Onverwachts en ondoordacht was het daar.
Ik werd gewoon geslagen met verliefdheid.
Eigenheden, individuen, identiteiten,
Sterke mensen naast elkaar met schitterende ogen.
Een ideaal.
Ik haat het.
Ik wil je hier bij mij, nu en voor altijd
Ik wil elke seconde van jouw leven leiden
Ik wil jou in mij laten groeien
Je mag me opeten als je dat echt wil
Maar het liefst van al wil ik tot jou versmelten
En zo een symbiose van liefde vormen
Een eenheid met kracht als een stomende trein.
Een doel, een richting,
Een zetel, een patat.
Tot ademen niet meer kan
Tot vanzelfsprekendheden dat niet meer zijn
En ellende en terreur van ons een evolutieloos gezwel maakt.
Dat we elkaar vervloeken en verdoemen
Dat het plafond is bereikt.
Dat we elkaar haten om elkanders zijn.
Dat we elkaar kleineren, saboteren en krenken.
Dat we de ruimte niet kunnen delen 
en het licht in de ogen niet meer gunnen.
Als we dan kunnen
Dan kunnen we zijwaarts stappen
Als we dan beslissen
Dan beslissen we samen te zijn
Als we dan kiezen
Dan kiezen we voor elkaar
Mochten we elkaar nieuwe kansen blijven geven
Dan zou ik dat liefde noemen
Liefde tussen 2 sterke mensen, naast elkaar, met schitterende ogen.
Ze stralen, twinkelen en doven uit.
Ze fonkelen, glanzen en verstikken
Ze glinsteren, lichten op en blijven verder gaan.

08-02-2010 om 11:55 geschreven door Irene  

28-12-2009 om 02:10 geschreven door Irene  

27-12-2009 om 21:17 geschreven door Irene  

25-12-2009 om 00:00 geschreven door Irene  

Opmerking: dit is nog een tekst in bewerking. Ik heb alle werkwoorden met 1 lettergreep verzameld. Een mens moet toch iets doen als hij zich verveelt.

Ik naai, ik fuif, ik knip, ik spuw.

Ik bak, ik ga, ik kom, ik sta.

Ik bel, ik gaap, ik kook, ik staar.

Ik bijt, ik geef, ik koop, ik stamp.

Ik blijf, ik geeuw, ik krab, ik stap.

Ik bloos, ik gids, ik kreun, ik start.

Ik bluf, ik gil, ik krijg, ik steel.

Ik bof, ik gluur, ik krijs, ik sterf.

Ik boks, ik gok, ik kruip, ik sticht.

Ik bouw, ik gooi, ik kuch, ik stik.

Ik bowl, ik grijp, ik kuis, ik stink.

Ik braak, ik groei, ik kus, ik stop.

Ik breek, ik haal, ik kweek, ik stort.

Ik breng, ik haat, ik kwets, ik streel.

Ik brij, ik hak, ik kwijl, ik strijd.

Ik bruin, ik hang, ik lach, ik stuur.

Ik chat, ik hap, ik lal, ik tast.

Ik dam, ik hark, ik leef, ik tel.

Ik dank, ik hef, ik leen, ik test.

Ik dans, ik help, ik leer, ik toast.

Ik deel, ik hijg, ik lees, ik tob.

Ik dicht, ik hijs, ik leid, ik train.

Ik dood, ik hik, ik leun, ik treur.

Ik draag, ik hink, ik lieg, ik twist.

Ik drink, ik hoest, ik lig, ik typ.

Ik droom, ik hoor, ik lijd, ik vaar.

Ik druk, ik huur, ik lik, ik val.

Ik duw, ik huw, ik loer, ik vang.

Ik dwaal, ik jaag, ik loop, ik vecht.

Ik dweil, ik jat, ik lul, ik veeg.

Ik dwing, ik juich, ik maal, ik verf.

Ik eer, ik kaart, ik maf, ik vis.

Ik eet, ik kan, ik mail, ik vlecht.

Ik eis, ik karn, ik meet, ik vlei.

