Hi Jannes, het is een tijdje geleden dat ik je hier nog geschreven heb. Je zit elke dag in mijn hoofd, de nood is niet meer zo hoog om je te kunnen schrijven, ik weet ondertussen hoe ik gemakkelijk met je kan praten. Maar dit weekend zal ik je nog eens dubbel en dik nodig hebben. Cis doet zijn plechtige communie. Jouw laatste feest. Ik was zo fier op jou. De juf sprak lovende woorden over jou. Ze kon met jou gewoon praten, je werd groot. Cis wordt ook groot, anders dan jij maar ook een goed mensje! Hij gaat je weg volgen naar het college. Hopelijk stopt daar dan ook de gelijkenis... 5 jaar terug stonden we daar vooraan in de kerk, onze hand op je schouder, trotse ouders. Nu zullen we daar terug staan, trots op onze Cis. Hij doet het zo goed zonder jou! Maar hij blijft je missen, man!! Hij mist je zo hard!! Die kerk, daar heeft hij het toch nog altijd moeilijk mee! Ik weet dat je ons zal zien, misschien voel ik weer je hand op mijn schouder. Ik probeer je zo dicht mogelijk bij ons te krijgen, ik zet dezelfde bloemen en kaarsen bij je foto als op onze tafel, ook op je graf. Zo heb ik je nog een beetje bij ons.
Only know you love him when you let him go, and you let him go...
