Op de site www.babybytes.nl kan je je zwangerschap op de voet volgen. Je geeft er je vermoedelijke bevaldatum in en dan zie je precies hoe ver je bent en wat er in die week gebeurt met je lichaam en kindje. Leuk, hoor. Zo kon ik er vandaag lezen dat het kan zijn dat Jerommeke al een ferme bos haar heeft, maar dat dit niet perse zo hoeft te zijn. Het maakt me enorm nieuwsgierig hoe ons manneke er zal uitzien.
Zoals je op de foto kunt zien, blijft de buik groeien en uitzetten. Sommigen zouden hun inzet/kg's van Jerommeke al wat hoger willen schatten, maar misschien dat het weten van: zowel mama als Jerommeke zijn niet te zwaar, dat dit hen kan gerust stellen. De buik groeit, maar voorlopig resulteert dit niet in vele kg's die erbij komen. Hopelijk blijft dit zo. Jerommeke weegt een 100 gr boven het gemiddelde.
Vandaag ben ik alleen naar de gynaecologe moeten gaan. Omdat ik al 31 weken ver ben, wou ze graag even vaginaal voelen. Dat is toch maar raar, hoor. Zo met die voeten in de beugels, benen wijd open. Nu ja, raar, eigenlijk is het allemaal erg natuurlijk. Het hoofdje ligt intussen naar beneden en ik heb nog geen opening. Goed, hé! Daarna even op de weegschaal en ik weeg al .......... kg. :-p Na het aankleden nog even op de andere behandeltafel voor een echo en het beluisteren van het hartje. Ik hoef niet eens naar een dancing om techno te horen. De beat van het hartje is voor mij voldoende. De gynaecologe heeft ook een 3D-echo genomen ter compensatie van de uitgestelde afspraak. Leuk, hoor. Bij het zien van Jerommeke zijn gezicht kan je niet anders dan vertederd zijn. De volgende afspraak is gepland binnen 4 weken. Ik ben dan al 35 weken ver. Het gaat plots allemaal wel heel snel.
Hihi. Filip heeft ook een paar schopjes gekregen van ons manneke. Gisteren (21-04-2010) lagen we samen gezellig in bed. Ik kroop dicht tegen Filip aan, want ik had het koud (zomerdons ligt op) en ik voel ons boeleke. Plots zegt Filip: 'hela, de kleine is aan het schoppen tegen mijn buik'. Dus die schopjes zijn zelfs voelbaar doorheen mijn buikwand, mijn pyjama en het t-shirt van Filip. Een echt Jerommeke met veel kracht in de beentjes!
Wie had er nu gedacht dat ook wij (Filip, Jerommeke en ik) hinder zouden ondervinden van de uitbarsting van de vulkaan? Allé, hinder?! Een ongemakje. De gynaecologe is in de paasvakantie op verlof geweest en zit (zoals vele anderen) vast in het buitenland. Normaliter had ik deze namiddag een afspraak. Intussen is deze verplaatst naar vrijdag, maar zoals het ernaar uit ziet, zal ook deze worden verplaatst. Nu ja, we kunnen niet anders dan het nieuws afwachten.
Vandaag zijn we begonnen aan de kinderkamer. Een 1e deel van het vele werk is gedaan: de trap naar zolder omkeren. Ik hoor jullie al denken: 'dat is toch zo moeilijk niet'. Het is hetgene dat daarbij komt kijken. De kamer leegmaken, het gerief (massa's) op zolder aan de kant schuiven en afdekken tegen het stof, de laminaat afdekken, de balustrade op zolder afbreken, de trap omdraaien en ervoor zorgen dat die mooi waterpas staat (wat betekent kappen in de muur). Ook is er reeds wat voorbereidend werk (meten en plannen) voor de volgende dagen/weken gedaan. Al zeg ik het zelf, we hebben vandaag veel gedaan! Jerommeke mag trots zijn op zijn papa en nonkel Pieter. Nu ja, Filip en Pieter kunnen ook niet anders dan er vaart achter te steken, want er zit een ongeduldige mama in spe achter hun veren.
