Een friste aangevuld met de lentezon die zijn aantocht kenbaar maakt.
Het is zo'n dag waarop ik eigenlijk moet gaan fietsen langs jagerspaden, terwijl ik de landschappen aan me voorbij laat razen.
Ik geniet.
Op een verjaardagsfeest had ik heerlijke nieuwe ontmoetingen en op een begrafenis sterkte ik banden aan met een kennis. De evenementen waren een viering van het leven. Een beleven en een stilstaan.
Ik ben me bewust van de intense en oprechte contacten die ik heb met mijn vrienden, ze vullen me met steun, eerlijkheid, gehoord worden en plezier.
Ik geniet.
Muziek speelt in mijn oren en ik dans.
Zelfs als ik op mijn stalen ros naar huis keer kan ik zwoel bewegen en zing ik.
Hier ben ik dan, als gelukkigste mens op aarde.
Een warme stroom vloeit door me heen en eindigt in mijn onderbuik. Ik voel de opwinding in mijn borsten. Mijn gedachten durven al eens naar jou afglijden.
Niets mooier dan jij die me begrijpt. Niets mooier dan de lucht te klaren. Niets mooier dan de gesprekken die we hebben. Niets mooier dan wat ik aan je heb.
De kille nacht lijkt kouder bij ruzie Onverschillig blijf ik bij je tranen Vertrek Het spijt me dat ik het niet eerder heb gezegd Vertrek Mijn besluit staat vast. Ik verras mezelf met harteloosheid Ga Dag Salut Vaarwel Help ik mee pakken?
Deze avond deed Jazz me wegdromen naar een vervlogen tijd. Toen auto's nog als communicatiemiddel dienden en meningen nog gezegd konden worden. Aan de rust die we vonden en de echtheid van ons zijn. Massages en een gitaar, dat waren wij. Boetes werden gespaard om in bed te blijven liggen. Nooit kwamen we nog op tijd. Fascinaties voor ogen, handen, gedachten en liefde. Eindeloos opgaan in mekaar. En dan elkaars vertrouwen breken, uit angst om te verliezen. Met een laag verf gingen we over de stoelen, we dansten; je smeekte me om te blijven en ging zelf weg.
Het werd een beslissing die ik me al direct betreurde. Ik liep over straat met opgeheven hoofd, maar ik was niet trots. Ik dacht aan de onmogelijkheid om de tijd terug te draaien, terug te kunnen keren naar datzelfde moment en mijn woorden in te slikken. Heel erg moedig ben ik niet, want ik kan mijn fout niet toegeven. Verantwoordelijkheid nemen voor je daden en met de gevolgen leven, spreek ik mezelf toe.
En nog steeds denk ik er over na, bloedt mijn hart en voel ik me schuldiger dan ooit. Dat is het gevolg van mijn daad: een wrange smaak.
'Op de bus, bus, bus, zie ik mensen. Op de bus, bus, bus, kijk ik door het raam. Op de bus, bus, bus, kan je iedereen vanalles toewensen. Op de bus, bus, bus, is het aangenaam.' Het was duidelijk geen stad naar mijn hart. Een halve dag reizen en ik zit in een ander deel van het land, met z'n eigen sfeer. Deze keer gaat het goed zijn, ik voel het. De gedachten van de voorbije dagen schud ik van me af en ik leg mijn hoofd tegen het raam. Het is het vooruitkijken dat me hoop geeft. Er zitten 3 enthousiaste Britse vrouwen op de bus, contact leg ik snel door in te spelen op wat ik ze hoor vertellen. Ze nemen me in hun armen. Bij het afstappen krijg ik een vreemd gevoel. Van nul beginnen, naïviteit, goed geloven, er zin in hebben en wat onzekerheid. 2 van de 3 vrouwen vluchten voor hun mannen, enkele dagen weg, 'op bezoek bij een kennis'. Ik hoor hen plannen maken om nooit meer terug te keren. Deze dames worden mijn gezellinnen, de pil tegen de eenzaamheid. We huren samen een kamer en het etentje wordt een zatte bedoeling met liefdesverklaringen. De dag met kater volgt. Ik lag in het midden, met m'n arm op m'n voorhoofd.