Ik erf, ik kauw, ik meld, ik vlieg.

Ik faal, ik ken, ik meng, ik vlij.

Ik fax, ik keur, ik mets, ik vloek.

Ik feest, ik kijk, ik mis, ik vlucht.

Ik fiets, ik klaag, ik mix, ik voel.

Ik film, ik klim, ik neem, ik vraag.

Ik flirt, ik klink, ik nies, ik vrij.

Ik flop, ik kluif, ik niets, ik vul.

Ik flos, ik klus, ik nip, ik waak.

Ik fluim, ik knaag, ik paai, ik wacht.

Ik fluit, ik kneed,  ik paar, ik walg.

Ik frons, ik knijp, ik pak, ik warm.

Ik win, ik smeed, ik rust, ik plant.

Ik woon, ik smeek, ik schaad, ik plas.

Ik wring, ik smeer, ik scheer, ik plooi.

Ik wroet, ik smijt, ik scheid, ik poch.

Ik wuif, ik smoor, ik schenk, ik poets.

Ik wurg, ik snijd, ik schep, ik praat.

Ik zaag, ik snoep, ik schets, ik preek.

Ik zaai, ik snuit, ik scheur, ik prijs.

Ik zeg, ik snurk, ik schiet, ik prik.

Ik zeur, ik spaar, ik schijt, ik print.

Ik zie, ik spat, ik schik, ik proef.

Ik zing, ik speel, ik schil, ik pronk.

Ik zit, ik speur, ik schooi, ik pruts.

Ik zoek, ik spoel, ik schop, ik push.

Ik zoen, ik sport, ik schreeuw, ik raad.

Ik zorg, ik spreek, ik schrei, ik raak.

Ik zucht, ik spring, ik schrijf, ik wil.

Ik zuip ik spring, ik schuil, ik raap.

Ik zwaai, ik spuug, ik shot, ik rasp.

Ik zweer, ik pas, ik show, ik red.

Ik zweet, ik pers, ik sjouw, ik reis.

Ik zwel, ik pik, ik ski, ik rem.

Ik zwem, ik pis, ik werk, ik ren.

Ik zwicht, ik pit, ik sla, ik rijd.

Ik zwoeg, ik pits, ik slaap, ik rijg.

Ik was, ik plaag, ik sleep, ik rijm.

Ik wed, ik plaats, ik sleur, ik roei.

Ik weeg, ik plak, ik slijm, ik roep.

Ik ween, ik plan, ik slik, ik rol.

Ik weet, ik ruft, ik slof, ik rook.

Ik wens, ik wijs, ik ruik, ik rouw.

20-10-2009 om 00:00 geschreven door Irene  

Niet stoppen. Doe verder. Scheur over grenzen heen. Ga door.
Druk het. Breek het. Breek alles. Gooi de ramen in. Stamp. Race. Zuig. Moord.
De waas in mijn hoofd drijft me verder dan naar waar ik anders kom.
Niets houdt me tegen. De automatische piloot in me heeft alle controle. Ooit alles nergens en niets. Gewoon gaan. Recht vooruit. Al het goede dat ik doe lijkt niet te worden gezien.
Ik ben zo sterk niet.
Ik val
steeds dieper in de lege put.

04-10-2009 om 20:37 geschreven door Irene  

Onze gevechten streden om passie en spel, tot het uitmondde in iets onvoorzien. Het zicht was niet te ontkennen dus sprak het woord ons geheim. De schuld zou niet opwegen tegen het effect. Dus om jou te sparen schilder ik mezelf af. Ik speel voor zot en jij blijft in recht. Maar verborgen liefde groeit in aanzien tot het spat. Nu neem ik het mee, ons geheim in mijn graf, want jij bent stil en ik zal dat ook zijn.
(over Gauguin en Van Gogh)

12-09-2009 om 11:27 geschreven door Irene  

Is die beloning wel zo veel moeite waard? Ik geloof in iets dat ik liefde noem. Maar ik moet vechten om geknuffeld te worden. Ik schrijf woorden vol hoop en frustratie. Naïef genoeg blijf ik geloven in iets wat gedoemd is te mislukken.
Mijn ongeluk is dat mijn maskers te verfijnt zijn gemaakt. Niemand ziet mijn ware gelaat. En de huid op mijn gezicht kan niet ademen; ik versmacht tewijl ik gekraakt en gekelderd word in het gevecht met mijn demonen. De angst om controle te verliezen, dát, terwijl ik stuurloos rij op een verloren verstand. Het feit dat ik mezelf bedrieg door mijn grenzen te overschrijden; even erg dat ik mezelf belieg en dit liefde noem.