Soms vergeet ik mijn buikje wel eens. Maar altijd opnieuw word je er mee geconfronteerd, hoor. Zoals jullie wel weten, wonen Filip en ik gezellig en knus (lees: klein) en dat is ook het geval in de keuken. Ik wil passeren en er is een gaatje, dan denk ik: 'dat zal wel lukken', maar neen, dan moet ik vaak vaststellen dat die buik in de weg zit. Er zijn wel vaak 'botsingen' met de buik. Botsingen is wellicht een beetje dramatisch uitgedrukt, euhm, het zijn meer aanrakingen omdat ik de situatie/buik niet altijd even goed inschat. Ook het aandoen van sokken en schoenen begint moeilijker te worden. Ondanks deze kleine ongemakjes, ben ik er nu al zeker van dat ik straks als Jerommeke er daadwerkelijk is ik m'n buikje zal missen. Nu ja, we krijgen er wel iets mooi voor terug. Allé, dat hopen we.
Het voorbije weekend zijn we (Filip en ik, Lieven en Marleen) naar Amsterdam geweest. We wilden er nog even op uit vooraleer ons Jerommeke er is. Toch zal Jerommeke kunnen zeggen dat hij al in Amsterdam is geweest, zelfs vooraleer hij geboren was. En ja, hij en wij hebben ons goed geamuseerd. Natuurlijk zijn we nu wel een beetje moe'tjes, maar dat hadden we er graag voor over.
Naar het schijnt is muziek voor het kleintje goed. We hebben al een aantal keer de koptelefoon op m'n buik gezet. Ik vraag me af of hij reageerde op de muziek of gewoon omdat het zijn moment van de dag was. Sowieso is het voelen bewegen van Jerommeke een zalig gevoel!
Ja, WOEHOEW, want vandaag zijn we 28 weken ver en hebben we opnieuw een mijlpaal bereikt. We zijn beland in het 3e trimester. Het laatste trimester! Jerommeke zou er nu als een pasgeborene moeten uitzien. De verhoudingen zouden meer en meer beginnen te kloppen. Zijn hoofdje is niet meer te groot in vergelijking met zijn lichaampje. Het laatste trimester bestaat er vooral uit dat Jerommeke kilo's/grammen zal bijkomen. Toch allemaal wel spannend!
Het was een leuk weerzien. Dat horen en zien van ons jongentje laat ons toch niet onbewogen, hoor. Jerommeke is een flinke jongen: hoofdomtrek = 7 cm, hij weegt nu 1kg100 en hij heeft een flinke hartslag. Momenteel ligt hij nog in stuit. Maar niks om me zorgen over te maken, want de gynaecoloog zegt dat hij nog tijd en plaats genoeg heeft om zich te draaien.
Ik heb dus dat suikerwater moeten drinken. Ze zouden het beter suikergelei-achtig iets noemen. Ik ben nu wel een zoetemondje, maar dit was mij zelfs te suikerig. Jakkes, zo'n smerig goedje. Na een uurtje bloed laten afnemen en dan zou ik een dezer dagen nieuws moeten krijgen. Duimen maar dat mijn lichaam de suiker op een goede manier verwerkt.
Ik heb opnieuw op de weegschaal moeten staan. Dat is toch altijd een beetje een bang moment. Ik ga toch niet teveel verzwaard zijn? Of de gynaecoloog zal er toch niets van zeggen? Nu ja, die kilootjes horen er natuurlijk bij. Nu zijn jullie natuurlijk benieuwd hoeveel ik al ben bijgekomen, hé!
We zijn ook doorverwezen naar de materniteit om een kamer te reserveren. Dus dat is ook al weer gedaan! Ook hebben we even mogen piepen naar de verloskamer. Hebben we daar ook een beeld van: in het 'echt' is het toch altijd anders dan op een powerpoint.
