2u41: dat is mijn finishtijd tijdens de 1/4 triathlon van Balen! Ver boven mijn vooropgestelde doel van 2,5uur! Niet goed dus!!
Maar goed, we zullen beginnen met het begin. De voorbereiding was op mentaal vlak niet ideaal. Ward deed sinds vrijdagavond niks anders dan overgeven en zaterdag zijn we dan ook naar de dokter van wacht geweest. Ook zondag was het nog altijd niet over en dat blijft toch een beetje hangen. Zeker als hij zo levensloos tegen je aan komt leunen... Het doet je wel iets... Toen ik aan het kanaal aankwam zondag, kwam ik al direct bekend volk tegen en was de spanning een beetje gebroken. Hoe langer ik langs het kanaal stond, hoe meer volk ik tegenkwam. Onbewust verhoogt dat de druk, omdat je toch altijd goed wilt presteren, zeker bij een thuismatch. Om iets voor 3 gingen we het kanaal in en om 15u werd het startschot gegeven. Ik probeerde zo snel mogelijk te vertrekken en tot halverwege had ik een goed ritme. Maar vanaf dan ging het alleen maar bergaf. Ik verloor mijn goed ritme, ik moest mijn ademhaling telkens opnieuw zoeken en ik verloor tijd op het grote pak. Ik kwam dan ook bij de laatste 10 uit het water. Voorlopig was er nog niks verloren, ik weet nu eenmaal dat de zwemproef niet mijn beste onderdeel is. Ik moest gewoon knallen op de fiets!! Direct na de wisselzone moesten we de brug van Hoolst over en daar verzuurde ik al. Toen wist ik al dat ik niet op mijn sterkste was. Maar goed, alle begin is moeilijk en het zou wel beteren. Maar echt beteren deed het niet, integendeel. Ik kon nooit in mijn ritme komen en de vele plaatsen die ik terugwon, moest ik voor een deel terug inleveren. Ik had last van buikpijn en een opgezwollen maag. Maar op de fiets kun je dat gevoel enigszins nog negeren, omdat de benen het grootste werk moesten doen. De aanmoedigingen van de vele supporters hielpen toch wel en gaven mij een boost om te blijven geven! Na 40km en 1u08min (toch niet zo heel slecht) kwam ik terug in de wisselzone en deed ik mijn loopschoenen aan om te beginnen aan mijn laatste 10km. Ik had het in het begin héél moeilijk, ik had enorm veel last van mijn buikpijn en ik kon gewoonweg geen fatsoenlijk tempo halen. En in plaats van te beteren, verslechterde het alleen maar. Bij elke stap die ik zette, wou ik opgeven! Mijn verstand riep alleen maar: STOPPEN. Maar mijn gevoel vond dat ik de vele supporters niet kon laten stikken en ik moest doorgaan. Ik kon het ook niet hebben dat in de uitslag achter mijn naam DNF (did not finish) ging staan! Ik geef nu eenmaal niet graag op. Maar ik moet toegeven dat als het ergens anders te doen was geweest, ik allang had opgegeven. Ik wist dat het niet goed was en dat ik het streefdoel van 2,5u niet gehaald had. Maar hoe langer, hoe meer last ik had van mijn buikpijn. Toen ik aan de finish kwam, zei Marijke mij dat ik rond de 2u40 zat en ik was uiteraard teleurgesteld. Het aangeboden water en watermeloen kreeg ik langs geen kanten binnen. Het enige waar ik aan dacht was te gaan liggen voor ik omviel!! Ik ben dan ook effen gaan liggen in de graskant. Ik was echt aan het sterven. Even later en toch een beetje bekomen, ging ik een cola drinken. Die kreeg ik niet doorgeslikt en toen ik mijn fiets ging halen aan de wisselzone, heb ik alles wat er zich in mijn lichaam bevond uitgekotst! Hoewel kotsen helemaal niet fijn is, was het toch een opluchting. Hetgene wat al de hele middag op mijn maag lag, was eruit!!! Inclusief mijn spirelli van 's middags .
Ondanks alles was ik toch blij dat ik het karakter heb getoond om uit te lopen. Ik hoop dat dit mijn eerste en laatste dieptepunt van mijn eerste triathlonseizoen zal zijn. En hopelijk kan ik nog 1 keer schitteren tijdens het Belgisch Kampioenschap in Mechelen op 16 september. Moesten er veel supporters meegaan, dan kunnen we misschien een bus inleggen.
.