Wakker worden doe ik met een leeg gevoel. De man naast mij is gisteren al vertrokken. Dat is beter zo, of dat maak ik mezelf toch wijs. Het is een dag zoals een ander, niet wetend wat ik hier juist kom doen loop ik verloren. Een taxi-deal rijdt me van de ene bezienswaardigheid naar de volgende. Ik probeer te genieten van de cultuur. Op een paar uur ben ik rond met het memorabele, op een paar uur heb ik een miljoenenstad gezien. Mijn beslissing om de volgende dag de reis verder te zetten is dan ook snel genomen. Het is 5uur in de namiddag en het wordt hier stilletjes aan donker. Mijn onveiligheidsgevoel is nog altijd zeer groot en ik beslis in het hotel te blijven. Na 2u op de kamer foto's te trekken van het plafond en mijn intieme delen, begeef ik me naar het restaurant. Op het bord schep ik alles dat locaal lijk, ik vind het belangrijk dat ik nieuwe dingen proef. Aan een tafeltje zit ik alleen, er is weinig volk in het hotel. Een oudere man kijkt me aan. Hij is niet de enigste die zich afvraagt wat een jong meisje hier alleen komt doen. Uit vriendelijkheid glimlach ik, waarna ik me terug op mijn bord concentreer. Een zucht vat alles samen. Met een bedankt en een goedenavond verwijder ik mezelf uit de ruimte. Nog even en dan mag ik slapen. Nog even en dan is de dag gepasseerd. Er is geen vermoeiender gevecht dan dat tegen jezelf. Een boek lezen is een leuk alternatief op een avond gepieker. Vannacht slaap ik op de linkerhelft van het bed.
Enkele jaren geleden deed ik het al, onbezonnen aan een avontuur beginnen en zelfs mijn gsm vergeten. Zo was ik grotendeels van de wereld afgesloten, daar in Afrika. Als rijke blanke mens reisde ik het land rond. Al is dat natuurlijk relatief, je voelt je rijk als de mensen rond je niets hebben. Dat avontuur begon uit een vlucht voor liefde of liefdesverdriet, het is maar hoe je het bekijkt. Nu, enige jaren later doe ik het opnieuw, weglopen. Van mijn werk, van mijn stad, van mijn vrienden en van mijn liefde. Het wordt me allemaal snel beklemmend. Het voelt aan alsof ik langs alle kanten getrokken word en dan loop ik weg. Niet wetend waarheen beland ik dan in een goedkoop hotel in een land waar ik de taal niet van spreek en de lelijkheid slecht verborgen is. De GROTE reis is leugen. Het gevaar zoek ik niet op, want ik ben doodsbang en heb mijn kamerdeur gebarricadeerd. Het ijskastje draait zoals bij mij thuis: met ronkende motor en over zijn toeren. Deze avond maak ik er een televisieavond van. De posten zijn bezaaid met dramatische soaps vol jengelende kinderen, kwelende vrouwen en zingende mannen. Ik versta er niets van, maar denk dat het over de liefde gaat. Ik verveel me. In de bar schenken ze rum: rum met vanille, rum met gember, rum met appel, rum met koffie,... Hier zijn we allemaal alleen. Gebroken Frans als voertaal bindt de nationaliteiten, net als filosofie, politiek en liefde. De blonde man met zijn boek trekt m'n aandacht. In mijn leven heb ik meer seks gehad dan ik me kan herinneren. Af en toe probeer ik te denken aan de mannen die hijgend en pompend boven me hebben gehangen, soms schiet er een naam binnen en denk ik dat ik een lijstje moet opstellen. Vandaag lig ik op de linkerhelft van het bed.
Facebook is zo'n beetje het dagboek van de 21ste eeuw. Zeker als je alle statussen eens op een rijtje zet. Vorig jaar heb ik ook zo'n bericht gebracht, lees ze beide en je krijgt een zeer goed beeld van m'n leven.
Irene...
heeft een ku(i)svriendje (januari 2010): Het lief deed huishoudelijk werk.
Ik heb Maria, 3 vissen en een triftkikker; it seems my life starts as a joke. (februari 2010): nieuwe benamingen doen al eens lachen
katert.... miaauw (februari 2010): avondje uit
verliefd! (februari 2010)
♪ Zondag, zondag ♫ Vandaag blijf ik de hele dag dicht bij je ♫ Zondag, zondag ♪ (februari 2010): Het lief kwam na een reis van 6 weken terug naar huis
kan toveren! (februari 2010): zeer lekker en spectaculair gekookt
stays on hold (maart 2010): de relatie met het lief vertoonde enkele barsten
doet de afwas van 5 maand verliefd zijn. (april 2010): de relatie met het lief vertoonde enkele breuken
heeft opeens iets voor plastiek rozen. (april 2010): Het lief leerde me Guido Belcanto kennen
blaast belletjes en wakkert vuur aan! (april 2010): De relatie maakte enkele laatste stuiptrekkingen meelborppaals nee tfeeh (mei 2010): Ik kon niet slapen
steekt het op de bosgeesten. (mei 2010): Laatste dag van het Dhoppe Bos met mijn favourite sprookjesverteller
vers gezadeld en nu dubbel zo gelukkig (juni 2010): Na de bevestiging dat ik in Griekenland kon verblijven, hielp Joris me aan een nieuw zadel.