12-09-2009 om 00:00 geschreven door Irene  

31-07-2009 om 00:00 geschreven door Irene  

19-06-2009 om 14:54 geschreven door Irene  

19-06-2009 om 00:00 geschreven door Irene  

Ik staar voor me uit naar wat net een leeg blad was maar nu letter voor letter gevuld wordt met geschreven gedachten. Mijn mond is droog en mijn honger is groot.  Maar de zin en inspiratie ontbreken me. Proeven is oefenen, pogen is proberen . Ik jaag mijn dromen na en stuit op mijn grenzen. Ik wring me uit korsetten om kwaliteit te behalen. Elke dag word ik ouder en ik zie me evolueren naar sterke profielen die mijn jeugdigheid overspoelen.  De groei van mijn hunkering naar stabiliteit kamt mijn wilde haren uit. Het serieuze leven schreeuwt me toe en ik wil het hebben. Als mijn eigen lef ontbreekt kan ik rekenen op de verwachtingen die ik in mijn omgeving heb geschept om verder te draven. De tegenzin draait om door de eigenheid van mijn persoon. Dan leer ik mezelf kennen. Als ik moet vechten.  Zoals vandaag, tegen een leeg blad. Tegen mijn eigen onvermogendheid. Tegen twijfels en vragen. Twijfels en vragen die als ontstaan dienen. Tot flaters en succes. Zoals dit. Idealisatie  en minachting is eigen aan bestaan. In een laatste beschouwing wordt wat ooit als een leeg vel was geëvalueerd. Verbrand de tabula en blaas je laatste adem uit. Het woord van de dag, van mij voor jou:  asemmer. Asem’er: leef;  as-emmer: sterf.

07-05-2009 om 00:00 geschreven door Irene  

Ik breng mijn nacht door.
Daar waar het liedje werd gespeeld.
Het liedje dat ik het onze noem.
Gekozen, gespeeld, gedraaid.
Voor mij, voor jou, voor mij, voor ons, voor jou.
Ik bij jou. Dicht bij jou.
Verloren in het lied.
Elkaar gevonden, eindelijk gevonden, op het einde van de reis.
In aanraking en kussen smelt ik tot jou, jij tot mij, tot ik en jij en we en wij.
Verloren en niet teruggevonden willen worden.
Leef me.
Ik ben van jou. De jouwe, verloren tot je me vindt.
Ik ben van jou. Ongewild van jou. Van jou.
Van jou, de jouwe, van jou, de jouwe, van jou, de jouwe, van jou.
De jouwe.

