|
Hi Jannes,
6 jaar is het ondertussen geleden dat ik 's morgens vroeg wakker werd en een stemmetje in mij zei dat het niet goed met je ging. Het ging toen ook niet goed. Die dag, die angst, die hulpeloosheid in de ogen van de dokter, dat klein tikkeltje hoop dat ze je geven waarvan je zelf denkt dat het toch nog goed kan komen, terwijl je best anders weet. Het is zo ver weg en toch zo dichtbij! Mijn maag keert nog als ik er aan denk. Die rit naar Antwerpen: zo snel mogelijk bij jou willen zijn en er toch nooit willen komen...
Toen ik daarstraks naar het kerkhof kwam, was het heel erg bewolkt. Het moment dat ik de poort opendeed, scheen de zon opeens, ze kwam tussen de wolken door! Je was er!! Je bent er altijd! Ik weet dat het niet hoort dat je een 18-jarige nog knuffelt maar ik zou zoveel geven om je 1 keer te kunnen vastpakken. Ons wit vlindertje was deze zomer weer in onze tuin. Maar er was iets nieuws: af en toe fladderde er een 2de vlindertje bij. Was dat je vriendinnetje? Ik zou het zalig gevonden hebben je hier te zien met een meisje. Je zal wel veel vrienden hebben daar! Deze week is er weer maar eens een klein jongetje bijgekomen! Vorig jaar stonden we nog met zijn ouders samen op een feest. Hoe werkt dat bij jullie? Kennen jullie mekaar? Kunnen jullie mekaar wegwijs maken? Ik wou dat ik hen kon geruststellen en zeggen dat jij wel voor dat ventje gaat zorgen.
Je zou stilaan voor jezelf moeten gaan zorgen. Normaal hadden we nu misschien een kot voor jou in orde moeten maken! Nog zo'n moment waar ik zo naar uitkeek. Wat zou je studeren? Zou je op kot gaan? Zoveel vragen waar geen antwoord meer op is. Wij gaan verder, Jannes, zonder antwoord op onze vragen. Maar niet zonder jou! We nemen je mee, we dragen je in ons hart. We zullen je nooit vergeten maar we proberen er het beste van te maken. Alleen blijven dagen als vandaag ongelooflijk moeilijk.
We missen je, jongen! Dikke kus.
|
