het is weer een tijdje geleden. Het leven gaat verder. Met ups en downs. Met bepaalde zaken leer je omgaan. Bij bepaalde verhalen leer je een muur rond je te bouwen zodat niet alles 'te nauw aan je hart' komt. Maar bepaalde zaken vallen zo zwaar op je schouders. Voor andere mensen misschien onbenullige zaken, voor ons zware dobbers. Zondag is onze Garfield gestorven. Doodgereden hier in de straat. Er was weinig aan te zien. Alleen zijn poot was zwart. Ons laatste stukje van jou hebben we ook moeten afgeven. Hij was je vriend. Hij was een lieve schat. We konden ons een beetje aan hem optrekken, jullie hadden nog verhalen gemeen. Nu is dit ook voorbij. Het is niet simpel dat beestje af te geven! We wisten dat het ooit wel eens zou gebeuren. Maar hij was nu al een paar keer lang weg geweest en toch telkens terug gekomen. Nu komt hij niet meer terug, hij is bij jou! Ik hoop dat je het er fijn hebt samen! Ik twijfel er niet aan!
Wij zullen hem missen, zoals we jou nog altijd missen!! lieve knuffel! mama