04-05-2009 om 09:58 geschreven door Irene  

Ik zie er prachtig uit, een beetje zuiders zelfs met mijn lippen diep rood gestift. Mijn aansluitende kleren accentueren mijn lijn, borsten en billen. Mijn groene ogen met grote pupillen tonen aantrekking en onschuld. Terwijl ik me in alle schijnbaar nonchalante poses wring om zijn aandacht te trekken, kiest de man in de zetel voor een boek. Om het ijs te breken zet ik wat muziek op. Het wordt warm, heet tot het brandt, dan koelt het af naar lauw en uiteindelijk wordt het gewoonweg zelfs fris. Op muzikaal vlak komen we niet overeen.
Rookpauze.
Ik had meer zin om met die zatlappen te zeveren dan bij mijn vriend te zijn. Maar ik keer toch maar terug naar huis, hij was daar nog zie je.
In mijn golvend haar zit een roos geplant en mijn hele lijf smeekt naar het zijne. Ik lok hem mee naar mijn kamer. Maar we zijn even snel terug beneden.
Ik zucht eens diep en draai met mijn ogen.
Veel vraagtekens rijzen bij me op als hij het heeft over zijn frustratie over zijn seksloos leven.
Ok, mannen en vrouwen lezen en begrijpen elkaar niet zo makkelijk; maar jongen, jij mag jezelf toch gewoon voor je kop slaan.
Hij slaagt er in me te beledigen in een van mijn onachtzaamheden. Hoe goed de ander ook afstand kan nemen, krenking doet relaties geen deugd. Mijn cd’s opbergend vraag ik hem naar huis te gaan, hij staat recht en controleert zijn zakken om zeker alles mee te hebben en gaat de gang in. Na wat getreuzel beseft hij dat ik hem niet uitlaat. Hij zegt: “Ik vind het wel”, “Yo” repliceer ik. Ik word warm, heet tot ik brand, dan koel ik af van lauw naar fris uiteindelijk word ik gewoonweg ijskoud.

01-05-2009 om 00:00 geschreven door Irene  

Het begon op woensdag 26 maart… een drang maakte zich meester over mij. Ik kon niet weerstaan aan de krachten die mij leken te bepalen. 3 volle dagen heb ik het beste van mezelf gegeven. Nog nooit heb ik zo m’n best gedaan om mijn kasten te herordenen, de stofzuiger in de kleinste hoekjes te rijden en mijn afwas zo bacterie vrij mogelijk te maken.

De nacht die een koele brug maakte tussen zondag en maandag was er één van weinig slaap. Mijn eigen sussende woorden hielpen niets, mijn gewoel heeft die nacht het bed verwarmd tot de wekker afliep. Een hels gepiep dat het startschot van mijn dag betekende. Het was zover, het moment suprême kwam eraan, ik moest me klaar maken... Achtduizend vierhonderd zesendertig gevoelens vulden mijn hart en hoofd. Iets nieuw beginnen is altijd beangstigend, en mijn zin om weg te lopen was groot, héél groot. Maar dat kon ik natuurlijk niet doen, ze wisten dat ik kwam. Met grollende buiken wachtten ze op mijn komst. Een mals kippetje om te verslinden, tot het laatste stukje spiervlees van het botje is afgescheurd. In mijn ergste nachtmerrie was die eerste dag zo, wat er gebeurde in de werkelijkheid lag niet in de lijn van mijn slechte droom. Want ik ben heel blij dat ik die maandag géén rechtsomkeer richting huis heb gemaakt. Voor ik het goed en wel besefte zijn financiële zorgen iets waar ik nog vage gedachten over bezit, heb ik de job van mijn dromen en zit ik te grappen en grollen met mijn óh-zo-fijne collega’s.
De laatste stempelkaart, hé, die is gedeponeerd. Dáár, in dat bakje.

