Dag Jannes,

nu, 7 jaar geleden, rond deze tijd, stonden we bij jouw lichaam. Jij was het niet meer, je was zo stil, zo koud. Je had precies een lach op je gezicht, alsof je opeens zou zeggen: boe, ik heb je gefopt! Je fopte ons niet! Je gezicht bewoog niet, je bewoog helemaal niet! Ik heb geroepen, gevraagd of je zou terugkomen als ik hard riep.... je kwam niet! Je bent nooit meer gekomen hoewel ik je al duizend keer gevraagd heb of ik je nog 1 keer kon zien, nog 1 keer knuffelen, nog 1 keer....

Maar ik weet dat je er in de kleine dingen bent! de vlinder in de tuin, de smiley in de lucht,... . Ik hou me eraan recht! Alleen op avonden zoals nu is het even niet genoeg en voelt het heel even weer zoals toen. Alleen weet ik nu dat ik erdoor zal geraken, iets wat ik toen helemaal niet wist of ik dat zou kunnen en hoe ik dat moest doen!

Ik geef je een hele dikke knuffel, vriend, en blijf je zoeken in alle kleine dingen! Slaap zacht!

mama

p.s. Heb je de bloemen op het kerkhof gezien? Jij weet wie ze er gelegd heeft he, ik denk het te weten! Er zijn nog altijd vrienden die je niet vergeten zijn!!