We zijn een week verder...
Jannes'lichaam hebben we gisteren begraven, de gedachten aan hem geven soms een goed gevoel, we hadden een prachtzoon! Soms doet het ondraaglijk veel pijn! Hoe moeten we voor de eerste keer...., zonder Jannes? Hem nooit meer zien, nooit meer horen, nooit meer voelen,...

Het afscheid was mooi, ongelooflijk mooi! Met zoveel mensen die om hem geven, zoveel mensen die het belangrijk vonden om hem nog een mooie dienst te geven!
Ik kan niet met woorden zeggen hoe goed het deed, samen met zoveel mensen rond Jannes, elk op zijn of haar manier helpen aan een mooi afscheid, een mooie herinnering, een laatste herinnering,...

Bedankt om wat je deed, om wat je vertelde, omdat je er was!

Hallo mama en papa van Jannes,
ik kende Jannes eigelijk niet zo goed.
Maar ik was er heel hard vanaangedaan.
Ik heb gehuild en mij afgevraagd,
waarom iemand zo jong,
waarom iemand die zo goed was voor iedereen?
Die vraag stel ik me nu nog elke dag,
elke keer dat ik aan hem denk.
Op school durven we er niet echt over te praten.
Maar thuis stort ik mijn hart uit.
Mijn moeder heeft me geholpen,
en zij denkt ook aan hem,
en aan jullie.
Ik hoop dat jullie weten...
dat iedereen jullie steunt.
Ook de mensen die Jannes en jullie niet zo goed kenden.
Ik wens jullie al het geluk van de wereld toe.
En moge jullie alle troost krijgen die je vind.
Ik steun jullie.
Groeten Laura Houtmeyers uit 1AD.

29-09-2008, 20:07 geschreven door Laura