Decompressie!? Wat is dat nu weer? Dat wil eigenlijk gewoon zeggen dat ik effen de riem er ga afgooien. Het is tijd om eens iets anders te doen dan trainen. Mijn eerste seizoen is plezant, leerrijk, maar zwaar geweest. Ik ben eigenlijk begonnen in september vorig jaar, toen ik naar Afghanistan vertrok. Toen wist ik helemaal nog niet dat ik triatleet ging worden. Maar ik was vastbesloten om af te vallen en terug te trainen. Mijn vooropgestelde doel was om 2 keer rond Kandahar-basis te lopen. Dat kwam neer op 2x13km, 26km dus. Iets meer dan een halve marathon. Met mijn trainingspartner Bart hebben we het doel gehaald. Daarna ben ik wat beginnen sukkelen met de achillespees en is het lopen een beetje op de achtergrond gekomen. Wat ik in Afghanistan vooral geleerd heb, is krachttraining. Bart introduceerde mij in de wondere wereld van de dumbbels en barbels! Op zijn beurt coachte ik Bart met de duurtrainingen, omdat ik daar meer ervaren in was. Krachttraining had ik nog nooit gedaan en altijd dacht ik dat dat alleen voor bodybuilders was. Maar al gauw merkte ik dat mijn lichaam zich snel aanpaste aan de zware trainingen. Om te recupereren van die trainingen, moesten we ook supplementen nemen. Zo begon ik met proteïnenshakes. Dat was op zich een grote stap voor mij (dat was echt iets voor bodybuilders), maar ik moest gewoon onder ogen zien dat het noodzakelijk was voor de recuperatie en het spierherstel. Ook de introductie in core-stability trainingen was heel interessant. Door de personal coaches in de gym werden we bijgestuurd in de vele (en soms technisch moeilijke) oefeningen. Maar bij het googelen merk je al snel dat het een onmisbare training is bij alle sporters. Zeker een aanrader!! En met de talrijke spinninglessen daar nog eens bovenop, kwam ik sterk uit de winter! Sterker dan ik ooit was, en die lijn wou ik natuurlijk doortrekken. Maar ik liet de 1/8ste triatlons voor wat het was en stapte onmiddellijk in de 1/4 afstand. Dat was niet te onderschatten, want je bent toch al gauw 2,5 uur aan 80 à 90% van je kunnen aan het gaan. Vooral het tweeluik in augustus (Lommel-Izegem) woog achteraf zwaar door. Ik ben namelijk nooit zoveel ziek geweest en heb toch een paar kleine blessures daarbovenop gehad. Een teken dat het lichaam een beetje moeite had om zich aan te passen. Het gewichtsverlies (15kg!) speelde daar natuurlijk ook een grote rol in. De weerstand valt een beetje weg en je bent vatbaarder voor ziektes. Zo heb ik onlangs op 1 week tijd 2 keer buikgriep gekregen. Het BK in Mechelen moest de laatste wedstrijd worden van het seizoen, maar eigenlijk wist ik al dat het de wedstrijd te veel zou zijn. Maar toch wou ik nog een laatste keer sterk uit de hoek komen. Zeker omdat de triatlon van Balen een beetje was tegengevallen. Niet dat ik daar veel kon aan doen, want tegen ziekte is weinig in te brengen. Nu volgt dus 3 weken decompressie. 3 weken rust, 3 weken geen stress, 3 weken geen trainingen. Dat wil niet zeggen dat ik 3 weken op de zetel ga liggen. Ik blijf natuurlijk actief bezig, maar van trainen zal geen sprake zijn. Ik zie er naar uit om nog eens een pintje met de mannen te gaan drinken. We moeten ook nog naar een paar feestjes gaan, waar we de remmen eens los kunnen laten... In die 3 weken hoeft niks, maar daarna begint het seizoen 2013 al! In 2013 maak ik de overstap naar de halve afstand, met als hoogtepunt het Europees Kampioenschap Ironman 70.3 in Duitsland (als ik mij op tijd kan inschrijven toch!). Trainen wordt de boodschap. En vanaf dan, zal ik ook op mijn voeding beginnen letten. Dit seizoen heb ik dat eigenlijk niet speciaal gedaan. En toch ben ik nog zoveel afgevallen. De boodschap zal zijn om niet teveel te vermageren, want dan ga ik ook spiermassa verliezen en dat is niet de bedoeling. Maar dat zijn zorgen voor volgend seizoen!
1 voordeel: het is een héél kort wedstrijdverslag. Ik heb namelijk een DNS moeten laten noteren. Did Not Start, dus. Ik had het niet verwacht, noch gehoopt. Ik was genezen van de buikgriep, maar had nog altijd last van mijn aambeien. En serieus last. Zoveel zelfs dat ik er zelfs niet over nadacht om te starten. Toen ik 's morgens opstond, had ik al snel door dat ik niet in mirakels moest geloven. Ik geraakte amper uit bed, dus was deelnemen aan mijn eerste BK Triathlon nooit geen optie! De teleurstelling was groot, omdat ik dat toch ervaar als falen. Maar ik wist even goed dat ik daat niks kon aan doen. Ik werd door mijn geweldige gezin echter goed opgevangen en we hebben de dag goed gevuld met leuke gezinsactiviteiten zodat ik met mijn gedachten praktisch geen enkele keer bij de wedstrijd zat. Vandaag besloot ik om dan toch een dokter op te zoeken en die heeft mij daarjuist doorverwezen naar een specialist. Ik moet dus straks naar het ziekenhuis om mijn probleem op chirurgische wijze te laten verhelpen! Volgens de dokter zou dat een vrij pijnloze ingreep zijn, maar daar heb ik toch mijn twijfels bij...
