|
De zondagNM (21 april) zijn we naar huis gekomen.
Normaliter mochten we nog blijven tot maandagNM, maar op die ene dag ging het nu niet komen en ik wou dolgraag naar huis: naar mijn Guustje, naar mijn eigen bedje en naar Filip.
Daantje doet het nog steeds flink: hij eet & slaapt goed, hij maakt stoelgang en pipi.
Het is wel een sloeber, hoor. Hij heeft al meerdere keren stoelgang gemaakt terwijl hij net een verse pamper om heeft of zelfs op het ververskussen.
Wacht maar tot hij 16 is. Ik steek het hem dan nog wel eens door wat voor kak-ventje het is. 
Helemaal zijn nonkel Matthi (die kon dat blijkbaar ook goed).
Guustje spreekt nog altijd over Brentje. Brentje is de zoon van een vriendin die de laatste week van de zwangerschap nog eens op bezoek kwam. En sindsdien is hij stapelzot van Brentje. Hij zegt dat Brentje zijn broer is.
Grrr. We hebben ons al kwaad gemaakt - niet dat het zin heeft - alsook hebben we ons voorgenomen om niet meer kwaad te worden.
Alsook hebben we het al rustig uitgelegd, maar ik verdenk Guust ervan dat hij dit zegt om ons te stangen.
Hij weet maar al te goed dat Daan zijn broer is.
Ik ben al meer mobiel, maar gedurende 6 weken mag ik niet heffen of tillen.
Ik vind het vooral ambetant naar Guustje. Deze ochtend stak hij zijn armpjes omhoog om gepakt te worden, maar ik mag niet, hé.
Hij weegt al te veel. Ik mag maximum 7 kilo heffen.
Hij komt wel knuffelen en aandacht zoeken. Af & toe zou je vergeten dat hij ook nog zo'n klein ventje is. Hij verdient wel om geknuffeld te worden. Hij is echt lief voor broer: tutje geven, dekentje of beertje geven, zoentje geven. Lief om te zien.
De nachtvoedingen pieken soms wel, maar niet dat we mogen klagen, maar ik slaap gewoon enorm graag.
Leuk, zo nieuw leven in huis.
23-04-2013 om 17:52
geschreven door Marlies en Filip 
|