Deze avond hadden we een eerste infosessie nl. over de bevalling. Anderhalf uur luisteren/kijken naar een uiteenzetting hoe dat nu gaat. Pff! Mijn gevoel daarover is na dit info-moment niet gewijzigd, hoor. Ik blijf de eigenlijke bevalling als een noodzakelijk (pijnlijk) iets zien. Ik geloof dat ik me aan mijn huidige tactiek zal houden: niet teveel luisteren naar verhaaltjes en als het eigenlijke moment is aangekomen, het laten gebeuren.
Week 26 is
weer een mijlpaal! Mocht Jerommeke nu geboren worden, heeft hij al
overlevingskansen. Een geboorte voor de 28 weken noemen we immatuur. De
grens van levensvatbaarheid is vastgesteld op 26 weken. De kans dat het
kindje buiten de baarmoeder overleeft in deze week is 81%, maar de
risico's bij zo'n vroeggeboorte zijn nog wel erg groot. Dus hou ik hem nog liever wat bij mij! De
oogleden van de baby zaten sinds de 11e week aan elkaar vast geplakt,
maar zullen deze week weer open gaan. Hij kan nu licht en donker
van elkaar onderscheiden en krijgt daardoor steeds meer mee van het
leven buiten.
Dus zal Jerommeke waarschijnlijk nog actiever worden dan hij al is. Dat belooft voor mijn rug en ribben :-/
Jerommeke beseft waarschijnlijk dat hij zijn 100-dagen moet vieren: ik heb ieder uur gezien en ieder uur een plasje moeten doen. Het is me al het nachtje geweest. Amai! Intussen is het 4u geweest en kan ik niet langer proberen om toch maar de slaap te vatten, want het lukt niet. Het is enorm frustrerend, want ik ben wel moe. Daarbij komt nu dat ik 'pijn' heb aan mijn rechterheup. Nochtans was de voorbije week heel aangenaam. We zijn opa Gerdi een gelukkige verjaardag gaan wensen. Jerommeke heeft vrijdagavond zijn 1e optreden meegemaakt: Katzenjammer. Wel de moeite, hoor. Ik ben moe genoeg, waarom kan ik maar de slaap niet vatten? Hopelijk lukt het volgende nacht wel.
Nu de kaap van 24 weken voorbij is, lijkt het me wel leuk om een poll op te starten over het geboortegewicht van Jerommeke. Ik ben er nog niet aan uit of er een prijsje zal aan vasthangen of niet. (Leuke suggesties?) Sowieso krijgt diegene die er het dichtst bij is een ferme pieper van aanstaande mama en papa. Pieperen zal wellicht nog moeilijk zijn voor Jerommeke.
Vandaag aangekomen in week 24. Het voornaamste nieuws is dat het zonnetje schijnt. Ik heb meteen een pak energie bij. Sinds afgelopen week voel ik Jerommeke meer en meer. Een super gevoel.
Ik wou dat ik kon schrijven nog steeds rond en gezond. Dat rond is geen probleem, maar dat gezond weet ik nog zo niet.
Ik mag totaal niet klagen: ik heb een droomzwangerschap, maar blijkbaar denkt mijn weerstand daar anders over. Ik heb constant het snot (bah), sedert begin dit weekend enorme keelpijn en nu ook een lelijke hoest. Deze namiddag dan toch maar naar de dr.! Ook speelt de slapeloosheid me parten. Soit, weerom zolang Jerommeke er maar geen last van heeft ...
Jerommeke zou nu ongeveer 500gr moeten wegen en zijn nageltjes zijn gevormd (allé, als ik het internet mag geloven). Vanaf nu begint hij ook te ademen. Natuurlijk nog geen lucht, maar hij oefent alvast in het vruchtwater. Natuurlijk moeten zijn longetjes nog heel wat rijpen. Dus m'n lieve schat, blijf nog maar even bij mij, hoor.
