat je het nooit zal begrijpen.
(naar: Marinus van den Berg; uit: Dagen die je niet vergeet)
03-09-2009, 20:44 geschreven door siel*
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|