29-04-2009 om 17:06 geschreven door Irene  

Met lichte tegenzin sleep ik mijn vermoeide benen naar de nog koude ruimte. De dag begin ik met de verlossende lediging van mijn blaas. Uren kan ik doorbrengen op de pot en het heeft me al menig zen-moment opgeleverd. Dan draai ik de knop om. De kamer wordt met warmte gevuld. De kleren die ik nog aanhad worden vliegensvlug uitgespeeld. Ik hef mijn hoofd en mijn slaperige ogen worden wakker van de waterstralen. Dit moment is ondertussen een automatisme geworden die mijn gedachten de vrijheid heeft gegeven om weg te dromen naar een rustgevende leegte. Tussen de warme regendruppels door grijpen de handen naar het haar en ze strelen de individuele lokken tot ze lang en nat hangen. De eerste fles wordt geopend, een mengsel van shampoo en water begint te schuimen. Het inzepen gebeurt met een goede zorg. De combinatie van het haar en de brei maakt het mogelijk om de raarste kapsel te creëren. De volgende fles wordt aangesproken, dit maal is het gevuld met een crème. Ik schakel altijd de hulp in van een spons voor het wassen van mijn lichaam. De gewoonte van het douchen zorgt voor een structuur waar zelden van wordt afgeweken. Mijn borst en borsten. Mijn schouders, oksels en bovenarmen. De onderarmen, buik, lies en de bovenste binnenkant van mijn benen. De schaamstreek. Vervolgens mijn volledige benen en voeten. Ik sluit af met mijn rug en billen. Het schuim glijdt bijna even snel van mijn lijf als ik het heb aangebracht en een zoete geur vult de kamer. De snelle loop van dit gebeuren geeft me altijd het idee dat het heerlijke parfum van mijn douchegel nog niet aan mijn lichaam kleeft, dus herhaal ik het hele wasproces. Het moment om de shampoo uit te spoelen is aangebroken, het heeft ondertussen al van voldoende tijd genoten om in te werken. Met mijn linkerhand masseer ik mijn hoofdhuid tot de laatste restjes het haar hebben verlaten, deze lopen langs mijn lichaam weg tot ze de vloer bereiken en uiteindelijk verdrinken in het putje.

09-04-2009 om 22:31 geschreven door Irene  

28-03-2009 om 22:29 geschreven door Irene  

28-03-2009 om 00:00 geschreven door Irene  

28-03-2009 om 00:00 geschreven door Irene  

Wegwerpluiers, wegwerpcamera’s, wegwerpliefjes, wegwerpgsm’s, wegwerpverpakkingen, wegwerpmelkjes bij de koffie, wegwerpzakjes, wegwerpkleding, wegwerphonden…

In deze tijden van ecologische bewustwording stelt iedereen zich vragen. Ik dus ook.

Ik heb een laptop met een kapotte batterij; ik bedoel, het ding werkt: op netstroom. Mijn gsm laat het na berichtjes te versturen. En m’n digitale fototoestel kent het verschil niet meer tussen de flitsinstellingen en foto’s wissen. Nu staan deze zaken nog allemaal onder garantie. Maar het moeten missen van deze materialen, doet me mijn hartje zo’n pijn meneer.

Stel u voor:

6 tot 8 weken zonder computer (en 3 keer per week in een vermuft internetcafé gaan zitten), telefonisch 4 weken niet bereikbaar (tenzij ik een oud vervangtoestel neem waar ik evenveel waarborg voor betaal als het eindereekje van Nokia) en 6 tot 8 weken geen foto’s kunnen nemen (net nu er zo veel leuke feestjes in het vooruitzicht liggen).

Dan is er nog het feit dat de moeite om naar de post te gaan en een aangetekend pakket te versturen me groter lijkt dan op zaterdag naar de winkel te gaan om iets nieuw te kunnen kopen. Weken en maanden van twijfel en luiheid passeren terwijl de garantieperiode krimpt.

Heel misschien hebben die producenten wel een profijtige marge ingecalculeerd voor mensen zoals mij: zij die problemen ervaren, maar hen nooit lastig zullen vallen.

Naast het te hebben over mijn wegwerplaptop, -gsm en –fotocamera en eigen aandeel in de instandhouding van deze situatie, deel ik nog een ervaring met een verpakking.

Vorige week kocht ik een nieuwe cd. Een beloning voor een dagje shoppen. Thuis aangekomen, wou ik het fonkelende item zo snel mogelijk in de cd-speler steken. Bleek het voorzien te zijn van 2 met-moeite-verwijderbare-condooms. 2 wikkels ter bescherming van de hoes dat de cd moet behouden van schade. Waar is de bubbelplastiek, de isomo en het kartonnen doosje gebleven? Dan had ik tenminste een nieuw mini-opbergsysteem, knutselmateriaal en 3 minuten spelplezier.
Is het EINDELIJK gelukt de folie te verwijderen, blijkt die cd van Kings of Leon toch niet zo de moeite te zijn. Wegwerpcd. Uit een wegwerpzakje, want ik was alweer die herbruikbare tas vergeten.

26-02-2009 om 23:12 geschreven door Irene