is een weekske op Barak Humanist. Ciao! (juli 2010): Op kamp met Hujo
vertrekt tot het terugkom-feestje. (augustus 2010): Op reis
zweet bıj 42 graden. (augustus 2010): Het was er warm
frappé heartbeats (september 2010): Van koffie krijg ik al eens hartkloppingen
's dinerparty in Greece. (september 2010): Etentje voor de mensen die ik in Griekenland heb leren kennen
Domestic Goddess. (oktober 2010): soms schiet ik in een huishoudelijke bui
ruimt op na de laffe aanval van de zak soepgroenten. (november 2010): Het onhandig vastpakken van een zak soepgroenten zorgt wel eens voor domme momenten
en het botermoment. (november 2010): Ik mocht mijn ontslag én nieuw contract tekenen.
en de wondere wereld van linzen. (november 2010): aan het koken geslagen
is wreed content. (december 2010): over het leven, het werk, de vrienden,
Intimiteit is iets om te haten, zeker als iemand waarvan je houdt je verlaat.
Terug opnieuw beginnen. En ik ben een vluchter, telkens opnieuw.
De vrienden worden steeds echter, en het leven oprechter.
Klaar zie ik te vaak, alleen spijtig dat ik mijn energie verspil.
Verkeerde investering in liefde. En zo veel mensen die me graag zien. Liedjes die ik graag hoor en dingen die ik graag doe. Eindeloos kan ik door gaan.
En ik kom hem tegen, mijn partner in crime. Mijn uitdaging en rust.
De vriendschap die me nu de vreugd van m'n leven geeft, ze verdooft de
liefdespijn door vertier. Alleen zijn kan ik niet. De gedachten
zijn klaar en duidelijk, maar uit puur protest vertroebel ik ze. En dan
komt het verdriet. Eindelijk overmand door het gevoel van
eenzaamheid, bloedt m'n geschaafde hart de druppels die het moet. Ik
verdrink in m'n tranen en zink in de poel. De levenslust en de kracht is
ver te zoeken, redders worden afgewimpeld. Afscheid neem ik met een
groet. "Salut, de kost, als ik die liefde niet kan hebben, laat me
dan maar liever sterven. Ik hoef dit leven niet meer." "Oh, gy
dramaqueen", hoor ik in de verte. "Wat denk je van een een pintje? En
lucht nog eens je hart!" Ik lach. Daar zijn ze weer, mijn duizend
man gouden hartjes, bezorgd om mij. En ik vertel. Ze zijn de vreugd
van m'n leven. Ze verdoven de pijn met vertier. Alleen zijn hoef ik
niet. Mijn gedachten zijn klaar en duidelijk. Al zal ik ze uit
puur protest weer vertroebelen, want mijn lust eist meer.
Onverwachts en ondoordacht was het daar. Ik werd gewoon geslagen met verliefdheid. Eigenheden, individuen, identiteiten, Sterke mensen naast elkaar met schitterende ogen. Een ideaal. Ik haat het. Ik wil je hier bij mij, nu en voor altijd Ik wil elke seconde van jouw leven leiden Ik wil jou in mij laten groeien Je mag me opeten als je dat echt wil Maar het liefst van al wil ik tot jou versmelten En zo een symbiose van liefde vormen Een eenheid met kracht als een stomende trein. Een doel, een richting, Een zetel, een patat. Tot ademen niet meer kan Tot vanzelfsprekendheden dat niet meer zijn En ellende en terreur van ons een evolutieloos gezwel maakt. Dat we elkaar vervloeken en verdoemen Dat het plafond is bereikt. Dat we elkaar haten om elkanders zijn. Dat we elkaar kleineren, saboteren en krenken. Dat we de ruimte niet kunnen delen en het licht in de ogen niet meer gunnen. Als we dan kunnen Dan kunnen we zijwaarts stappen Als we dan beslissen Dan beslissen we samen te zijn Als we dan kiezen Dan kiezen we voor elkaar Mochten we elkaar nieuwe kansen blijven geven Dan zou ik dat liefde noemen Liefde tussen 2 sterke mensen, naast elkaar, met schitterende ogen. Ze stralen, twinkelen en doven uit. Ze fonkelen, glanzen en verstikken Ze glinsteren, lichten op en blijven verder gaan.
